ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ...

«Η ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΕΛΠΙΔΑ»

Της Αικατερίνης Αντωνιάδου
Θεολόγου - Πολιτικού Επιστήμονος

- Η ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΔΙΗΓΗΣΙΣ εἶναι παρμένη ἀπό τή ζωή τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.Ὅταν πρωτοϊδρύθηκε τό Κοινόβιο τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου στήν Παλαιστίνη, ἦταν τόσο φτωχό, πού συχνά δέν ὑπῆρχαν οὔτε τά ἀπολύτως ἀναγκαῖα, γιά τήν συντήρηση τῶν Μοναχῶν.Ἦτο Μέγα Σάββατο ἀπόγευμα.Περίμεναν νά ἑορτάσουν τό Ἅγιο Πάσχα. Οἱ Ἀδελφοί ἔψαχναν ἀπελπισμένοι ὁλόκληρο τό μοναστήρι. Δέν ζητοῦσαν μεγάλα πράγματα. Γιά τίποτε φαγώσιμο, οὔτε συζήτησι πιά δέν γινόταν. Μιά μικρή προσφορά ἐκύτταζαν νά βροῦν, ξεχασμένη ἀπό ἄλλη φορά, γιά νά μή στερηθοῦν τή Θεία Κοινωνία. Ἀδύνατον ν’ ἀνακαλύψουν. Κι’ ἐδῶ στέρησις, συλλογίζονταν. Τό εἶπαν στό Γέροντά τους, στόν Ὅσιο Θεοδόσιο. Τούς ἄκουσε μέ ἀπόλυτη ἡρεμία, σάν νά συνέβαιναν ὅλα αὐτά σέ ξένη περιοχή. Οὔτε τήν ἀνησυχία τους φαινόταν νά συμμερίζεται ὁ οὐράνιος ἐκεῖνος ἄνθρωπος καί διαταγή ἔδωσε νά εἶναι ἕτοιμο γιά τή νυκτερινή Λειτουργία τό Ἅγιο Βῆμα, ἀκόμη κι’ ἡ τράπεζα γιά τό πασχαλινό γεῦμα.
- Μάταιη παρηγοριά, ψιθύρισαν μερικοί.
Ὁ Ὅσιος ἔκανε πώς δέν ἄκουσε.
- Μήπως ἔγινε ἀσθενέστερος στή δύναμη ἤ ἀτονώτερος στό νά χορηγῇ καί σήμερα Ἐκεῖνος, πού ἔθρεψε μέ τό μάννα ὁλόκληρο λαό στήν ἔρημο καί χόρτασε τόσο πλῆθος μέ πέντε ψωμιά;

Ἐθαύμαζαν οἱ Μοναχοί τήν πεποίθησι τοῦ Ἡγουμένου τους, μά δέν κατώρθωσαν νά τή συμμερισθοῦν. Βασίλευε ὁ ἥλιος ὅταν κτύπησε τήν πόρτα τοῦ Μοναστηριοῦ κάποιος ἄγνωστος. Μαζί του ἔφερνε δυό καμῆλες φορτωμένες.- Πήγαινα μιά μικρή δωρεά σέ κάποια σκήτη λίγο πιό πέρα ἀπό τό Μοναστήρι σας, ἐξήγησε στούς Ἀδελφούς. Μά μόλις ἔφθασα ἐδῶ, τά ζῶα μου σταμάτησαν καί μέ κανένα τρόπο δέν μποροῦσα νά τά κάνω νά προχωρήσουν βῆμα. Λέγω μήπως θέλει ὁ Θεός ν’ ἀφήσω σέ σᾶς αὐτά τά λίγα τρόφιμα; Λίγα τρόφιμα! Αὐτά ἔφθασαν ὡς τήν Πεντηκοστή καί πέρα ἀκόμη. Οὔτε προσφορές ἔλειπαν γιά τή Θεία Λειτουργία ἀπό τήν ἀνέλπιστη δωρεά.- Πολύ μεγάλη ἡ ἐλπίδα! ἔλεγαν μεταξύ των οἱ καλόγεροι τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου κι’ εὐλαβοῦντο τόν Ἅγιο Γέροντά τους πού τόν στόλιζε κι’ αὐτή ἡ ἀρετή.

- ΕΓΝΩΡΙΣΑ ΑΔΕΛΦΟ, διηγεῖται ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ, πού ἐνῶ ἀρρώστησε καί ὑπέφερε πολύ, τόν ἀνάγκαζαν οἱ ἄλλοι νά ἐργάζεται. Τόση σωματική ἐξάντλησι αἰσθανόταν, πού μόνος στό κελλί του ἔκλαιγε μέ πόνο καί παρακαλοῦσε τόν Θεόν νά τοῦ χαρίσῃ τήν ὑγεία του.
- Κύριέ μου, ἔλεγε, γνωρίζω πώς ἡ ἀρρώστια τοῦ σώματος μοῦ δόθηκε γιά θεραπεία τῆς ψυχῆς μου, ἀλλά γιά νά μή γίνωμαι βάρος στούς ἀδελφούς μου, σέ παρακαλῶ, Φιλάνθρωπε, θεράπευσε τήν ψυχή καί τό σῶμα μου.Κάθε μέρα προσηύχετο κατ’ αὐτόν τόν τρόπο κι’ ἐργαζόταν σκληρά χωρίς νά παραπονῆται. Καί ὁ Θεός πού ἔβλεπε τόν εὐλαβῆ Μοναχό νά μή χάνῃ τήν ἐλπίδα του, τοῦ χάρισε τήν ὑγεία του.

- ΑΝ ΟΝΤΩΣ  πιστεύῃς πώς ὁ Θεός εἶναι Παντοδύναμος καί ἀληθινός, λέγει ὁ Ἀββᾶς Εὐπρέπιος, στήριζε σ’ αὐτόν μόνον τήν ἐλπίδα σου καί νά εἶσαι βέβαιος πώς θά κληρονομήσης τά ἀγαθά Του.

- ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΙΛΟΜΟΝΑΧΟΣ χριστιανός ἐπισκεπτόταν τακτικά τούς Γέροντας στήν ἔρημο γιά νά ὠφελῆται ἀπό τή διδασκαλία των. Κάποτε ἀνακάλυψε ἕνα πολύ γέρο καί ἄρρωστο Ἐρημίτη. Τόν λυπήθηκε καί θέλησε νά τοῦ ἀφήσῃ ὅσα χρήματα εἶχε μαζί του, γιά τίς ἀνάγκες του.
- Κράτησέ τα, Ἀββᾶ, τοῦ ἔλεγε παρακαλεστικά. Εἶσαι γέρος κι’ ἄρρωστος. Δέν μπορεῖς πιά νά ἐργάζεσαι.
- Ἑξήντα ὁλόκληρα χρόνια ὑποφέρω ἀπό τούτη τήν ἀρρώστια καί μέ τοῦ Θεοῦ τή βοήθεια δέ μοῦ ἔλειψε ποτέ τίποτε. Ἐκεῖνος πού ἔχει τή φροντίδα μου ἀδιάκοπα μοῦ στέλνει πάντα τά ἀναγκαῖα. Θέλεις λοιπόν τώρα ἐσύ, Ἀδελφέ, νά διώξης τόν Τροφέα μου; εἶπε ὁ γέρων Ἐρημίτης καί μέ κανένα τρόπο δέ δέχτηκε τά χρήματα.

- ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ δοῦλος, ὡμολογοῦσε πρός δόξαν Θεοῦ, ὁ Ἀββᾶς Σιλουανός, καί ὁ Κύριός μου μέ προστάζει:
- Ἐργάσου τό ἔργον μου καί ἐγώ σέ διατρέφω. Τό πῶς, μή ἐρεύνα. Ἄν λοιπόν ἐργασθῶ, τρώγω ἀπό τό μισθό μου, δηλαδή ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

- ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ σ’ ἕνα χωριό, εἶχε ἕνα μικρό περιβολάκι. Τό καλλιεργοῦσε κι’ ἀπό ὅ,τι τοῦ ἀπέδιδε, κρατοῦσε τόσα μόνο, ὅσα χρειάζονταν νά συντηρῆται φτωχικά. Τά ὑπόλοιπα τά ἔδινε στούς φτωχούς ἐλεημοσύνη. Μά κάποτε ὁ διάβολος, γιά νά τόν ἐμποδίση ἀπό τό καλό, ἄρχισε νά σπέρνη ζιζάνια στή ψυχή του. Τοῦ ψιθύριζε λοιπόν στό νοῦ:- Βάλε λίγα χρήματα στήν ἄκρη, γιά τά γεράματά σου. Μπορεῖ νά σοῦ ἔλθη καί καμμιά ἀρρώστια καί νά μήν εἶσαι σέ θέσι νά ἐργάζεσαι.Παρασύρθηκε ὁ ἄνθρωπος ἀπό τούς λογισμούς του. Περιώριζε σιγά - σιγά τίς ἐλεημοσύνες του, γιά νά κάνῃ οἰκονομίες. Μέ τόν καιρό γέμισε ἕνα μικρό κιοῦπι μέ χρυσά νομίσματα. Ὅταν τό ἔθαψε ἱκανοποιημένος σ’ ἕνα λάκκο τοῦ περιβολιοῦ του, γιά νά τό ἔχῃ στά γεράματά του, τοῦ ἦρθε ξαφνικά βαρειά ἀρρώστια καί σάπισε τό πόδι του. Ξέθαψε ἔτσι τό κιοῦπι πολύ γρήγορα γιά νά ξοδεύῃ τίς οἰκονομίες του σέ γιατρούς καί φάρμακα, χωρίς ὠφέλεια ὅμως. Τό πόδι χειροτέρευε κι’ οἱ γιατροί πῆραν τήν ἀπόφασι νά τό κόψουν.Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας πού ὡρίσθηκε ἡ ὁδυνηρή ἐγχείρησι, πῆρε κοντά στό κρεβάτι του ὁ κηπουρός τό κιοῦπι του κι’ ἄρχισε νά μετρᾶ καί νά ξαναμετρᾶ τά τελευταῖα ὑπολείμματα τῆς οἰκονομίας του, πού θά ἔδινε τήν ἑπομένη στούς γιατρούς, γιά νά τόν ἀφήσουν χωρίς πόδι. Εἶχε τώρα πικρά μετανοήσει, πού στήριξε πιό πολύ τίς ἐλπίδες του στά χρυσᾶ νομίσματα, παρά στόν Κύριόν του καί τόν παρακαλοῦσε μ’ ὅλη του τήν ψυχή νά τόν συγχωρήση. Καθώς προσευχόταν κι’ ἔκλαιε, παρουσιάστηκε μπροστά του ἅγιος Ἄγγελος.
- Τά χρήματα πού σύναξες, στερῶντας τα ἀπό τούς φτωχούς, σοῦ χρησίμευσαν σέ τίποτα; τόν ἐρώτησε μέ αὐστηρή φωνή.

- Ὄχι κύριέ μου. Ἀναγνωρίζω πώς ἔσφαλα. Ὤ, ἄν τύχω συγγνώμης, δέ θά ξαναπέσω στό ἴδιο σφάλμα. Μόνο ἡ ἐλπίδα στό Θεό εἶναι σταθερή καί βεβαία, φώναξε ὁ δυστυχής μ’ ὅλο τόν πόνο τῆς ψυχῆς του. Τότε, ὁ ἀγαθός Ἄγγελος, ἄγγιξε τό πονεμένο πόδι καί παρευθύς τό ἔγιανε. Τό πρωΐ πού πῆγαν οἱ γιατροί μέ τά χειρουργικά τους ἐργαλεῖα νά τόν ἀκρωτηριάσουν, τόν βρῆκαν ὑγιέστατο νά σκάβη τό μικρό του περιβόλι.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Πρός τόν Θεό ΕΛΠΙΔΑ! Γιά ὁρισμένους ἀνθρώπους ἤ γιά κάποιους "λογικοκρατούμενους" αὐτό μπορεῖ νά σημαίνει, μιά πολύ ἀφηρημένη καί ἀνυπόστατη οὐσιαστικά ἔννοια. Γιά μερικούς ἄλλους, ἡ ἐλπίδα πρός τόν Θεό, εἶναι στήριγμα πάνω σέ μιά γενική ἔννοια περί Θεοῦ, πού μπορεῖ νά σημαίνει μιά ἀόρατη δύναμη, μιά ἄγνωστη δύναμη, μιά ἰδέα ...

Εἶναι διαπιστωμένο πάντως, πώς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σχεδόν νιώθουν τήν ἀνάγκη νά ἐναποθέσουν τήν ἐλπίδα τους στίς δύσκολες στιγμές, πάνω σέ μιά δύναμη ἀνώτερη ἀπ’ αὐτούς.

Αὐτό συνέβαινε σ’ ὅλες τίς ἐποχές, σήμερα ὅμως ἔχει ἐνταθεῖ. Ἡ ἔξαρση τῆς ἐγκληματικότητας, τῆς ἀνεργίας, οἱ ἀνταγωνιστικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων σ’ ὅλα τά πεδία, ἡ ἔλλειψη στενῶν οἰκογενειακῶν δεσμῶν καί ἰδεολογικῶν προσανατολισμῶν καθιστοῦν τόν ἄνθρωπο ἀνίσχυρο στίς δυσκολίες τοῦ σύγχρονου ρυθμοῦ ζωῆς καί τοῦ δημιουργοῦν τήν ἀνάγκη νά στηριχτεῖ κάπου. Ἀνάγκη τήν ὁποία ἐκμεταλλεύονταν, ἀνέκαθεν, οἱ παντός εἴδους ἐπιτήδειοι.

Ἐδῶ ἀκριβῶς βγαίνει στήν ἐπιφάνεια, ἡ παιδεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἡ διαπαιδαγώγηση πού ἔχει πάρει ἀπό τούς γονεῖς του, οἱ ἠθικές του ἀξίες καί ἀντιστάσεις καί τό πιό σημαντικό! Τό εἶδος τῆς σχέσης του μέ τόν Θεό, ὁ ὁποῖος ὡς ἄγρυπνος φρουρός καί στοργικός Πατέρας παρακολουθεῖ πάντα μέ ΑΠΕΙΡΗ ἀγάπη καί καλοσύνη τήν ζωή μας.

Στό σημεῖο αὐτό θά δείξουμε πόσο "γνωρίζουμε" τόν Θεό, τόν Ἀληθινό Θεό, ὥστε νά στηριχτοῦμε σ’Αὐτόν. Γιατί ὅποιος ἔχει "γνωρίσει" τόν Θεό μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τήν μελέτη τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά κυρίως ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν προσωπικό του ἀγῶνα, θά στραφεῖ καί θά ἐλπίσει αὐτόματα πρός τόν Θεό, σέ κάθε κρίσιμη περίσταση τῆς ζωῆς του.

Θά ’λεγε βέβαια κανείς: καλά, μόνο στά δύσκολα θά πρέπει νά "θυμόμαστε" τόν Θεό καί τά θεῖα;

Σ’ αὐτό ἔγκειται ἡ διαφορά τῶν χριστιανῶν μεταξύ τους, στό πόσο ἔχουν συνειδητοποιήσει τήν Πίστη μας, τήν γλυκειά μας Ὀρθοδοξία. Γιατί ὅσο πιό βαθειά εἶναι ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου τόσο πιό δεδομένο καί φυσικό θεωρεῖ τό να σπεύσει πρός τόν καλό Θεό ὄχι μόνο γιά τά δύσκολα ἀλλά καί γιά τά πιό ἁπλά καί καθημερινά! Εἶναι ὅπως ἕνα παιδί πού ἔχει ἀνάγκη καί θά ἀναζητήσει τήν φροντίδα, τήν βοήθεια, τήν προστασία ἀπό τούς γονεῖς του ἀλλά καί τήν συντροφιά, τήν παρέα, τήν συζήτηση.

Ἡ σχέση μας ὁπότε μέ τόν Θεό δέν πρέπει νά περιορίζεται μόνο στήν πνευματική σφαίρα ἀλλά καί στήν καθημερινή μας πραγματικότητα καί τήν ὑλική μας ὑπόσταση.

Σημαντικό νά ἐπισημάνουμε, ὅπως διαβεβαιώνει καί ἡ ἐπιστήμη, πώς εἶναι συνυφασμένη μέ τήν φύση τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἀνάγκη του νά θρησκεύει. Ἄς κατευθύνουμε ὅμως τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα μας πρός τόν Ἀληθινό Θεό ΜΟΝΟ, γιατί ἡ κοινωνία μας βρίθει ἀπό ὑποσχέσεις καί φροῦδες ἐλπίδες πού παρέχουν ψεύτικοι "θεοί", πού ὅλο καί αὐξάνονται. Αὐτοί ἔχουν αἰχμαλωτίσει στά δίχτυα τους πλῆθος ἀνθρώπων (κυρίως νέους) καί ἔχουν διάφορα ὀνόματα· αἱρέσεις, παραθρησκεῖες, σατανισμός, μάγοι, μέντιουμ, ἀστρολόγοι, χρῆμα, ναρκωτικά, σαρκολαγνεία καί ὁ κατάλογος τελειωμό δέν ἔχει...

 Ὁ ΑΛΗΘΙΝΟΣ Θεός ὅμως εἶναι ΕΝΑΣ καί ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ καί μᾶς ἔκανε τήν ὑψίστη τιμή νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ ὄχι μόνο μέσα ἀπό τούς μεγάλους καί ἁγίους ἀπεσταλμένους Του, -Προφῆτες, Διδασκάλους, Ἀποστόλους-  ἀλλά κυρίως μέ τήν δική Του παρουσία στή γῆ, γιά νά τόν γνωρίσουμε καί γιά νά μᾶς σώσει.

Ἄς ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας σ’ Αὐτόν καί μόνον σ’ Αὐτόν· εἶναι ὁ μόνος πού δέν θά μᾶς προδώσει ποτέ...

Ἐάν δέ ὁ Θεός δέν μᾶς προδίδει ποτέ, ὅταν μέ πίστη καί ἐλπίδα ζητοῦμε βοήθεια πού ἀφορᾶ τήν ἐπίγεια ζωή μας, ἡ ὁποία εἶναι πρόσκαιρη καί σύντομη, πόσο μᾶλλον ΔΕΝ θά μᾶς ἐγκαταλείψει στήν ἀπόκτηση τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν τά ὁποῖα εἶναι αἰώνια καί ἑτοίμασε γιά μᾶς ἀπό καταβολῆς κόσμου. Μέ μία βασική προϋπόθεση· νά εἴμαστε καλοπροαίρετοι, νά ἀγωνιζώμαστε πάντοτε, τό κατά δύναμη καί νά τό ζητήσουμε μέ θερμή πίστη καί ΕΛΠΙΔΑ. Τήν ἐλπίδα μας αὐτή βέβαια, πολλοί θά πολεμήσουν καί θά προσπαθήσουν νά σβήσουν. Ἐμεῖς ὅμως, θά πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε, γιά νά μείνουμε ἀκλόνητοι ἕως τέλους  κατά τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων μας.

Ὅπως ἀναφέρει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐνώπιον τοῦ βασιλιᾶ Ἀγρίππα, κατά τήν ἀπολογία του, «καί νῦν ἐπ’ ἐλπίδι τῆς πρός τούς πατέρας ἐπαγγελίας γενομένης ὑπό τοῦ Θεοῦ ἕστηκα κρινόμενος»,(Πράξεις, κεφ. κστ’, στίχ. 6) δηλαδή· "Καί τώρα ἐγώ στέκομαι ὑπόδικος εἰς τό δικαστήριο τοῦτο διά τήν ἐλπίδα περί τοῦ Μεσσίου, ἡ ὁποία στηρίζεται εἰς τήν ὑπόσχεσιν, πού ὁ Θεός ἔδωκε εἰς τούς πατέρας μας."

Στά χρόνια πού διανύουμε, χρόνια πού κατατρέχεται ἡ πίστη μας ἀπό ποικίλους "Διοκλητιανούς", θά πολεμηθοῦμε σφοδρά γιά τήν ΕΛΠΙΔΑ μας αὐτή. Ὁ ἀγῶνας ὅμως αὐτός ἀξίζει καί στό τέλος θά δικαιωθεῖ, γιατί «ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν». (Πρός Ρωμαίους, κεφ. ε’, στίχ. 5) δηλαδή · "διότι αὐτή ἡ ἐλπίς, δέν διαψεύδεται ποτέ, δέν ἐντροπιάζει καί δέν ἀπογοητεύει αὐτόν πού τήν ἔχει. Δέν μᾶς ἐντροπιάζει δέ, διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔχει πλουσία χυθῆ καί πλημμυρίσει τάς καρδίας μας μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον μᾶς ἐδόθη ὡς προκαταβολή καί ὡς ἀπαρχή τῶν ὑψίστων δωρεῶν, τάς ὁποίας ἔχομεν βεβαίαν τήν ἐλπίδα, ὅτι θά λάβωμεν ἀπό τόν Θεόν". 

ΑΜΗΝ!!!