Μετά την Ανάστασή Του ο Κυριος και αφού παρέμεινε για σαράντα ακόμη ημέρες κοντα στούς μαθητές Του, προς ενίσχυση και στερέωσή τους, έως ότου πέμπψει το Πνεύμα το Άγιον να τούς καθοδηγεί, «Ανελήφθει εις τούς ουρανούς» απ’ όπου είχε έλθει και κατέλθει.

Μολις ο Θεός Λογος περάτωσε την αποστολή που του είχε αναθέσει ο Πατήρ, για την σωτηρία του ανθρώπου, δεν υπήρχε πια λόγος να παρατείνει την παρουσία Του στον κόσμο και επέστρεψε εις τούς κόλπους του Πατρός.

Το Συμβολο στο σημείο αυτό, χρησιμοποιεί γλώσσα ανθρωπομορφική.

Παρουσιάζεται ο Υιός να κάθεται σε θρόνο «εκ δεξιών  του Πατρός», δηλώνοντας έτσι ισότιμη δόξα και εξουσία.

Με την επαναφορά του Υιού στούς Πατρικούς κόλπους, φανερώνεται πλέον όλη η δόξα Του, που προαιωνίως μεν είχε, έπρεπε όμως να την κρατά κρυφή από τούς ανθρώπους κατά την σωτήρια δράση Του στην γη.

Επανέρχεται λοιπόν σε αυτό που ήταν πριν την ενανθρώπησίν Του, με μία όμως διαφορά πλέον. Την Υπόσταση και την Θεότητά Του, συνοδεύει τώρα η θεωμένη ανθρωπίνη φύσις Του, η οποία δεν θα πάψει ούτως να υπάρχει εις τους αιώνας των αιώνων.

Με άλλα λόγια πιο απλά, η Υπόστασις του Θεού Λογου φέρει ενωμένη μαζί Της την θεωμένη ανθρωπίνη φύση μας. Αυτήν δηλαδή, την ανθρώπινη φύση μας, που έκανε και δική Του ο Ιησούς Χριστός, με την θεία Του ενανθρώπηση.

Συνεπώς μετά την Ανάληψη του Κυρίου μας, στην Αγία Τριάδα υπάρχει πλέον ο Πατήρ, ο Υιός μαζί με την ανθρωπότητά Του, την θεωμένη δηλαδή ανθρώπινη φύση Του και το Άγιον Πνεύμα!