Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ 

Μία από τις  μεγάλες Προφητείες του Κυρίου μας και της Αγίας Γραφής  είναι και η ολοκληρωτική καταστροφή του Ναού του Σολομώντος.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στο ΚΔ΄ Κεφάλαιο μας αναφέρει ότι  κάποια μέρα, ενώ ευρίσκοντο έξω από τον Ναό του Σολομώντα, ο Κύριος με τους Μαθητάς Του, και ενώ αυτοί εθαύμαζαν τα κτίρια και την κατασκευή του Ναού, τον πλησιάζουν για να του δείξουν με θαυμασμό και έκπληξη όλα αυτά.
Ο Κύριός μας, αρπάζοντας την ευκαιρία, τους λέγει· βλέπετε όλα αυτά τώρα και τα θαυμάζετε, αλλά να ξέρετε ότι δεν πρόκειται να μείνει τίποτε όρθιο απ’ όλα αυτά που βλέπετε αυτή τη στιγμή. Ούτε μια πέτρα του ναού δεν θα μείνει όρθια.

«Ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· ου βλέπετε ταύτα πάντα; αμήν λέγω υμίν, ου μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον, ος ου καταλυθήσεται» (Ματθ. κδ’, 2).

Και όταν έκπληκτοι και απορημένοι οι Μαθηταί Του, οι οποίοι μάλιστα δεν είχαν ακόμη λάβει το Πνεύμα το Άγιον κατά την Πεντηκοστή και δεν ήξεραν όσα θα έπρεπε να ξεύρουν, ούτε και καταλάβαιναν πολλά-πολλά και νόμιζαν ότι αυτό που τους είπε για την καταστροφή του Ναού, σημαίνει και το τέλος του κόσμου (σκεφθείτε τι ήταν και τι εσήμαινε για τους Εβραίους ο Ναός αυτός, που με το που άκουσαν ότι θα καταστραφεί, το μυαλό τους πήγε αμέσως και στην καταστροφή του κόσμου), αμέσως τον ρωτούν:
«Κύριε πότε θα γίνει αυτό; (δηλαδή η καταστροφή του Ναού) και πες μας ακόμη ποιά θα είναι τα σημεία τα οποία θα προηγηθούν πριν από το τέλος του κόσμου και της δικής σου ελεύσεως;»

«Και εξελθών ο Ιησούς επορεύετο από του ιερού· και προσήλθον οι μαθηταί αυτού επιδείξαι αυτώ τας οικοδομάς του ιερού· ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· ου βλέπετε ταύτα πάντα; αμήν λέγω υμίν, ου μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον, ος ου καταλυθήσεται. καθημένου δε αυτού επί του όρους των ελαιών προσήλθον αυτώ οι μαθηταί κατ’ ιδίαν λέγοντες· ειπέ ημίν πότε ταύτα έσται, και τι το σημείον της σης παρουσίας και της συντελείας του αιώνος; και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτοίς· βλέπετε μη τις υμάς πλανήση» (Ματθ. κδ’ 1-4).

Και αφού ο Κύριος άρχισε να τους απαριθμεί τα σημεία, (Ματθ. κδ’  καί Λουκ. κα’ ) τους επεσήμανε και το εξής σημαντικό:

«όταν δε ίδητε κυκλουμένην υπό στρατοπέδων την Ιερουσαλήμ, τότε γνώτε ότι ήγγικεν η ερήμωσις αυτής. τότε οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν εις τα όρη, και οι εν μέσω αυτής εκχωρείτωσαν, και οι εν ταις χώραις μη εισερχέσθωσαν εις αυτήν, ότι ημέραι εκδικήσεως αύταί εισι του πληρωθήναι πάντα τα γεγραμμένα» (Λουκ. κα’, 20-22).

Και τέλος, τους λέει ότι δεν θα παρέλθει η γενεά εκείνη που ζούσε τότε, μέχρις ώτου γίνουν όλα αυτά που τους είπε: «αμήν λέγω υμίν, ου μη παρέλθη η γενεά αύτη έως αν πάντα ταύτα γένηται» (Ματθ. κδ’, 34) και «αμήν λέγω υμίν ότι ου μη παρέλθη η γενεά αύτη έως αν πάντα γένηται» (Λουκ. κα’, 32).

Είναι κάτι το «τρομερό» και «απίστευτο», αυτό που επακολούθησε μετά από λίγα χρόνια.

Δεν πέρασαν, ούτε σαράντα χρόνια, από τότε που ο Κύριός μας είπε την συγκεκριμένη προφητεία και όσα ακριβώς είπε, επαληθεύθησαν με κάθε  λεπτομέρεια.

Το 70 μ.Χ., ο Ρωμαίος Στρατηγός Τίτος εξεστράτευσε εναντίον της Ιερουσαλήμ και μετά από πολιορκία αρκετών μηνών την καταλαμβάνει, καταστρέφει εκ θεμελίων τον Ναό του Σολομώντα, σκοτώνει όσους είχαν απομείνει ζωντανοί από την πείνα, και τους νέους τους πουλάει δούλους σ’ όλο τον κόσμο, πραγματοποιώντας κατά γράμμα όχι μόνον τους λόγους του Κυρίου μας, «ου βλέπετε ταύτα πάντα; αμήν λέγω υμίν, ου μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον, ος ου καταλυθήσεται» (Ματθ. κδ’, 2) και «ταύτα α θεωρείτε, ελεύσονται ημέραι εν αις ουκ αφεθήσεται λίθος επί λίθω ος ου καταλυθήσεται» (Λουκ. κα’, 6), αλλά και τους λόγους των Προφητών στην Παλαιά Διαθήκη, που περιέγραφαν με φοβερές λεπτομέρειες ότι το Ισραήλ θα χάσει την ευλογία του Θεού, θα καταστραφεί σαν έθνος, και αυτοί θα αιχμαλωτιστούν, θα πουληθούν και θα διασκορπιστούν σ’ όλες τις χώρες της γης.
Ότι από εδώ και πέρα θα ζουν σαν κυνηγημένοι, ότι δεν θα προλαβαίνουν να πάνε σε έναν τόπο («ου μη γένηται στάσις τω ίχνει του ποδός σου») και θα φεύγουν διωγμένοι, φοβισμένοι και κυνηγημένοι σε κάποια άλλη χώρα.
Ότι θα ξαναπάνε στην Αίγυπτο ως δούλοι.
Ότι κατά την ώρα που θα τους πουλάνε στα σκλαβοπάζαρα, δεν θα τους θέλουν ούτε δωρεάν (και πράγματι αυτοί που τους αγόραζαν, αγόρασαν όσους αγόρασαν και στη συνέχεια δεν ήθελαν άλλους, οπότε δεν τους έπαιρνε κανείς πλέον και τους έδιναν οι Ρωμαίοι όσο-όσο, ακόμη και δωρεάν, μη γνωρίζοντας φυσικά ότι έτσι, πραγματοποιούν τις Προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης.

«Και διασπερεί σε Κύριος ο Θεός σου εις πάντα τα έθνη απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης, και δουλεύσεις εκεί θεοίς ετέροις, ξύλοις και λίθοις, ους ουκ ηπίστω συ και οι πατέρες σου. αλλά και εν τοις έθνεσιν εκείνοις ουκ αναπαύσει σε, ουδ’ ου μη γένηται στάσις τω ίχνει του ποδός σου, και δώσει σοι Κύριος εκεί καρδίαν αθυμούσαν και εκλείποντας οφθαλμούς και τηκομένην ψυχήν. και έσται η ζωή σου κρεμαμένη απέναντι των οφθαλμών σου, και φοβηθήση ημέρας και νυκτός και ου πιστεύσεις τη ζωή σου· το πρωΐ ερείς· πως αν γένοιτο εσπέρα; και το εσπέρας ερείς· πως αν γένοιτο πρωΐ; από του φόβου της καρδίας σου, α φοβηθήση, και από των οραμάτων των οφθαλμών σου, ων όψη. και αποστρέψει σε Κύριος εις Αίγυπτον εν πλοίοις και εν τη οδώ, η είπα· ου προσθήση έτι ιδείν αυτήν· και πραθήσεσθε εκεί τοις εχθροίς υμών εις παίδας και παιδίσκας, και ουκ έσται ο κτώμενος» (Δευτ. κη’, 64-68).

Η επαλήθευση των Προφητειών της καταστροφής του Ναού

Ας δούμε όμως την επαλήθευση και πραγματοποίηση όλων των ανωτέρω, αλλά και όλων όσων αφορούν την καταστροφή του Ναού του Σολομώντος, σύμφωνα με έναν δικό τους ιστορικό, τον Φλάβιον Ιώσηπον, ο οποίος μάλιστα έζησε την εποχή εκείνη, ήταν «αυτόπτης» μάρτυρας και κατέγραψε τα συγκεκριμένα γεγονότα, όπως ακριβώς συνέβησαν τότε.

Η Πολιορκία και καταστροφή

της Ιερουσαλήμ

Οι εξεγερμένοι Ιουδαίοι, μετά από την αποχώρηση των Ρωμαίων πριν αλώσουν την Ιερουσαλήμ κατά την πολιορκία του 66 μ.Χ., πίστεψαν ότι νίκησαν.
Οι Ρωμαίοι βέβαια δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη...

Ας δούμε όμως τι κατάσταση επικρατούσε την περίοδο εκείνη στην Ιερουσαλήμ.

Στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, παρά το ότι είχαν φύγει τα Ρωμαϊκά στρατεύματα, οι συνθήκες διαβίωσης στην Ιερουσαλήμ είχαν χειροτερέψει. Οι ίδιοι οι στασιαστές «πολεμούσαν ο ένας εναντίον του άλλου, ενώ ποδοπατούσαν τα σώματα των νεκρών καθώς αυτά κείτονταν στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο». Λεηλατούσαν το λαό, σκοτώνοντας για τροφή και πλούτο. Η Ιερουσαλήμ έγινε πεδίο μάχης των αντιμαχομένων Ιουδαϊκών φατριών: των «Ζηλωτών» και των «Μετριοπαθών». Οι «Ζηλωτές» ανέλαβαν τη διοίκηση του ναού και τον έκαναν φρούριο. Από εκείνη τη βάση, επιδίδονταν σε πράξεις λεηλασίας και αιματοχυσίας.

Οι κραυγές των ταλαιπωρημένων ήταν συνεχείς. Μέσα στην πόλη, αντιμαχόμενες φατρίες προσπαθούσαν να πάρουν τον έλεγχο. Κατέφυγαν σε ακραία μέτρα, και χύθηκε πολύ αίμα. Μερικοί «ήταν τόσο δυστυχισμένοι από τις εσωτερικές τους συμφορές, ώστε εύχονταν να εισβάλουν οι Ρωμαίοι», ελπίζοντας να «γλυτώσουν από τα εσωτερικά δεινά τους», λέει ο Ιώσηπος. Αποκαλεί τους επαναστάτες «ληστές» που ασχολούνταν με την καταστροφή της περιουσίας των πλουσίων και με το φόνο σπουδαίων αντρών (δηλαδή εκείνων, για τους οποίους υπήρχαν υποψίες ότι ήταν πρόθυμοι να συμβιβαστούν με τους Ρωμαίους).

Αργότερα ο ιερέας Άνανος ξεσήκωσε τους πολίτες εναντίον των «Ζηλωτών». Επακολούθησε άγρια μάχη και οι «Ζηλωτές» τελικά πολιορκήθηκαν στην περιοχή του ναού.
Αλλά ο Άνανος δεν ήθελε να ωθήσει τη μάχη μέσα στον ιερό περίβολο και γι’ αυτό διευθέτησε να υπάρχει μία φρουρά από 6.000 άνδρες η οποία να φρουρεί τους πολιορκημένους «Ζηλωτές» ώστε να μη διαφύγουν.

Οι «Ζηλωτές», χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, απέστειλαν δυό μηνυτές έξω από την πόλη για να καλέσουν τους Ιδουμαίους να έλθουν σε βοήθειά τους.
Σε λίγο μία δύναμη 20.000 Ιδουμαίων κατευθυνόταν προς την Ιερουσαλήμ.
Με την κάλυψη απ’ το σκοτάδι και τη θύελλα, μια ομάδα «Ζηλωτών» ξέφυγε από τους φρουρούς και άνοιξε τις πύλες στους Ιδουμαίους.
Επακολούθησε μεγάλη αιματοχυσία και οι «Μετριοπαθείς» υπέστησαν πλήρη ήττα. Ο Άνανος θανατώθηκε.

Ενώ όμως η Ιερουσαλήμ κλονιζόταν από τα αποτελέσματα των εσωτερικών αγώνων και της διαμάχης, οι Ρωμαϊκές στρατιές εξακολουθούσαν να προελαύνουν και να εντείνουν την εκστρατεία τους.
Τότε όμως έγινε σοβαρή αναταραχή μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι επαρχίες ξεσήκωσαν επανάσταση και ισχυρά στοιχεία συνωμοτούσαν εναντίον του Νέρωνα. Τελικά η Ρωμαϊκή Γερουσία εξέδωσε την απόφαση θανατώσεώς του.
Ο Νέρων, για να μην αντιμετωπίσει εκτέλεση αυτοκτόνησε τον Ιούνιο του έτους 68 μ.Χ.

Ο Βεσπασιανός ετοιμαζόταν να βαδίσει με τις δυνάμεις του εναντίον της Ιερουσαλήμ, οπότε του ανήγγειλαν την αυτοκτονία του Νέρωνα.
Αυτό τον έκανε ν’ αναστείλει τα σχέδιά του, διότι επιθυμούσε να γνωρίσει την επιθυμία του νέου αυτοκράτορα.
Τρεις αντίπαλοι αυτοκράτορες, ο Γάλβας, ο Όθων και ο Βιτέλιος, διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον πολύ σύντομα.
Ο Βεσπασιανός, καλεσμένος από τον στρατό του ν’ αναλάβει την αυτοκρατορία (το 69 μ.Χ.), εγκατέλειψε την προσωπική διεύθυνση του πολέμου και προσηλώθηκε στην εξασφάλιση της θέσης του, με σκοπό ν’ αποκτήσει τον θρόνο.

Στο μεταξύ η κατάσταση δεν βελτιωνόταν στην Ιερουσαλήμ.
Σχετικά με τις ενέργειες των «Ζηλωτών», ο Ιώσηπος γράφει:

«Το πάθος τους για λεηλασία ήταν ακόρεστο! Λεηλατούσαν τα σπίτια των πλουσίων, σκότωναν άνδρες και βίαζαν γυναίκες για διασκέδαση και έπιναν με τα λάφυρά τους βουτηγμένα στο αίμα, από καθαρή πλήξη παραδίδονταν αναίσχυντα σε θηλυπρεπείς πράξεις με το να στολίζουν τα μαλλιά τους και να φορούν γυναικεία ρούχα, να αλείφονται με αρώματα και να βάφουν από κάτω τα μάτια τους για να γίνονται ελκυστικοί. Μιμήθηκαν όχι μόνον το ντύσιμο αλλά και τα πάθη των γυναικών, και με την πλήρη ρυπαρότητά των επινοούσαν παράνομες απολαύσεις, κυλιόντουσαν στο βόρβορο, μεταβάλλοντας ολόκληρη την πόλη σε πορνοστάσιο και μολύνοντάς την με βρωμερές πράξεις. Εν τούτοις, αν και είχαν πρόσωπα γυναικών, είχαν χέρια φονιάδων, πλησίαζαν με κουνιστά βήματα και κατόπιν απότομα γίνονταν πολεμιστές, έβγαζαν τα ξίφη τους κάτω από τους βαμμένους μανδύες τους και διαπερνούσαν κάθε διαβάτη με το ξίφος».

Όσο κακή και αν ήταν η κατάσταση, η διαφυγή από την Ιερουσαλήμ ήταν αδύνατη. Οι «Ζηλωτές» έκαναν ο,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν τη λιποταξία στους Ρωμαίους.
Οποιοσδήποτε έβγαινε από την πόλη, κινδύνευε να σκοτωθεί από μία άλλη αντίπαλη φατρία, που ήταν έξω από την πύλη της πόλεως.

Η δεύτερη πολιορκία

Υπό αυτές τις συνθήκες, το 70 μ.Χ. τα Ρωμαϊκά στρατεύματα επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, και ο στρατηγός Τίτος, ήρθε για να την κατακτήσει.
Η πόλη πολιορκήθηκε για έξι μήνες (από Μάρτιο έως Σεπτέμβριο).

Η εσωτερική διαμάχη δεν έπαυσε ακόμη και όταν οι Ρωμαϊκές στρατιές, που ήταν τώρα κάτω από την ηγεσία του Τίτου, βρίσκονταν μπροστά στα τείχη της Ιερουσαλήμ τον καιρό του Πάσχα του έτους 70 μ.Χ.

Η πόλη ήταν τότε κατάμεστη από τους εορτασμούς του Πάσχα. Την ημέρα του Πάσχα, 14η του μηνός Νισσάν (Μάρτιος-Απρίλιος) επιτράπηκε στους προσκυνητές η είσοδος στην περιοχή του ναού, αλλά απροσδόκητα βρέθηκαν περικυκλωμένοι από ενόπλους άνδρες μιας από τις ανταγωνιστικές φατρίες της πόλης.
Αυτοί οι άνδρες μπήκαν απαρατήρητοι, διότι μπήκαν μεταμφιεσμένοι με κρυμμένα τα όπλα τους. Προσπάθησαν να επικρατήσουν στα ενδότερα του ναού και στις αποθήκες του. Επακολούθησε βία και αιματοχυσία. Το Ιερό του Ναού μετά την επανάσταση, είχε βεβηλωθεί χειρότερα από ο,τι το είχαν βεβηλώσει οι εθνικοί. Ο Ιώσηπος προφανώς, θεωρώντας τη βεβήλωση αυτή του ναού από τους σικάριους του Ελεάζαρου ως εκπλήρωση προφητείας του Δανιήλ για «το βδέλυγμα στον άγιο τόπο», γράφει: «α παραβάντες οι ζηλωταί, και την κατά της πατρίδος προφητείαν τέλους ηξίωσαν» (Ιώσηπος «Πόλεμοι των Ιουδαίων» ΙV, 6, 3).

Σύντομα οι Ρωμαϊκές πολιορκητικές μηχανές χτυπούσαν το εξωτερικό βόρειο τείχος του τριπλού οικοδομήματος της Ιερουσαλήμ.
Την δέκατη πέμπτη μέρα της πολιορκίας αυτό το τείχος κυριεύθηκε από τους Ρωμαίους. Μετά από τέσσερις μέρες οι Ρωμαίοι κυρίευσαν το δεύτερο τείχος. Αλλά οι Ιουδαϊκές αντεπιθέσεις τα επανέκτησαν. Με μεγάλες απώλειες οι Ρωμαίοι, μέσα σε τέσσερις μέρες τελικά έδιωξαν τους Ιουδαίους από το δεύτερο τείχος και κατόπιν γκρέμισαν το βόρειο τμήμα από το ένα άκρο ως το άλλο. Απέμεινε τότε μόνο ένα τείχος.

Ο Τίτος προέτρεψε τους Ιουδαίους να παραδώσουν την πόλη και έτσι να σωθούν. «Έστειλε τον Ιώσηπο να τους μιλήσει στη δική τους γλώσσα, επειδή φανταζόταν ότι μπορεί να υποχωρούσαν στην πειθώ ενός συμπατριώτη τους». Αλλά εκείνοι έβρισαν τον Ιώσηπο.

Αργότερα ο Τίτος συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο και πρότεινε την ανέγερση ενός τείχους γύρω από την πόλη. Επειδή οι Ιουδαίοι δεν θα ήταν δυνατόν μ’ αυτόν τον τρόπο να φύγουν, ο Τίτος πίστευε ότι αυτό θα πετύχαινε την παράδοσή τους η θα διευκόλυνε την κατάληψη της πόλης, λόγω της πείνας που θα επακολουθούσε.

Το σχέδιό του έγινε δεκτό. Οι στρατιώτες οργανώθηκαν για να αναλάβουν το σχέδιο. Οι λεγεώνες και οι μικρότερες φάλαγγες του στρατού συναγωνίζονταν μεταξύ τους για να τελειώσουν το έργο. Ατομικά οι άνδρες υποκινούνταν από την επιθυμία να ευχαριστήσουν τους ανωτέρους τους. Η οχύρωση περισσοτέρων από τεσσεράμισυ μιλίων, τελείωσε σε τρεις μέρες μόνο.
Έτσι εκπληρώθηκαν τα προφητικά λόγια του Ιησού που απευθύνθηκαν στην Ιερουσαλήμ: «Ήξουσιν ημέραι επί σε και περιβαλούσιν οι εχθροί σου χάρακα σοι και περικυκλώσουσί σε και συνέξουσί σε πάντοθεν, και εδαφιούσί σε και τα τέκνα σου εν σοι, και ουκ αφήσουσιν εν σοι λίθον επί λίθω, ανθ ων ουκ έγνως τον καιρόν της επισκοπής σου» (Λουκ. ιθ’ 43-44).

Καθώς κάθε ελπίδα διαφυγής είχε χαθεί και οι μετακινήσεις ήταν περιορισμένες, η πείνα «κατέστρεψε ολόκληρα σπιτικά και οικογένειες». Ο παρατεινόμενος πόλεμος αύξησε τον αριθμό των νεκρών. Οι συνθήκες πείνας στην Ιερουσαλήμ έγιναν τώρα χειρότερες.
Ο Ιώσηπος γράφει:
«Οι στέγες καλύφθηκαν από γυναίκες και βρέφη, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από νεκρούς γέροντες. Νέοι και παιδιά εξαντλημένοι από την πείνα, γύριζαν τις πλατείες σαν φαντάσματα και έπεφταν αναίσθητοι λιποθυμώντας. Η ταφή των συγγενών τους υπερέβαινε τις δυνάμεις των ασθενών, και όσοι μπορούσαν να το κάμουν το απέφευγαν λόγω του μεγάλου αριθμού των νεκρών και της αβεβαιότητας για τη δική τους τύχη, επειδή πολλοί ενώ έθαβαν άλλους, έπεφταν οι ίδιοι νεκροί. Και πολλοί ξεκινούσαν για τους τάφους τους προτού έλθει η ώρα τους. Δεν άκουγε κανείς κλάμα η θρήνο στην άθλια κατάσταση που ήταν... μερικοί ήταν σε τόσο δύσκολη θέση ώστε σκάλιζαν τους οχετούς και τους κοπρώνες και έτρωγαν τα σκουπίδια που έβρισκαν εκεί».
Οι Ρωμαίοι πληροφορήθηκαν ότι στη διάρκεια της πολιορκίας τουλάχιστον 600.000 πτώματα είχαν ριχτεί έξω από τις πύλες της πόλεως.

Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ

Οι Ρωμαίοι τελικά άρχισαν να χτυπούν την περιοχή του ναού.
Αφού πυρπολήθηκε το ιερό, αποφάσισαν να πυρπολήσουν και ο,τιδήποτε άλλο. Στην τελευταία κιονοστοιχία που απέμεινε από το εξωτερικό του ναού είχαν καταφύγει περίπου 6.000 άτομα, πιστεύοντας σ’ ένα ψευδοπροφήτη που τους είχε πει να πάνε εκεί, για να λάβουν σημεία της απελευθέρωσής τους. Εν τούτοις, οι στρατιώτες πυρπόλησαν αυτή την κιονοστοιχία από κάτω. Πολλοί Ιουδαίοι τότε πήδησαν έξω από τη φωτιά και σκοτώθηκαν, ενώ άλλοι κάηκαν μέσα στις φλόγες.

Όταν τελείωσε η πολιορκία με την καταστροφή της πόλεως, στις 10 Αυγούστου του 70 μ.Χ., ο απολογισμός των χαμένων ήταν τεράστιος.
Ο Ιώσηπος λέει ότι 1.100.000 άνθρωποι πέθαναν, γιατί η Ιερουσαλήμ ήταν «γεμάτη από κατοίκους», πλήθη μεγάλα που είχαν έρθει «από όλη τη χώρα» στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. (Ιώσηπος «Πόλεμοι των Ιουδαίων» Ι, θ’ 3, 4).
Οι περισσότεροι νεκροί πέθαναν από ασθένειες και πείνα. Οι αιχμάλωτοι που συνελήφθησαν από την αρχή ως το τέλος του πολέμου ανέρχονταν σε 97.000 περίπου. Οι πιο υψηλοί και πιο κομψοί νέοι κρατήθηκαν για τη θριαμβευτική πομπή. Όσο για τους λοιπούς, πολλοί στάλθηκαν έξω για να εκτελούν καταναγκαστικά έργα στην Αίγυπτο η στη Ρώμη, άλλους τους έφεραν στις Ρωμαϊκές επαρχίες για να εξολοθρευτούν στις παλαίστρες. Όσοι ήταν κάτω των δεκαεπτά ετών, πουλήθηκαν.

Εκπληρώνοντας εν αγνοία του την προφητεία του Ιησού Χριστού, ο Τίτος κατέλαβε την Ιερουσαλήμ.
Στη συνέχεια, παρατηρώντας τα ογκώδη τείχη της και τους οχυρούς πύργους της, αναφώνησε: «Δεν ήταν άλλος από τον Θεό, εκείνος που έδιωξε τους Ιουδαίους από αυτά τα οχυρώματα».

Ο Τίτος σε μνήμη της επιτυχίας του, έφτιαξε στη Ρώμη την Αψίδα του Θριάμβου, όπου απεικονίζονται τα σκεύη του ναού που διαρπάχθηκαν, όπως η επτάφωτη λυχνία και η τράπεζα των άρτων της προθέσεως.

Η πολιορκία διήρκεσε λιγότερο από πέντε μήνες. Αλλά σε εκπλήρωση της προφητείας του Ιησού, ήταν πραγματικά η μεγαλύτερη θλίψη που είχε έλθει ποτέ στην Ιερουσαλήμ. Η πόλη και ο ναός της κατεδαφίστηκαν. Μόνο τρεις πύργοι και ένα τμήμα του δυτικού τείχους της πόλης έμειναν όρθια.
Ο Ιώσηπος λέει: «Όλες οι λοιπές οχυρώσεις που περιέβαλλαν την πόλη ισοπεδώθηκαν».

Ο Ιώσηπος μαρτυρεί, ότι όταν ο Τίτος κυρίευσε την Ιερουσαλήμ όρισε το έργο της καταστροφής και κατάλυσης να συντελεστεί ολοκληρωτικά από δέκα λεγεώνες. Και εκτελέστηκε αυτό σε τέτοιο βαθμό, ώστε κανείς ο οποίος επισκέπτονταν την πόλη δεν θα πίστευε, ότι ο τόπος εκείνος είχε ποτέ κατοικηθεί (Ιώσηπος «Πόλεμοι των Ιουδαίων». VΙΙ 1, 1).
Επί πλέον, γράφει ο Θεόφραστος, ότι: «ιστόρηται ότι ο Αίλιος Αδριανός κατέσκαψε την πόλιν και το ιερόν εκ βάθρων αυτών, ώστε και τούτο επ αυτού πληρωθήναι το μηδέ λίθον υπολειφθήναι επί λίθω».

Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό ιστορικό γεγονός.
Ήταν η εντυπωσιακή εκπλήρωση μιας προφητείας, με εντυπωσιακή ακρίβεια. Για τους πιστούς είναι επιβεβαίωση της πίστης τους στον Ιησού Χριστό, και για τους απίστους είναι διαχρονική απόδειξη του σκοτισμένου νου τους, στον οποίο δεν εισχωρεί ούτε αχτίδα θείου Φωτός.