Πρώτη δημοσίευσις 24-10-2018

 «Οὐδέν γάρ ὄφελος ἡμῖν, κἄν πρός πάντας ὦμεν εἰρηνικοί πρός δέ τόν Θεόν ἐκπεπολεμωμένοι· ὥσπερ οὐδέν βλάβος ἡμῖν κἄν παρά πάντων πολεμώμεθα, τῷ δέ Θεῷ εἰρηνεύομεν. Καί πάλιν οὐδέν ὄφελος, κἄν παρά πᾶσιν εὐδοκιμῶμεν, τῷ δέ Κυρίῳ προσκρούωμεν· οὐδείς κίνδυνος, κἄν πάντες ἡμᾶς ἀποστρέφωνται καί μισῶσιν, ὁ δέ Θεός ἀποδέχηται καί φιλῇ.
Ἡ γάρ ὄντως χάρις, ἡ ὄντως εἰρήνη παρά τοῦ Θεοῦ».

(Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοί καί εὐσεβεῖς μου ἀδελφοί,

Χαίρετε καί ἀνδρίζεσθε ἐν Κυρίῳ πάντοτε!

Ὅπως ἤδη γνωρίζετε, ἐδῶ καί λίγο καιρό, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ,  ξεκινήσαμε μία σειρά δημοσιευμάτων, διά νά δώσουμε τήν ὀφειλομένη ἀπάντηση σέ ὅλους τούς κατηγόρους μας, διά τά ὅσα εἶπαν καί ἔγραψαν ἐναντίον μας.

Εἰς τό Α΄ Μέρος τῶν δημοσιευμάτων μας αὐτῶν, (δεῖτε ἐδῶ...) εἴδαμε τούς λόγους, διά τούς ὁποίους, ἐπανήλθαμε, ἔπειτα ἀπό ἕξι ὁλόκληρους μῆνες ἀπό τά γεγονότα τῆς 25ης Μαρτίου/7ης Ἀπριλίου 2018.

Εἰς τό Β΄ Μέρος (δεῖτε ἐδῶ...) ΔΗΛΩΣΑΜΕ ΕΥΘΑΡΣΩΣ, τί πιστεύουμε καί τί θά πράξουμε καί ἀναλύσαμε τήν πρώτην περίπτωσιν ἀπό τίς πέντε θέσεις μας. (*)

Εἰς τό Γ΄ Μέρος τῆς ἀπαντήσεώς μας, ἀναλύσαμε τήν δευτέραν περίπτωσιν ἀπό τίς πέντε θέσεις μας. (δεῖτε ἐδῶ...)

Σήμερα λοιπόν, σύν Θεῷ, συνεχίζοντας τό Δ΄Μέρος τῆς ἀπαντήσεώς μας αὐτῆς, θά ἀναφερθοῦμε εἰς τήν τρίτην περίπτωσιν ἐκ τῶν πέντε αὐτῶν θέσεών μας.

3η 
Θέσις καί Δήλωσίς μας

ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΩ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ. ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΦΟΒΙΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΒΡΕΙΣ ΤΟΥΣ. ΕΞ ΑΛΛΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ  ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Τρίτον: ΔΗΛΩΝΩ ἀκόμη ΕΥΘΑΡΣΩΣ, ὅτι δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΩ στίς ἰδέες καί τά πιστεύω μου, καί ὅσον ἀφορᾶ πρωτίστως τά θέματα τῆς Πίστεως καί τῶν Παραδόσεών μας, ἀλλά καί ὅσον ἀφορᾶ δευτερευόντως τά ἐσχατολογικά θέματα καί δή τό θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Οὔτε  καί πρόκειται φυσικά, σύν Θεῷ, νά μέ φοβίσουν καί νά μέ τρομοκρατήσουν ὅλοι αὐτοί οἱ πεπτωκότες καί προσκυνημένοι κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί μέ τά διάφορα θρασύδειλα μηνύματα καί τίς ἀστεῖες φοβέρες τους, προκειμένου νά μέ κάνουν νά ἀλλάξω γνώμη ἤ νά παραδεχθῶ σώνει καί καλά, θέλω δέν θέλω, ὅτι ἔχω ἄδικο καί αὐτοί ἔχουν δίκαιο, ἐπειδή αὐτοί εἶναι δῆθεν ἡ «ἐκκλησία», ἤ ἐπειδή αὐτοί εἶναι πολλοί, πλῆθος, ἐνῶ ἐγώ μονάδα καί μειοψηφία.

Καί τοῦτο ἐπειδή, ἀφ’ ἑνός μέν, γνωρίζω καλά τήν Πίστιν μας καί εἶμαι ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, χάριτι Θεοῦ, καί ἔτσι θέλω νά παραμείνω μέχρι τέλους, ἕως θανάτου, καί ἀφ’ ἑτέρου, ἐπειδή εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος καί σίγουρος ὅτι ΟΛΑ αὐτά πού ἔγραψα εἶναι ἐκ Θεοῦ.

Καί εἶναι πράγματι ἐκ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διότι ὅλα ἀποδεικνύονται μέ πάρα πολλά στοιχεῖα καί ἀποδείξεις, μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς θεοπνεύστους Πατέρες μας. Δι’ αὐτό ἄλλωστε καί ΔΕΝ μπόρεσε ΚΑΝΕΙΣ ὅλα αὐτά τά χρόνια, οὔτε νά τά ἀναιρέσει, ἀλλά οὔτε καί νά τά ἀντικρούσει.

Ἀλλά καί διότι, -ὅσον καί ἐάν τούς φαίνεται περίεργον ἤ καί ἀπίστευτον- εἰς ὅλα ὅσα ἔγραψα καί ἀφοροῦν τήν οὐσία τῶν πραγμάτων, (ὅπως ἤδη ἀνέφερα σχετικά εἰς τήν ἀρχή τοῦ Β΄ Μέρος τῆς ἀπαντήσεώς μας δεῖτε ἐδῶ...) πράγματι ἦτο ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον μέ ὁδηγοῦσε καί μέ καθοδηγοῦσε «εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν»,  μέ πλεῖστα ὅσα θαυμαστά ΣΗΜΕΙΑ, γεγονότα, ἐπεμβάσεις, θαύματα καί ἄλλα πολλά πού μοῦ ἐσυνέβησαν ὅλα αὐτά τά χρόνια καί τά ὁποῖα φυσικά σέ καμμία περίπτωση δέν ἐπιθυμῶ νά ἀποκαλύψω, τουλάχιστον σέ ὅλους αὐτούς τούς πλανεμένους καί αἱρετικούς, ἀλλά καί ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ.

Καί φυσικά λέγοντας αὐτά δέν καυχῶμαι, οὔτε καί ὑπερηφανεύομαι, σέ καμμία περίπτωση, διότι δέν θά μέ συνέφερε καί θά γινόμουν ἄφρονας, ἄν καί αὐτοί ὅλοι μέ ἀναγκάζουν νά εἰπῶ, αὐτά πού λέγω. Ἀλλά, καί ἐάν ἀκόμη τελικά τά ἔλεγα καί πάλι δέν θά ἤμουν ἄφρων, ἀφοῦ θά ἔλεγα τήν ἀλήθεια καί μόνον τήν ἀλήθεια, πρός δόξαν Θεοῦ καί πρός ὠφέλειαν τοῦ μικροῦ λείμματος, τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἀδελφῶν μας, ὅπως χαρακτηριστικά λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σέ μία ἀνάλογη περίπτωση, χωρίς φυσικά νά ὑπάρχει ἡ παραμικρή πρόθεση γιά ὁποιαδήποτε σύγκριση(!) (ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ! καί πῶς ἄλλωστε θά ἠδύνατο!)

«Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου... ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. καυχώμενος γέγονα ἄφρων! ὑμεῖς με ἠναγκάσατε. ἐγὼ γὰρ ὤφειλον ὑφ᾿ ὑμῶν συνίστασθαι». (Β΄Κορ. ιβ΄, 1-11)

Ὁπότε λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅταν κανείς ἀξιωθεῖ (ἄν καί ἀνάξιος) καί μάλιστα διά μακρόν χρονικόν διάστημα νά ζήσει καί νά γευθεῖ τήν χάριν καί τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε ΚΑΝΕΙΣ μά ΚΑΝΕΙΣ δέν ἠμπορεῖ, ὄχι νά τόν μεταπείσει ἤ νά τοῦ ἀλλάξει γνώμη, ἀλλά οὔτε κἄν νά τόν προβληματίσει ἤ νά τόν βάλλει στήν παραμικρή σκέψη καί δίλημμα, ὅτι ἠμπορεῖ καί νά κάνει λάθος.

Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι αὐτοί, εἶναι οἱ πολλοί, ἡ πλειοψηφία καί τό μέγα πλῆθος.

Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι αὐτοί, εἶναι ὁλόκληρες τοπικές «ἐκκλησίες».

Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι αὐτοί μαζί, λαϊκοί, μοναχοί, θεολόγοι, ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς, ἀρχιεπίσκοποι καί Πατριάρχες, ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν καί Πατριαρχείων, συγκαλέσουν τοπικάς, οἰκουμενικάς καί πανορθοδόξους συνόδους καί προσπαθοῦν νά σέ πείσουν ὅτι ἔχεις πλανηθεῖ, ὅτι δέν εἶσαι κἄν Χριστιανός, ὅτι εἶσαι σέ λάθος δρόμο, ὅτι εἶσαι ἐκτός «ἐκκλησίας» ὅτι θά χαθεῖς ἐάν δέν μετανοήσεις, ὅτι δέν μπορεῖ ἕνας μόνον ἄνθρωπος νά ἔχει δίκαιο καί ὅλοι αὐτοί νά ἔχουν ἄδικο, καί ἄλλα παρόμοια, ὅπως συνέβει ἀκριβῶς καί μέ τήν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, στήν ὁποία θά ἀναφερθοῦμε, ἀλλά καί θά ἀπολαύσουμε κατωτέρω.

Καί βέβαια, ἐπειδή γνωρίζω πολύ καλῶς, ὅτι θά σπεύσουν καί πάλιν, ὅπως συνηθίζουν καί κάνουν πάντα, νά παρερμηνεύσουν, νά ἀλλοιώσουν καί νά ἐκμεταλλευθοῦν διάφορα ἰδικά μου λόγια, λέξεις, φράσεις, νοήματα, ἔννοιες κλπ.  προκειμένου νά διαστρεβλώσουν τήν ἀλήθεια, νά μέ κατηγορήσουν καί νά μέ συκοφαντήσουν, τούς προλαβαίνω καί τούς λέγω τά ἑξῆς:

Γνωρίζω τήν... «ἐπωδόν» καί τήν... «καραμέλα» σας, πού χρησιμοποιεῖτε σέ τέτοιου εἴδους περιπτώσεις, προκειμένου νά διαστρεβλώσετε τήν ἀλήθεια καί νά παρουσιάσετε τά γεγονότα ὅπως ἐσεῖς θέλετε καί ὅπως ἐσᾶς ἐξυπηρετοῦν. Μάλιστα δέ, διά νά δημιουργήσετε κατάλληλο κλῖμα, κάνετε καί εἰδική «τελετουργία»!  Σιωπᾶτε διά ὀλίγον, (δῆθεν ὅτι προσεύχεστε), ἐνατενίζετε στιγμιαίως εἰς τόν οὐρανόν (δῆθεν ὅτι ἡ ἀπάντησις ἔρχεται ἐξ οὐρανοῦ), λαμβάνεται στάση καί ὕφος σοβαροφανές καί ταπεινοφανές, καί μέ στόμφο ἑκατό καρδιναλίων ἀποφαίνεστε ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα καί χρήζουν μεγάλης προσοχῆς, διότι «ὁ Διάβολος μετασχηματίζεται ὡς ἄγγελος φωτός...», καί διότι «ἡ Γραφή καί οἱ Πατέρες μᾶς ἐπισημαίνουν ὅτι ΔΕΝ πρέπει νά πιστεύουμε τά ὄνειρα, τά ὁράματα, τά σημεῖα καί τίς ἀποκαλύψεις...» καί ὅτι «ὅλα αὐτά εἶναι ἐπικίνδυνα πράγματα καί μπορεῖ νά πλανηθοῦμε» καί ἄλλα παρόμοια.

Ἐντάξει... Ἐντάξει... ἀγαπητοί μου! 

Ἄς τά εἰπεῖτε, ἐκεῖ πού σᾶς «παίρνει» καί σέ ὅσα ἀπολωλότα καί κοιμώμενα πρόβατα σᾶς ἀκολουθοῦν καί σᾶς... πιστεύουν ἀκόμη.

Ἐμεῖς.... «Δέν... θά πάρουμε»... Εὐχαριστοῦμε...

Πρωτοτυπήσατε καί πάλιν «κομίζοντας γλαῦκας εἰς Ἀθήνας»! 

Γράφει σχετικά μέ αὐτό τό θέμα, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναῒτης:

«Πρέπει νά γνωρίζης, ὅτι εἶναι φανερές οἱ ἐνέργειες τῆς χάριτος, τίς ὁποῖες ὁ δαίμων ὅσον κι ἄν μετασχηματίζεται "εἰς ἄγγελον φωτός", δέν ἠμπορεῖ νά σοῦ τίς δώση. Οὔτε πραότητα δίδει, οὔτε ἐπιείκια, οὔτε ταπείνωση, οὔτε μίσος τοῦ κόσμου, οὔτε παύει τίς ἡδονές καί τά πάθη· αὐτά εἶναι ἐνέργειες τῆς χάριτος. Ἡ ἐνέργεια τοῦ δαίμονα εἶναι ἀλαζονεία καί ὑψηλοφροσύνη καί δειλία καί κάθε κακία. Ἀπό τήν ἐνέργεια λοιπόν, μπορεῖς νά μάθεις καί νά καταλάβεις, ἐάν τό φῶς πού ἔλαμψε στήν ψυχήν σου εἶναι ἀπό τόν Θεόν ἤ ἀπό τόν Σατανᾶ...». (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης Φιλοκαλία Τομ. Δ΄ σελ. 239)

Καθώς καί ὁ σπουδαῖος καί θεόπτης Ἅγιος Βαρσανούφιος: 

«Ὅταν γίνονται θεϊκαί ὀπτασίαι, εἰς τούς ἀληθινά πιστούς καί  ἁγίους,  τότε πάντοτε προστρέχει γαλήνη καί εἰρήνη καί εὐθυμία εἰς τάς καρδίας αὐτῶν.  Καί ὅμως παρά ταῦτα, παρόλο πού γνωρίζουν τήν ἀλήθειαν, κρίνουσι τούς ἑαυτούς των ἀναξίους διά κάτι τέτοιο... Νά γνωρίζεις ἀκόμη ὅτι  ὁ Σατανᾶς καί οἱ Δαίμονες (εἰς τά ὄνειρα καί τίς ὀπτασίες) δέν ἠμποροῦν νά δείξουν ἀληθινά αὐτόν τόν Κύριόν μας καί Δεσπότην Χριστόν, οὔτε τήν ἁγίαν Κοινωνίαν· ἀλλά ψεύδεται καί σχηματίζεται σέ ἄλλον οἱονδήποτε ἄνθρωπον καί σέ ψιλόν ἄρτον. Ἀλλά οὔτε καί τόν Ἅγιον Σταυρόν δύναται νά δείξει· διότι δέν εὑρίσκει νά τυπώσει αὐτόν μέ ἕτερον ἄλλο σχῆμα... Ὅταν λοιπόν ἴδης κατ’ ὄναρ τόν τύπον τοῦ Σταυροῦ, μάθε ὅτι ἀληθινόν καί ἐκ τοῦ Θεοῦ τό ὄναρ ἐστί...». (Βίβλος Ἀββᾶ Βαρσανουφίου, σελ. 214).

Δόξα τῷ Θεῷ λοιπόν, ἔχουμε 33 ὁλόκληρα χρόνια κοντά εἰς τόν Θεόν καί τήν Μοναχική Πολιτεία (ἐκ τῶν ὁποίων τά 10 περίπου, τῇ βοηθείᾳ τῆς Παναγίας μας, τά μαθητεύσαμε εἰς τό Ἁγιώνυμον Ὄρος) καί μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ξεχωρίζουμε καί νά ἀντιλαμβανώμεθα κάποια πράγματα, γύρω ἀπό τήν Πίστιν μας, τουλάχιστον τά βασικά. Καί αὐτό τό θέμα θεωρεῖται καί εἶναι ἀπό τά βασικά, τό νά μπορεῖς δηλαδή, νά ἀντιλαμβάνεσαι τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτές τοῦ Διαβόλου, ὅπως λέγει καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος Σιναῒτης, καί ὄχι μόνον.

Ἀλλιῶς, ἄν κάποιος, (ὁ ὁποιοσδήποτε) μετά ἀπό τόσα χρόνια -ἤ ἔστω καί λιγότερα- εἰς τόν Μοναχισμόν, τήν ἄσκηση καί τήν Ὀρθοδοξία, δέν μπορεῖ νά ἀντιληφθεῖ οὔτε αὐτό, τότε «κάτι δέν πάει καλά» (διά νά μή ποῦμε πολλά) καί ἄς ψάξει νά τό βρεῖ, ἐάν θέλει νά σώσει τήν ψυχή του!

Ἐάν ἠμποροῦν ὅμως, καί ἐάν θέλουν βέβαια, ἄς ἀπαντήσουν.

Ἀρνοῦνται συλλήβδην ὅλες τίς περιπτώσεις μέ τά ὄνειρα, τά ὁράματα, τίς ὀπτασίες, τά σημεῖα, τίς ἀποκαλύψεις καί ὅλα τά σχετικά, πού συμβαίνουν εἰς τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας;

Θά ἀρνηθοῦν λόγου χάριν, τά ὄνειρα καί τά ὁράματα ἤ τίς ἀποκαλύψεις πού εἶδαν ὁ Ἰωσήφ ὁ Πάγκαλος καί ὁ Φαραώ; ὁ Δανιήλ καί ὁ βασιλεύς Ναβουχοδονόσωρ; οἱ Πατριάρχες Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ; Οἱ Προφήτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης; Ὁ Ἰωσήφ ὁ μνήστωρ; Οἱ τρεῖς Μάγοι; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί ὅλοι οἱ  Ἅγιοι Ἀπόστολοι; Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ὅταν εἶδε τόν Τίμιον Σταυρόν εἰς τόν οὐρανόν μέ τό «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» καί μάλιστα ὅταν ἀκόμη ἦταν εἰδωλολάτρης, καθώς καί τόσοι καί τόσοι  ἄλλοι Ἅγιοι πατέρες, ἀσκητές καί Μοναχοί, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὁ Ἅγιος Παχώμιος, ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς, ὁ Ἀββᾶς Ποιμήν, ὁ Ἅγιος Νήφων Κωνσταντιανῆς, ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ἀλλά καί πρόσφατα ἡ Μοναχή Πελαγία πού βρῆκε τήν εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης στήν Τῆνο;

Φυσικά καί ὄχι! Ἀφοῦ ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ βίοι τῶν Πατέρων μας θά τούς διαψεύσουν περίτρανα.

Θά ἀντείπουν βεβαίως καί πάλιν, ὅπως ἤδη εἴπαμε, ὅτι ὅλα αὐτά χρήζουν μεγάλης προσοχῆς, διότι εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα καί ἔχουν πλανηθεῖ πολλοί.

Σίγουρα! Δέν ἀντιλέγω.

Τούς ἐρωτοῦμε ὅμως:

Ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, πού θα μᾶς βεβαιώσει ἤ θά μᾶς ἐπιβεβαιώσει, πότε ἕνα σημεῖο ἀπό τά ἀνωτέρω εἶναι ἐκ Θεοῦ καί πότε ὄχι;

Ποιός;

Μήπως ὁ  ἑκάστοτε πνευματικός μας;

Ἤ μήπως ὁ ἱερέας τῆς κάθε ἐνορίας μας;

Ἤ μήπως ὁ κάθε Ἐπίσκοπος, Ἀρχιεπίσκοπος, Πατριάρχης, καί ἡ ἑκάστοτε «ἐκκλησία» πού ἀνήκει ὁ καθένας ἀπ΄ αὐτούς;

Καί ἐάν ὁ «χ» πνευματικός ἤ ἱερέας ἤ ἐπίσκοπος, εἶναι πλανεμένος ἤ αἱρετικός (πρᾶγμα σύνηθες σέ κάθε ἐποχή, ἀλλά ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας) τότε τί γίνεται εἰς αὐτήν τήν περίπτωση;

Ἤ ἀκόμη καί ἐάν ὑποθέσουμε, ὅτι εἶναι κάποιος ἀπό ὅλους αὐτούς, τότε τί θά γίνει κατά τήν περίπτωση πού ὑπάρξει διαφωνία μεταξύ των καί ἄλλα λέγει ὁ ἕνας καί ἄλλα ὁ ἄλλος, πρᾶγμα πού καί αὐτό δέν εἶναι καθόλου σπάνιον, ἀλλά τουναντίον μάλιστα, πολύ συνηθισμένον; 

Πόσες καί πόσες φορές, ὅταν ἐρωτᾶτε διά ἕνα συγκεκριμένον θέμα, τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο κληρικό-πνευματικό, δέν παίρνετε τόσες διαφορετικές γνῶμες καί ἀπόψεις -σέ βαθμό ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ- ὅσοι καί οἱ ἐρωτῶντες;

Ὁπότε; Πῶς μποροῦμε νά εἴμεθα βέβαιοι καί σίγουροι 100% ὅτι αὐτό πού θά μᾶς πεῖ ὁ τάδε πνευματικός μας ἤ ὁ τάδε κληρικός θά εἶναι ἐκ Θεοῦ;

Καθόλου βέβαιοι!

Δι΄ αὐτό καί μᾶς ἐπισημαίνει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, διά τοῦ Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «Μή παντί πνεύματι πιστεύετε, ἀλλά δοκιμάζετε ἤ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν». (Α΄ Ἰω. δ΄,1)

Ἀλλά καί ὁ Ἅγιος  Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος:

«Μήν ἀπατώμεθα καί ἡμεῖς μέ λόγια καί νά πιστεύομεν κάθε ἄνθρωπον πού λέγει τόν ἑαυτόν του πνευματικόν· ἀλλά νά βεβαιωνώμασθε προτήτερα ἀπό τήν ζωήν του καί ἀπό τά ἔργα του· καί μάλιστα ἄν οἱ λόγοι του καί τά ἔργα του συμφωνοῦν μέ τάς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων. Καί τότε πλέον νά τόν δεχώμεθα καί νά ἀκούωμεν τούς λόγους του ὡσάν λόγια Χριστοῦ. Εἰ δέ καί τά ἔργα του καί οἱ λόγοι του  δέν συμφωνοῦν μέ τάς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, νά μήν τόν δεχώμεθα, ἀλλά νά τόν ἀποστρεφώμεθα καί νά τόν μισοῦμεν, ὡσάν δαίμονα, ἀ κ ό μ η  καί  ἄν  ἀ ν α σ τ α ί ν η  ν ε κ ρ ο ύ ς  καί κάμνῃ  μ ύ ρ ι α  ἄλλα  θ α ύ μ α τ α...». (Ἁγίου Συμεών Νέου Θεολόγου - Εὑρισκόμενα, σελ. 316)

Προσέξτε ἐδῶ ἀγαπητοί μου, τί μᾶς λέγει, μεταξύ ὅλων τῶν ἄλλων σπουδαίων, ὁ Ἅγιος Συμεών. Μᾶς τονίζει ὅτι, ὄχι μόνον δέν πρέπει νά πιστεύουμε καί νά ἀκολουθοῦμε κάτι τέτοιους πνευματικούς, ἀλλά καί ὅτι πρέπει νά φεύγουμε μακριά ἀπό αὐτούς, ἀκόμη καί ἐάν αὐτοί ἀνασταίνουν νεκρούς καί κάνουν μύρια ἄλλα θαύματα.

Πού σημαίνει ὅτι, τά θαύματα δέν εἶναι πάντοτε σημεῖο ἁγιότητος, οὔτε καί ἀπόδειξη ὅτι ἔχει κανείς τήν ἀλήθεια. Μπορεῖ κάποιος, ὅπως μᾶς λέγει ἐδῶ ὁ Ἅγιος Συμεών, (ἀλλά καί πολλοί ἄλλοι Ἅγιοι, πού παραλείπουμε λόγω συντομίας) νά εἶναι ἁμαρτωλός, πλανεμένος, ἀκόμη καί αἱρετικός καί ὅμως νά κάνει θαύματα. 

Ἄς τό ἔχουν αὐτό ὑπ’ ὄψιν τους κάποιοι, διά ὁρισμένους σύγχρονους «χαρισματικούς» Γεροντάδες, (μέ μεγάλα καί πλούσια Μοναστήρια) πού βγάζουν δαιμόνια, πού θεραπεύουν διάφορες ἀσθένειες, καί κάνουν διάφορα ἄλλα θαύματα, (εἴτε ἀληθινά ἤ φανταστικά -μέ τήν δύναμιν τοῦ Διαβόλου- εἴτε ψεύτικα καί κατασκευασμένα) ξεγελώντας, κοροϊδεύοντας καί ἐξαπατῶντας τόν κόσμον καί τούς πιστούς, ὅτι δῆθεν ὅλα αὐτά τά κάνουν ἐπειδή εἶναι ἅγιοι, χαρισματικοί, ἐνάρετοι καί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ.

Δι’ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς παραγγέλει τά κάτωθι:

«Πᾶς ὁ λέγων ἤ πράσσων παρά τά διατεταγμένα κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύη, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα ποιῆ, ΛΥΚΟΣ σοί φαινέσθω ἐν προβάτου δορά, φθοράν προβάτου κατεργαζόμενος». (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος - P.G. 5, 912).

Ἀλλά καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι:

«Οὔτε πᾶς ὁ προφητεύων ὅσιος, οὔτε πᾶς ὁ δαίμονας ἐκβάλλων ἅγιος». (Ἀποστ. Διαταγαί P.G. 1, 1068).

Ἀπόδειξη δέ ΤΡΑΝΗ, ὅτι πράγματι κάτι τέτοιοι δέν ἐνεργοῦν μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ὅτι ΔΕΝ τούς γνωρίζει, οὔτε καί τούς ἀποδέχεται ὁ Κύριός μας. Δι΄ αὐτό καί κατά τήν ὥρα τῆς Κρίσεως θά ἀκούσουν ὅλοι αὐτοί τό, «ΟΥΚ ΟΙΔΑ ΥΜΑΣ».

«Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν». (Ματθ. ζ΄, 21-23)

Ἀλλά μήπως ὅμως, νά ἐμπιστευθοῦμε τήν «ἐκκλησία» πού ἀνήκει ὁ καθένας;

Καί καλά, ἐάν αὐτοί πού διοικοῦν τήν ἐκκλησία, εἶναι ὀρθόδοξοι. Ἐάν ὅμως εἶναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, τότε τί γίνεται; ἤ μήπως δέν ἔχουμε τέτοια παραδείγματα ὅπου ὁλόκληρες τοπικές ἐκκλησίες ἀκόμη καί οἰκουμενικαί Σύνοδοι ὑπῆρξαν αἱρετικές. Ἡ ἐκλησιαστική ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπό τέτοιες περιπτώσεις, διά ὅσους φυσικά τήν μελετοῦν καί τήν γνωρίζουν καλῶς!

Ἐνδεικτικά μόνον ἀναφέρω:

α) Τήν ληστρικήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού ἔγινε εἰς τήν Ἔφεσον τό 449 ἐπί Διοσκόρου, Μονοφυσίτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί κατεδίκασε τίς δύο φύσεις τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά καί ὅλους τούς ὀρθοδόξους.

β) Τήν ληστρικήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού ἔγινε εἰς τήν Κωνσταντινούπολη ἐπί Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρώνυμου τό 754 καί κατεδίκασε τίς Ἅγιες καί ἱερές Εἰκόνες, ἀλλά καί ὅλους τούς ὀρθοδόξους.

γ) Τήν ληστρικήν Σύνοδον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού κατεδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν  Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον.

δ) Τήν ληστρικήν Σύνοδον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού κατεδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν  Ἅγιον  Θεόδωρον τόν Στουδίτην.

ε) Τήν ληστρικήν Σύνοδον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού κατεδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν Ἅγιον  Μάξιμον τόν Ὁμολογητήν.

ς) Τήν ληστρικήν Σύνοδον τῆς Κωνσταντινουπόλεως πού κατεδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν  Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ.

ζ) Τήν ψευδοΣύνοδον Φερράρας-Φλωρεντίας τό 1439 διά τήν ἕνωση τῶν δύο ἐκκλησιῶν, ἐπί Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, καί ἄλλες πολλές.

η) Ἀλλά καί ἐσχάτως ἡ Πανορθόδοξη ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία μεταξύ ἄλλων ἀνεγνώρισε καί ὡς γνήσιες ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ ὅλες τίς αἱρέσεις καί ὁμολογίες τῆς Δύσεως καί πού τόσο θόρυβο καί ἀντιδράσεις ἐπροκάλεσε, ὄχι μόνον σέ ἄλλα «ὀρθόδοξα» Πατριαρχεῖα καί ἐκκλησίες, ἀλλά ἀκόμη καί σέ αὐτούς τούς ἴδιους τούς Νεοημερολογίτες τῆς Ἑλλάδος.

Ὅ,τι καί νά ἀπαντήσουν λοιπόν, ὑπάρχει πάντα πραγματικός ἀντίλογος, ἀφοῦ ὄχι μόνον ἱερεῖς, πνευματικοί, Ἐπίσκοποι, Ἀρχιεπίσκοποι, Πατριάρχαι, ἀλλά καί ὁλόκληρες τοπικές ἐκκλησίες καί Πατριαρχεῖα ἔπεσαν σέ πλάνες καί αἱρέσεις, πάμπολλες φορές κατά τήν διάρκεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.

Ἀλλά, παρόλα αὐτά, καί ἐάν ἀκόμη ὅλοι αὐτοί θέλουν νά πιστεύουν καί νά ἐπιμένουν, ὅτι ἡ ἰδική μου περίπτωσις εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ, τότε διατί ΟΛΕΣ οἱ ἰδικές τους περιπτώσεις, πού γράφουν και διαφημίζουν εὐκαίρως ἀκαίρως νά εἶναι ἐκ Θεοῦ;

Πῶς καί ἀπό ποῦ ἀποδεικνύεται αὐτό;

Ἀπό πουθενά!...

Ἔτσι ἁπλῶς, ἐπειδή τό θέλουν, τό πιστεύουν, τούς ἐξυπηρετεῖ, ἀλλά ἔχουν καί τόν τρόπον, τά μέσα καί τήν δύναμη νά τό προβάλλουν καί νά τό διαφημίζουν ἐπαρκῶς! 

Ὁ νοῶν νοείτω...

Ἐνθυμοῦμαι, ὅταν πρό πολλῶν ἐτῶν, ἐρώτησα κάποιον γνωστόν Ἀρχιμανδρίτην -πού τότε ἐκτιμοῦσα- νά μοῦ εἰπεῖ τήν γνώμην του, διά κάποια θαυμαστά γεγονότα καί σημεῖα πού συνέβαιναν, σέ σχέση μέ τά βιβλία καί τήν ταπεινότητά μου, σέ πάρα πολλούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι μέ ἐνημέρωναν διά αὐτά καί μέ προέτρεπαν νά τά δημοσιεύσω, πρός δόξαν Θεοῦ.

Πρίν δημοσιεύσω λοιπόν, κάποια ἐξ αὐτῶν, θεώρησα φρόνιμον μεταξύ ἄλλων πνευματικῶν, νά ἐρωτήσω καί τόν συγκεκριμένον αὐτόν ἱερομόναχον.

Ἡ ἀπάντηση φυσικά πού ἔλαβα ἦταν ὅτι:

«Ὅλα αὐτά εἶναι ἐκ τοῦ Πονηροῦ...»!

Καί ὅταν τόν ἐρώτησα πῶς κατέληξε σέ αὐτό τό συμπέρασμα, ἀλλά καί νά μοῦ αἰτιολογήσει τήν θέση του αὐτή, ἀντί ἄλλων μοῦ εἶπε μέ στόμφο τήν γνωστή ἀνωτέρω «καραμέλα»:

«Ἀδελφέ δέν γνωρίζεις... ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι ἐπικίνδυνα πράγματα καί ὅτι ὁ Διάβολος μετασχηματίζεται ὡς ἄγγελος φωτός καί ὅτι ἡ Γραφή καί οἱ Πατέρες, μᾶς ἐπισημαίνουν ὅτι ΔΕΝ πρέπει νά πιστεύουμε τά ὄνειρα, τά ὁράματα, τίς ἀποκαλύψεις κ.λ.π;...».

Ἔμεινα ἐνεός, μέ τό στόμα ἀνοιχτό. Δέν πίστευα στά αὐτιά μου. Ἀφ’ ἑνός διά τήν τόση ρηχότητα, ἀνευθυνότητα, ἀλλά καί ἐπιπολαιότητα τῆς ἀπαντήσεώς του, ἀφοῦ μέ τόση εὐκολία ἀπήντησε, χωρίς ΚΑΝΕΝΑ ἐνδοιασμόν σέ ἕνα τόσον σοβαρόν θέμα, διά τό ὁποῖον καί θά ἦτο ὑπόλογος εἰς τόν Θεόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, κατά τήν περίπτωση πού θά ἔκανε λάθος ἐκτίμηση, καί ἀφ’ ἑτέρου, διότι ὁ ἴδιος πού  τά ἔλεγε ὅλα αὐτά, δέν χάνει εὐκαιρία, (μαζί μέ ὅλη τήν κουστωδία του) νά διατυμπανίζει παντοῦ, εὐκαίρως-ἀκαίρως, μέ λόγια, μέ ὁμιλίες, μέ κηρύγματα, μέ βίντεο, μέ κασσέτες, μέ CD, μέ περιοδικά, μέ εἰδικά τευχίδια, μέ ἄρθρα, σέ ἱστοσελίδες, σέ μπλόκ καί μέ ὅποιον ἄλλον τρόπον γνωστόν ἤ ἄγνωστον, ΠΛΗΘΟΣ ἀπό «θαύματα», ὄνειρα, ὀπτασίες, ἀποκαλύψεις καί ἄλλα σχετικά πού συμβαίνουν εἰς τό Μοναστήριόν του καί εἰς τόν «ἅγιον» Γέροντά τους! (γνωστά καί τά δύο, ἀνά τό Πανελλήνιον).

Τί νά πεῖ κανείς!!!... Χωρίς λόγια!...

Εἰλικρινά, ὅλοι αὐτοί μοῦ θυμίζουν τήν περίπτωση τῶν μωρῶν, τυφλῶν καί πεπωρωμένων Ἰουδαίων καί Φαρισαίων, πού ὅταν ὁ Κύριός μας, ἔβγαζε τά δαιμόνια καί θαυματουργοῦσε, αὐτοί τοῦ ἔλεγον ὅτι, μέ τήν δύναμη τοῦ Βεελζεβούλ, δηλαδή τοῦ Σατανᾶ,  πράττει ὅ,τι πράττει. Καί τότε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, τούς ἀπήντησε. Ἐάν ἐγώ ἐκβάλλω τά δαιμόνια καί κάνω ὅλα αὐτά τά θαύματα μέ τήν δύναμη του Διαβόλου, τότε τά παιδιά σας, ἐσεῖς καί οἱ πατέρες σας, μέ ποιά δύναμη κάνετε, ὅ,τι κάνετε;

Ἀπάντηση;

ΚΑΜΜΙΑ!

Τί νά εἰποῦν. Ὅτι τά θαύματα πού συμβαίνουν σέ αὐτούς γίνονται μέ τήν χάρη καί τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ αὐτά πού ἔκανε ὁ Κύριός μας, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, γίνονται μέ τήν δύναμη τοῦ Βεελζεβούλ;

Καί ὅμως!

Αὐτό ἔλεγαν καί αὐτό πίστευαν, χωρίς φυσικά νά μποροῦν νά τό ἀποδείξουν. Δι΄ αὐτό καί ὁ Κύριός μας, εἰς τήν συνέχεια, βλέποντας τήν τόση κακία, τόν φθόνον καί τήν πώρωσίν τους, τούς λέγει ἐκεῖνα τά συγκλονιστικά λόγια ὅτι, κάθε ἁμαρτία καί βλασφημία θά συγχωρεθεῖ εἰς τούς ἀνθρώπους, ὅταν μετανοήσουν. Ἡ Βλασφημία ὅμως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ΔΕΝ πρόκειται νά συγχωρεθεῖ, οὔτε εἰς αὐτόν, οὔτε εἰς τόν μέλλοντα αἰῶνα.

Φοβερά καί τρομερά λόγια!

«Τότε προσηνέχθη αὐτῷ δαιμονιζόμενος τυφλὸς καὶ κωφός, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτόν, ὥστε τὸν τυφλὸν καὶ κωφὸν καὶ λαλεῖν καὶ βλέπειν· καὶ ἐξίσταντο πάντες οἱ ὄχλοι καὶ ἔλεγον· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς Δαυῒδ; οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον· οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰμὴ ἐν τῷ Βεελζεβούλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων. εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς...καὶ εἰ ἐγὼ ἐν Βεελζεβοὺλ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, οἱ υἱοὶ ὑμῶν ἐν τίνι ἐκβαλοῦσι; διὰ τοῦτο αὐτοὶ κριταὶ ἔσονται ὑμῶν...Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι». 

(Ματθ. ιβ΄,22-32)

Ἔτσι λοιπόν, καί διά τήν ἰδικήν μας περίπτωση.

Ὅ,τι ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ συμβαίνει εἰς ἡμᾶς «a priori» (ἐκ τῶν προτέρων)  εἶναι πάντοτε ἐκ τοῦ Διαβόλου.

Ὅ,τι ὅμως «θαυμαστό» συμβαίνει σέ ΟΛΟΥΣ αὐτούς «a priori» εἶναι πάντοτε ἐκ τοῦ Θεοῦ!

Θαυμᾶστε εἰλικρίνεια, ἀντικειμενικότητα, δικαιοσύνη, ἀλλά καί φόβο Θεοῦ!

«Οὐαί οἱ λέγοντες τό πονηρόν, καλόν καί τό καλόν, πονηρόν, οἱ τιθέντες τό σκότος φῶς καί τό φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τό πικρόν γλυκύ καί τό γλυκύ πικρόν»! (Προφ. Ἡσαΐου Ε΄, 20)

«Οὐαὶ ὑμῖν, Ὑποκριτές καί Φαρισαῖοι!... ὁδηγοὶ τυφλοί καί μωροὶ... ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» (Ματθ. κγ΄ 13-33)

Ὅσον ἀφορᾶ δέ τό παμπάλαιο καί διαχρονικό αὐτό ψευδοεπιχείρημα, ὅλων αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν καί πλανεμένων, (σέ κάθε ἐποχή) ὅτι, δηλαδή ἡ ἑκάστοτε διοικοῦσα «ἐκκλησία» ἀλλά καί οἱ πολλοί ἔχουν πάντα δίκαιο καί ἄρα  ἡ ἐλαχιστότης μου δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν ἀλήθεια καί τό δίκαιο, ἐπειδή οἰκειοθελῶς εἶναι ἐκτός τῆς «ἐκκλησίας» αὐτῆς, ἀλλά καί ἐπειδή εἶναι μειοψηφία ἤ ἀκόμη περισσότερον μόνον ΕΝΑΣ, ἐνῶ αὐτοί εἶναι πάρα πολλοί, ἡ πλειοψηφία, ἔχουμε νά ἀπαντήσουμε τά ἑξῆς σημαντικά:

Ναί! Πράγματι!! Εἶναι ἀλήθεια!!!

Ὅλοι αὐτοί εἶναι πάρα πολλοί καί «πλῆθος ἀμέτρητον»!

Καί ἐγώ εἶμαι ἕνας, μόνον ΕΝΑΣ! 

Τουλάχιστον ἐξ ὅσων ἀνθρωπίνως γνωρίζω, διότι καί ὁ Προφήτης Ἠλίας  πίστευε ὅτι ἦταν «ΜΟΝΟΣ ΜΟΝΩΤΑΤΟΣ» (παρόλο πού ἦτο Προφήτης καί μάλιστα ἀπό τούς μεγαλυτέρους) καί ὁ Θεός τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι ὑπῆρχαν κρυμμένοι καί ἄλλοι 7.000 ἄνδρες ἀκόμη, οἱ ὁποῖοι ἦσαν πιστοί εἰς Αὐτόν καί «δέν εἶχαν κλίνει γόνυ τῷ Βάαλ»!  (Γ΄ Βασ. ιθ΄,18 - Ρωμ. ια΄ 2-5)

Αὐτό ὅμως δέν ἔχει ΚΑΜΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ, οὔτε καί καμμία ἀξία!

Ἕνας ἦταν καί ὁ ΝΩΕ στήν ἐποχή του, ἀλλά καί ὁ ΛΩΤ, καί ὁ ΑΒΡΑΑΜ, καί οἱ ΤΡΕΙΣ ΠΑΙΔΕΣ, καί ὁ Ἅγιος ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, καί ὁ Ἅγιος ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ καί ὁ Ἅγιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ὁ Παλαμᾶς καί ἄλλοι πολλοί.

Ἕνας ἦταν ἀκόμη καί ὁ Γαλιλαῖος, πού ἔλεγε ὅτι «Η ΓΗ ΓΥΡΙΖΕΙ», ἀλλά ΚΑΝΕΙΣ δέν τόν πίστευε.

Τί μέ αὐτό;

Ἡ Ἐκκλησιαστική καί ἡ Παγκόσμια Ἱστορία ΑΠΕΔΕΙΞΕ ὅτι τελικά αὐτοί (οἱ μονάδες ἤ ἔστω οἱ ὀλίγοι) εἶχαν δίκαιο καί ὄχι οἱ πολλοί.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει τά ἑξῆς σημαντικά, σέ μία ἀνάλογη περίπτωση, ἀφοπλίζοντας ὅλους ἐκείνους, πού ἐπειδή δέν ἔχουν ἐπιχειρήματα καί δέν μποροῦν νά ἀποδείξουν τήν ἀλήθεια, ἀναγκάζονται νά προσφεύγουν καί νά καταφεύγουν εἰς τό πλῆθος:

«Ὁ δέ μή τολμῶν δοῦναι λόγον τῆς προκειμένης ζητήσεως, μήτ’ εὐπορῶν ἀποδείξεων, καί διά τοῦτο καταφεύγων εἰς τό πλῆθος, ὁμολογεῖ τήν ἦτταν ὡς οὐδέν ἔχων. Δειξάτω μοι παρρησίας ἐφόδιον, κάλλος ἀληθείας, κἄν εἷς καί σύντομος εὐθύς ἡ πειθώ. Πλῆθος δέ χωρίς ἀποδείξεων αὐθεντοῦν, φοβῆσαι μέν ἱκανόν, πεῖσαι δέ οὐδαμῶς. Ἤ πόσαι μυριάδες πείσουσί με τήν ἡμέραν νύκτα νομίσαι;» (Μ. Ἀθανάσιος P.G. Minge 28,1340).

Σωστός καταπέλτης ὅμως εἶναι καί ὁ πολύς  Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ὁποῖος λέγει τά ἑξῆς σπουδαῖα καί ἀποστομωτικά, σέ μία ἀντίστοιχη περίπτωση, ὅταν καί ἐκεῖνος εἶχε ἀπομείνει μόνος του, ἐπειδή ἀντιδροῦσε σφόδρα, διά τό θέμα τοῦ παράνομου γάμου τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου ΣΤ΄ (τῆς «μοιχιανικῆς αἱρέσεως» ὅπως τήν ὀνόμαζε ὁ ἴδιος) καί εἶχε παύσει τό Μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, ἀλλά καί ὅσων εἶχον κοινωνία μαζί μέ τόν Πατριάρχην, καί διά τόν λόγον αὐτόν οἱ ἀντιτιθέμενοί του, τόν κατηγοροῦσαν καί τόν ἐπέκριναν, ὡς πλανεμένον, σχισματικόν καί αἱρετικόν.

Πρός ὅλους αὐτούς λοιπόν λέγει τά κάτωθι:

«Εἷς εὐδοκιμῶν εἰς τό Θεῖον, προτιμότερος ὑπέρ μυριάδας αὐθαδεία σεμνυνομένας... Ἀλλά σύ μέν προτίμησον, εἰ δοκεῖ, τοῦ σωζομένου Νῶε, τό ὑποβρύχιον πλῆθος· ἐμοί δέ συγχώρησον τοῖς ὀλίγοις τῇ Κιβωτῷ προσδραμεῖν... Καί πάλιν, εἰ βούλει, τάξον σαυτόν μετά τῶν πολλῶν ἐν Σοδόμοις. Ἐγώ δέ συνοδεύσω τῷ Λώτ, κἄν μόνος τῶν ὄχλων συμφερόντως χωρίζηται. Πλήν ἐμοί καί πλῆθος αἰδέσιμον, οὐ τό φεῦγον ἐξέτασιν, ἀλλά τό παρέχον ἀπόδειξιν· οὐ τό χαῖρον καινοτομία, ἀλλά τό φυλάσσον πατρώαν κληρονομίαν. Ποῖον δέ μοι καί πλῆθος λέγεις; Τό μισθωθέν κολακεία καί δώροις; Τό κλαπέν ἀμαθείᾳ τε καί ἀγνοίᾳ; Τό πεπτωκός δειλίᾳ καί φόβῳ; Τό προτιμῆσαν πρόσκαιρον ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν τῆς αἰωνίου ζωῆς; Πλήθει τό ψεῦδος κρατύνεις;... Ὅσω γάρ πλείους ἐν τῷ κακῷ τοσούτω μεῖζον ἡ συμφορά». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου P.G. 99, 1083-1084).

Παρόμοια μᾶς λέγουν καί οἱ Ἅγιοι Μ. Βασίλειος καί Γρηγόριος ὁ Θεολόγος:

«Οὐ τό πλῆθος ἐστί τό σωζόμενον ἀλλ’ οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ· ἀρκεῖ γάρ καί εἷς καθ’ ἅπασαν τήν οἰκουμένην, ὥσπερ Νῶε καί Λώτ ἐν Σοδόμοις». (Μ. Βασίλειος ΕΠΕ 3, 5).

«Σύ μέν ἀριθμεῖς τάς μυριάδας, Θεός δέ τούς σωζομένους καί σύ μέν τόν ἀμέτρητον χοῦν, ἐγώ δέ τά σκεύη τῆς ἐκλογῆς».  (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος Α’. Τομ. Συν. Ἀποφ. σελ. 280).

Ἀλλά καί ἕνας ἄλλος παλαιός ἐκκλησιαστικός συγγραφεύς:

«Τῶν ἁμαρτανόντων τό πλῆθος οὐ γεννᾶ τῷ ἁμαρτήσαντι βοήθεια. Τοιοῦτον οὖν λέγεται ἔσεσθαι καί τόν καιρόν τοῦ Ἀντιχρίστου ὧ πᾶσα ἡ γῆ ἀκολουθήσει ἐκτός ΟΛΙΓΩΝ τινῶν ὧν τά ὀνόματα ἐγράφῃ ἐν τῇ βίβλῳ τῆς ζωῆς». (Ἐπιστ. Ἀττικοῦ Ὀρθοδόξου πρός Κριτόβουλον Πελαγιανόν).

Καί ἐάν κανείς ἀναρωτιέται ἀκόμη, διά τόν ἀριθμόν ἤ τό ἐλάχιστον τῶν προσώπων πού δύναται νά «ἀποτελοῦν» τήν  Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σέ κάθε ἐποχή, τούς ἀπαντᾶμε (ὄχι ἐμεῖς φυσικά, ἀλλά ἡ Γραφή καί οἱ Ἅγιοί μας) ὅτι ΔΕΝ ὑπάρχει κανείς συγκεκριμένος ἤ καθορισμένος ἀριθμός. Δύναται νά εἶναι ἀπό χιλιάδες, ἑκατομμύρια καί δισεκατομμύρια ἀνθρώπων, ἕως ἐλάχιστοι, πολύ ὀλίγοι, μόνον τρεῖς, ἤ ἀκόμη καί ΕΝΑΣ, ἀρκεῖ αὐτός ὁ ἕνας νά ἔχει τήν Ἀλήθεια!

Λέγει σχετικά ὁ Ἅγιος Νικηφόρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως:

«Εἰ δὲ καὶ πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξία καὶ εὐσεβεία διαμείνωσιν, οὗτοι εἰσὶν Ἐκκλησία καὶ τὸ κῦρος καὶ ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται κἄν αὐτοῖς κακοπαθῆσαι δεήσοι ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας». (Ἁγίου Νικηφόρου Ὁμολογητοῦ P.G. 100, 844)

Ἐνῶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος γίνεται ἀκόμη πιό συγκεκριμένος λέγοντας ὅτι, «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἐστὶ καὶ ἐν τρισὶν Ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατὰ τοὺς ἁγίους». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου P.G. 99, 1049)

Ἀλλά καί ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς λέγει ὅτι «ἀρκεῖ γάρ καί εἷς καθ’ ἅπασαν τήν οἰκουμένην ὥσπερ Νῶε καί Λώτ ἐν Σοδόμοις». (Μ. Βασίλειος ΕΠΕ 3, 5).

Ἀλλά καί ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας, αὐτό ἀκριβῶς ἐννοεῖ ὅταν μᾶς λέγει:

«οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν».  (Ματθ. ιη΄, 20).

Δηλαδή: 

«ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συγκεντρωμένοι εἰς τό Ὄνομα μου (δηλαδή εἰς τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι Η ΑΛΗΘΕΙΑ καί ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ) τότε ἐκεῖ, ἀνάμεσα τους, εὑρίσκομαι καί Ἐγώ».

Δι’ αὐτό καί μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅτι: «ὅσοι  βρίσκονται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν ἀπαραίτητα καὶ τὴν Ἀλήθεια. Ἐνῶ αὐτοί οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν Ἀλήθεια, δὲν εἶναι οὔτε μπορεῖ νὰ βρίσκονται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ...».

Λέγει συγκεκριμένα ὁ Ἅγιος:

«Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίαν τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους; Ἐκκλησίαν  ἥ "στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας" κατά Παῦλον  ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποιμένας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». (Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Συγγράμματα Τόμ. Β’, σελ. 627)

Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια:

«Ὅμως ποιὰ μερίδα καὶ ποιὸ κλῆρο, ποιὰ γνησιότητα και ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχετε ΟΛΟΙ ἐσεῖς, πού εἶστε ΣΥΝΗΓΟΡΟΙ τοῦ ΨΕΥΔΟΥΣ μὲ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, εἶναι στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ, σύμφωνα καὶ μὲ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον... Ὁπότε, ὅσοι  βρίσκονται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν ἀπαραίτητα καὶ τὴν Ἀλήθεια. Ἐνῶ αὐτοί οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν Ἀλήθεια, δὲν εἶναι οὔτε μπορεῖ νὰ βρίσκονται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι δηλαδή ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ἄσχετα ἐὰν αὐτοὶ νομίζουν ὅτι εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία. Καὶ παρόλο ποὺ αὐτοί λέγουν ψέματα μεταξύ τους, καί κοροϊδεύουν τοὺς ἑαυτούς τους, καλώντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο -ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλους καλούμενοι-  ὡς «ἅγιοι»... «ποιμένες καὶ ἀρχιποιμένες», δηλαδὴ ἐπίσκοποι, ἀρχιεπίσκοποι καὶ πατριάρχες. Μὴν τοὺς πιστεύετε! Λένε ψέματα δέν εἶναι τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀλλά εἶναι ΨΕΥΔΟΠΟΙΜΕΝΕΣ καὶ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΙ!  Νὰ ξέρετε, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία μας, ποτέ δὲν στηρίζεται στὰ πρόσωπα, στὰ ὁποιαδήποτε πρόσωπα, ἀλλὰ ΜΟΝΟΝ στὴν ΑΛΗΘΕΙΑ καὶ στὴν ΑΚΡΙΒΕΙΑ τῆς Πίστεως, ὅπως ἔχουμε διδαχθεῖ καὶ μυηθεῖ, μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας».

Στό ἐρώτημα δέ ἤ τήν ἀπορία πού μπορεῖ νά ἔχουν κάποιοι, διά τό πῶς δηλαδή εἶναι δυνατὸν ὅλοι αὐτοὶ νά μήν γνωρίζουν τήν ἀλήθεια, ἤ πολύ περισσότερον, πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί νά μήν θέλουν νὰ σωθοῦν, τούς ἀπαντᾶμε μέ τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Στεφάνου τοῦ Νέου, ὅταν καί εἰς αὐτόν ἔθεσαν οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι, τό ἐρώτημα αὐτό.

«Διατί διαστρέφεις τόν λαόν ὀνομάζων πάντας ἡμᾶς αἱρετικούς καί λέγων ὅτι σύ μόνον εἶσαι ὀρθόδοξος καί φρονεῖς καλύτερα ἀπό τούς Βασιλεῖς, τούς Πατριάρχας, τούς Ἐπισκόπους καί ὑπέρ τούς Χριστιανούς ἅπαντας;  μ ή π ω ς   ἡ μ ε ῖ ς  θ έ λ ο μ ε ν  ν ά  κ ο λ α σ θ ῶ μ ε ν; Ὁ δέ ἅγιος Στέφανος εἶπεν μέ φωνήν πρεῖαν: Γνωρίζεις τί εἶπεν ὁ Προφήτης Ἠλίας πρός Ἀχαάβ ὅταν τοῦ εἶπε· "σύ εἶσαι αὐτός πού διαστρέφεις τόν λαόν; Δέν εἶμαι ἐγώ, εἶπεν, ἀλλά σύ καί ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου". Οὕτω σᾶς λέγω καί ἐγώ ὅτι δέν διαστρέφω ἐγώ τι, ἀλλά ἐσεῖς, οἵτινες ἀφήνετε τήν πρώτην Παράδοσιν τῶν Πατέρων καί κάμνετε ἰδικά σας νεώτερα σαπρά καί παράλογα δόγματα· διό εἰς σᾶς ἁρμόζει τό ρητόν τοῦ Προφήτου Δαυίδ (Ψαλμ. β’, 1) ἐπειδή "σήμερον συνήχθησαν οἱ ἄρχοντες μέ τούς μισθωτούς ποιμένας καί προδότας τῆς ποίμνης καί κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐμελέτησαν κενά"...». (Βίος Ὁσίου Στεφάνου τοῦ Νέου -ΚΗ’ Νοεμ. -Συναξαριστής  σελ. 704).

Ἄς δοῦμε ὅμως τέλος, ἀντί ἄλλων πολλῶν πού θά ἠμπορούσαμε ἀκόμη νά εἰποῦμε καί τήν ὑπέροχη, μοναδική καί ἀνεπανάληπτη περίπτωση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, πού ἀπό μόνη της θά ἀρκοῦσε καί θά ἦτο ἱκανή νά πείση κάθε καλοπροαίρετον, καί πραγματικά πιστόν Χριστιανόν, διά τό ἐάν ἔχει καμμία σημασία τό πλῆθος, διά τό ἐάν ἡ ἀλήθεια βρίσκεται πάντοτε εἰς τούς πολλούς, διά τό ἐάν συνταυτίζονται καί συμβαδίζουν πάντοτε ἡ ἀλήθεια μέ τούς πολλούς καί τό πλῆθος, διά τό ἐάν ἡ «ἐκκλησία» τῆς κάθε ἐποχῆς ἔχει πάντα τήν ἀλήθεια καί εἶναι πάντα ἀλάθητη, διά τό πού βρίσκεται πραγματικά ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀλήθεια, ἀλλά καί διά τό τί πρέπει νά πράξει κανείς, σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, ὥστε νά μπορέσει νά σωθῆ.

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, γεννήθηκε εἰς τὴν Κωνσταντινούπολη, γύρω στὸ 580 μ.X. καί ἔζησε σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία ἐπικρατοῦσε ἡ αἵρεσις τοῦ Μονοθελητισμοῦ καὶ Μονοενεργητισμοῦ (παρακλάδι τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ).

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν καὶ Μονοενεργητῶν, ἐκλόνησε καὶ ταλαιπώρησε τὴν Ἐκκλησία γιὰ ἑξήντα ὁλόκληρα χρόνια. Ὅλα δέ τά τότε γνωστά πέντε Πατριαρχεῖα καί οἱ κατά τόπους ἐκκλησίες, εἶχαν ἀσπασθεῖ τήν φοβερή αὐτήν αἵρεσιν, δημιουργώντας πολλὰ καὶ διάφορα προβλήματα, σὲ ὅλη τὴν Αὐτοκρατορία καί τήν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ΜΟΝΟΣ πού ἀντέδρασε τότε, ἦταν ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὁ ὁποῖος πολέμησε σφόδρα την αἵρεση αὐτή καί ὅλους τούς ἐκπροσώπους της, ἐν ἔργω καί λόγω, ἀποτειχιζόμενος καί κόβοντας φυσικά καί κάθε πνευματική ἐπικοινωνία μαζί τους. Ἐξ αἰτίας βέβαια αὐτῆς τῆς σθεναρῆς του ἀντιστάσεως, ὑπέστη πολλές καί ποικίλες διώξεις, εἰρωνίες, χλευασμούς, κοροϊδίες, ἐξορίες, ταλαιπωρίες, φυλακίσεις, βασανισμούς, μαρτύρια, ἀφορισμούς, ἀναθεματισμούς καί ἄλλα πολλά.

Δέν ἦταν μάλιστα λίγες οἱ φορές πού προσπάθησαν νά τόν μεταπείσουν μέ πολλούς καί διαφόρους τρόπους, ἄλλοτε με κολακείες καί ὑποσχέσεις, καὶ ἄλλοτε με φοβέρες, ἐκφοβισμούς και ἀπειλές.

Κάποια λοιπόν φορά, ἀπό τίς πολλές φορές πού πῆγαν καὶ τὸν βρῆκαν, διάφοροι ἐπίσκοποι καί ἀξιωματοῦχοι -στὴν ἐξορία καὶ στὴν φυλακὴ ποὺ τὸν ἔβαλαν ο Αὐτοκράτορας καὶ ὁ Πατριάρχης- ἔγινε ὁ ἑξῆς καταπληκτικός διάλογος:

« - Αἱρετικοί: Εἶσαι Χριστιανὸς ἐσύ; (Γιατί μὲ ὅλα αὐτὰ πού κάνεις καί λὲγεις, δείχνεις ὅτι δὲν πρέπει νὰ εἶσαι Χριστιανός).

 - Μάξιμος: Ναί. Μὲ τὴν βοήθεια καὶ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶμαι Χριστιανός.

 - Αἱρετικοί: Δὲν εἶναι ἀλήθεια αὐτὸ ποὺ λές.

 - Μάξιμος: Ἐσὺ λέγεις ὅτι δὲν εἶμαι Χριστιανὸς ἀλλὰ ὁ Θεὸς  λέγει ὅτι εἶμαι καὶ διαμένω Χριστιανός.

 - Αἱρετικοί: Δηλαδὴ θέλεις νὰ μᾶς πεῖς ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι λένε ψέματα καὶ σὺ μόνο λὲς τὴν ἀλήθεια ἢ μπορεῖ νά ἔχεις τὴν ἀλήθεια;

 - Μάξιμος: Κι ἀπαντώντας τους εἶπε ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ δακρυσμένος. Κοιτᾶξτε νά δεῖτε.Ἔχετε ἐξουσία κατὰ παραχώρηση Θεοῦ καὶ νὰ μὲ θανατώσετε καὶ νὰ μὲ ἀφήσετε νὰ ζήσω.  Πλὴν, ἐὰν ὅλοι ἐσεῖς ἔχετε τὴν ἀλήθεια, τότε καὶ ὁ Σατανᾶς εἶναι φύσει Θεός…

 - Αἱρετικοί: Μὲ αὐτὰ ποὺ λὲς σχίζεις τὴν ἐκκλησία.

 - Μάξιμος: Ἐὰν αὐτὸς ποὺ λέγει τὴν ἀλήθεια καὶ τὰ λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων σχίζει τὴν Ἐκκλησία, τότε τί κάνει ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος καταργεῖ τὰ δόγματα τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι κἄν δυνατὸν νὰ ὑπάρξει Ἐκκλησία;…

 - Αἱρετικοί: Δὲν κοινωνεῖς μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κων/λεως;

 - Μάξιμος: Ὄχι δὲν κοινωνῶ, διότι ἔχουν ἀθετήσει τὰς Ἁγίας τέσσαρας Οἰκουμενικάς Συνόδους… Ὁπότε λοιπὸν αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀπὸ μόνοι τους ἔχουν κατακριθεῖ μὲ αὐτὰ ποὺ κάνουν ἀλλὰ ταυτόχρονα ἔχουν καθαιρεθεῖ καί ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Ρώμης… ποιά μυσταγωγία μποροῦν νὰ ἐπιτελέσουν ἢ ποιὸ Πνεῦμα Ἅγιο μπορεῖ νά ὑπάρχει σὲ αὐτοὺς καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἐπιτελοῦν;

 - Αἱρετικοί: Δηλαδὴ, θέλεις νὰ μᾶς πεῖς ὅτι μόνο ἐσὺ θὰ σωθεῖς καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ χαθοῦν;

 - Μάξιμος: Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες δὲν κατέκριναν κανέναν, ὅταν αὐτοὶ δὲν προσκυνοῦσαν τὴν εἰκόνα τὴν χρυσή, ὅλων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων προσκυνούντων αὐτή. Δὲν ἐσκέπτοντο τί ἔκαναν οἱ ἄλλοι, ἀλλὰ ἐκοιτοῦσαν τόν ἑαυτόν τους. Ἐπρόσεχαν καὶ ἐσκέπτοντο ὅπως αὐτοὶ νὰ μὴν ἐκπέσουν τῆς ἀληθείας καὶ τῆς εὐσεβείας. Τὸ ἴδο ἀκριβῶς ἔπραξε καὶ ὁ Δανιὴλ ὅταν εἶχε ριχθεῖ εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων. Καὶ αὐτός δὲν κατέκρινε κανέναν ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ δὲν προσευχόταν στὸν Θεὸ, σύμφωνα μὲ τὸ θέσπισμα τοῦ Δαρείου, ἀλλὰ ἐφρόντιζε μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Νὰ μὴν παραβεῖ δηλαδὴ αὐτὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ… Ἔτσι λοιπὸν προσεύχομαι νὰ μὴν ἐπιτρέψει καὶ σὲ μένα ὁ Θεὸς νὰ κατακρίνω ποτὲ κανένα ἢ νὰ πῶ ὅτι ἐγὼ μόνον θὰ σωθῶ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ χαθοῦν. Προτιμῶ δὲ καλύτερα νὰ ἀποθάνω παρὰ νὰ δώσω τὴν παραμικρὴ ἐνόχληση εἰς τὴν συνείδησή μου, ὅτι ἔχω σφάλλει στὴν Πίστη τοῦ Θεοῦ κατὰ ὁποιονδήποτε τρόπον.

 - Αἱρετικοί: Καὶ τί θὰ κάνεις ὅταν ἑνωθοῦν οἱ Ρωμαῖοι μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως;

 - Μάξιμος: Δὲν πείθομαι ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Πατριάρχη καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Κων/λεως. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἂν συμβεῖ κάτι τέτοιο... τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀναθεματίζει ὄχι μόνον ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἀγγέλους, ἐάν αὐτοί νομοθετοῦν ἀντίθετα μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ…

 - Αἱρετικοί: Γιὰ ποιὸ λόγο δὲν ἐπικοινωνεῖς καί δέν συμπροσεύχεσαι μαζί μας;

 - Μάξιμος: Διότι ἔχετε καταργήσει τάς Ἁγίας Συνόδους.

 - Αἱρετικοί: Ἐὰν ἔχουμε καταργήσει τάς  Ἱεράς Συνόδους, τότε πῶς τὶς ἀναφέρουμε εἰς τὰ ἱερὰ Δίπτυχα;

 - Μάξιμος: Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ὠφέλεια τῆς ἁπλῆς καί ψιλῆς αὐτῆς ἀναφορᾶς, ὅταν εἰς τήν πράξιν ἔχετε ἀλλοιώσει, καταργήσει καὶ καταπατήσει τὰ δόγματα τῶν Συνόδων αὐτῶν;

 - Αἱρετικοί: Γιατί ἀγαπᾶς τοὺς Ρωμαίους καὶ μισεῖς τοὺς Γραικούς;

 - Μάξιμος: Ἔχουμε παραγγελία ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ μὴν μισοῦμε ποτὲ κανέναν. Ὡς ἐκ τούτου ἀγαπῶ τοὺς Ρωμαίους ὡς ὁμοπίστους, τοὺς δὲ Γραικοὺς ὡς ὁμογλώσσους…

 - Αἱρετικοί: Δὲν εἶναι ἔγκυρος ἡ Σύνοδος ποὺ ἔγινε στὴν Ρώμη, ἐπειδὴ αὐτὸς ποὺ τὴν συγκρότησε καθαιρέθηκε.

 - Μάξιμος: Δὲν καθαιρέθηκε, ἀλλὰ ἐξεδιώχθη. Ἀλλὰ καὶ ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι καθαιρέθηκε, τότε ποιὰ συνοδικὴ καὶ κανονικὴ πράξις ἔγινε, ἡ ὁποία νὰ κάνει νόμιμη καὶ ἔγκυρη τὴν καθαίρεσή του; Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμη ἡ καθαίρεσή του ἔγινε κανονικά, αὐτὸ δὲν δημιουργεῖ κάποιο ἐμπόδιο καὶ πρόκριμα γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, σύμφωνα πάντοτε μὲ τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς κανόνες καὶ μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ…

 - Αἱρετικοί: Ἀστειεύεσαι καί παίζεις μαζί μας ἀββᾶ; Δὲν γνωρίζεις ποὺ εἶσαι καὶ ποῦ βρίσκεσαι;

 - Μάξιμος: Δὲν παίζω οὔτε καί ἀστειεύομαι καὶ πὼς θὰ μποροῦσα ἄλλωστε. Ἀλλὰ πενθῶ τὴν ζωήν μου ἡ ὁποία ἔχει συντηρηθεῖ μέχρι σήμερα (75 ἐτῶν) διὰ νὰ λάβω πεῖρα καὶ δοκιμή, τέτοιων ἀπίστευτων γεγονότων, πραγμάτων καὶ φαντασμάτων… Ὅμως ἀπό τήν ἄλλη δὲν μπορῶ νὰ λυπήσω τὸν Θεὸν σιωπώντας καὶ νὰ μὴν πῶ καὶ νὰ ὁμολογήσω ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα Ἐκεῖνος μᾶς διέταξε νά λέμε… Διότι δὲν ὑπάρχει τίποτε χειρότερο πιὸ βίαιο καὶ ἄσχημο ἀπὸ τὸ νὰ σὲ κατηγορεῖ ἡ συνείδησή σου, ὅπως δὲν ὑπάρχει καί τίποτε καλύτερο, ὀμορφότερο καὶ παρρησιαστικότερο, ἀπὸ τὸ νὰ σὲ βεβαιώνει ἡ συνείδησή σου ὅτι πράττεις ὀρθά καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ...

Τότε ὅλοι αὐτοί, ἀφοῦ κούνησαν ἀπογοητευτικὰ τὶς κεφαλὲς τους ἐσιώπησαν, αὐτὸ μόνον λέγοντας.

 - Αἱρετικοί: Ὅλα εἶναι πολύ δύσκολα καὶ ὁδηγοῦν σὲ ἀδιέξοδο...

Καὶ προσκυνήσαντες τὸν Ἅγιο Μάξιμο μετὰ πάσης ἱλαρότητος ἀνεχώρησαν...».

« - Χριστιανός εἶ;

- Χάριτι Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ τῶν ὅλων Χριστιανός εἰμί.

- Οὐκ ἔστιν ἀληθές.

- Σύ λέγοις οὐκ εἰμί ἀλλ’ ὁ Θεός λέγοι εἶναι με καί διαμένειν Χριστιανόν...

- Ἁπλῶς πάντες ψεύδονται καί σύ μόνος ἀληθεύεις;

-  Καί ἀποκριθείς εἶπεν ὁ τοῦ Θεοῦ δοῦλος συνδακρύσας τῷ λόγῳ· Ἐξουσίαν ἔχετε συγχωροῦντος τοῦ Θεοῦ καί ζωῶσαι καί θανατῶσαι· πλήν ἐάν οὗτοι ἀληθεύουσιν καί ὁ σατανᾶς φύσει Θεός ἐστιν... 

- Ταῦτα λέγων ἔσχισας τήν Ἐκκλησίαν.

- Εἰ ὁ λέγων τά τῶν ἁγίων Γραφῶν καί τά τῶν ἁγίων Πατέρων σχίζει τήν Ἐκκλησίαν, ὁ ἀναιρῶν τά τῶν ἁγίων δόγματα, τί δειχθήσεται τῇ Ἐκκλησίᾳ ποιῶν, ὧν χωρίς οὐδέ αὐτό τοῦτο Ἐκκλησίαν εἶναι δυνατόν;...

- Οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνῳ Κων/λεως;

- Οὐ κοινωνῶ· ὅτι τάς ἁγίας τέσσαρας Συνόδους ἐξέβαλον... Οἱ τοίνυν ὑφ’ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί καθαιρεθέντες,... ποίαν ἐπιτελέσουσι μυσταγωγίαν· ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾶ; 

- Σύ μόνος σώζη καί πάντες ἀπόλλυνται;

-Οὐδένα κατέκριναν οἱ τρεῖς παῖδες μή προσκυνήσαντες τῇ εἰκόνι, πάντων ἀνθρώπων προσκυνούντων. Οὐ γάρ ἐσκόπουν τά τῶν ἄλλων, ἀλλ’ ἐσκόπουν ὅπως ἄν αὐτοί μή ἐκπέσωσι τῆς ἀληθοῦς εὐσεβείας. Οὕτω καί Δανιήλ βληθείς εἰς τόν λάκκον τῶν λεόντων, οὐ κατέκρινεν τινα τῶν μή προσευξαμένων τῷ Θεῷ κατά τό θέσπισμα Δαρείου, ἀλλά τό ἴδιον ἐσκόπησε... καμέ οὖν μή δῷ ὁ Θεός κατακρῖναί τινα, ἤ εἰπεῖν, ὅτι ἐγώ μόνος σώζομαι. Αἱροῦμαι δέ ἀποθανεῖν, ἤ θρόησιν ἔχειν κατά τό συνειδός, ὅτι περί τήν εἰς Θεόν πίστιν παρεσφάλην καθ’ οἱονδήποτε τρόπον.

- Καί τί ἔχεις ποιῆσαι τῶν Ρωμαίων ἑνουμένων τοῖς Βυζαντίοις;...

- Οὐ πείθομαι ὅτι οἱ Ρωμαῖοι ἑνοῦνται τοῖς ἐνταῦθα... μέ τόν ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ· εἰ δέ... τό Πνεῦμα τό Ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου καί ἀγγέλλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμα τι νομοθετοῦντας...

- Διατί οὐ κοινωνεῖς μεθ’ ἡμῶν;

- Ὅτι ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους.

- Ἐάν ἔξω ἔβαλε τάς συνόδους πῶς εἰς τά δίπτυχα ἀναφέρονται;

- Καί τίς ὄνησις ὀνομάτων τῶν δογμάτων ἐκβεβλημένων;

- Διατί ἀγαπᾶς τούς Ρωμαίους καί τούς Γραικούς μισεῖς;

- Παραγγελίαν ἔχομεν, τοῦ μή μισῆσαί τινα. Ἀγαπῶ τού Ρωμαίους ὡς ὁμοπίστους· τούς δέ Γραικούς ὡς ὁμογλώσσους...

- Οὐ κεκύρωται ἡ σύνοδος, τοῦ συγκροτήσαντος αὐτήν καθαιρεθέντος.

- Οὐ καθηρέθη ἀλλ’ ἐδιώχθη. Ποία γέγονεν ἐπί τοῖς πεπραγμένοις συνοδική καί κανονική πρᾶξις ἀσφαλῶς ἔχουσα αὐτοῦ τήν καθαίρεσιν; Πλήν ἵνα καί κανονικῶς καθῃρέθη, οὐ ποιεῖ τοῦτο πρόκριμα τοῖς ὀρθοδόξως κατά τούς θείους κανόνας κυρωθεῖσιν...

- Παίζεις ἀββᾶ, οὐκ οἶδας ποῦ εἶ;

- Ὁ δέ·  Οὐ παίζω, ἀλλά πενθῶ τήν ζωήν μου συντηρηθεῖσαν μέχρι τοῦ νῦν, ἵνα τοιούτων λάβω πεῖραν φαντασμάτων... Οὐ γάρ δύναμαι λυπῆσαι τόν Θεόν σιωπῶν, ἅπερ αὐτός λαλεῖσθαι καί  ὁμολογεῖσθαι προσέταξεν... οὐδέν βιαιότερον συνειδότος κατηγοροῦντος καί οὐδέν τούτου συνηγοροῦντος παρρησιαστικώτερον...

Τότε σείσαντες τάς κεφαλάς ἐσιώπησαν, τοῦτο μόνον εἰρηκότες· ὅλα δυσχερῆ καί ἀνέκβατα... καί προσκυνήσαντες μετά πάσης ἱλαρότητος ἀνεχώρησαν...». (Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ P.G. 90, 109-125)

Κάποια ἄλλη φορά πάλιν τοῦ ἔλεγον:

«Μάξιμε ποίας Ἐκκλησίας εἶ; Βυζαντίου; Ρώμης; Ἀντιοχείας; Ἀλεξανδρείας; Ἱεροσολύμων; Ἰδού πᾶσαι μετά τῶν ὑπ’ αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἑνώθητι, μήπως ξένην ὁδόν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθῃς ὅπερ οὐ προσδοκᾶς. Πρός οὕς εἶπον· Καθολικήν Ἐκκλησίαν τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς Αὐτόν Πίστεως ὁμολογίαν Πέτρον μακαρίσας, ἐφ’ οἷς Αὐτόν καλῶς ὡμολόγησεν, ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο. Πλήν μάθω τήν ὁμολογίαν ἐφ’ ἥν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν γέγονεν ἡ ἕνωσις καί τοῦ γενομένου καλῶς, οὐκ ἀλλοτριοῦμαι... Τοῦτο οὖν λέγειν οὐ δύναμαι οὔτε ἐδιδάχθην παρά τῶν Ἁγ. Πατέρων ὁμολογεῖν. Τό δοκοῦν ὑμῖν οὖσιν ἐξουσιασταῖς ποιήσατε... -οὐκοῦν ἄκουσον, ἔφησαν. Ἔδοξε τῷ Δεσπότῃ καί τῷ Πατριάρχῃ, διά πραικέπτου τοῦ πάππα Ρώμης ἀ ν α θ ε μ α τ ι σ θ ῆ ν α ί  σ ε  μή πειθόμενον...».  (Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ - P.G. 90, 132).

Ἄς ἔχουμε λοιπόν, ὅλοι, ἀνοιχτά τά μάτια τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας. Ἄς εἴμαστε πάντοτε σὲ ἐγρήγορση πνευματική. Ἄς μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ τήν ἑκάστοτε ἐκκλησιαστική ἤ πολιτική ἐξουσία, οὔτε ἀπό κολακεῖες καί ἀπὸ μεγάλα λόγια, ἀλλά οὔτε καί νά μᾶς τρομάζει αὐτή, διότι ὁ Θεός εἶναι Παντοδύναμος καί πάνω ἀπό ὅλους αὐτούς. Οὔτε ἀκόμη νά παρασυρόμαστε ἀπό τὸ πλῆθος, διότι ὅπως διαπιστώσαμε μέ πολλά παραδείγματα, ἡ ἀλήθεια δὲν βρίσκεται πάντοτε στὸ πλῆθος καί τούς πολλούς.

Οὔτε ἀκόμη νά ἀναρωτιέται κανείς πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτοὶ νά μήν γνωρίζουν, ἤ πολύ περισσότερον, πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί νά μήν θέλουν νὰ σωθοῦν. Μέ τήν ἴδια λογική σέ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις πού ἀναφέραμε μέ τίς διάφορες αἱρέσεις, ἄραγε δὲν ἤθελε νὰ σωθεῖ ὁ Ἄρειος, ὁ Μακεδόνιος, ὁ Διόσκουρος, ὁ Εὐτυχής καὶ τόσοι ἄλλοι Πατριάρχες;

Δὲν ἤθελαν νὰ σωθοῦν τέλος οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως στήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ, ποὺ ἀναφέραμε προηγουμένως;  Ὁ Σέργιος, ὁ Πέτρος, ὁ Παῦλος ὁ Πύρρος κ.λπ.; αὐτοὶ δὲν ἤθελαν νὰ σωθοῦν, αὐτοὶ δὲν ἤξεραν, αὐτοί δὲν εἶχαν μόρφωση; 

Κι ὅμως τελικά ἀποδείχθηκε ὅτι ΔΕΝ ἤθελαν νά σωθοῦν, δι΄αὐτό καί παρέμεναν ἀμετανόητοι στήν πλάνη καί τήν αἱρεσή τους. Καί διά τόν λόγον αὐτόν ἄλλωστε καταδικάστηκαν, ἀπό τοπικές καί Οἰκουμενικές Συνόδους, ὅλοι αὐτοί, ἀλλά καὶ τόσοι ἄλλοι αἱρετικοί μοναχοί, κληρικοί ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς, ἀνά τούς αἰῶνας.

Δι’ αὐτό ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐάν θέλουμε πραγματικά νά σωθοῦμε, τό μόνον πού πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ καί νά μᾶς ἐνδιαφέρει, εἶναι ὄχι τό πῶς θά ἀρέσουμε στούς πολλούς, οὔτε τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος, ἀλλά τό πῶς θὰ ἀρέσουμε στόν Θεόν καί τό πῶς θά εἴμαστε πάντοτε ἀληθινά καί οὐσιαστικά κοντὰ Του. Τό πῶς θά τηροῦμε τόν Νόμον Του καί τίς Ἐντολές Του. Τό πῶς θά ἔχουμε καί θά ὁμολογοῦμε τήν Ἀλήθειά Του παντοῦ καί πάντοτε, ἀνεξαρτήτου κόστους καί ἀποτελέσματος. Ἀκόμη καί ἐάν ἔχουμε ἀπομείνει τελείως μόνοι μας. Ἀκόμη καί ἐάν εἶναι ὅλοι ἐναντίον μας. Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι μᾶς μισοῦν, μᾶς πολεμοῦν καί μᾶς συκοφαντοῦν, διότι ὅπως λέγει καί ὁ χρυσοῦς τῇ γλῶττα Ἰωάννης, «δὲν ὑπάρχει κανένα ὄφελος σὲ μᾶς ὅταν εἴμαστε πρὸς ὅλους εἰρηνικοὶ, ἀλλὰ πρὸς τὸν Θεὸν εἴμεθα ἐνάντιοι. Ὅπως ἀκριβῶς δὲν ὑπάρχει καμμία βλάβη σὲ ἐμᾶς ἀκόμη καὶ ἂν πολεμούμεθα ἀπὸ ὅλους, ἀλλὰ εἰρηνεύουμε ὅμως μὲ τὸν Θεό. Καὶ πάλι δὲν ὑπάρχει καμμία ὠφέλεια ἀκόμη καὶ ἂν τά ἔχουμε μέ ὅλους καλά καί εὐδοκιμοῦμε παρὰ πάντας, ἀλλά προσκρούομε ὅμως πρὸς τὸν Κύριον. Δὲν ὑπάρχει κανένας κίνδυνος, ἀκόμη καὶ ἂν μᾶς ἀποστρέφονται καὶ μᾶς μισοῦν οἱ πάντες, ὁ δὲ Θεός, μᾶς ἀποδέχεται καὶ μᾶς ἀγαπᾶ. Διότι ἡ πραγματικὴ χάρις καὶ ἡ πραγματικὴ εἰρήνη ὑπάρχει καὶ  δίδεται μόνο ἀπὸ τὸν Θεόν».  

(Ἁγίου Χρυσοστόμου ΕΠΕ. 18, 26)

----------------------

(*)

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΘΕΣΕΙΣ-ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΑΣ:

1) Ο,ΤΙ ΕΧΩ ΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΨΕΙ ΙΣΧΥΟΥΝ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΞΩ. ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ.

2) ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΟΜΙΛΩ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΩ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΦΥΣΙΚΑ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΝ ΝΑ ΦΥΓΩ ΚΑΙ ΝΑ «ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΩ» ΔΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ.

3) ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΩ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ. ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΦΟΒΙΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΒΡΕΙΣ ΤΟΥΣ. ΕΞ ΑΛΛΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

4) Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΕΙΣ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 2018, ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΑ ΚΑΙ ΕΓΡΑΦΑ ΑΠΟ ΤΟ 2006. ΤΟ ΟΤΙ ΔΕ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΙΛΕΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΕΣΕΙ ΕΞΩ, ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΛΑΝΗΘΕΙ, ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗΣ, ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΕ  ΑΛΛΟ ΣΧΕΤΙΚΟ.

5) ΚΑΛΩ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΜΕ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΝ ΜΟΥΛΑΤΣΙΩΤΗΝ ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΦΩΚΙΔΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΣ ΕΣΠΕΥΣΕ «ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ» ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΕΙ ΜΕ ΦΟΒΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ, ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΒΕΒΑΙΩΣ ΕΞ ΙΔΙΩΝ ΤΑ ΑΛΛΟΤΡΙΑ.