Όλος ο χριστιανικός κόσμος πανηγυρίζει και οι χριστιανικές καρδιές δοξολογούν τον "τεχθέντα βασιλέα" και αγάλλονται μαζί με όλην την κτίσιν για το θαύμα το ακατάληπτον. Ο Υιός και Λογος του Θεού, ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται από τούς ουρανούς στη γη, για να ανεβάση τον άνθρωπον, αυτήν την κορωνίδα της δημιουργίας Του "τον παραπεσόντα Αδάμ", να τον ανεβάση προς τα υψηλά, για τα οποία και τον προόρισε.

Απορεί, ευσεβείς αδελφοί χριστιανοί, απορεί ο νους, όταν επιχειρήσει να συλλάβη το θαύμα της ενανθρωπήσεως του Υπερτάτου Όντος και η γραφίδα αδυνατεί να προχωρήση και η γλώσσα δυσκολεύεται σε όσους ομιλούν να κινηθή, προκειμένου να επιχειρήση να περιγράψη τη σημασία της μεγάλης ημέρας, η οποία είναι, κατά τον θείον Χρυσόστομον "η Μητρόπολις των Εορτών".
Ο δε θείος Χρυσόστομος έκθαμβος προ του σωτηριώδους μυστηρίου της Γεννήσεως του Χριστού, αναφωνεί εν αρχή του λόγου του· «Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον· ουρανόν το σπήλαιον· θρόνον χειρουβικόν την Παρθένον· την φάτνην χωρίον, εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος».

Αλήθεια! Ποιός ημπορεί να προσφέρη "εγκώμιον επάξιον" στην ταπείνωση την απροσμέτρητη και την απύθμενη αγάπη του Θεού και Λογου, που έφεραν στη γη - χωρίς να πάψη να είναι στούς ουρανούς - Εκείνον, που τον θρόνο Του περιβάλλουν τα Χερουβείμ και στο υποπόδιον “των ποδών Του” ψάλλουν τα Σεραφείμ; Πως τον αχώρητον εκράτησαν τα σπλάγχνα μιας γυναικός, της Υπεραγίας Θεοτόκου;

Πώς ένα σπήλαιον, φτωχικόν και ακάθαρτον, έγινεν η πρώτη επίγειος κατοικία του ποιητού ουρανού και γης;
Πώς ο πλούσιος Θεός έγινε φτωχός και ανεκλίθη σε μία κρύα φάτνη των αλόγων ζώων;
Πώς ο πανίσχυρος Κυριος έγινε τόσο αδύνατος και ο αναμάρτητος έλαβε δούλου μορφήν;
Εκείνο δε το οποίον κατέπληξε τούς Αγίους Πατέρας, δεν είναι το άπειρον μεγαλείον της θείας δόξης του Θεού, αλλά η ταπείνωσίς Του.

Ο Μ. Βασίλειος λέγει: «Δεν είναι εκπληκτικόν, ότι ο Θεός είναι Μέγας. Είναι Μέγας, διότι είναι Μέγας. Το εκπλήξαν αγγέλους είναι ότι έγινε τόσον μικρός, εκένωσε εαυτόν και έγινε άνθρωπος· και το πλέον συνταράσσον τις ευγνώμονες καρδιές, είναι ότι γίνεται ένα ψίχουλο για να δοθή στον άνθρωπον και να τον κάμη και αυτόν Θεόν»!

Αλλά τι να ειπούμε εμείς οι απειροελάχιστοι για την ασύλληπτη ταπείνωσιν του Κυρίου Ιησού; Ας αφήσουμε τον άγιον Νικόδημον να ομιλήση γι’ αυτήν «...Και κρύπτει μεν τον ερχομόν του σ’ ένα τόπον από τούς πλέον αγνώριστους της Ιουδαίας και σ’ ένα κατοικητήριον των αλόγων ζώων. Σκεπάζει δε όλους τούς θησαυρούς της σοφίας του σ’ ένα κομμάτι κρέας και υπό κάτω εις την μωρίαν ενός αγνώστου και αφώνου νηπίου εν ω εισί πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως απόκρυφοι...».

Ο αυτός θείος Νικόδημος σε προτρέπει, αδελφέ εν Χριστώ «μη παύσης δοξολογών τον γεννηθέντα Χριστόν, όχι μόνο με λόγια, αλλά πολλώ μάλλον με έργα».
Μη λησμονούμεν ότι από τότε, που η απομάκρυνσις του ανθρώπου από τον Θεόν έφερε στο αγαπητόν πλάσμα του Δημιουργού ανέκφραστον πόνον και δεινά αφόρητα και δάκρυα πολλά και θλίψεις αδιάκοπες, από τότε το σχέδιον της θείας Προνοίας είχε προβλέψει για τη σωτηρία του κινδυνεύοντος ανθρώπου, του αποστάτου δημιουργήματος του Παναγίου Πλάστου. Δεν ήταν δυνατόν ο Πολυεύσπλαχνος Θεός και Πατέρας «ο τούς δικαίους αγαπών και τούς αμαρτωλούς ελεών», να αφήση το έργον των χειρών Του αβοήθητον. Αυτήν την βοήθειαν ηθέλησε να του προσφέρη, με την ακατανόητη, για την "πεπερασμένην" διάνοιά μας, θεία Του ενανθρώπιση.

Πότε έγινε αυτό; «Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου».
Και ποιο πλήρωμα;
Εκείνο το οποίον η στοργή του Θεού και Πατέρα είχε καθορίσει. Έπρεπε να περάσουν οι αιώνες και οι χιλιετηρίδες· έπρεπεν ο άνθρωπος να περιπέση στο πιο χαμηλό σημείο της ηθικής καταπτώσεως, να ταπεινωθή, να αντιληφθή το μέγεθος της παρακοής του και να ιδή καθαρά τις συνέπειες της αποστασίας του· έπρεπε να συναισθανθή τη μηδαμινότητά του και την ανικανότητά του να σωθή με τις δικές του δυνάμεις.
Έπρεπε να γίνουν όλα αυτά. Ας το είχαν τόσα χρόνια πριν, αναγγείλει οι θεόπνευστοι Προφήται.
Το "πλήρωμα" του χρόνου δεν είχε φθάσει ακόμη.
«Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Ο Θεός ο αιώνιος, ο άναρχος, ο αχώρητος εσαρκώθη «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου» και έγινε άνθρωπος. Μυστήριο Μεγα!
Δεν ημπορεί να το ερμηνεύση ο νους μας και είναι αδύνατον η γλώσσα μας να το περιγράψη. Μονον η πίστις μας, η θερμή και αγνή μας πίστις, ημπορεί να μας βοηθήσει να πλησιάσωμε το μέγα της θείας σαρκώσεως γεγονός.
Να κατανοήσωμε τη στοργή του Θεού Πατέρα και να εκφράσωμεν την ευγνωμοσύνη μας για την «άπειρον Αυτού συγκατάβασιν».
Τότε θα είμεθα άξιοι να επαναλάβωμε ο ένας προς τον άλλον τα θεόπνευστα λόγια του υμνωδού· «Χριστός γεννάται, δοξάσατε· Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε· Χριστός επί γης, υψώθητε· άσατε τω Κυρίω πάσα η γη και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».

Εάν, ευσεβείς μου αδελφοί εν Χριστώ, η αγάπη η απέραντος του Ουρανίου μας Πατέρα έστειλε τον Υιόν Του τον Μονογενή στη γη με τέτοιον ταπεινό τρόπο, για τη σωτηρία αντιλαμβανώμεθα άραγε ποιο είναι το δικό μας καθήκον, η δική μας υποχρέωσις και ευθύνη απέναντι του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λογου;
Εδώ έχει σημασία για μας η οφειλή του "αναβήναι".
Γιατί εάν εμείς δεν ανέλθωμε σε συνάντηση του "καταβάντος Θεού", θα μείνη «άμικτος η αγαθότης και ακοινώνητο το φιλάνθρωπον» οπότε μάτην θα έχει γίνη η άρρητος Σαρκωσις του Λόγου.
Και η οφειλή της αναβάσεώς μας προς θέωσιν, είναι ανάλογος προς την ενανθρώπησιν του Θεού κατά τον Άγιον Μάξιμον τον Ομολογητήν. Την αγάπη του, λοιπόν, καλούμεθα να κάνουμε θρόνο στις καρδιές και οδηγό στη ζωη μας. Με την αγάπη να αντικρύζωμεν κάθε συνάνθρωπό μας, που είναι αδελφός μας, αφού όλοι είμεθα παιδιά αγαπητά του επουρανίου Πατέρα μας.

Εντός ολίγου οι γλυκόηχες καμπάνες θα μας καλούν και θα μας υπενθυμίζουν, «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός». Δεν θα τον αντικρύσωμε βέβαια εμείς μέσα στη φτωχική φάτνη της Βηθλεέμ, ούτε θα δούμε τα άλογα ζώα να προσπαθούν να ζεστάνουν το θείον Βρέφος με την αναπνοή τους.
Θα μας βοηθήση όμως η θεία υμνωδία της Εκκλησίας μας να κάμωμε με το νου και την καρδιά μας μια τοπική και χρονική μετάστασι και να βρεθούμε στην άσημη Βηθλεέμ, εκείνη την παγωμένη νύχτα.
Τότε που το ζευγάρι εκείνο το ευλογημένο δεν εύρισκε κατάλυμα.
Θα μας βοηθήση η μετάστασις αυτή, είμαι βέβαιος, θα μας βοηθήση να συναισθανθούμε το μέγεθος της θείας ευσπλαχνίας και απείρου αγαθότητος χωρίς δε καθόλου να διστάσωμεν θα σπεύσωμεν να προσφέρωμεν στον "τεχθέντα βασιλέα" για κατάλυμα την καρδιά μας. Ω, πόσον ευτυχισμένοι θα είμεθα τότε!
Ο Λογος μέσα μας!
Ο σαρκωθείς Κυριος φιλοξενούμενός μας!
Το εσκεφτήκατε τάχα αυτό ποτέ, αγαπητοί μου;
Το ελογάριασες αδελφέ μου, ότι η ημέρα της Γεννήσεως του Χριστού μας καλεί να παραχωρήσωμεν την καρδιά μας, φάτνη στον νεογεννηθέντα Σωτήρα;

Δυστυχώς όμως αδελφοί μου σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν, ζουν μέσα στην αμαρτία και τα πάθη, ζουν για την ύλη και τα φαγητά, ζουν για την διασκέδαση, ζουν για τον πλούτον και τον εξωτερικό διάκοσμο και το φολκλορικό (χριστουγεννιάτικο δέντρο, παιχνίδια κ.λπ.), ζουν για τα κοσμικά τραγούδια και τις διασκεδάσεις, ζουν για τα χαρτοπαίγνια και τα τυχερά παιγνίδια, ζουν για τις εκδρομές και τούς χορούς, για τούς έρωτες και τις υλικές απολαύσεις γενικώς. Ενώ θα έπρεπε να ζούμε, κυρίως για το Χριστό, λειτουργικά και φιλανθρωπικά για τον συνάνθρωπό μας, τον πάσχοντα και πτωχόν και δευτερευόντως για τα εξωτερικά και τα υλικά.

Δυστυχώς η ανθρωπότης παραπαίει.
Γέμισε η κοινωνία από τις ποικιλώνυμες αιρέσεις.
Γέμισε η κοινωνία από τα ναρκωτικά.
Γέμισε η κοινωνία από την σήψιν και την διαφθοράν.
Μεγάλη αποστασία αγαπητοί μου αδελφοί.
Βασιλεύει δυστυχώς η σαρκολατρεία, (η πορνεία, η ασέλγεια, η ομοφυλοφιλία) βασιλεύει η σατανολατρεία και ο σατανισμός.
Ο άνθρωπος υποδουλώθηκε από τα πάθη, τις κακίες, τα μίση και τον φθόνον.
Παντού δυσωδία, παντού αδικία, παντού υλοκρατία, παντού η αμαρτία.

Εάν μέχρι σήμερα οι κακίες και τα πάθη και τα μίση και ο φθόνος δεν μας άφησαν να έχωμεν οδηγό τον “εν φάτνη ανακλιθέντα” Κυριον και γι’ αυτό έχουμε δεκάδες θύματα παγιδευμένα σε αιρέσεις, δεκάδες θύματα νέων ανθρώπων, κυρίως από τα ναρκωτικά και δεκάδες θύματα από την σαρκολατρεία και τον ελεύθερον και παράνομον έρωτα (AIDS - Ομοφυλοφιλία - Πορνεία - Μοιχεία κ.λ.π.), εάν έχουμε ηθικές τραγωδίες σε όλες τις κοινωνικές τάξεις ακόμη και στις τάξεις του κλήρου, τούτο οφείλεται στην έλλειψη επιστρατεύσεως των ηθικών και πνευματικών μας δυνάμεων και στην χρησιμοποίηση των σωτηριωδών μέσων που μας άφησε ο Σαρκωθείς Κυριος μας· (προσευχή, νηστεία, εκκλησιασμός, μετάνοια, εξομολόγηση, θεία κοινωνία, μελέτη του αιωνίου Λόγου του Κυρίου).
Ας το πράξωμεν τώρα όσο είναι νωρίς.
Από σήμερα χωρίς αναβολή!
Ας ακολουθήσωμεν το παράδειγμα τόσων θεοπνεύστων και Αγίων Πατέρων μας. (Απ. Παύλου, ιερού Αυγουστίνου κ.λ.π.).
Ας απεκδυθούμε τα έργα του σκότους και ας ενδυθούμε τα έργα του φωτός όσο είναι καιρός, γιατί κινδυνεύουμε και σαν άτομα και σαν έθνος.

Ας αρχίσωμεν από τα φετεινά Χριστούγεννα να γιορτάζουμε Χριστούγεννα εσωτερικά, πνευματικά, ηθικά, ουσιαστικά και όχι μόνον εξωτερικά, υλικά και τυπικά, τα οποία δεν φέρνουν την αληθινή ειρήνη, την αληθινή χαρά και την αληθινή ελευθερία.
Τότε θα γεννηθή πραγματικά μέσα μας ο Χριστός και θα μας δώση το αληθινό νόημα και την αληθινή ζωη, ώστε ελευθερωμένοι από τα πάθη μας θα μας αξιώση και στην παρούσα και στη μέλλουσα ζωη να ζήσουμε την αληθινή χαρά.
Ας καταλάβωμεν επιτέλους ότι η Γέννησις του Ιησού είναι "χαρά μεγάλη".
Γιατί ο Ιησούς είναι "Σωτήρ", όπως μηνύει και τονίζει ο άγγελος προς τους ποιμένας.
«Ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην... ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ».
Πας Σωτήρ και πάσα σωτηρία είναι αιτία χαράς.
Σώζει ιατρός ασθενή; Προκαλεί χαρά.
Σώζεται κάποιος από κάποιο ατύχημα π.χ. αυτοκινητιστικό;
Αισθάνεται χαράν.
Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις η σωτηρία είναι μικρά και ο σωτήρας μικρός.
Γι’ αυτό και η χαρά είναι μικρή.
Αλλά ο Ιησούς υπερέχει όλων των σωτήρων ασυγκρίτως.
Είναι μέγας και μοναδικός Σωτήρας.
Γιατί είναι ο μόνος, ο οποίος σώζει από τις αμαρτίες και χαρίζει στούς ανθρώπους αιώνια και μεγάλη χαρά.

Τι το θέλουμε σε αυτόν τον κόσμο να σωθούμε από μυρίους κινδύνους και ατυχήματα, αλλά να μείνουμε στις αμαρτίες μας και να χάσουμε την αιωνιότητα, οι δυστυχείς; Αν όμως αντιθέτως υποστούμε σε αυτόν τον κόσμο όλα τα δεινά, αλλά απαλαγούμε από τις αμαρτίες μας, και κατακτήσουμε την αιωνιότητα, δεν θα είμαστε πανευτυχείς; Τι είναι αυτός ο βίος σε σύγκριση με την αιωνιότητα; Και τι είναι η κοσμική χαρά σε σύγκριση με την πνευματικήν και αιώνιαν χαράν; Το πνεύμα αυτό είναι το μεγάλο ύψος. Η αιωνιότης αυτή, είναι το μεγάλο μέγεθος. Και πνευματική και αιώνιος χαρά, αυτή είναι η μεγάλη χαρά. Μη λησμονήσωμεν τον γεννηθέντα Χριστό και Θεο μας. Ας στοχαζώμεθα και ας θεωρώμεν τον γλυκύτατον Ιησού, πότε ως βρέφος εις την φάτνην ανακείμενον· πότε υπό Συμεών βασταζόμενον· τώρα, βαπτιζόμενον υπό του Ιωάννου εις τον Ιορδάνην και υπό του Πνεύματος μαρτυρούμενον· τώρα θαυματουργούντα και εις το όρος Θαβώρ μεταμορφούμενον και υπέρ ήλιου λάμποντα· και τώρα, κηρύττοντα το Ευαγγέλιον της σωτηρίας· και άλλοτε μεν εμπαιζόμενον, πάσχοντα, υβριζόμενον και επί σταυρού γυμνόν κρεμάμενον και εις τάφον ως νεκρόν καλυπτόμενον· άλλοτε δε ανιστάμενον, αναλαμβανόμενον στούς ουρανούς και εκ δεξιών του Πατρός καθεζόμενον.

Ας χαίρωμεν αδελφοί πάντοτε εν Κυρίω. Και ας εκαλύφθη σύμπασα η αμαρτωλή γη μας από το σκότος του διαβόλου. Χαίρετε και ας χορεύουν οι εχθροί του θείου Βρέφους. Χαίρετε και ας φαίνεται ότι το παν απώλετο· χαίρετε, ότι «Κυριος εκγελάσει τούς εχθρούς του και εκμυκτηριεί αυτούς» και «ως σκεύη κεραμέως συντρίψει αυτούς» και πάσαν την δύναμιν του σατανά...

Ας ανανήψωμεν λοιπόν αδελφοί μου και ο Παντοδύναμος Κυριος θα γεμίση τις καρδιές μας από θείαν αρετή της αγάπης, αφού ο Χριστός "αγάπη εστίν". Και ας μη αμφιβάλωμεν πως, όταν γεμίσουν οι καρδιές μας από αγάπη, η οποία "πάντα στέγει, πάντα υπομένει" και η οποία "ουδέποτε εκπίπτει" τότε θα έχωμεν προσφέρει τα πιο πολύτιμα δώρα προς το θείον βρέφος, ως άλλοι μάγοι ευλαβείς· δώρα ευπρόσδεκτα σαν "τον χρυσόν και τον λίβανον και την σμύρναν". Τοτε το αστέρι το φωτεινό θα οδηγή τα διαβήματά μας προς την άνω Βηθλεέμ, για να συμψάλλωμεν πάντοτε με τα τάγματα των μακαρίων αγγέλων το· «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» οπότε και θα έχει επιτευχθή ο σκοπός της δημιουργίας μας, που είναι η θέωσις, η θεία μέθεξις.

(Αναδημοσίευσις εκ του ημετέρου Περιοδικού «Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ» 
Τεύχος  3 - Δεκέμβριος 1999)