(ΟΛΟΚΛΗΡΗ - ΚΑΙ ΤΑ Ε΄ΜΕΡΗ) 

Η ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΞΙΜΟΥ

ΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΤΟΥ

ΔΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΨΕΥΔΗ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΑ, ΠΛΑΝΕΜΕΝΑ, ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΑ, ΒΛΑΣΦΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ

Πρώτη δημοσίευσις 13-12-2018

«Καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν». (Ἐκκλ. γ΄,7)

«Χρή πρός τάς διαβολάς μή ἀποσιωπᾶν... ἵνα μή συγχωρήσωμεν εὐοδωθῆναι τῷ ψεύδει καί τούς ἠπατημένους μή ἐναφῶμεν τῇ πλάνῃ».
(Μ. Βασίλειος)

Ἀγαπητοί καί εὐσεβεῖς μου ἀδελφοί,

Χαίρετε καί ἀνδρίζεσθε ἐν Κυρίω πάντοτε!

Ἔπειτα ἀπό ἕξι μῆνες ἑκουσίας σιωπῆς μου, νομίζω ὅτι ΗΛΘΕΝ πλέον Η ΩΡΑ, νά δώσουμε τίς δέουσες καί ἀποστομωτικές ἀπαντήσεις,  σχετικά μέ τό θέμα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, σέ ὅλους αὐτούς τούς τυφλούς,  πεπωρωμένους, πλανεμένους, σχισματικούς, αἱρετικούς, πεπτωκότας καί προσκυνημένους κληρικούς-μοναχούς-λαϊκούς, τόσον τοῦ Νέου, ὅσον καί τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ἀφοῦ εἰς τό θέμα αὐτό -τουλάχιστον-  ὅλως παραδόξως συμπορεύονται.

Καί τοῦτο τό πράττω, ὄχι τόσον διά ὅλους αὐτούς τούς ἐμπαθεῖς καί πλανεμένους, οἱ ὁποῖοι δέν πρόκειται μέ τίποτα φυσικά νά πιστέψουν καί νά δεχθοῦν τήν Ἀλήθεια, ἀφοῦ ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔχουν ἀποστρέψει συνειδητά τό πρόσωπόν τους ἀπ΄ Αὐτήν, ὅσον διά ὅλους ὑμᾶς τούς ἀγαπητούς μου ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, καθώς καί διά ὅλους τούς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς καλοπροαιρέτους πιστούς, ἀλλά καί πρός χάριν φυσικά τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ. 

Ἔτσι πιστεύω ὅτι, θά πάψουν τουλάχιστον ὅλοι αὐτοί νά χαίρωνται, ἤ νά κάνουν τούς ἔξυπνους καί νά ἐπηρεάζουν τούς καλοπροαιρέτους καί ἀγαθούς, ἀλλά καί νά ἔχουν ὁποιαδήποτε δικαιολογία ἐν τῇ ἡμέρα τῆς Κρίσεως.

Διά ὅσους δέ ἐξ ὑμῶν, ἀναρωτιοῦνται ποῖοι ἦταν οἱ λόγοι πού μέ ἔκαναν νά σιωπήσω ὅλο αὐτό τό διάστημα, ἀλλά καί νά λύσω τώρα τήν σιωπήν μου, τούς λέγω ἐν συντομία τά ἑξῆς:

Μετά ἀπό τά ὅσα ἀπίστευτα, φοβερά, συκοφαντικά, προσβλητικά, ἀθεολόγητα, καί βλάσφημα εἰπώθησαν καί ἐγράφησαν διά τήν ταπεινότητά μου, ἰδιαίτερα τό πρῶτον διάστημα μετά τό Πάσχα (ἀλλά καί μέχρι σήμερα), σκέφθηκα ὅτι δέν εἶχε κανένα νόημα νά πῶ καί νά γράψω τό ὅ,τι δήποτε, σέ ὅλους αὐτούς τούς μαινόμενους ταύρους, πού ὡς ἄλλοι σύγχρονοι Ἡρῶδες καί Ἡρωδιάδες ζητούσαν (καί ζητοῦν) «τήν κεφαλήν μου ἐπί πίνακι», ἀλλά καί ὡς ἄλλοι σύγχρονοι ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ, Ἀρχιερεῖς, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ἐφώναζαν (καί φωνάζουν) ἐκραύγαζαν (καί κραυγάζουν) ὁ ἕνας περισσότερον ἀπό τόν ἄλλον τό, «ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν».

Δι΄αὐτό καί ἀποφάσισα ὅτι, θά ἦταν πολύ προτιμότερον νά σηκώσω καί «νά ἄρω τόν σταυρόν μου» αὐτόν μέ ὑπομονή, μέ σιωπή καί μέ ταπείνωση, ὅπως καί ὤφειλα, παρόλο πού -πιστέψτε με- πολλά θά μποροῦσα νά εἰπῶ καί νά ἀνταπαντήσω πρός ὅλους αὐτούς, ὄχι μόνον ἐπί τῆς οὐσίας τοῦ θέματος, ἀλλά καί εἰς ἕνα ἕκαστον προσωπικά μιᾶς καί τούς ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ὅλα αὐτά τά χρόνια.

Τί θά κέρδιζα ὅμως;

Τίποτα ἀπολύτως! Ἀφοῦ ὄχι μόνον δέν ἐπρόκειτο κανείς νά καταλάβει, ἀλλά θά ἔχανα καί τόν μισθόν μου, σύμφωνα μέ τόν Κύριόν μας, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει:

«Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτω γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας τοὺς πρὸ ὑμῶν». (Ματθ. ε΄, 10-12)

Μεταξύ δέ ὅλων τῶν ἄλλων, εἶχα ἀποφασίσει ἀκόμη νά μήν ξαναασχοληθῶ ἐνεργά μέ τήν ἱστοσελίδα μας καί ἰδιαίτερα μέ ὅλο αὐτό τό θέμα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἀφοῦ ὅ,τι ἦταν νά πῶ καί νά γράψω ὅλα αὐτά τά χρόνια τό εἶπα καί τό ἔγραψα, χωρίς βέβαια «κανένα» οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα.

Λέγω «κανένα» οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα, διότι ΤΙΠΟΤΑ δέν πηγαίνει χαμένο ἀπό ὅσα λέμε καί κάνουμε, διά τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας καί τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως μᾶς λέγει ρητά ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες μας καί ἰδιαίτερα ὁ χρυσοῦς τῇ γλῶττα Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού λέγει ὅτι, ὅταν ἐμεῖς κάνουμε ὅ,τι περνάει ἀπό τό χέρι μας προκειμένου νά βοηθήσουμε τούς ἀδελφούς μας, ἀκόμη καί ἐάν δέν βρεθεῖ ΚΑΝΕΙΣ νά πιστέψει στά ὅσα λέμε καί κηρύττουμε, ἐμεῖς δέν ἔχουμε καμμία εὐθύνη δι΄αὐτό, ἀλλά ἔχουμε κάνει ἀκέραια τό καθῆκον μας καί θά πάρουμε πλήρως τόν μισθόν μας, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἀποτέλεσμα.

Εἶχα ἀποφασίσει λοιπόν, νά τηρήσω σιωπή καί νά μήν ξαναασχοληθῶ μέ ὅλα αὐτά σύμφωνα καί μέ τόν Ἐκκλησιαστή πού λέγει: «καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν» (Ἐκκλ. γ΄,7) καί εἰς τό ΟΛΙΓΟΝ αὐτό διάστημα πού ἀπομένει ἀκόμη καί πού ἐν τῇ ἀπείρῳ Εὐσπλαγχνίᾳ Του, μᾶς χάρισε ὁ Πανάγαθος Θεός,  -ἄν καί δέν τό ἀξίζαμε- νά ἀπομονωθῶ καί νά ἀσχοληθῶ κυρίως μέ τήν ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, (ἀλλά καί ὅσων μέ πιστεύουν καί μέ ἀκολουθοῦν) ὥστε νά βρεθῶ ὅσο τό δυνατόν περισσότερον ἕτοιμος, κατά τήν φοβεράν καί τρομεράν ἐκείνην ἡμέραν καί ὥραν -πού δέν ἀργεῖ- τῆς Κρίσεως.

Ἐπειδή ὅμως:

α) Ὅλο αὐτό τό διάστημα, δέν ἔπαψαν νά μέ παρακαλοῦν θερμά κάποιοι ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, νά λύσω τήν σιωπή μου καί νά συνεχίσω νά γράφω, διά νά ὠφελοῦνται πνευματικά, ἀλλά καί νά στηρίζονται, ἐξ αἰτίας τῶν ὅσων λέγονται καί γράφονται ἐναντίον μου, τό τελευταῖον διάστημα διά τό θέμα αὐτό καί ὄχι μόνον.

β) Ἐπειδή ἀκόμη, δέν θά ἤθελα ἡ ἑκούσια ΣΙΩΠΗ καί ἀπομόνωσή μου («καιρός τοῦ σιγᾶν...»)  διά τούς ἀνωτέρω λόγους νά ἐκληφθεῖ ἤ νά νομιστεῖ ὡς ἀδυναμία καί ὅτι ἀποφεύγω νά μιλήσω ἐπειδή φοβᾶμαι, ἤ ὅτι δῆθεν «ἐξαφανίστηκα», ἤ ὅτι μέ τόν τρόπον αὐτό παραδέχομαι ἐμμέσως πλήν σαφῶς ὅτι ἔκανα λάθος ἤ ἔπεσα ἔξω, (ἄν καί στήν σχετικήν μου ἀνακοίνωσιν διά τό θέμα αὐτό, ρητά καί σαφέστατα δηλώνω ὅτι ΔΕΝ ΕΠΕΣΑ ΕΞΩ) ἤ ὅ,τι δήποτε ἄλλο σχετικό, διά ὅσους δέν μέ γνωρίζουν ἤ μένουν εἰς τόν τύπον καί τήν ἐπιφάνεια.

γ) Ἐπειδή ἐπίσης, λαμβάνω συχνά πολλά καί διάφορα μηνύματα, ἀπό διάφορους κληρικούς μοναχούς καί λαϊκούς, «γνωστούς» καί ἀγνώστους, «φίλους» καί ἄφιλους, «καλοπροαιρέτους» καί κακοπροαιρέτους, «εἰδήμονες» καί μή εἰδήμονες, καί γενικώτερα ἀπό ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐνδιαφέρθησαν καθ’ οἱονδήποτε τρόπον διά τήν ταπεινότητά μου καί οἱ ὁποῖοι ἄλλοι μέ «φιλικό» καί «εὐγενικό» τρόπο, ἄλλοι μέ θρασύτητα καί ἀγένεια καί ἄλλοι μέ ἀπειλητικό καί προσβλητικό καί ἀπαράδεκτο τρόπο μέ προτρέπουν δῆθεν νά ταπεινωθῶ, νά ἀποδεχθῶ τήν πλάνη μου καί νά ζητήσω ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Μέ προτρέπουν ἀκόμη, νά σταματήσω νά γράφω καί νά ὁμιλῶ, νά κατεβάσω τήν ἱστοσελίδα μας (www.agioskosmas.gr), νά φύγω ἀπό τό προσκήνιον, νά ἐξαφανιστῶ ἀπό προσώπου γῆς, καθώς καί ἄλλα πολλά παρόμοια καί ἀνάξια λόγου.

δ) Καί ἐπειδή ἀκόμη, ὁ Μέγας Βασίλειος, λέγει διά ἀνάλογες περιπτώσεις, ὅτι:

1) «Δέν πρέπει νά σιωπᾶμε ὅταν μᾶς διαβάλουν καί μᾶς συκοφαντοῦν, διά νά μή ἐπιτρέψωμεν νά εὐοδωθεῖ καί κυριαρχήσει τό ψεῦδος, ἀλλά καί διά νά μήν ἀφήσουμε εἰς τήν πλάνη ὅσους ἔχουν ἀπατηθεῖ ἀπό τά ψεύδη καί τίς διαβολές αὐτές». Καί, 

2) «...Ἤ μήπως καί εἶναι αὐτός ὁ καιρός τῆς Σιωπῆς, κατά τόν σοφόν Σολωμόντα. Διότι πράγματι τί ὠφελεῖ νά φωνάζῃ κανείς εἰς τόν ἀέρα, καθ’ ὅν χρόνον τόσον φοβερά θύελλα ἔχει ἐκσπάσει εἰς τόν βίον, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ἡ διάνοια ὅλων, ὅσοι κατηχοῦνται εἰς τήν ἀλήθειαν, ἔχει ὑποστῆ σύγχυσιν, διότι ἐγέμισεν ἀπό ἀπατηλούς παραλογισμούς, ὅπως ὁ ὀφθαλμός πού γεμίζει ἀπό σκόνην, ἡ ἀκοή δέ ὅλων πολιορκεῖται ἀπό ἰσχυρούς καί ἀσυνήθεις θορύβους, σείονται δέ ὅλα, καί ὑπάρχει κίνδυνος νά καταπέσουν; (...)
»Διά ὅλους αὐτούς τούς λόγους λοιπόν, ἔπρεπε νά σιωπήσω∙ ἀπό τήν ἀντίθετον ὅμως πλευράν μέ εἵλκυσεν ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία δέν ζητεῖ τό ἰδικόν της συμφέρον καί ἀπαιτεῖ νά ὑπερνικᾷ κανείς ὅλας τάς δυσκολίας τῶν καιρῶν καί τῶν πραγμάτων. Μᾶς ἐδίδαξαν δέ καί οἱ ριφθέντες εἰς τήν βαβυλωνίαν κάμινον παῖδες, ὅτι ἄν δέν ὑπάρχῃ κανείς σύμμαχος τῆς εὐσεβείας, πρέπει νά ἐπιτελῇ κανείς καί μόνος τό καθῆκον∙ αὐτοί λοιπόν μέσα ἀπό τήν φλόγα τῆς καμίνου ὑμνοῦσαν τόν Θεόν, χωρίς νά ὑπολογίζουν τό πλῆθος τῶν ἀσεβῶν, ἀλλ’ οἱ τρεῖς των ἦσαν ἀρκετοί διά νά στηριχθοῦν μεταξύ των. Διά τοῦτο οὔτε ἐμᾶς μᾶς ἐφόβισε τό πλῆθος τῶν ἀντιπάλων, ἀλλ’ ἀφοῦ ἐστηρίξαμεν τήν ἐλπίδα εἰς τήν βοήθειαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διεκηρύξαμεν μέ πολλήν παρρησίαν τήν ἀλήθειαν».

«Χρή πρός τάς διαβολάς μή ἀποσιωπᾶν... ἵνα μή συγχωρήσωμεν εὐοδωθῆναι τῷ ψεύδει καί τούς ἠπατημένους μή ἐναφῶμεν τῇ πλάνῃ». (Μ. Βασίλειος Ε.Π.Ε. 2, 102).

«Ἤ τάχα οὗτος ἦν ὁ καιρός τοῦ σιγᾶν κατά τόν σοφόν Σολομῶντα. Τί γάρ ὄφελος τῷ ὄντι κεκραγέναι πρός ἄνεμον, οὕτω βιαίας ζάλης κατεχούσης τόν βίον, ὑφ’ ἧς πᾶσα μέν διάνοια τῶν τόν λόγον κατηχουμένων οἷον ὀφθαλμός κονιορτοῦ τινός, τῆς ἐκ τῶν παραλογιασμῶν ἀπάτης ἀναπλησθεῖσα συγκέχεται, πᾶσα δέ ἀκοή βαρυτάτοις καί ἀήθεσι ψόφοις κατακτυπεῖται, δονεῖται δέ πάντα καί ἐν κινδύνῳ ἐστί τοῦ πτώματος;(...)
Τούτων μέν οὖν πάντων ἕνεκεν σιωπᾶν ἔδει, ἀλλ’ ἀνθεῖλκε γάρ ἑτέρων ἡ ἀγάπη, οὐ ζητοῦσα τό ἑαυτῆς, καί νικᾶν ἀξιοῦσαν πᾶσαν καιρῶν καί πραγμάτων δυσχέρειαν. Ἐδίδαξαν δέ ἡμᾶς καί οἱ ἐπί τῆς Βαβυλωνίας  παῖδες καί μηδενός ὄντος τοῦ συντιθεμένου τῇ εὐσεβείᾳ, καθ’ ἑαυτούς τό ἐπιβάλλον ἐκτελεῖν. Διόπερ οὐδέ ἡμῖν ὄκνον ἐνεποίησε τῶν πολεμίων τό νέφος, ἀλλά τήν ἐλπίδα θέμενοι ἐπί τήν βοήθειαν τοῦ Πνεύματος, ἐν πάσῃ παρρησία κατηγγείλαμεν τήν ἀλήθειαν». (Μ. Βασιλείου Ε.Π.Ε. 10, 490 & 500).

Διά ὅλους αὐτούς λοιπόν, τούς λόγους (ἀλλά καί ἄλλους πολλούς πού δέν εἶναι ἐπί τοῦ παρόντος) μετά ἀπό ἕξι ὁλόκληρους μῆνες ἀπό τά γεγονότα τῆς 25ης Μαρτίου/7ης Ἀπριλίου ἐπανέρχομαι ἀναγκαστικά («καιρός τοῦ λαλεῖν...») καί ΔΗΛΩΝΩ ΕΥΘΑΡΣΩΣ τά κάτωθι:

(Ἐδῶ σταματοῦσε τό Α΄ Μέρος τῆς ἀπαντήσεως μου
πού εἶχε δημοσιευτεῖ στίς 3/10/18 καί μπορεῖτε νά δεῖτε ἐδῶ...)

 ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΘΕΣΕΙΣ-ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΑΣ

1) Ο,ΤΙ ΕΧΩ ΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΨΕΙ ΙΣΧΥΟΥΝ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΞΩ. ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ.

2) ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΟΜΙΛΩ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΩ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΦΥΣΙΚΑ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΝ ΝΑ ΦΥΓΩ ΚΑΙ ΝΑ «ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΩ» ΔΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ.

3) ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΩ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ. ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΦΟΒΙΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΒΡΕΙΣ ΤΟΥΣ. ΕΞ ΑΛΛΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

4) Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΕΙΣ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 2018, ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΑ ΚΑΙ ΕΓΡΑΦΑ ΑΠΟ ΤΟ 2006. ΤΟ ΟΤΙ ΔΕ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΙΛΕΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΕΣΕΙ ΕΞΩ, ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΛΑΝΗΘΕΙ, ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗΣ, ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΕ  ΑΛΛΟ ΣΧΕΤΙΚΟ.

5) ΚΑΛΩ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΜΕ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΝ ΜΟΥΛΑΤΣΙΩΤΗΝ ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΦΩΚΙΔΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΣ ΕΣΠΕΥΣΕ «ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ» ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΕΙ ΜΕ ΦΟΒΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ, ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΒΕΒΑΙΩΣ ΕΞ ΙΔΙΩΝ ΤΑ ΑΛΛΟΤΡΙΑ.

Ἄς δοῦμε ὅμως, τήν κάθε μία περίπτωση ξεχωριστά:

1η 
Θέσις καί Δήλωσίς μας  

Ο,ΤΙ ΕΧΩ ΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΨΕΙ ΙΣΧΥΟΥΝ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΞΩ. ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ

Πράγματι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί!

Ὅ,τι ἔχω γράψει καί εἰπεῖ, ἰσχύουν ἐπακριβῶς καί δέν ἔχω πέσει σέ τίποτα ἀπολύτως ἔξω, τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾷ ἐπὶ τῆς οὐσίας, σὲ ὅλα ἐκεῖνα πού χρόνια τώρα -ἀπὸ τὸ 2006- λέγει καὶ φωνάζει ἡ ἐλαχιστότης μου.

Καί ἡ οὐσία τῶν ὅσων εἶπα καὶ ἔγραψα, σὲ ὅλα τὰ ταπεινά μου ὀκτώ βιβλία ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, συνοψίζεται σὲ δύο ΚΑΙΡΙΑ καί οὐσιαστικά ΣΗΜΕΙΑ:

Τὸ πρῶτον εἶναι ὅτι, πράγματι «ὁ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΗΛΘΕΝ», γεννήθηκε τό 1982, ὑπάρχει καὶ κυβερνᾶ τούς πάντες, ἔστω καί ἀπό τό παρασκήνιον, ὅπως θέλουν ἤ πιστεύουν ὁρισμένοι.

Καὶ τὸ δεύτερον εἶναι ὅτι, πράγματι τὸ σωτήριον ἔτος 2018 θὰ γίνει ἡ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ τοῦ Κυρίου μας.

Αὐτὰ φυσικὰ καὶ τὰ δύο, εἶναι πέρα γιά πέρα ἀλήθεια, ἀφοῦ δέν ἦταν γεννήματα τοῦ μυαλοῦ μου ἤ ἀποκυήματα τῆς φαντασίας μου, ἀλλὰ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ τοῦ Θεοῦ, ὅπως σᾶς ἔλεγα ἤδη ἀπὸ τὸ 2006 εἰς τό πρῶτο μου βιβλίο!

Τώρα, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς ἡμερομηνίας τῆς 25ης Μαρτίου (καί ὄχι χρονολογίας τῆς Δευτέρας Παρουσίας πού εἶναι καί παραμένει τό 2018) πού ὑποτίθεται ὅτι “ἔκανα λάθος” καὶ “ἔπεσα ἔξω”, ἀλλά καί τοῦ εὐλόγου ἐρωτήματος πού προκύπτει, τό πῶς μπορεῖ δηλαδή, ἀπό τήν μία, ὅλα αὐτά νά εἶναι ὄντως ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ, καί ἀπό τήν ἄλλη, κάποια ἀπό αὐτά «νά μήν πραγματοποιοῦνται», (μέ εἰσαγωγικά ἤ καί χωρίς εἰσαγωγικά) νομίζω ὅτι ὅσοι ἔχουν φόβο Θεοῦ, εἶναι καλοπροαίρετοι καί μελετοῦν τήν Ἁγία Γραφή, εὐκόλως τό κατανοοῦν καί τό ἀντιλαμβάνονται. Οἱ ἄλλοι, δυστυχῶς, δέν πρόκειται ΠΟΤΕ νά καταλάβουν.

Βέβαια, διά ὅλους τούς καλοπροαιρέτους, ἔχω δώσει ἤδη σχετικές καί ἱκανές ἀπαντήσεις (καί προσωπικά στόν καθένα, ἀλλά καί δημοσίως, μέσω τῆς ἱστοσελίδος μας) ἀλλά καί σέ ὅλους τούς ἡμετέρους καί ἀληθινά πιστεύοντες εἰς τόν ἐρχομόν τοῦ Κυρίου μας, διότι οἱ ὑπόλοιποι πράγματι ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΝ. Παρά ταῦτα ὅμως, θά ποῦμε ἀκόμη κάποια πράγματα καί κατωτέρω.

Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε λοιπόν, ἐκ τῶν πραγμάτων, δέν τίθεται θέμα καμμίας ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ ἐκ μέρους μου.

Διά αὐτό καί εὐθύς ἐξ ἀρχῆς (9/4/18) δήλωνα, ὅτι «δέν θά εἶχα κανένα, μά ΚΑΝΕΝΑ ἀπολύτως πρόβλημα, νά ζητήσω ταπεινά συγγνώμη, διά τό θέμα αὐτό καί νά ἀναλάβω τίς συνέπειες καί τίς εὐθύνες τῶν πράξεών μου, ὅπως ἄλλωστε ταιριάζει εἰς τόν χαρακτήρα μου, ἀλλά καί εἰς τήν ἰδιότητά μου, αὐτή ὡς Ὀρθοδόξου Μοναχοῦ...» ἐάν πίστευα ἤ ἔβλεπα ὅτι πράγματι ἔκανα λάθος ἤ ἔπεσα ἔξω.

Εἰλικρινά, πιστέψτε με, διά τό ἰδικόν σας καλό καί συμφέρον!

Ὅσο ἐγωϊσμό καί ὑπερηφάνεια καί ἐάν εἶχα ἤ ἔχω (ὅπως θέλετε νά νομίζετε καί νά πιστεύετε ὁρισμένοι), καί πάλι δέν θά ἦσαν ἀρκετά, (δυστυχῶς διά ἐσᾶς) ὥστε νά μήν ἀντιληφθῶ ἕνα τόσο κραυγαλέο καί ἐξώφθαλμο λάθος, ἐάν πράγματι ἦταν ἔτσι. Δόξα τῷ Θεῷ ἔχω ἀκόμη σῶας τάς φρένας μου καί τό μόνον πού μέ ἐνδιαφέρει, ὅσο τίποτα ἄλλο εἰς τόν κόσμον, εἶναι ἡ ΣΩΤΗΡΙΑ τῆς ψυχῆς μου!

Ἐξ ἄλλου, τί νόημα μποροῦν ἔχουν πλέον ὅλα αὐτά, καί ποιός ὁ λόγος πού ἐπιμένω, τρεῖς μόλις μῆνες πρίν τό τέλος τοῦ 2018; (ἐάν ὑποθέσουμε βέβαια στήν καλύτερη περίπτωση, ὅτι θά ἐξαντληθεῖ ὅλο τό ’18).

Τί ἔχω πλέον νά κερδίσω, ἀφοῦ οὕτως ἤ ἄλλως, ΚΑΝΕΙΣ δέν δίνει πλέον σημασία, οὔτε εἰς τά ὅσα λέγω καί γράφω, ἀλλά οὔτε καί εἰς τήν ταπεινότητά μου, ἀφοῦ ἔχομεν γίνει «περίγελως τῶν πάντων», «θέατρον ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις» καί ὡς «περικαθάρματα τοῦ κόσμου», ὅπως ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὁ Μέγας Ἀπόστολος Παῦλος:

«Δοκῶ γὰρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι». (Α΄ Κορ. δ΄,9-13)

Ἐδῶ, δέν ΠΙΣΤΕΨΕ ΚΑΝΕΙΣ (ἐκτός ἐλαχίστων, τό «λεῖμμα») τότε ἀκόμη πού δέν εἶχε ἔλθει τό 2018 καί θά πιστέψει κάποιος μετά τήν ἡμερομηνία τῆς 25ης Μαρτίου τοῦ ’18, πού ὅλα πλέον δείχνουν φαινομενικά, ὅτι ἔκανα λάθος καί ὅτι ἔπεσα ἔξω; ΑΣΤΕΙΟΝ, διά νά μή πῶ καί ΑΝΟΗΤΟΝ!

Ποιός ὁ λόγος λοιπόν, πού συνεχίζω νά πιστεύω καί νά ὑποστηρίζω δημόσια ὅλα αὐτά καί νά ἀφιερώνω τόσο χρόνο καί κόπο, προκειμένου νά γράφω ὅλα αὐτά, ἐάν δέν ἦταν ΑΛΗΘΕΙΑ καί ἐάν δέν ἀφοροῦσαν τήν ΣΩΤΗΡΙΑΝ ὅλων μας;

Μήπως ὁ ἐγωϊσμός, ἡ πλάνη, ἡ κενοδοξία, ἡ φιλοδοξία καί ὅλα τά παρόμοια, ὅπως θά νόμιζε ἤ θά ἰσχυριζόταν κάποιος;

Ὡραία!  Πολύ πιθανόν... 
Θά μποροῦσε ἴσως νά ἰσχύει καί αὐτή ἡ περίπτωση. Δέν ἰσχύει ὅμως ὅπως θά ἀποδείξουμε παρακάτω.

Αὐτή λοιπόν, εἶναι ἡ μία ἐκδοχή.

Ὑπάρχει ὅμως καί μία ἄλλη ἐκδοχή, αὐτή τοῦ νά ἔχω τελικά δίκαιο.

Ἤ μήπως δέν ὑπάρχει τέτοια περίπτωση καί εἶστε τόσο πολύ σίγουροι;...

Σέ αὐτή τήν περίπτωση λοιπόν, τί θά γίνει;

Τό ἔχει σκεφθεῖ ποτέ κανείς, ΣΟΒΑΡΑ,  ἀπό ὅλους ἐσᾶς τούς σοβαρούς καί καλοπροαιρέτους πιστούς;

Μᾶλλον ὄχι ἀπ΄ ὅτι φαίνεται, μέχρι στιγμῆς τουλάχιστον...

Ἐάν λοιπόν, τελικά ὅλα αὐτά εἶναι ΕΚ ΘΕΟΥ, (ὅπως καί ΕΙΝΑΙ) τότε τί ἔχετε νά ὑποστεῖτε ΟΛΟΙ ἐσεῖς, πού ὄχι μόνον δέν δεχθήκατε δέν πιστέψατε, δέν στηρίξατε, δέν κηρύξατε καί δέν διαδώσατε παντοῦ τήν ΑΛΗΘΕΙΑ αὐτή τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ταυτόχρονα κιόλας κυνηγήσατε, διώξατε, κατηγορήσατε, συκοφαντήσατε, καί ἐγίνατε πολέμιοι καί ἐχθροί τῆς ἀλήθειας αὐτῆς, ἀλλά καί τοῦ φορέος αὐτῆς;

Ὄντως ὁ Θεός νά σᾶς ἐλεήσει καί νά σᾶς συγχωρήσει «ἀδελφοί» μου, διότι, «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»!

Ἀλλά, ἀλήθεια ὅμως!

Πῶς μετριέται ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ φιλοδοξία καί τά ὅμοια καί ἀπό ποῦ φαίνονται καί διακρίνονται;

- Ὄχι ἀπό τήν διαχρονική στάση, τά λόγια, τήν συμπεριφορά καί τά πιστεύω μας;

- Ὄχι ἀπό τό ἐάν ἐπιθυμοῦμε Δεσποτικές Μήτρες, τίτλους, ὀφφίκια, δόξες, τιμές καί μεγαλεῖα;

- Ὄχι ἀπό τό ἐάν ζοῦμε πλούσια, προκλητικά καί ἐπιδεικτικά;

- Ὄχι ἀπό τό ἐάν μᾶς ἀκολουθοῦν πολλοί ἤ ἔστω ἀρκετοί ὀπαδοί ἤ πιστοί;

- Ὄχι ἀπό τό ἐάν εἴμαστε, ἐν ἔργοις καί λόγοις, κενόδοξοι, φιλόδοξοι, φίλαρχοι καί ἀνθρωπάρεσκοι;

- Ὄχι ἀπό τό ἐάν ἐπιζητοῦμε νά μᾶς ἐπαινοῦν, ἐπευφημοῦν, κολακεύουν καί νά μᾶς πιστεύουν διά μεγάλους χαρισματικούς καί ἁγίους Γεροντάδες, οἱ ἄνθρωποι;

- Ὄχι ἀπό ὅλα αὐτά καί ἄλλα παρόμοια;

Λέγει ὁ Σοφός Σειράχ: «ἀπὸ ὁράσεως ἐπιγνωσθήσεται ἀνήρ, καὶ ἀπὸ ἀπαντήσεως προσώπου ἐπιγνωσθήσεται νοήμων. στολισμὸς ἀνδρὸς καὶ γέλως ὀδόντων καὶ βήματα ἀνθρώπου ἀναγγέλλει τὰ περὶ αὐτοῦ». (Σοφία Σειράχ ιθ΄29-30)

Ἡ Ταπεινότης μου λοιπόν, τί ἀπό ὅλα αὐτά εἶχε ἤ ἐπεδίωξε ὅλα αὐτά τά χρόνια;

ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ!

Παρόλο πού μοῦ ἐδόθησαν πάρα πολλές εὐκαιρίες καί ἀπό τό Νέον καί ἀπό τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον...

Ἀντιθέτως μάλιστα.

- Πάντα ἤμουν καί εἶμαι καί παραμένω χάριτι Θεοῦ, ἕνας ἁπλός Μοναχός, (οὔτε κἄν Ἱερομόναχος) ἐδῶ καί 33 χρόνια.

- Πάντα ἤμουν καί εἶμαι ἀκτήμων, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μή ἔχοντας ποτέ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ (κινητή ἤ ἀκίνητη) εἰς τό ὄνομά μου, ἐδῶ καί 33 χρόνια.

- Πάντα ζοῦσα καί ζῶ ἁπλά, φτωχικά, σεμνά καί ταπεινά μή ἔχοντας ποτέ οὔτε μισθό, οὔτε ἐπίδομα, οὔτε περίθαλψη, οὔτε «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ» ἐδῶ καί 33 χρόνια μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.

- Πάντα ἔλεγα καί ὁμολογοῦσα τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως μας, ἀνεξαρτήτου κόστους καί ἀποτελέσματος, χωρίς νά ὑπολογίζω τίποτε καί χωρίς νά συσχηματίζομαι μέ τόν κόσμο ἤ ἀνάλογα μέ τίς περιπτώσεις, καί κατά ποῦ φυσάει ὁ ἄνεμος, ὅπως μερικοί μερικοί (ξέρουν αὐτοί).

Ἀπόδειξη ὅτι, ἐνῶ ὅλα αὐτά τά χρόνια, «ΚΑΝΕΙΣ» (ἐκτός ἐλαχίστων) δέν πίστευε τά ὅσα ἔλεγα, σχετικά μέ τό θέμα τῆς Δευτέρας Παρουσίας καί τό Τέλος τοῦ Κόσμου, ἐγώ συνέχιζα (καί συνεχίζω) νά ὑποστηρίζω ὅλα αὐτά, ἀσχέτως μέ τίς συνέπειες.

Ἀλλά καί ὅ,τι εἶχα καί δέν εἶχα καί ὅ,τι κατόρθωσα ὅλα αὐτά τά χρόνια, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη καί αὐτό τό Μοναστηράκι μου, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, τά ἔχασα ὅλα. 

Ἐνῶ, ἐάν ἐπεδίωκα ὅλα τά ἀνωτέρω, δέν θά τά ἔκανα ὅλα αὐτά, ἀλλά οὔτε καί θά δεχόμουν καί θά ὑπέμεινα ὅλα αὐτά τά χρόνια ποικίλες διώξεις, κυνηγητά, διωγμούς, κατηγορίες, θλίψεις, κακουχίες, στερήσεις, κοροϊδίες, χλευασμούς, συκοφαντίες καί διάφορα ἄλλα πολλά καί παρόμοια.

Ἀπ΄ ὅλα αὐτά λοιπόν, φαίνεται καί μπορεῖ νά καταλάβει κανείς, ποιός ἔχει καθ΄ ὑπερβολήν ἤ ἔστω καί σέ ἱκανό βαθμό τά ἀνωτέρω πάθη καί ποιός ὄχι! 

Δι΄αὐτό καί ὁ Κύριός μας, διά στόματος Ἀποστόλου Παύλου, θέλοντας νά μᾶς δώσει ἕνα ξεκάθαρο καί ἀναντίρρητο ΣΗΜΕΙΟ, διά τό ποῖος πραγματικά εὑρίσκεται κοντά Του καί ποιός ὄχι, μᾶς εἶπε τά ἑξῆς βαρυσήμαντα λόγια:

«Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δέ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι...». (Β΄ Τιμ. γ΄, 12-13) Καί, 

«Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν...». (Ἰω. ιε΄, 20)

Διά ποῖον λόγον λοιπόν, θά ἔπρατα ἤ θά συνέχιζα νά πράττω ὅλα αὐτά, ἐάν ἤμουν ὄντως ἐγωϊστής, κενόδοξος, φιλάρεσκος, φιλόδοξος καί ἀνθρωπάρεσκος;

Μήν ψάχνετε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά βρεῖτε ἄλλους λόγους.

Ὁ λόγος εἶναι ΕΝΑΣ καί μοναδικός:

α) Πρός χάριν τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου Του.

β) Μήπως πιστέψει καί ΣΩΘΕΙ κάποια καλοπροαίρετη καί ἀγαθή ψυχή πού σίγουρα θά ὑπάρχει ἀκόμη.

γ) Πρός πνευματική ὠφέλεια καί στήριξη ὅλων τῶν ἡμετέρων ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν καί,

δ) Διά νά εἶναι ὅλοι ἀναπολόγητοι κατά τήν ὥρα τῆς Κρίσεως.

Αὐτοί καί μόνον αὐτοί εἶναι οἱ μόνοι καί πραγματικοί λόγοι καί πού σύντομα, δυστυχῶς διά ὅλους ἐσᾶς, θά τό διαπιστώσετε περίτρανα...

Ἀλλά, καί τό πιό σημαντικό πού ΚΑΝΕΙΣ δέν σκέφθηκε ἤ μᾶλλον δέν θέλησε νά σκεφθεῖ.

Ἐάν ἐγώ τελικά εἶχα δίκαιο (ρητορικό τό «ἐάν») τότε, πότε θά δικαιωνόμουν διά νά ΑΠΟΛΑΥΣΩ αὐτή τήν ΔΟΞΑ καί τόν ΕΠΑΙΝΟ, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ μεγάλου ἐγωϊσμοῦ καί τῆς κενοδοξίας πού λέτε ὅτι ἔχω, ὅπως ἐσεῖς, πιστεύετε καί ὑποστηρίζετε;

Ποτέ σέ αὐτή τήν ζωή.

Ὁ δρόμος ἦταν πάντα ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, διότι:

Ἐάν μέν, εἶχα δίκαιο, (ρητορικό πάντοτε τό «ἐάν» ἄς μήν τό ξεχνᾶμε) δέν θά δικαιωνόμουν ΠΟΤΕ.

Καί τοῦτο διότι, ἐάν πράγματι γινόταν ἡ Δευτέρα Παρουσία κατά τήν ἡμέρα πού ἔλεγα (τήν 25η Μαρτίου) τότε ποιός θά μέ ἐδικαίωνε, θά μέ ἐδόξαζε, θά μέ ἐπευφημοῦσε, καί θά μέ θεωροῦσε ὡς  Ἅγιο καί Προφήτη, μεγάλο καί σπουδαῖο, ἐνάρετο καί Χαρισματικό Γέροντα ἤ ἄλλο τι παρόμοιο; 

(Ὅπως θά ἦτο ἄλλωστε τό ἀναμενόμενον διά ὅλους αὐτούς πού ἐπιθυμοῦν καί ἐπιδιώκουν ἐναγωνίως, ὅλα τά ἀνωτέρω, ἀλλά καί ὅπως βλέπουμε νά συμβαίνει ἐν τῇ πράξει σέ κάποιους κληρικούς -ὄνομα καί μή χωριό- οἱ ὁποῖοι ἔχουν ΞΕΧΑΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ὄχι μόνον τήν ἱερή ἀποστολή τους, ἀλλά καί αὐτόν τόν ἴδιον τόν ΘΕΟΝ!)

Ποιός λοιπόν, καί πότε θά μέ ἐδικαίωνε καί θά μέ ἐδόξαζε; 

ΚΑΝΕΙΣ μά ΚΑΝΕΙΣ!!!... ἀφοῦ θά εἴχαμε εἰσέλθει πλέον, ὅλοι μας, εἰς τόν χῶρο τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ἐάν δέ πάλιν, εἶχα πλανηθεῖ καί εἶχα ἄδικο, θά γινόμουν περίγελως τῶν πάντων, ὅπως θά ἦταν φυσικό καί ἀναμενόμενο.

Ὁπότε, ἐγώ ἀπό ποῦ θά δικαιωνόμουν καί πῶς θά ἱκανοποιοῦσα τόν ὑποτιθέμενο αὐτό «ΕΩΣΦΟΡΙΚΟ ΕΓΩΪΣΜΟ» καί «ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ» μου, (πού λέτε, γράφετε καί ὑποστηρίζετε ὅτι ἔχω) ἀφοῦ μέχρι νά ἔλθει αὐτή ἡ ἡμερομηνία (25η Μαρτίου 2018) ὄχι μόνον «ΚΑΝΕΙΣ» ΔΕΝ μέ ΠΙΣΤΕΥΕ οὔτε καί μέ ἀκολουθοῦσε, ἀλλά ἀντίθετα καί ἀρκετοί ἀδελφοί πού ἦταν κοντά μου, σχεδόν ἀκαριαῖα ἔφυγαν καί «ἐξαφανίστηκαν»;

Πολύ «περίεργη», «παράξενη» καί «ἰδιότυπη» ὄντως τελικά, αὐτή ἡ κενοδοξία, ἡ ὑπερηφάνεια καί αὐτός ὁ ἐγωϊσμός μου...

Ἄς εἶναι.

Ἀργά ἤ γρήγορα ὅλα θά ἔλθουν εἰς τό φῶς, ἀφοῦ ὠς γνωστόν, «οὐδέν κρυπτόν ὑπό τόν ἥλιον...».

Διά ὅλους λοιπόν, αὐτούς τούς ἀνωτέρω λόγους, ΞΑΝΑΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ καί ξαναεπαναλαμβάνω, ἐν πάσῃ αὐτογνωσία καί συνειδήσει, μέ φόβο Θεοῦ καί μέ εἰλικρίνεια ὅτι, -ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ- παρόλα τά ὅσα λέτε, γράφετε καί πιστεύετε, ἡ ταπεινότης μου ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΕΞΩ, εἰς τό θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἀλλά καί ἔχει ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΑΙΟ, ὅσο καί ἐάν αὐτό, ἐκ πρώτης ὄψεως, φαίνεται περίεργο, παράξενο, ἀπίστευτο καί ἀπίθανο. Τό διατί, θά τό ἰδῆτε, ὅπως ἤδη σᾶς ἔγραψα, πολύ σύντομα.

Μήν ξεχνᾶτε μόνον, (ὅσοι ἀκόμη ἔχετε λίγο φόβο Θεοῦ) ὅτι πολλές φορές τά φαινόμενα ὄχι μόνον ἀπατοῦν ἀλλά καί ἐξαπατοῦν, (ὅπως ἤδη ἔχουμε ἀποδείξει, ἀλλά καί θά συνεχίσουμε νά ἀποδεικνύουμε εἰς τά σχετικά ἄρθρα μας μέ τόν ὁμώνυμον τίτλον «ὅταν τά φαινόμενα ἀπατοῦν...») ὅπως ἀκριβῶς ἀπατοῦσαν καί ἐξαπατοῦσαν τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, καί ΟΛΟΥΣ ἐκείνους τούς Ἰουδαίους πού ἔβλεπαν μόνον κατ’ ὄψιν, ἐπιφανειακά, ἐπιδερμικά, κατηγορώντας Αὐτόν τόν ἴδιον τόν Κύριόν μας τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν ὅτι, ΑΚΟΥΣΟΝ-ΑΚΟΥΣΟΝ «ἔχει δαιμόνιο» ἤ ὅτι «εἶναι δαιμονισμένος» ἤ ὅτι «μέ τήν δύναμη τοῦ Διαβόλου βγάζει τά δαιμόνια», ἤ ὅτι «εἶναι πλάνος», ἤ ὅτι «ἔχει τρελαθεῖ» ἤ ὅτι «εἶναι Σαμαρείτης» (=αἱρετικός-εἰδωλολάτρης) καί ἄλλα πολλά.

Καί ὅλα αὐτά, ἐπειδή ἔβλεπαν ΜΟΝΟΝ μέ τά μάτια τοῦ σώματος καί ὄχι μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς καί τοῦ Πνεύματος καί ἔμεναν ΜΟΝΟΝ στά φαινόμενα, ὅτι δηλαδή, ἦταν καταπατητής τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ἀφοῦ «κατέλυε τό Σάββατο» καί ὅτι ἦταν ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ, ἀφοῦ ἔλεγε τόν Ἑαυτόν Του ὅτι εἶναι «Υἱός Θεοῦ», ἐνῶ ἐκεῖνοι «ἔβλεπαν» καί εἶχαν μπροστά τους, «μόνον» ἕναν «ἁπλό» ἄνθρωπο. 

Δι΄ αὐτό καί ὁ Κύριός μας τούς ἐτόνιζε: 

«Μὴ κρίνετε κατ’ ὄψιν, ἀλλὰ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνατε». (Ἰω. ζ΄,24)

Ἀλλά πού αὐτοί...

Καί δι΄αὐτό ὄχι μόνον δέν τόν δέχθησαν, δέν τόν πίστεψαν, ἀλλά καί τελικά τόν ὁδήγησαν -ἀπό φθόνον- καί εἰς αὐτόν τόν Σταυρικόν Θάνατον.

Ποιόν; Τόν ἴδιον τόν Θεόν τους! Τόν ἴδιον τόν Κύριόν τους, τόν Γιαχβέ! Τόν ἴδιον τόν Μεσσία τους!

 Ὤ τῆς πωρώσεως!  Ὤ τῆς τυφλώσεως!  Ὤ τοῦ σκοτασμοῦ τους!

Καί ἐάν Αὐτόν, τόν ἴδιον τόν Κύριόν μας, τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν δέν ἄκουσαν, δέν δέχθηκαν, δέν  πίστεψαν, καί δέν ἀκολούθησαν ἀλλά καί τελικά τόν ὁδήγησαν καί εἰς αὐτόν τόν Σταυρικόν Θάνατον, ὄχι μόνον ὁ ἁπλός λαός, ἀλλά καί ΟΛΟΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τό ἱερατεῖον, οἱ ΙΕΡΕΙΣ καί ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, σκεφθεῖτε τί μπορεῖ νά συμβεῖ εἰς ὅλους ἡμᾶς τούς ὄντως ἁμαρτωλούς καί ἀναξίους καί τιποτένιους δούλους τοῦ Κυρίου μας.

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν...». (Ἰω. ιε΄, 18-20)

Ὅσον ἀφορᾶ, καί τό ἄλλο ἐκεῖνο σημεῖο πού ἔγραψα, ὅτι «δέν σᾶς λέγω περισσότερα, διότι ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΕΤΕ»  καί τό ὁποῖον τόσον πολύ ἐνόχλησε καί «ἐσκανδάλισε», ὅπως μοῦ γράψατε πολλοί ἀπό ἐσᾶς,  (παρόλο πού δέν θά ἔπρεπε, ἀφοῦ ἐσεῖς ἐν ἀντιθέσει μέ ἐμένα, εἶστε τόσον σεμνοί καί ταπεινοί καί δέν ἔχετε ἐγωϊσμό καί ὑπερηφάνεια, ὅπως ἡ ταπεινότης μου...) προφανῶς «ξεχνᾶτε» ὅτι, ΠΡΩΤΟΣ ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας τό ἔπραξε καί μᾶς τό ἐδίδαξε αὐτό, ὅταν μιλοῦσε μέ παραβολές, ἀκριβῶς διά νά μήν καταλαβαίνουν οἱ πολλοί, ἐπειδή ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ καί ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΞΑΝ.

«Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ εἶπον αὐτῷ· διατί ἐν παραβολαῖς λαλεῖς αὐτοῖς; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ὅτι ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐκείνοις δὲ οὐ δέδοται... διὰ τοῦτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ ἀκούωσι μηδὲ συνῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι· καὶ τότε πληρωθήσεται αὐτοῖς ἡ προφητεία ῾Ησαΐου ἡ λέγουσα· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς». (Ματθ. ιγ΄, 10-15)

Καί ἀκόμη «ξεχνᾶτε», πάλι κατά τόν ἴδιον τόν Κύριόν μας, ὅτι μᾶς δίδει ΕΝΤΟΛΗ νά μή δίδουμε τά ἅγια εἰς τά σκυλιά, οὔτε νά τοποθετοῦμε τά μαργαριτάρια μπροστά στούς χοίρους, διότι ὄχι μόνον δέν πρόκειται νά τά ἐκτιμήσουν, ἀλλά καί σίγουρα θά τά καταπατήσουν;

«Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ρήξωσιν ὑμᾶς». (Ματθ. ζ΄, 6)

Ἐξ ἄλλου, διά νά μπορέσει νά ἰδεῖ κανείς τήν ἀλήθεια, σέ θέματα πού ἀφοροῦν τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Πίστιν μας, θά πρέπει νά ἔχει πνευματικούς ὀφθαλμούς, ἀλλά καί Πνεῦμα Θεοῦ, πρᾶγμα πού ΔΕΝ διαθέτετε ΟΛΟΙ ἐσεῖς, ἀφοῦ εὐρίσκεσθε μέσα εἰς τίς πλάνες, τά σχίσματα καί τίς αἱρέσεις καί ἰδιαίτερα τήν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὑποκριτές καί Φαρισαῖοι!

Βγᾶλτε πρῶτα τό ΔΟΚΑΡΙ, δηλαδή τίς πλάνες τά σχίσματα καί τίς αἱρέσεις, τόν ΦΘΟΝΟ τό ΜΙΣΟΣ καί τήν κακία ἀπό τούς ὀφθαλμούς σας, καί τότε ἴσως μπορέσετε νά δεῖτε τήν ΟΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, γύρω ἀπό τό σπουδαιώτατο αὐτό θέμα, ἀλλά καί τό τί κρύβεται πίσω ἀπό τό φαινομενικό αὐτό «λάθος», πού ὑποτίθεται ὅτι ἔκανα.

«Μή κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν. τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς; ἢ πῶς ἐρεῖς τῷ ἀδελφῷ σου, ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος ἀπὸ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ ἰδοὺ ἡ δοκὸς ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου; ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου». (Ματθ. ζ΄, 1-5)

- «Οὐαὶ ὑμῖν, Ὑποκριτές καί Φαρισαῖοι!... ὁδηγοὶ τυφλοί καί μωροὶ...  οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες...»!

- Οὐαὶ ὑμῖν, Ὑποκριτές καί Φαρισαῖοι!... Ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν...»!

- «Οὐαὶ ὑμῖν,  Ὑποκριτές καί Φαρισαῖοι!... Τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;»! (Ματθ. ις΄, 3)

- «Οὐαὶ ὑμῖν,  Ὑποκριτές καί Φαρισαῖοι...»!

Καλύτερα ὅμως, ἀντί ἄλλων, ἄς σᾶς ἀφιερώσω ΟΛΑ τά φοβερά  ΟΚΤΩ ΟΥΑΙ τοῦ Κυρίου μας, τά ὁποῖα καί πιστεύω ὅτι σᾶς ταιριάζουν ἀπόλυτα:

1. «Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κατεσθίετε τὰς οἰκίας τῶν χηρῶν καὶ προφάσει μακρὰ προσευχόμενοι· διὰ τοῦτο λήψεσθε περισσότερον κρῖμα. 

2. »Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν. 

3. »Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν. 

4. »Οὐαὶ ὑμῖν, ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ λέγοντες ὃς ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ ναῷ, οὐδέν ἐστιν, ὃς δ᾿ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ χρυσῷ τοῦ ναοῦ, ὀφείλει. μωροὶ καὶ τυφλοί! τίς γὰρ μείζων ἐστίν, ὁ χρυσός ἢ ὁ ναὸς ὁ ἁγιάζων τὸν χρυσόν;... 

5. »Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι. ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες! 

6. »Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας. Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν. 

7. »Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας. οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας. 

8. »Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι οἰκοδομεῖτε τοὺς τάφους τῶν προφητῶν καὶ κοσμεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων, καὶ λέγετε· εἰ ἦμεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν πατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἦμεν κοινωνοὶ αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν. ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας. καὶ ὑμεῖς πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν. ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;». (Ματθ. ΚΓ΄)

(Ἐδῶ σταματοῦσε τό Β΄ Μέρος τῆς ἀπαντήσεως μου 
πού εἶχε δημοσιευτεῖ στίς 8/10/18 καί μπορεῖτε νά δεῖτε ἐδῶ...)

Δεύτερον: ΔΗΛΩΝΩ ἀκόμη ΕΥΘΑΡΣΩΣ, ὅτι δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση, χάριτι Θεοῦ, νά κρυφθῶ, νά μεταναστεύσω ἤ νά «ἐξαφανιστῶ» ἀπό προσώπου γῆς, ἀπό λόγους δειλίας ἤ ἐκφοβισμοῦ, ἤ ἀπό λόγους δῆθεν ταπεινολογίας καί σεμνοτυφίας ἤ ἀκόμη καί ἀπό λόγους καθαρά ταπεινώσεως, ἐπειδή εἶμαι ἕνας ἁπλός Μοναχός, ὅπως θά ἤθελαν καί θά ἐπιθυμοῦσαν ὅλα τά συνειδητά ἑκούσια, ἀλλά καί ἀκούσια, ὄργανα τοῦ Διαβόλου καί τοῦ Ἀντιχρίστου, ὥστε νά πάψει νά ἀκούγεται ἡ ὅποια φωνή μου, ἡ ὁποία καί προφανῶς τούς ἐνοχλεῖ καί μάλιστα πολύ, ὅπως περίτρανα ἀποδεικνύεται ὅλα αὐτά τά χρόνια ἀπό τήν ὅλη συμπεριφορά τους, ἔστω καί ἐάν αὐτή, προέρχεται ἀπό ἕναν ἁπλόν, πτωχόν καί ταπεινόν Μοναχόν, χωρίς τίτλους, ὀφφίκια καί ἀξιώματα.

Οὔτε  φυσικά θά παύσω νά γράφω καί νά ὁμιλῶ ὅποτε χρειάζεται, οὔτε ἀκόμη νά κατεβάσω τήν ἱστοσελίδα μας, ἀλλά οὔτε καί πολύ περισσότερον νά σταματήσω νά ὁμολογῶ παντοῦ καί πάντοτε τήν ΑΛΗΘΕΙΑ τῆς Πίστεώς μας, ἀφοῦ ἡ Ἀλήθεια εἶναι Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας.

Ἀλλά, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά συνεχίσω, νά ἀγωνίζομαι τό κατά δύναμιν, (ἔστω καί ΜΟΝΟΣ μου), παραμένοντας μέχρι τό τέλος ἐπί τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τῆς γλυκυτάτης μας Ὀρθοδοξίας, καί δίδοντας δυναμικά τό ταπεινόν μας παρόν καί τήν ΜΟΝΑΔΙΚΗΝ (ἴσως) ΜΑΡΤΥΡΙΑΝ τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ καί τοῦ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, σέ αὐτή τήν ὄντως καί κυριολεκτικά ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΕΠΟΧΗ.

Σέ αὐτή τήν Ἀντίχριστη ἐποχή ὅπου, τά πάντα ἔχουν διαλυθεῖ, καταρρέουν καί δέν ἔχει μείνει τίποτα μά τίποτα ὄρθιο.

Σέ αὐτή τήν Ἀντίχριστη ἐποχή ὅπου, ἡ ΑΜΑΡΤΙΑ, ἡ ΑΝΟΜΙΑ, ἡ ΑΣΕΒΕΙΑ, ἡ ΑΘΕΪΑ, καί ἡ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, ἔχουν ξεπεράσει κατά πολύ τά Σόδομα καί τά Γόμορρα, ἀλλά καί τήν κατακλυσμιαῖα ἐποχή τοῦ Νῶε, ὅπως σαφῶς μᾶς τό τονίζει καί προλέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας. (Λουκ. ΙΖ΄, 26 καί Ματθ. ΚΔ΄, 37)

Σέ αὐτή τήν Ἀντίχριστη ἐποχή ὅπου, ἡ ΣΥΓΧΥΣΗ, τό ΠΝΕΥΜΑ ΠΛΑΝΗΣ καί ἡ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔχουν κατακυριεύσει, δυστυχῶς, τούς πάντες καί τά πάντα, μικρούς μεγάλους, ἄνδρες γυναῖκες, κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, καί ΚΑΝΕΝΑΣ πλέον (σχεδόν) δέν θέλει ὄχι νά ἀκολουθήσει τήν ΑΛΗΘΕΙΑ, ἀλλά οὔτε κἄν νά τήν ἀκούσει, σύμφωνα καί μέ τόν Ἀπόστολον Παῦλον:  

«ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται». (Β΄Τιμ, δ΄, 3-4)

Σέ αὐτή τήν Ἀντίχριστη ἐποχή ὅπου, ΚΑΝΕΙΣ δέν ὁμολογεῖ τήν ἀλήθεια, ὅπου οἱ «ΠΑΝΤΕΣ ΕΞΕΚΛΙΝΑΝ» καί δέν ὑπάρχει «οὔτε ΕΝΑΣ  πού νά πράττει τό ἀγαθόν, νά εὐσεβεῖ καί νά ἐκζητᾶ τόν Θεόν» ὅπως λέγει καί ὁ Ψαλμωδός: 
«Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· Οὐκ ἔστι Θεός. διεφθάρησαν καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν ἀνομίαις, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν. ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιὼν ἢ ἐκζητῶν τὸν Θεόν. πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός».  (Ψαλμ. νβ΄, 2-4)

Σέ αὐτή τήν Ἀντίχριστη ἐποχή ὅπου, «τὰ ἤθη καὶ αἱ παραδόσεις τῶν Χριστιανῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν ἀλλάξει... αἱ ἐκκλησίαι τοῦ Θεοῦ στεροῦνται εὐλαβῶν καὶ εὐσεβῶν Ποιμένων... οἱ ποιμένες τῶν Χριστιανῶν Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς εἶναι ἄνδρες κενόδοξοι, μὴ γνωρίζοντες παντελῶς τὴν δεξιὰν ὁδὸν ἀπὸ τὴν ἀριστεράν... τὸ ψεῦδος καὶ ἡ φιλαργυρία ἔχουν φθάσει εἰς τὸν μέγιστον βαθμὸν... ἡ σωφροσύνη ἔχει ἀπολεσθῆ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ βασιλεύει ἡ ἀσωτεία... αἱ πορνεῖαι, μοιχεῖαι, ἀρσενοκοιτίαι, κλοπαὶ καὶ φόνοι, πολιτεύωνται... (καί ὅπου) διὰ τὴν ἐνέργειαν τῆς μεγίστης ἁμαρτίας καὶ ἀσελγίας, οἱ ἄνθρωποι θέλουν στερηθῆ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπου ἔλαβον εἰς τὸ Ἅγιον Βάπτισμα ὡς καὶ τὴν τύψιν τῆς συνειδήσεως», σύμφωνα μέ τήν Προφητεία τοῦ Ἁγίου Νείλου τοῦ Ἁγιορείτου καί Μυροβλήτου.

Καί ὅλα αὐτά φυσικά (τά ἀνωτέρω) τά πράττω, ὄχι διά κανέναν ἄλλον προσωπικόν καί ἰδιοτελῆ λόγον καί σκοπόν, ἀλλά ἐπειδή αὐτό μοῦ ὑπαγορεύει σθεναρά ἡ συνείδησίς μου, ἀφοῦ αὐτό ὁρίζει σαφέστατα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὅλων τῶν Ἁγίων Του, σέ παρόμοιες καταστάσεις.

Ἐνδεικτικά μόνον, ἀναφέρω τά κάτωθι:

α) Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός:

«Λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή». (Ἰω. ιδ΄,6)

β) «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».  (Ματθ. ι΄, 32-33)

γ)  Ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης:

«Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία ἣν ἀκηκόαμεν ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ ἀναγγέλλομεν ὑμῖν, ὅτι ὁ Θεὸς φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία. ἐὰν εἴπωμεν ὅτι κοινωνίαν ἔχομεν μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ σκότει περιπατῶμεν, ψευδόμεθα καὶ οὐ ποιοῦμεν τὴν ἀλήθειαν». (Α΄ Ἰω. α΄, 5-6)

δ) «Ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐγνώκαμεν αὐτόν, ἐάν τάς ἐντολάς αὐτοῦ τηρῶμεν. Ὁ λέγων, ἔγνωκα αὐτόν, καί τάς ἐντολάς αὐτοῦ μή τηρῶν, ψεύστης ἐστί καί ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν· ὅς δ’ ἄν τηρῇ αὐτοῦ τόν λόγον, ἀληθῶς ἐν τούτῳ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τετελείωται. Ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ ἐσμεν. Ὁ λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει, καθώς ἐκεῖνος περιεπάτησε καί αὐτός οὕτω περιπατεῖν». (Α’ Ἰωάννου β’, 3-7)

ε) Ὁ Ἔσδρας εἰς τήν Παλαιά Διαθήκη:

«Ἡ ἀλήθεια μεγάλη καί ἰσχυροτέρα παρά πάντα. Πᾶσα ἡ γῆ τήν ἀλήθειαν καλεῖ, καί ὁ οὐρανός αὐτήν εὐλογεῖ, καί πάντα τά ἔργα σείεται καί τρέμει, καί οὐκ ἔστι μετ’ αὐτῆς ἄδικον οὐδέν... ἄδικοι πάντες οἱ υἱοί τῶν ἀνθρώπων, καί ἄδικα πάντα τά ἔργα αὐτῶν τά τοιαῦτα· καί οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς ἀλήθεια, καί ἐν τῇ ἀδικίᾳ αὐτῶν τά τοιαῦτα· καί οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς ἀλήθεια, καί ἐν τῇ ἀδικίᾳ αὐτῶν ἀπολοῦνται. Ἡ δέ ἀλήθεια μένει καί ἰσχύει εἰς τόν αἰῶνα καί ζῆ καί κρατεῖ εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. Καί οὐκ ἔστι παρ’ αὐτήν λαμβάνειν πρόσωπα, οὐδέ διάφορα, ἀλλά τά δίκαια ποιεῖ ἀπό πάντων τῶν ἀδίκων καί πονηρῶν καί πάντες εὐδοκοῦσι τοῖς ἔργοις αὐτῆς, καί οὐκ ἔστιν ἐν τῇ κρίσει αὐτῆς οὐδέν ἄδικον... Εὐλογητός ὁ Θεός τῆς ἀληθείας». (Ἔσδρας Α’ δ’, 35-40).

ς) Ὁ Ἅγιος Μελέτιος Ὁμολογητής:

«Τό τήν ἀλήθειαν σιγᾶν κίνδυνος ὄντως μέγας, καί κόλασις αἰώνιος, καί βόθρος ἀπωλείας· οὐ δίκαιον οὐ θεμιτόν οὐ πρέπον εὐσεβέσιν, ὅλως σιγᾶν ἔνθα Θεοῦ τούς νόμους ἀθετοῦσιν, οἱ τήν ἀπάτην σπεύδοντες συστῆσαι καί τήν πλάνην». (Ἀλφαβηταλφάβητος Ἁγίου Μελετίου).

ζ) Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος:

«Τότε γάρ δέν πρέπει νά φυλάττηται ἡ ταπείνωσις, οὔτε νά κρύπτεται διά σιωπῆς ἡ ἀλήθεια καί νά φθείρεται ἡ Πίστις καί νά καταφρονῆται ἡ Ὀρθοδοξία καί νά ἀποσιωπᾷ ὅστις ἐστιν Ὀρθόδοξος, ὡσάν νά ἦτο ἄφωνος ἰχθύς, ἀλλά πρέπει καί νά ἀποκρίνεται τοῖς ἐναντίοις ἕκαστος... διά τήν Πίστιν καί τόν Νόμον του, διά νά ἐμφανίζηται τό φῶς καί νά φεύγη τό σκότος ἀπό τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων νά μή κολάζωνται». (Κλῖμαξ σελ. 261- Λογ. κστ’, θ).

η) Ὁ  Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής:

«Πολλοί ἐσμέν οἱ λέγοντες, ὀλίγοι δέ οἱ ποιοῦντες· ἀλλ’ οὖν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ οὐδείς ὀφείλει νοθεύειν διά τήν ἰδίαν ἀμέλειαν· ἀλλ’ ὁμολογεῖν μέν τήν ἑαυτοῦ ἀσθένειαν, μή ἀποκρύπτειν δέ τήν τοῦ Θεοῦ ἀλήθειαν, ἵνα μή ὑπόδικοι γενόμεθα μετά τῆς τῶν ἐντολῶν παραβάσεως καί τῆς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ παρεξηγήσεως». (P.G. 90, 1069)

θ) Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

«Εἴ που τήν εὐσέβειαν παραβλεπτομένην ἴδοις μή προτίμα τήν ὁμόνοιαν τῆς ἀληθείας, ἀλλ’ ἵστατο γενναίως ἕως θανάτου... τήν ἀλήθειαν μηδαμοῦ προδιδούς». (P.G. 60, 611)

ι) Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης:

«Οὐ μόνον εἰ βαθμῷ τις καί γνώσει προέχων ἔστω, ὀφείλει διαγωνίζεσθαι λαλῶν καί διδάσκων τόν τῆς Ὀρθοδοξίας λόγον, ἀλλά γάρ καί εἰ μαθητοῦ τάξιν ἐπέχων εἴη, χρεωστεῖ παρρησιάζεσθαι τήν ἀλήθειαν καί ἐλευθεροστομεῖν». (P.G. 99, 1120).

ια) «Ἐντολή γάρ Κυρίου μή σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνεύουσης πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καί μή σιώπα. Καί ἐάν ὑποστέλληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ" (Ἑβρ. Ι’, 38). "Καί ἐάν οὖτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται" (Λουκ. ιθ’, 40).Ὥστε ὅτε περί πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, Ἐγώ τίς εἰμί; Ἱερεύς; ἀλλ’ οὐδαμοῦ. Ἄρχων; καί οὐδ’ οὗτως. Στρατιώτης; καί ποῦ; Γεωργός; καί οὐδ’ αὐτό τοῦτο. Πένης, μόνον τήν ἐφήμερον τροφήν ποριζόμενος. Οὐδείς μοι λόγος καί φροντίς περί τοῦ προκειμένου. Οὐά, οἱ λίθοι κράξουσι, καί σύ σιωπηλός καί ἄφροντις; ἡ ἀναίσθητος φύσις Θεοῦ ἐπακήκοε, καί αὐτός λαιλαπιστής; ...Καί σύ ὁ μέλλων εὐθύνεσθαι ὑπό Θεοῦ ἐν καιρῷ ἐτάσεως, καί περί ἀργοῦ ρήματος, κἄν ἐπαίτης εἶ, διδόναι λόγον· λέγεις ἀλογῶν· τίς μοι ἐν τούτῳ φροντίς;» (P.G. 99, 1321).

ιβ) Ὁ Μέγας Βασίλειος:

«Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τήν ἀλήθειαν καί μή λέγων αὐτήν κατακριθήσεται ὑπό τοῦ Θεοῦ. Καί ταῦτα ἔνθα πίστις ἐστί τό κινδυνευόμενον καί τῆς ὅλης Ἐκκλησίας τῶν ὀρθοδόξων ἡ κρηπίς· τό γάρ ἐφησυχάζειν τοῖς τοιούτοις ἀρνήσεως ἴδιον, τό δέ ἐλέγχειν ὁμολογίας εἰλικρινοῦς». 

ιγ) Ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτης:

«Ἀνάγκη δέ τούτου μεγίστη καί κατεπείγουσα ἵνα ἀποκαλύπτωμεν τοῖς πᾶσι καί στηλιτεύωμεν τήν κατά τῆς Πίστεως καί τῶν ὀρθοδόξων συνωμοσίαν καί ἐπιβουλήν, διά τήν κοινήν ἀσφάλειαν. Ἐάν δέ κατά τοῦτο φιλοψυχοῦντες ἀμελήσωμεν καί ἀδιαφορήσωμεν πίπτωμεν εἰς φοβεράν καί τρομεράν καί βαρυτάτην ἐνοχήν τῆς κοινῆς ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ». (Ἅπαντα Κοσμᾶ Φλαμιάτου).

Καί θά κλείσουμε πάλιν μέ τόν ὑψιπέτη καί Ὁμολογητήν Μοναχόν, Ἅγιον Μάξιμον.

ιδ) Ὁ  Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής:

«Πρό δέ πάντων καί ἐπί πᾶσι, νήφειν τε καί ἀγρυπνεῖν καί παρατηρεῖσθαι τῶν κλεπτῶν τάς ἐφόδους, ἵνα μή συληθέντες ὑπ’ αὐτῶν λάθωμεν· φυλάξομεν δέ μᾶλλον τό μέγα καί πρῶτον τῆς σωτηρίας ἡμῶν φάρμακον τήν καλήν λέγω τῆς πίστεως κληρονομίαν· ὁμολογοῦντες ψυχῇ τε καί σώματι μετά παρρησίας, ὡς οἱ Πατέρες ἡμᾶς ἐδίδαξαν...».  (P.G. 91, 465).

Πού σημαίνει μὲ ἁπλὰ λόγια, ὅτι πρέπει, πάνω ἀπ΄ὅλα καὶ πρὶν ἀπ΄ὅλα, ὅπως μᾶς λέγει ἐδῶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος, νὰ εἴμαστε πάντοτε ἄγρυπνοι καὶ νὰ προσέχουμε πάρα πολὺ τὶς διάφορες ἐπιθέσεις καὶ ἐφόδους τῶν κλεπτῶν, δηλαδὴ τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του, διὰ νὰ μὴν μᾶς πιάσουν στὸν ὕπνο καὶ μᾶς κλέψουν ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχουμε, τὴν σωτηρία δηλαδή τῆς ψυχῆς μας. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο πρέπει πάντοτε νὰ φυλάττουμε ὡς "κόρην ὀφθαλμοῦ" τὸ πρῶτο καὶ μεγαλύτερο φάρμακο τῆς σωτηρίας μας, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ αὐτή τὴν κληρονομιὰ τῆς Πίστεώς μας, ὅλη τήν ΑΛΗΘΕΙΑ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, ὅ,τι  δηλαδὴ μᾶς παρέδωσαν ὡς μεγάλη κληρονομιὰ ὁ Κύριός μας, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες μας. Καὶ βέβαια, δὲν πρέπει μόνον νὰ φυλάττουμε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας, ἀλλὰ θὰ πρέπει ταυτόχρονα καὶ νὰ ὁμολογοῦμε Αὐτήν μὲ παρρησία, "ψυχῇ τε καὶ σώματι" μὲ ὅλο μας τὸ εἶναι δηλαδή, ὅπως ἄλλωστε ἔπραξαν καὶ μᾶς δίδαξαν πάντοτε ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας.

Ἀντί δέ ἄλλου ἐπιλόγου εἰς τό παρόν Γ΄ Μέρος, ἄς θυμηθοῦμε ἕναν θαυμάσιο καί ὑπέροχον σχετικόν Ψαλμόν, τόν ξα΄ (61) τοῦ Προφητάνακτος Δαυίδ, πού ἔγραψε ὅταν ἦτο ἐξόριστος ἀπό τό βασίλειο του καί κατεδιώκετο ἀπηνῶς ἀπό τούς ἐχθρούς του,  καί μάλιστα ἀπό αὐτόν τόν ἴδιον τόν Στρατηγόν του, ἀλλά καί τόν ἀγαπημένον του υἱόν Ἀβεσσαλώμ:

«Οὐχί τῷ Θεῷ ὑποταγήσεται ἡ ψυχή μου; παρ᾿ αὐτῷ γὰρ τὸ σωτήριόν μου· καὶ γὰρ αὐτὸς Θεός μου καὶ σωτήρ μου, καὶ ἀντιλήπτωρ μου, οὐ μὴ σαλευθῶ ἐπὶ πλεῖον. ἕως πότε ἐπιτίθεσθε ἐπ᾿ ἄνθρωπον; φονεύετε πάντες ὡς τοίχῳ κεκλιμένῳ καὶ φραγμῷ ὠσμένῳ. πλὴν τὴν τιμήν μου ἐβουλεύσαντο ἀπώσασθαι, ἔδραμον ἐν δίψει, τῷ στόματι αὐτῶν εὐλόγουν καὶ τῇ καρδίᾳ αὐτῶν κατηρῶντο. πλὴν τῷ Θεῷ ὑποτάγηθι, ἡ ψυχή μου, ὅτι παρ᾿ αὐτῷ ἡ ὑπομονή μου. ὅτι αὐτὸς Θεός μου καὶ σωτήρ μου, ἀντιλήπτωρ μου, ο ὐ  μ ὴ  μ ε τ α ν α σ τ ε ύ σ ω. ἐπὶ τῷ Θεῷ τὸ σωτήριόν μου καὶ ἡ δόξα μου· ὁ Θεὸς τῆς βοηθείας μου, καὶ ἡ ἐλπίς μου ἐπὶ τῷ Θεῷ. ἐλπίσατε ἐπ᾿ αὐτὸν πᾶσα συναγωγὴ λαοῦ· ἐκχέετε ἐνώπιον αὐτοῦ τὰς καρδίας ὑμῶν, ὅτι ὁ Θεὸς βοηθὸς ἡμῶν. πλὴν μάταιοι οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων, ψευδεῖς οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐν ζυγοῖς τοῦ ἀδικῆσαι αὐτοὶ ἐκ ματαιότητος ἐπὶ τὸ αὐτό.  μὴ ἐλπίζετε ἐπ᾿ ἀδικίαν καὶ ἐπὶ ἁρπάγματα μὴ ἐπιποθεῖτε· πλοῦτος ἐὰν ρέῃ, μὴ προστίθεσθε καρδίαν. ἅπαξ ἐλάλησεν ὁ Θεός, δύο ταῦτα ἤκουσα, ὅτι τὸ κράτος τοῦ Θεοῦ,  καὶ σοῦ, Κύριε, τὸ ἔλεος, ὅτι σὺ ἀποδώσεις ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ». (Ψαλμ. ξα΄)

Δηλαδή:

Εἰς τὸν Θεὸν δὲν θὰ ὑποταχθῇ ἡ ψυχή μου; Βεβαίως. Διότι εἰς τὰ χέρια αὐτοῦ ὑπάρχει ἡ σωτηρία μου.

Ἀκριβῶς ἐπειδὴ αὐτὸς ὁ Θεός μου, εἶναι ὁ σωτήρ μου καὶ ὁ ὑπερασπιστής μου, δὲν θὰ κλονισθῶ πλέον στοὺς πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι ἐνδεχομένως θὰ μὲ προσβάλουν.

Ἕως πότε σεῖς θὰ ἐπιτίθεσθε μὲ φονικὴν μανίαν ἐναντίον ἀθώου ἀνθρώπου; Ἕως πότε σεῖς θὰ ἐπιζητῆτε νὰ μὲ φονεύσετε ἐπιπίπτοντες ἐναντίον μου, ὡσὰν πρὸς ἑτοιμόρροπον τοῖχον καὶ πρὸς φράκτην ὁ ὁποῖος ἔχει σπρωχθῆ καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ σωριασθῆ στὸ ἔδαφος;

Παρ’ ὅλην τὴν τραγικήν μου κατάστασιν, οἱ ἐχθροί μου ἐσκέφθησαν νὰ ποδοπατήσουν στὸ χῶμα τὴν βασιλικήν μου τιμήν. Καὶ πρὸς τοῦτο, διψασμένοι διὰ τὸ αἷμα μου, ἔτρεξαν ἐναντίον μου. Μὲ τὸ στόμα των ἔλεγαν λόγους ἐπαινετικοὺς καὶ κολακευτικούς. Μὲ τὴν καρδιὰν των ὅμως μὲ κατηρῶντο.

Πλήν σύ, ὦ ψυχή μου, στὸν Θεὸν πρέπει νὰ ὑποταχθῆς, διότι ἀπὸ αὐτὸν μὲ ὑπομονὴν καὶ πίστιν θὰ περιμένω λύτρωσιν ἀπὸ τὰς θλίψεις μου.

Διότι αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ σωτήρ μου, τὸ στήριγμά μου· καὶ παρὰ τὴν μανίαν τῶν ἐχθρῶν μου δὲν θὰ μεταναστεύσω ἐξόριστος εἰς ξένας περιοχάς.

Εἰς τὸν Θεὸν ἔχω στηρίξει μὲ πίστιν τὴν σωτηρίαν μου καὶ τὴν δόξαν μου.Ὁ Θεὸς αὐτὸς εἶναι ὁ βοηθός μου καὶ ὅλαι αἱ ἐλπίδες μου εἰς αὐτὸν στηρίζονται.

Εἰς τὸν Θεὸν στηρίξατε τὰς ἐλπίδας σας ὅλα τά πλήθη τοῦ λαοῦ. Ἀφήσατε νὰ ἐκχυθῆ πρὸς αὐτὸν τὸ περιεχόμενον τῆς καρδίας σας, εἴτε θλίψις εἶναι καὶ πόνοι, εἴτε χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι βοηθός μας.

Ἐξ ἀντιθέτου οἱ ἄνθρωποι εἶναι ματαιολόγοι καὶ κοῦφοι, ψεύδονται μεταξύ των, ἀπατοῦν καὶ ἀπατῶνται, καὶ ἀδικοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ὅλοι αὐτοὶ κινοῦνται ἀπὸ συμφώνου ἕνεκα τῆς ματαιοδοξίας καί ἀνθρωπαρέσκειάς των.

Σεῖς, οἱ ἄνθρωποι, μὴ στηρίζετε τὰς ἐλπίδας σας στὸν πλοῦτον καὶ εἰς τὴν ἀδικίαν. Μὴ φλογίζεσθε ἀπὸ τὸν πόθον διὰ πλούτη, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἁρπαγάς. Καὶ ἂν ἴδετε ὡσὰν ποτάμι νὰ ρέη ὁ πλοῦτος ἐμπρός σας, μὴ προσκολλᾶτε εἰς αὐτὸν τὴν καρδίαν σας.

Ἅπαξ διὰ παντὸς διεκήρυξεν ὁ Θεός, ἐγὼ δὲ ἤκουσα τὰ δύο αὐτὰ πράγματα. Πρῶτον ὅτι ἡ κραταιὰ δύναμις ἀνήκει εἰς σὲ τὸν Θεὸν καὶ δεύτερον ὅτι ἡ εὐσπλαγχνία εἶναι ἐπίσης ἰδική σου. Βάσει λοιπὸν αὐτῶν, Κύριε, σὺ θὰ ἀποδώσης εἰς ἕκαστον κατὰ τὰ ἔργα του. Θὰ τιμωρήσης διὰ τὰς ἀδικίας του τὸν ἔνοχον. Θὰ ἀμείψης τὸν ἀγαθὸν διὰ τὰ καλά του ἔργα.

 (Ἐδῶ σταματοῦσε τό Γ΄ Μέρος τῆς ἀπαντήσεως μου 

πού εἶχε δημοσιευτεῖ στίς 18/10/18 καί μπορεῖτε νά δεῖτε ἐδῶ...)

ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΩ 
ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ.
ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΦΟΒΙΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΒΡΕΙΣ ΤΟΥΣ. ΕΞ ΑΛΛΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ  ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Τρίτον: ΔΗΛΩΝΩ ἀκόμη ΕΥΘΑΡΣΩΣ, ὅτι δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΩ στίς ἰδέες καί τά πιστεύω μου, καί ὅσον ἀφορᾶ πρωτίστως τά θέματα τῆς Πίστεως καί τῶν Παραδόσεών μας, ἀλλά καί ὅσον ἀφορᾶ δευτερευόντως τά ἐσχατολογικά θέματα καί δή τό θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Οὔτε  καί πρόκειται φυσικά, σύν Θεῷ, νά μέ φοβίσουν καί νά μέ τρομοκρατήσουν ὅλοι αὐτοί οἱ πεπτωκότες καί προσκυνημένοι κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί μέ τά διάφορα θρασύδειλα μηνύματα καί τίς ἀστεῖες φοβέρες τους, προκειμένου νά μέ κάνουν νά ἀλλάξω γνώμη ἤ νά παραδεχθῶ σώνει καί καλά, θέλω δέν θέλω, ὅτι ἔχω ἄδικο καί αὐτοί ἔχουν δίκαιο, ἐπειδή αὐτοί εἶναι δῆθεν ἡ «ἐκκλησία», ἤ ἐπειδή αὐτοί εἶναι πολλοί, πλῆθος, ἐνῶ ἐγώ μονάδα καί μειοψηφία.

Καί τοῦτο ἐπειδή, ἀφ’ ἑνός μέν, γνωρίζω καλά τήν Πίστιν μας καί εἶμαι ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, χάριτι Θεοῦ, καί ἔτσι θέλω νά παραμείνω μέχρι τέλους, ἕως θανάτου, καί ἀφ’ ἑτέρου, ἐπειδή εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος καί σίγουρος ὅτι ΟΛΑ αὐτά πού ἔγραψα εἶναι ἐκ Θεοῦ.

Καί εἶναι πράγματι ἐκ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διότι ὅλα ἀποδεικνύονται μέ πάρα πολλά στοιχεῖα καί ἀποδείξεις, μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς θεοπνεύστους Πατέρες μας. Δι’ αὐτό ἄλλωστε καί ΔΕΝ μπόρεσε ΚΑΝΕΙΣ ὅλα αὐτά τά χρόνια, οὔτε νά τά ἀναιρέσει, ἀλλά οὔτε καί νά τά ἀντικρούσει.

Ἀλλά καί διότι, -ὅσον καί ἐάν τούς φαίνεται περίεργον ἤ καί ἀπίστευτον- εἰς ὅλα ὅσα ἔγραψα καί ἀφοροῦν τήν οὐσία τῶν πραγμάτων, (ὅπως ἤδη ἀνέφερα σχετικά εἰς τήν ἀρχή τοῦ Β΄ Μέρος τῆς ἀπαντήσεώς μας δεῖτε ἐδῶ...) πράγματι ἦτο ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον μέ ὁδηγοῦσε καί μέ καθοδηγοῦσε «εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν»,  μέ πλεῖστα ὅσα θαυμαστά ΣΗΜΕΙΑ, γεγονότα, ἐπεμβάσεις, θαύματα καί ἄλλα πολλά πού μοῦ ἐσυνέβησαν ὅλα αὐτά τά χρόνια καί τά ὁποῖα φυσικά σέ καμμία περίπτωση δέν ἐπιθυμῶ νά ἀποκαλύψω, τουλάχιστον σέ ὅλους αὐτούς τούς πλανεμένους καί αἱρετικούς, ἀλλά καί ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ.

Καί φυσικά λέγοντας αὐτά δέν καυχῶμαι, οὔτε καί ὑπερηφανεύομαι, σέ καμμία περίπτωση, διότι δέν θά μέ συνέφερε καί θά γινόμουν ἄφρονας, ἄν καί αὐτοί ὅλοι μέ ἀναγκάζουν νά εἰπῶ, αὐτά πού λέγω. Ἀλλά, καί ἐάν ἀκόμη τελικά τά ἔλεγα καί πάλι δέν θά ἤμουν ἄφρων, ἀφοῦ θά ἔλεγα τήν ἀλήθεια καί μόνον τήν ἀλήθεια, πρός δόξαν Θεοῦ καί πρός ὠφέλειαν τοῦ μικροῦ λείμματος, τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἀδελφῶν μας, ὅπως χαρακτηριστικά λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σέ μία ἀνάλογη περίπτωση, χωρίς φυσικά νά ὑπάρχει ἡ παραμικρή πρόθεση γιά ὁποιαδήποτε σύγκριση(!) (ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ! καί πῶς ἄλλωστε θά ἠδύνατο!)

«Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου... ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. καυχώμενος γέγονα ἄφρων! ὑμεῖς με ἠναγκάσατε. ἐγὼ γὰρ ὤφειλον ὑφ᾿ ὑμῶν συνίστασθαι». (Β΄Κορ. ιβ΄, 1-11)

Ὁπότε λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅταν κανείς ἀξιωθεῖ (ἄν καί ἀνάξιος) καί μάλιστα διά μακρόν χρονικόν διάστημα νά ζήσει καί νά γευθεῖ τήν χάριν καί τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε ΚΑΝΕΙΣ μά ΚΑΝΕΙΣ δέν ἠμπορεῖ, ὄχι νά τόν μεταπείσει ἤ νά τοῦ ἀλλάξει γνώμη, ἀλλά οὔτε κἄν νά τόν προβληματίσει ἤ νά τόν βάλλει στήν παραμικρή σκέψη καί δίλημμα, ὅτι ἠμπορεῖ καί νά κάνει λάθος.

Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι αὐτοί, εἶναι οἱ πολλοί, ἡ πλειοψηφία καί τό μέγα πλῆθος.

Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι αὐτοί, εἶναι ὁλόκληρες τοπικές «ἐκκλησίες».

Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι αὐτοί μαζί, λαϊκοί, μοναχοί, θεολόγοι, ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς, ἀρχιεπίσκοποι καί Πατριάρχες, ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν καί Πατριαρχείων, συγκαλέσουν τοπικάς, οἰκουμενικάς καί πανορθοδόξους συνόδους καί προσπαθοῦν νά σέ πείσουν ὅτι ἔχεις πλανηθεῖ, ὅτι δέν εἶσαι κἄν Χριστιανός, ὅτι εἶσαι σέ λάθος δρόμο, ὅτι εἶσαι ἐκτός «ἐκκλησίας» ὅτι θά χαθεῖς ἐάν δέν μετανοήσεις, ὅτι δέν μπορεῖ ἕνας μόνον ἄνθρωπος νά ἔχει δίκαιο καί ὅλοι αὐτοί νά ἔχουν ἄδικο, καί ἄλλα παρόμοια, ὅπως συνέβει ἀκριβῶς καί μέ τήν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, στήν ὁποία θά ἀναφερθοῦμε, ἀλλά καί θά ἀπολαύσουμε κατωτέρω.

Καί βέβαια, ἐπειδή γνωρίζω πολύ καλῶς, ὅτι θά σπεύσουν καί πάλιν, ὅπως συνηθίζουν καί κάνουν πάντα, νά παρερμηνεύσουν, νά ἀλλοιώσουν καί νά ἐκμεταλλευθοῦν διάφορα ἰδικά μου λόγια, λέξεις, φράσεις, νοήματα, ἔννοιες κλπ.  προκειμένου νά διαστρεβλώσουν τήν ἀλήθεια, νά μέ κατηγορήσουν καί νά μέ συκοφαντήσουν, τούς προλαβαίνω καί τούς λέγω τά ἑξῆς:

Γνωρίζω τήν... «ἐπωδόν» καί τήν... «καραμέλα» σας, πού χρησιμοποιεῖτε σέ τέτοιου εἴδους περιπτώσεις, προκειμένου νά διαστρεβλώσετε τήν ἀλήθεια καί νά παρουσιάσετε τά γεγονότα ὅπως ἐσεῖς θέλετε καί ὅπως ἐσᾶς ἐξυπηρετοῦν. Μάλιστα δέ, διά νά δημιουργήσετε κατάλληλο κλῖμα, κάνετε καί εἰδική «τελετουργία»!  Σιωπᾶτε διά ὀλίγον, (δῆθεν ὅτι προσεύχεστε), ἐνατενίζετε στιγμιαίως εἰς τόν οὐρανόν (δῆθεν ὅτι ἡ ἀπάντησις ἔρχεται ἐξ οὐρανοῦ), λαμβάνεται στάση καί ὕφος σοβαροφανές καί ταπεινοφανές, καί μέ στόμφο ἑκατό καρδιναλίων ἀποφαίνεστε ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα καί χρήζουν μεγάλης προσοχῆς, διότι «ὁ Διάβολος μετασχηματίζεται ὡς ἄγγελος φωτός...», καί διότι «ἡ Γραφή καί οἱ Πατέρες μᾶς ἐπισημαίνουν ὅτι ΔΕΝ πρέπει νά πιστεύουμε τά ὄνειρα, τά ὁράματα, τά σημεῖα καί τίς ἀποκαλύψεις...» καί ὅτι «ὅλα αὐτά εἶναι ἐπικίνδυνα πράγματα καί μπορεῖ νά πλανηθοῦμε» καί ἄλλα παρόμοια.

Ἐντάξει... Ἐντάξει... ἀγαπητοί μου! 

Ἄς τά εἰπεῖτε, ἐκεῖ πού σᾶς «παίρνει» καί σέ ὅσα ἀπολωλότα καί κοιμώμενα πρόβατα σᾶς ἀκολουθοῦν καί σᾶς... πιστεύουν ἀκόμη.

Ἐμεῖς.... «Δέν... θά πάρουμε»... Εὐχαριστοῦμε...

Πρωτοτυπήσατε καί πάλιν «κομίζοντας γλαῦκας εἰς Ἀθήνας»! 

Γράφει σχετικά μέ αὐτό τό θέμα, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναῒτης:

«Πρέπει νά γνωρίζης, ὅτι εἶναι φανερές οἱ ἐνέργειες τῆς χάριτος, τίς ὁποῖες ὁ δαίμων ὅσον κι ἄν μετασχηματίζεται "εἰς ἄγγελον φωτός", δέν ἠμπορεῖ νά σοῦ τίς δώση. Οὔτε πραότητα δίδει, οὔτε ἐπιείκια, οὔτε ταπείνωση, οὔτε μίσος τοῦ κόσμου, οὔτε παύει τίς ἡδονές καί τά πάθη· αὐτά εἶναι ἐνέργειες τῆς χάριτος. Ἡ ἐνέργεια τοῦ δαίμονα εἶναι ἀλαζονεία καί ὑψηλοφροσύνη καί δειλία καί κάθε κακία. Ἀπό τήν ἐνέργεια λοιπόν, μπορεῖς νά μάθεις καί νά καταλάβεις, ἐάν τό φῶς πού ἔλαμψε στήν ψυχήν σου εἶναι ἀπό τόν Θεόν ἤ ἀπό τόν Σατανᾶ...». (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης Φιλοκαλία Τομ. Δ΄ σελ. 239)

Καθώς καί ὁ σπουδαῖος καί θεόπτης Ἅγιος Βαρσανούφιος: 

«Ὅταν γίνονται θεϊκαί ὀπτασίαι, εἰς τούς ἀληθινά πιστούς καί  ἁγίους,  τότε πάντοτε προστρέχει γαλήνη καί εἰρήνη καί εὐθυμία εἰς τάς καρδίας αὐτῶν.  Καί ὅμως παρά ταῦτα, παρόλο πού γνωρίζουν τήν ἀλήθειαν, κρίνουσι τούς ἑαυτούς των ἀναξίους διά κάτι τέτοιο... Νά γνωρίζεις ἀκόμη ὅτι  ὁ Σατανᾶς καί οἱ Δαίμονες (εἰς τά ὄνειρα καί τίς ὀπτασίες) δέν ἠμποροῦν νά δείξουν ἀληθινά αὐτόν τόν Κύριόν μας καί Δεσπότην Χριστόν, οὔτε τήν ἁγίαν Κοινωνίαν· ἀλλά ψεύδεται καί σχηματίζεται σέ ἄλλον οἱονδήποτε ἄνθρωπον καί σέ ψιλόν ἄρτον. Ἀλλά οὔτε καί τόν Ἅγιον Σταυρόν δύναται νά δείξει· διότι δέν εὑρίσκει νά τυπώσει αὐτόν μέ ἕτερον ἄλλο σχῆμα... Ὅταν λοιπόν ἴδης κατ’ ὄναρ τόν τύπον τοῦ Σταυροῦ, μάθε ὅτι ἀληθινόν καί ἐκ τοῦ Θεοῦ τό ὄναρ ἐστί...». (Βίβλος Ἀββᾶ Βαρσανουφίου, σελ. 214).

Δόξα τῷ Θεῷ λοιπόν, ἔχουμε 33 ὁλόκληρα χρόνια κοντά εἰς τόν Θεόν καί τήν Μοναχική Πολιτεία (ἐκ τῶν ὁποίων τά 10 περίπου, τῇ βοηθείᾳ τῆς Παναγίας μας, τά μαθητεύσαμε εἰς τό Ἁγιώνυμον Ὄρος) καί μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ξεχωρίζουμε καί νά ἀντιλαμβανώμεθα κάποια πράγματα, γύρω ἀπό τήν Πίστιν μας, τουλάχιστον τά βασικά. Καί αὐτό τό θέμα θεωρεῖται καί εἶναι ἀπό τά βασικά, τό νά μπορεῖς δηλαδή, νά ἀντιλαμβάνεσαι τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτές τοῦ Διαβόλου, ὅπως λέγει καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος Σιναῒτης, καί ὄχι μόνον.

Ἀλλιῶς, ἄν κάποιος, (ὁ ὁποιοσδήποτε) μετά ἀπό τόσα χρόνια -ἤ ἔστω καί λιγότερα- εἰς τόν Μοναχισμόν, τήν ἄσκηση καί τήν Ὀρθοδοξία, δέν μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ οὔτε αὐτό, τότε «κάτι δέν πάει καλά» (διά νά μή ποῦμε πολλά) καί ἄς ψάξει νά τό βρεῖ, ἐάν θέλει νά σώσει τήν ψυχή του!

Ἐάν ἠμποροῦν ὅμως, καί ἐάν θέλουν βέβαια, ἄς ἀπαντήσουν.

Ἀρνοῦνται συλλήβδην ὅλες τίς περιπτώσεις μέ τά ὄνειρα, τά ὁράματα, τίς ὀπτασίες, τά σημεῖα, τίς ἀποκαλύψεις καί ὅλα τά σχετικά, πού συμβαίνουν εἰς τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας;

Θά ἀρνηθοῦν λόγου χάριν, τά ὄνειρα καί τά ὁράματα ἤ τίς ἀποκαλύψεις πού εἶδαν ὁ Ἰωσήφ ὁ Πάγκαλος καί ὁ Φαραώ; ὁ Δανιήλ καί ὁ βασιλεύς Ναβουχοδονόσωρ; οἱ Πατριάρχες Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ; Οἱ Προφήτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης; Ὁ Ἰωσήφ ὁ μνήστωρ; Οἱ τρεῖς Μάγοι; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί ὅλοι οἱ  Ἅγιοι Ἀπόστολοι; Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ὅταν εἶδε τόν Τίμιον Σταυρόν εἰς τόν οὐρανόν μέ τό «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» καί μάλιστα ὅταν ἀκόμη ἦταν εἰδωλολάτρης, καθώς καί τόσοι καί τόσοι  ἄλλοι Ἅγιοι πατέρες, ἀσκητές καί Μοναχοί, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὁ Ἅγιος Παχώμιος, ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς, ὁ Ἀββᾶς Ποιμήν, ὁ Ἅγιος Νήφων Κωνσταντιανῆς, ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ἀλλά καί πρόσφατα ἡ Μοναχή Πελαγία πού βρῆκε τήν εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης στήν Τῆνο;

Φυσικά καί ὄχι! Ἀφοῦ ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ βίοι τῶν Πατέρων μας θά τούς διαψεύσουν περίτρανα.

Θά ἀντείπουν βεβαίως καί πάλιν, ὅπως ἤδη εἴπαμε, ὅτι ὅλα αὐτά χρήζουν μεγάλης προσοχῆς, διότι εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα καί ἔχουν πλανηθεῖ πολλοί.

Σίγουρα! Δέν ἀντιλέγω.

Τούς ἐρωτοῦμε ὅμως:

Ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, πού θα μᾶς βεβαιώσει ἤ θά μᾶς ἐπιβεβαιώσει, πότε ἕνα σημεῖο ἀπό τά ἀνωτέρω εἶναι ἐκ Θεοῦ καί πότε ὄχι;

Ποιός;

Μήπως ὁ  ἑκάστοτε πνευματικός μας;

Ἤ μήπως ὁ ἱερέας τῆς κάθε ἐνορίας μας;

Ἤ μήπως ὁ κάθε Ἐπίσκοπος, Ἀρχιεπίσκοπος, Πατριάρχης, καί ἡ ἑκάστοτε «ἐκκλησία» πού ἀνήκει ὁ καθένας ἀπ΄ αὐτούς;

Καί ἐάν ὁ «χ» πνευματικός ἤ ἱερέας ἤ ἐπίσκοπος, εἶναι πλανεμένος ἤ αἱρετικός (πρᾶγμα σύνηθες σέ κάθε ἐποχή, ἀλλά ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας) τότε τί γίνεται εἰς αὐτήν τήν περίπτωση;

Ἤ ἀκόμη καί ἐάν ὑποθέσουμε, ὅτι εἶναι κάποιος ἀπό ὅλους αὐτούς, τότε τί θά γίνει κατά τήν περίπτωση πού ὑπάρξει διαφωνία μεταξύ των καί ἄλλα λέγει ὁ ἕνας καί ἄλλα ὁ ἄλλος, πρᾶγμα πού καί αὐτό δέν εἶναι καθόλου σπάνιον, ἀλλά τουναντίον μάλιστα, πολύ συνηθισμένον; 

Πόσες καί πόσες φορές, ὅταν ἐρωτᾶτε διά ἕνα συγκεκριμένον θέμα, τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο κληρικό-πνευματικό, δέν παίρνετε τόσες διαφορετικές γνῶμες καί ἀπόψεις -σέ βαθμό ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ- ὅσοι καί οἱ ἐρωτῶντες;

Ὁπότε; Πῶς μποροῦμε νά εἴμεθα βέβαιοι καί σίγουροι 100% ὅτι αὐτό πού θά μᾶς πεῖ ὁ τάδε πνευματικός μας ἤ ὁ τάδε κληρικός θά εἶναι ἐκ Θεοῦ;

Καθόλου βέβαιοι!

Δι΄ αὐτό καί μᾶς ἐπισημαίνει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, διά τοῦ Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «Μή παντί πνεύματι πιστεύετε, ἀλλά δοκιμάζετε ἤ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν». (Α΄ Ἰω. δ΄,1)

Ἀλλά καί ὁ Ἅγιος  Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος:

«Μήν ἀπατώμεθα καί ἡμεῖς μέ λόγια καί νά πιστεύομεν κάθε ἄνθρωπον πού λέγει τόν ἑαυτόν του πνευματικόν· ἀλλά νά βεβαιωνώμασθε προτήτερα ἀπό τήν ζωήν του καί ἀπό τά ἔργα του· καί μάλιστα ἄν οἱ λόγοι του καί τά ἔργα του συμφωνοῦν μέ τάς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων. Καί τότε πλέον νά τόν δεχώμεθα καί νά ἀκούωμεν τούς λόγους του ὡσάν λόγια Χριστοῦ. Εἰ δέ καί τά ἔργα του καί οἱ λόγοι του  δέν συμφωνοῦν μέ τάς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, νά μήν τόν δεχώμεθα, ἀλλά νά τόν ἀποστρεφώμεθα καί νά τόν μισοῦμεν, ὡσάν δαίμονα, ἀ κ ό μ η  καί  ἄν  ἀ ν α σ τ α ί ν η  ν ε κ ρ ο ύ ς  καί κάμνῃ  μ ύ ρ ι α  ἄλλα  θ α ύ μ α τ α...». (Ἁγίου Συμεών Νέου Θεολόγου - Εὑρισκόμενα, σελ. 316)

Προσέξτε ἐδῶ ἀγαπητοί μου, τί μᾶς λέγει, μεταξύ ὅλων τῶν ἄλλων σπουδαίων, ὁ Ἅγιος Συμεών. Μᾶς τονίζει ὅτι, ὄχι μόνον δέν πρέπει νά πιστεύουμε καί νά ἀκολουθοῦμε κάτι τέτοιους πνευματικούς, ἀλλά καί ὅτι πρέπει νά φεύγουμε μακριά ἀπό αὐτούς, ἀκόμη καί ἐάν αὐτοί ἀνασταίνουν νεκρούς καί κάνουν μύρια ἄλλα θαύματα.

Πού σημαίνει ὅτι, τά θαύματα δέν εἶναι πάντοτε σημεῖο ἁγιότητος, οὔτε καί ἀπόδειξη ὅτι ἔχει κανείς τήν ἀλήθεια. Μπορεῖ κάποιος, ὅπως μᾶς λέγει ἐδῶ ὁ Ἅγιος Συμεών, (ἀλλά καί πολλοί ἄλλοι Ἅγιοι, πού παραλείπουμε λόγω συντομίας)νά εἶναι ἁμαρτωλός, πλανεμένος, ἀκόμη καί αἱρετικός καί ὅμως νά κάνει θαύματα. 

Ἄς τό ἔχουν αὐτό ὑπ’ ὄψιν τους κάποιοι, διά ὁρισμένους σύγχρονους «χαρισματικούς» Γεροντάδες, (μέ μεγάλα καί πλούσια Μοναστήρια) πού βγάζουν δαιμόνια, πού θεραπεύουν διάφορες ἀσθένειες, καί κάνουν διάφορα ἄλλα θαύματα, (εἴτε ἀληθινά ἤ φανταστικά -μέ τήν δύναμιν τοῦ Διαβόλου- εἴτε ψεύτικα καί κατασκευασμένα) ξεγελώντας, κοροϊδεύοντας καί ἐξαπατῶντας τόν κόσμον καί τούς πιστούς, ὅτι δῆθεν ὅλα αὐτά τά κάνουν ἐπειδή εἶναι ἅγιοι, χαρισματικοί, ἐνάρετοι καί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ.

Δι’ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς παραγγέλει τά κάτωθι:

«Πᾶς ὁ λέγων ἤ πράσσων παρά τά διατεταγμένα κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύη, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα ποιῆ, ΛΥΚΟΣ σοί φαινέσθω ἐν προβάτου δορά, φθοράν προβάτου κατεργαζόμενος». (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος - P.G. 5, 912).

Ἀλλά καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι:

«Οὔτε πᾶς ὁ προφητεύων ὅσιος, οὔτε πᾶς ὁ δαίμονας ἐκβάλλων ἅγιος». (Ἀποστ. Διαταγαί P.G. 1, 1068).

Ἀπόδειξη δέ ΤΡΑΝΗ, ὅτι πράγματι κάτι τέτοιοι δέν ἐνεργοῦν μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ὅτι ΔΕΝ τούς γνωρίζει, οὔτε καί τούς ἀποδέχεται ὁ Κύριός μας. Δι΄ αὐτό καί κατά τήν ὥρα τῆς Κρίσεως θά ἀκούσουν ὅλοι αὐτοί τό, «ΟΥΚ ΟΙΔΑ ΥΜΑΣ».

«Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν». (Ματθ. ζ΄, 21-23)

Ἀλλά μήπως ὅμως, νά ἐμπιστευθοῦμε τήν «ἐκκλησία» πού ἀνήκει ὁ καθένας;

Καί καλά, ἐάν αὐτοί πού διοικοῦν τήν ἐκκλησία, εἶναι ὀρθόδοξοι. Ἐάν ὅμως εἶναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, τότε τί γίνεται; ἤ μήπως δέν ἔχουμε τέτοια παραδείγματα ὅπου ὁλόκληρες τοπικές ἐκκλησίες ἀκόμη καί οἰκουμενικαί Σύνοδοι ὑπῆρξαν αἱρετικές. Ἡ ἐκλησιαστική ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπό τέτοιες περιπτώσεις, διά ὅσους φυσικά τήν μελετοῦν καί τήν γνωρίζουν καλῶς!

Ἐνδεικτικά μόνον ἀναφέρω:

α) Τήν ληστρικήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού ἔγινε εἰς τήν Ἔφεσον τό 449 ἐπί Διοσκόρου, Μονοφυσίτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί κατεδίκασε τίς δύο φύσεις τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά καί ὅλους τούς ὀρθοδόξους.

β) Τήν ληστρικήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού ἔγινε εἰς τήν Κωνσταντινούπολη ἐπί Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρώνυμου τό 754 καί κατεδίκασε τίς Ἅγιες καί ἱερές Εἰκόνες, ἀλλά καί ὅλους τούς ὀρθοδόξους.

γ) Τήν ληστρικήν Σύνοδον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού κατεδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν  Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον.

δ) Τήν ληστρικήν Σύνοδον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού κατεδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν  Ἅγιον  Θεόδωρον τόν Στουδίτην.

ε) Τήν ληστρικήν Σύνοδον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού κατεδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν Ἅγιον  Μάξιμον τόν Ὁμολογητήν.

ς) Τήν ληστρικήν Σύνοδον τῆς Κωνσταντινουπόλεως πού κατεδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν  Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ.

ζ) Τήν ψευδοΣύνοδον Φερράρας-Φλωρεντίας τό 1439 διά τήν ἕνωση τῶν δύο ἐκκλησιῶν, ἐπί Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, καί ἄλλες πολλές.

η) Ἀλλά καί ἐσχάτως ἡ Πανορθόδοξη ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία μεταξύ ἄλλων ἀνεγνώρισε καί ὡς γνήσιες ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ ὅλες τίς αἱρέσεις καί ὁμολογίες τῆς Δύσεως καί πού τόσο θόρυβο καί ἀντιδράσεις ἐπροκάλεσε, ὄχι μόνον σέ ἄλλα «ὀρθόδοξα» Πατριαρχεῖα καί ἐκκλησίες, ἀλλά ἀκόμη καί σέ αὐτούς τούς ἴδιους τούς Νεοημερολογίτες τῆς Ἑλλάδος.

Ὅ,τι καί νά ἀπαντήσουν λοιπόν, ὑπάρχει πάντα πραγματικός ἀντίλογος, ἀφοῦ ὄχι μόνον ἱερεῖς, πνευματικοί, Ἐπίσκοποι, Ἀρχιεπίσκοποι, Πατριάρχαι, ἀλλά καί ὁλόκληρες τοπικές ἐκκλησίες καί Πατριαρχεῖα ἔπεσαν σέ πλάνες καί αἱρέσεις, πάμπολλες φορές κατά τήν διάρκεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.

Ἀλλά, παρόλα αὐτά, καί ἐάν ἀκόμη ὅλοι αὐτοί θέλουν νά πιστεύουν καί νά ἐπιμένουν, ὅτι ἡ ἰδική μου περίπτωσις εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ, τότε διατί ΟΛΕΣ οἱ ἰδικές τους περιπτώσεις, πού γράφουν και διαφημίζουν εὐκαίρως ἀκαίρως νά εἶναι ἐκ Θεοῦ;

Πῶς καί ἀπό ποῦ ἀποδεικνύεται αὐτό;

Ἀπό πουθενά!...

Ἔτσι ἁπλῶς, ἐπειδή τό θέλουν, τό πιστεύουν, τούς ἐξυπηρετεῖ, ἀλλά ἔχουν καί τόν τρόπον, τά μέσα καί τήν δύναμη νά τό προβάλλουν καί νά τό διαφημίζουν ἐπαρκῶς! 

Ὁ νοῶν νοείτω...

Ἐνθυμοῦμαι, ὅταν πρό πολλῶν ἐτῶν, ἐρώτησα κάποιον γνωστόν Ἀρχιμανδρίτην -πού τότε ἐκτιμοῦσα- νά μοῦ εἰπεῖ τήν γνώμην του, διά κάποια θαυμαστά γεγονότα καί σημεῖα πού συνέβαιναν, σέ σχέση μέ τά βιβλία καί τήν ταπεινότητά μου, σέ πάρα πολλούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι μέ ἐνημέρωναν διά αὐτά καί μέ προέτρεπαν νά τά δημοσιεύσω, πρός δόξαν Θεοῦ.

Πρίν δημοσιεύσω λοιπόν, κάποια ἐξ αὐτῶν, θεώρησα φρόνιμον μεταξύ ἄλλων πνευματικῶν, νά ἐρωτήσω καί τόν συγκεκριμένον αὐτόν ἱερομόναχον.

Ἡ ἀπάντηση φυσικά πού ἔλαβα ἦταν ὅτι:

«Ὅλα αὐτά εἶναι ἐκ τοῦ Πονηροῦ...»!

Καί ὅταν τόν ἐρώτησα πῶς κατέληξε σέ αὐτό τό συμπέρασμα, ἀλλά καί νά μοῦ αἰτιολογήσει τήν θέση του αὐτή, ἀντί ἄλλων μοῦ εἶπε μέ στόμφο τήν γνωστή ἀνωτέρω «καραμέλα»:

«Ἀδελφέ δέν γνωρίζεις... ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι ἐπικίνδυνα πράγματα καί ὅτι ὁ Διάβολος μετασχηματίζεται ὡς ἄγγελος φωτός καί ὅτι ἡ Γραφή καί οἱ Πατέρες, μᾶς ἐπισημαίνουν ὅτι ΔΕΝ πρέπει νά πιστεύουμε τά ὄνειρα, τά ὁράματα, τίς ἀποκαλύψεις κ.λ.π;...».

Ἔμεινα ἐνεός, μέ τό στόμα ἀνοιχτό. Δέν πίστευα στά αὐτιά μου. Ἀφ’ ἑνός διά τήν τόση ρηχότητα, ἀνευθυνότητα, ἀλλά καί ἐπιπολαιότητα τῆς ἀπαντήσεώς του, ἀφοῦ μέ τόση εὐκολία ἀπήντησε, χωρίς ΚΑΝΕΝΑ ἐνδοιασμόν σέ ἕνα τόσον σοβαρόν θέμα, διά τό ὁποῖον καί θά ἦτο ὑπόλογος εἰς τόν Θεόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, κατά τήν περίπτωση πού θά ἔκανε λάθος ἐκτίμηση, καί ἀφ’ ἑτέρου, διότιὁ ἴδιος πού  τά ἔλεγε ὅλα αὐτά, δέν χάνει εὐκαιρία, (μαζί μέ ὅλη τήν κουστωδία του) νά διατυμπανίζει παντοῦ, εὐκαίρως-ἀκαίρως, μέ λόγια, μέ ὁμιλίες, μέ κηρύγματα, μέ βίντεο, μέ κασσέτες, μέ CD, μέ περιοδικά, μέ εἰδικά τευχίδια, μέ ἄρθρα, σέ ἱστοσελίδες, σέ μπλόκ καί μέ ὅποιον ἄλλον τρόπον γνωστόν ἤ ἄγνωστον, ΠΛΗΘΟΣ ἀπό «θαύματα», ὄνειρα, ὀπτασίες, ἀποκαλύψεις καί ἄλλα σχετικά πού συμβαίνουν εἰς τό Μοναστήριόν του καί εἰς τόν «ἅγιον» Γέροντά τους! (γνωστά καί τά δύο, ἀνά τό Πανελλήνιον).

Τί νά πεῖ κανείς!!!... Χωρίς λόγια!...

Εἰλικρινά, ὅλοι αὐτοί μοῦ θυμίζουν τήν περίπτωση τῶν μωρῶν, τυφλῶν καί πεπωρωμένων Ἰουδαίων καί Φαρισαίων, πού ὅταν ὁ Κύριός μας, ἔβγαζε τά δαιμόνια καί θαυματουργοῦσε, αὐτοί τοῦ ἔλεγον ὅτι, μέ τήν δύναμη τοῦ Βεελζεβούλ, δηλαδή τοῦ Σατανᾶ,  πράττει ὅ,τι πράττει. Καί τότε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, τούς ἀπήντησε. Ἐάν ἐγώ ἐκβάλλω τά δαιμόνια καί κάνω ὅλα αὐτά τά θαύματα μέ τήν δύναμη του Διαβόλου, τότε τά παιδιά σας, ἐσεῖς καί οἱ πατέρες σας, μέ ποιά δύναμη κάνετε, ὅ,τι κάνετε;

Ἀπάντηση;

ΚΑΜΜΙΑ!

Τί νά εἰποῦν. Ὅτι τά θαύματα πού συμβαίνουν σέ αὐτούς γίνονται μέ τήν χάρη καί τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ αὐτά πού ἔκανε ὁ Κύριός μας, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, γίνονται μέ τήν δύναμη τοῦ Βεελζεβούλ;

Καί ὅμως!

Αὐτό ἔλεγαν καί αὐτό πίστευαν, χωρίς φυσικά νά μποροῦν νά τό ἀποδείξουν. Δι΄ αὐτό καί ὁ Κύριός μας, εἰς τήν συνέχεια, βλέποντας τήν τόση κακία, τόν φθόνον καί τήν πώρωσίν τους, τούς λέγει ἐκεῖνα τά συγκλονιστικά λόγια ὅτι, κάθε ἁμαρτία καί βλασφημία θά συγχωρεθεῖ εἰς τούς ἀνθρώπους, ὅταν μετανοήσουν. Ἡ Βλασφημία ὅμως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ΔΕΝ πρόκειται νά συγχωρεθεῖ, οὔτε εἰς αὐτόν, οὔτε εἰς τόν μέλλοντα αἰῶνα.

Φοβερά καί τρομερά λόγια!

«Τότε προσηνέχθη αὐτῷ δαιμονιζόμενος τυφλὸς καὶ κωφός, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτόν, ὥστε τὸν τυφλὸν καὶ κωφὸν καὶ λαλεῖν καὶ βλέπειν· καὶ ἐξίσταντο πάντες οἱ ὄχλοι καὶ ἔλεγον· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς Δαυῒδ; οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον· οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰμὴ ἐν τῷ Βεελζεβούλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων. εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς...καὶ εἰ ἐγὼ ἐν Βεελζεβοὺλ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, οἱ υἱοὶ ὑμῶν ἐν τίνι ἐκβαλοῦσι; διὰ τοῦτο αὐτοὶ κριταὶ ἔσονται ὑμῶν...Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι». 

(Ματθ. ιβ΄,22-32)

Ἔτσι λοιπόν, καί διά τήν ἰδικήν μας περίπτωση.

Ὅ,τι ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ συμβαίνει εἰς ἡμᾶς «a priori» (ἐκ τῶν προτέρων)  εἶναι πάντοτε ἐκ τοῦ Διαβόλου.

Ὅ,τι ὅμως «θαυμαστό» συμβαίνει σέ ΟΛΟΥΣ αὐτούς «a priori» εἶναι πάντοτε ἐκ τοῦ Θεοῦ!

Θαυμᾶστε εἰλικρίνεια, ἀντικειμενικότητα, δικαιοσύνη, ἀλλά καί φόβο Θεοῦ!

«Οὐαί οἱ λέγοντες τό πονηρόν, καλόν καί τό καλόν, πονηρόν, οἱ τιθέντες τό σκότος φῶς καί τό φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τό πικρόν γλυκύ καί τό γλυκύ πικρόν»! (Προφ. Ἡσαΐου Ε΄, 20)

«Οὐαὶ ὑμῖν, Ὑποκριτές καί Φαρισαῖοι!... ὁδηγοὶ τυφλοί καί μωροὶ... ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» (Ματθ. κγ΄ 13-33)

Ὅσον ἀφορᾶ δέ τό παμπάλαιο καί διαχρονικό αὐτό ψευδοεπιχείρημα, ὅλων αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν καί πλανεμένων, (σέ κάθε ἐποχή) ὅτι, δηλαδή ἡ ἑκάστοτε διοικοῦσα «ἐκκλησία» ἀλλά καί οἱ πολλοί ἔχουν πάντα δίκαιο καί ἄρα  ἡ ἐλαχιστότης μου δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν ἀλήθεια καί τό δίκαιο, ἐπειδή οἰκειοθελῶς εἶναι ἐκτός τῆς «ἐκκλησίας» αὐτῆς, ἀλλά καί ἐπειδή εἶναι μειοψηφία ἤ ἀκόμη περισσότερον μόνον ΕΝΑΣ, ἐνῶ αὐτοί εἶναι πάρα πολλοί, ἡ πλειοψηφία, ἔχουμε νά ἀπαντήσουμε τά ἑξῆς σημαντικά:

Ναί! Πράγματι!! Εἶναι ἀλήθεια!!!

Ὅλοι αὐτοί εἶναι πάρα πολλοί καί «πλῆθος ἀμέτρητον»!

Καί ἐγώ εἶμαι ἕνας, μόνον ΕΝΑΣ! 

Τουλάχιστον ἐξ ὅσων ἀνθρωπίνως γνωρίζω, διότι καί ὁ Προφήτης Ἠλίας  πίστευε ὅτι ἦταν «ΜΟΝΟΣ ΜΟΝΩΤΑΤΟΣ» (παρόλο πού ἦτο Προφήτης καί μάλιστα ἀπό τούς μεγαλυτέρους) καί ὁ Θεός τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι ὑπῆρχαν κρυμμένοι καί ἄλλοι 7.000 ἄνδρες ἀκόμη, οἱ ὁποῖοι ἦσαν πιστοί εἰς Αὐτόν καί «δέν εἶχαν κλίνει γόνυ τῷ Βάαλ»!  (Γ΄ Βασ. ιθ΄,18 - Ρωμ. ια΄ 2-5)

Αὐτό ὅμως δέν ἔχει ΚΑΜΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ, οὔτε καί καμμία ἀξία!

Ἕνας ἦταν καί ὁ ΝΩΕ στήν ἐποχή του, ἀλλά καί ὁ ΛΩΤ, καί ὁ ΑΒΡΑΑΜ, καί οἱ ΤΡΕΙΣ ΠΑΙΔΕΣ, καί ὁ Ἅγιος ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, καί ὁ Ἅγιος ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ καί ὁ Ἅγιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ὁ Παλαμᾶς καί ἄλλοι πολλοί.

Ἕνας ἦταν ἀκόμη καί ὁ Γαλιλαῖος, πού ἔλεγε ὅτι «Η ΓΗ ΓΥΡΙΖΕΙ», ἀλλά ΚΑΝΕΙΣ δέν τόν πίστευε.

Τί μέ αὐτό;

Ἡ Ἐκκλησιαστική καί ἡ Παγκόσμια Ἱστορία ΑΠΕΔΕΙΞΕ ὅτι τελικά αὐτοί (οἱ μονάδες ἤ ἔστω οἱ ὀλίγοι) εἶχαν δίκαιο καί ὄχι οἱ πολλοί.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει τά ἑξῆς σημαντικά, σέ μία ἀνάλογη περίπτωση, ἀφοπλίζοντας ὅλους ἐκείνους, πού ἐπειδή δέν ἔχουν ἐπιχειρήματα καί δέν μποροῦν νά ἀποδείξουν τήν ἀλήθεια, ἀναγκάζονται νά προσφεύγουν καί νά καταφεύγουν εἰς τό πλῆθος:

«Ὁ δέ μή τολμῶν δοῦναι λόγον τῆς προκειμένης ζητήσεως, μήτ’ εὐπορῶν ἀποδείξεων, καί διά τοῦτο καταφεύγων εἰς τό πλῆθος, ὁμολογεῖ τήν ἦτταν ὡς οὐδέν ἔχων. Δειξάτω μοι παρρησίας ἐφόδιον, κάλλος ἀληθείας, κἄν εἷς καί σύντομος εὐθύς ἡ πειθώ. Πλῆθος δέ χωρίς ἀποδείξεων αὐθεντοῦν, φοβῆσαι μέν ἱκανόν, πεῖσαι δέ οὐδαμῶς. Ἤ πόσαι μυριάδες πείσουσί με τήν ἡμέραν νύκτα νομίσαι;» (Μ. Ἀθανάσιος P.G. Minge 28,1340).

Σωστός καταπέλτης ὅμως εἶναι καί ὁ πολύς  Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ὁποῖος λέγει τά ἑξῆς σπουδαῖα καί ἀποστομωτικά, σέ μία ἀντίστοιχη περίπτωση, ὅταν καί ἐκεῖνος εἶχε ἀπομείνει μόνος του, ἐπειδή ἀντιδροῦσε σφόδρα, διά τό θέμα τοῦ παράνομου γάμου τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου ΣΤ΄ (τῆς «μοιχιανικῆς αἱρέσεως» ὅπως τήν ὀνόμαζε ὁ ἴδιος) καί εἶχε παύσει τό Μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, ἀλλά καί ὅσων εἶχον κοινωνία μαζί μέ τόν Πατριάρχην, καί διά τόν λόγον αὐτόν οἱ ἀντιτιθέμενοί του, τόν κατηγοροῦσαν καί τόν ἐπέκριναν, ὡς πλανεμένον, σχισματικόν καί αἱρετικόν.

Πρός ὅλους αὐτούς λοιπόν λέγει τά κάτωθι:

«Εἷς εὐδοκιμῶν εἰς τό Θεῖον, προτιμότερος ὑπέρ μυριάδας αὐθαδεία σεμνυνομένας... Ἀλλά σύ μέν προτίμησον, εἰ δοκεῖ, τοῦ σωζομένου Νῶε, τό ὑποβρύχιον πλῆθος· ἐμοί δέ συγχώρησον τοῖς ὀλίγοις τῇ Κιβωτῷ προσδραμεῖν... Καί πάλιν, εἰ βούλει, τάξον σαυτόν μετά τῶν πολλῶν ἐν Σοδόμοις. Ἐγώ δέ συνοδεύσω τῷ Λώτ, κἄν μόνος τῶν ὄχλων συμφερόντως χωρίζηται. Πλήν ἐμοί καί πλῆθος αἰδέσιμον, οὐ τό φεῦγον ἐξέτασιν, ἀλλά τό παρέχον ἀπόδειξιν· οὐ τό χαῖρον καινοτομία, ἀλλά τό φυλάσσον πατρώαν κληρονομίαν. Ποῖον δέ μοι καί πλῆθος λέγεις; Τό μισθωθέν κολακεία καί δώροις; Τό κλαπέν ἀμαθείᾳ τε καί ἀγνοίᾳ; Τό πεπτωκός δειλίᾳ καί φόβῳ; Τό προτιμῆσαν πρόσκαιρον ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν τῆς αἰωνίου ζωῆς; Πλήθει τό ψεῦδος κρατύνεις;... Ὅσω γάρ πλείους ἐν τῷ κακῷ τοσούτω μεῖζον ἡ συμφορά». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου P.G. 99, 1083-1084).

Παρόμοια μᾶς λέγουν καί οἱ Ἅγιοι Μ. Βασίλειος καί Γρηγόριος ὁ Θεολόγος:

«Οὐ τό πλῆθος ἐστί τό σωζόμενον ἀλλ’ οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ· ἀρκεῖ γάρ καί εἷς καθ’ ἅπασαν τήν οἰκουμένην, ὥσπερ Νῶε καί Λώτ ἐν Σοδόμοις». (Μ. Βασίλειος ΕΠΕ 3, 5).

«Σύ μέν ἀριθμεῖς τάς μυριάδας, Θεός δέ τούς σωζομένους καί σύ μέν τόν ἀμέτρητον χοῦν, ἐγώ δέ τά σκεύη τῆς ἐκλογῆς».  (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος Α’. Τομ. Συν. Ἀποφ. σελ. 280).

Ἀλλά καί ἕνας ἄλλος παλαιός ἐκκλησιαστικός συγγραφεύς:

«Τῶν ἁμαρτανόντων τό πλῆθος οὐ γεννᾶ τῷ ἁμαρτήσαντι βοήθεια. Τοιοῦτον οὖν λέγεται ἔσεσθαι καί τόν καιρόν τοῦ Ἀντιχρίστου ὧ πᾶσα ἡ γῆ ἀκολουθήσει ἐκτός ΟΛΙΓΩΝ τινῶν ὧν τά ὀνόματα ἐγράφῃ ἐν τῇ βίβλῳ τῆς ζωῆς». (Ἐπιστ. Ἀττικοῦ Ὀρθοδόξου πρός Κριτόβουλον Πελαγιανόν).

Καί ἐάν κανείς ἀναρωτιέται ἀκόμη, διά τόν ἀριθμόν ἤ τό ἐλάχιστον τῶν προσώπων πού δύναται νά «ἀποτελοῦν» τήν  Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σέ κάθε ἐποχή, τούς ἀπαντᾶμε (ὄχι ἐμεῖς φυσικά, ἀλλά ἡ Γραφή καί οἱ Ἅγιοί μας) ὅτι ΔΕΝ ὑπάρχει κανείς συγκεκριμένος ἤ καθορισμένος ἀριθμός. Δύναται νά εἶναι ἀπό χιλιάδες, ἑκατομμύρια καί δισεκατομμύρια ἀνθρώπων, ἕως ἐλάχιστοι, πολύ ὀλίγοι, μόνον τρεῖς, ἤ ἀκόμη καί ΕΝΑΣ, ἀρκεῖ αὐτός ὁ ἕνας νά ἔχει τήν Ἀλήθεια!

Λέγει σχετικά ὁ Ἅγιος Νικηφόρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως:

«Εἰ δὲ καὶ πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξία καὶ εὐσεβεία διαμείνωσιν, οὗτοι εἰσὶν Ἐκκλησία καὶ τὸ κῦρος καὶ ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται κἄν αὐτοῖς κακοπαθῆσαι δεήσοι ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας». (Ἁγίου Νικηφόρου Ὁμολογητοῦ P.G. 100, 844)

Ἐνῶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος γίνεται ἀκόμη πιό συγκεκριμένος λέγοντας ὅτι, «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἐστὶ καὶ ἐν τρισὶν Ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατὰ τοὺς ἁγίους».(Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου P.G. 99, 1049)

Ἀλλά καί ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς λέγει ὅτι «ἀρκεῖ γάρ καί εἷς καθ’ ἅπασαν τήν οἰκουμένην ὥσπερ Νῶε καί Λώτ ἐν Σοδόμοις». (Μ. Βασίλειος ΕΠΕ 3, 5).

Ἀλλά καί ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας, αὐτό ἀκριβῶς ἐννοεῖ ὅταν μᾶς λέγει:

«οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν».  (Ματθ. ιη΄, 20).

Δηλαδή: 

«ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συγκεντρωμένοι εἰς τό Ὄνομα μου (δηλαδή εἰς τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι Η ΑΛΗΘΕΙΑ καί ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ) τότε ἐκεῖ, ἀνάμεσα τους, εὑρίσκομαι καί Ἐγώ».

Δι’ αὐτό καί μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅτι: «ὅσοι  βρίσκονται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν ἀπαραίτητα καὶ τὴν Ἀλήθεια. Ἐνῶ αὐτοί οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν Ἀλήθεια, δὲν εἶναι οὔτε μπορεῖ νὰ βρίσκονται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ...».

Λέγει συγκεκριμένα ὁ Ἅγιος:

«Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίαν τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους; Ἐκκλησίαν  ἥ "στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας" κατά Παῦλον  ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποιμένας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». (Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Συγγράμματα Τόμ. Β’, σελ. 627)

Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια:

«Ὅμως ποιὰ μερίδα καὶ ποιὸ κλῆρο, ποιὰ γνησιότητα και ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχετε ΟΛΟΙ ἐσεῖς, πού εἶστε ΣΥΝΗΓΟΡΟΙ τοῦ ΨΕΥΔΟΥΣ μὲ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, εἶναι στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ, σύμφωνα καὶ μὲ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον... Ὁπότε, ὅσοι  βρίσκονται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν ἀπαραίτητα καὶ τὴν Ἀλήθεια. Ἐνῶ αὐτοί οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν Ἀλήθεια, δὲν εἶναι οὔτε μπορεῖ νὰ βρίσκονται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι δηλαδή ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ἄσχετα ἐὰν αὐτοὶ νομίζουν ὅτι εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία. Καὶ παρόλο ποὺ αὐτοί λέγουν ψέματα μεταξύ τους, καί κοροϊδεύουν τοὺς ἑαυτούς τους, καλώντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο -ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλους καλούμενοι-  ὡς «ἅγιοι»... «ποιμένες καὶ ἀρχιποιμένες», δηλαδὴ ἐπίσκοποι, ἀρχιεπίσκοποι καὶ πατριάρχες. Μὴν τοὺς πιστεύετε! Λένε ψέματα δέν εἶναι τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀλλά εἶναι ΨΕΥΔΟΠΟΙΜΕΝΕΣ καὶ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΙ!  Νὰ ξέρετε, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία μας, ποτέ δὲν στηρίζεται στὰ πρόσωπα, στὰ ὁποιαδήποτε πρόσωπα, ἀλλὰ ΜΟΝΟΝ στὴν ΑΛΗΘΕΙΑ καὶ στὴν ΑΚΡΙΒΕΙΑ τῆς Πίστεως, ὅπως ἔχουμε διδαχθεῖ καὶ μυηθεῖ, μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας».

Στό ἐρώτημα δέ ἤ τήν ἀπορία πού μπορεῖ νά ἔχουν κάποιοι, διά τό πῶς δηλαδή εἶναι δυνατὸν ὅλοι αὐτοὶ νά μήν γνωρίζουν τήν ἀλήθεια, ἤ πολύ περισσότερον, πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί νά μήν θέλουν νὰ σωθοῦν, τούς ἀπαντᾶμε μέ τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Στεφάνου τοῦ Νέου, ὅταν καί εἰς αὐτόν ἔθεσαν οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι, τό ἐρώτημα αὐτό.

«Διατί διαστρέφεις τόν λαόν ὀνομάζων πάντας ἡμᾶς αἱρετικούς καί λέγων ὅτι σύ μόνον εἶσαι ὀρθόδοξος καί φρονεῖς καλύτερα ἀπό τούς Βασιλεῖς, τούς Πατριάρχας, τούς Ἐπισκόπους καί ὑπέρ τούς Χριστιανούς ἅπαντας;  μ ή π ω ς   ἡ μ ε ῖ ς  θ έ λ ο μ ε ν  ν ά  κ ο λ α σ θ ῶ μ ε ν; Ὁ δέ ἅγιος Στέφανος εἶπεν μέ φωνήν πρεῖαν: Γνωρίζεις τί εἶπεν ὁ Προφήτης Ἠλίας πρός Ἀχαάβ ὅταν τοῦ εἶπε· "σύ εἶσαι αὐτός πού διαστρέφεις τόν λαόν; Δέν εἶμαι ἐγώ, εἶπεν, ἀλλά σύ καί ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου". Οὕτω σᾶς λέγω καί ἐγώ ὅτι δέν διαστρέφω ἐγώ τι, ἀλλά ἐσεῖς, οἵτινες ἀφήνετε τήν πρώτην Παράδοσιν τῶν Πατέρων καί κάμνετε ἰδικά σας νεώτερα σαπρά καί παράλογα δόγματα· διό εἰς σᾶς ἁρμόζει τό ρητόν τοῦ Προφήτου Δαυίδ (Ψαλμ. β’, 1) ἐπειδή "σήμερον συνήχθησαν οἱ ἄρχοντες μέ τούς μισθωτούς ποιμένας καί προδότας τῆς ποίμνης καί κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐμελέτησαν κενά"...». (Βίος Ὁσίου Στεφάνου τοῦ Νέου -ΚΗ’ Νοεμ. -Συναξαριστής  σελ. 704).

Ἄς δοῦμε ὅμως τέλος, ἀντί ἄλλων πολλῶν πού θά ἠμπορούσαμε ἀκόμη νά εἰποῦμε καί τήν ὑπέροχη, μοναδική καί ἀνεπανάληπτη περίπτωση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, πού ἀπό μόνη της θά ἀρκοῦσε καί θά ἦτο ἱκανή νά πείση κάθε καλοπροαίρετον, καί πραγματικά πιστόν Χριστιανόν, διά τό ἐάν ἔχει καμμία σημασία τό πλῆθος, διά τό ἐάν ἡ ἀλήθεια βρίσκεται πάντοτε εἰς τούς πολλούς, διά τό ἐάν συνταυτίζονται καί συμβαδίζουν πάντοτε ἡ ἀλήθεια μέ τούς πολλούς καί τό πλῆθος, διά τό ἐάν ἡ «ἐκκλησία» τῆς κάθε ἐποχῆς ἔχει πάντα τήν ἀλήθεια καί εἶναι πάντα ἀλάθητη, διά τό πού βρίσκεται πραγματικά ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀλήθεια, ἀλλά καί διά τό τί πρέπει νά πράξει κανείς, σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, ὥστε νά μπορέσει νά σωθῆ.

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, γεννήθηκε εἰς τὴν Κωνσταντινούπολη, γύρω στὸ 580 μ.X. καί ἔζησε σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία ἐπικρατοῦσε ἡ αἵρεσις τοῦ Μονοθελητισμοῦ καὶ Μονοενεργητισμοῦ (παρακλάδι τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ).

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν καὶ Μονοενεργητῶν, ἐκλόνησε καὶ ταλαιπώρησε τὴν Ἐκκλησία γιὰ ἑξήντα ὁλόκληρα χρόνια. Ὅλα δέ τά τότε γνωστά πέντε Πατριαρχεῖα καί οἱ κατά τόπους ἐκκλησίες, εἶχαν ἀσπασθεῖ τήν φοβερή αὐτήν αἵρεσιν, δημιουργώντας πολλὰ καὶ διάφορα προβλήματα, σὲ ὅλη τὴν Αὐτοκρατορία καί τήν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ΜΟΝΟΣ πού ἀντέδρασε τότε, ἦταν ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὁ ὁποῖος πολέμησε σφόδρα την αἵρεση αὐτή καί ὅλους τούς ἐκπροσώπους της, ἐν ἔργω καί λόγω, ἀποτειχιζόμενος καί κόβοντας φυσικά καί κάθε πνευματική ἐπικοινωνία μαζί τους. Ἐξ αἰτίας βέβαια αὐτῆς τῆς σθεναρῆς του ἀντιστάσεως, ὑπέστη πολλές καί ποικίλες διώξεις, εἰρωνίες, χλευασμούς, κοροϊδίες, ἐξορίες, ταλαιπωρίες, φυλακίσεις, βασανισμούς, μαρτύρια, ἀφορισμούς, ἀναθεματισμούς καί ἄλλα πολλά.

Δέν ἦταν μάλιστα λίγες οἱ φορές πού προσπάθησαν νά τόν μεταπείσουν μέ πολλούς καί διαφόρους τρόπους, ἄλλοτε με κολακείες καί ὑποσχέσεις, καὶ ἄλλοτε με φοβέρες, ἐκφοβισμούς και ἀπειλές.

Κάποια λοιπόν φορά, ἀπό τίς πολλές φορές πού πῆγαν καὶ τὸν βρῆκαν, διάφοροι ἐπίσκοποι καί ἀξιωματοῦχοι -στὴν ἐξορία καὶ στὴν φυλακὴ ποὺ τὸν ἔβαλαν ο Αὐτοκράτορας καὶ ὁ Πατριάρχης- ἔγινε ὁ ἑξῆς καταπληκτικός διάλογος:

« - Αἱρετικοί: Εἶσαι Χριστιανὸς ἐσύ; (Γιατί μὲ ὅλα αὐτὰ πού κάνεις καί λὲγεις, δείχνεις ὅτι δὲν πρέπει νὰ εἶσαι Χριστιανός).

 - Μάξιμος: Ναί. Μὲ τὴν βοήθεια καὶ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶμαι Χριστιανός.

 - Αἱρετικοί: Δὲν εἶναι ἀλήθεια αὐτὸ ποὺ λές.

 - Μάξιμος: Ἐσὺ λέγεις ὅτι δὲν εἶμαι Χριστιανὸς ἀλλὰ ὁ Θεὸς  λέγει ὅτι εἶμαι καὶ διαμένω Χριστιανός.

 - Αἱρετικοί: Δηλαδὴ θέλεις νὰ μᾶς πεῖς ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι λένε ψέματα καὶ σὺ μόνο λὲς τὴν ἀλήθεια ἢ μπορεῖ νά ἔχεις τὴν ἀλήθεια;

 - Μάξιμος: Κι ἀπαντώντας τους εἶπε ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ δακρυσμένος. Κοιτᾶξτε νά δεῖτε.Ἔχετε ἐξουσία κατὰ παραχώρηση Θεοῦ καὶ νὰ μὲ θανατώσετε καὶ νὰ μὲ ἀφήσετε νὰ ζήσω.  Πλὴν, ἐὰν ὅλοι ἐσεῖς ἔχετε τὴν ἀλήθεια, τότε καὶ ὁ Σατανᾶς εἶναι φύσει Θεός…

 - Αἱρετικοί: Μὲ αὐτὰ ποὺ λὲς σχίζεις τὴν ἐκκλησία.

 - Μάξιμος: Ἐὰν αὐτὸς ποὺ λέγει τὴν ἀλήθεια καὶ τὰ λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων σχίζει τὴν Ἐκκλησία, τότε τί κάνει ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος καταργεῖ τὰ δόγματα τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι κἄν δυνατὸν νὰ ὑπάρξει Ἐκκλησία;…

 - Αἱρετικοί: Δὲν κοινωνεῖς μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κων/λεως;

 - Μάξιμος: Ὄχι δὲν κοινωνῶ, διότι ἔχουν ἀθετήσει τὰς Ἁγίας τέσσαρας Οἰκουμενικάς Συνόδους… Ὁπότε λοιπὸν αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀπὸ μόνοι τους ἔχουν κατακριθεῖ μὲ αὐτὰ ποὺ κάνουν ἀλλὰ ταυτόχρονα ἔχουν καθαιρεθεῖ καί ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Ρώμης… ποιά μυσταγωγία μποροῦν νὰ ἐπιτελέσουν ἢ ποιὸ Πνεῦμα Ἅγιο μπορεῖ νά ὑπάρχει σὲ αὐτοὺς καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐπιτελοῦν;

 - Αἱρετικοί: Δηλαδὴ, θέλεις νὰ μᾶς πεῖς ὅτι μόνο ἐσὺ θὰ σωθεῖς καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ χαθοῦν;

 - Μάξιμος: Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες δὲν κατέκριναν κανέναν, ὅταν αὐτοὶ δὲν προσκυνοῦσαν τὴν εἰκόνα τὴν χρυσή, ὅλων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων προσκυνούντων αὐτή. Δὲν ἐσκέπτοντο τί ἔκαναν οἱ ἄλλοι, ἀλλὰ ἐκοιτοῦσαν τόν ἑαυτόν τους. Ἐπρόσεχαν καὶ ἐσκέπτοντο ὅπως αὐτοὶ νὰ μὴν ἐκπέσουν τῆς ἀληθείας καὶ τῆς εὐσεβείας. Τὸ ἴδο ἀκριβῶς ἔπραξε καὶ ὁ Δανιὴλ ὅταν εἶχε ριχθεῖ εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων. Καὶ αὐτός δὲν κατέκρινε κανέναν ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ δὲν προσευχόταν στὸν Θεὸ, σύμφωνα μὲ τὸ θέσπισμα τοῦ Δαρείου, ἀλλὰ ἐφρόντιζε μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Νὰ μὴν παραβεῖ δηλαδὴ αὐτὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ… Ἔτσι λοιπὸν προσεύχομαι νὰ μὴν ἐπιτρέψει καὶ σὲ μένα ὁ Θεὸς νὰ κατακρίνω ποτὲ κανένα ἢ νὰ πῶ ὅτι ἐγὼ μόνον θὰ σωθῶ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ χαθοῦν. Προτιμῶ δὲ καλύτερα νὰ ἀποθάνω παρὰ νὰ δώσω τὴν παραμικρὴ ἐνόχληση εἰς τὴν συνείδησή μου, ὅτι ἔχω σφάλλει στὴν Πίστη τοῦ Θεοῦ κατὰ ὁποιονδήποτε τρόπον.

 - Αἱρετικοί: Καὶ τί θὰ κάνεις ὅταν ἑνωθοῦν οἱ Ρωμαῖοι μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως;

 - Μάξιμος: Δὲν πείθομαι ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Πατριάρχη καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Κων/λεως. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἂν συμβεῖ κάτι τέτοιο... τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀναθεματίζει ὄχι μόνον ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἀγγέλους, ἐάν αὐτοί νομοθετοῦν ἀντίθετα μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ…

 - Αἱρετικοί: Γιὰ ποιὸ λόγο δὲν ἐπικοινωνεῖς καί δέν συμπροσεύχεσαι μαζί μας;

 - Μάξιμος: Διότι ἔχετε καταργήσει τάς Ἁγίας Συνόδους.

 - Αἱρετικοί: Ἐὰν ἔχουμε καταργήσει τάς  Ἱεράς Συνόδους, τότε πῶς τὶς ἀναφέρουμε εἰς τὰ ἱερὰ Δίπτυχα;

 - Μάξιμος: Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ὠφέλεια τῆς ἁπλῆς καί ψιλῆς αὐτῆς ἀναφορᾶς, ὅταν εἰς τήν πράξιν ἔχετε ἀλλοιώσει, καταργήσει καὶ καταπατήσει τὰ δόγματατῶν Συνόδων αὐτῶν;

 - Αἱρετικοί: Γιατί ἀγαπᾶς τοὺς Ρωμαίους καὶ μισεῖς τοὺς Γραικούς;

 - Μάξιμος: Ἔχουμε παραγγελία ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ μὴν μισοῦμε ποτὲ κανέναν. Ὡς ἐκ τούτου ἀγαπῶ τοὺς Ρωμαίους ὡς ὁμοπίστους, τοὺς δὲ Γραικοὺς ὡς ὁμογλώσσους…

 - Αἱρετικοί: Δὲν εἶναι ἔγκυρος ἡ Σύνοδος ποὺ ἔγινε στὴν Ρώμη, ἐπειδὴ αὐτὸς ποὺ τὴν συγκρότησε καθαιρέθηκε.

 - Μάξιμος: Δὲν καθαιρέθηκε, ἀλλὰ ἐξεδιώχθη. Ἀλλὰ καὶ ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι καθαιρέθηκε, τότε ποιὰ συνοδικὴ καὶ κανονικὴ πράξις ἔγινε, ἡ ὁποία νὰ κάνει νόμιμη καὶ ἔγκυρη τὴν καθαίρεσή του; Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμη ἡ καθαίρεσή του ἔγινε κανονικά, αὐτὸ δὲν δημιουργεῖ κάποιο ἐμπόδιο καὶ πρόκριμα γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, σύμφωνα πάντοτε μὲ τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνες καὶ μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ…

 - Αἱρετικοί: Ἀστειεύεσαι καί παίζεις μαζί μας ἀββᾶ; Δὲν γνωρίζεις ποὺ εἶσαι καὶ ποῦ βρίσκεσαι;

 - Μάξιμος: Δὲν παίζω οὔτε καί ἀστειεύομαι καὶ πὼς θὰ μποροῦσα ἄλλωστε. Ἀλλὰ πενθῶ τὴν ζωήν μου ἡ ὁποία ἔχει συντηρηθεῖ μέχρι σήμερα (75 ἐτῶν) διὰ νὰ λάβω πεῖρα καὶ δοκιμή, τέτοιων ἀπίστευτων γεγονότων, πραγμάτων καὶ φαντασμάτων… Ὅμως ἀπό τήν ἄλλη δὲν μπορῶ νὰ λυπήσω τὸν Θεὸν σιωπώντας καὶ νὰ μὴν πῶ καὶ νὰ ὁμολογήσω ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα Ἐκεῖνος μᾶς διέταξε νά λέμε… Διότι δὲν ὑπάρχει τίποτε χειρότερο πιὸ βίαιο καὶ ἄσχημο ἀπὸ τὸ νὰ σὲ κατηγορεῖ ἡ συνείδησή σου, ὅπως δὲν ὑπάρχει καί τίποτε καλύτερο, ὀμορφότερο καὶ παρρησιαστικότερο, ἀπὸ τὸ νὰ σὲ βεβαιώνει ἡ συνείδησή σου ὅτι πράττεις ὀρθά καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ...

Τότε ὅλοι αὐτοί, ἀφοῦ κούνησαν ἀπογοητευτικὰ τὶς κεφαλὲς τους ἐσιώπησαν, αὐτὸ μόνον λέγοντας.

 - Αἱρετικοί: Ὅλα εἶναι πολύ δύσκολα καὶ ὁδηγοῦν σὲ ἀδιέξοδο...

Καὶ προσκυνήσαντες τὸν Ἅγιο Μάξιμο μετὰ πάσης ἱλαρότητος ἀνεχώρησαν...».

« - Χριστιανός εἶ;

- Χάριτι Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ τῶν ὅλων Χριστιανός εἰμί.

- Οὐκ ἔστιν ἀληθές.

- Σύ λέγοις οὐκ εἰμί ἀλλ’ ὁ Θεός λέγοι εἶναι με καί διαμένειν Χριστιανόν...

- Ἁπλῶς πάντες ψεύδονται καί σύ μόνος ἀληθεύεις;

-  Καί ἀποκριθείς εἶπεν ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος συνδακρύσας τῷ λόγῳ· Ἐξουσίαν ἔχετε συγχωροῦντος τοῦ Θεοῦ καί ζωῶσαι καί θανατῶσαι· πλήν ἐάν οὗτοι ἀληθεύουσιν καί ὁ σατανᾶς φύσει Θεός ἐστιν... 

- Ταῦτα λέγων ἔσχισας τήν Ἐκκλησίαν.

- Εἰ ὁ λέγων τά τῶν ἁγίων Γραφῶν καί τά τῶν ἁγίων Πατέρων σχίζει τήν Ἐκκλησίαν, ὁ ἀναιρῶν τά τῶν ἁγίων δόγματα, τί δειχθήσεται τῇ Ἐκκλησίᾳ ποιῶν, ὧν χωρίς οὐδέ αὐτό τοῦτο Ἐκκλησίαν εἶναι δυνατόν;...

- Οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνῳ Κων/λεως;

- Οὐ κοινωνῶ· ὅτι τάς ἁγίας τέσσαρας Συνόδους ἐξέβαλον... Οἱ τοίνυν ὑφ’ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί καθαιρεθέντες,... ποίαν ἐπιτελέσουσι μυσταγωγίαν· ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾶ; 

- Σύ μόνος σώζη καί πάντες ἀπόλλυνται;

-Οὐδένα κατέκριναν οἱ τρεῖς παῖδες μή προσκυνήσαντες τῇ εἰκόνι, πάντων ἀνθρώπων προσκυνούντων. Οὐ γάρ ἐσκόπουν τά τῶν ἄλλων, ἀλλ’ ἐσκόπουν ὅπως ἄν αὐτοί μή ἐκπέσωσι τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας. Οὕτω καί Δανιήλ βληθείς εἰς τόν λάκκον τῶν λεόντων, οὐ κατέκρινεν τινα τῶν μή προσευξαμένων τῷ Θεῷ κατά τό θέσπισμα Δαρείου, ἀλλά τό ἴδιον ἐσκόπησε... καμέ οὖν μή δῷ ὁ Θεός κατακρῖναί τινα, ἤ εἰπεῖν, ὅτι ἐγώ μόνος σώζομαι. Αἱροῦμαι δέ ἀποθανεῖν, ἤ θρόησιν ἔχειν κατά τό συνειδός, ὅτι περί τήν εἰς Θεόν πίστιν παρεσφάλην καθ’ οἱονδήποτε τρόπον.

- Καί τί ἔχεις ποιῆσαι τῶν Ρωμαίων ἑνουμένων τοῖς Βυζαντίοις;...

- Οὐ πείθομαι ὅτι οἱ Ρωμαῖοι ἑνοῦνται τοῖς ἐνταῦθα... μέ τόν ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ· εἰ δέ... τό Πνεῦμα τό Ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου καί ἀγγέλλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμα τι νομοθετοῦντας...

- Διατί οὐ κοινωνεῖς μεθ’ ἡμῶν;

- Ὅτι ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους.

- Ἐάν ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους πῶς εἰς τά δίπτυχα ἀναφέρονται;

- Καί τίς ὄνησις ὀνομάτων τῶν δογμάτων ἐκβεβλημένων;

- Διατί ἀγαπᾶς τούς Ρωμαίους καί τούς Γραικούς μισεῖς;

- Παραγγελίαν ἔχομεν, τοῦ μή μισῆσαί τινα. Ἀγαπῶ τού Ρωμαίους ὡς ὁμοπίστους· τούς δέ Γραικούς ὡς ὁμογλώσσους...

- Οὐ κεκύρωται ἡ σύνοδος, τοῦ συγκροτήσαντος αὐτήν καθαιρεθέντος.

- Οὐ καθηρέθη ἀλλ’ ἐδιώχθη. Ποία γέγονεν ἐπί τοῖς πεπραγμένοις συνοδική καί κανονική πρᾶξις ἀσφαλῶς ἔχουσα αὐτοῦ τήν καθαίρεσιν; Πλήν ἵνα καί κανονικῶς καθῃρέθη, οὐ ποιεῖ τοῦτο πρόκριμα τοῖς ὀρθοδόξως κατά τούς θείους κανόνας κυρωθεῖσιν...

- Παίζεις ἀββᾶ, οὐκ οἶδας ποῦ εἶ;

- Ὁ δέ·  Οὐ παίζω, ἀλλά πενθῶ τήν ζωήν μου συντηρηθεῖσαν μέχρι τοῦ νῦν, ἵνα τοιούτων λάβω πεῖραν φαντασμάτων... Οὐ γάρ δύναμαι λυπῆσαι τόν Θεόν σιωπῶν, ἅπερ αὐτός λαλεῖσθαι καί  ὁμολογεῖσθαι προσέταξεν... οὐδέν βιαιότερον συνειδότος κατηγοροῦντος καί οὐδέν τούτου συνηγοροῦντος παρρησιαστικώτερον...

Τότε σείσαντες τάς κεφαλάς ἐσιώπησαν, τοῦτο μόνον εἰρηκότες· ὅλα δυσχερῆ καί ἀνέκβατα... καί προσκυνήσαντες μετά πάσης ἱλαρότητος ἀνεχώρησαν...». (Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ P.G. 90, 109-125)

Κάποια ἄλλη φορά πάλιν τοῦ ἔλεγον:

«Μάξιμε ποίας Ἐκκλησίας εἶ; Βυζαντίου; Ρώμης; Ἀντιοχείας; Ἀλεξανδρείας; Ἱεροσολύμων; Ἰδού πᾶσαι μετά τῶν ὑπ’ αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἑνώθητι, μήπως ξένην ὁδόν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθῃς ὅπερ οὐ προσδοκᾶς. Πρός οὕς εἶπον· Καθολικήν Ἐκκλησίαν τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς Αὐτόν Πίστεως ὁμολογίαν Πέτρον μακαρίσας, ἐφ’ οἷς Αὐτόν καλῶς ὡμολόγησεν, ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο. Πλήν μάθω τήν ὁμολογίαν ἐφ’ ἥν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν γέγονεν ἡ ἕνωσις καί τοῦ γενομένου καλῶς, οὐκ ἀλλοτριοῦμαι... Τοῦτο οὖν λέγειν οὐ δύναμαι οὔτε ἐδιδάχθην παρά τῶν Ἁγ. Πατέρων ὁμολογεῖν. Τό δοκοῦν ὑμῖν οὖσιν ἐξουσιασταῖς ποιήσατε... -οὐκοῦν ἄκουσον, ἔφησαν. Ἔδοξε τῷ Δεσπότῃ καί τῷ Πατριάρχῃ, διά πραικέπτου τοῦ πάππα Ρώμης ἀ ν α θ ε μ α τ ι σ θ ῆ ν α ί  σ ε  μή πειθόμενον...».  (Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ - P.G. 90, 132).

Ἄς ἔχουμε λοιπόν, ὅλοι, ἀνοιχτά τά μάτια τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας. Ἄς εἴμαστε πάντοτε σὲ ἐγρήγορση πνευματική. Ἄς μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ τήν ἑκάστοτε ἐκκλησιαστική ἤ πολιτική ἐξουσία, οὔτε ἀπό κολακεῖες καί ἀπὸ μεγάλα λόγια, ἀλλά οὔτε καί νά μᾶς τρομάζει αὐτή, διότι ὁ Θεός εἶναι Παντοδύναμος καί πάνω ἀπό ὅλους αὐτούς. Οὔτε ἀκόμη νά παρασυρόμαστε ἀπό τὸ πλῆθος, διότι ὅπως διαπιστώσαμε μέ πολλά παραδείγματα, ἡ ἀλήθεια δὲν βρίσκεται πάντοτε στὸ πλῆθος καί τούς πολλούς.

Οὔτε ἀκόμη νά ἀναρωτιέται κανείς πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτοὶ νά μήν γνωρίζουν, ἤ πολύ περισσότερον, πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί νά μήν θέλουν νὰ σωθοῦν. Μέ τήν ἴδια λογική σέ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις πού ἀναφέραμε μέ τίς διάφορες αἱρέσεις, ἄραγε δὲν ἤθελε νὰ σωθεῖ ὁ Ἄρειος, ὁ Μακεδόνιος, ὁ Διόσκουρος, ὁ Εὐτυχής καὶ τόσοι ἄλλοι Πατριάρχες;

Δὲν ἤθελαν νὰ σωθοῦν τέλος οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως στήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ, ποὺ ἀναφέραμε προηγουμένως;  Ὁ Σέργιος, ὁ Πέτρος, ὁ Παῦλος ὁ Πύρρος κ.λπ.; αὐτοὶ δὲν ἤθελαν νὰ σωθοῦν, αὐτοὶ δὲν ἤξεραν, αὐτοί δὲν εἶχαν μόρφωση; 

Κι ὅμως τελικά ἀποδείχθηκε ὅτι ΔΕΝ ἤθελαν νά σωθοῦν, δι΄αὐτό καί παρέμεναν ἀμετανόητοι στήν πλάνη καί τήν αἱρεσή τους. Καί διά τόν λόγον αὐτόν ἄλλωστε καταδικάστηκαν, ἀπό τοπικές καί Οἰκουμενικές Συνόδους, ὅλοι αὐτοί, ἀλλά καὶ τόσοι ἄλλοι αἱρετικοί μοναχοί, κληρικοί ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς, ἀνά τούς αἰῶνας.

Δι’ αὐτό ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐάν θέλουμε πραγματικά νά σωθοῦμε, τό μόνον πού πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ καί νά μᾶς ἐνδιαφέρει, εἶναι ὄχι τό πῶς θά ἀρέσουμε στούς πολλούς, οὔτε τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος, ἀλλά τό πῶς θὰ ἀρέσουμε στόν Θεόν καί τό πῶς θά εἴμαστε πάντοτε ἀληθινά καί οὐσιαστικά κοντὰ Του. Τό πῶς θά τηροῦμε τόν Νόμον Του καί τίς Ἐντολές Του. Τό πῶς θά ἔχουμε καί θά ὁμολογοῦμε τήν Ἀλήθειά Του παντοῦ καί πάντοτε, ἀνεξαρτήτου κόστους καί ἀποτελέσματος. Ἀκόμη καί ἐάν ἔχουμε ἀπομείνει τελείως μόνοι μας. Ἀκόμη καί ἐάν εἶναι ὅλοι ἐναντίον μας. Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι μᾶς μισοῦν, μᾶς πολεμοῦν καί μᾶς συκοφαντοῦν, διότι ὅπως λέγει καί ὁ χρυσοῦς τῇ γλῶττα Ἰωάννης,  «Οὐδέν γάρ ὄφελος ἡμῖν, κἄν πρός πάντας ὦμεν εἰρηνικοί πρός δέ τόν Θεόν ἐκπεπολεμωμένοι· ὥσπερ οὐδέν βλάβος ἡμῖν κἄν παρά πάντων πολεμώμεθα, τῷ δέ Θεῷ εἰρηνεύομεν. Καί πάλιν οὐδέν ὄφελος, κἄν παρά πᾶσιν εὐδοκιμῶμεν, τῷ δέ Κυρίῳ προσκρούωμεν· οὐδείς κίνδυνος, κἄν πάντες ἡμᾶς ἀποστρέφωνται καί μισῶσιν, ὁ δέ Θεός ἀποδέχηται καί φιλῇ. Ἡ γάρ ὄντως χάρις, ἡ ὄντως εἰρήνη παρά τοῦ Θεοῦ».  (Ἁγίου Χρυσοστόμου ΕΠΕ. 18, 26)

Δηλαδή: 

«Δὲν ὑπάρχει κανένα ὄφελος σὲ μᾶς ὅταν εἴμαστε πρὸς ὅλους εἰρηνικοὶ, ἀλλὰ πρὸς τὸν Θεὸν εἴμεθα ἐνάντιοι. Ὅπως ἀκριβῶς δὲν ὑπάρχει καμμία βλάβη σὲ ἐμᾶς ἀκόμη καὶ ἂν πολεμούμεθα ἀπὸ ὅλους, ἀλλὰ εἰρηνεύουμε ὅμως μὲ τὸν Θεό. Καὶ πάλι δὲν ὑπάρχει καμμία ὠφέλεια ἀκόμη καὶ ἂν τά ἔχουμε μέ ὅλους καλά καί εὐδοκιμοῦμε παρὰ πάντας, ἀλλά προσκρούομε ὅμως πρὸς τὸν Κύριον. Δὲν ὑπάρχει κανένας κίνδυνος, ἀκόμη καὶ ἂν μᾶς ἀποστρέφονται καὶ μᾶς μισοῦν οἱ πάντες, ὁ δὲ Θεός, μᾶς ἀποδέχεται καὶ μᾶς ἀγαπᾶ. Διότι ἡ πραγματικὴ χάρις καὶ ἡ πραγματικὴ εἰρήνη ὑπάρχει καὶ  δίδεται μόνο ἀπὸ τὸν Θεόν».  

 (Ἐδῶ σταματοῦσε τό Δ΄ Μέρος τῆς ἀπαντήσεως μου 

πού εἶχε δημοσιευτεῖ στίς 24/10/18 καί μπορεῖτε νά δεῖτε ἐδῶ...)

 Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τὰ ὅσα θά διαβάσετε κατωτέρω, (ὅπως βέβαια ἤδη εἴδατε καί σέ ἄλλα μέρη τῆς ἀπαντήσεώς μας) ΔΕΝ εἶναι καθόλου εὐσύνοπτα καί “εὔπεπτα”, οὔτε καί ἕτοιμη τροφή γιά “κατανάλωση”, ἀφοῦ θέλουν πολύ προσοχή, πολύ μελέτη, πολύ προσευχή, πολύ ὑπομονή, πολύ ἐπιμονή, πολύ πίστη καί ταπείνωση, διά νά τά διαβάσει καί νά τά κατανοήσει κανείς!

Δι΄ αὐτό καί δέν ἀπευθύνονται στούς πολλούς, τούς περίεργους, τούς ἄσχετους καί τούς ἀδαεῖς ἤ ἀκόμη στούς χλιαροὺς καὶ συμβιβασμένους Χριστιανοὺς -κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς- τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ κόσμος ἄλλωστε «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», καί οἱ πολλοί ἀκολουθοῦν πάντοτε τήν «πλατειά πύλη» καί ὄχι τήν «στενή πύλη».

Οὔτε ἀπευθύνονται σὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς πιστούς, ποὺ ἑκούσια καὶ συνειδητὰ ἀκολουθοῦν ἄμεσα ἤ ἔμμεσα διαφόρους αἱρετικοὺς ἤ σχισματικοὺς ποιμένες, εἴτε αὐτοὶ εὑρίσκονται στό Νέο, εἴτε στό Παλαιὸ ἡμερολόγιο-ἑορτολόγιο.

Οὔτε πολύ περισσότερον ἀπευθύνονται, ὅπως ἤδη ἔχω τονίσει ἐπανειλημμένως, (παρόλον πού εἶναι ὀφειλομένη ἀπάντηση πρός ὅλους αὐτούς) σὲ ὅλους ἐκείνους, τούς ἐμπαθεῖς, πλανεμένους, αἱρετικούς, καί προσκυνημένους κληρικούς, λαϊκούς, μοναχούς καί λαϊκούς, ποὺ ἤδη μέ ἔχουν ἀπορρίψει συνειδητά ἀπὸ τὸ 2006, ὁ καθένας διά τοὺς ἰδικοὺς του λόγους, καί οἱ ὁποῖοι δέν πρόκειται μέ τίποτα φυσικά νά πιστέψουν καί νά δεχθοῦν τήν Ἀλήθεια, ἀφοῦ ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔχουν ἀποστρέψει συνειδητά τό πρόσωπόν τους ἀπ΄ Αὐτήν. (Οἱ λόγοι δέ πού μέ ἀνάγκασαν, παρά ταῦτα, νά ἀπαντήσω εἰς ὅλους αὐτούς, τούς ἔχω ἀναλύσει ἐκτενῶς εἰς τίς προηγούμενες ἀπαντήσεις μου καί κυρίως εἰς τό Α΄Μέρος, καί ὅποιος θέλει καί ἐπιθυμεῖ ἄς τούς ἰδεῖ ἐκεῖ).

Ἀλλὰ ἀπευθύνονται ΜΟΝΟΝ εἰς ὅλους ὑμᾶς τούς ἀγαπητούς μου ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, καθώς καί εἰς ὅλους τούς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς καλοπροαιρέτους πιστούς, ὅσοι καί ἐάν εἶναι αὐτοί.

Ἀπευθύνονται ΜΟΝΟΝ εἰς τά ἀληθινὰ πρόβατα τοῦ Θεοῦ. Σὲ αὐτά πού πάντοτε ἀναγνωρίζουν τὴν φωνὴ τοῦ Ἀληθινοῦ Ποιμένος των, ἀπὸ ὅπου καὶ ἐὰν προέρχεται αὐτὴ καὶ τὴν ἀκολουθοῦν μέ χαρὰ καὶ ταπείνωση.

Ἀπευθύνονται ΜΟΝΟΝ εἰς τό «μικρὸν ποίμνιον», διά τό ὁποῖον ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς λέγει ὅτι «εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν». (Λουκ. ιβ’, 32).

Ἀπευθύνονται ΜΟΝΟΝ εἰς τό «λεῖμμα» (Ρωμ. ια΄, 5), εἰς τούς ὀλίγους καὶ ἐκλεκτούς, (ὅσοι καὶ ἐὰν εἶναι αὐτοὶ) οἱ ὁποῖοι «οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῷ Βάαλ» (Γ΄Βασ. ιθ΄ , 18 καὶ Ρωμ. ια’, 3-5) καὶ δέν προσκύνησαν τὸν Ἀντίχριστον, τόν Διάβολον καὶ τὴν εἰκόνα του, δηλαδὴ τὰ ἔργα του.

Ἐξ  ἄλλου, ὅπως ἀποδείξαμε καί εἰς τήν προηγούμενην ἀπάντησίν μας, πάντοτε ὀλίγοι ἦταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦσαν τὴν Ἀλήθεια, καὶ ἀντιστεκόντουσαν μέχρι θανάτου.

Ὅπως οἱ Τρεῖς Παῖδες ἐν Καμίνῳ, ὅπως ὁ ΝΩΕ, ὁ ΛΩΤ, ὁ ΑΒΡΑΑΜ, ὁ Ἅγιος ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, ὁ Ἅγιος ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ, ὁ Ἅγιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ὁ Παλαμᾶς καί ἄλλοι πολλοί.

«Εἷς εὐδοκιμῶν εἰς τὸ Θεῖον, προτιμότερος ὑπὲρ μυριάδας αὐθαδεία σεμνυνομένας...». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου P.G. 99, 1083). 

«Σύ μὲν ἀριθμεῖς τὰς μυριάδας Θεὸς δὲ τοὺς σῳζομένους καὶ σὺ μὲν τὸν ἀμέτρητον χοῦν, ἐγὼ δὲ τὰ σκεύη τῆς ἐκλογῆς». (Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου).

Ὅλα αὐτὰ λοιπὸν, ἀπευθύνονται ΜΟΝΟΝ σὲ ὅσους βρίσκονται «μέσα στόν Ναὸ καὶ τὸ θυσιαστήριον τοῦ Κυρίου» (Ἀποκ. ια΄, 1) καὶ καταμετρήθησαν ὑπὸ τοῦ Ἀγγέλου τῆς Ἀποκαλύψεως ἐπειδὴ τὰ ὀνόματά τους ἔχουν γραφεῖ εἰς τό βιβλίον τῆς ζωῆς. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι, αὐτοί πού εὑρίσκοντο ΕΞΩ στήν «αὐλὴ τοῦ Ναοῦ» (Ἀποκ. ια΄, 2) καὶ δέν καταμετρήθησαν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου, ἂς πράξουν ὅ,τι θέλουν καὶ ἂς ποῦνε ὅ,τι θέλουν. Δικαίωμά τους...

Ἔτσι λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐπειδή μετά τήν παρέλευσιν τῆς 25ης Μαρτίου/7ης Ἀπριλίου 2018, ΟΛΟΙ -σχεδόν- οἱ Χριστιανοί (Νέου καί Παλαιοῦ) εἶναι πλέον ἀπόλυτα βέβαιοι καί σίγουροι ὅτι ἡ ταπεινότης μου, ὄχι μόνον ἔπεσε ἔξω εἰς ὅ,τι ἔλεγε, ἀλλά καί ἐπλανήθη, καί τοῦτο διατί κατ΄ αὐτούς ΔΕΝ ἔγινε τίποτε ἀπολύτως τήν συγκεκριμένην αὐτήν ἡμερομηνία, ἄς δοῦμε, ὅλοι ἐμεῖς πού ἔχουμε ἀκόμη -σύν Θεῷ- σῶας τάς φρένας καί δέν ἔχουμε πιεῖ ἀπό τό «τρελλό νερό» τοῦ Χότζα (γιά ὅσους δέν γνωρίζουν τήν συγκεκριμένη αὐτή πολύ ὠφέλιμη, διδακτική καί χαριτωμένη ἱστορία τοῦ Χότζα θά σᾶς τήν ἀναφέρω ἐν εὐθέτω χρόνω) ἄς δοῦμε, λέγω, ἀρκετές μαρτυρίες, μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, καί τούς θεοπνεύστους Πατέρες μας, πού ἀποδεικνύουν  ἀπόλυτα τά ὅσα λέγει καί ἰσχυρίζεται χρόνια τώρα ἡ ταπεινότης μου. 

Ἄς δοῦμε ἀκόμη κάποιες περιπτώσεις ἀπό τίς πολλές, πού  ἐπιβεβαιώνουν  περίτρανα  -εὐτυχῶς ἤ δυστυχῶς-  ὅτι τά πράγματα καί τά γεγονότα δέν εἶναι πάντοτε ὁρατά, χειροπιαστά καί κατανοητά ἀπό ὅλους, παρά μόνον ἀπό τούς ὀλίγους καί τούς ἔχοντας «νοῦν Χριστοῦ». Καθώς ἀκόμη καί ὅτι τά φαινόμενα πολλές φορές ἀπατοῦν καί ἐξαπατοῦν. Ἀλλιῶς δηλαδή δείχνουν ἤ φαίνονται ἤ παρουσιάζονται καί ἀλλιῶς εἶναι στήν πραγματικότητα. 

Θά ἰδοῦμε ἀκόμη, ἐκτός ὅλων τῶν ἄλλων, ὅτι τό ἴδιο ἀκριβῶς συνέβει καί εἰς τήν ἰδικήν μας περίπτωση. Παρόλον δηλαδή, πού φαινομενικά ἐκ πρώτης ὄψεως, φαίνεται ὅτι διαψεύσθηκα ἤ ὅτι ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΕ, στήν πραγματικότητα ἔγιναν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ τήν ἡμερομηνία αὐτή, ἡ ὁποία σημειωτέον ὄχι μόνον δέν ἦταν λανθασμένη, ἀλλά ἦταν καί ὀρθή καί ἐκ Θεοῦ.

Μπορεῖ βέβαια σέ ὅλους αὐτούς ἤ ἀκόμη καί σέ κάποιους ἀπό ἐσᾶς τούς καλοπροαίρετους, νά φαίνεται ἀπίστευτον, ἀδύνατον, ἀντιφατικόν,  παράλογον ἤ ὅ,τι δήποτε ἄλλο, εἶναι ὅμως ἡ πραγματικότητα, ὅπως θά δεῖτε, ἀλλά καί θά ἀποδείξουμε, ἐννοεῖται πάντα διά τούς πιστούς καί διά τούς καλοπροαιρέτους.

Καί βέβαια, ὅπως ἤδη ἔχω εἰπεῖ ἀπό τόν Ἀπρίλιο ἀκόμη, πολύ ΣΥΝΤΟΜΑ θά ἀποδειχθεῖ ὅτι ἡ ἐλαχιστότης μου ἔχει ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΑΙΟ σέ ὅλα ὅσα εἶπε καί ἔγραψε καί ὅτι ΠΡΑΓΜΑΤΙ θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία πρίν ἐκπνεύσει τό σωτήριον ἔτος 2018, ὅπως ἄλλωστε ἔλεγα ἀπό τό 2006 μέχρι καί σήμερα καί ἀπεδείκνυα μέ πάρα πολλές μαρτυρίες.

Μόνον πού τότε θά εἶναι, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, πάρα μά πάρα πολύ ἀργά διά ὅλους αὐτούς πού ΔΕΝ θέλησαν νά ἰδοῦν τήν ἀλήθεια καί τήν  πραγματικότητα, ὥστε νά μετανοήσουν, νά ἀλλάξουν ζωή καί νά προετοιμασθοῦν οὐσιαστικά καί ἀληθινά ὅπως θέλει ὁ Θεός, (καί ὄχι ὅπως νομίζουν καί θέλουν αὐτοί, δουλεύοντας σέ δύο Κυρίους, μέσα ἀπό τίς ἁμαρτίες, τίς διαστροφές, τίς ἀνομίες, τίς ἀσέβειες, τίς μαγεῖες, τίς φαρμακείες, τίς πλάνες, τά σχίσματα καί τίς αἱρέσεις τους), ὥστε νά προϋπαντήσουν ὡς ἄλλες φρόνιμες παρθένες καί οὐχί ὡς μωρές παρθένες τόν Νυμφίον Χριστόν, τόν Κύριον τῆς Δόξης καί Κριτήν πάντων τῶν ἀνθρώπων.

Ἄς εἶναι ὅμως!

Αὐτοί ἔχουν κάνει τήν ἐπιλογή τους καί ἔχουν πάρει τόν δρόμον τους, δυστυχῶς χωρίς ἐπιστροφή. Εὔχομαι μόνον κάποιοι νά καταφέρουν ἔστω καί στό πάρα πέντε νά ξεφύγουν καί νά ἰδοῦν τήν ἀλήθεια!

Τό θέμα εἶναι ἐμεῖς τί κάνουμε ἤ τί θά κάνουμε ἀπό ἐδῶ καί πέρα, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, καί πῶς θά καταφέρουμε νά μείνουμε πιστοί μέχρι τέλος, ὥστε  «ἐν ἀγρύπνῳ καρδίᾳ καὶ νηφούσῃ διανοίᾳ, πᾶσαν τοῦ παρόντος βίου τὴν νύκτα ἡμᾶς διελθεῖν, ἀπεκδεχομένους τὴν παρουσίαν τῆς λαμπρᾶς καὶ ἐπιφανοῦς ἡμέρας τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾗ μετὰ δόξης ἐπὶ γῆς Κριτὴς τῶν ἁπάντων ἐλεύσεται, ἑκάστῳ ἀποδοῦναι κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀναπεπτωκότες καὶ ὑπνοῦντες, ἀλλ’ ἐγρηγοροῦντες καὶ διεγηγερμένοι ἐν τῇ ἐργασίᾳ τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ εὑρεθῶμεν καὶ ἕτοιμοι εἰς τὴν χαράν, καὶ εἰς τὸν θεῖον νυμφῶνα τῆς δόξης αὐτοῦ συνεισέλθωμεν, ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καὶ ἡ ἀνέκφραστος ἡδονὴ τῶν καθορώντων τοῦ σοῦ προσώπου τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον».  (Εὐχή τοῦ Μ. Βασιλείου - Μεσονυκτικόν)

Μετά τό Πάσχα τοῦ 2018, μέχρι καί σήμερα, σεβαστοί μου ἀδελφοί, ΕΝΑ καί ΜΟΝΑΔΙΚΟ εἶναι τό κύριο καί βασικό ἐπιχείρημα πού ἀκούγεται, διά τήν ταπεινότητά μου, ἀπό ὅλους αὐτούς τούς ἀληθινά πλανεμένους, τυφλούς, αἱρετικούς καί προσκυνημένους κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, Νέου καί Παλαιοῦ ἡμερολογίου. Ὅτι: 

«Ὁ πατήρ Μάξιμος τελικά ἀποδείχτηκε ὅτι εἶναι πλανεμένος, ψευδοπρόφητης, αἱρετικός, ἀφοῦ δέν ἔγινε ἡ Δευτέρα Παρουσία τήν 25η Μαρτίου/7η Ἀπριλίου ὅπως ἔγραφε καί ὑπεστήριζε ὅλα αὐτά τά χρόνια...».

Ἀποδείξεις; Καμμία...

Ἐπιχειρήματα; Κανένα...

Στοιχεῖα; Οὐδέν...

Τί τούς χρειάζονται ἄλλωστε... Συνοπτικές διαδικασίες...

Ἐξ ἄλλου ὅλοι αὐτοι ΠΟΤΕ δέν πίστευσαν τίποτε ἀπ’ ὅσα εἶχα πεῖ καί γράψει. Δι΄αὐτό καί πάντοτε ὅλα αὐτά τά χρόνια εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἀπό τό 2006, πολύ πρίν ἔλθει τό 2018 ἔλεγον ἀκριβῶς τά ἴδια πράγματα, τίς ἴδιες ἀκριβῶς κατηγορίες καί συκοφαντίες, χωρίς βεβαίως νά μποροῦν ποτέ νά τά ἀποδείξουν.

Ἄ!  Συγγνώμη! Λησμόνησα... 

Ἔγραψε κάποιος κληρικός, μεταξύ ἄλλων, στό Facebook, σέ ἐπίσημο δηλαδή φορέα (!!!) μέ πολύ στόμφο καί σοβαροφάνεια, ὅτι:

«Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΓΕΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΔΕΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΕΙ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΟΣΑ ΛΕΓΕΙ...»!!!

Τί «φοβερό»! 

Τί «σπουδαῖο»! 

Καί τί «σοφό» ἐπιχείρημα!

Ἄς εἶναι...

Εἰς τήν συνέχεια τοῦ ἄρθρου μας, πρῶτα ὁ Θεός, θά λάβει μία πρώτη  γεύση ἀπό τήν ὀφειλομένη ἀπάντησή μας, ὁ συγκεκριμένος αὐτός κληρικός καί σύντομα θά λάβει καί τήν ὁλοκληρωμένη ἀποστομωτική ἀπάντησή μας.

Καί ἐάν βέβαια μπορεῖ καί δύναται, ἄς ἀπαντήσει, ὁ κατά τά ἄλλα λαλίστατος, πολυγραφέστατος καί πολυπράγμων "μεγάλος" καί "χαρισματικός" αὐτός Γέροντας, Ἡγούμενος, Ἀρχιμανδρίτης, Πρωτοσύγκελλος, ἀλλά καί τό κυριώτερον ὑποψήφιος Δεσπότης.

 (Ἐδῶ σταματοῦσε τό Ε΄ Μέρος καί  1ον Τμῆμα τῆς ἀπαντήσεως μου 

πού εἶχε δημοσιευτεῖ στίς 9/11/18 καί μπορεῖτε  νά δεῖτε ἐδῶ...  )

«ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΟΥΧ ΕΡΕΥΝΩΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΙ ΜΟΝΟΝ ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΙ»

Ἀλλά, πρίν ὅμως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ξεκινήσω νά ἀπαντῶ ἐπί τῆς οὐσίας τοῦ θέματος, ἐπιτρέψτε μου νά πῶ πρῶτα εἰς τήν ἀγάπην σας, κάποια πολύ σημαντικά πράγματα πού ἅπτονται σημαντικά θέματα τῆς Πίστεώς μας καί πού φυσικά ἔχουν ΑΠΟΛΥΤΗ σχέση μέ τό θέμα μας.

Δυστυχῶς, εἰς τάς ἡμέρας μας, οἱ περισσότεροι Χριστιανοί, ἔχουν χάσει καί ξεχάσει ἐντελῶς τήν οὐσία καί τό περιεχόμενον τῆς Πίστεώς μας! Ἔχουν ἀλλοτριωθεῖ καί κοσμικοποιηθεῖ σέ ὅλα καί μένουν μόνον εἰς τήν ἐπιφάνεια καί τόν τύπον τῶν πραγμάτων καί τῶν γεγονότων, χωρίς νά μποροῦν νά ἐμβαθύνουν εἰς τό βάθος καί τήν οὐσίαν αὐτῶν! Εἴτε ἐπειδή δέν θέλουν, δέν ἐπιθυμοῦν, δέν τούς ἀρέσει, εἴτε καί ἐπειδή δέν ἠμποροῦν. 

Δεῖγμα καί αὐτό, τῆς μεγάλης πνευματικῆς πτωχείας, ἀναισθησίας, ἀδιαφορίας, τυπολατρείας ἀλλά καί ἀποστασίας τους, ἀπό τόν ἀληθινόν Θεόν καί τόν Νόμον Του.

Ἔτσι, ἀρκοῦνται καί ἱκανοποιοῦνται μόνον σέ ὅ,τι βλέπουν καί κατανοοῦν μέ τούς ὑλικούς ὀφθαλμούς τους καί τήν «λογικήν» τους, ἀλλά καί μέ τίς ὑπόλοιπες αἰσθήσεις τους καί δέν θέλουν οὔτε νά ἀκούσουν, οὔτε νά ἰδοῦν, οὔτε καί νά πιστεύσουν τίποτε περισσότερον.

Κάτω ὅμως ἀπό τέτοιες συνθῆκες, εὐσεβεῖς μου ἀδελφοί, πῶς θά μποροῦσαν ὅλοι αὐτοί νά ἀντιληφθοῦν, νά κατανοήσουν, νά δεχθοῦν καί νά πιστέψουν τό ΜΕΓΑ αὐτό ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ τῆς Πίστεώς μας, πού ἔχει σχέσιν μέ τόν ἐρχομόν τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, ὅπως θά δοῦμε κατωτέρω, ὅπως βέβαια καί ΟΛΑ τά ἄλλα μεγάλα καί σπουδαῖα Μυστήρια τῆς Πίστεώς μας, τά ὁποῖα οὔτε ὁρῶνται μέ τούς ὑλικούς ὀφθαλμούς, οὔτε ΨΗΛΑΦΩΝΤΑΙ μέ τίς αἰσθήσεις, οὔτε κατανοοῦνται μέ τήν "λογικήν" καί τόν ὀρθολογισμόν, παρά μόνον μέ τήν ΠΙΣΤΙΝ;

Πῶς θά μπορέσουν, λόγου χάριν, ὅλοι αὐτοί νά ψηλαφήσουν, νά κατανοήσουν καί νά ἑρμηνεύσουν μέ τήν λογικήν, τίς αἰσθήσεις, καί τόν ὀρθολογισμόν τους, τό Μέγιστον Μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος;

Πῶς ἔχομεν δηλαδή ἕνα Θεόν Τρισυπόστατον, μέ τρεῖς Ὑποστάσεις, τρία Πρόσωπα, χωρίς νά λέμε ὅμως ὅτι εἶναι τρεῖς Θεοί, ἀλλά μόνον ΕΝΑΣ;

Πῶς ὁ Θεός Πατήρ ὑπῆρχε πάντοτε;

Πῶς ὁ Υἱός γεννᾶται μέν ἐκ τοῦ Πατρός ἀχρόνως, ἀλλά εἶναι καί συναῒδιος καί συνάναρχος μέ τόν Πατέρα, ἀφοῦ ὑπῆρχε πάντοτε  καί αὐτός, καί «δέν ὑπῆρχε ποτέ καιρός ὅτε οὐκ ἦν»;  

Πῶς θά μπορέσουν ὅλοι αὐτοί νά ψηλαφήσουν, νά κατανοήσουν καί νά ἑρμηνεύσουν μέ τήν λογικήν, τίς αἰσθήσεις, καί τόν ὀρθολογισμόν τους, τό Μέγα Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου;

Πῶς ὁ Θεός, ἔγινε ἄνθρωπος;

Πῶς ὁ Θεός ἐσταυρώθει;

Πῶς ὁ Θεός «πεθαίνει»;

Πῶς θά μπορέσουν νά ψηλαφήσουν, νά κατανοήσουν καί νά ἑρμηνεύσουν μέ τήν λογικήν, τίς αἰσθήσεις, καί τόν ὀρθολογισμόν τους, τό Μυστήριον τῆς ἀσπόρου συλλήψεως τῆς Παναγίας μας, πού συλλαμβάνει τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ ἀσπόρως, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, καί γεννᾶ ἄνευ πόνων καί ὠδίνων καί εἶναι ταυτόχρονα καί Νύμφη καί Ἀνύμφευτος, καί Μητέρα καί Παρθένος, ὄχι μόνον πρό τοῦ τόκου, ἀλλά καί ἐν τῷ τόκῳ καί μετά τόν τόκον;

Πῶς θά μπορέσουν νά ψηλαφήσουν, νά κατανοήσουν καί νά ἑρμηνεύσουν μέ τήν λογικήν, τίς αἰσθήσεις, καί τόν ὀρθολογισμόν τους τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅταν τά μάτια τους καί οἱ λοιπές αἰσθήσεις τους, βλέπουν ΜΟΝΟΝ ἄρτον καί οἶνον καί ὄχι αὐτό τό  Ἄχραντον Σῶμα καί τό Τίμιον Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ;

Πῶς θά μπορέσουν ἀκόμη νά ἐξηγήσουν, νά κατανοήσουν καί νά ἑρμηνεύσουν μέ τήν λογικήν, τίς αἰσθήσεις, καί τόν ὀρθολογισμόν τους:

Τό Μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ;

Τό Μυστήριον τῆς ἀναστάσεως τῶν Νεκρῶν;

Τό Μυστήριον τῆς Δημιουργίας τοῦ Κόσμου;

Τό Μυστήριον τῆς Δημιουργίας τοῦ Ἀνθρώπου;

Καί τόσα καί τόσα ἄλλα Μυστήρια καί Θαύματα τῆς Πίστεώς μας;

Πῶς λοιπόν, ἀγαπητοί μου, θά μπορέσουν ὅλοι αὐτοί νά ψηλαφήσουν, νά ἐξηγήσουν, νά κατανοήσουν καί νά ἑρμηνεύσουν μέ τήν λογικήν, τίς αἰσθήσεις, καί τόν ὀρθολογισμόν τους ὅλα αὐτά, ἀλλά καί μύρια ἄλλα θαύματα καί μυστήρια, χωρίς τήν ΠΙΣΤΙΝ; 

«Οὐ φέρει τό μυστήριον ἔρευναν· πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, δηλώνοντας τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπινου λογικοῦ νά ὑψωθεῖ καί νά φθάσει εἰς τήν σφαίρα τοῦ μυστηρίου, ἀφοῦ πράγματι «τά μυστήρια οὐχ ἐρευνῶνται, οὐδέ ψηλαφῶνται, ἀλλά πίστει μόνον κατανοῶνται...»;

Δι’ αὐτό καί πολύ σοφά εἶπον οἱ  Ἅγιοί μας, σχετικά μέ τό πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ:

«Τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὅλοι τόν εἶδον ὅταν ἦλθεν ἐπί τῆς γῆς. Τόν Θεόν Λόγον ὅμως μόνον ὅσοι ἐπίστευσον»!

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός μετά τήν ἔξοδον τῶν πρωτοπλάστων, τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ἀπό τόν Παράδεισον, λόγω τῆς παρακοῆς καί τῆς ΑΠΙΣΤΙΑΣ τους εἰς τάς ἐντολάς καί τά λόγια Του, ἔθεσε ὡς ΟΡΟΝ ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΝ, διά νά μπορέσει νά εἰσέλθει κανείς ξανά, μέσα εἰς τόν Παράδεισον, καί πάλιν, τήν ΠΙΣΤΙΝ εἰς τάς ἐντολάς Του, τούς λόγους Του, τούς ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ Του (τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη). Ἔτσι θέλησε νά γίνεται ἡ Δικαιοσύνη Του ἀπό τήν ἀρχήν καί ἔτσι θά γίνεται ἕως τέλους.

Ματαιοπονεῖ λοιπόν, ὅποιος προσπαθεῖ μέ ἄλλον τρόπον νά σωθεῖ καί νά εἰσέλθει εἰς τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Δι’ αὐτό καί ὁ Μέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, Παῦλος, μᾶς λέγει ὅτι «τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως· καὶ τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται» (Ἐφεσ. β΄,8-9)  ἀλλά καί ὅτι ΟΛΟΙ οἱ Ἄγιοι Πάντες, «διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν» (Ἑβρ. ια΄,33) καί ἠξιώθησαν τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Θέλοντας μάλιστα νά τονίσει σέ ὑπερθετικό βαθμό τό θέμα τῆς Σωτηρίας μας μέσῳ τῆς Πίστως, ἀναφέρει δεκάδες παραδείγματα Δικαίων καί Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας πού σώθησαν χάριν αὐτῆς τῆς Πίστεως, ἀφιερώνοντας μάλιστα ἕνα ὁλόκληρο κεφάλαιον (τό 11ον) εἰς τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολήν του.

Πίστις ὅμως, ἀγαπητοί μου, δέν σημαίνει ὅτι αὐτό πού μοῦ συμβαίνει, ἤ αὐτό πού βλέπω καί ἔχω μπροστά μου, ἔχω τήν δυνατότητα νά τό δῶ μέ τά ὁρατά μου μάτια, νά τό ἀγγίξω  καί νά τό ψηλαφίσω μέ τίς ὑλικές μου αἰσθήσεις, ἀλλά καί νά τό ἀποδείξω μέ διαφόρους ἐπιστητούς καί ἐπιστημονικούς τρόπους, διότι τότε δέν μοῦ χρειάζεται ἡ πίστις, ἀφοῦ ΥΠΟΧΡΕΟΥΜΑΙ θέλω δέν θέλω, νά δεχθῶ καί νά ἀποδεχθῶ, αὐτό πού ἔχω μπροστά μου ἤ αὐτό πού μοῦ συμβαίνει, ἀφοῦ εἶναι κάτι πού ἐξ ἀντικειμένου ἀποδεικνύεται καί εἶναι ἀποδεκτόν καί παραδεκτόν ἀπό ὅλους, ἀλλά καί τήν κοινήν λογικήν.

Δέν χρειάζεται π.χ. πίστις διά νά δεχθεῖ κανείς, ὅτι ὑπάρχει ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, τά ἄστρα, τό νερό, τά ζῶα καί ὅλα τά ὁρατά δημιουργήματα, ἀφοῦ τά βλέπει καί τά αἰσθάνεται μέ ὅλες τίς αἰσθήσεις του.

Οὔτε ἀκόμη χρειάζεται πίστις, διά νά δεχθεῖ ὅτι ὑπάρχει ὁ ἠλεκτρισμός, ὁ ἀέρας, τά ἐρτζιανά κύματα καί ἄλλα πολλά διά νά μιλήσουμε καί διά αὐτά πού δέν βλέπει, ἀλλά ἐμπίπτουν ὅμως εἰς τά ὑλικά.

Χρειάζεται ὅμως πίστις, διά νά δεχθεῖ καί νά ἀποδεχθεῖ ὅτι ὁ Θεός εἶναι Τριαδικός. Ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος.  Ὅτι ὁ Χριστός ἀνεστήθη. Ὅτι ὑπάρχει ἀνάστασις νεκρῶν, ὅτι ὑπάρχει ἄλλη ζωή, ὅτι ὑπάρχει αἰώνια Κόλασις καί Παράδεισος καί ἄλλα πολλά, διά νά μιλήσω, διά τά δόγματα τῆς Πίστεώς μας.

Ὅπως ἀκόμη, χρειάζεται πίστις διά νά δεχθεῖ καί νά ἀποδεχθεῖ ὅλα ἐκεῖνα τά θαυμαστά ΣΗΜΕΙΑ καί ΜΗΝΥΜΑΤΑ πού στέλνει ὁ Θεός, μέ πολλούς καί διαφόρους τρόπους, μέσα ἀπό τά ἀληθινά θαύματα, τά ὄνειρα, τά ὁράματα, τίς ἀποκαλύψεις, καί ὅ,τι ἄλλο προέρχεται ἀπό Ἐκεῖνον καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον!

Πίστις λοιπόν, σημαίνει ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ! ΑΠΟΔΟΧΗ!! ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ!!!

Ἐμπιστοσύνη, ἀποδοχή καί ἀξιοπιστία, σέ αὐτό πού μοῦ λέγει ὁ ἄλλος!

Ἐμπιστοσύνη, ἀποδοχή καί ἀξιοπιστία, σέ αὐτό πού μέ βεβαιώνει ὁ ἄλλος! 

Ἐμπιστοσύνη, ἀποδοχή καί ἀξιοπιστία, σέ αὐτό πού μοῦ ὑπόσχεται, καί μάλιστα ὄχι ἕνας ὅποιος δήποτε ἄλλος, ἀλλά αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Θεός!

Ἐμπιστοσύνη, ἀποδοχή καί ἀξιοπιστία, σέ αὐτό πού ἐλπίζω, σέ αὐτό πού δέν βλέπω μέν μέ τούς ὁρατούς ὀφθαλμούς, «βλέπω» δέ ὅμως, μέ τούς πνευματικούς μου ὀφθαλμούς, ὅσον ἀπίστευτον καί ἀδιανόητον καί ἀντίθετον μέ τήν «λογικήν» ἠμπορεῖ νά εἶναι αὐτό. Διά μένα ὅμως αὐτό εἶναι καί παραμένει βέβαιον, ἀξιόπιστον καί πέραν πάσης ἀμφιβολίας!

Αὐτό εἶναι ΠΙΣΤΙΣ, ἀγαπητοί μου, καί ὄχι ὅ, τι δήποτε ἄλλο. Αὐτό ἄλλωστε ἀναφέρει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν θέλοντας νά δώσει τόν ὁρισμόν τῆς Πίστεως, μᾶς λέγει:

«Πίστις δέ ἐστιν ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων. ἐν ταύτῃ γὰρ ἐμαρτυρήθησαν οἱ πρεσβύτεροι. Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ρήματι Θεοῦ, εἰς τὸ μὴ ἐκ φαινομένων τὰ βλεπόμενα γεγονέναι». (Ἑβρ. ια΄, 1-3)

Αὐτή τήν ΜΕΓΑΛΗΝ ΠΙΣΤΙΝ εἶχαν, οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Αὐτή τήν μεγάλην Πίστιν εἶχεν ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὅταν ἔφυγε ἀπό τήν πατρίδα του, ὑπακούοντας εἰς τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, διά νά πάει σέ μία ἄλλη ἄγνωστη γῆ καί πατρίδα (τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας) πού τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, τήν ὁποία ὅμως ποτέ μέχρι τέλος τῆς ζωῆς του, δέν κληρονόμησε. «Οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ κληρονομίαν ἐν αὐτῇ οὐδὲ βῆμα ποδός», ὅπως λέγει χαρακτηριστικά ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἰς τάς Πράξεις:

«Ὁ Θεὸς τῆς δόξης ὤφθη τῷ πατρὶ ἡμῶν ᾿Αβραὰμ ὄντι ἐν τῇ Μεσοποταμίᾳ, πρὶν ἢ κατοικῆσαι αὐτὸν ἐν Χαρράν, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου, καὶ δεῦρο εἰς γῆν ἣν ἄν σοι δείξω. τότε ἐξελθὼν ἐκ γῆς Χαλδαίων κατῴκησεν ἐν Χαρράν. κἀκεῖθεν μετὰ τὸ ἀποθανεῖν τὸν πατέρα αὐτοῦ μετῴκησεν αὐτὸν εἰς τὴν γῆν ταύτην εἰς ἣν ὑμεῖς νῦν κατοικεῖτε· καὶ οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ κληρονομίαν ἐν αὐτῇ οὐδὲ βῆμα ποδός, καὶ ἐπηγγείλατο δοῦναι αὐτῷ εἰς κατάσχεσιν αὐτὴν καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτόν, οὐκ ὄντος αὐτῷ τέκνου».  (Πραξ. ζ΄, 2-5)

Ἤ ὅταν ἀκόμη ὁ Θεός, τοῦ ὑπεσχέθη ὅτι θά ἀποκτήσει παιδί καί ὅτι θά γίνει πατέρας πολλῶν ἐθνῶν, παρόλο πού αὐτός ἦτο γέρος 75 ἐτῶν καί ἡ γυνή του ἡ Σάρρα στεῖρα. Πέρασαν 25 ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τότε πού τοῦ τό ὑπεσχέθη ὁ Θεός, ἔφθασε 100 ἐτῶν καί ὄχι μόνον δέν κληρονόμησε τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ὄχι μόνον δέν ἔγινε πατέρας πολλῶν ἐθνῶν, ἀλλά δέν εἶχε ἀκόμη, οὔτε υἱόν ἀποκτήσει.

Καί βέβαια τό ἀποκορύφωμα τῆς μεγαλύτερης δοκιμασίας τῆς πίστεώς του ἦταν, ὅταν ἀφοῦ τελικά ἀπέκτησε τόν Ἰσαάκ, σέ ἡλικία 100 ἐτῶν, μετά ἀπό λίγα χρόνια ὁ Θεός τοῦ ζήτησε νά θυσιάσει τόν υἱόν του, χωρίς μάλιστα ὁ Ἀβραάμ νά φέρει καμμία ἀντίρρηση καί ἀντιλογία.

Καί ὅμως, παρ’ ὅλα αὐτά, ΠΟΤΕ δέν τοῦ πέρασε στιγμή ἀπό τό μυαλό, ὅτι ὁ Θεός τόν "ἐξαπάτησε" ἤ τόν "κοροϊδεψε" (ἄπαγε τῆς Βλασφημίας) ἤ ἄλλο τι παρόμοιο, ἀλλά εἶχε πάντοτε ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Θεόν. Γνώριζε καί πίστευε ὅτι ὁ Θεός ἦταν πιστός (ἀξιόπιστος) εἰς τούς λόγους Του καί ὅτι πράγματι κάποια στιγμή ὁ Θεός θά πραγματοποιοῦσε καί αὐτές Του τίς ὑποσχέσεις. Καί πράγματι τίς πραγματοποίησε ὅλες, ἄλλες σέ αὐτή τήν ζωή, καί ἄλλες εἰς τήν ἄλλη.

Δι΄αὐτό καί ὁ Ἀβραάμ εἶναι καί λέγεται ὁ Γενάρχης καί Πατριάρχης τῆς Πίστεως.

Αὐτή τήν μεγάλην Πίστιν εἶχεν καί ὁ Θεόπτης Μωϋσῆς, ὁ ὁποῖος ἄφησε καί ἐγκατέλειψε τά πάντα, πλούτη, δόξα, τιμές, μεγαλεῖα, ὡς Πρίγκιψ καί διάδοχος τοῦ Φαραώ, σάν θετός υἱός τῆς θυγατρός τοῦ Φαραώ ὅπου ἦτο, καί προτίμησε νά αὐτοεξοριστεῖ καί νά κακοπαθήσει 80 χρόνια συνολικά εἰς τήν ἔρημον, ἐπειδή ἀκριβῶς πίστευσε εἰς ὅλες τίς ὑποσχέσεις καί τίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ.

«Πίστει Μωϋσῆς γεννηθεὶς ἐκρύβη τρίμηνον ὑπὸ τῶν πατέρων αὐτοῦ, διότι εἶδον ἀστεῖον τὸ παιδίον, καὶ οὐκ ἐφοβήθησαν τὸ διάταγμα τοῦ βασιλέως. Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν. Πίστει κατέλιπεν Αἴγυπτον μὴ φοβηθεὶς τὸν θυμὸν τοῦ βασιλέως· τὸν γὰρ ἀόρατον ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησε. Πίστει πεποίηκε τὸ πάσχα καὶ τὴν πρόσχυσιν τοῦ αἵματος, ἵνα μὴ ὁ ὀλοθρεύων τὰ πρωτότοκα θίγῃ αὐτῶν. Πίστει διέβησαν τὴν ᾿Ερυθρὰν θάλασσαν ὡς διὰ ξηρᾶς, ἧς πεῖραν λαβόντες οἱ Αἰγύπτιοι κατεπόθησαν. Πίστει τὰ τείχη ῾Ιεριχὼ ἔπεσε κυκλωθέντα ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρας». (Ἑβρ. ια΄, 23-30)

Αὐτή τήν μεγάλην Πίστιν εἶχεν καί ὁ Ἀαρών ὁ ἀδελφός τοῦ Προφήτου Μωϋσέως καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, καί ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ, ὅταν ἀκόμη ὁ Θεός τούς ὑπεσχέθει ὅτι θά τούς ἔβγαζε ἀπό τήν Αἴγυπτον, διά νά τούς φέρει εἰς τήν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Ἄσχετα ὅτι ὁ Θεός τούς ἐδοκίμασε καί τούς παιδαγωγοῦσε, ἀφήνοντάς τους νά περιπλανῶνται ἐπί 40 ὁλόκληρα χρόνια εἰς τήν ἔρημον, παρόλο πού τό ὅλο ταξείδι ἀπό τήν Αἴγυπτον μέχρι τήν Παλαιστίνη ἦτο μόλις ὀλίγων ἡμερῶν ἤ ἑβδομάδων, ἄντε καί μηνῶν!

Καί παρ’ ὅλα αὐτά, ΠΟΤΕ δέν τούς πέρασε στιγμή ἀπό τό μυαλό ὅτι ὁ Θεός τούς "ἐξαπάτησε" ἤ τούς "κοροϊδεψε" ἤ ἄλλο τι παρόμοιο, (ἄπαγε τῆς Βλασφημίας) ἀλλά εἶχαν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Θεόν. Γνώριζαν καί πίστευαν ὅτι ὁ Θεός ἦταν πιστός (ἀξιόπιστος) εἰς τούς λόγους του καί ὅτι πράγματι κάποια στιγμή ὁ Θεός θά πραγματοποιήσει καί αὐτή Του τήν ὑπόσχεσιν, ὅπως καί τελικά τήν πραγματοποίησε.

Αὐτή τήν μεγάλην Πίστιν εἶχεν ἀκόμη καί ὁ Δίκαιος Νῶε, ὅταν ὁ Θεός τόν ἐνημέρωσε, σέ ἡλικία 500 ἐτῶν, ὅτι θά καταστρέψει ὁλόκληρον τόν κόσμον μέ Κατακλυσμόν καί τόν ἐδιέταξε νά κατασκευάσει μία Κιβωτόν μέ τήν ὁποία θά ἐσώζετο αὐτός καί ὅσοι ἄλλοι θά τόν ἐπίστευον.

Ὁ Νῶε πίστευσε εἰς τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί ξεκίνησε νά κατασκευάζει τήν Κιβωτόν. Περίμενε δέ ὄχι ἕνα, δύο, ἤ δέκα χρόνια, ἀλλά ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ. Πέρασαν 100 ὁλόκληρα χρόνια, ἔφθασε 600 ἐτῶν, (Γέν. ζ΄, 6) χωρίς νά γίνει ὁ Κατακλυσμός καί ὁ Νῶε ποτέ δέν παραπονέθηκε οὔτε ὀλιγοπίστησε, εἰς τά λόγια τοῦ Θεοῦ, οὔτε τι ἄλλο, παρόλον πού περνοῦσαν τά χρόνια καί Κατακλυσμός ΔΕΝ γινότανε. Παρόλον πού καθημερινά διά 100 ὁλόκληρα χρόνια δεχόταν τούς χλευασμούς τίς εἰρωνίες καί τούς προπηλακισμούς ὅλων ἐκείνων πού δέν πίστευαν καί ἀμφισβητοῦσαν τά λόγια του, ὅτι πράγματι ὁ Θεός θά κάνει Κατακλυσμό καί θά τούς καταστρέψει ὅλους, ὅπως καί ἔγινε.

Λέγει σχετικὰ μὲ τὸν Νῶε, ἕνας λόγιος Μοναχός τοῦ 9ου αἰῶνος Γεώργιος ὁ Ἁμαρτωλός:

«Διότι ὁ Νῶε ἐπειδὴ εἶχεν ἀπομείνει ὁ μόνος δίκαιος καὶ ἀγαθός, ἀνάμεσά εἰς τόσον πολὺ πλῆθος ἁμαρτωλῶν,ἀκάθαρτων καὶ μοχθηρῶν ἀνθρώπων,  ἀναγκαζόταν καθημερινὰ νὰ δέχεται καὶ νὰ ὑπομένει στὸ ἔπακρον τοὺς γέλωτες, τοὺς χλευασμούς, τὶς κοροϊδίες καὶ ἄλλα πολλὰ παρόμοια, ἰδιαίτερα δὲ μάλιστα, ὅταν καθημερινά τους ἔλεγε διὰ τὴν μεγάλη συμφορὰ καὶ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει σ’αὐτούς, λόγω τῶν ἁμαρτιῶν τους, φτιάχνοντας μάλιστα ταυτόχρονα τὴν κιβωτόν, ἐπὶ ἑκατὸ ὁλόκληρα ἔτη. Δυστυχῶς ὅμως παρ΄ ὅλα αὐτὰ δὲν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ  μέσα στὰ ἑκατὸ αὐτὰ χρόνια ποὺ νὰ πιστεύσει τὸν Νῶε γιὰ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ τοὺς ἔλεγε ἐπί καθημερινῆς βάσεως...»!  (Μοναχοῦ Γεωργίου P.G. 110,93 A)

Ὁ Νῶε λοιπόν, ἤξερε, γνώριζε ὅτι ὁ Θεός ἦταν πιστός (ἀξιόπιστος) καί ὅτι ἀφοῦ τοῦ τό ὑπεσχέθει θά γίνει. Τό πότε ΔΕΝ εἶχε σημασία, οὔτε καί τόν ἐνδιέφερε.

Καί φυσικά ὅταν «ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ὁ Θεός ἐνημέρωσε τόν Νῶε καί τοῦ εἶπε ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα δι΄αὐτό πού τοῦ εἶχε πεῖ καί νά εἰσέλθει εἰς τήν Κιβωτόν, διότι σέ 7 ἡμέρες θά ξεκινοῦσε τόν Κατακλυσμόν.

«Καί εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς Νῶε· εἴσελθε σὺ καὶ πᾶς ὁ οἶκός σου εἰς τὴν κιβωτόν, ὅτι σὲ εἶδον δίκαιον ἐναντίον μου ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ... ἔτι γὰρ ἡμερῶν ἑπτὰ ἐγὼ ἐπάγω ὑετὸν ἐπὶ τὴν γῆν τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ τεσσαράκοντα νύκτας καὶ ἐξαλείψω πᾶν τὸ ἀνάστημα, ὃ ἐποίησα, ἀπὸ προσώπου πάσης τῆς γῆς. καὶ ἐποίησε Νῶε πάντα, ὅσα ἐνετείλατο αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός». (Γέν. ζ΄, 1-5)

Αὐτή του λοιπόν ἡ ΠΙΣΤΙΣ καί ἡ ὑπομονή του, μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος, ΕΣΩΣΕΝ τόν Νῶε καί τόν ἔκανε κληρονόμον τῆς αἰωνίου Ζωῆς. Ταυτόχρονα ὅμως αὐτή ἡ ἴδια Πίστις καί ὑπομονή τοῦ Νῶε, ἐστάθηκε μάρτυς καί ὑπόδειγμα διά νά ΚΑΤΑΚΡΙΘΗ ὅλος ὁ ὑπόλοιπος κόσμος.

«Πίστει χρηματισθεὶς Νῶε περὶ τῶν μηδέπω βλεπομένων, εὐλαβηθεὶς κατεσκεύασε κιβωτὸν εἰς σωτηρίαν τοῦ οἴκου αὐτοῦ, δι’ ἧς κατέκρινε τὸν κόσμον, καὶ τῆς κατά πίστιν δικαιοσύνης ἐγένετο κληρονόμος...». (Ἑβρ. ια΄, 7)

Αὐτή τήν μεγάλην Πίστιν εἶχον ἀκόμη καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί Μάρτυρες τῆς Πίστεώς μας, μέ πρῶτον καί καλύτερον τόν ληστήν ἐπί τοῦ Σταυροῦ, οἱ ὁποῖοι ὑπέμειναν καί ὑπέφεραν τά πάντα καί ἔδωσαν ἀκόμη καί αὐτή τήν ἴδια τήν ζωήν τους, ἀπό περίσια Ἀγάπη εἰς τό θεανθρώπινον πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐπειδή ἐπίστευσαν εἰς τίς ἐπαγγελίες Του, καί ὅλα τά μελλοντικά ἀγαθά τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας Του. 

«Κατὰ πίστιν ἀπέθανον οὗτοι πάντες, μὴ λαβόντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀλλὰ πόρρωθεν αὐτὰς ἰδόντες καὶ ἀσπασάμενοι, καὶ ὁμολογήσαντες ὅτι ξένοι καὶ παρεπίδημοί εἰσιν ἐπὶ τῆς γῆς». (Ἑβρ. ια΄, 13)

Ἀλλά καὶ τί ἔτι λέγω, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί; «ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν» (Ἑβρ. ια΄, 32) ἀφοῦ τό ἴδιο ἀκριβῶς συνέβει καί μέ ὅλους τούς ἄλλους Δικαίους καί Ἁγίους τῆς Πίστεώς μας, (Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης), ὅπως γνωρίζουμε, ἀλλά καί μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος, εἰς τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολήν του:

«Οἱ Ἅγιοι Πάντες, διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι». (Ἑβρ. ια΄, 33-40)

Ἔτσι λοιπόν ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τηρουμένων πάντοτε τῶν ἀναλογιῶν, συνέβει καί μέ τήν ἰδική μας περίπτωση, ὅπως θά ἰδοῦμε εἰς τήν συνέχειαν.

Ὁ Θεός, ἄν καί πολύ ἀνάξιοι, μᾶς ἀποκάλυψε κάποια πράγματα, (ἄμεσα ἤ ἔμμεσα) μέσα ἀπό τόν αἰώνιον καί διαχρονικόν λόγον Του, τήν Ἁγία Γραφή, σχετικά μέ τά ἔσχατα, τήν Δευτέρα Παρουσία καί τό Τέλος τοῦ κόσμου, διά τά ὁποῖα καί εἴμαστε ἀπόλυτα βέβαιοι ὅτι ἰσχύουν ἀπόλυτα καί ὅτι πράγματι, θά συμβοῦν εἰς τό ἀκέραιον, (ὅσα ἀκόμη δέν ἔχουν συμβεῖ) ὅπως ἀκριβῶς συνέβει καί μέ ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις.

Μπορεῖ, διά λόγους πού Ἐκεῖνος μόνον ἀπόλυτα γνωρίζει, νά «ἐβράδυνεν» ὀλίγον νά ἔλθει, ἤ νά καθυστέρησε νά ἐκπληρώσει κάποια πράγματα, ἀπό αὐτά πού ὑποσχέθηκε, ἤ νά ἄλλαξε καί νά τροποποίησε κάποια ἄλλα, ἀνάλογα μέ τό θεῖο σχέδιο Του, ἀλλά καί τήν ἄπειρη Σοφία καί Ἀγάπη Του, ὅπως ἄλλωστε συνέβει καί ἄλλες φορές, σέ παρόμοια περιστατικά, πού ὑπάρχουν μέσα εἰς τήν Ἁγία Γραφή καί θά ἰδοῦμε, πρῶτα ὁ Θεός, λίγο παρακάτω, εἰς τό σχετικό μέρος.

Ἐξ ἄλλου ὅπως λέγει χαρακτηριστικά καί ὁ Ἀπόστολος: «ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ! τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» (Ρωμ. ια΄, 33-34)

Τό μόνον πού θά ποῦμε ἐδῶ, εἶναι ὅτι, ὁ Κύριος συνηθίζει νά "βραδύνει" καί νά "ἀργεῖ" νά ἔλθει, διά νά μᾶς κάνει νά γρηγοροῦμε, νά νήφουμε, νά εἴμαστε πάντοτε σέ ἐγρήγορση, ἀλλά καί διά πολλούς καί διαφόρους ἄλλους παιδαγωγικούς λόγους.

Μπορεῖ, λόγου χάριν νά ἤθελε νά μᾶς ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ καί νά μᾶς ἀποδείξει ποιοί εἴμαστε, ἀλλά καί τί ἀξίζει ὁ καθένας μας... Ἤ διά νά ξεκαθαρίσει «τήν ἤρα ἀπό τό στάρι»... Μπορεῖ ἐπίσης διά νά μᾶς βοηθήσει καί νά μᾶς προετοιμάσει ἔτι περισσότερον... Μπορεῖ ἀκόμη καί διά ἄλλους λόγους, τούς ὁποίους ἐδῶ τουλάχιστον ΔΕΝ πρόκειται νά ἀποκαλύψουμε... Μπορεῖ ὅμως καί ὅλα αὐτά μαζί. Ποιός ξέρει;...

«ὅτι ἐδοκίμασας ἡμᾶς, ὁ Θεός, ἐπύρωσας ἡμᾶς, ὡς πυροῦται τὸ ἀργύριον· εἰσήγαγες ἡμᾶς εἰς τὴν παγίδα, ἔθου θλίψεις ἐπὶ τὸν νῶτον ἡμῶν. ἐπεβίβασας ἀνθρώπους ἐπὶ τὰς κεφαλὰς ἡμῶν, διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν». (Ψαλμ. ξε΄,10-12)

Ὅτι καί ἄν εἶναι ὅμως, δέν ἔχει καμμία σημασία. Σημασία ἔχει ὅτι τελικά θά γίνουν καί θά πραγματοποιηθοῦν ΟΛΑ ὅσα μᾶς ἀπεκάλυψε καί μᾶς ὑποσχέθει ὁ Κύριός μας, εἴτε αὐτό ἀρέσει σέ κάποιους εἴτε ὄχι, εἴτε τό θέλουν εἴτε ὄχι, εἴτε το πιστεύουν εἴτε ὄχι!

Η ΟΥΣΙΑ λοιπόν ΕΙΝΑΙ ὅτι:

Μέχρι τό τέλος τοῦ 2018 θά ΕΛΘΕΙ ΞΑΝΑ ὁ Κύριός μας, διά νά κρίνει ζῶντας καί νεκρούς καί ἀλλοίμονον σέ ὅλους ἐκείνους πού δέν τόν δέχθησαν, δέν τόν πίστευσαν, ἤ τόν πολέμησαν, τόν πρόδοσαν καί τόν ἀρνήθηκαν! Ἀλλοίμονον ἀκόμη σέ ὅλους ἐκείνους πού θά βρεῖ ἀπροετοίμαστους καί ἀνέτοιμους ἤ νά ἀδιαφοροῦν καί νά χλευάζουν!

Ἀλλοίμονον καί τρίς ἀλλοίμονον!!!

 (Ἐδῶ σταματοῦσε τό Ε΄ Μέρος καί  2ον Τμῆμα τῆς ἀπαντήσεως μου 

πού εἶχε δημοσιευτεῖ στίς 10/11/18 καί μπορεῖτε  νά δεῖτε ἐδῶ...  )

Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΜΑΣ ΕΦ΄ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

ΔΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

Ἄς ἔλθουμε τώρα μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί εἰς τό ἐπίμαχον καί κρίσιμον θέμα αὐτό τῆς χρονολογίας καί ἡμερομηνίας τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Σύμφωνα λοιπόν μέ ὅλους αὐτούς, τό ὅτι πέρασε ἡ ἡμερομηνία τῆς 25ης Μαρτίου/7ης Ἀπριλίου 2018, πού εἶχα πεῖ  καί δέν ἔγινε τίποτε, αὐτό καθ΄ἑαυτόν τό γεγονός ἀπό μόνον του, ἐπιβεβαιώνει σαφέστατα καί κατηγορηματικά (πάντοτε κατ΄ αὐτούς) ὅτι πράγματι ἔπεσα ἔξω, ὅτι πλανήθηκα, καί ἀποδεικνύομαι πλέον ΕΠΙΣΗΜΑ καί μέ τήν ΒΟΥΛΑ πλανεμένος, αἱρετικός, ψευδοπροφήτης καί ἄλλα παρόμοια!

Ὅσον ἀφορᾶ λοιπόν, τό τόσον «ἐξώφθαλμον» ΣΗΜΕΙΟΝ, διά ὅλους αὐτούς, πού  ἐπιβεβαιώνει ὅλα τά ἀνωτέρω, ἔχω νά ἀπαντήσω τά ἑξῆς.

Καί ἀπαντῶ, (ὅπως ἔχω τονίσει ἐπανειλημένως, ἄς μή τό ΞΕΧΝΑΜΕ αὐτό) ὄχι τόσον διά ὅλους αὐτούς τούς τόσον ΕΜΠΑΘΕΙΣ καί ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥΣ, οἱ ὁποῖοι δέν πρόκειται μέ τίποτα φυσικά νά πιστέψουν καί νά δεχθοῦν τήν Ἀλήθεια, ἀφοῦ ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔχουν ἀποστρέψει συνειδητά τό πρόσωπόν τους ἀπ΄ Αὐτήν, ὅσον διά ὅλους ὑμᾶς τούς ἀγαπητούς μου ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, καθώς καί διά ὅλους τούς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς καλοπροαιρέτους πιστούς, ἀλλά καί πρός χάριν φυσικά τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

Τό ὅτι ἀγαπητοί μου, δέν ἔγινε ἡ Δευτέρα Παρουσία κατά τήν συγκεκριμένην αὐτήν ἡμερομηνίαν, δέν σημαίνει τίποτα μά ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ.

(Ἄν καί ἡ ἡμερομηνία τῆς 25ης Μαρτίου/7ης Ἀπριλίου 2018,  μπορεῖ νά πέρασε καί νά μήν «ἔγινε τίποτε» ὅπως αὐτοί νομίζουν καί πιστεύουν, ἀλλά ἡ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ 2018 δέν πέρασε ἀκόμη! Ἄς μή τό ξεχνοῦν ΠΟΤΕ αὐτό!)

Καί δέν σημαίνει τίποτε ἀπολύτως διά πολλούς λόγους τούς ὁποίους φυσικά καί δέν πρόκειται νά ἀποκαλύψω δημόσια καί μάλιστα σέ ὅλους αὐτούς τούς ΚΥΝΑΣ καί ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ.

Παρά ταῦτα πρός χάριν τῆς ἀληθείας καί ὅσων πραγματικά τό ἀξίζουν, θά πῶ κάποια πράγματα καί θά κάνω κάποιες σχετικές ἀναφορές, κατά τήν διάρκεια τοῦ ἄρθρου μας, ὅπου μέσα ἐκεῖ θά ἀποκαλύψω, κάποιους λόγους ἐξ αὐτῶν, καθώς καί κάποιες ἀλήθειες, ἄλλες ξεκάθαρα καί ἄλλες συνεσκιασμένα, καί πού ἀρκοῦν διά νά ἀποδείξουν, (στούς καλοπροαίρετους ἐννοεῖται πάντοτε) τά ὅσα λέγω καί ἰσχυρίζομαι.

1.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΝ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Α) 

ΕΙΝΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Ἡ ἡμερομηνία τῆς 25ης Μαρτίου, ἀγαπητοί μου, ὡς ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἐάν δέν τό γνωρίζατε ἤ δέν τό εἴχατε ἀκόμη συνειδητοποιήσει, δέν ἦτο οὔτε ἀποκύημα, οὔτε εὕρημα, οὔτε γέννημα, οὔτε καί «προφητεία» δική μου, ἀλλά διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας, ὅπως ἄλλωστε καί ΟΛΑ ὅσα εἶπα καί ἔγραψα.

Ἐνδεικτικά μόνον ἀναφέρω, τόν Ἅγιον Δαμασκηνόν τόν Στουδίτην, ὁ ὁποῖος λέγει τά ἑξῆς σημαντικά διά τό θέμα μας:

«Τό δεύτερον ζήτημα μας εἶναι ποιό μῆνα ἔγινε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἀνάστασις ἔγινεν εἰς τόν Μάρτιον μῆνα (25 Μαρτίου). Διατί ἔγινεν ἡ Ἀνάστασις εἰς τόν Μάρτιον μῆνα; Λέγομεν λοιπόν εἰς αὐτό ὀλίγα καί ὠφέλιμα...

Ὁ δέ Μάρτιος μῆνας παρομοιάζει μέ τήν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀποκατάστασιν τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μέλλουσι νά κληρονομήσουν τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν αἰωνίως. Ἐπειδή λοιπόν ὁ Μάρτιος τόν καιρόν αὐτόν ὁμοιοῖ, διά τοῦτο ἔγινε καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτόν τόν μῆνα· διότι καί ἡ σημερινή ἡμέρα (τῆς Ἀναστάσεως)  τήν μέλλουσαν ἀνάστασιν τῶν ἀνθρώπων προεικονίζει.

Κατ’ ἄλλον δέ πάλιν τρόπον, διότι ὅσα μυστήρια ἀναφέρονται εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην, ὅλα εἰς τόν Μάρτιον μῆνα ἐτελειώθησαν. Καί πρῶτον μέν καί ἀρχή ὁ Θεός ὁ ὁποῖος ἐποίησε τόν κόσμον, κατ’ αὐτόν τόν μῆνα τόν ἔκτισεν. Ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, τά ἄστρα, ἡ γῆ, ὁ οὐρανός καί αὐτός ὁ Ἀδάμ, τότε ἐπλάσθη, τότε ἐξέπεσε, τότε ἐξεβλήθη ἀπό τόν Παράδεισον, εἰς αὐτοῦ τοῦ μηνός (Μαρτίου)  τήν εἰκοστήν πέμπτην (25) παρέβη τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ· πῶς δέ εἰς αὐτήν τήν ἡμέραν, ἀκούσατε. (...)
Δι’ αὐτό δηλαδή καί ἔπρεπε κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην (τήν 25ην Μαρτίου) κατά τήν ὁποίαν ἐξέπεσεν αὐτός ἀπό τόν Παράδεισον, κατ’ αὐτήν τήν ἰδίαν (τήν 25ην Μαρτίου πού ἔγινε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ) νά εἰσέλθῃ καί πάλιν εἰς αὐτόν.

Οἱ Ἑβραῖοι πάλιν τό Πάσχα των καί αὐτοί τόν Μάρτιον μῆνα τό ἔκαμαν· διότι κατ’ αὐτόν ἐξῆλθον ἀπό τήν Αἴγυπτον καί διέβησαν τήν Ἐρυθράν θάλασσαν, ἡ ὁποῖα διάβασις τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ προεικόνιζε, ὡς θέλω τοῦτο ἀποδείξει εἰς τήν λύσιν τοῦ ἑβδόμου ζητήματος. (....)

Ἀλλά καί ὁ Κατακλυσμός εἰς αὐτόν τόν μῆνα (Μάρτιον) ἔγινε καί παρομοιάζει μέ τήν σήμερον ἡμέραν. Ἐκεῖ ἔγινεν ἡ φθορά τῶν ἁμαρτωλῶν καί ἐδῶ ἡ φθορά τῶ ἁμαρτιῶν μας· ἐκεῖ ἐφυλάχθη ὁ δίκαιος Νῶε μέ τήν οἰκογένειάν του καί ἐδῶ διαφυλάσσονται ὅσοι λατρεύουσι καί ὑπηρετοῦσι τό μυστήριον· ἐκεῖ ἦτο ἡ κιβωτός, ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστός. 
Διά ταῦτα λοιπόν ἔγινε καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἰς τίς 25 Μαρτίου...».

(Ἅγιος Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης. «Θησαυρός Δαμασκηνοῦ» σελ. 132. - Ὅρα καί Μ. ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ ΙΔ΄, σελ. 39-42 

Τά ἴδια σχεδόν, ἀναφέρει καί ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναῒτης. 

Ὅποιος θέλει ἄς ἀνατρέξει εἰς τήν Πατρολογία εἰς τόν 89ον Τόμον καί σελίδα 1384 νά τά διαβάσει. (Patrologia Graeca - P.G. 89,1384)

Μάλιστα, διά πρώτη φορά τό ἔμαθα αὐτό, ἀπό τόν Ἀρχιμανδρίτην Νεκτάριον Μουλατσιώτη, λίγο πρίν πᾶμε εἰς τήν Ἐκπομπή «ΜΠΟΡΩ» μέ τήν Ἄννα Δρούζα πού ἔκανα στό STAR τό 2006, σχετικά μέ τό θέμα αὐτό, (δεῖτε ἐδῶ... χρόνος:54:00-56:00) ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει μαζί μου, προκειμένου νά μέ βοηθήσει καί νά μοῦ συμπαρασταθεῖ γενικότερα, καί ὁ ὁποῖος εἰς τήν συνέχεια, τό ἀναφέρει καί αὐτός καί μάλιστα τό ὑπερτονίζει, προκειμένου νά ἀποδείξει ὅτι πράγματι ἔχω δίκαιο εἰς τό θέμα τῆς ἡμερομηνίας τῆς 25ης Μαρτίου, ἀφοῦ τό ἀναφέρει καί ὁ ἅγιος Δαμασκηνός. Ἄσχετα ἐάν εἰς τόν "ἀέρα" διά λόγους πού ἐκεῖνος γνωρίζει, κάνει ὅτι δέν γνώριζε τί συγκεκριμένα  ἔλεγε ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης, διά τό θέμα αὐτό!  

(Βλέπετε ὁ συγκεκριμένος κληρικός, ἴσως τότε νά εἶχεν ἀκόμη ὀλίγον καθαρό μυαλό καί ἔβλεπε ἀκόμη κάποια πράγματα, ἐάν δέν τά ἔκανε ὅλα αὐτά ἀπό λόγους σκοπιμότητος, συμφέροντος καί ἰδιοτέλειας!...

Καί νά ἦταν μόνον αὐτό; Δυστυχῶς ὑπάρχουν πλεῖστα τόσα ἄλλα ντοκουμέντα (γραπτά καί σέ βίντεο) πού ἄλλα ἔλεγε καί ἔπρατε τότε καί ἄλλα ἐντελῶς διαφορετικά λέγει καί πράττει σήμερα...Τώρα, διατί "ἄλλαξε ὁ Μανωλιός καί ἔβαλε τά ροῦχα του ἀλλιῶς";  Τί νά πῶ!... "ἄβυσσος ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου"...

Καί φυσικά ὅλα αὐτά ἀναγκαζώμεθα νά τά ποῦμε, ἀφοῦ ΔΗΜΟΣΙΑ μᾶς κατηγορεῖ-συκοφαντεῖ ὡς πλανεμένους καί αἱρετικούς καί ὡς ἐκ τούτου εἴμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ νά ἀμυνθοῦμε καί νά ἀπαντήσουμε. 

Ὁπότε, πρῶτα ὁ Θεός, θά ἔχουμε καί συνέχεια καί θά τόν "ἀπολαύσουμε" καί σέ ἄλλα πολλά, σχετικά πάντα μέ τά θέματά μας). 

Δεῖτε λοιπόν, τά ὅσα ἔλεγε τότε ὁ ἀνωτέρω κληρικός θέλοντας νά τονίσει καί νά ὑποστηρίξει τούς λόγους τούς ἰδικούς μου, ὅτι πράγματι τόν Μάρτιο τοῦ 2018 θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία, καί βγᾶλτε τά συμπεράσματά σας!

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ «ΜΠΟΡΩ» ΣΤΟ STAR  

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2006

«π. Μάξιμος: "Τόν Μάρτιο τοῦ 2018 θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία"...

π. Νεκτάριος:  "Τόν Μάρτιο; τό λέγει κανείς Ἅγιος;"...

π. Μάξιμος: "Τό λέει ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός Μητροπολίτης Ἄρτης»...

π. Νεκτάριος:  "Κύριε Σωτηρόπουλε μισό λεπτό... λέει ὅτι 25 Μαρτίου λέει ὁ Ἅγιος... ποιός εἴπατε; (ρωτάει ἐμένα)

π. Μάξιμος: "ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός"... (ἀπαντῶ ἐγώ) καί συνεχίζει:

π. Νεκτάριος:  "ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός Μητροπολίτη Ἄρτης, λέει ὅτι θά γίνει 25 Μαρτίου ἡ Δευτέρα Παρουσία... ὁρίζει ἡμέρα (γυρίζει πάλι σέ ἐμένα καί μέ ρωτάει δῆθεν ἀπό ἄγνοια) " ὁρίζει ἡμέρα;"...

π. Μάξιμος: "ὁρίζει ἡμέρα, 25 Μαρτίου"... (ἀπαντῶ ἐγώ)  καί συνεχίζει:

π. Νεκτάριος:  "Μισό λεπτό... γιατί ἐδῶ... γιατί ἀπό τήν μία λέμε ὅτι.... προσέξτε κ. Δρούζα γιατί ἀπό τήν μία λέμε ὅτι δέν γνωρίζει κανείς τήν ἡμέρα καί τήν ὥρα καί ἀπό τήν ἄλλη ἐδῶ ὁ ἅγιος... (ξαναγυρίζει πάλι πρός ἐμένα καί μέ ξαναρωτάει δῆθεν ἀπό ἄγνοια) "ἐδῶ ὁ ἅγιος... πῶς τόν εἴπατε;"... (καί τοῦ ξαναλέγω πάλι ἐγώ)

π. Μάξιμος: "ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός"... (καί συνεχίζει ἐκεῖνος λέγοντας):

π. Νεκτάριος:  "ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός ὁρίζει ἡμερομηνία 25 Μαρτίου. Ἄρα ξέρει τήν ἡμέρα ὁ Ἅγιος...».

Ἀπόδειξη δέ περίτρανη ὅτι ἡ ταπεινότης μου ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕ τήν μαρτυρία αὐτή τοῦ Ἁγίου Δαμασκηνοῦ τοῦ Στουδίτου, εἶναι ὅτι αὐτή ΔΕΝ ὑπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ γραμμένη μέσα εἰς τό πρῶτον βιβλίον μου, «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΗΛΘΕΝ», πού κυκλοφόρησε τό 2006, διότι ἐάν τό ἐγνώριζα, σίγουρα θά κατέγραφα μία τέτοια σημαντική μαρτυρία, μέσα εἰς τό ἀνωτέρω βιβλίον μου.

Καί ὄχι μόνον δέν ὑπάρχει αὐτή, ἀλλά ἀντιθέτως, ἀντί διά Μάρτιον μήνα,  μιλάω διά τούς μῆνες Ἰούλιον ἤ Ὀκτώβριον, ὡς πιθανούς μῆνες πού ἠμπορεῖ νά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία, στηριζόμενος σέ μία προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ὅπως μπορεῖτε νά δεῖτε εἰς τήν σελίδα 501 τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου μου.

Δι΄ αὐτό καί τήν Μαρτυρία αὐτή τήν κατέγραψα, διά πρώτην φορά, εἰς τό δεύτερον βιβλίον μου, «2018 Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ»   πού κυκλοφόρησε τό ἔτος 2011. (βλέπε σελ. 185-187).

Ὁπότε ἀγαπητοί μου, πρός τί ἡ κατηγορία-συκοφαντία, ὅτι ἐγώ ὁμίλησα αὐθαίρετα καί ὡς δῆθεν Προφήτης, διά τήν ἡμερομηνίαν τῆς 25ης Μαρτίου, ὡς ἡμερομηνία τῆς Δευτέρας Παρουσίας;

Ὅσον ἀφορᾶ δέ καί διά τό θέμα τῆς χρονολογίας τοῦ 2018, καί αὐτό ὅπως ἔχω ἀποδείξει μέ πλῆθος στοιχείων, εἶναι διδασκαλία πού ὑπάρχει καί ἀπορρέει ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους μας.

Παράδειγμα:

α) Ἀπό τόν Προφήτη Δανιήλ. (δεῖτε ἐδῶ...)

β) Ἀπό τό Θαῦμα τῶν πέντε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων. (δεῖτε ἐδῶ...)

γ) Ἀπό τήν Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. (δεῖτε ἐδῶ...) 

δ) Ἀπό τήν Προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ διά τίς δύο Πασχαλιές. (δεῖτε ἐδῶ...) 

ε) Ἀπό τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς συγκύπτουσας γυναικός, (Λουκ. ιγ΄, 10-18) ἀλλά καί ἀπό πολλά ἄλλα πού ἔχω καταγράψει εἰς τά βιβλία μου καί ὄχι μόνον. (Σύντομα δέ, πρῶτα ὁ Θεός, διά τούς πραγματικά πιστούς, θά δημοσιεύσω συμβολικά, 18 ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς θεοφόρους Πατέρες μας, πού ἀποδεικνύουν περίτρανα, ὅτι τό 2018 εἶναι τό ἔτος τῆς Δευτέρας Παρουσίας)

Β) 

ΠΡΟΒΑ ΤΖΕΝΕΡΑΛΕ - ΑΣΚΗΣΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΟΣ

Ἕνας ἀκόμη -ἀπό τούς πολλούς λόγους- πού ἡ ἡμερομηνία τῆς 25ης Μαρτίου δέν ἦτο οὔτε λανθασμένη οὔτε καί τυχαῖα εἶναι καί ὁ ἑξῆς:

Ὅλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά τί σημαίνει «πρόβα τζενεράλε» ἤ «ἄσκηση ἑτοιμότητος» καί οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς στήν ζωή τους εἴτε στό Σχολεῖο καί τήν Ἐκπαίδευση, εἴτε σέ διάφορα ἱδρύματα, εἴτε στόν Στρατό, εἴτε στήν Κοινωνία, ἔχουμε κάνει διάφορες τέτοιες «ἀσκήσεις ἑτοιμότητος» ὄχι μία, ἀλλά πολλαπλές φορές. Διά τό τί θά πράξουμε ἐάν π.χ. συμβεῖ κάποιος πόλεμος, (συμβατικός, χημικός, πυρηνικός) ἤ κάποιος σεισμός, μία πυρκαγιά, πλημμύρα, θεομηνία κλπ...

Ἐάν θέλετε ἀκόμη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τῆς 25ης Μαρτίου ἦτο ἕνα ξαφνικό διαγώνισμα, ὅπως αὐτά πού μᾶς κάνανε παλιά στά σχολεῖα οἱ Δάσκαλοι καί οἱ Καθηγητές μας, οἱ ὁποῖοι μέ τό πού εἰσήρχοντο μέσα εἰς τήν τάξη μᾶς λέγανε ξαφνικά: «βγᾶλτε μιά κόλλα χαρτί, θά γράψουμε διαγώνισμα» καί πού ἐάν ἤσουν πάντα διαβασμένος καί ἐπιμελής, δέν εἶχες κανένα φόβο οὔτε καί ἔνοιωθες  καμμία ἔκπληξη, ἀφοῦ τό ξαφνικό αὐτό διαγώνισμα θά σέ εὕρισκε πάντα ἕτοιμο καί προετοιμασμένο καί θά ἔγραφες καλά.  Ἐάν ὅμως δέν ἤσουν ἤσουν πάντα διαβασμένος οὔτε καί ἐπιμελής, τότε... ὅλοι ξέρουμε πώς νοιώθαμε, ἀλλά καί τά ἀποτελέσματα...

Αἴ! Τό ἴδιο ἀκριβῶς συνέβει ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί μέ τό θέμα τῆς ἡμερομηνίας τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Ὁ Θεός ἔκανε σέ ΟΛΟΥΣ μας, μιά «πρόβα τζενεράλε», «ἕνα ξαφνικό διαγώνισμα» μιά «ἄσκηση ἑτοιμότητος», διά νά μᾶς βοηθήσει, νά μᾶς προετοιμάσει, νά μᾶς κάνει καλύτερους, ἀλλά καί διά νά μᾶς ἀποδείξει «τί ἀξίζουμε»!

Καί ὁ καθένας μας ἀνάλογα μέ τό τί ἔπραξε, ἀπέδειξε πόσο ἕτοιμος καί προετοιμασμένος ἦταν καί βρέθηκε κατά τήν ἡμέρα καί ὥρα ἐκείνη. Δώσαμε ὅλοι τίς ἐξετάσεις μας καί ὁ καθένας μας ἀπέδειξε ἐάν καί τί ἀξίζει. Καί φυσικά καταγράφησαν ὅλα τά ἀποτελέσματα, ἀπό «τήν ἄσκηση» καί «τό διαγώνισμα» αὐτό, καί τά ὁποῖα βεβαίως, θά ἰδοῦμε ὅλοι μας, πάρα πολύ σύντομα!

Γ) 

Ο ΚΑΛΟΣ ΣΠΟΡΕΑΣ ΚΑΙ Ο «ΣΠΟΡΟΣ» ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

Ἄς σᾶς εἰπῶ ὅμως (ἄν καί δέν θά ἔπρεπε...) καί ἕναν τρίτον λόγον, μιᾶς καί φθάσαμε πλέον πολύ κοντά εἰς τό ἐρχομόν τοῦ Κυρίου μας καί σέ λίγο (τό ἀργότερον μέχρι τό τέλος τοῦ 2018) θά κλείσει ἡ αὐλαία αὐτοῦ τοῦ μάταιου κόσμου καί ὅλα θά τελειώσουν.

Ὅσο καί ἐάν αὐτό μπορεῖ νά σᾶς φαίνεται, περίεργον, παράξενον ἤ ἀπίστευτον, ἀγαπητοί μου, τήν ἡμέραν τῆς 25η Μαρτίου συνέβει καί ἕνα ἀκόμη πολύ σημαντικό γεγονός, πού ΚΑΝΕΙΣ -σχεδόν- δέν ἀντελήφθει.

Ὁ Θεός κατά τήν ἡμέραν αὐτήν, ξαναβγῆκε καί πάλιν ὡς Καλός Σπορέας, διά ἄλλη μία φορά ἀκόμη -ὅπως ἄλλωστε συνηθίζει νά κάνει πάντα-  διά νά σπείρει τόν «σπόρον» Του. Τόν «σπόρον» διά τόν δεύτερον καί τελευταῖον ἐρχομόν Του. Καί ὁ «σπόρος» αὐτός ἔπεσε σέ ὅλη τήν γῆ τήν 25 Μαρτίου, καί ἀνάλογα μέ τό τί «γῆ» καί «χῶμα» βρῆκε μέσα στόν καθένα μας, εἴτε θά καρποφορήσει τριάκοντα, ἑξήκοντα, ἤ ἑκατονταπλασίονα εἴτε θά καταπνιγεῖ θά κατεπατηθεῖ καί θά ξηρανθεῖ ἀπό τίς βιωτικές μέριμνες, τά πάθη, τίς ἡδονές, τόν κόσμον καί τόν διάβολον.

Περισσότερα δέν σᾶς λέγω.  «ὁ νοῶν νοείτω» καί «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»...

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ». ( Λουκ. η΄, 5-15)

Πᾶμε ὅμως, σύν Θεῷ, νά ἀπαντήσουμε καί στίς ἄλλες κατηγορίες-συκοφαντίες, περί «πλάνης, αἱρέσεως καί ψευδοπροφητείας».

 (Ἐδῶ σταματοῦσε τό Ε΄ Μέρος καί  3ον Τμῆμα τῆς ἀπαντήσεως μου 

πού εἶχε δημοσιευτεῖ στίς 12/11/18 καί μπορεῖτε  νά δεῖτε ἐδῶ...  )

2.

Ἐρχόμαστε τώρα, σύν Θεῷ καί εἰς τό θέμα τῆς μεγάλης αὐτῆς κατηγορίας καί συκοφαντίας τοῦ ὅτι μέ θεωροῦν δηλαδή, "πλανεμένον καί αἱρετικόν", εἰς τό ὁποῖον καί τούς ἀπαντῶ τά ἑξῆς:

Καταρχάς ἐκ τῶν προτέρων τούς ἐπιστρέφω τόν χαρακτηρισμόν αὐτόν, ὁ ὁποῖος καί κατ’ ἐξοχήν τούς ἁρμόζει, τούς ἀξίζει καί τούς χαρακτηρίζει παντοιοτρόπως.

Ἀλλοίμονον διά ἐμέ, ἐάν διά λόγους δῆθεν ταπεινώσεως, ἤ ταπεινολογίας δεχόμουν ποτέ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ὅτι θά μποροῦσα νά εἶμαι αἱρετικός.

ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ!!!

Εἶναι γνωστή τοῖς πᾶσι ἡ περίπτωσις τοῦ Μεγάλου Ἀρσενίου, τό πῶς ἀντέδρασε, ὅταν κάποιοι θέλοντας νά τόν δοκιμάσουν, μεταξύ ἄλλων τόν κατηγόρησαν καί ὡς αἱρετικόν.

Κατά δεύτερον τούς ἀπαντῶ μέ τά λόγια τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου πού λέγει σέ μία ἀνάλογη περίπτωση ὅτι:

«αἱ Γυναῖκες αἱ πόρναι προλαμβάνουσαι καί τάς ἐλευθέρας καλοῦσι πόρνας, ἵνα μή ἔχωσιν ἐκεῖναί τι ἀνθυβρίσαι» (Ἁγίου Χρυσοστόμου - P.G. 95, 1332)

Κατά τρίτον τούς λέγω τήν γνωστήν λαϊκήν παροιμίαν:

«Εἶπεν ὁ γάϊδαρος τόν πετεινόν κεφάλαν».

Δέν βλέπουν δηλαδή, ὅλοι αὐτοί οἱ τυφλοί καί πεπωρωμένοι, τούς πραγματικά ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ,  οὔτε νοιάζονται καί τούς ἐνδιαφέρουν οἱ ἀληθινές δεκάδες αἱρέσεις (μέ προεξάρχουσα τήν αἵρεση τῆς Πανθρησκείας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) πού ἔχουν κατακλείσει καί ὑπάρχουν μέσα εἰς τήν κατ΄εὐφημισμόν πλέον «ὀρθόδοξη ἐκκλησία» τους, ἀλλά προσπαθοῦν νά ἀναγάγουν ἀπό τό πουθενά καί τό τίποτα σέ αἱρέσεις,  ἄσχετα, δευτερεύοντα καί θεολογούμενα θέματα, προκειμένου νά ἐξυπηρετήσουν ἀντίχριστα σχέδια, νά κάνουν τόν ἔξυπνον, νά παραστήσουν τούς σπουδαίους καί τούς ὁμολογητές, ἀλλά καί κυρίως διά νά κατηγορήσουν καί συκοφαντήσουν κάποιον, ἐπειδή δέν μποροῦν ἀλλιῶς νά τόν ἀντιμετωπίσουν.

Καί κατά τέταρτον τούς ἐρωτῶ νά μοῦ εἰποῦν:

α) Ποιά εἶναι ἡ δῆθεν πλάνη καί αἵρεσις πού κηρύττω;

β) Ποία Οἰκουμενική ἤ Τοπική Σύνοδος καί πότε τήν ἔχει κατεδικάσει; 

γ) Πότε καί ὑπό ποίων καί ποῦ, ἐγκαλέστηκα, δικάσθηκα, ἀπολογήθηκα καί κατεδικάσθηκα διά  αὐτήν μου τήν ὑποτιθέμενη πλάνη καί αἵρεσιν;

Ἔγινε ποτέ τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά;  

Ποτέ! ΟΥΔΕΠΟΤΕ!!! 

Ὁπότε διά ποιά πλάνη καί αἵρεση ὁμιλοῦν καί διά ποιόν αἱρετικόν;

Λέγει σχετικά ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὅταν κάποτε καί αὐτόν, οἱ συνεπίσκοποί του (οἱ ἀληθινά αἱρετικοί) τόν κατηγοροῦσαν ὡς αἱρετικόν:

«Αἱ Σύνοδοι κατεδίκαζον τούς μή πειθομένους τῇ ἐκκλησίᾳ ἀλλ’ εἰς δόξαν τινά ἐναντίαν αὐτῆς ἐνισταμένους καί ταύτην κηρύττοντας καί ὑπέρ αὐτῆς ἀγωνιζομένους· δι’ ὅ καί αἱρετικούς ἐκάλουν αὐτούς καί κατεδίκαζον πρῶτον τήν αἵρεσιν, εἶτα τούς ἀντεχομένους αὐτῆς· ἐγώ δέν κηρύττω ἰδίαν μου δόξαν, οὐδέ ἐκαινοτόμησα, οὐδέ ὑπέρ ἀλλοτρίου τινός δόγματος καί νόθου ἐνίσταμαι, ἀλλ’ εἰς τήν ἀκραιφνῆ δόξαν τηρῶ ἐμαυτόν ἥν παρέλαβε καί κατέχει ἡ Ἐκκλησία.... πῶς ἄν κατακριθείην δίκην, ἥν οἱ αἱρετικοί κατεδικάζοντο; δεῖ γάρ πρῶτον τήν δόξαν ἥν δοξάζω κατακρῖναι. Εἰ δέ αὕτη εὐσεβής καί ὀρθόδοξος ὁμολογεῖται πῶς ἐγώ καταδίκης ἄξιος;»  (Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ. Ὅρα Ἱστορία Φλωρεντιανῆς Συνόδου, σελ. 304 - Μέγα Ἐκκλησιάρχου Σιλβέστρου Συροπούλου. Βλέπε καί Μ. Συναξαριστήν Φεβρουαρίου σελ. 655).

Ἐάν δέ πάλιν σπεύσουν κάποιοι, (ἄλλοι ἀμαθῶς καί ἐπιπολαίως καί ἄλλοι ἐμπαθῶς καί πονηρῶς) νά εἴπουν ὅτι ἀναφέρονται εἰς τό θέμα τῆς χρονολογίας καί τῆς ἡμερομηνίας τῆς Δευτέρας Παρουσίας, τούς ἀπαντῶ:

Ὤ τῆς ἀγνοίας σας!

Ὤ τῆς ἀμαθείας σας!

Ὤ τῆς πλάνης σας!

Ὤ τῆς πονηρίας σας!  

Ὤ τῆς διαστροφῆς καί ἐμπαθείας σας!

Γνωρίζετε ἀγαπητοί μου τί εἶναι ἤ τί λέγεται αἵρεση; 

(Ὅσοι ἐνδιαφέρεστε, μπορεῖτε νά δεῖτε, διά ἀρχή, τόν Α΄ Κανόνα τοῦ Μ.Βασιλείου. Δέν ἀπευθύνομαι φυσικά σέ ὅλους ἐκείνους τούς κληρικούς-μοναχούς-λαϊκούς πού ἑκούσια καί συνειδητά εἶναι αἱρετικοί καί ὑπηρετοῦν τόν Διάβολον καί τά ὄργανα τοῦ σκότους, ἀλλά σέ ὅλους ἐκείνους πού δέν γνωρίζουν, πολλά πράγματα, ἔχουν ἄγνοια ἤ ἔχουν παρασυρθεῖ ἀπό ὅλους αὐτούς)

Προφανῶς ἔχετε πλήρη ἄγνοια!

Ἐκτός καί ἐάν κάποιοι σκοπίμως διαστρέφετε τήν ἀλήθεια καί τήν πραγματικότητα, πρᾶγμα πολύ πιθανόν!

Σᾶς ἐρωτῶ: 

α) Ἀπό πότε ἀγαπητοί μου τό θέμα τοῦ ὁρισμοῦ τῆς χρονολογίας καί τῆς ἡμερομηνίας τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἔγινε θέμα δογματικό καί κατά συνέπειαν ὅποιος τό παραβαίνει, τό ἀλλάζει, τό διαστρέφει καί τό παραποιεῖ, καθίσταται αἱρετικός;

β) Εἰς ποῖον Δόγμα τῆς Πίστεὼς μας (Χριστολογικόν, Τριαδολογικόν ἤ ἄλλο) προσκρούει ἤ ἀντιβαίνει τό θέμα τοῦ ὁρισμοῦ τῆς χρονολογίας τῆς Β΄Παρουσίας;

γ) Ὑπάρχει κάποιος σχετικός «Ὅρος Πίστεως» ἀπό κάποια Οἰκουμενική ἤ Τοπική Σύνοδο, πού νά ὁρίζει κάτι τέτοιο;

Φυσικά καί ΟΧΙ!  Τότε;

Καί διά νά ἰδοῦν κάποιοι καλοπροαίρετοι, πόσο ἄσχετοι, πλανεμένοι, ἐμπαθεῖς καί συκοφάντες εἴσασθε, ὅλοι ἐσεῖς πού ἰσχυρίζεσθε συνειδητά ὅλα αὐτά, σᾶς ἐρωτῶ καί πάλιν:

Ἔχει κατεδικάσει ποτέ εἰς τό παρελθόν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας κάποιον ὡς αἱρετικόν, ἐπειδή πίστευε ἤ κήρυττε, ἤ ἐξήγγειλε ἤ προανήγγειλε ὅτι τήν τάδε ἤ τήν τάδε ἡμερομηνία, χρονολογία, ἔτος, ἤ χιλιετία θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία;

ΟΥΔΕΠΟΤΕ!

Ἐάν ὑπάρχει ἔστω καί μία τέτοια περίπτωση σᾶς προκαλῶ νά τήν παρουσιάσετε.

Τουναντίον μάλιστα!

Ὄχι μόνον καί δέν τούς κατεδίκασε ΠΟΤΕ, ἀλλά τούς ἀναγνώρισε καί ὡς Ἁγίους. Ἀπόδειξη τρανή ὅτι τό θέμα αὐτό, ΔΕΝ ΗΤΑΝ οὔτε ὑπῆρξε ΠΟΤΕ, θέμα πίστεως καί δογματικόν, δι΄ αὐτό ἄλλωστε καί ΔΕΝ ἐμπόδισε τήν σωτηρίαν καί τήν ἁγιότητά τους.

Θέλετε παραδείγματα;

Εὐχαρίστως!

Ἔτσι ἐνδεικτικά, ἀλλά καί συμβολικά θά ἀναφέρω μόνον (18) ΔΕΚΑΟΚΤΩ!

Σᾶς φθάνουν; 

Ἄν ὄχι... τί νά σᾶς κάνω...

Προφανῶς θά εἶστε τοῦ δόγματος «οὐ μέ πείσης κἄν μέ πείσης» καί ἔχετε πολύ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ἀφοῦ ὁ Κύριος, μᾶς λέγει σαφέστατα, ὅτι διά νά βεβαιωθεῖ κάτι, ὅ,τιδήποτε, ἀρκοῦν δύο ἤ τρεῖς μάρτυρες-μαρτυρίες  «ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων καὶ ἐπὶ στόματος τριῶν μαρτύρων στήσεται πᾶν ρῆμα» (Δευτ ιθ΄, 15) καί παρόλο πού ἡ ταπεινότης μου σᾶς προσκομίζει ὄχι μόνον δύο ἤ τρεῖς, ἀλλά ΔΕΚΑΟΚΤΩ ὁλόκληρες μαρτυρίες, ἐσεῖς συνεχίζετε νά ἀπιστεῖτε καί νά μέ συκοφαντεῖτε!...

Α)

ΑΓΙΟΙ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΝ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑ

1) Ὁ Μέγας Βασίλειος

2) Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος 

3) Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης

4) Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

5) Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης

οἱ ὁποῖοι μᾶς λέγουν, ὅτι «κατὰ τό μεσονύκτιον τῆς Κυριακής ἔχει νά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία καὶ νά ἔλθη ὁ ἄδυτος ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Χριστός, καθὼς τοῦτο οἱ θεοφόροι Πατέρες λέγουσι», ὅπως θά δοῦμε ἀμέσως παρακάτω νά μᾶς λέγει σαφέστατα ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, εἰς τά Πνευματικά Γυμνάσματά του:

«Ἡ Κυριακή, τώρα μέν εἶναι εἰκών τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· τότε δέ ἔχει νά εἶναι αὐτός ἐκεῖνος ὁ ὄγδοος αἰών.

Καί τά δύο ταῦτα βεβαιοῖ ὁ μέγας Βασίλειος· ἀπορήσας γάρ ὁ ἅγιος διότι ὠνόμασεν ὁ Μωϋσῆς μίαν καί οὐχί πρώτην τήν Κυριακήν λέγει· “ἵνα οὖν πρός τήν μέλλουσαν ζωήν τήν ἔννοιαν ἡμῶν ἀπαγάγῃ μίαν ὠνόμασε τοῦ αἰῶνος τήν εἰκόνα, τήν ἀπαρχήν τῶν ἡμερῶν· τήν ὁμήλικα τοῦ φωτός· τήν ἁγίαν Κυριακήν, τήν τῇ ἀναστάσει τοῦ Κυρίου τετιμημένην· ἐγένετο οὖν ἑσπέρα φησί καί ἐγένετο πρωῒ ἡμέρα μία” (ὁμιλ. β΄ εἰς τήν ἐξαήμερον). Ὅτι δέ ἡ Κυριακή ἔχει νά εἶναι αὐτός ἐκεῖνος ὁ ὄγδοος αἰών, λέγει πάλιν ὁ αὐτός Βασίλειος ταῦτα ἐκεῖσε· “ἐπεί ἀνέσπερον καί ἀδιάδοχον καί ἀτελεύτητον τήν ἡμέραν ἐκείνην εἶδεν ὁ λόγος, ἥν καί ὀγδόην ὁ ψαλμωδός προσηγόρευσε διά τοῦ ἔξω κεῖσθαι τοῦ ἑβδοματικοῦ τούτου χρόνου· ὥστε κᾄν ἡμέραν εἴπῃς κᾄν αἰῶνα τήν αὐτήν ἐρεῖς ἔννοιαν” (αὐτόθι). Σχεδόν τά αὐτά περί τῆς Κυριακῆς λέγουσιν ὅ τε Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἰς τήν Πεντηκοστήν καί ὁ Νύσσης καί ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντες τήν ἐπιγραφήν τοῦ ἕκτου ψαλμοῦ ὑπέρ τῆς ὀγδόης. Καί ὁ Θεσσαλονίκης θεῖος Γρηγόριος “εἰς τήν Καινήν Κυριακήν”· διά τοῦτο καί ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὅλην τήν διακαινήσιμον Ἑβδομάδα ταύτην ὡς μίαν ἡμέραν τῆς Κυριακῆς καί λαμπροφόρου λογίζεται, διά νά δείξῃ μέ τοῦτο ὅτι καί ὅλος οὗτος ὁ ἑβδοματικός αἰών τῆς παρούσης ζωῆς ἔχει νά γίνῃ μία ἡμέρα ὀγδόη καί Κυριακή, ἥτις ἔσται ὁ ὄγδοος ἐκεῖνος αἰών τῆς μελλούσης ζωῆς· ἐπειδή γάρ κατά τό μεσονύκτιον τῆς Κυριακῆς ἔχει νά γίνει ἡ δευτέρα παρουσία καί νά ἔλθῃ ὁ ἄδυτος ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Χριστός, καθώς τοῦτο οἱ θεοφόροι Πατέρες λέγουσι.

Λοιπόν ἡ Κυριακή ἐκείνη ἀφ’ οὗ μίαν φοράν καταυγασθῇ ἀπό τάς ἀκτῖνας τοῦ ἡλίου ἐκείνου, δέν λαμβάνει πλέον ἑσπέραν ἀλλ’ ἔσται μία ἡμέρα ἀνέσπερος καί ἀδιάδοχος εἰς αἰῶνας αἰώνων».

(Ἅγιος Νικοδημος ὁ Ἁγιορείτης «Πνευματικὰ γυμνάσματα», σελ. 273)

6) Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει κατὰ τά μεσάνυκτα:

«Ἐπειδή δέ ὁ νυμφίος ἐβράδυνεν, ὅλες (οἱ 10 Παρθένες) εἶχαν νυστάξει καὶ "ἐκοιμῶντο.. Κατά τά μεσάνυκτα ὅμως ἠκούσθη μία φωνή".  Ἐδῶ πάλιν θέλει νὰ δείξη ὅτι ἡ ἀνάστασις (τῶν νεκρῶν) θὰ γίνη κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νυκτός».   (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ΕΠΕ 12, 82)

Β)

ΑΓΙΟΙ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΝ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΗΝΑ

7) Ὁ Ἅγιος Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει τήν 25η Μαρτίου, ὅπως ἤδη εἴδαμε ἀνωτέρω εἰς τό 3ον Τμῆμα:

«...Ὁ δέ Μάρτιος μῆνας παρομοιάζει μέ τήν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀποκατάστασιν τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μέλλουσι νά κληρονομήσουν τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν αἰωνίως. Ἐπειδή λοιπόν ὁ Μάρτιος τόν καιρόν αὐτόν ὁμοιοῖ, διά τοῦτο ἔγινε καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτόν τόν μῆνα· διότι καί ἡ σημερινή ἡμέρα (τῆς Ἀναστάσεως)  τήν μέλλουσαν ἀνάστασιν τῶν ἀνθρώπων προεικονίζει... Διά ταῦτα λοιπόν ἔγινε καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἰς τίς 25 Μαρτίου...». 

(Ἅγιος Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης - «Θησαυρός Δαμασκηνοῦ» σελ. 132)

Γ)

ΑΓΙΟΙ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΝ  ΑΙΩΝΑ-ΧΙΛΙΕΤΙΑ

8) Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει τήν 8η χιλιετία:

«Οἱ ἑπτὰ ἄντρες, (πού ἀναφέρουν οἱ Σαδουκαῖοι Ματθ. κβ΄,23) εἶναι τὰ ἑπτὰ χιλιάδες χρόνια, δηλαδὴ οἱ ἑπτὰ αἰῶνες, μὲ τοὺς ὁποίους συνέζησε ἡ φύση τῶν ἀνθρώπων, θὰ λάβει ὄχι χωρὶς λόγο καὶ τὸν τόπο τῆς δέουσας θεωρίας. Σὲ κανέναν δὲ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἑπτὰ ἄντρες, δηλαδὴ τοὺς ἑπτὰ αἰῶνες, στὴ μελλοντικὴ ζωὴ δὲν θὰ εἶναι γυναίκα, καὶ δὲν θὰ ἀνήκει ἡ φύση μας, ἐπειδὴ ἔλαβε τέλος ἡ χρονικὴ φύση, καὶ πλέον αὐτὴν (τὴν φύση) τὴν ἔχει παραλάβει ὁ ὄγδοος ἄντρας, ὁ ἀτελεύτητος αἰώνας, ποὺ δὲν ἔχει τέλος».  (Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Ρ.G. 90, 392  καὶ Φιλοκαλία  14Β, 241)

9) Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει τήν 8η χιλιετία:

«Ὁ ἀριθμὸς ὀκτὼ εἶναι τύπος τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Διότι ὅλη ἡ παροῦσα ζωὴ καὶ ὁ κόσμος θὰ ὑπάρχει γιὰ ἑπτὰ αἰώνες (7 χιλιετίες) καὶ ἔπειτα θὰ λάβει τέλος. Ὀγδόη δέ, ἀποκαλεῖται ἡ μέλλουσα ζωή, ὅπως λέγει ὁ μέγας ἐν θεολογία Γρηγόριος...».  (Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ Ρ.G. 96, 560 Β)

10) Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει μετά τό τέλος τῆς 6ης χιλιετίας καί στίς ἀρχές τῆς 7η χιλιετίας:

«Μετὰ τὶς ἕξι φωνὲς τοῦ Ἀγγέλου δὲν ὑπάρχει πολὺς χρόνος γιὰ νὰ πραγματοποιηθοῦν ὅλα ὅσα ἔχουν προφητευθεῖ... ἀλλά ἀφοῦ περάσουν οἱ ἕξι αἰώνες καὶ ἔλθουν οἱ ἡμέρες τοῦ ἑβδόμου αἰῶνος, ποὺ ἐδῶ συμβολίζεται με τὴν ἕβδομη σάλπιγγα, θὰ πραγματοποιηθοῦν ὅλα ὅσα ἔχουν πεῖ οἱ Προφῆτες ὅτι θα συμβοῦν γιὰ τὴν συντέλεια τοῦ κόσμου».  (Ἁγίου Ἀνδρέα Καισαρείας  Ρ.G. 106, 308)

11) Ὁ Ἅγιος Νήφων, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει τήν 7η χιλιετία:

«Μιὰ βραδιά, ὁ Ἅγιος Νήφων, ἀφοῦ τελείωσε τὴν καθιερωμένη νυχτερινή του προσευχή, ξάπλωσε νὰ κοιμηθῆ πάνω στὶς πέτρες, ὅπως πάντα... Μόνος καθὼς ἦταν, ἀναλογίστηκε τὶς ἁμαρτίες του καὶ θρηνοῦσε γοερά, γιατί ἔφερνε στὸν νοῦ τοῦ τὴ φοβερὴ ὥρα τῆς Κρίσεως. Ἔξαφνα βλέπει ν’ ἀποτραβιέται τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ σὰν σεντόνι. Καὶ παρουσιάζεται ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ πελώριες διαστάσεις... Ἔπειτα (ὁ Κύριος) πρόσταξε νὰ τοῦ φέρουν τοὺς Ἑπτὰ Αἰῶνες τῆς συστάσεως τοῦ κόσμου... Πῆρε τὸν πρῶτο Αἰώνα, τὸν ἄνοιξε καὶ εἶπε... Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ξεφύλλισε τὰ ἕξι βιβλία τῶν Αἰώνων. Πήρε τέλος τὸ ἔβδομο καὶ διάβασε: - Ἡ ἀρχὴ τοῦ ἑβδόμου Αἰώνα σημαίνει τὸ τέλος τῶν αἰώνων. Αρχίζει νὰ γενικεύεται ἡ κακία, ἡ πονηρία κι ἡ ἀσπλαγχνία...Ὅταν ὁ Κύριος ἔφτασε στὴ μέση του Αἰώνα αὐτοῦ, παρατήρησε: Τοῦτο τὸ ἔσχατο εἶναι γεμάτο ἀπὸ τὴ δυσωδία τῶν ἁμαρτιῶν, ἀπὸ τ’ ἀνθρώπινα ἔργα, ποὺ εἶναι ὅλα ψεύτικα καὶ βρωμερά: Φθόνοι, φόνοι, ψεύδη, ἔχθρες, μνησικακίες. Φτάνει πιά! Θὰ τὸ σταματήσω στὴ μέση. Νὰ πάψη ἡ κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας! Καὶ λέγοντας αὐτὰ τὰ ὠργισμένα λόγια ὁ Κύριος ἔδωσε στὸν ἀρχιστράτηγο Μιχαὴλ τὸ σύνθημα γιὰ τὴν Κρίση...».  (Ἁγίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς, «Ἕνας Ἀσκητὴς Ἐπίσκοπος», Ἔκδοσεις Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπὸς»)

12) Ὁ  Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει τήν 8η χιλιετία, δηλαδή αὐτή πού εἴμαστε τώρα.

«Ἕνα πράγμα θὰ σᾶς φανερώσω χριστιανοί μου, τὸ ἠξεύρω πὼς θὰ σᾶς καύσω τὴν καρδία, εἶνε φοβερὸν καὶ λυπηρόν,τρέμει ἡ καρδιά μου νὰ τὸ εἰπῶ, ἀλλὰ τί νὰ κάμω, ὁπού μοῦ λέγει ὁ Χριστός μας πὼς ἀνίσως καὶ δὲν τὸ φανερώσω, μὲ θανατώνει καὶ μὲ βάνει εἰς τὴν κόλασιν; Μᾶς φανερώνει ἡ θεία Γραφή, τὸ ἅγιον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, πὼς εἰς τὸν ὄγδοον αἰώνα (χιλιετία) θὰ γίνη τὸ τέλος τοῦ κόσμου καὶ μέλλει νὰ χαλάση τοῦτος ὁ κόσμος». (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Διδαχὴ Δ’ (Ἰωάν. Μενούνου) «Πατροκοσμᾶς» σελ. 124)

Δ)

ΑΓΙΟΙ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΝ ΧΙΛΙΕΤΙΑ-ΕΤΟΣ

13) Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος Ἐπίσκοπος Λουγδούνου, (2ος αἰ.) ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει μέ τό πέρας τῆς ἕκτης χιλιετίας, δηλ. τό 500 μ.Χ.

«Ὅσαις ἡμέραις ἐγένετο ὁ κόσμος τοσαύταις χιλιοντάσι συντελεῖται. Καί διά τοῦτο φησίν ἡ Γραφή· "Καί συνετέλεσεν ὁ Θεός τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἕκτη τά ἔργα αὐτοῦ ἅ ἐποίησε, καί κατέπαυσεν ὁ Θεός ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμη ἀπό πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ". Τοῦτο δ΄ ἔστι τῶν προγεγονότων διήγησις καί τῶν ἐσομένων προφητεία. Ἡ γάρ ἡμέρα Κυρίου ὡς χίλια ἔτη· ἐν ἕξ οὖν ἡμέρας συντετελέσται τά γεγονότα· φανερόν οὖν ὅτι ἡ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ τό ἕξι χιλιάδες ἔτος (= 500 μ.Χ.) ἐστίν». (Ἅγιος Εἰρηναῖος - P.G. 7, 1200)

14) Ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος Πάπας Ρώμης, (2ος αἰ.) ὁ ὁποῖος καί αὐτός εἶπε ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει μέ τό πέρας τῆς ἕκτης χιλιετίας, τό ἔτος 500 μ.Χ.

«Τό Σάββατον τύπος ἐστίν καί εἰκών τῆς μελλούσης βασιλείας τῶν ἁγίων, ἡνίκα συμβασιλεύσουσιν τῷ Χριστῷ, παραγινομένου αὐτοῦ ἀπ΄οὐρανῶν ὡς Ἰωάννης ἐν τῇ Ἀποκαλύψει αὐτοῦ διηγεῖται. ἡμέρα γάρ Κυρίου "χίλια ἔτη" ἐπεί  οὖν ἐν ἕξ ἡμέραις ἐποίησεν ὁ Θεός τά πάντα, δεῖ τά ἑξακισχίλια ἔτη πληρωθῆναι. οὐδέπω γάρ πεπλήρωνται ὡς Ἰωάννης λέγει, "οἱ πέντε ἔπεσον, ὁ δέ εἷς ἔστιν" τοῦτ’ ἔστιν ὁ ἕκτος, "ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθεν" τόν ἄλλον δέ λέγων τόν ἕβδομον διηγεῖται, ἐν ὧ ἔσται ἡ ΚΑΤΑΠΑΥΣΙΣ. Ἀλλά πάντως ἐρεῖ τις· πῶς μοι ἀποδείξεις εἰ πεντακισχιλιοστῶ καί πεντακοσιοστῷ ἔτει ἐγεννήθει ὁ Σωτήρ; εὐκόλως διδάχθητι ὦ ἄνθρωπε... ἀπό γεννέσεως οὖν Χριστοῦ δεῖ ψηφίζειν πεντακόσια ἔτη τά ἐπίλοιπα εἰς συμπλήρωσιν τῶν ἑξακισχιλίων ἐτῶν καί οὕτως ἔσται τό ΤΕΛΟΣ». (Ἁγίου Ἱππολύτου ΒΕΠ, 6, 88)

15) Ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει εἰς τόν μεσασμὸν τοῦ 8ου αἰῶνος-χιλιετίας, δηλαδή γύρω στό 2000:

«Κατὰ τὸ ἔτος 1900 βαδίζοντες πρὸς τὸν μεσασμὸν τοῦ 8ου αἰῶνος, (=1992 μ.Χ.) ἄρχεται ὁ κόσμος τοῦ καιροῦ ἐκείνου νὰ γίνεται ἀγνώριστος. Ὅταν πλησιάση ὀ καιρὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου, θὰ σκοτισθῆ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ πάθη τῆς σαρκὸς καὶ θὰ πληθυνθῆ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καὶ ἡ ἀνομία... Οἱ τότε ἄνθρωποι θὰ ἀγριέψουν καὶ θὰ γένουν ὡσὰν θηρία ἀπὸ τὴν πλάνην τοῦ Ἀντιχρίστου...Καὶ πάντα ταῦτα γενήσονται διὰ τὸ ὅτι ὀ Αντίχριστος θέλει κυριεύση τὰ πάντα καὶ γενήσεται ἐξουσιαστὴς πάσης της Οἰκουμένης καὶ θὰ ποιῆ τέρατα καὶ σημεῖα κατὰ φαντασίαν...Καὶ ταῦτα πάντα ποιοῦντες οἱ δυστυχεῖς ἄνθρωποι, διαβιοῦντες ἐν ἀνέσει, μὴ γνωρίζοντες οἱ ταλαίπωροι ὅτι ταῦτα ἐστὶ πλάνη τοῦ Ἀντιχρίστου...Τότε βλέπων ὁ Πανάγαθος Θεὸς τὴν ἀπώλειαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, θέλει κολοβώση τὰς ἡμέρας, διὰ τοὺς ὀλίγους σωζομένους, διότι θέλει πλανῆσαι εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Τότε αἰφνιδίως θέλει ἔλθη ἡ δίστομος ρομφαία καὶ θὰ θανατώση τὸν πλάνον καὶ τοὺς ὀπαδοὺς αὐτοῦ».  (Προφητεία Ἁγίου Νείλου. Πιστὸν ἀντίγραφον ἀπὸ τὸ Βιβλίον «Εὐαγγελικὸς Κῆπος» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου)

16) Ὁ Μέγας Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας καί πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας Ἰωσήφ Βρυέννιος, (15ος αἰ.) Πνευματικός Καθοδηγητής τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία καί τό Τέλος τοῦ Κόσμου, θά γίνει μέ τό πέρας τῆς ἑβδόμης χιλιετίας, δηλ. τό 1492 μ.Χ.

«Καί ἄλλως δέ τοῦτο πρόδηλον εἰ γάρ πάντα τά  ὑπό χρόνον καί γεγονότα καί συνιστάμενα παρά τῆς προνοίας, ἤ μεμέρισται εἰς ἑπτά, ἤ συνίσταται δι’ ἑπτά, ἤ τελευτᾷ εἰς ἑπτά, ἐπεί ἕβδομος ἄρτι αἰών, μᾶλλον δέ τέλος τοῦ ἑβδόμου αἰῶνος, καί διά τοῦτο λοιπόν ἡ συντέλεια ἐπί θύραις ἐστί. Καί γάρ ὁ ἑπτά ἀριθμός μετά τῶν ἄλλων, ὧν ἡ γρήγορος καί θεολόγος φωνή κατηρίθμησεν, ἄτε παρθένος ἐν πᾶσι τό τίμιον κέκτηται, καί σχεδόν εἰς πάντα χωρεῖ».  (Ἰωσήφ Βρυεννίου «ΤΑ ΕΥΡΕΘΕΝΤΑ Β΄», Λόγος Α’ περί Συντελείας σελ. 158-171)

17) Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως κυρός Γερβάσιος (1867-1934) ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία καί τό Τέλος τοῦ Κόσμου θά γίνει γύρω εἰς τό 1960 μ.Χ. (Βλέπε βιβλίον Μητροπολίτου Ἀλεξανδρ. Γερβασίου «ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΑ» 1931, σελ. 191-193)

18) Καί τέλος ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία ψάλλει καθημερινά:

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός. Καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα. Ἀνάξιος δέ πάλιν ὅν εὑρήσει ραθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῆς ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῆς καί τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθεῖς. Ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· ἅγιος ἅγιος ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν διά τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς».

Σᾶς φθάνουν λοιπόν ἀγαπητοί μου, ὅλες αὐτές οἱ μαρτυρίες ἤ θέλετε καί ἄλλες διά νά πιστεύσετε ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ καί ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ;

Καί τό ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ πού ἀμέσως προκύπτει γιά κάθε πραγματικά πιστό, ἀλλά καί κάθε ὑγιῆ καί σκεπτόμενο ἄνθρωπο εἶναι:

Ἀφοῦ σύμφωνα μέ ὅλους αὐτούς ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ... «περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ὥρας οὐδεὶς οἶδεν» (Ματθ. κδ΄, 36) καί ἀφοῦ ΚΑΝΕΙΣ δέν πρέπει νά ἀσχολεῖται μέ «χρόνους καί καιρούς» (Πραξ. α΄, 7) καί ἀφοῦ πολύ περισσότερον ὅποιος ἀσχοληθεῖ μέ ὅλα αὐτά ἤ ὁρίσει ἡμερομηνίες καί χρονολογίες εἶναι αὐτόχρημα πλανεμένος καί αἱρετικός, τότε γιατί ὅλοι αὐτοί οἱ τόσο ΜΕΓΑΛΟΙ σπουδαῖοι, σοφοὶ καὶ πνευματοφόροι  ΑΓΙΟΙ, μᾶς λένε ὅλα ὅσα ἀναφέραμε παραπάνω; 

Μπορεῖ κάποιος "ἔξυπνος", "σοφός" ἤ ἔστω καί δοκισήσοφος, ἐπιτέλους νὰ μᾶς ἀπαντήσει; Διατί τόσα χρόνια ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!!

ΑΓΙΟΙ ΠΟΥ ΟΡΙΣΑΝ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΨΕΥΣΘΗΣΑΝ 

Ἐάν λοιπόν, τό θέμα αὐτό ἦτο θέμα Πίστεως καί Δογματικόν θέμα, τότε διατί ὁ Θεός καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν κατεδίκασαν ποτέ ὅλους τούς ἀνωτέρω, -ἀλλά καί ἄλλους- ἀλλά τούς ἀνεγνώρισε μάλιστα καί ὡς Ἁγίους καί μάλιστα κάποιους ἐξ αὐτῶν οἱ ὁποῖοι ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ἔσφαλον καί "ΕΠΕΣΑΝ ΕΞΩ", ὅπως ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος Πάπας Ρώμης καί ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος Ἐπίσκοπος Λουγδούνου, οἱ ὁποίοι εἶπαν ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία θά γίνει μέ τό πέρας τῆς ἕκτης χιλιετίας, δηλαδή τό 500 μ.Χ. ἤ στίς ἀρχές τῆς ἑβδόμης ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας  ἀλλά καί τόν μεγάλο Ἰωσήφ Βρυέννιον καί ἄλλους Ἁγίους ὅπως εἴδαμε λίγο παραπάνω, πού μίλησαν γιά 7η χιλιετία, ἐνῶ ἐμεῖς τώρα ἐδῶ καί 500 χρόνια εἴμαστε εἰς τήν 8η χιλιετία;

Καί ἐάν αὐτοί ὄχι μόνον δέν χαρακτηρίστηκαν ποτέ ὡς πλανεμένοι καί αἱρετικοί, (καί πολύ καλῶς) ἀλλά καί ἁγίασαν τότε διατί ἡ ταπεινότης μου νά χαρακτηρισθεῖ ὡς τέτοιος;

Τί ΛΟΓΙΚΗ εἶναι αὐτή; 

Καί διατί καί πάλιν χρησιμοποιοῦν «δυό μέτρα καί δύο σταθμά»; 

Ἄλλη μία ἀκόμη τρανή ἀπόδειξις τῆς μεγάλης ὑποκρισίας, ἀναξιοπιστίας ἐμπαθείας καί πωρώσεως τους!!!...

Πᾶμε ὅμως, σύν Θεῷ, νά ἀπαντήσουμε καί στίς ἄλλες κατηγορίες-συκοφαντίες, περί «προφήτου καί ψευδοπροφητείας».

 (Ἐδῶ σταματοῦσε τό Ε΄ Μέρος καί  4ον Τμῆμα τῆς ἀπαντήσεως μου 

πού εἶχε δημοσιευτεῖ στίς 13/11/18 καί μπορεῖτε  νά δεῖτε ἐδῶ...)

3.

Ἐρχόμαστε τώρα, σύν Θεῷ, καί εἰς τό θέμα τῆς  μεγάλης ἐπίσης  κατηγορίας καί συκοφαντίας αὐτῆς τοῦ "ψευδοπροφήτου", εἰς τήν ὁποίαν καί τούς ἀπαντῶ τά ἑξῆς:

Καταρχάς, ἀγαπητοί μου, διά νά ποῦμε καί νά χαρακτηρίσωμεν κάποιον ὡς ψευδοπροφήτην, θά πρέπει προηγουμένως, αὐτός νά ἦτο "προφήτης" (μέ ἤ καί χωρίς εἰσαγωγικά) ἤ νά εἶχε παρουσιαστεῖ ὡς προφήτης.

Ὅπως ἀκριβῶς καί διά νά ποῦμε κάποιον ψευδεπίσκοπον, θά πρέπει αὐτός προηγουμένως νά ὑπῆρξε ἐπίσκοπος.

Ἐάν ὅμως αὐτός ποτέ δέν ὑπῆρξε, οὔτε εἶχε παρουσιαστεῖ ὡς ἐπίσκοπος (εἴτε ὀρθόδοξος εἴτε ἀκόμη καί αἱρετικός), τότε πῶς θά τόν χαρακτηρίσουμε ὡς ψευδεπίσκοπον;

Ὅπως ἀκόμη καί διά νά ποῦμε κάποιον «ψευτοχριστιανόν», θά πρέπει αὐτός προηγουμένως νά ὑπῆρξε Χριστιανός.

Ἐάν ὅμως αὐτός ποτέ δέν ὑπῆρξε Χριστιανός, τότε πῶς θά τόν χαρακτηρίσουμε ὡς «ψευτοχριστιανόν»;

Ποιός ἀπό ἐσᾶς ἔχει πεῖ ἤ καί ἔχει ἀκούσει ποτέ νά λένε κάποιον, Μουσουλμάνον ἤ Βουδιστήν, πού ἔχει γεννηθεῖ καί μεγαλώσει σέ αὐτή τήν θρησκεία, «ψευτοχριστιανόν";  

ΠΟΤΕ!

Ὁπότε, πόθεν πῶς ἡ ταπεινότης μου χαρακτηρίζεται καί ὡς "ψευδοπροφήτης";

Πότε ἡ ταπεινότης μου ἀπό τό 2006 ἀκόμη, μέχρι καί σήμερα ἐν ἔτει 2018 εἶπε, ἔγραψε ἤ ἰσχυρίστηκε κάτι τέτοιο; ὅτι εἶμαι δηλαδὴ, "προφήτης",  "ἅγιος",  ἤ κάτι ἄλλο παρόμοιο καὶ δι’ αὐτὸ "προφητεύω";

Ποτέ! Οὐδέποτε!

Ψᾶξτε ὅσο θέλετε δέν πρόκειται νά βρεῖτε τίποτε!

Ἀντιθέτως μάλιστα! 

Πάντοτε ἔλεγα καί ἔγραφα ὅτι ὅλα ὅσα λέγω καί γράφω ΔΕΝ εἶναι ἰδικά μου, ἀλλά εἶναι μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους Πατέρας μας. Καί ἄρα, ἀφοῦ δὲν εἶναι δικά μου αὐτὰ πού ἔγραψα, πῶς θά ἠμποροῦσα νά ἰσχυριστῶ ἤ νά νομίζω, ὅτι εἶμαι κάποιος «ἅγιος»  ἢ «προφήτης»;  

Ἀπόδειξη τρανή ὅτι, ἀπό τὸ πρῶτο ἀκόμη βιβλίο μου (2006) ἔγραφα, τά ἑξῆς σχετικά, προκειμένου νά προλάβω ὅλους αὐτούς τούς καλοθελητάς, πού ἤξερα καί πῶς σκέφτονται καί πῶς θά ἀντιδράσουν:

«Κατ’ ἀρχὰς νὰ δηλώσω ἐν πλήρει συνειδήσει καὶ ἐπιγνώσει καὶ χωρὶς ταπεινολογίες, ὅτι οὔτε εἶμαι, οὔτε πιστεύω ὅτι εἶμαι κάποιος. Εἶμαι ἕνας ἁπλὸς καὶ ταπεινὸς Μοναχὸς ποὺ ἔζησε γιὰ 10 περίπου χρόνια εἰς τὸ περιβόλιον τῆς Παναγίας μας, τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ποὺ σήμερα (2006) ἐδῶ καὶ ἑπτὰ χρόνια, ἡ Χάρις καὶ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ μὲ ἔχει τάξει Ἡγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Κορινθίας, εἰς τὴν Μητρόπολιν Κορίνθου... (...) Προσέξτε! Δὲν θέλω νὰ πῶ, πρὸς Θεοῦ, μὴν παρεξηγηθῶ, σὲ καμμία περίπτωση ὅτι εἶμαι κανένας Α Γ Ι Ο Σ  ἤ  Π Ρ Ο Φ Η Τ Η Σ, ἢ φωτισμένος ἤ ὅτι ἤμουν ἄξιος ἤ ἐνάρετος ἤ ὅ,τι δήποτε ἄλλο καὶ γι’ αὐτό μοῦ «φανέρωσε»  ὁ Θεός  ὅλα αὐτά. Ὄχι. Σίγουρα ὄχι. Καί μακριά ἀπό ἐμένα τέτοιες ἑωσφορικές σκέψεις....». (Βιβλίον «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ  ΗΛΘΕΝ», σελ. 18 καί 42)

Τώρα ἐάν κάποιοι ἀπό ὅσους μέ συκοφαντοῦν, μποροῦν νά ἀποδείξουν μέ στοιχεῖα τὴν κατηγορία-συκοφαντία τους αὐτή, ἄς τό πράξουν. Μὲ συγκεκριμένες ὅμως ἀποδείξεις καί ντοκουμέντα καί ὄχι μέ λόγια καὶ ὑποθέσεις!

Ἀλλά, ἄς ὑποθέσουμε, χάριν τῆς ἀληθείας καί τῆς συζητήσεως, ὅτι ἡ ταπεινότης μου ἔκανε πράγματι τόν προφήτην, καί παρά ταῦτα, δέν πραγματοποιήθησαν αὐτά πού ἔλεγε.  Θά μποροῦσα σέ αὐτήν τήν περίπτωσιν νά χαρακτηρισθῶ, «ἐλαφρᾶ τῇ καρδίᾳ» καί ἄνευ οὐδεμίας ἀμφιβολίας, ὡς ψευδοπροφήτης;

ΟΧΙ! Καί πάλιν ὄχι, ἀγαπητοί μου, ἀφοῦ ἔχουμε, μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τούς βίους τῶν Ἁγίων μας, πολλά παραδείγματα, ὅπου ὄχι μόνον μεγάλοι Προφήτες καί Ἅγιοι λέγουν κάτι καί ΔΕΝ πραγματοποιεῖται, ἀλλά ἔχουμε περιπτώσεις, (ὅσο καί ἐάν αὐτό σέ κάποιους φαίνεται ἤ ἀκούγεται περίεργον) πού ἀκόμη καί αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Θεός, λέγει ὅτι θά συμβεῖ ἤ θά γίνει κάτι καί τελικά ΔΕΝ γίνεται, ἐπειδή ὁ Θεός «ἄλλαξε γνώμη»!

Ἄς δοῦμε μερικά τέτοια παραδείγματα:

ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ 

ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ "ΔΙΑΨΕΥΣΘΗΣΑΝ"

Α)

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΙΩΝΑ

Ὅλοι γνωρίζουμε τήν πολύ σπουδαῖα, σημαντική καί χαριτωμένη ἱστορία τοῦ Προφήτου Ἰωνᾶ, ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη.

Ὡς γνωστόν, κάποια στιγμή ὁ Θεός δίδει ἐντολή εἰς τόν Προφήτην νά πάει νά κηρύξει εἰς τήν Νινευή καί νά τούς πεῖ ὅτι, «σέ τρεῖς μέρες ἡ Νινευή θά καταστραφεῖ».

Ὅπως ὅμως ΟΛΟΙ μας γνωρίζουμε, ὁ Θεός ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ τήν Νινευή, οὔτε μετά ἀπό τίς τρεῖς ἡμέρες, οὔτε μετά ἀπό τρεῖς  ἑβδομάδες, οὔτε μετά ἀπό τρεῖς  μῆνες, οὔτε μετά ἀπό τρία χρόνια, ἀλλά πάρα πολύ μεταγενέστερα, ἑκατόν περίπου χρόνια ἀργότερα, ὅταν ξανακύλισαν πάλι εἰς τίς ἴδιες καί χειρότερες ἁμαρτίες!

Προσέξτε ἐδῶ, ἐπειδή εἰς τό σημεῖον αὐτό, ὑπάρχει μία πολύ μεγάλη σύγχυση καί παρανόηση.

Πολλοί (πού δέν μελετοῦν ἐπισταμένως τήν Ἁγία Γραφή) δέν τό γνωρίζουν, οὔτε τό ἔχουν προσέξει ἰδιαίτερα τό σημεῖο αὐτό, ἀλλά νομίζουν ἤ πιστεύουν ὅτι ὁ Θεός εἶπε εἰς τόν Προφήτην Ἰωνᾶν, ὅτι ἡ Νινευή θά καταστραφεῖ σέ τρεῖς ἡμέρες, μόνον «ΕΑΝ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ»! Καί ἐπειδή τελικά μετανόησαν ὁ Θεός «ἄλλαξε» γνώμη.

ΟΧΙ!  Εἶναι ΛΑΘΟΣ!

Ἡ Γραφή δέν λέγει πουθενά τό «ΕΑΝ».

Ψᾶξτε ὅσο θέλετε, δέν πρόκειται νά βρεῖτε ΠΟΥΘΕΝΑ νά λέγει τό "ΕΑΝ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ".

Ἀντίθετα μάλιστα!

Λέγει ΡΗΤΑ, ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ, ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ καί ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ ὅτι:

«ἀκόμη τρεῖς μέρες καί ἡ Νινευή θά καταστραφεῖ».

«καὶ ἤρξατο ᾿Ιωνᾶς τοῦ εἰσελθεῖν εἰς τὴν πόλιν ὡσεὶ πορείαν ἡμέρας μιᾶς καὶ ἐκήρυξε καὶ εἶπεν· ἔτι τρεῖς ἡμέραι καὶ Νινευὴ καταστραφήσεται».  (Ἰωνᾶς γ΄,4)

Δηλαδή: 

«Ὁ Ἰωνᾶς εἰσῆλθεν εἰς τὴν πόλιν καὶ ἄρχισε τὸ ἔργον του. Περιῆλθεν ἐπὶ μίαν ἡμέραν τὴν πόλιν καὶ ἐκήρυττε λέγων· τρεῖς ἡμέρες ἀκόμη καὶ ἡ Νινευὴ θὰ καταστραφεῖ...».

ΤΡΑΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ δέ ὅτι ὁ Ἰωνᾶς ἔλεγε, ὅτι πράγματι θά καταστραφεῖ ἡ Νινευή εἶναι καί ἡ συνέχεια τῆς ἱστορίας, ὅπου ὁ Ἰωνᾶς μετά τό κήρυγμα καί τήν μετάνοια τῶν Νινευιτῶν, πήγε καί ἐκάθισε ψηλά σέ ἕνα βουνό, ἀπέναντι ἀπό τήν Νινευή καί ἐπερίμενε τί θά γίνει τελικά. Ἐάν δηλαδή ὁ Θεός θά κατέστρεφε ἤ ὄχι τελικά τήν Νινευή. 

Μάλιστα ὅταν τελικά ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ ἡ Νινευή, ἐκτός τοῦ ὅτι λυπήθηκε καί στεναχωρέθηκε πάρα πολύ "ἕως θανάτου", ἔφθασε καί εἰς τό σημεῖον νά "ἐναντιωθεῖ" καί εἰς αὐτόν τόν ἵδιον τόν Θεόν, διατί δέν κατέστρεψε ὅπως εἶχε πεῖ τήν Νινευή καί τόν παρακαλοῦσε νά μήν τόν ἀφήσει νά ζήσει, ἀλλά νά πεθάνει, ἐπειδή βγῆκε "ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗΣ"! Καί ὁ Θεός εἰς τήν συνέχεια τοῦ ἔκανε τό γνωστό θαῦμα μέ τήν Κολοκύνθα, προκειμένου νά τοῦ δώσει ἕνα μάθημά ἐλέους.

«Καί ἐλυπήθη ᾿Ιωνᾶς λύπην μεγάλην καὶ συνεχύθη, καὶ προσηύξατο  πρὸς Κύριον καὶ εἶπεν·... καὶ νῦν, δέσποτα Κύριε, λάβε τὴν ψυχήν μου ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι καλὸν τὸ ἀποθανεῖν με μᾶλλον, ἢ ζῆν με. καὶ εἶπε Κύριος πρὸς ᾿Ιωνᾶν· εἰ σφόδρα λελύπησαι σύ; καὶ ἐξῆλθεν ᾿Ιωνᾶς ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἐκάθισεν ἀπέναντι τῆς πόλεως· καὶ ἐποίησεν ἑαυτῷ ἐκεῖ σκηνὴν καὶ ἐκάθητο ὑποκάτω αὐτῆς, ἕως οὗ ἀπίδῃ τί ἔσται τῇ πόλει. καὶ προσέταξε Κύριος ὁ Θεὸς κολοκύνθῃ, καὶ ἀνέβη ὑπὲρ κεφαλῆς τοῦ ᾿Ιωνᾶ τοῦ εἶναι σκιὰν ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ τοῦ σκιάζειν αὐτῷ ἀπὸ τῶν κακῶν αὐτοῦ. καὶ ἐχάρη ᾿Ιωνᾶς ἐπὶ τῇ κολοκύνθῃ χαρὰν μεγάλην. καὶ προσέταξεν ὁ Θεὸς σκώληκι ἑωθινῇ τῇ ἐπαύριον, καὶ ἐπάταξε τὴν κολοκύνθαν, καὶ ἀπεξηράνθη...». (Ἰωνᾶ δ΄,1-8)

Τό ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ πού προκύπτει λοιπόν, εἶναι τό ἑξῆς:

Δέν γνώριζε ὁ Προφήτης Ἰωνᾶς ἤ πολύ περισσότερον ὁ Θεός ὅτι οἱ Νινευίται θά μετανοήσουν, θά νηστεύσουν, θά προσευχηθοῦν καί ὁ Θεός θά μακροθυμήσει καί θά «ἀλλάξει γνώμη»;  (Ρητορικόν τό ἐρώτημα. Φυσικά καί ΝΑΙ!)

Διατί λοιπόν ἔστειλε τόν Προφήτη νά τούς εἰπεῖ ρητά καί κατηγορηματικά ὅτι «ΑΚΟΜΗ ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ Η ΝΙΝΕΥΗ»;

Μήπως διά νά «διαψευστεῖ» ἤ νά φανεῖ ὅτι «δέν γνώριζε», ἤ ἄλλο τι;

 Ἄς ἀπαντήσει κάποιος «σοφός».

Σίγουρα ὑπάρχουν πολλοί, σπουδαῖοι καί σοφοί  λόγοι πού ὁ Θεός ἔκανε ὅ,τι ἕκανε, καί πολλά θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς.

Ὅ,τι καί νά πεῖ ὅμως κανείς, τό θέμα εἶναι ὅτι ὁ Προφήτης "ΔΙΑΨΕΥΣΘΗΚΕ", τουλάχιστον φαινομενικά,  ἀφοῦ ΣΑΦΩΣ εἶπε στούς Νινευίτας ὅτι θά καταστραφοῦν σέ τρεῖς ἡμέρες καί τελικά δέν καταστράφηκαν.

Β)

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΣΑΪΑ

Διαβάζουμε εἰς τήν Δ΄Βασιλειῶν, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠσαῒας λαμβάνει ἐντολήν ἀπό τόν Θεόν, νά μεταβεῖ εἰς τόν εὐσεβῆ Βασιλέα Ἐζεκίαν, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἀρρωστήσει βαριά καί ἦτο ἑτοιμοθάνατος, διά νά τόν ἐνημερώσει ΡΗΤΑ ὅτι σέ λίγες ἡμέρες θά ἀποθάνει ἐξάπαντος καί ὡς ἐκ τούτου νά προετοιμασθεῖ καταλλήλως.

Πράγματι ὁ Προφήτης πῆγε, βρῆκε τόν Βασιλέα καί τοῦ λέγει:

«Αὐτά λέγει ὁ Κύριος· τακτοποίησε τίς ὑποθέσεις τοῦ Βασιλείου καί τοῦ οἴκου σου διότι ἐσύ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, ἀλλά θά ἀποθάνεις».

Ὁ Ἐζεκίας μόλις ἄκουσε τόν Προφήτη συγκλονίστηκε, στεναχωρέθηκε, λυπήθηκε σφόδρα καί πῆγε εἰς τό δωμάτιον του, γονάτισε, ἔκλαυσε πικρά καί μέ δάκρυα πολλά, παρακάλεσε τόν Θεόν νά μή πεθάνει, ἀλλά νά τοῦ δώσει λίγον χρόνον ἀκόμη.

Πράγματι ὁ Θεός εἰσήκουσε ἄμεσα τήν προσευχή τοῦ εὐσεβοῦς Βασιλέως Ἐζεκία, παρουσιάστηκε ξανά στόν Προφήτη Ἠσαῒα, τοῦ εἶπε νά γυρίσει πίσω καί νά πάει νά πεῖ στόν Ἐζεκίαν, ὅτι θά γίνει καλά καί τελικά δέν θά πεθάνει τώρα, ὅπως τοῦ εἶχε προαναγγείλει, ἀλλά θά τοῦ χαρίσει ἄλλα ἀκόμη δεκαπέντε χρόνια ζωῆς.

Ὅπως καί ἔγινε.

Ἐπειδή ὅμως ὁ Βασιλεύς ΔΕΝ πείσθηκε εἰς τά λόγια τοῦ προφήτου, τοῦ ζήτησε νά κάνει κάποιο θαῦμα-σημεῖο, διά νά τόν πιστεύσει. Πράγματι ὁ Προφήτης τοῦ ἔδωσε ἕνα πολύ μεγάλο σημεῖο. Γύρισε πίσω τόν ἥλιο δέκα βαθμίδες, δέκα σκαλοπάτια, δηλαδή κάποιον χρόνον.

«Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἠρρώστησεν ᾿Εζεκίας εἰς θάνατον. καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὸν ῾Ησαΐας υἱὸς ᾿Αμὼς ὁ προφήτης καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· τάδε λέγει Κύριος· ἔντειλαι τῷ οἴκῳ σου, ὅτι ἀποθνήσκεις σὺ καὶ οὐ ζήσῃ. καὶ ἀπέστρεψεν ᾿Εζεκίας πρὸς τὸν τοῖχον καὶ ηὔξατο πρὸς Κύριον λέγων· Κύριε, μνήσθητι δὴ ὅσα περιεπάτησα ἐνώπιόν σου ἐν ἀληθείᾳ καὶ καρδίᾳ πλήρει καὶ τὸ ἀγαθὸν ἐν ὀφθαλμοῖς σου ἐποίησα. καὶ ἔκλαυσεν ᾿Εζεκίας κλαυθμῷ μεγάλῳ. καὶ ἦν ῾Ησαΐας ἐν τῇ αὐλῇ τῇ μέσῃ, καὶ ρῆμα Κυρίου ἐγένετο πρὸς αὐτὸν λέγων· ἐπίστρεψον καὶ ἐρεῖς πρὸς ᾿Εζεκίαν τὸν ἡγούμενον τοῦ λαοῦ μου· τάδε λέγει Κύριος ὁ Θεὸς Δαυὶδ τοῦ πατρός σου· ἤκουσα τῆς προσευχῆς σου, εἶδον τὰ δάκρυά σου·ἰδοὺ ἐγὼ ἰάσομαί σε, τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ ἀναβήσῃ εἰς οἶκον Κυρίου· καὶ προσθήσω ἐπὶ τὰς ἡμέρας σου πεντεκαίδεκα ἔτη καὶ ἐκ χειρὸς βασιλέως ᾿Ασσυρίων σώσω σε καὶ τὴν πόλιν ταύτην καὶ ὑπερασπιῶ ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης δι᾿ ἐμὲ καὶ διὰ Δαυὶδ τὸν δοῦλόν μου. καὶ εἶπε· λαβέτωσαν παλάθην σύκων καὶ ἐπιθέτωσαν ἐπὶ τὸ ἕλκος, καὶ ὑγιάσει. καὶ εἶπεν ᾿Εζεκίας πρὸς ῾Ησαΐαν· τί τὸ σημεῖον ὅτι ἰάσεταί με Κύριος καὶ ἀναβήσομαι εἰς οἶκον Κυρίου τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ; καὶ εἶπεν ῾Ησαΐας· τοῦτο τὸ σημεῖον παρὰ Κυρίου, ὅτι ποιήσει Κύριος τὸν λόγον, ὃν ἐλάλησε· πορεύσεται ἡ σκιὰ δέκα βαθμούς, ἐὰν ἐπιστρέψῃ δέκα βαθμούς. καὶ εἶπεν ᾿Εζεκίας· κοῦφον τὴν σκιὰν κλῖναι δέκα βαθμούς· οὐχί, ἀλλ᾿ ἐπιστραφήτω ἡ σκιὰ ἐν τοῖς ἀναβαθμοῖς δέκα βαθμοὺς εἰς τὰ ὀπίσω. καὶ ἐβόησεν ῾Ησαΐας ὁ προφήτης πρὸς Κύριον, καὶ ἐπέστρεψεν ἡ σκιὰ ἐν τοῖς ἀναβαθμοῖς εἰς τὰ ὀπίσω δέκα βαθμούς». (Δ΄ Βασιλ. κ΄ , 1-11)

Τό ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ  πού προκύπτει καί πάλιν εἶναι τό ἑξῆς:

Δέν γνώριζε ὁ Προφήτης ἤ πολύ περισσότερον ὁ Θεός, ὅτι ὁ Ἐζεκίας θά προσευχηθεῖ καί θά τοῦ ζητήσει νά ζήσει καί ὁ Θεός θά εἰσήκουε τήν προσευχήν του καί θά τοῦ ἔδιδε ἄλλα δεκαπέντε χρόνια ἀκόμη; (Ρητορικόν τό ἐρώτημα. Φυσικά καί ΝΑΙ!)

Οὔτε φυσικά ὑπῆρχε θέμα τιμωρίας του διά κάποιες ἁμαρτίες πού εἶχε πράξει καί διά τίς ὁποῖες ὁ Θεός πῆρε τήν "ἀπόφαση" νά τόν τιμωρήσει ἐπειδή δέν μετανοοῦσε, καί τελικά ἐπειδή μετανόησε τόν συγχώρησε καί τοῦ χάρισε τήν ζωή διά 15 ὁλόκληρα χρόνια, ἀφοῦ ὁ Ἐζεκίας ἦταν πολύ εὐσεβής καί ἐνάρετος Βασιλεύς, ἴσως καί ὁ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, μετά τόν μεγάλο Δαυῒδ.

Διατί λοιπόν ἔστειλε τόν Προφήτη νά τοῦ εἰπεῖ ρητά καί κατηγορηματικά ὅτι «ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΑΠΟΘΑΝΕΙ;

Μήπως διά νά «διαψευστεῖ» ἤ νά φανεῖ ὅτι «δέν γνώριζε» ἤ ἄλλο τι;

 Ἄς ἀπαντήσει κάποιος «σοφός».

Σίγουρα ὑπάρχουν πολλοί, σπουδαῖοι καί σοφοί  λόγοι πού ὁ Θεός ἔκανε ὅ,τι ἕκανε, καί πολλά θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς.

Ὅ,τι καί νά πεῖ ὅμως κανείς, τό θέμα εἶναι ὅτι ὁ Προφήτης "ΔΙΑΨΕΥΣΘΗΚΕ", τουλάχιστον φαινομενικά ἀφοῦ εἶπε στόν Ἐζεκία ὅτι θά πεθάνει ἀμέσως τίς ἑπόμενες ἡμέρες καί τελικά ἐκεῖνος πέθανε μετά ἀπό 15 χρόνια.

Ἄς φέρωμεν ὅμως, ἀκόμη ἕνα-δύο παραδείγματα, ὥστε «ἐπί στόματος δύο ἤ τριῶν μαρτύρων σταθῇ πᾶν ρῆμα». (Ματθ. ιη΄, 16)

Γ)

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ ΤΟΥ ΝΩΕ

Ὡς γνωστόν, ὁ Θεός πρίν κάνει τόν Κατακλυσμόν εἶχε πεῖ ΡΗΤΑ ὅτι θά ἀφήσει περιθώριο στούς τότε ἀνθρώπους ἑκατόν εἴκοσι (120) χρόνια ἀκόμη ζωῆς, καί ἐάν ΔΕΝ μετανοήσουν θά τούς καταστρέψει ὁλοσχερῶς.

«καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας, ἔσονται δὲ αἱ ἡμέραι αὐτῶν ἑκατὸν εἴκοσιν ἔτη». (Γέν. ς΄, 3)

Ὅπως ὅμως λένε οἱ Ἅγιοί μας, ἀλλά καί ὅπως γνωρίζουμε (ὅσοι μελετᾶμε τήν Ἁγία Γραφή) τελικά τούς ἄφησε ἑκατό (100) χρόνια.

Αὐτό βεβαίως βγαίνει ἐμμέσως ἀπό τήν Γραφήν.  Ἐπειδή ὅταν ὁ Θεός πῆρε τήν ἀπόφαση νά κάνει τόν Κατακλυσμόν, ὁ Νῶε ἦταν 500 ἐτῶν (Γεν. ε΄, 32) ἐνῶ ὅταν ξεκίνησε ὁ Κατακλυσμός, ὁ Νῶε ἦταν 600 ἐτῶν (Γεν. ζ΄,6).  Ἄρα ὁ Κατακλυσμός ἔγινε μετά ἀπό 100 χρόνια, ἀπό τότε πού ὁ Θεός εἶχε ἐνημερώσει τόν Νῶε.

«Καὶ ἦν Νῶε ἐτῶν πεντακοσίων καὶ ἐγέννησε τρεῖς υἱούς, τὸν Σήμ, τὸν Χάμ, καὶ τὸν ᾿Ιάφεθ.(...) καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας, ἔσονται δὲ αἱ ἡμέραι αὐτῶν ἑκατὸν εἴκοσιν ἔτη.(...)᾿Ιδὼν δὲ Κύριος ὁ Θεός, ὅτι ἐπληθύνθησαν αἱ κακίαι τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τῆς γῆς καὶ πᾶς τις διανοεῖται ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ πάσας τὰς ἡμέρας, καὶ ἐνεθυμήθη ὁ Θεὸς ὅτι ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ διενοήθη. καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἀπαλείψω τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἐποίησα ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἀπό ἑρπετῶν ἕως πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι μετεμελήθην ὅτι ἐποίησα αὐτούς. Νῶε δὲ εὗρε χάριν ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ.(...)  Νῶε δὲ ἦν ἐτῶν ἑξακοσίων, καὶ ὁ κατακλυσμὸς τοῦ ὕδατος ἐγένετο ἐπὶ τῆς γῆς. 7 εἰσῆλθε δὲ Νῶε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ αἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τὴν κιβωτὸν διὰ τὸ ὕδωρ τοῦ κατατακλυσμοῦ. (Γεν. ε΄, ς΄, ζ΄)

Τό ἐπίμαχο ἐρώτημα πού προκύπτει καί πάλιν εἶναι τό ἑξῆς:

Δέν γνώριζε ὁ Θεός ὅτι θά κάνει τόν Κατακλυσμόν εἴκοσι (20) χρόνια γρηγορότερα; (Ρητορικόν καί πάλιν τό ἐρώτημα. Φυσικά καί ΝΑΙ!)

Διατί λοιπόν εἶπε 120 χρόνια; Μήπως διά νά «διαψευστεῖ» ἤ νά φανεῖ ὅτι «δέν γνώριζε», ἤ νά δώσει "τροφή" σέ κάποιους "ἔξυπνους" ἤ πονηρούς ἤ ἐχθρούς Του, νά τόν κατηγορήσουν ἤ νά τόν ἀμφισβητήσουν, ἤ ἄλλο τι;

Ἄς ἀπαντήσει κάποιος «σοφός».

Σίγουρα καί ἐδῶ ὑπάρχουν πολλοί σπουδαῖοι καί σημαντικοί πνευματικοί λόγοι πού ὁ Θεός ἔκανε ὅ,τι ἕκανε, καί πολλά θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς.

Ὅ,τι καί νά πεῖ ὅμως κανείς, τό θέμα εἶναι ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεός εἶπεν ὅτι, ὁ Κατακλυσμός θά γίνει σέ 120 χρόνια καί ὅμως ἔγινε νωρίτερα 20 χρόνια, δηλαδή σέ 100 χρόνια.

Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές λοιπόν, ὅπως εἴδαμε, πού ὁ Θεός διά τόν ἄλφα ἤ τόν βῆτα λόγον "ἄλλαξε γνώμη" ἤ "μετανόησε", διά κάποια πράγματα πού εἶχε εἰπεῖ, ἤ "ἀποφασίσει" πάντοτε βέβαια ἔχοντας ὡς γνώμονα τό θεῖο Του σχέδιο, τό συμφέρον καί τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἤδη εἴδαμε.

Δ)  

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΟΡΕ ΔΑΘΑΝ ΚΑΙ ΑΒΕΙΡΩΝ

Καί βέβαια ὅσοι μελετοῦν τήν Ἁγία Γραφή, ἀλλά καί τούς βίους τῶν Ἁγίων μποροῦν νά βροῦν καί ἄλλα τέτοια πολλά παρόμοια περιστατικά, ὅπως π.χ. τήν περίπτωση ἐκείνη μέ τούς Κορέ, Δαθάν καί Ἀβειρών, ὅπου εἰς τήν συνέχεια, μετά τήν παραδειγματική τιμωρία τῶν ἀνωτέρω, πού «ἄνοιξε ἡ γῆ καί τούς κατάπιε» (Ἀριθμ. ις΄, 32) ἐπειδή ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ συνέχιζε νά ἀμφισβητεῖ ἔντονα τόν θεόπτη Μωϋσῆ, ὁ Θεός πῆρε τήν ἀπόφαση νά τούς καταστρέψει ΟΛΟΥΣ ὁλοσχερῶς καί νά ἀφήσει ζωντανόν ΜΟΝΟΝ τόν Προφήτη Μωϋσῆ καί τήν οἰκογένεια του. Ἐπειδή ὅμως ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἀαρών, προσευχήθηκαν μέ δάκρυα θερμά ὁ Θεός νά τούς συγχωρήσει, τελικά ὁ Θεός «ἄλλαξε γνώμη» καί τούς ἄφησε νά ζήσουν, παρόλο πού εἶχε ξεκινήσει ἤδη νά τούς τιμωρεῖ καί νά πεθαίνουν κατά χιλιάδες (14.700) οἱ Ἰσραηλίτες. 

«Καὶ ἐγόγγυσαν οἱ υἱοὶ ᾿Ισραὴλ τῇ ἐπαύριον ἐπὶ Μωυσῆν καὶ Ἀαρὼν λέγοντες· ὑμεῖς ἀπεκτάγκατε τὸν λαὸν Κυρίου. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐπισυστρέφεσθαι τὴν συναγωγὴν ἐπὶ Μωυσῆν καὶ Ἀαρὼν καὶ ὥρμησαν ἐπὶ τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, καὶ τήνδε ἐκάλυψεν αὐτὴν ἡ νεφέλη καὶ ὤφθη ἡ δόξα Κυρίου. καὶ εἰσῆλθε Μωυσῆς καὶ Ἀαρὼν κατὰ πρόσωπον τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου. καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν καὶ Ἀαρὼν λέγων·  ἐκχωρήσατε ἐκ μέσου τῆς συναγωγῆς ταύτης, καὶ ἐξαναλώσω αὐτοὺς εἰσάπαξ. καὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν. καὶ εἶπε Μωυσῆς πρὸς Ἀαρών· λάβε τὸ πυρεῖον καὶ ἐπίθες ἐπ’ αὐτὸ πῦρ ἀπὸ τοῦ θυσιαστηρίου καὶ ἐπίβαλε ἐπ’ αὐτὸ θυμίαμα καὶ ἀπένεγκε τὸ τάχος εἰς τὴν παρεμβολὴν καὶ ἐξίλασαι περὶ αὐτῶν· ἐξῆλθε γὰρ ὀργὴ ἀπὸ προσώπου Κυρίου, ἦρκται θραύειν τὸν λαόν. καὶ ἔλαβεν Ἀαρών, καθάπερ ἐλάλησεν αὐτῷ Μωυσῆς, καὶ ἔδραμεν εἰς τὴν συναγωγήν· καὶ ἤδη ἐνῆρκτο ἡ θραῦσις ἐν τῷ λαῷ· καὶ ἐπέβαλε τὸ θυμίαμα καὶ ἐξιλάσατο περὶ τοῦ λαοῦ καὶ ἔστη ἀναμέσον τῶν τεθνηκότων καὶ τῶν ζώντων, καὶ ἐκόπασεν ἡ θραῦσις. καὶ ἐγένοντο οἱ τεθνηκότες ἐν τῇ θραύσει τεσσαρεσκαίδεκα χιλιάδες καὶ ἑπτακόσιοι, χωρὶς τῶν τεθνηκότων ἕνεκεν Κορέ. καὶ ἐπέστρεψεν Ἀαρών πρὸς Μωυσῆν ἐπὶ τὴν θύραν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἐκόπασεν ἡ θραῦσις».  (Ἀριθμ. ιζ΄, 6 15)

Ε)

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ

Διαβάζουμε ἀκόμη εἰς τό κατά Ἰωάννην Εὑαγγέλιον, ἕνα ἀνάλογον περιστατικόν, τό ὁποῖον συνέβει μέ αὐτόν τόν ἴδιον τόν Κύριόν μας, ὁ ὁποῖος σέ σχετική ἐρώτηση τῶν "ἀδελφῶν" του, ἐάν θά ἀνέβει μαζί τους εἰς τά Ἱεροσόλυμα, διά τήν ἑορτήν τῆς Σκηνοπηγίας, Ἐκεῖνος ἀπήντησε ὅτι ΔΕΝ θά ἀνέβει εἰς τήν ἑορτήν, ἐνῶ τελικά ἀνέβηκε:

«ὑμεῖς ἀνάβητε εἰς τὴν ἑορτὴν ταύτην· ἐγὼ οὔπω ἀναβαίνω εἰς τὴν ἑορτὴν ταύτην, ὅτι ὁ καιρὸς ὁ ἐμὸς οὔπω πεπλήρωται. ταῦτα δὲ εἰπὼν αὐτοῖς ἔμεινεν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ. ῾Ως δὲ ἀνέβησαν οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, τότε καὶ αὐτὸς ἀνέβη εἰς τὴν ἑορτήν, οὐ φανερῶς, ἀλλ’ ὡς ἐν κρυπτῷ». (Ἰω. ζ΄,8-10)

ΔΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ «ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ»

Ὅπως βλέπετε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχουν πληθώρα τέτοια παρόμοια περιστατικά μέσα εἰς τήν Ἁγία Γραφή καί ὄχι μόνον. 

Ἐάν λοιπόν ἡ ταπεινότης μου, ἔχει πλανηθεῖ, καί ἔγινε ψευδοπροφήτης, αἱρετικός (ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ!) καί ἄλλα παρόμοια ἐπειδή "ἔπεσε ἔξω" εἰς τήν ἡμερομηνία (μιλᾶμε πάντοτε ὑποθετικά ἄς μήν τό ξεχνᾶμε αὐτό), τότε οἱ ἀνωτέρω Προφήτες καί Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού προφήτευσαν ὅπως εἴδαμε συγκεκριμένους χρόνους, γεγονότα καί πράγματα καί δέν ἔγιναν, διότι ἔτσι τό θέλησε ὁ Θεός, τί θά ἔπρεπε νά ποῦμε;

Μήπως θά μποροῦσε ἤ καί θά τολμοῦσε κανείς πιστός λογικός καί σοβαρός ἄνθρωπος, νά πεῖ ἤ νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ἦταν καί αὐτοί πλανεμένοι, αἱρετικοί καί ψευδοπροφήτες; (ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ!) ἤ μήπως ὅτι «τούς πληροφοροῦσαν καί αὐτούς οἱ Δαίμονες»; (ἄπαγε τῆς βλασφημίας!) διά νά χρησιμοποιήσω ἐπακριβῶς τά λόγια πού ἔγραψε ὁ Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Μουλατσιώτης: («Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΓΕΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΔΕΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΕΙ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΟΣΑ ΛΕΓΕΙ...»)

(Εἰς τό σημεῖον αὐτό νοιώθω τήν ἀνάγκη νά ΖΗΤΗΣΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΓΝΩΜΗ πρῶτον ἀπό τόν Μακρόθυμον καί Πανάγαθον Θεόν μας, καθώς καί ἀπό ὅλους τούς Ἁγίους Προφήτας καί Δικαίους τῆς Πίστεώς μας, ἀλλά καί ἔπειτα ἀπό ὅλου ἐσᾶς, ἐπειδή ΑΝΑΓΚΑΖΩΜΑΙ νά γράψω ὅλα αὐτά, τά ἀδιανόητα καί βλάσφημα πράγματα, ἔστω καί ὑπό τύπου ἐρωτήσεων, προκειμένου νά ἀποδείξω τά ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ!  Δυστυχῶς ὅμως, ἐκεῖ μᾶς ὁδηγοῦν μέ τίς διάφορες κατηγορίες καί συκοφαντίες τους, διά θέματα Πίστεως, ὅλοι αὐτοί οἱ ἐμπαθεῖς, πλανεμένοι, αἱρετικοί καί διεστραμμένοι ἄνθρωποι, ἀνά τούς αἰῶνας. Ὁ Θεός ἄς μᾶς συγχωρήσει).

Καί φυσικά, ἐάν οἱ ἀνωτέρω Προφήται παρόλον πού ΚΑΤ΄ ΕΝΤΟΛΗΝ τοῦ Θεοῦ εἶπαν ὅτι εἶπαν καί ὅμως δέν ἔγινε αὐτό πού εἶπαν (δηλαδή "διαψεύσθησαν" ἤ "ΕΠΕΣΑΝ ΕΞΩ") δέν εἶναι τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά, τότε διατί νά εἶναι ἡ ταπεινότης μου;

Διατί λοιπόν, ἀγαπητοί μου, καί πάλιν χρησιμοποιεῖτε «δυό μέτρα καί δυό σταθμά»;

Ξέρω! Σίγουρα θα βρεῖτε νά πεῖτε πολλά... 

Ὄχι, πού δέν θά βρίσκατε...

Ἁπλῶς, τά καταθέτω, διά τούς λόγους, πού ἤδη ἔχω ἀναφέρει ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀπαντήσεώς μου, καί εἶναι κυρίως οἱ ἑξῆς:

α) Πρός χάριν τῆς Ἀληθείας 

β) Πρός ἐνημέρωσιν, στήριξιν καί βοήθειαν τῶν πιστῶν.

γ) Πρός ἐνημέρωσιν καί ἀφύπνισιν τῶν καλοπροαιρέτων. Καί 

δ) Διά νά καταστήσω ὅλους αὐτούς ἀναπολογήτους ὥστε νά μήν τά ἔχουν ὡς προφάσεις, δικαιολογίες καί ἐπιχειρήματα κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, καί εἰδικά ὁ ἀνωτέρω κληρικός!

Ἄν βέβαια καί τά γνωρίζουν πολύ καλά, δι΄ αὐτό καί θά ἔχουν μεγαλύτερη τιμωρία κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.  Ὅπως λέγει καί ὁ Κύριός μας: «εἶπεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· εἰ τυφλοὶ ἦτε, οὐκ ἂν εἴχετε ἁμαρτίαν· νῦν δὲ λέγετε ὅτι βλέπομεν· ἡ οὖν ἁμαρτία ὑμῶν μένει». (Ἰω.  θ΄, 41)

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΟΠΟΥ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ

Ἀλλά καί κάτι ἀκόμη, ἀνατρεπτικόν διά ὅλους αὐτούς πού μένουν εἰς τόν τύπον καί τό γράμμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, πιστεύοντας μόνον ὅ,τι βλέπουν καί ψηλαφοῦν μέ τίς διάφορες αἰσθήσεις τους καί τήν "λογική" τους.

Ἀφοῦ σύμφωνα μέ τόν Ἀρχ/την Νεκτάριον Μουλατσιώτην καί ὅλους τούς ὁμοίους του, ὅταν κάποιος προφητεύει κάτι καί αὐτό δέν πραγματοποιηθεῖ, τότε αὐτός εἶναι ψευδοπροφήτης, ἐνῶ ἐξ ἀντιθέτου ἐάν πραγματοποιηθεῖ τότε αὐτός εἶναι Προφήτης, ἄς μᾶς ἐξηγήσουν τότε πῶς ἐπιτρέπει ὁ Θεός -σέ κάποιες περιπτώσεις- νά συμβαίνουν ἀκριβῶς τά ἀντίθετα;

Ἕνας δηλαδή ἀληθινός Προφήτης νά διαψεύδεται καί ἕνας ἀληθινός ψευδοπροφήτης νά βγαίνει ἀληθινός;

Κλασσική περίπτωση διά τήν πρώτην ἐκδοχήν, ὅπως ἤδη εἴδαμε ἀνωτέρω, εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ Προφήτου Ἰωνᾶ.

Ἐνῶ κλασσική περίπτωση διά τήν δεύτερην ἐκδοχήν, ὅπως θά δοῦμε ἀμέσως κατωτέρω, εἶναι ἡ περίπτωση πού ἀναφέρει ὁ Προφήτης Μωϋσῆς στό Δευτερονόμιο:

«Ἐὰν δὲ ἀναστῇ ἐν σοὶ προφήτης ἢ ἐνυπνιαζόμενος τὸ ἐνύπνιον καὶ δῷ σοι σημεῖον ἢ τέρας καὶ ἔλθῃ τὸ σημεῖον ἢ τὸ τέρας, ὃ ἐλάλησε πρός σε λέγων· πορευθῶμεν καὶ λατρεύσωμεν θεοῖς ἑτέροις, οὓς οὐκ οἴδατε, οὐκ ἀκούσεσθε τῶν λόγων τοῦ προφήτου ἐκείνου ἢ τοῦ ἐνυπνιαζομένου τὸ ἐνύπνιον ἐκεῖνο, ὅτι πειράζει Κύριος ὁ Θεός σου ὑμᾶς εἰδέναι, εἰ ἀγαπᾶτε τὸν Θεὸν ὑμῶν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας ὑμῶν καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς ὑμῶν. ὀπίσω Κυρίου τοῦ Θεοῦ ὑμῶν πορεύσεσθε καὶ τοῦτον φοβηθήσεσθε καὶ τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσεσθε καὶ αὐτῷ προστεθήσεσθε. καὶ ὁ προφήτης ἐκεῖνος ἢ ὁ τὸ ἐνύπνιον ἐνυπνιαζόμενος ἐκεῖνος ἀποθανεῖται· ἐλάλησε γὰρ πλανῆσαί σε ἀπὸ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ ἐξαγαγόντος σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, τοῦ λυτρωσαμένου σε ἐκ τῆς δουλείας, ἐξῶσαί σε ἀπὸ τῆς ὁδοῦ, ἧς ἐνετείλατό σοι Κύριος ὁ Θεός σου πορεύεσθαι ἐν αὐτῇ· καὶ ἀφανιεῖς τὸ πονηρὸν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν». (Δευτ. ιγ΄, 2-7)

Δηλαδή: 

«Ἐάν δὲ παρουσιασθεῖ μεταξὺ σας κάποιος προφήτης (δηλαδή ψευδοπροφήτης) ἤ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος βλέπει καὶ ἑρμηνεύει ὄνειρα καί σᾶς, εἴπη ὅτι θὰ δώση κάποιο σημάδι ἤ θὰ κάμη κάποιο καταπληκτικὸ θαῦμα, καὶ πραγματοποιήση τὸ σημάδι ἤ τό θαῦμα, ποὺ σᾶς προανήγγειλε, καί ἔπειτα δὲ σᾶς εἴπη· “Ἄς πᾶμε νὰ λατρεύσωμεν ἄλλους θεούς, τοὺς ὁποίους δὲν γνωρίζετε”, δὲν θὰ δώσετε καμμίαν προσοχὴν εἰς τὰ λόγια τοῦ ψευδοῦς ἐκείνου προφήτου ἤ τοῦ ἐνυπνιαστή, ἀλλὰ νὰ σκεφθῆτε ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου ἐπέτρεψε νὰ γίνουν τὰ σημεῖα αὐτά, διὰ νὰ σᾶς δοκιμάση καὶ νὰ γνωρίση, ἐὰν πράγματι ἀγαπᾶτε τὸν Θεόν σας μὲ ὅλην σας τὴν καρδίαν καὶ μὲ ὅλην σας τὴν ψυχήν. Κύριον τὸν Θεόν σας, αὐτὸν μόνον θὰ ἀκολουθῆστε, αὐτὸν θὰ φοβῆσθε, αὐτοῦ τὰς ἐντολᾶς θὰ ἀκούετε καὶ εἰς αὐτὸν θὰ προσκολληθῆτε. Ὁ δὲ προφήτης ἐκεῖνος ἡ ὁ ἐνυπνιαστὴς πρέπει νὰ τιμωρηθῆ διὰ θανάτου, διότι ἐδίδαξε ψευδῆ διὰ νὰ σὲ παραπλανήση καὶ σὲ ἀπομακρύνη ἀπὸ Κύριον τὸν Θεόν σου, ὁ ὁποῖος σὲ ἔβγαλεν ἀπὸ τὴν χῶραν τῆς Αἰγύπτου καὶ σὲ ἠλευθέρωσε ἀπὸ τὴν δουλείαν. Αὐτὸς ὁ προφήτης ἠθέλησε νὰ σὲ ὠθήση ἔξω ἀπὸ τὸν δρόμον, τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς σὲ διέταξε νὰ ἀκολουθῆς. Πρέπει νὰ τὸν τιμωρήσης μὲ θάνατον, διὰ νὰ ἐξαφανίσης ἀπὸ ἀνάμεσά σας τὸ κακόν, τὸ ὁποῖον ἐκεῖνος ἤθελε νὰ σᾶς κάμη.

Κάτι παρόμοιο καί σχετικό μᾶς λέγει ὁ ἴδιος ὁ Θεός διά στόματος τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ:

«διὰ τοῦτο εἰπὸν πρὸς τὸν οἶκον τοῦ ᾿Ισραήλ· τάδε λέγει Κύριος Κύριος· ἐπιστράφητε καὶ ἀποστρέψατε ἀπὸ τῶν ἐπιτηδευμάτων ὑμῶν καὶ ἀπὸ πασῶν τῶν ἀσεβειῶν ὑμῶν καὶ ἐπιστρέψατε τὰ πρόσωπα ὑμῶν. διότι ἄνθρωπος ἄνθρωπος ἐκ τοῦ οἴκου ᾿Ισραὴλ καὶ ἐκ τῶν προσηλύτων τῶν προσηλυτευόντων ἐν τῷ ᾿Ισραήλ, ὃς ἂν ἀπαλλοτριωθῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ θῆται τὰ ἐνθυμήματα αὐτοῦ ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτοῦ καὶ τὴν κόλασιν τῆς ἀδικίας αὐτοῦ τάξῃ πρὸ προσώπου αὐτοῦ καὶ ἔλθῃ πρὸς τὸν προφήτην τοῦ ἐπερωτῆσαι αὐτὸν ἐν ἐμοί, ἐγὼ Κύριος ἀποκριθήσομαι αὐτῷ ἐν ᾧ ἐνέχεται ἐν αὐτῷ. καὶ στηριῶ τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον καὶ θήσομαι αὐτὸν εἰς ἔρημον καὶ εἰς ἀφανισμὸν καὶ ἐξαρῶ αὐτὸν ἐκ μέσου τοῦ λαοῦ μου, καὶ ἐπιγνώσεσθε ὅτι ἐγὼ Κύριος. καὶ ὁ προφήτης ἐὰν πλανηθῇ καὶ λαλήσῃ, ἐγὼ Κύριος πεπλάνηκα τὸν προφήτην ἐκεῖνον, καὶ ἐκτενῶ τὴν χεῖρά μου ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ ἀφανιῶ αὐτόν ἐκ μέσου τοῦ λαοῦ μου ᾿Ισραήλ. καὶ λήψονται τὴν ἀδικίαν αὐτῶν κατὰ τὸ ἀδίκημα τοῦ ἐπερωτῶντος, καὶ κατὰ τὸ ἀδίκημα ὁμοίως τῷ προφήτῃ ἔσται, ὅπως μὴ πλανᾶται ἔτι ὁ οἶκος τοῦ ᾿Ισραὴλ ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ ἵνα μὴ μιαίνωνται ἔτι ἐν πᾶσι τοῖς παραπτώμασιν αὐτῶν· καὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν, καὶ ἐγὼ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν, λέγει Κύριος». (Ἰεζεκ. ιδ΄, 6-11)

Ἄρα βλέπουμε (ὅσοι εἶναι πράγματι τέκνα Θεοῦ καί πνευματικοί ἄνθρωποι, καί ὄχι σαρκικοί-ψυχικοί)  ὅτι τά πράγματα δέν εἶναι πάντα ὅπως φαίνονται, οὔτε ὅπως ἐμεῖς τά βλέπουμε καί τά καταλαβαίνουμε πάντοτε μέ τό... «πτωχό» μας μυαλουδάκι, ἀλλά οὔτε καί ἕνα καί ἕνα μᾶς κάνουν πάντα δύο καί ὅτι τελικά ἐάν ΔΕΝ προσέξει κανείς «τό μέν γράμμα ἀποκτέννει τό δέ πνεῦμα ζωοποιεῖ».  (Β΄Κορ. γ΄,6)

Δι’ αὐτό καί λέγει ὁ Ἀπόστολος:

«ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ· μωρία γὰρ αὐτῷ ἐστι, καὶ οὐ δύναται γνῶναι, ὅτι πνευματικῶς ἀνακρίνεται. ὁ δὲ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται. τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου, ὃς συμβιβάσει αὐτόν; ἡμεῖς δὲ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν». (Α΄Κορ. β΄, 14-16)

Καί διά νά προλάβω κάποιους πονηρούς, φυσικά καί δέν συγκρίνω τόν ἑαυτόν μου μέ τούς ἀνωτέρω Προφήτες. 

Ἄπαγε!... Αὐτό ἔλειπε... Κάθε ἄλλο.

Ἀλλά, «ἐκ τοῦ μείζονος τό ἔλαττον».

Ἐάν δηλαδή, ἕνας ἀληθινός Προφήτης εἶπε ὅτι θά γίνει κάτι καί δέν ἔγινε (δηλαδή κατά τό κοινῶς λεγόμενον "ΕΠΕΣΕ ΕΞΩ") καί αὐτό δέν ἐπηρεάζει σέ τίποτε τό Προφητικό του χάρισμα, τήν τιμή, τόν σεβασμόν καί τήν ἀξίαν του ὡς Προφήτην, (καί πολύ καλῶς καί ὀρθῶς) τότε πολύ περισσότερον αὐτό θά ἴσχυε (ἐπαναλαμβάνω διά τήν περίπτωση πού ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ὅτι "ἔπεσα ἔξω") διά ἕνα ἁπλόν, ταπεινόν καί ἁμαρτωλόν, ἀλλά ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΜΟΝΑΧΟΝ.

Πόσο μυαλό ἐπιτέλους πρέπει νά διαθέτει κανείς διά νά καταλάβει τά αὐτονόητα; 

Αὐτό ὅμως συμβαίνει, δυστυχῶς, ὅταν συνειδητά ἀποστρέφετε ὅλοι ἐσεῖς τό πρόσωπόν σας ἀπό τήν Ἀλήθεια καί τό στρέφετε πρός τάς αἱρέσεις τούς μύθους καί τά παραμύθια. Ὁ Θεός τότε, ἐπιτρέπει νά ἔλθει σέ ὅλους ἐσᾶς πνεῦμα ΠΛΑΝΗΣ, τό ὁποῖο συσκοτίζει τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου καί δέν μπορεῖ νά ἰδεῖ καί νά ἀντιληφθεῖ οὔτε τά αὐτονόητα.

«ἀνθ’ ὧν τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς· καὶ διὰ τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ’ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ». (Β΄Θεσ. β΄.10-12)

Διά νά μήν πῶ ὅτι, φθάνουν καί εἰς αὐτό τό ΦΟΒΕΡΟΝ καί ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟΝ σημεῖον ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι νά ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί νά διαστρέφουν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ἀκόμη καί αὐτήν τήν Ἀλήθεια καί τήν πραγματικότητα, ὅπως ἔπραξαν καί οἱ τότε ΙΕΡΕΙΣ καί ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, οἱ  ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ καί ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ μέ Αὐτόν τόν ἴδιον τόν Κύριόν μας, ἀλλά καί μέ τήν Ἀνάστασίν Του.

 (Ἐδῶ σταματοῦσε τό Ε΄ Μέρος καί  5ον Τμῆμα τῆς ἀπαντήσεως μου 

πού εἶχε δημοσιευτεῖ στίς 15/11/18 καί μπορεῖτε  νά δεῖτε ἐδῶ...)

«ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ»

Ἀλήθεια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί! 

Ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ (πρώτη Παρουσία) ὑπῆρχε ἔστω καί ΕΝΑΣ ἱερέας-ἀρχιερέας πού νά πίστεψε καί νά δέχθηκε τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς Θεάνθρωπον καί Μεσσίαν;

ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ!

Δυστυχῶς!

Τότε διατί ἀμφιβάλλετε ἤ ἀναρωτιέστε ἀκόμη πῶς εἶναι δυνατόν νά συμβαίνει κάτι παρόμοιο εἰς τήν ἐποχή μας, τήν ἐποχή δηλαδή τῆς Δευτέρα Παρουσίας;

Μήπως ὁ Κύριός μας, δέν μᾶς τό προεῖπε καί αὐτό ξεκάθαρα, ὅτι ὅταν ξαναέλθει κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του δέν πρόκειται νά εὕρει τήν Πίστιν ἐπί τῆς γῆς;

«Πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;». (Λουκ. ιη΄, 8) 

Μήπως τό Πνεῦμα τό Ἅγιον δέν μᾶς προειδοποίησε ὅτι εἰς τά ἔσχατα οἱ κληρικοί θά γίνουν «λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου»;

«Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν». (Πραξ. κ΄28-30) 

Μήπως ἄραγε, ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας δέν μᾶς εἶπον ὅτι οἱ ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς τῶν ἐσχάτων χρόνων θά εἶναι «οἱ χειρότεροι καί ἀσεβέστεροι πάντων»;

Ὅτι δέν θά εἰσέρχονται ἀπό τήν θύραν, ἀλλά ἀλλαχόθεν;

Ὅτι θά ἐξαγοράζουν τήν ἱερωσύνη καί τήν ἀρχιερωσύνη τους;

Ὅτι θά εἶναι φιλάργυροι, φιλήδονοι, φιλόδοξοι, φίλαυτοι, ἀμελεῖς καί ἀδιάφοροι;

Ὅτι δέν θά γνωρίζουν τήν δεξιάν ἀπό τήν ἀριστεράν ὁδόν;

Ὅτι θά εἶναι «λύκοι βαρεῖς» καί θά κατασπαράσσουν οἱ ἴδιοι τά λογικά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ μας; 

Ὅτι θά ἀλλοιώσουν καιρούς καί νόμους, παραδόσεις ἤθη καί ἔθιμα καί μέ μιά λέξη τά πάντα;

Ὅτι θά ἀποκοιμίζουν τούς πιστούς, γιά τόν Ἀντίχριστον καί τό Τέλος τοῦ Κόσμου, παραδίδοντάς του μάλιστα οἱ ἴδιοι στά χέρια του, ὅλους ἐκείνους πού τυφλά καί χωρίς διάκριση θά τούς ἀκολουθοῦν;

Τί ἄραγε δέν μᾶς εἶπε ὁ Κύριός μας καί οἱ Ἅγιοι μας;  

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

α) Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς:

«Οἱ κληρικοὶ (στά ἔσχατα χρόνια) θὰ γίνουν οἱ χειρότεροι καί ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων».  (Προφητεία 57η - «Ὁ Πατροκοσμᾶς», σελ. 39)

β) Ὁ Ἅγιος Ἰππόλυτος:

«Οἱ ποιμένες (στά ἔσχατα χρόνια) ὡς λύκοι γενήσονται. Οἱ ἱερεῖς τό ψεῦδος ἀσπάσονται. Οἱ μοναχοί τά τοῦ κόσμου ποθήσουσιν...». (Ἅγιος Ἰππόλυτος ΒΕΠΕΣ 6, 278)

γ) Ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἁγιορείτης:

«Ὅταν πλησιάση ὁ καιρός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου θά σκοτισθῇ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπό τά πάθη τῆς σαρκὸς καὶ θὰ πληθυνθῆ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καί ἡ ἀνομία... Οἱ ποιμένες τῶν Χριστιανῶν ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς θά εἶναι ἄνδρες κενόδοξοι, μὴ γνωρίζοντες παντελῶς τὴν δεξιάν ὀδόν ἀπό τήν ἀριστεράν... Αἱ ἐκκλησίαι δέ τοῦ Θεοῦ θὰ στερηθοῦν εὐλαβῶν καὶ εὐσεβῶν Ποιμένων καί ἀλλοίμονον τότε εἰς τούς ἐν τῷ κόσμῳ εὑρισκομένους Χριστιανοὺς οἱ ὁποῖοι θά στερηθοῦν τελείως τὴν πίστιν, διότι δὲν θὰ βλέπουν ἀπό κανένα φῶς ἐπιγνώσεως...».  (Προφητεία Αγίου Νείλου. «Εὐαγγελικός Κήπος», Ι. Μ. Σταυροβουνίου Κύπρου)

δ) Ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς ὁ Αἰθίωψ:

«Εν ταις ημέραις εκείναις... θέλουν προχειρίζεσθαι ηγούμενοι και ποιμένες άνδρες αδόκιμοι αρετής, άπιστοι... μη διακρίνοντες την δεξιάν οδόν εκ της αριστεράς,  αμελείς, φιλομέριμνοι, τα πρωτεία με δώρα αρπάζοντες... μη γνωρίζοντες κατηχείν και νουθετείν το ποίμνιον... εκ της τοιαύτης δε αμελείας και καταφρονήσεως των ποιμένων απολούνται οι αδελφοί...».   (Προφητεία Αββά Μωϋσέως - Δ. Παναγόπουλου, «Άγιοι και Σοφοί περί των μελλόντων να συμβώσι», σελ. 6).

ε) Ὁ Ἅγιος Κύριλλος:

«Αλλά ζητάμε δικό μας σημείο της παρουσίας του Κυρίου. Εμείς οι  εκκλησιαστικοί ζητάμε εκκλησιαστικό σημείο, και ο Κύριος λέγει· “και τότε θα σκανδαλισθούν πολλοί και θα παραδώσουν ο ένας τον  άλλο και θα μισήσουν ο ένας τον άλλο”.  Αν ακούσεις ότι, επίσκοποι  στρέφονται εναντίον επισκόπων, και κληρικοί εναντίον  κληρικών, και λαοί εναντίον  λαών, και φτάνουν μέχρι να χυθεί αίμα, να μην ταραχθείς. Διότι κάτι τέτοιο είναι ήδη  γραμμένο»,  λέγει για την εποχή του Αντιχρίστου και της Δευτέρας Παρουσίας ο Άγιος Κύριλλος.  (Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, ΕΠΕ 2, 130)

ς) Ὁ Ἀββᾶς Ἰσχυρίων:

Κάποτε, τον 4ο αιώνα, όταν ρωτήθηκαν κάποιοι μοναχοί για το πως θα ζουν και θα είναι οι Μοναχοί και Κληρικοί τις επόμενες γενεές, και τα έσχατα χρόνια,  ο Αββάς Ισχυρίων είπε τα εξής σημαντικά:

«Οι Άγιοι Πατέρες της σκήτεως προφήτευσαν περί της εσχάτης γενεάς: "Πως ζούμε και τι πνευματική εργασία κάνουμε άραγε εμείς σήμερα",  λέγει κάποιος από τους πατέρες της σκήτεως;  Και απαντάει ένας από αυτούς που λεγόταν Αββάς Ισχυρίων και ήταν πολύ ενάρετος και μεγάλος πνευματικά σε σχέση με όλους τους άλλους.
"Εμείς προσπαθήσαμε, αγωνιστήκαμε και τηρήσαμε τις εντολές του Θεού". 
Και λένε κάποιοι. "Αλήθεια μετά από εμάς τι θα πράξουν και πως θα ζουν οι επόμενοι;" 
Και απήντησε ο Αββάς Ισχυρίων:
"Αυτοί πρόκειται να εργασθούν και να φθάσουν στα μισά απ’ ότι μπορέσαμε και φθάσαμε εμείς".

Και ερώτησαν πάλι. "Και μετά απ’ αυτούς οι μετέπειτα τι θα κάνουν;"

Και απήντησε:

"Εκείνοι δεν πρόκειται να έχουν κανένα πνευματικό έργο και καμμία ουσιαστική αρετή. Πρόκειται δε να τους έλθει πολύ μεγάλος πειρασμός και όσοι μπορέσουν να αντέξουν και να τον υπομείνουν μέχρι τέλους, θα φανούν ανώτεροι από όλους ημάς και τους αγίους μας"».  (Αββάς Ισχυρίων, Γεροντικόν, σελ. 53)

 ζ) Ὁ Ἀββᾶς Παμβώ:

Ερώτησε κάποτε ένας μοναχός τον αββά Παμβώ: 
«Αλήθεια γέροντα,  θα αλλάξουν οι συνήθειες και οι παραδόσεις των χριστιανών (στα έσχατα χρόνια) και δεν θα υπάρχουν ιερείς στις εκκλησιές;»

Και ο Γέροντας απάντησε: 
«Εκείνο τον καιρό θα ψυχραθεί η αγάπη των πολλών και θα πέσει μεγάλη θλίψη. Θα γίνουν επιδρομές εθνών. Μετακινήσεις λαών, αστάθεια στους βασιλείς, ανωμαλία στους κυβερνήτες, οι ιερείς θα γίνουν άσωτοι και οι μοναχοί θα ζουν με αμέλεια. Οι ηγούμενοι θα αδιαφορούν για τη δική τους σωτηρία αλλά και του ποιμνίου τους. Θα είναι όλοι τους πρόθυμοι και πρώτοι στα τραπέζια και εριστικοί. Οκνηροί στις προσευχές αλά πρόθυμοι στην καταλαλιά, έτοιμοι για κατηγορία. Δεν θα θέλουν ούτε να μιμούνται ούτε αν ακούνε βίους και λόγους Γερόντων, αλλά κυρίως θα φλυαρούν και θα λένε "αν ζούσαμε κι εμείς στις μέρες τους, θα αγωνιζόμασταν και εμείς". Οι επίσκοποι πάλι των καιρών εκείνων θα δείχνουν δουλικότητα προς τους ισχυρούς, θα βγάζουν τις αποφάσεις ανάλογα με τα δώρα που θα παίρνουν και δεν θα υπερασπίζονται τους φτωχούς, όταν θα κρίνονται. Θα θλίβουν τις χήρες και θα καταταλαιπωρούν τα ορφανά. Ακόμη θα εισχωρήσει και στον λαό απιστία, ασωτία, μίσος, έχθρα, ζήλεια, φιλονικία, κλεψιά, μέθη, έξαλλες διασκεδάσεις, μοιχεία, πορνεία, φόνοι και διαρπαγές».

Είπε τότε ο αδελφός: «Και τί θα μπορεί να κάνει κανείς σε τέτοιους δύσκολους καιρούς;» 
Και ο Γέροντας απάντησε: 
«Παιδί μου, σε τέτοιες ημέρες θα σωθεί εκείνος που θέλει και προσπαθεί να σώσει την ψυχή του και αυτός θα ονομαστεί μέγας στη Βασιλεία των Ουρανών». (Το Μέγα Γεροντικόν - Τόμος Α’ κεφ. Α’ 84 σελ.113,115. Εκδ. Ι. Ησυχ. "Το Γενέσιον της Θεοτόκου" Πανόραμα Θεσσαλονίκης)

Αὐτά λοιπόν, μᾶς λένε οἱ πνευματοφόροι Ἅγιοί μας διά τούς κληρικούς τῆς ἐποχῆς μας. 

Τί κρῖμα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί!!!

Ποιός θά περίμενε ποτέ ὅτι, θά ἔφθαναν σέ τέτοιο σημεῖο οἱ ἱερεῖς τοῦ Ὑψίστου;

Ποιός θά περίμενε ποτέ ὅτι, ἄν καί χειροτονήθησαν Ποιμένες, γιά νά  προστατεύουν τά λογικά πρόβατα καί τήν Μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, αὐτοί ὄχι μόνον δέν τήν προστατεύουν, ἀλλά τήν καταστρέφουν οἱ ἴδιοι καί κατασπαράζουν τά πρόβατα Του;

Ποιός θά περίμενε ποτέ ὅτι, ἐνῶ χειροτονήθησαν γιά νά εἶναι Ἐπί-σκοποι, αὐτοί ἔγιναν Ἐπί-σκοτοι;

Ποιός θά περίμενε ποτέ ὅτι, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ἦταν φῶς καί νά λάμπουν παντοῦ, αὐτοί ἔχουν γίνει σβησμένες λαμπάδες, γιά νά μήν πῶ σκότος ψηλαφητόν;

Ποιός θά περίμενε ποτέ ὅτι, ἐνῶ θά ἔπρεπε πρῶτοι αὐτοί ὡς «ποιμένες» νά βλέπουν καί νά ἀντιλαμβάνονται τίς παγῖδες, τούς κινδύνους, καί τούς ἐχθρούς, αὐτοί ὄχι μόνον δέν τά ἀντιλαμβάνονται -οὔτε καί κατόπιν ἑορτῆς ἤ ὅταν τούς τό φωνάζουν τά «πρόβατα» τους- ἀλλά ταυτόχρονα πολεμοῦν καί διώκουν καί ὅσους τά ἀντιλαμβάνονται καί διαμαρτύρονται.

Ποιός θά περίμενε ποτέ ὅτι, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ὁδηγοῦν ψυχές κοντά στόν Χριστόν, αὐτοί τούς ὁδηγοῦν κοντά στόν Ἀντίχριστον;

Ποιός θά περίμενε ποτέ ὅτι, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά εἶναι παράδειγμα πρός μίμηση, αὐτοί εἶναι παράδειγμα πρός ἀποφυγήν;

Ἐνῶ.. Ἐνῶ... Ἐνῶ...

Ποιός λοιπόν, θά τό περίμενε αὐτό, ἀπό τούς φύσει καί θέσει φρουρούς καί ταγούς τῆς Πίστεώς μας;

Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὅταν ἀπό τόν 5^ο κιόλας αἰῶνα ἔγραφε γιά αὐτούς τούς ποιμένες:

«Τό πάλαι ὑπέρ τῶν προβάτων ἀπέθνησκον οἱ Ποιμένες, νῦν δέ μᾶλλον αὐτοί ἀναιροῦσι τά πρόβατα· τότε νηστείαις τό σῶμα ἐσωφρόνιζον, νῦν δέ τρυφαῖς παρασκευάζουσι σκιρτᾶν. Τότε τά ἑαυτῶν τοῖς δεομένοις διένειμον, νῦν δέ τά τῶν πενήτων σφετερίζονται· τότε τήν ἀρετήν ἤσκουν, νῦν δέ τούς τήν ἀρετήν ἀσκούντας ἐξοστρακίζουσι. Τότε οἱ φιλάρετοι πρός τήν ἱερωσύνην ὑπήγοντο, νῦν δέ οἱ φιλάργυροι· τότε οἱ τό πρᾶγμα φεύγοντες διά τό μέγεθος τῆς ἀρχῆς, νῦν δέ οἱ τό πρᾶγμα ἐπιτρέχοντες μεθ’ ἡδονῆς. Τότε οἱ ἀκτημοσύνη ἐναβρυνόμενοι, νῦν δέ οἱ πλεονεξία ἑκουσίως χρηματιζόμενοι. Τότε οἱ πρό ὀφθαλμοῦ ἔχοντες τό θεῖον δικαστήριον, νῦν δέ οἱ μηδέ εἰς ἔννοιαν τοῦτο λαμβάνοντες .Τότε οἱ τύπτεσθαι νῦν δέ οἱ τύπτειν ἕτοιμοι. Καί τότε μέν τήν ἁγνείαν ἐξεθείαζον, νῦν δέ, ἀλλ’ οὐδέν βούλομαι δυσχερές εἰπεῖν...». (Ἁγ. Ἰσιδώρου Πηλουσιώτου P.G. 78, 905).

Δηλαδὴ μὲ ἁπλὰ λόγια:

«Τότε, τὰ παλαιὰ χρόνια, οἱ πραγματικοὶ ποιμένες, ἀπέθνησκον γιὰ τὰ πρόβατά τους, γιὰ τὰ πνευματικά τους παιδιά.

Τώρα ὅμως, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι, (οἱ ποιμένες δηλαδὴ)  ἐκμεταλλεύονται το ποίμνιο τους καὶ σκοτώνουν τὰ πρόβατά τους (τὰ πνευματικά τους παιδιὰ δηλαδὴ) πρὸς ἴδιον ὄφελος.

Τότε, (τὰ χρόνια ἐκεῖνα), οἱ ποιμένες ἐδουλαγωγοῦσαν καί ἐπαίδευον τό σῶμα τους, μὲ πολλὲς νηστεῖες.

Τώρα ὅμως, δυστυχῶς, προσπαθοῦν νὰ διασκεδάσουν καὶ νὰ περάσουν ὅσο γίνεται καλύτερα μέσα στὴν τρυφὴ καὶ τὴν εὐμάρεια.

Τότε, παλαιότερα, βοηθοῦσαν τοὺς φτωχούς καὶ διένειμαν πολλὰ πράγματα καὶ πολλὰ ἄλλα ἀντικείμενα καὶ χρήματα στοὺς φτωχούς.

Τώρα ὅμως, ἐκμεταλεύονται καὶ καταχρῶνται τὰ χρήματα καὶ τὴν περιουσία τῶν φτωχῶν.

Τότε, παλαιότερα, ἔκαναν ἐξάσκηση στίς ἀρετές.

Τώρα ὅμως, αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἐξασκοῦνται στὴν ἀρετὴ καὶ ζοῦν ὅσο γίνεται πιὸ ὀρθὰ καὶ πιστὰ καὶ προσπαθοῦν νὰ τηρήσουν τὴν πίστη τους καὶ τὶς παραδόσεις τους, τοὺς κυνηγοῦν καὶ τοὺς διώκουν.

Τότε, παλαιότερα, ἀνέρχοντο εἰς τὴν ἱεροσύνη οἱ φιλάρετοι, οἱ φίλοι δηλαδὴ τῆς ἀρετῆς.

Τώρα ὅμως, ἀνέρχονται οἱ φιλάργυροι, αὐτοὶ ποὺ ἀγαποῦν τὰ χρήματα.

Τότε, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἄκουγαν ὅτι κάποιοι ἤθελαν νὰ τοὺς κάνουν ἱερείς ἤ ἀρχιερείς ἔφευγαν, διότι θεωροῦσαν μεγάλο καὶ ὑψηλὸ λειτούργημα τήν ἱεροσύνη καὶ αὐτὴ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱεροσύνης.

Τώρα ὅμως, οἱ περισσότεροι, τρέχουν μετὰ ἡδονῆς γιὰ νὰ γίνουν ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς.

Τότε, ἐγίνοντο αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀκτήμονες. Τώρα, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἐξασκοῦνται στὴν πλεονεξία καὶ χρηματίζονται, γιὰ πολλοὺς καὶ διαφόρους λόγους.

Τότε, αὐτοὶ πού εἶχαν πάντοτε μπροστά στὰ μάτια τους τό θεῖον δικαστήριον.

Τώρα, αὐτοὶ πού οὔτε κἄν στό μυαλὸ τους σκέφτονται τὴν ὥρα τῆς Κρίσεως καὶ τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Τότε, αὐτοὶ πού ἐδέχοντο νά τοὺς κτυπᾶνε στό σῶμα τους.

Τώρα, αὐτοὶ ποὺ εἶναι πάντα ἕτοιμοι νὰ κτυπᾶνε τοὺς ἄλλους.

Τότε, αὐτοὶ πού ἐγκωμίαζαν τήν ἀγνείαν, τήν παρθενία καὶ τὴν ἐγκράτεια.

Τώρα, αὐτοὶ πού...  ἀλλὰ καλύτερα νὰ σταματήσω, γιατί δὲν θέλω νὰ πῶ κάτι ἄσχημο ἢ κάτι ποὺ δὲν πρέπει...»!!!

Ἀλλά καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς:

«Καὶ γὰρ διὰ τοῦτο εἰσὶν οἱ ἐπίσκοποι καὶ τὰ τάγματα τῶν πρεσβυτέρων καὶ διακόνων διὰ τὸ διδάσκειν τὸν λαόν... καὶ γὰρ οἱ φωστῆρες ἐκεῖνοι, οἱ ἀληθεῖς ποιμένες καὶ διδάσκαλοι οἱ θεοφόροι, οἱ ὁδηγοὶ τῆς σωτηρίας, οὐδὲν ἄλλο βιωτικὸν ἐφρόντιζον, εἰ μὴ τὸ διδάσκειν τὸν λαόν τα πρὸς σωτηρίαν, ὡς κατὰ ἀλήθειαν βουλόμενοι λόγον δοῦναι τῷ Θεῶ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ. Οι δὲ ἐπίσκοποί της γενεᾶς ταύτης ἄλλο οὐδὲν μεριμνῶσιν, εἰ μη ίππους καὶ βουκόλια, καὶ ἀγέλας, καὶ ἀγροὺς καὶ συνδέσμους χρυσίου· πὼς πωλήσωσι τὸν σίτον· πὼς διανέμωσι τὸν οἶνον· πὼς καμπανίσωσι τὸ ἔλαιον· πὼς πραγματεύσωνται τὸ ἔριον καὶ τὸ μετάξον· καὶ ἄλλο οὐδὲν θεωρούσιν ἐπιμελῶς, εἰ μὴ τοῦ νομίσματος τὴν χαραγήν, καὶ τὸν σταθμόν· καὶ περιβλέπουσι καθημέραν τὰς τραπέζας τὰς Συβαριτικᾶς καὶ τὸν οἶνον τὸν εὔοσμον καὶ τοὺς ἰχθύας τοὺς μεγάλους· τὴν δὲ ποίμνην αὐτῶν ἀμελῶς βλέπουσι· καὶ τῶν σωμάτων αὐτῶν ἐπιμελῶνται, τῆς δὲ ψυχῆς καταφρονούσιν. Ὄντως κατὰ τὸ γεγραμμένον, οἱ ποιμένες τοῦ αἰῶνος τούτου λύκοι γεγόνασι. Και ὅταν θεάσωνται ἐκ τοῦ ποιμνίου αὐτῶν τίνας μικρὸν τί ἁμάρτημα ποιήσαντας, εὐκόλως κατεπανίστανται, και επιτίμια ἀλλεπάληλα καταπέμπονται· καὶ μὴ βλέποντες τῆς ποιμαντικῆς αὐτῶν τιμῆς τὴν ἀκρίβειαν, τὴν ποίμνην αὐτῶν καθημέραν περισκοπούσιν  ουχ ὡς ποιμένες, ἀλλ’ ὡς μισθωτοί...».  (Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ P.G. 95, 332)

Νά γιατί, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὅταν ἀναφερόταν στούς ποιμένες ἔλεγε μέ πικρία, ἀλλά καί καυστικότητα:

«Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τόν ἀμπελώνα μου, ἐμόλυναν τήν μερίδα μου τήν ἐπιθυμητήν...». (Ἱερεμίας ιβ’, 10)

«Καί ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός με λέγων· υἱὲ ἀνθρώπου, προφήτευσον ἐπὶ τοὺς ποιμένας τοῦ ᾿Ισραήλ, προφήτευσον καὶ εἰπὸν τοῖς ποιμέσι· τάδε λέγει Κύριος Κύριος· ὦ ποιμένες ᾿Ισραήλ, μὴ βόσκουσι ποιμένες ἑαυτούς; οὐ τὰ πρόβατα βόσκουσιν οἱ ποιμένες; ἰδοὺ τὸ γάλα κατέσθετε καὶ τὰ ἔρια περιβάλλεσθε καὶ τὸ παχὺ σφάζετε καὶ τὰ πρόβατά μου οὐ βόσκετε. τὸ ἠσθενηκὸς οὐκ ἐνισχύσατε καὶ τὸ κακῶς ἔχον οὐκ ἐσωματοποιήσατε καὶ τὸ συντετριμμένον οὐ κατεδήσατε καὶ τὸ πλανώμενον οὐκ ἐπεστρέψατε καὶ τὸ ἀπολωλὸς οὐκ ἐζητήσατε καὶ τὸ ἰσχυρὸν κατηργάσασθε μόχθῳ. καὶ διεσπάρη τά πρόβατά μου διὰ τὸ μὴ εἶναι ποιμένας καὶ ἐγενήθη εἰς κατάβρωμα πᾶσι τοῖς θηρίοις τοῦ ἀγροῦ. καὶ διεσπάρη τά πρόβατά μου ἐν παντὶ ὄρει καὶ ἐπὶ πᾶν βουνὸν ὑψηλὸν καὶ ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς διεσπάρη, καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐκζητῶν οὐδὲ ὁ ἀποστρέφων. διὰ τοῦτο, ποιμένες, ἀκούσατε λόγον Κυρίου· ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος Κύριος... ἰδοὺ ἐγὼ ἐπὶ τοὺς ποιμένας καὶ ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν καὶ ἀποστρέψω αὐτοὺς τοῦ μὴ ποιμαίνειν τὰ πρόβατά μου, καὶ οὐ βοσκήσουσιν ἔτι οἱ ποιμένες αὐτά· καὶ ἐξελοῦμαι τὰ πρόβατά μου ἐκ τοῦ στόματος αὐτῶν. καὶ οὐκ ἔσονται αὐτοῖς ἔτι εἰς κατάβρωμα...ἐγὼ βοσκήσω τὰ πρόβατά μου καὶ ἐγὼ ἀναπαύσω αὐτά, καὶ γνώσονται ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος...». (Ἰεζεκιήλ κεφ. λδ’, 1-18)

Εἶναι ὅμως, ἀπορίας ἄξιον καί μᾶς κάνει μεγάλη ἐντύπωση καὶ κατάπληξη, μέ ὅλα αὐτά τά φοβερά καί τρομερά πού συμβαίνους εἰς τάς ἡμέρας μας τὸ πῶς ΔΕΝ μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν σήμερα οἱ περισσότεροι Χριστιανοὶ τὴν ὅλη αὐτὴ δεινὴ πραγματικότητα καὶ ἀλήθεια, προκειμένου νὰ μπορέσουν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ὅσο γίνεται πιὸ μακρυὰ ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς σύγχρονους Ἰούδες, ψευτοποιμένες καὶ λυκοποιμένες, (ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς) προκειμένου νὰ σωθοῦν, παρόλες τὶς μεγάλες ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ποὺ συμβαίνουν, χρόνια τώρα (σὲ πλεῖστα τόσα ὅσα θεματα Πίστεως, ἀλλὰ καὶ σε θέματα τάξεως καὶ ἠθικῆς), ἀλλὰ καὶ παρόλα τά τόσα γνωστὰ καὶ μεγάλα προβληματα, ποὺ ταλανίζουν τὸ τελευταῖο διάστημα ὄχι μόνον τήν Πατρίδα μας, ἀλλὰ καί τήν Ἐκκλησία μας. 

Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ καὶ συνεχίζουν νά προστρέχουν, ἀλλά καί νὰ περιμένουν βοήθεια καὶ «σωτηρία» ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς μεγάλους προδότες καὶ προσκυνημένους...

Τί νά πεῖ κανείς....

Οἱ ἄνθρωποι, στήν συντριπτική τους πλειοψηφία, ὄντως, δέν βλέπουν καί δέν ἀντιλαμβάνονται πλέον ΤΙΠΟΤΑ. Εἶναι τυφλοί στά μάτια, στά αὐτιά, στό νοῦ καί σέ ὅλα γενικά. «Τυφλοί τά τ’ ὦτα, τε νοῦν, τά τ’ ὄμμασι» πού λέγει καί ὁ ἀρχαῖος τραγικός ποιητής μας.