«Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου». (Ματθ. κε , 14)

Αυτό θα είναι το κάλεσμα του Χριστού την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας και της Κρίσεως σε όλους όσους τον αγάπησαν και βίωσαν τον Νόμο Του.

Η μεγάλη απορία όλων μας, αναφέρεται στο είδος της μέλλουσας ζωής. Πως ακριβώς θα είναι δηλαδή αυτή η καινούρια ζωη που θα βιώσει ο άνθρωπος μετά την Κρίση.

Το ερώτημα είναι δύσκολο, η απορία εύλογη, και επαρκής απάντηση, ξεκάθαρη, δεν υπάρχει. Ούτε ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος που έλαβε μία μικρή γεύση της μακαριότητος του Παραδείσου, όταν ηρπάγη έως τρίτου ουρανού, δεν μπόρεσε να μας περιγράψει την μακαριότητα αυτή, όχι επειδή δεν μπορούσε ο ίδιος η δεν είχε την δυνατότητα αυτή, αλλά επειδή γενικά ο κάθε άνθρωπος, δεν έχει προσλαμβάνουσες παραστάσεις της άλλης ζωής και γι  αὐτό αδυνατεί να συλλάβει την εικόνα και την πραγματικότητά της.

Το βέβαιον είναι πως η ζωή στην Βασιλεία του Θεού, θα είναι αδιάκοπη∙ δεν θα υφίσταται χρόνος, ούτε μεταπτώσεις η μεταλλαγές, όπως υπάρχουν και παρατηρούνται σήμερα στη ζωη μας, αλλά τα πάντα θα κινούνται μέσα σε μία αστείρευτη και ατελείωτη χαρά, ενώ ταυτόχρονα θα υπάρχει και μία έντονη επιθυμία αυξήσεως αυτής της χαράς.

Αυτήν την εικόνα, μας την περιγράφει πολύ όμορφα και χαρακτηριστικά, ο  Άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Λέγει, λοιπόν ο Άγιος:

«Το αγαθόν είναι το μόνο που αληθινά υπάρχει (το κακόν είναι μη ον) και από τη φύση του είναι αόριστο (χωρίς όρια) και αδιεξόδευτο. Όταν, λοιπόν, το ον βρίσκεται στο αγαθό και το απολαμβάνει, δεν μπορεί να το εξαντλήσει, φθάνοντας στο πέρας της απολαύσεως, επειδή τέτοιο πέρας δεν υπάρχει, μια και το αγαθόν -όπως είπαμε- δεν έχει όρια, δεν περατούται. Διοδεύοντας, λοιπόν, το αγαθό, παρακαλεί τον Θεο να του χορηγήσει μεγαλύτερη δόση της μακαρίας απολαύσεως∙· και όταν ο Θεός, ανταποκρινόμενος στο αίτημα, του χορηγήσει, το ον ζητά νέα χορήγηση κ.ο.κ. Επειδή δε η δίψα του αγαθού είναι ακόρεστη, το πράγμα θα προβαίνει επ’ άπειρον, χωρίς ποτέ ο κόρος να σφραγίσει την κινητικότητα αυτήν ούτε και να λήξει η μακαρία απόλαυση του αγαθού». (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης Ομιλία Η’,  P.G. 44, 888 Α και 941 C και  P.G. 46, 105 Α-C).

Αυτά ασφαλώς ισχύουν για τούς εντίμους και δικαίους.

Στον μέλλοντα αιώνα όμως, δεν θα υπάρχει μόνον η χαρά, αλλά και ο πόνος και η θλίψη, για όλους όσους εκούσια επέλεξαν να ζήσουν μακριά από τον Θεό.

Έτσι, όπως οι δίκαιοι θα απολαμβάνουν αιωνίας μακαριότητος και ευτυχίας, οι άδικοι και αμαρτωλοί, θα βασανίζονται από τις τύψεις και τον πόνο, την λύπη και τούς στεναγμούς και αυτό χωρίς ανάπαυλα και χωρίς τέλος.

Επίσης εδώ πρέπει να πούμε πως ο Θεός που εδημιούργησε τα πάντα εν Σοφία, δεν θα μπορούσε να μην μεριμνήσει και σε αυτήν την φάση, της αιωνιότητος, για κάτι ακόμη. Τι δηλαδή;

Θα μπορούσε κάποιος πολύ εύλογα να εκφράσει την απορία για το εάν όλοι οι δίκαιοι στον Παράδεισο θα απολαμβάνουν τα αγαθά στον ίδιο βαθμο και ας υπάρχουν κάποιοι εξ αυτών που έζησαν κάνοντας μεγαλύτερο πνευματικό αγώνα και άσκηση, απ’ ο,τι κάποιοι άλλοι.

Η ίδια απορία θα μπορούσε αντίστοιχα να ισχύει και για τούς κολασμένους.

Κάποιος που επί παραδείγματι φόνευσε και πέθανε αμετανόητος και κάποιος που επέλεξε να είναι άθεος, αλλά δεν πείραξε ποτέ κανέναν, θα τιμωρηθούν στον ίδιο βαθμο; Θα ήταν δίκαιο κάτι τέτοιο; Ασφαλώς και δεν θα ήταν δίκαιο.

Ο  Θεός μας λοιπόν, επειδή δεν είναι μόνον Αγάπη, αλλά και Δικαιοσύνη όρισε να υπάρχουν τόσο στον Παράδεισο, όσο και στην Κολαση, ανάλογες βαθμίδες «αγιότητος» και «κολάσεως»  αντίστοιχα. Όσο υψηλότερη βαθμίδα ανεβαίνει κανείς στον Παράδεισο, τόσο η χαρά και η μακαριότητα είναι μεγαλυτέρα. Το ίδιο και στην Κόλαση. Όσο πιο χαμηλά στέκεται κάποιος στην βαθμίδα της Κολάσεως, τόσο η τιμωρία του είναι μεγαλύτερη.

Όλα αυτά γράφτηκαν από τούς Αγίους μας Πατέρες όχι για να φοβίσουν και να τρομάξουν τον άνθρωπο, αλλά για να τον αφυπνίσουν. Για να καταλάβει επιτέλους πως ο ίδιος επιλέγει εάν θα σωθεί η θα χαθεί. Αυτός παίρνει την απόφαση, ο Θεός δεν βιάζει κανέναν, εξ’ άλλου Αυτός δώρησε στο πλάσμα Του την ελευθέρα βούληση και το αυτεξούσιο, το οποίο σέβεται πάντοτε και ουδέποτε καταργεί.

Εναπομένει στον άνθρωπο να κάνει μεγαλύτερη προσπάθεια για μια νέα καλύτερη πνευματική αρχη, παρά τις δυσκολίες της σύγχρονης ζωής και του διεφθαρμένου αυτού κόσμου, που βιώνει. Έτσι σίγουρα θα καταφέρει να ελκύσει το θείο Έλεος και να το κάνει σύμμαχο σ’ αυτήν εδώ την ζωη, για να έλθει ουσιαστικά και αληθινά πιο κοντα στον Θεο, πριν «φύγει» για την άλλη ζωή.

Ό, τι κάνουμε όλοι μας, εδώ, αδελφοί μου, τώρα. Γιατί εκεί, μετά θάνατον, δυστυχώς δεν υπάρχει μετάνοια. 

«Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».