Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην και πάντα τα εν αυτοίς κ.λ.π., λέγει ο προφήτης Μωϋσής πεφωτισμένος εκ Πνεύματος Αγίου εις την Αγίαν Γραφήν.

Τον παλαιόν καιρόν, χριστιανοί μου, εγίνοντο καλοί άνθρωποι.
Μεταξύ εις τούς πολλούς έχομεν και ένα ονομαζόμενον Μωϋσήν.
Ο Μωϋσής, αδελφοί μου, από μικρόν παιδίον έλαβε δύο πράγματα εις την καρδίαν του· αγάπην εις τον Θεόν και εις τούς αδελφούς του. Αυτάς τας δύο αγάπας να έχετε, χαράν, δόξαν, αγαλλίασιν, πλούτον, θησαυρόν· να χαιρώμεθα με αυτάς τας δύο αγάπας πάντοτε.
Σαράντα χρόνους εσπούδασεν ο προφήτης Μωϋσής να μάθη τα γράμματα, δια να καταλάβη πού περιπατεί.

Να σπουδάζετε και εσείς, αδελφοί μου, να μανθάνετε γράμματα όσον ημπορείτε.
Και αν δεν εμάθετε οι πατέρες, να σπουδάζετε τα παιδιά σας, να μανθάνουν τα ελληνικά, διότι και η Εκκλησία μας είναι εις την ελληνικήν.
Και αν δεν σπουδάσης τα ελληνικά, αδελφέ μου, δεν ημπορείς να καταλάβης εκείνα οπού ομολογεί η Εκκλησία μας.
Καλύτερον, αδελφέ μου, να έχης ελληνικόν σχολείον εις την χώραν σου, παρά να έχης βρύσες και ποτάμια· και ωσάν μάθης το παιδί σου γράμματα, τότε λέγετε άνθρωπος.
Το σχολείον ανοίγει τας εκκλησίας· το σχολείον ανοίγει τα μοναστήρια.

Σαράντα χρόνους παρεκάλει ο Μωϋσής τον Θεόν δια να ξεσκλαβώση τούς αδελφούς του τους Εβραίους από την Αίγυπτον.
Πρέπει και συ, αδελφέ μου, να παρακαλής τον Θεόν όσον ημπορείς διά το καλόν του αδελφού σου· όχι, αδελφέ μου, να τον κλέπτης και να τον φονεύης και να αγαπάς το κακόν του.
Σαράντα ημέρας και σαράντα νύκτας ενήστευσεν ο προφήτης Μωϋσής, ωσάν οπού εκαθαρίσθη ψυχικώς και σωματικώς από πάσαν αμαρτίαν.

Ακούσατε, αδελφοί μου, τι καλά που έκαμεν ο προφήτης Μωϋσής, να ιδήτε και ο πανάγαθος Θεός τι μεγάλο καλόν οπού του εχάρισε.
Τον εχειροτόνησε βασιλέα και εβασίλευσε σαράνα χρόνους· τον έκαμε και προφήτην εις όλον τον κόσμον, να ηξεύρη όλα τα μέλλοντα και τα παρελθόντα· τον έκαμεν ωσάν τον εαυτόν του ο Θεός.
Έζησεν ο προφήτης Μωϋσής εκατόν είκοσι οκτώ χρόνους και επέρασε και εδώ καλά και επήγε και εις τον παράδεισον να χαίρεται πάντοτε.

Έτσι πρέπει, αδελφοί μου, να παιδευώμεθα και ημείς, να πιστεύωμεν όσον είναι δυνατόν, να καθαριζώμεθα από πάσαν αμαρτίαν ψυχικήν και σωματικήν, και να γινώμεθα ωσάν Άγγελοι.
Και αν δεν παιδευώμεθα, αδελφοί μου, παρά τρώγωμεν και πίνωμεν, και χαιρώμεθα, και χορεύωμεν, δεν πρέπει να λεγώμεθα άνθρωποι, αλλά ζώα άλογα.

Ο πανάγαθος Θεός, αδελφοί μου, εφώτισε τον προφήτην Μωϋσήν και μας έγραψε πολλά και διάφορα νοήματα.
Εκείνα οπού είπομεν εψές, είναι από τον προφήτην Μωϋσήν.
Είπομεν εψές, αδελφοί μου, πως ο πανάγαθος Θεός είναι ένας, ακατάληπτος, ενερμήνευτος, παντοδύναμος· πως είναι η Αγία Τριάς, Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα· πως έκαμε δέκα τάγματα Αγγέλους πρώτον· πως το ένα τάγμα έγιναν δαίμονες δια την υπερηφάνειάν των, και τότε έκαμεν ο Θεός ημάς τούς ανθρώπους δια να μας βάλη εις τον παράδεισον, εις το πρώτον τάγμα των Αγγέλων.

Και έπλασεν ο Θεός ένα άνδρα και μίαν γυναίκα.
Καθώς ζυμώνομεν ημείς το αλεύρι με το νερόν και κάμνομεν ένα ψωμί, έτσι και ο Θεός επήρε χώμα και το εζύμωσε και έκαμεν έναν άνδρα, και ενεφύσησε και του έδωσε ψυχήν αγγελικήν αθάνατον. Γυναίκα εις τον κόσμον δεν ήτο, και έβγαλεν ο Θεός από τον άνδρα μίαν πλευράν και την εχρεωστούσε.
Γυναίκες εις τον κόσμον ήσαν χίλιες χιλιάδες, αλλά καμμία δεν ευρέθη να πληρώση την πλευράν του Αδάμ, παρά η Δεσποινα Θεοτόκος, οπού ηξιώθη και εγέννησε τον Ιησούν Χριστόν και Θεόν, διά την καθαρότητά της.
Παρθένος ήτο και παρθένος έμεινε, και έγινε Βασίλισσα εις τον ουρανόν και εις τους Αγγέλους και πάσης νοητής και αισθητής κτίσεως.

Έκαμε δε ο πανάγαθος Θεός ένα παράδεισον κατά το μέρος της Ανατολής όλον χαρά και ευφροσύνην.
Έβαλε δε ο Θεός τον άνδρα και την γυναίκα μέσα εις τον παράδεισον, και τούς εχάρισε και όλα τα αγαθά του παραδείσου, και τούς παρήγγειλεν ο πανάγαθος Κυριος, διά να γνωρίζουν Θεόν, διά να γνωρίζουν Ποιητήν, μίαν μικράν παραγγελίαν, λέγων εις αυτούς, ότι από μίαν συκήν να μη φάγητε σύκα, και αν δεν φυλάξετε την εντολήν μου και φάγετε σύκα, εγώ θα σας θανατώσω.
Ο άνδρας και η γυναίκα κατεφρόνησαν την προσταγήν του Θεού και έφαγον.
Να απέχετε λοιπόν, αδελφοί μου· να μη κάμνετε ωσάν τον Αδάμ και την Εύαν, να καταφρονήτε τον λόγον του Θεού, διότι, αδελφοί μου, ο πανάγαθος Θεός είναι εύσπλαχνος αλλά είναι και δίκαιος.
Έχει και ράβδον σιδηράν εις τας χείράς του.
Εξόχως σεις αι γυναίκες να προσέχετε να μην το πάθετε ωσάν την Εύα.

Ο άνδρας και η γυναίκα κατεφρόνησαν την προσταγήν του Θεού και έφαγον· τούς εξώρισεν ο Θεός από τον παράδεισον και ήλθον εις τον κατηραμένον τούτον τόπον.
Λέγουσι δε πως έκαμαν τριαντατρία παιδιά αρσενικά, και είκοσι επτά θυγατέρας, και έζησαν εννεακοσίους τριάκοντα χρόνους και υπήγον εις την κόλασιν και εκαίοντο και εφλογίζοντο πέντε και ήμισυ χιλιάδες χρόνια.

Έως εδώ το εφέραμεν εψές.
Όλοι οι άνθρωποι από έναν άνδρα και μίαν γυναίκα εγεννήθημεν, και όλοι είμεθα αδελφοί.
Ο διάβολος, αδελφοί μου, ο μισόκαλος εχθρός μας, βλέποντας τον κόσμον πως πληθαίνει, εφθόνησε και εβουλήθη εις την καρδίαν του να εξολοθρεύση τον κόσμον και έβαλε μίσος εις την καρδίαν των ανθρώπων να μισούν αλλήλους και να μη υπανδρεύωνται και γεννώσι τέκνα και αυξάνη ο κόσμος.
Και έριψε τούς ανθρώπους εις αρσενοκοιτίας, κτηνοβασίας και άλλα αισχρά, οπού δεν τα έκαμνον ούτε τα άλογα ζώα.
Βλέπων ο πανάγαθος Θεός πως ο μισόκαλος διάβολος έβαλε σκοπόν εις την καρδίαν του να τελειώση τον κόσμον, παρήγγειλεν ότι όποιος δεν κάμνει παιδιά να είναι κατηραμένος.
Και από τότε υπανδρεύοντο και έπαιρνον γυναίκας.
Άκουσε και συ, αδελφέ μου, οπού δεν κάμνεις παιδιά· λοιπόν έχεις κατάρα; Λοιπόν κακά κάμνεις να λυπάσαι. Ο πανάγαθος Θεός δια να κόψη εκείνο το κακόν το έκαμε. Συ, αδελφέ μου, οπού λυπάσαι πως δεν κάμνεις παιδιά, γογγύζεις πως έχεις κατάρα; Δεν έχεις κατάρα.

Η Αξία της Παρθενίας

Χιλιάδες, μυριάδες άνδρες και γυναίκες εις τον κόσμον, οπού εφύλαξαν την παρθενίαν και δεν έκαμον παιδιά.
Και αν έχης συ την κατάραν, την έχουν και εκείνοι· την έχω και εγώ οπού είμαι καλόγηρος.
Και τι σε βλάπτει να γεννήσης όλους τούτους τούς ανθρώπους τέκνα πνευματικά;
Πάρε, αδελφέ μου, δύο πτωχά εις το σπίτι σου να τα κάμης τέκνα σου πνευματικά, να έχης μισθόν από τον Θεόν και τιμήν από τούς ανθρώπους· να γεννήσης την ταπείνωσιν, νηστείαν, προσευχήν, ελεημοσύνην, αγάπην εις τον Θεόν και εις τούς δελφούς σαυ, και τότε σώζεσαι.
Εσύ πάλιν, αδελφέ μου, οπού κάμνεις τα παιδιά, να κλαίης και να λυπάσαι, διότι όσας αμαρτίας κάμνουν τα παιδιά σου αναφέρονται και εις την ψυχήν σου.
Μένεις ανύπανδρος;
Ένα χρέος χρωστάς.
Υπανδρεύθης; Έχεις χρέος να σώσης και την γυναίκα σου, δύο παιδιά, τρία, πέντε η δέκα έκαμες.
Όσα παιδιά και αν κάμης, τόσα χρέη χρεωστείς.
Δεν ακούεις οπού λέγουν τα παιδιά σου:
- Ανάθεμα τον πατέρα οπού τα έσπερνε;
Εγώ αγροικώ πολλούς οπού το λέγουν.
Διά τούτο, αδελφέ μου, εσύ οπού κάμνεις τα παιδιά, να τα παιδεύης και να τα μανθάνης γράμματα και εξόχως ελληνικά, διότι η Εκκλησία μας είναι εις την ελληνικήν γλώσσαν.
Δεν σας λέγω περισσσότερα, διότι είσθε φρόνιμοι και γνωστικοί.

Τον παλαιόν καιρόν ήτο ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Ιωακείμ, είχε δε και μίαν γυναίκα ονομαζομένην Άνναν.
Καλός και ο άνδρας καλή και η γυναίκα, και από γένος βασιλικόν και οι δύο, αλλά η γυναίκα ήτο καλυτέρα.
Πολλές γυναίκες ευρίσκονται εις τον κόσμον οπού είναι καλύτερες από τούς άνδρας.
Τι σε ωφελεί να κατυχάσαι πως είσαι άνδρας, και είσαι χειρότερος από την γυναίκα και πηγαίνεις εις την κόλασιν και καίεσαι πάντοτε, και η γυναίκα σου πηγαίνη εις τον παράδεισον να χαίρεται πάντοτε;

Ήσαν δε, αδελφοί μου, ο Ιωακείμ και η Άννα άνθρωποι ευλαβείς, σώφρονες, ενάρετοι, ταπεινοί.
Είχαν τον οίκόν των ξενοδοχείον, αλλά παιδιά δεν έκαμνον. Γνωρίζοντες πως ο πανάγαθος Θεός δίδει όλα τα αγαθά, τον παρεκάλουν να τους δώση ένα τέκνον, αρσενικόν η θηλυκόν, και να το αφιερώσουν εις τον Ναόν.
Βλέπων ο πανάγαθος την καλήν των γνώμην και των δύο, ευθύς εγγαστρώθη η γυναίκα του Ιωακείμ και εγέννησε την Δέσποιναν Θεοτόκον, την Βασίλισσαν του ουρανού και της γης, και την ωνόμασε Μαρίαν, και θέλει ειπή Κυρία -Βασίλισσα.
Ακούετε αδελφοί μου, πώς ο Ιωακείμ και η Άννα είχον την ελπίδα των εις τον Θεόν και τούς έδωκεν την χάριν οπού του εζήτησαν.

Οι μάρτυρες ηγόρασαν τον παράδεισον με το αίμά των, οι ασκηταί με την ασκητικήν των ζωήν, και ημείς, αδελφοί, οπού κάμνομεν τα παιδιά, με τι θα αγράσωμεν τον παράδεισον;
Με την φιλοξενίαν· να φιλεύωμεν τούς πτωχούς, τούς τυφλούς και χωλούς αδελφούς μας, ωσάν τον Ιωακείμ, και όχι τούς πλουσίους, διότι έχουν εκείνοι εδώ, και μας εξαγοράζουν εις ταύτην την ζωήν την ματαίαν· μα οι πτωχοί δεν έχουν να μας εξαγοράσουν εδώ, και μας το δίδει ο πανάγαθος Θεός εις τον παράδεισον εκατονταπλασίως.
Σεις, αδελφοί μου, οπού δεν κάμνετε παιδιά, να έχετε την ελπίδα σας εις τον Θεόν, ωσάν ο Ιωακείμ και η Άννα, όχι να κάμνετε γοητείας και μαγικά και άλλα διαβολικά, να βλέπετε την τύχην σας, την μοίραν σας με μαγείας.
Εγώ νομίζω πως βγαίνουν μερικά τέκνα του διαβόλου και περιπατούν εις τον κόσμον και λέγουν:
- Δώσέ μου ένα γρόσι, και εγώ να σου δώσω φυλακτόν να κάμης παιδίον αρσενικόν.
Εν τούτοις να μη τούς πιστεύετε, διότι πράττουν έργα διαβολικά και βλάπτουν τούς ανθρώπους.

Λοιπόν, αδελφοί μου, το άγιον Βήμα φανερώνει τον θρόνον του Θεού, το καθολικόν φανερώνει τον παράδεισον και ο νάρθηκας φανερώνει την θύραν του παραδείσου.
Να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε και η αγιωσύνη σας, άγιοι ιερείς, οπού σας εχάρισεν ο Θεός το άγιον Βήμα, οπού είναι ο θρόνος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Να απέχετε, αδελφοί μου, οι κοσμικοί να μη εμβαίνετε μέσα εις το άγιον Βήμα.
Δεν πρέπει να εμβαίνη κανείς άλλος από τον παπά οπού λειτουργεί και ο διάκονος.
Να χαίρεσθε, αδελφοί μου, και σεις οι κοσμικοί, οπού σας εχάρισεν ο Θεός το καθολικόν, οπού φανερώνει τον παράδεισον.
Να χαίρεσθε και σεις αι γυναίκες, αδελφαί μου, οπού σας ερχάρισεν ο Θεός τον νάρθηκα, οπού φανερώνει την θύραν του παραδείσου.

Και εμβαίνετε, αδελφοί μου, άνδρες και γυναίκες, μέσα εις την εκκλησίαν με φόβον και τρόμον και να μη κάμνετε κουβέντες· και να μη εμβαίνετε μέσα εις την εκκλησίαν, δια να βλέπετε οι άνδρες τας γυναίκας και αι γυναίκες τούς άνδρας, αλλά να κάμνετε τον σταυρόν σας με φόβον και τρόμον, να ακούετε την θείαν Λειτουργίαν, να φωτίζεσθε και να καθαρίζεσθε από τας αμαρτίας σας.

Έχω να ομιλήσω τώρα δι’ εκείνους, οπού έχουν να γίνουν παπάδες. Εσύ, αδελφέ μου, οπού έχεις να γίνης παπάς, δεκαοκτώ χρονών πρέπει να γίνης αναγνώστης, είκοσι υποδιάκονος, εικοσιπέντε ιεροδιάκονος και τριάντα ιερεύς.
Και να μανθάνης ελληνικά γράμματα, να ηξεύρης να εξηγής το άγιον Ευαγγέλιον· να το κλείης και έπειτα να το εξηγής εις τούς χριστιανούς, και τότε να γίνεσαι, αδελφέ μου, παπάς· ει δε και γίνεσαι παπάς δι’ ανάπαυσιν ή γίνεσαι διά δόξαν ή γίνεσαι παρανόμως, σου κόβει ο Θεός την ζωήν παράκαιρα και πηγαίνει η ψυχή σου εις την κόλασιν να καίεται πάντοτε.
Και να σε παρακαλέσουν, αδελφέ μου, οι κοσμικοί να γίνης παπάς, χωρίς άσπρα, τότε είσαι μακάριος και τρισμακάριος, τότε είσαι ανώτερος από τούς Αγγέλους.

Παρθενία και Γάμος Τιμώνται εν τω Προσώπω της Υπεραγίας Θεοτόκου

Και δεν παρατηρείς εις το μηνολόγιον τας εννέα Οκτωβρίου να ιδής τον βίον του αγίου Ανδρονίκου και της αγίας Αθανασίας, να ιδής τι αγώνα έκαμον; Καλότυχοι!

Ήσαν ανδρόγυνον και είχον δύο παιδία.
Και ο πανάγαθος Θεός εθέλησε να τούς δοκιμάση και επήρε και τα δύο τα παιδία μίαν ημέραν.
Τι έκαμεν, αδελφοί μου, εκείνο το ευλογημένον ανδρόγυνον;
Ευθύς εμοίρασαν τα πράγματά των και έγιναν και οι δύο καλόγηροι εις μοναστήρια και επέρασαν και εδώ καλά και ειρηνικά και υπήγαν και εις τον παράδεισον να χαίρωνται πάντοτε με τα καλότυχα παιδιά των.

Αλλά αν κάμνετε τους γάμους σας με τραγούδια και βαρήτε τύμπανα και βιολιά και κάμνετε εκείνα οπού αγαπά ο διάβολος, το καταράται εκείνο το ανδρόγυνον ο πανάγαθος Θεός και δεν προκόπτει. 
Ή ο άνδρας αποθνήσκει ή η γυναίκα παράκαιρα, και τα παιδιά κάμνουν, και εκείνα όλα κορίτσια, στραβά, κουτσά, λωλά, αναποδιασμένα.
Δεν σας λέγω περισσότερα.

Μας έκαμεν ο πανάγαθο Θεός, αδελφοί μου, ανθρώπους και δεν μας έκαμε ζώα· μας έκαμε τιμιωτέρους από όλον τον κόσμον· μας έδωκεν ο πανάγαθος Θεός, αδελφοί μου, τα μάτια, να βλέπωμεν τον ουρανόν, την σελήνην και τα άστρα και να λέγωμεν:
- Ω Θεέ μου, εάν ο ήλιος, οπού είναι πλάσμα σου, είναι τόσον λαμπρός, αμή το άγιόν σου όνομα, οπού είσαι ποιητής του ουρανού και της γης, ποιητής και πλάστης, πόσον είσαι λαμπρότερος;
- Ω Θεε μου, αξίωσόν με να σε απολαύσω!

Μας έδωσεν, αδελφοί μου, τον νουν εις την κεφαλήν μας, και είναι ο νους μας ωσάν μέσα εις ένα πιάτο, να βάνωμεν όλα τα νοήματα του Ευαγγελίου και όχι να βάνωμεν μύθους και φλυαρίσματα της τέχνης του διαβόλου.
Μας έδωσε το στόμα, να δοξάζωμεν τον Κύριόν μας, να λέγωμεν το "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, διά της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων ελέησόν μας και συγχώρησόν μας τούς αμαρτωλούς και αναξίους δούλους σου", και να εξομολογούμεθα με πίστιν καθαράν, και να μεταλαμβάνωμεν τα Άχραντα Μυστήρια με πίστιν καθαράν και φόβον και τρόμον.

Έτσι μας θέλει, αδελφοί μου, ο Θεός και όχι να βλασφημούμεν, όχι να προδίδωμεν ο ένας τον άλλον, όχι να κάμνωμεν όρκους και να λέγωμεν ψεύματα, όχι να κλέπτη ο ένας τον άλλον, να παίρνη το πράγμα του άλλου, όχι να ομνύωμεν το όνομα του Θεού διά το παραμικρόν.

 ΔΙΔΑΧΗ ΣΤ’ 

Αγία Τριάς, Ελέησον και Σώσον Ημάς. Αμήν.

Υπεραγία Θεοτόκε, Βοήθησον και Σώσον Ημάς. Αμήν.

Ο Κυριος ημών Ιησούς Χριστός, αδελφοί μου, και Θεός, ο γλυκύτατός μας αυθέντης και Δεσπότης, ο ποιητής των Αγγέλων και πάσης νοητής και αισθητής κτίσεως, παρακινούμενος από την άμετρον ευσπλαχνίαν του και από την πολλήν του αγάπην οπού είχεν εις το γένος μας, σιμά εις τα άπειρα και πολλά χαρίσματα, οπού μας εχάρισεν ο Θεός, εκαταδέχθη και έγινε τέλειος άνθρωπος εκ Πνεύματος Αγίου, από τα καθαρώτατα αίματα της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, δια να μας ελευθερώση από τας χείρας του πονηρού διαβόλου και να μας κάμη υιούς και κληρονόμους της βασιλείς του, να χαιρώμεθα και να ευφραινώμεθα με τούς αγίους Αγγέλους πάντοτε, δια να μη καιώμεθα με τούς τρισάθλιους δαίμονας πάντοτε.

Οι Απόστολοι Κηρύττουν και η Γη γίνεται Επίγειος Παράδεισος

Καθώς ένας άρχοντας οπού έχει αμπέλια και χωράφια και βάζει εργάτας, έτσι και ο Κύριος ημών Ιησούς έχει ημάς αμπέλι.
Επήρε δώδεκα Αποστόλους και τούς ευλόγησε και τούς έστειλε εις όλον τον κόσμον.
Και ει μεν θελήσουν οι άνθρωποι να περάσουν και εδώ εις τούτον τον μάταιον κόσμον καλά και ειρηνικά, θέλει τούς ευσπλαχνισθή ο πανάγαθος Θεός να τούς βάλη εις τον παράδεισον.
Τούτο τους επαρήγγειλε, να πιστεύωμεν και να βαπτιζώμεθα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και να φυλάγωμεν τα προστάγματα του Θεού μας.
Εις οποίαν χώραν επήγαιναν οι άγιοι Απόστολοι και δεν τούς δέχονται οι άνθρωποι, είπεν ο Κύριος να τινάζουν τα τσαρούχια και να φεύγουν.
Λαμβάνοντας την χάριν του Παναγίου Πνεύματος έτρεξαν ως αστραπή και με εκείνην την χάριν του Παναγίου Πνεύματος ιάτρευαν χωλούς, κουτσούς, τυφλούς και δαιμονισμένους και με την προσταγήν του Χριστού μας ανέστησαν νεκρούς.

Πρέπον και εύλογον είναι, αδέλφια μου, να είχα και εγώ ο ανάξιος και αμαρτωλός δούλος του την καρδίαν καθαράν, ωσάν τούς αγνούς Αποστόλους, και να έχω και εκείνην την χάριν του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος, εγώ που αξιώθηκα και ήλθα εις την χώραν σας.
Επειδή και είμαι αμαρτωλός και δεν έχω την χάριν του Παναγίου Πνεύματος, παρακαλώ όμως τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν να στείλη ουρανόθεν την χάριν του και να ευλογήση την χώραν σας και τα πράγματά σας και το έργον των χειρών σας.
Και το πρώτον να μας ευσπλαχνισθή, να συγχωρήση τα αμαρτήματά μας· και να σας αξιώση, παιδιά μου, να περάσετε και εδώ καλά και ειρηνικά, και να σας βάλη εις τον παράδεισον να δοξάζετε την Αγίαν Τριάδα.

Και εις οποίαν χώραν επήγαιναν οι Απόστολοι, χειροτονούσαν αρχιερείς, ιερείς, ευλογούσαν την χώραν εκείνην και γίνουνταν ένας επίγειος παράδεισος, χαρά και ευφροσύνη, κατοικία των αγγέλων, κατοικία του Χριστού μας.
Και εις οποίαν χώραν δεν τούς εδέχοντο εδέχονταν, έμενε κατάρα και όχι ευλογία, κατοικία του διαβόλου και όχι του Χριστού μας.
Πρέπον και εύλογον είναι, αδελφοί μου χριστιανοί, να αρχίσω την διδασκαλίαν μου και όταν τελειώσωμεν, να ευχαριστήσωμεν τον Θεόν.

Πολλά ονόματα έχει ο Θεός, αδελφοί μου.
Το κύριον όνομα του Θεού μας είναι η αγάπη.
Αγία Τριάς είναι, Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα, μία φύσις, μία δόξα, μία βασιλεία, ένας Θεός.

Πρέπει πρώτον να αγαπώμεν τον Θεόν, αδελφοί μου, διατί μας έδωσε τόσον μεγάλην γην και κατοικούμεν τόσες χιλιάδες άνθρωποι, χορτάρια, βρύσες, ποταμούς, θάλασσαν, οψάρια, αέρα, νύκτα και ημέραν, ουρανόν, άστρα, ήλιον, φεγγάριον.
Μας έκαμεν ανθρώπους και όχι ζώα· μας έκαμεν ευσεβείς χριστιανούς και όχι αιρςετικούς.
Τώρα σας ερωτώ, αδέλφια μου, να με ειπήτε, ποίον θέλετε, τον Θεόν η τον διάβολον;
- Τον Θεόν θέλομεν.
- Ναι, πολύ καλά το λέγετε, παιδιά μου, φρονιμώτατα, να έχω την ευχήν σας, μόνον να ιδούμεν αυτήν την αγάπην.
Αυτή η αγάπη άρα να είναι πιστή, να είναι τελειωμένη ή της λείπει τίποτε πουθενά;
Πρέπει να το καταλάβωμεν από λόγου μας· εσύ, αδελφέ μου χριστιανέ, έχεις ένα παιδί· εγώ σε τιμώ και λέγω καλόν είναι το παιδί σου, αλλά το δέρνω, το καταφρονώ, παίρνω το ψωμίον του και το τρώγω.
Τι λέγεις, έτσι είνε η αγάπη;
Η αγάπη, με φαίνεται να λέγης , όχι δεν είναι έτσι.
Και ημείς καθώς αγαπούμεν τον Θεόν μας να αγαπούμεν και τον αδελφόν μας, διατί είναι φυσικόν να αγαπούμεν τον αδελφόν μας, παρά φύσιν είναι να μην τον αγαπώμεν.
Πρέπει να αγαπώμεν τον αδελφόν μας, ότι έχομεν μίαν Πίστιν, ένα Βάπτισμα, τα Πανάχραντα Μυστήρια μεταλαμβάνομεν, ένα παράδεισον ελπίζομεν να απολαύσωμεν, μίαν κεφαλήν έχομεν, τον Χριστόν μας.

Αδέλφια μου, η αγάπη έχει δύο ιδιώματα, δύο χαρίσματα· το ένα δυναμώνει τον άνθρωπον εις τα καλά, και το άλλο αδυνατίζει εις τα κακά.
Εγώ έχω ένα ψωμίον να το φάγω και να πίω, μα εσύ καλά δεν έχεις.
Η αγάπη με λέγει:
- Μη το τρώγης μοναχός σου, αλλά δώσε και τον αδελφόν σου.
Έχω φορέματα, μα εσύ δεν έχεις.
Η αγάπη με λέγει:
- Δώσε του ένα τον αδελφόν σου.
Ανοίγω το στόμα μου να σε κατηγορήσω, να σε ειπώ ψεύματα, η αγάπη όμως νεκρώνει το στόμα μου, το βουλώνει.
Απλώνω το χέρι μου να αρπάξω τα πράγματά σου, η αγάπη δεν με αφήνει.
Είδατε, αδελφοί μου, τι χαρίσματα έχει η αγάπη;

Διαβάζοντας, αδελφοί μου, την θείαν και Ιεράν Γραφήν ευρίσκω ότι ο προφήτης Ηλίας είναι ζωντανός και τον έχει ο Θεός χιλιάδες χρόνους και μέλλει να τον στείλη και τότε θέλει να χαλάση ο κόσμος.
Και πάλιν ερευνώντας την ιεράν Γραφήν το ευρίσκω ότι ο προφήτης Ηλίας ήλθεν, ήλθεν και ο αντίχριστος, τον οποίον έχομεν και εις το κεφάλι μας, και δεν πρέπει να σας το ειπώ, ότι τον ηξεύρετε.
Και τώρα δεν καρτερούμεν ούτε προφήτην Ηλίαν ούτε Αντίχριστον.

Λυπηρόν είναι να σας το ειπώ, αδέλφια μου, μα η Ιερά και Αγία Γραφή με προστάζει να σας το ειπώ:
Σημερον αύριον καρτερούμεν πείνες, δίψες, πανούκλες, λοιμούς, θανατικά μεγάλα, να μη προφθάνουν τούς αποθαμένους.
Σήμερον αύριον καρτερούμεν να γίνη μέγας σεισμός, να πέσουν όλα τα βουνά, ο ήλιος και το φεγγάρι να σκοτίζωνται, τα άστρα να πέσουν και ο ουρανός να τυλιχθή ωσάν ένα χαρτίον και όλοι οι άνθρωποι να αποθάνουν.

Και έπειτα μέλλει να λάμψη ο πανάγιος Σταυρός περισσότερον από τον ήλιον, μέλλει να λάμψη ο γλυκύτατός μας Ιησούς Χριστός επτά φορές περισσότερον από τον ήλιον και να αναστήση όλον τον κόσμον με την ψυχήν και με το σώμα (και ο καλός θα είναι ωσάν τον άγγελον και ο κακός θα είναι ωσάν τον τρισκατάρατον τον διάβολον) και να ειπή εις τούς δικαίους:
- Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου να κληρονομήσετε την βασιλείαν του Πατρός μου, διότι εφυλάξατε τα προστάγματά μου και την πίστιν μου.
Έπειτα θα ειπή ο Κύριος εις τούς αματωλούς:
- Πηγαίνετε εσείς οι κατηραμένοι εις την κόλασιν, να είσθε μαζί με τον πατέρα σας τον διάβολον, διατί δεν εφυλάξατε τα προστάγματά μου και την πίστιν μου.
Και τότε θέλει ανοίξει ο Κύριος ένα πύρινο ποταμόν ωσάν θάλασσαν να φλογίζη τούς αμαρτωλούς και τούς ασεβείς, και να βάλη τούς δικαίους εις τα δεξιά, τούς αμαρτωλούς εις τα αριστερά.

Ημείς, αδελφοί μου, τι είμαστε, δίκαιοι η αμαρτωλοί;
Ει μεν και είμαστε δίκαιοι, καλότυχοι και τρισμακάριοι· ει δε και είμαστε αμαρτωλοί, πρέπει τώρα, οπού έχομεν καιρόν, να μετανοήσωμεν, να διορθωθούμεν.

Σας παραγγέλω λοιπόν τούτο να κάμετε· να πάρετε όλοι από ένα κομπολόγιον και αυτό κομπολόγιον να έχη εκατόν τρία σπυρία και εις κάθε σπυρίον να λέγετε:
"Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, διά της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων ελέησόν με τον αματρωλόν και ανάξιον δούλόν σου".

Λοιπόν εγώ μέλλω να σας αφήσω την υγείαν ψυχικά και σωματικά. Μέσα εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, αδέλφια μου, θεωρείται Αγία Τριάς και πάντες οι Άγιοι με τον τίμιον Σταυρόν, με τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εσταυρώθηκαν ψυχικά και σωματικά.
Αδελφοί μου, ημείς πρέπει να ευλογούμεν την γην, τον ουρανόν, την θάλασσαν και να πηγαίνετε εις τον παράδεισον να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε πάντοτε.

Η Θερμή Πίστις Μετακινεί Όρη, Συντρίβει τον Εωσφόρον, Νικά τούς Απίστους

Ήτον ένας βασιλεύς εις την Αίγυπτον και εις την Αλεξάνδρειαν ήτον Πατριάρχης, το όνομά του Ιωακείμ, αγιώτατος άνθρωπος, καλός, ευλαβής, σοφός.
Ο βασιλεύς εκείνον τον ηγάπησε περισσώς και κοντά εις την αγάπην οπού τον είχεν ο βασιλεύς εβγήκεν ένας Εβραίος και έγινεν Τούρκος και κοντά οπού ετούρκεψε έγινε και βεζίρης.
Λέγει ο Εβραίος προς τον βασιλέα:
- Βασιλέα μου πολυχρονεμένε, τι τον αγαπάς τόσον τον Πατριάρχην αυτόν;
Και ο βασιλέυς αποκρίνεται προς τον τρισκατάρατον τον Εβραίον και τον λέγει:
- Επειδή ο Πατριάρχης είνε καλός άνθρωπος, ευλαβής, σοφός, και διά τούτο τον αγαπώ.
Λέγει πάλιν ο Εβραίος προς τον βασιλέα:
- Βασιλέα μου, επειδή λέγεις ότι τον αγαπάς τον Πατριάρχην, κράξε τον να έλθη εις το παλάτιον σου και να έλθω και εγώ να συνομιλήσωμεν μαζί με αυτόν, και να ιδής πώς θα τον κάμω να μείνη αναπολόγητος.
Έπειτα κράζει ο βασιλεύς τον Ιωακείμ.
Και ήλθεν ο Ιωακείμ εις το παλάτιον και ήρχισεν ο Εβραίος να φιλονική με τον Πατριάρχην.
Λεγει ο Εβραίος:
- Πατριάρχη, δεν λέγει ο Χριστός εις το Ευαγγέλιον ότι όποιος από σας τούς χριστιανούς έχει πίστιν, να σηκώνη τα βουνά από τον τόπον τους;
Λοιπόν επρόσταξεν ο βασιλεύς τον Πατριάρχην να σηκώση ένα βουνόν από τον τόπον του και τότε να πιστεύσουν εις αυτόν.
Και λοιπόν τι κάνει ο ευλογημένος Πατριάρχης;
Προστάζει και συνάζει τούς ευλογημένους τούς χριστιανούς και κάνει δέησιν εις τον Άγιον Θεόν τρεις ημέρας και τρεις νύκτας· και έπειτα τελειώνοντας ο Πατριάρχης και οι χριστιανοί την δέησίν τους και άρχισεν ο Πατριάρχης να θυμιάζη το βουνόν εκείνο, το οποίον ήτο μεγάλο έως εξ ώρας του μάκρους.
Και του λέγει του βουνού ότι εγώ ο ανάξιος δούλος του Χριστού μου σε προστάζω, βουνόν, να σηκωθής από αυτού και να έλθης εις την Αίγυπτον.
Και ω του θαύματος! εκόπηκε το βουνόν εκείνο και έγινεν εις τρία εις τιμήν της αγίας Τριάδος και εκίνησε και ήλθε κατεπάνω εις την Αίγυπτον.
Έπειτα φωνάζει ο βασιλεύς τον Πατριάρχην και του λέγει:
- Δια το όνομα του Θεού, Πατριάρχη, πρόσταξε το βουνόν να σταθή να μη μας πλακώση.
Και ευθύς ο Πατριάρχης έτρεξε μετά θερμών δακρύων και επρόσταξε το βουνόν και εστάθη επάνω εις την Αίγυπτον.

Και το βουνόν εκείνο το ονομάζουν έως σήμερον Ντουρντάς.
Και εις αυτό το θαύμα επίστευσαν λαός πολύς, χιλιάδες εξ.
Λέγει δε πάλιν ο τρισκατάρατος Εβραίος του βασιλέως:
- Βασιλέα μου, ήξευρε ότι οι χριστιανοί λέγουν εις την γλσώσσάν τους στάσου, βουνόν... και επίστευσαν πάλιν εξ χιλιάδες.
Λέγει και άλλον λόγον ο Εβραίος τον βασιλέα:
- Βασιλέα μου, ήξευρε και ετούτο· ότι οι χριστιανοί λέγουν πως λέγει το Ευαγγέλιόν τους, πως όποιος έχει πίστιν να πίη ένα ποτήρι φαρμάκι και δεν αποθαίνει.
Και έπειτα ο βασιλεύς πρόσταξε τον Εβραίον και κάμνει ένα ποτήρι φαρμάκι, οπού δεν ευρίσκονταν χεοιρότερον εις τον κόσμον.
Και πάλιν λέγει ο Εβραίος άλλον λόγον του βασιλέα:
- Βασιλέα μου, ήξευρε και ετούτο, ότι οι χριστιανοί έχουν τον σταυρόν και σταυρώνουν το πικρόν και γίνεται γλυκόν.
Πρέπει λοιπόν να προστάξετε τον Πατριάρχην, όταν θα του δώσης το φαρμάκι να το πίη, να μη κάμη τον σταυρόν του ούτε απάνω του ούτε απάνω εις το ποτήριον.
Και έπειτα επήρεν ο βασιλεύς το ποτήριον εις το χέρι του και το έδωσε του Πατριάρχη και του του λέγει:
- Να ετούτο το ποτήριον· να το πίης και να μη κάμης τον σταυρόν σου ούτε επάνω σου ούτε εις το ποτήριον.
Και ο ευλογημένος Πατριάρχης θέλησε να τούς γελάση και να τούς πομπεύση εις τον κόσμον δια να τούς κάμη μασκαρσάδες.
Τότε λέγει του βασιλέα:
- Βασιλέα μου, καλά με προστάξατε να το πίω ετούτο το ποτήριον, μα δεν με είπες πόθεν να το πίω το ποτήριον.
Και κάμνει με το χέρι του από το πλευρόν και από κάτω και από επάνω και ευθύς έπιε το ποτήριον.
Και ο πανάγαθος Θεός ευθύς άνοιξέ του μίαν τρύπαν εις την δεξιάν πλευράν και εχύθη του ποτηρίου το φαρμάκι και έμεινεν άβλαβος.
Και έπειτα μέσα εις εκείνο το ποτήριον έμεινε παραμικρόν και το εξέπλυνε και λέγει τον βασιλέα: -
- Βασιλέα μου πολυχρονεμένε, εγώ έπια τον καρπόν, πρόσταξε τον Εβραίον να πίη και αυτός και εάν δεν αποθάνη, να πιστεύσωμεν εις αυτόν.
Και ο τρισκατάρατος Εβραίος δεν ήθελε να το πίη.
Και τον επίεσεν ο βασιλεύς μεγάλως και το έπιεν το ποτήριον ο Εβραίος και έσκασεν ο τρισκατάρατος και επήγεν εις την αιώνιον κόλασιν και καίεται μαζί με τον τρισκατάρατον διάβολον.

Καταλαμβάνετε λοιπόν, παιδιά μου, τι δύναμιν έχει ο πανάγιος Σταυρός.
Όμως με του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού το όνομα να πηγαίνετε εις τον παράδεισον.

Πάντοτε, παιδιά μου, εδώ οπού ήλθα, έχω χαράν και λύπην.
Έρχονται οι χριστιανοί κατά μόνας να μου ειπούν το παράπονόν τους, και δεν δύναται ένας δούλος να δουλεύση δυο αυθεντάδες, και δεν δύναμαι να τούς εξομολογήσω από ένα και τούς διώχνω, και η καρδία μου κόπτεται ωσάν ένας οπού έχει ένα παιδίον, το οποίον είναι άρρωστον, και δεν το δέχεται.
Αλλά πρέπει να σας εξομολογήσω παρρησία.
Και αν ούτως, παιδιά μου, θέλετε πάρει τέσσερις τρίχες από τα γένεια μου, και εγώ παίρνω το βάρος από τα αμαρτήματά σας.

Από τον καιρόν οπού εγεννηθήκατε όλα επάνω μου είναι.
Και σεις να εξηγήσετε τα τέσσερα νοήματα και να τα μάθετε. 
Και αν θέλετε, παιδιά μου, να σας ειπώ, να ευρήτε ένα πνευματικόν πρακτικόν και αρετής άνθρωπον, να εξομολογηθήτε, να ειπήτε τα αμαρτήματά σας.
Να μη αφήσετε κανένα· και αν αφήσετε, όλον τον μισθόν τον χάνετε. Και να συγχωράτε τον εχθρόν σας και να μη φροντίζετε μοναχά δια λόγου σας, αλλά να ερμηνεύετε και τα αδέλφια σας και τα παιδιά σας. Και να έχετε την ευχήν μου και την ευχήν της Παναγίας και την ευχήν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του εσταυρωμένου και αληθινού Θεού ημών, ω η δόξα και το κράτος εις τούς αιώνας των αιώνων.

Αμήν.