Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ 

ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑΕΛΘΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΥΣ

Πρώτη δημοσίευσις 4/11/2016 

«Και επί την αύριον εξελθών, εκβαλών δύο δηνάρια έδωκε τω πανδοχεί και είπεν αυτώ· επιμελήθητι αυτού, και ότι αν προσδαπανήσης, εγώ εν τω επανέρχεσθαί με αποδώσω σοι».

(Λουκ. ι΄, 35)  

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

«Καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅτι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι».

(Λουκᾶ ι΄, 35)

Ὅλοι μας γνωρίζουμε τήν Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου^[1] μέ τά μεγάλα νοήματά της, ἀλλά καί τούς σπουδαίους συμβολισμούς της.

Ἄς δοῦμε ἐν συντομία μερικούς ἀπό αυτούς, προκειμένου στήν συνέχεια νά ὁδηγηθοῦμε καί σέ κάποιους ἄλλους σημαντικούς ἀποσυμβολισμούς.

Σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρες μας, ἡ Ἱερουσαλήμ ἐδῶ, συμβολίζει τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τόν Παράδεισον ὅπου ζοῦσε ὁ ἄνθρωπος (ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα) πρίν ἁμαρτήσει.

Ὅταν ἁμάρτησε ὁ ἄνθρωπος (τό ἀνθρώπινο γένος) ἔφυγε ἀπό τόν Παράδεισον (τήν Ἱερουσαλήμ) καί ἄρχισε νά κατεβαίνει, νά πέφτει καί νά πηγαίνει δηλαδή λόγῳ τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν του πρός τήν Ἱεριχώ, πού συμβολίζει τήν ἐξορία, τήν τιμωρία, τόν θάνατον καί τήν κόλαση, λόγῳ τῆς θέσεώς της καί τῆς μεγάλης ζέστης πού ἔχει ἐκεῖ (βρίσκεται 400 περίπου μέτρα κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς θαλάσσης), ἀλλά καί τῆς εἰδωλολατρικῆς καί ἁμαρτωλῆς ζωῆς τῶν κατοίκων της.

Γι’ αὐτό καί ἡ πρώτη πόλη πού κατέστρεψαν ὁλοσχερῶς καί μάλιστα μέ θαυματουργικό τρόπο, ὅπως γνωρίζουμε, οἱ Ἰσραηλίτες μετά τήν ἔξοδό τους ἀπό τήν Αἴγυπτον, ἦταν ἡ Ἱεριχώ, ἐπειδή ἀκριβῶς συμβόλιζε τό κράτος τοῦ Διαβόλου.

Ἀπό τήν στιγμή λοιπόν, πού ὁ ἄνθρωπος αὐτός τῆς παραβολῆς (δηλαδή τό ἀνθρώπινο γένος) ἀπεμακρύνθη ἀπό τόν Παράδεισον καί τήν σκέπη τοῦ Θεοῦ, ἦταν πλέον εὔκολη λεῖα στά χέρια τῶν ληστῶν, πού συμβολίζουν τούς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ τόν ἔγδυσαν -τοῦ πῆραν δηλαδή ὅλα τά φορέματα τῆς ἀρετῆς, τούς ἀγαθούς λογισμούς καί ὅ,τι καλό καί θεοφιλές τοῦ εἶχε ἀπομείνει- τόν ἄφησαν ἡμιθανῆ, μισοπεθαμένο.

Δέν τόν ἄφησαν νεκρό, ἐπειδή πάντοτε ὁ ἄνθρωπος, τό ἀνθρώπινο γένος δηλαδή, ἤλπιζε νά λάβει τήν σωτηρίαν μέ τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία καί Σωτήρα Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μᾶς λέγει σχετικά ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος:

«Ἡ Ἱεριχώ συμβολίζει τήν ἐμπαθή ζωή, ἐπειδή εἶναι χαμηλή καί πνιγηράν ἀπό τό καῦμα... Οἱ Ληστές συμβολίζουν τούς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ ἐξέδυσαν τόν ἄνθρωπον δηλαδή τοῦ πῆραν τά φορέματα τῆς ἀρετῆς, τόν ἄφησαν μέ πληγάς καί ἡμιθανῆ, δηλαδή μέ ἁμαρτίας καί σῶμα θνητό... διατί δέν ἦτο τελείως ἀπεγνωσμένη ἡ φύσις τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ ἤλπιζε νά λάβῃ τήν σωτηρίαν ἐν Χριστῷ». ^[2]

Ἐκεῖ λοιπόν ὅπου ἔκειτο μισοπεθαμένος ὁ ἄνθρωπος αὐτός, μόνος καί ἀπροστάτευτος μέσα στήν ἔρημο καί στήν μέση τοῦ πουθενά, πέρασε κατά τύχη ἕνας ἱερέας καί ἕνας Λευῒτης οἱ ὁποῖοι ἦλθαν κοντά του, τόν εἶδαν καί ἔφυγαν χωρίς νά τοῦ προσφέρουν τίποτε.

Ὁ ἱερέας καί ὁ Λευῒτης, ὅπως λένε οἱ Ἅγιοί μας,^[3] συμβολίζουν τόν Νόμο καί τήν ἱερωσύνη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ ὁποία δόθηκε ἀπό τόν Θεόν, κατ’ οἰκονομία (συγκυριακά) ὄχι γιατί ἔπρεπε καί ἤθελε ὁ Θεός, ἀλλά γιατί δέν γινόταν διαφορετικά λόγῳ τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθένειας καί ἀδυναμίας.

Τό κατά Χριστόν μυστήριον δέν μποροῦσαν νά τό δεχθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι λόγῳ τῆς πνευματικῆς πτωχείας καί τῆς σκληροκαρδίας τους. Γι’ αὐτό καί ἐνῶ ἦλθαν κοντά στόν μισοπεθαμένο ἄνθρωπο ἔφυγαν, χωρίς νά μποροῦν νά τοῦ προσφέρουν τήν σωτηρία του.

Στήν συνέχεια ὅμως περνάει, ὄχι κατά τύχη, ἕνας Σαμαρείτης πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ἦλθε ὄχι τυχαῖα (κατά συγκυρία) ἀλλά μέ ἐπίγνωση καί σκοπό νά μᾶς ἰατρεύσει.

Μήν ξεχνᾶμε δέ ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι, ἀποκαλοῦσαν καί Σαμαρείτη τόν Κύριόν μας: «Ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι καὶ εἶπον αὐτῷ· οὐ καλῶς λέγομεν ἡμεῖς ὅτι Σαμαρείτης εἶ σὺ καὶ δαιμόνιον ἔχεις;». ^[4]

Ὁ Κύριός μας λοιπόν, παρόλο πού θεωρεῖται ἀπό τούς Ἰουδαίους βλάσφημος, ξένος, ἀπόβλητος, ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ Σαμαρεῖτες, φροντίζει ὁ ἴδιος τίς πληγές τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τούς ληστάς (δαίμονες) ἀνθρώπου, ἐπιχέοντας ἔλαιον καί οἶνον πού συμβολίζουν τό μέν ἔλαιον, τό ἔλεος, τήν ἀγάπη καί τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ὁ δέ οἶνος, τό αἷμα τοῦ Κυρίου μας, καθώς καί τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

«Τό ἔλαιον συμβολίζει τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ καί τόν λόγον τῆς διδασκαλίας. Ὁ οἶνος τήν θεότητα. Δηλαδή ἡ ἀνθρωπότης σώθηκε ἀπό τήν ἀνθρωπότητα (ἔλαιον) καί τήν θεότητα (οἶνος) δηλαδή ἀπό τόν Χριστόν»,^[5] μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος.

Κατόπιν τόν ἀνεβάζει ἐπάνω στό ὑποζύγιό του, πού συμβολίζει τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία σήκωσε στούς ὤμους της, ὅλες τίς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, κάνοντάς μας ταυτόχρονα καί δικά Του μέλη. Ἔπειτα, τόν πηγαίνει στό Πανδοχεῖο πού συμβολίζει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τόν παραδίδει στόν Πανδοχέα, ὁ ὁποῖος συμβολίζει τούς διαδόχους πού ἄφησε ὁ Χριστός, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, Ἐπισκόπους, Ἱερεῖς καί Διδασκάλους.

Τήν ἄλλη ἡμέρα, ὅταν ἦλθε δηλαδή ἡ ὥρα νά φύγει ἀπό τήν γῆ εἰς τούς οὐρανούς, ἐπῆγε εἰς τόν Πανδοχέα, δηλαδή τούς διαδόχους Του καί τούς δίνει "δύο" δηνάρια πού συμβολίζουν τίς δύο Διαθῆκες, τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ὅλο δηλαδή τόν Νόμο καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί τούς εἶπε: «πᾶρτε αὐτά τά δύο δηνάρια γιά νά περιποιηθεῖτε μέ αὐτά τόν μισοπεθαμένο αὐτό ἄνθρωπο (δηλαδή ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος) καί ὅταν ἐπιστρέψω, ὅ,τι ἐπιπλέον ἔχετε προσφέρει, ἐγώ θά σᾶς τό ξεπληρώσω».

Ὅ,τι δηλαδή προσπάθειες καί κόπους κάνετε προκειμένου νά φροντίσετε, νά θεραπεύσετε, καί νά σώσετε τό ἀνθρώπινο γένος, χρησιμοποιώντας πάντοτε τά δύο δηνάρια πού σᾶς ἔδωσα, τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά καί γιά ὅλα τά ἐπιπλέον, τά ὑπόλοιπα πού θά σᾶς φωτίσει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον γιά νά ἑρμηνεύσετε, νομοθετήσετε, δογματίσετε καί διδάξετε, μήν ἀνησυχεῖτε ἐγώ θά σᾶς ἀνταμείψω ἀναλόγως.

Γράφει σχετικῶς ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος:

«Τό ὑποζύγιον συμβολίζει τό σῶμα τοῦ Κυρίου, διότι μᾶς ἔκαμε μέλη δικά του. Τό Πανδοχεῖο συμβολίζει τήν Ἐκκλησία ὅπου δέχεται τούς πάντας. Ὁ Πανδοχέας συμβολίζει τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τούς Διδασκάλους καί Ἀρχιερεῖς. Τά δύο Δηνάρια συμβολίζουν τίς δύο Διαθῆκες, Παλαιά καί Νέα. Ὅταν ἔλθῃ πάλι ὁ Κύριος, δηλαδή εἰς τήν Δευτέραν Παρουσίαν. Διότι τότε θέλει εἰπῇ, κάθε ἕνας ἀπ’ αὐτούς· Κύριε δύο δηνάρια μοί ἔδωκες. Ἰδού ὅπου ἐξοδίασα ἄλλα δύο (Ματθ. ιε’)· πρός τόν ὁποῖον θέλει εἰπῇ καί αὐτός· Εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ». ^[6] 

Ἀλλά καί ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας:

«Πανδοχεῖο βέβαια ὀνομάζει τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέχεται καί χωρεῖ ὅλους... Ὁ προϊστάμενος τοῦ πανδοχείου (Πανδοχέας) μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὅτι ἀποτελεῖ τύπο τῶν ἀποστόλων καί τῶν μετά ἀπό αὐτούς, ποιμένων καί διδασκάλων, στούς ὁποίους ἔδωσε δύο δηνάρια γιά νά φροντίσουν μέ πολλή ἐπιμέλεια τόν ἄρρωστο... Δύο δηνάρια ὀνομάζει τίς δύο Διαθῆκες (Παλαιά καί Καινή)... τά ὁποῖα (δηνάρια) παίρνοντάς τα οἱ ποιμένες τῶν ἁγιωτάτων ἐκκλησιῶν, τά αὔξησαν μέ τούς κόπους καί τούς ἱδρῶτες τῶν διδασκαλιῶν, καί τά δαπάνησαν μέσα στήν Ἐκκλησία καί τά αὔξησαν περισσότερο, καί ὅταν θά ἐπανέλθει ὁ Κύριος κατά τήν τελευταία ἡμέρα, θά πεῖ ὁ καθένας· Κύριε δύο δηνάρια μοῦ ἔδωσες... ἔχω κερδίσει καί ἄλλα δύο, μέ τά ὁποῖα αὔξησα τό ποίμνιο». ^[7]

Αὐτή ἐν συντομία εἶναι ἡ ἑρμηνεία τῆς ἀνωτέρω παραβολῆς, πού λίγο πολύ ὅλοι γνωρίζουμε.

Ἐμεῖς ὅμως ἐδῶ, θά σταθοῦμε μόνον στό σημεῖο πού ὁ καλός Σαμαρείτης, δηλαδή ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀφοῦ παρέδωσε στό Πανδοχεῖο, δηλαδή τήν Ἐκκλησία, τόν ἡμιθανῆ ἄνθρωπο, παρέμεινε μαζί του γιά "δύο" ἡμέρες, ἀλλά καί στό σημεῖο πού "φεύγοντας" ἔδωσε στόν Πανδοχέα "δύο" δηνάρια καί θά δώσουμε ταπεινά καί μία ἄλλη ἑρμηνεία.

Ἄλλωστε δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά, πού δίδεται καί δεύτερη καί τρίτη καί τέταρτη ἑρμηνεία στό ἴδιο χωρίο καί γιά τό ἴδιο θέμα ἀπό πολλούς Ἁγίους Πατέρες μας,^[8] χωρίς ἀπαραίτητα ἡ μία ἑρμηνεία νά ἀναιρεῖ τήν ἄλλη.

Τί συμβολίζουν οἱ "δύο" ἡμέρες καί τά "δύο" δηνάρια;

«Καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅτι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι». (στιχ. 35)

Γιατί ἆρα γε στήν Παραβολή αὐτή ὁ καλός Σαμαρείτης παρέμεινε "δύο" ἡμέρες, στό Πανδοχεῖο, μαζί μέ τόν ἡμιθανῆ ἄνθρωπο καί γιατί νά δώσει στόν Πανδοχέα μόνο δύο δηνάρια καί ὄχι 3, ἤ 5 ἤ 8 ἤ 30 ἤ  ἄλλο ποσό;

Ὑπάρχει ἆρα γε, ὅπως ἔχουμε πεῖ ἤδη πολλές φορές, τίποτε τυχαῖο καί συμπτωματικό μέσα στόν λόγο τοῦ Θεοῦ;

Φυσικά καί ὄχι. Ἀπολύτως τίποτε. Τό ἔχουμε πεῖ πολλές φορές καί θά τό λέμε συνέχεια, μέχρι κάποιοι νά τό ἐμπεδώσουν καλά.

«Τίποτε δέν λέγει ἡ Ἁγία Γραφή ἁπλᾶ καί τυχαῖα, ἀλλά καί ἄν ἀκόμη εἶναι μία συλλαβή ἤ ἕνα κόμμα, ἔχει μέσα του κρυμμένον κάποιον θησαυρόν», ^[9] μᾶς λέγει εὔστοχα ὁ χρυσοῦς τῇ γλῶττα Ἰωάννης.

-Ποιός εἶναι ὁ καλός Σαμαρείτης;

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός

-Ποιό εἶναι τό Πανδοχεῖο;

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

-Πόσο παρέμεινε στό Πανδοχεῖο ὁ καλός Σαμαρείτης;

Γιά "δύο" ἡμέρες.

Μία ἡμέρα, ἡ πρώτη πού τόν πῆγε στό Πανδοχεῖο καί δεύτερη ἡμέρα, ἡ ἑπομένη πού ἔφυγε. «Καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών...». (στιχ. 35)

Ἄρα, ἀφοῦ ὁ καλός Σαμαρείτης εἶναι ὁ Κύριός μας καί τό Πανδοχεῖο  ἡ Ἐκκλησία Του καί  ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς ἀναφέρει σαφέστατα, ρητά καί κατηγορηματικά ὅτι παρέμεινε γιά "δύο" ἡμέρες στό Πανδοχεῖο ὁ καλός Σαμαρείτης, τότε βγαίνει ἀβίαστα τό συμπέρασμα ὅτι τόσο θά παραμείνη καί ὁ Χριστός στήν Ἐκκλησία Του. Γιά "δύο" ἡμέρες. Δηλαδή γιά "δύο" χιλιετίες, ἀφοῦ ὡς γνωστόν ἡ μία ἡμέρα εἶναι ἴση μέ χίλια χρόνια.

Οἱ "δύο" λοιπόν ἡμέρες πού ἔμεινε στό Πανδοχεῖο ὁ καλός Σαμαρείτης μαζί μέ τόν κτυπημένο καί ἡμιθανῆ ἄνθρωπο, συμβολίζουν τίς δύο χιλιετίες πού θά ὑπάρχει ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία ἐπί τῆς γῆς, δεχόμενη πάντα ὅλους τούς ἀσθενεῖς, τραυματισμένους καί ἡμιθανεῖς ἀνθρώπους, πού ἔχουν κτυπηθεῖ ἀπό τόν διάβολο καί τήν ἁμαρτία, προκειμένου νά τούς φροντίσει καί περιποιηθεῖ ὅσο τό δυνατόν καλύτερα, ἀφοῦ ἄλλωστε ἔχει παραλάβει ἀπό τόν ἱδρυτήν Της ὅ,τι χρειάζεται γιά νά φροντίσει τούς πονεμένους καί τραυματισμένους ἀνθρώπους.

Τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη καί τόν οἶνον καί τό ἔλαιον. Τό ἔλεος, τήν ἀγάπη, τήν φιλανθρωπία Του, ἀλλά καί τό Σῶμα καί τό αἷμα Του.

Δέν θά μποροῦσε ἆρα γε ὁ Κύριός μας νά παραμείνει καί τρίτη καί τέταρτη ἡμέρα μέχρι νά θεραπευθεῖ ὁ ἄνθρωπος αὐτός καί μετά νά φύγει;

Μήν ξεχνᾶμε ὅτι δέν πέρασε τυχαῖα ἀπό ἐκεῖ. Πέρασε σκόπιμα, γιατί αὐτός ἦταν ὁ στόχος του, νά σώσει τόν τραυματισμένο καί μισοπεθαμένο ἄνθρωπο. Θά ἔμενε λοιπόν ὅσο χρειαζόταν καί θά ἔκανε ὅ,τι ἔπρεπε προκειμένου νά σώσει τόν ἄνθρωπο.

Φαίνεται ἄλλωστε καί ἀπό τήν ἱστορία τῆς Παραβολῆς, ὅτι δέν τόν ἐνδιέφερε καί δέν τόν ἔνοιαζε τίποτε ἄλλο. Οὔτε ὁ ἑαυτός του, οὔτε ἡ οἰκογένειά του, οὔτε οἱ ἐργασίες του, οὔτε κάτι ἄλλο.

Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται δέ, εἶχε ἤδη ἀφήσει κατά μέρος ὅ,τι δήποτε ἄλλο δικό του καί ἔμεινε μαζί του γιά δύο μέρες, χωρίς νά παραπονεθεῖ ἤ νά νοιαστεῖ γιά τίποτε ἄλλο. Δέν θά  ἔμενε λοιπόν καί ἄλλη ἤ καί ἄλλες ἡμέρες ἐάν χρειαζόταν; Φυσικά καί θά ἔμενε.

Γιατί ὅμως δέν ἔμεινε περισσότερες ἡμέρες;

Γιατί τόσες τελικά ἦταν οἱ ἡμέρες πού ἔπρεπε νά μείνει κοντά στό ἀνθρώπινο γένος, μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας Του, πρίν ξαναέλθει στήν Δευτέρα Παρουσία Του, γιά νά «κρίνει ζῶντας καί νεκρούς»  καί νά ξεκινήσει μία ἄλλη ζωή, ἡ αἰώνια ζωή, μέ ἄλλα δεδομένα καί σταθερές. Χωρίς ληστές-δαίμονες, χωρίς ἁμαρτία, χωρίς θάνατο, χωρίς πόνο καί θλίψη.

Δύο ἡμέρες. Δηλαδή δύο χιλιετίες, δύο χιλιάδες χρόνια περίπου, ἀφοῦ ὅπως μᾶς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, μία ἡμέρα ἰσοῦται μέ χίλια χρόνια: «῝Εν δὲ τοῦτο μὴ λανθανέτω ὑμᾶς, ἀγαπητοί, ὅτι μία ἡμέρα παρὰ Κυρίῳ ὡς χίλια ἔτη, καὶ χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία». ^[10]

Ἀλλά καί τά "δύο" δηνάρια μᾶς ὁδηγοῦν στό ἴδιο συμπέρασμα, ἀφοῦ ἦταν κατά κάποιο τρόπο «ὁ μισθός» τοῦ Πανδοχέα γιά τίς "δύο" αὐτές ἡμέρες, πού φρόντισε καί θά φρόντιζε τόν τραυματία (τό ἀνθρώπινο γένος).

Ἄν ἀνατρέξει κανείς σέ διάφορα ἱστορικά καί ἄλλα κείμενα τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, θά ἰδεῖ ὅτι ὁ μισθός μιᾶς ἡμέρας ἑνός συνηθισμένου ἐργάτη καί ὑπαλλήλου ἦταν πράγματι ἕνα δηνάριο.

Ἄρα, δίνοντας ὁ Κύριός μας στόν Πανδοχέα δύο δηνάρια, προκειμένου νά φροντίσει τόν τραυματία, ἤθελε σαφέστατα νά μᾶς φανερώσει τά ἑξῆς:

Ὅτι οἱ διάδοχοί Του Ἀπόστολοι καί Κληρικοί, οἱ ὁποῖοι συμβολίζονται μέ τόν Πανδοχέα, δέν θά χρειαζόταν νά φροντίσουν καί νά κοπιάσουν περισσότερο ἀπό "δύο" ἡμέρες, δηλαδή "δύο" χιλιετίες, γιά ὅσους πέφτουν στά χέρια τῶν ληστῶν, δηλαδή στίς μεθοδεῖες καί τά τεχνάσματα τοῦ πονηροῦ διαβόλου καί τῶν δαιμόνων του.

Οἱ διάδοχοί Του δηλαδή, ὀφείλουν νά ἐργάζονται γιά τό ποίμνιο τοῦ Θεοῦ, γιά δύο χιλιάδες χρόνια, τά ὁποῖα συμβολίζονται μέ τίς δύο ἡμέρες φροντίδας καί μέ τά δύο δηνάρια, πού κατατέθησαν ὡς ἀμοιβή.

Μετά τό πέρας τῶν δύο χιλιετιῶν, θά ξαναέλθει Ἐκεῖνος, γιά νά ἀναλάβει πλέον ὁ ἴδιος τήν μέριμνα καί φροντίδα ὅλων τῶν πιστευσάντων εἰς Αὐτόν, ἀλλά καί γιά νά ἀποδώσει τήν πραγματική ὀφειλή στόν καθένα, λέγοντας:

«Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου». ^[11]

«Τά δύο Δηνάρια συμβολίζουν τίς δύο Διαθῆκες, Παλαιά καί Νέα. Ὅταν ἔλθῃ πάλι ὁ Κύριος, δηλαδή εἰς τήν Δευτέραν Παρουσίαν. Διότι τότε θέλει εἰπῇ, κάθε ἕνας ἀπ’ αὐτούς· Κύριε δύο δηνάρια μοί ἔδωκες. Ἰδού ὅπου ἐξοδίασα ἄλλα δύο, πρός τόν ὁποῖον θέλει εἰπῇ καί αὐτός· Εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ». ^[12]

«Δύο δηνάρια ὀνομάζει τίς δύο Διαθῆκες... τά ὁποῖα (δηνάρια) παίρνοντάς τα οἱ ποιμένες τῶν ἁγιωτάτων ἐκκλησιῶν, τά αὔξησαν μέ τούς κόπους καί τούς ἱδρῶτες τῶν διδασκαλιῶν, καί τά δαπάνησαν μέσα στήν Ἐκκλησία καί τά αὔξησαν περισσότερο, καί ὅταν θά ἐπανέλθει ὁ Κύριος κατά τήν τελευταία ἡμέρα, θά πεῖ ὁ καθένας· Κύριε δύο δηνάρια μοῦ ἔδωσες... ἔχω κερδίσει καί ἄλλα δύο, μέ τά ὁποῖα αὔξησα τό ποίμνιο». ^[13]

Νά λοιπόν, πού καί ἀπό τήν Παραβολή αὐτή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, βγαίνει ἀβίαστα τό συμπέρασμα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ θά ὑπάρχει ἐπί τῆς γῆς, μόνον γιά δύο χιλιάδες χρόνια, ὅπως εἴδαμε καί μέσα ἀπό τό θαῦμα μέ τούς 5 ἄρτους καί τούς δύο ἰχθύας, (δεῖτε ἐδῶ) ὅπου καί ἐκεῖ οἱ "δύο" ἰχθεῖς δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό "δύο" χιλιετίες.

Ἄρα τό ἔτος 2018 πού ἔχουμε πεῖ ὅτι θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, (στηριζόμενοι σέ πλῆθος Ἁγιογραφικῶν καί Ἁγιοπατερικῶν μαρτυριῶν) εἶναι κατά πάντα σύμφωνο καί μέ αὐτή τήν Παραβολή τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Πῶς λοιπόν, ἐπιμένουν νά ἰσχυρίζονται κάποιοι ἀθεολόγητοι ὅτι, δέν γνωρίζουμε, πότε θά ξαναέλθει ὁ Κύριος μας;

-----------------

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. «Καὶ ἰδοὺ νομικός τις ἀνέστη ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 26 ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; 27 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν· 28 εἶπε δὲ αὐτῷ· ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. 29 ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; 30 ῾Υπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ εἰς ῾Ιεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. 31 κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. 32 ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. 33 Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ’ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, 34 καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· 35 καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅτι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. 36 τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; 37 ὁ δὲ εἶπεν· ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ’ αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως».  (Λουκᾶ ι΄, 25-37)

2. Ἅγιος Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας. Ἑρμηνεία στά 4 Εὐαγγέλια - Τόμος Α’, σελ. 313-314.

3. «Ὁ ἱερέας καί ὁ Λευῒτης συμβολίζουν τόν Νόμον καί τούς Προφήτες», (Ἁγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας. Τόμος Α’,  σελ. 313-314).

4. Ἰωάννου η’, 48.

5. Ἅγιος  Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, ἔνθα ἀνωτέρω.

6. Ἅγιος  Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, ἔνθα ἀνωτέρω.

7. Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας. ΕΠΕ 25, 443-445.

8. Βλέπε:
α) Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής Φιλοκαλία Τόμ. 14Β, 117 & 245.

β) Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. ΕΠΕ 24, 455.
γ) Ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας P.G. 106, 337. 
δ) Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης. Βιβλίον «Θησαυρός» Λόγος Η’ «εἰς τό Ἅγιον Πάσχα» σελ. 132.  
ε) Ἁγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας. Ἑρμ. Εὐαγ. Λουκᾶ Ι’ - P.G. 123, 849 καί ἄλλους πολλούς.

9. Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος. ΕΠΕ 2, 520

10. Πέτρου γ’, 8 καί «χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί» (Ψαλμ. πθ, 4).

11. Ματθ. κε’, 23.

12. Ἁγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, ἔνθα ἀνωτέρω.

13. Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας. ΕΠΕ 25, 443-445.