ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΠΟΥ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Πρώτη Δημοσίευσις 23/12/2017 

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς περιόδου πού διανύουμε, διά τήν «Μητρόπολη πασῶν τῶν ἑορτῶν» τά Χριστούγεννα, θά παρουσιάσουμε στήν ἀγάπη σας -ἐνδεικτικά, ἀλλά καί συμβολικά-  τριάκοντα τρεῖς σημαντικές Προφητεῖες, πού ἔχουν σχέση μέ τήν Γέννηση καί τήν Πρώτη Παρουσία τοῦ Κυρίου μας, οἱ ὁποῖες ἐκπληρώθηκαν κατά γράμμα, στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Διαβάζοντας καί μελετώντας τίς Προφητεῖες αὐτές, ἀφ΄ ἑνός μέν θά πάρουμε ἕνα μικρόν μόνον δεῖγμα τῆς μεγάλης ἀξίας, σπουδαιότητος καί Θεοπνευστίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ ὁποία, τόσον πολεμεῖται καί περιφρονεῖται στίς μέρες μας (ἀκόμη καί ἀπό κληρικούς καί μοναχούς, δυστυχῶς) ἀφ΄ ἑτέρου δέ, θά ἐνισχυθεῖ ἡ πίστις μας καί ἡ ἀγάπη μας, πρός τόν Θεόν καί ταυτόχρονα θά χαροῦμε, θά εὐχαριστήσουμε καί θά δοξάσουμε ἐκ βάθους ψυχῆς, διά μία ἀκόμη φορά τόν Κύριόν μας, τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ, τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί Κύριον τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, πού εἶναι «ὁ εἰδὼς τὰ πάντα πρὶν γενέσεως αὐτῶν» (Δανιήλ,  Σωσσάνα, 42) καί ὁ ὁποῖος ἀπό ΑΠΕΙΡΗ ἀγάπη διά τόν ἄνθρωπον ἔγινε ἄνθρωπος, διά νά κάνει τόν ἄνθρωπον θεόν κατά χάριν.

Ὡς γνωστόν, αγαπητοί μου αδελφοί,  ὅλη ἡ Παλαιά Διαθήκη μᾶς μιλάει γιά τόν ἐρχομόν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί προφητεύει ὄχι μόνον μεγάλα καί σημαντικά γεγονότα ἀπό τήν ζωή Του, ἀλλά ἀκόμη καί τίς πιό παραμικρές λεπτομέρειες.

Ὅπως π.χ. γιά τό πότε θά ἔλθει ὁ Ἰησοῦς, ποιό ἔτος, ποιά θά εἶναι ἡ καταγωγή Του, ἡ ρίζα, τό γένος, ἡ φυλή Του, ποιά θά εἶναι ἡ πατρίδα Του, ποιά θά εἶναι ἡ Μητέρα Του, σέ ποιά πόλη θά γεννηθεῖ, ὅτι θά γεννηθεῖ ἀνάμεσα σέ δύο ζῶα, ὅτι θά φύγει εἰς τήν Αἴγυπτο καί θά τόν καλέσει ἐξ Αἰγύπτου, ὅτι θά προδοθεῖ ἀπό τόν Ἰούδα ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων, ὅτι θά σταυρωθεῖ, ὅτι οἱ στρατιῶτες θά βάλουν κλήρο γιά τόν χιτώνα του, ὅτι θά τόν ποτίσουν χολή καί ὄξος, ὅτι δέν θά συντρίψουν οὔτε ἕνα ὀστόν ἀπό τό σῶμα του, ὅτι θά ἀποθάνει οἰκειοθελῶς καί μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες θά ἀναστηθεῖ, καθώς καί πλῆθος ἄλλων γεγονότων καί στοιχείων πού ξεπερνοῦν, πολλές ἑκατοντάδες Προφητεῖες καί δέν ἀφήνουν κανένα περιθώριον ἀμφισβητήσεως καί ὀλιγοπιστίας διά ὅλους τούς καλοπροαίρετους φυσικά.

Ἡ ἄπειρη Ἀγάπη ἡ Πρόνοια καί Σοφία τοῦ Θεοῦ εἶχε φροντίσει καί μεριμνήσει, νά γνωστοποιηθεῖ, γραπτῶς καί προφορικῶς σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἡ Πρώτη Παρουσία τοῦ Κυρίου μας ἐπί τῆς γῆς, μέ πολλά «ΣΗΜΕΙΑ» καί Προφητεῖες, ἀλλά καί μέσω τοῦ «σπερματικοῦ λόγου», καί μέσα ἀπό χρησμούς, μύθους, παραδόσεις λαῶν κ.ἄ., (βλέπε Σιβυλλικούς χρησμούς, χρησμούς Ἀπόλλωνα, μῦθος Προμηθέα Δεσμώτη, «προφητεία» Σωκράτη «καθεύδοντες διατελεῖτε ἄν...» καί ἄλλα πολλά...), οὕτως ὥστε ὅλοι νά ἔχουν διαβάσει ἤ τοὐλάχιστον νά ἔχουν ἀκούσει γιά τήν Ἔλευσή Του.

Ἔτσι κανείς δέν μποροῦσε νά ἰσχυριστεῖ ἤ νά δικαιολογηθεῖ ὅτι δέν ἤξερε ἤ δέν ἄκουσε ποτέ, κάτι σχετικό μέ τόν Μεσσία, τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου, τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Οἱ περισσότερες δέ ἀπ’ ὅλες αὐτές τίς Προφητεῖες ἐλέχθησαν καί ἐγράφησαν 300 χρόνια ἕως καί 1500 χρόνια, πρίν τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅμως βλέπουμε μετά ἀπό τόσους αἰῶνες, νά ἐκπληρώνονται ἐπακριβῶς μέσα στήν Καινή Διαθήκη, ἡ ὁποῖα μᾶς φωνάζει ὅτι πράγματι «ΗΛΘΕΝ» ὁ Μεσσίας, «ΗΛΘΕΝ» ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, «ΗΛΘΕΝ» ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός καί εἶναι αὐτός πού προανήγγειλαν ὅλοι οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. 

Ἄρα ὅποιος ἄλλος θά θελήσει νά ἔλθει μετά τόν Ἰησοῦν Χριστόν (τόν ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑ-ΧΡΙΣΤΟΝ) ὡς δῆθεν μεσσίας καί χριστός, θά εἶναι ψεύτης, ἀπατεώνας, ΨΕΥΔΟΜΕΣΣΙΑΣ καί ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ.

33 Προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ἐκπληρώθησαν στήν Πρώτη Παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

α) Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας μᾶς λέγει ξεκάθαρα ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά γεννηθεῖ ἄνευ σπορᾶς ἀνδρός, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἀφοῦ ἡ νεάνις πού θά τόν γεννήσει θά εἶναι Παρθένος καί τό ὄνομά Του θά εἶναι «Ἐμμανουήλ», πού σημαίνει «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», ὅτι δηλαδή ὁ Θεός θά γίνει ἄνθρωπος καί θά εἶναι δίπλα μας, κοντά μας, ἀνάμεσά μας, μαζί μας:

«Διά τοῦτο δώσει Κύριος αὐτός ὑμῖν σημεῖον· ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ». (Ἡσαΐας ζ’, 14)-(Ματθ. α’, 23)

β) Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας μᾶς λέγει ὅτι, κάποια στιγμή θά ἔλθει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, γιά νά κάνει καινούργια συμφωνία καί νά δώσει μιά Νέα Διαθήκη, συμπληρωματική τῆς πρώτης (τῆς Παλαιᾶς), στό νέο Του λαό, τόν νέο Ἰσραήλ, τήν ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησία, ἀφοῦ οἱ Ἰσραηλῖτες ἀθέτησαν πρῶτοι αὐτοί, τήν παλαιά συμφωνία πού εἶχαν κάνει μέ τόν Θεό. Ἔτσι καί ὁ Θεός, ἀφοῦ δέν τόν ἤθελαν πλέον θά τούς ἄφηνε καί θά ἀπευθύνετο σέ ἄλλους ἀνθρώπους, στά ἔθνη (τό νέο Ἰσραήλ), κάνοντας μαζί τους μιά Νέα συμφωνία καί Διαθήκη:

«Ἰδού ἡμέραι ἔρχονται, φησί Κύριος, καί διαθήσομαι τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ καί τῷ οἴκῳ Ἰούδα διαθήκην καινήν οὐ κατά τήν διαθήκην, ἥν διεθέμην τοῖς πατράσιν αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ ἐπιλαβομένου μου τῆς χειρός αὐτῶν ἐξαγαγεῖν αὐτούς ἐκ τῆς Αἰγύπτου, ὅτι αὐτοί οὐκ ἐνέμειναν ἐν τῇ διαθήκῃ μου, καί ἐγώ ἠμέλησα αὐτῶν, φησί Κύριος. ὅτι αὕτη ἡ διαθήκη μου, ἥν διαθήσομαι τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ μετά τάς ἡμέρας ἐκείνας, φησί Κύριος· διδούς δώσω νόμους εἰς τήν διάνοιαν αὐτῶν καί ἐπί καρδίας αὐτῶν γράψω αὐτούς· καί ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν, καί αὐτοί ἔσονταί μοι εἰς λαόν».  (Ἱερεμία λη’, 31-33)-(Ἑβρ. η’, 8-10)

γ) Ὁ Προφήτης Δανιήλ μᾶς λέγει ρητά, ὄχι μόνον ὅτι θά ἔλθη ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλά καί τό πότε ἀκριβῶς θά γεννηθεῖ, ποιό ἔτος δηλαδή, καθώς καί τό πότε θά χρισθεῖ, ἀλλά καί πότε θά πεθάνει.

Ὅπως γνωρίζουν οἱ περισσότεροι πού μελετοῦν τήν Παλαιά Διαθήκη, σύμφωνα μέ τόν Δανιήλ, ὁ Χριστός θά γεννιόταν 460 περίπου ἔτη, μετά ἀπό τό τέλος τῆς Βαβυλωνιακῆς αἰχμαλωσίας, (605-535 π.Χ.) καί ἀφοῦ θά ἐπέστρεφαν πίσω στήν πατρίδα τους τήν Ἱερουσαλήμ καί θά ἀνοικοδομοῦσαν τά Τείχη τῆς Πόλεως. Σέ ἡλικία δέ 30 ἐτῶν, θά ἐχρίετο (ὡς ἄνθρωπος) ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, Βασιλεύς καί Ἀρχιερεύς, ἐνῶ στήν συνέχεια μετά ἀπό 3,5 ἔτη θά πέθαινε, στή μέση ἀκριβῶς τῆς τελευταίας ἑβδομάδος. Μέσα δηλαδή στό διάστημα τῶν ἑβδομήκοντα ἑβδομάδων (490 ἔτη: 70x7=490 ἡμέρες-ἔτη) μετά ἀπό τήν ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερουσαλήμ, πού ἔγινε ἐπί Βασιλείας τοῦ Ἀρταξέρξη, γύρω στό 453 π.Χ. θά ἐγίνοντο ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά πού ἀναφέρονται μέσα στήν σχετική Προφητεία τοῦ Δανιήλ. (Βλέπε καί τήν μελέτη Ἀρχ. Ἰωήλ Γιαννακοπούλου, «Ἡ Παλαιά Διαθήκη κατά τούς Ο΄», Τόμος 7ος, σελ. 124-131).

«...Δανιήλ, νῦν ἐξῆλθον συμβιβάσαι σε σύνεσιν· ἐν ἀρχῇ τῆς δεήσεώς σου ἐξῆλθε λόγος, καί ἐγώ ἦλθον τοῦ ἀναγγεῖλαί σοι, ὅτι ἀνήρ ἐπιθυμιῶν εἶ σύ· καί ἐννοήθητι ἐν τῷ ρήματι καί σύνες ἐν τῇ ὀπτασίᾳ. ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες συνετμήθησαν ἐπί τόν λαόν σου καί ἐπί τήν πόλιν τήν ἁγίαν σου τοῦ συντελεσθῆναι ἁμαρτίαν καί τοῦ σφραγίσαι ἁμαρτίας καί ἀπαλεῖψαι τάς ἀνομίας καί τοῦ ἐξιλάσασθαι ἀδικίας καί τοῦ ἀγαγεῖν δικαιοσύνην αἰώνιον καί τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καί προφήτην καί τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. καί γνώσῃ καί συνήσεις· ἀπό ἐξόδου λόγου τοῦ ἀποκριθῆναι καί τοῦ οἰκοδομῆσαι Ἱερουσαλήμ ἕως χριστοῦ ἡγουμένου ἑβδομάδες ἑπτά καί ἑβδομάδες ἑξηκονταδύο· καί ἐπιστρέψει καί οἰκοδομηθήσεται πλατεῖα καί τεῖχος, καί ἐκκενωθήσονται οἱ καιροί. καί μετά τάς ἑβδομάδας τάς ἑξηκονταδύο ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καί κρίμα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ· καί τήν πόλιν καί τό ἅγιον διαφθερεῖ σύν τῷ ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ καί ἐκκοπήσονται ἐν κατακλυσμῷ, καί ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου τάξει ἀφανισμοῖς. καί δυναμώσει διαθήκην πολλοῖς, ἑβδομάς μία· καί ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καί σπονδή, καί ἐπί τό ἱερόν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καί ἕως τῆς συντελείας καιροῦ συντέλεια δοθήσεται ἐπί τήν ἐρήμωσιν». (Δανιήλ θ’, 22-27)

δ) Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας μᾶς λέγει ὅτι, θά γεννηθεῖ ἕνα παιδί γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους, πού δέν θά ἔχει ἀρχή («ὁ Παλαιός τῶν Ἡμερῶν, παιδίον γέγονεν», ἑορτή Ὑπαπαντῆς), ὁ δέ ἐρχομός του θά εἶναι τό πιό χαρούμενο ἄγγελμα πού θά ἔχουν ἀκούσει ποτέ οἱ ἄνθρωποι, ἀφοῦ χάρη σ’ αὐτό τό παιδί θά πραγματοποιηθεῖ ἡ μεγάλη βουλή τοῦ Θεοῦ νά γίνει ἄνθρωπος, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο θεόν κατά χάριν. Τό παιδί αὐτό, τό ὁποῖο θά καθίσει εἰς τόν θρόνον τοῦ Δαυΐδ καί θά βασιλεύσει αἰώνια, θά εἶναι ταυτόχρονα καί ἰσχυρός Θεός, ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ ἐξουσιαστής τοῦ σύμπαντος καί ὁ Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος:

«Ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· ἐγώ γάρ ἄξω εἰρήνην ἐπί τούς ἄρχοντας, εἰρήνην καί ὑγίειαν αὐτῷ· μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ, καί τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον ἐπί τόν θρόνον Δαυίδ καί τήν βασιλείαν αὐτοῦ κατορθῶσαι αὐτήν καί ἀντιλαβέσθαι αὐτῆς ἐν κρίματι καί ἐν δικαιοσύνῃ ἀπό τοῦ νῦν καί εἰς τόν αἰῶνα· ὁ ζῆλος Κυρίου σαβαώθ ποιήσει ταῦτα». (Ἡσαΐας θ’, 6-7)

ε) Ὁ ἴδιος Προφήτης μᾶς λέγει ἀκόμη ὅτι, ὁ Χριστός θά προέρχεται  ἀπό τήν ρίζα τοῦ Ἰεσσαί (ὁ πατέρας τοῦ Βασιλέως Δαυίδ). Θά ἔχει τά ἑπτά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ. Θά κυβερνήσει ὅλα τά ἔθνη τοῦ κόσμου. Καί ὅτι ὅλα τά ἔθνη θά ἐλπίζουν σ’ Αὐτόν:

«Καί ἐξελεύσεται ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, καί ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης ἀναβήσεται. καί ἀναπαύσεται ἐπ’ αὐτόν πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς καί ἰσχύος, πνεῦμα γνώσεως καί εὐσεβείας... Καί ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἡ ρίζα τοῦ Ἰεσσαί καί ὁ ἀνιστάμενος ἄρχειν ἐθνῶν, ἐπ’ αὐτῷ ἔθνη ἐλπιοῦσι, καί ἔσται ἡ ἀνάπαυσις αὐτοῦ τιμή». (Ἡσαΐας ια’, 1-2 καί 10)-(Ρωμ. ιε’, 12)

ς) Ὁ Πατριάρχης καί Προφήτης Ἰακώβ μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά κατάγεται ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἰούδα, πού ἦταν ἕνα ἀπό τά 12 παιδιά τοῦ Ἰακώβ:

«Ἰούδα, σέ αἰνέσαισαν οἱ ἀδελφοί σου· αἱ χεῖρές σου ἐπί νώτου τῶν ἐχθρῶν σου· προσκυνήσουσί σοι οἱ υἱοί τοῦ πατρός σου. σκύμνος λέοντος Ἰούδα· ἐκ βλαστοῦ, υἱέ μου, ἀνέβης· ἀναπεσών ἐκοιμήθης ὡς λέων καί ὡς σκύμνος· τίς ἐγερεῖ αὐτόν; οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα καί ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἐάν ἔλθῃ τά ἀποκείμενα αὐτῷ, καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν. δεσμεύων πρός ἄμπελον τόν πῶλον αὐτοῦ καί τῇ ἕλικι τόν πῶλον τῆς ὄνου αὐτοῦ· πλυνεῖ ἐν οἴνῳ τήν στολήν αὐτοῦ καί ἐν αἵματι σταφυλῆς τήν περιβολήν αὐτοῦ». (Γένεσις, μθ’, 8-11)

ζ) Ὁ Προφήτης Μιχαίας μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά γεννηθεῖ στήν πόλη Βηθλεέμ. Θά γίνει ἄρχοντας-Βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ. Ἡ ἀρχή Του δέ, εἶναι πολύ πρίν τήν δημιουργία τῶν αἰώνων καί τοῦ κόσμου:

«Καί σύ, Βηθλεέμ οἶκος τοῦ Ἐφραθά, ὀλιγοστός εἶ τοῦ εἶναι ἐν χιλιάσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ μοι ἐξελεύσεται τοῦ εἶναι εἰς ἄρχοντα ἐν τῷ Ἰσραήλ, καί αἱ ἔξοδοι αὐτοῦ ἀπ’ ἀρχῆς ἐξ ἡμερῶν αἰῶνος». (Μιχαίας ε’, 1)

η) Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας καί πάλιν μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά γεννηθεῖ ἁπλά, ταπεινά, φτωχικά μέσα σέ ἕνα σπήλαιο, καί σέ φάτνη δύο ζώων, ἑνός βοδιοῦ καί ἑνός ὄνου:

«Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ...». (Ἡσαΐας α’, 3)

θ) Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον διά μέσου τοῦ Βαρλαάμ προφητεύει καί μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά προέλθει ἀπό τό σπέρμα τοῦ Ἰακώβ (ἀπό τόν υἱόν του, Ἰούδα). Ὅταν θά γεννηθεῖ, θά φανερωθεῖ στόν οὐρανό ἕνα μεγάλο καί ξεχωριστό ἄστρο (χάριν αὐτῆς τῆς προφητείας γνώρισαν οἱ Μάγοι τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ). Ὅτι θά πάει στήν Αἴγυπτο καί θά ξαναέλθει ἀπό ἐκεῖ (φυγή στήν Αἴγυπτο γιά νά μήν θανατωθεῖ ἀπό τόν Ἡρώδη). Θά κυριεύσει ὅλα τά ἔθνη (πνευματικά, ὡς Θεός). Θά κοιμηθεῖ (πεθάνει) ὡς λεοντάρι-βασιλιάς καί στήν συνέχεια θά ἀναστηθεῖ:

«Ὡς καλοί οἱ οἶκοί σου Ἰακώβ, αἱ σκηναί σου Ἰσραήλ! ὡσεί νάπαι σκιάζουσαι καί ὡσεί παράδεισοι ἐπί ποταμῷ καί ὡσεί σκηναί, ἅς ἔπηξε Κύριος, καί ὡσεί κέδροι παρ’ ὕδατα. ἐξελεύσεται ἄνθρωπος ἐκ τοῦ σπέρματος αὐτοῦ καί κυριεύσει ἐθνῶν πολλῶν, καί ὑψωθήσεται ἤ Γώγ βασιλεία αὐτοῦ, καί αὐξηθήσεται βασιλεία αὐτοῦ. Θεός ὡδήγησεν αὐτόν ἐξ Αἰγύπτου, ὡς δόξα μονοκέρωτος αὐτῷ· ἔδεται ἔθνη ἐχθρῶν αὐτοῦ καί τά πάχη αὐτῶν ἐκμυελιεῖ καί ταῖς βολίσιν αὐτοῦ κατατοξεύσει ἐχθρόν· κατακλιθείς ἀνεπαύσατο ὡς λέων καί ὡς σκύμνος· τίς ἀναστήσει αὐτόν; οἱ εὐλογοῦντές σε εὐλόγηνται, καί οἱ καταρώμενοί σε κεκατήρανται... δείξω αὐτῷ, καί οὐχί νῦν· μακαρίζω, καί οὐκ ἐγγίζει· ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ Ἰακώβ, ἀναστήσεται ἄνθρωπος ἐξ Ἰσραήλ καί θραύσει τούς ἀρχηγούς Μωάβ καί προνομεύσει πάντας υἱούς Σήθ».  (Ἀριθμοί κδ’, 5-9 καί 17)

ι) Ὁ Προφήτης Βαρούχ μᾶς λέγει ὅτι, σάν τόν Θεόν μας δέν ὑπάρχει ἄλλος «θεός». Ἔχει δέ τόση ἀγάπη γιά τά παιδιά Του, ὥστε ἄν καί Θεός θά γίνει ἄνθρωπος, θά ἔλθει στή γῆ καί θά συναναστραφεῖ τούς ἀνθρώπους:

«Ἐκάλεσεν αὐτούς καί εἶπον· πάρεσμεν, ἔλαμψαν μετ’ εὐφροσύνης τῷ ποιήσαντι αὐτούς. οὗτος ὁ Θεός ἡμῶν, οὐ λογισθήσεται ἕτερος πρός αὐτόν. ἐξεῦρε πᾶσαν ὁδόν ἐπιστήμης καί ἔδωκεν αὐτήν Ἰακώβ τῷ παιδί αὐτοῦ καί Ἰσραήλ τῷ ἠγαπημένῳ ὑπ’ αὐτοῦ. μετά τοῦτο ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη». (Βαρούχ γ’, 35-38)

ια) Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας καί πάλιν μᾶς λέγει ὅτι, ὅταν γεννηθεῖ, θά τοῦ φέρουν γιά δῶρα χρυσό, λιβάνι καί σμύρνα:

«...πάντες ἐκ Σαβά ἥξουσι φέροντες χρυσίον καί λίβανον οἴσουσι καί λίθον τίμιον καί τό σωτήριον Κυρίου εὐαγγελιοῦνται». (Ἡσαΐας ξ’, 6)

ιβ) Ὁ Προφήτης Ὠσηέ μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Χριστός σάν νήπιο, θά εἶναι στήν Αἴγυπτο καί ἀπό ἐκεῖ ὁ Θεός θά τόν καλέσει νά ἔλθει πίσω στήν πατρίδα Του. (Ἡ φυγή στήν Αἴγυπτο):

«Ὄρθρου ἀπερρίφησαν, ἀπερρίφη βασιλεύς Ἰσραήλ· ὅτι νήπιος Ἰσραήλ, καί ἐγώ ἠγάπησα αὐτόν καί ἐξ Αἰγύπτου μετεκάλεσα τά τέκνα αὐτοῦ». (Ὠσηέ ια’, 1)

ιγ) Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰσραηλιτικός λαός θά δεχθεῖ τρίτος στήν σειρά τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, μετά τούς Ἀσσύριους (Μάγοι μέ τά δῶρα) καί τούς Αἰγύπτιους (Φυγή στήν Αἴγυπτο):

«Τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔσται Ἰσραήλ τρίτος ἐν τοῖς Ἀσσυρίοις καί ἐν τοῖς Αἰγυπτίοις εὐλογημένος ἐν τῇ γῇ, ἥν εὐλόγησε Κύριος σαβαώθ λέγων· εὐλογημένος ὁ λαός μου ὁ ἐν Αἰγύπτῳ καί ὁ ἐν Ἀσσυρίοις καί ἡ κληρονομία μου Ἰσραήλ». (Ἡσαΐας ιθ’, 24-25)

ιδ) Ὁ ἴδιος Προφήτης μᾶς λέγει ἀκόμη ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά ἔχει τό Ἅγιο Πνεῦμα μαζί Του, τόν Θεόν (θά εἶναι δηλαδή Θεός καί ἄνθρωπος) καί θά ἔλθει προκειμένου νά μᾶς κηρύξει τήν ἀλήθεια Του καί νά μᾶς σώσει. Θά κάνει δέ πολλά καί μεγάλα θαύματα:

«Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τούς συντετριμμένους τήν καρδίαν, κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, καλέσαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν καί ἡμέραν ἀνταποδόσεως τῷ Θεῷ ἡμῶν...». (Ἡσαΐας ξα’, 1-2)-(Λουκ. δ’, 18-20)

ιε) Ὁ Προφητάναξ Δαυίδ μᾶς λέγει ὅτι, οἱ Ἑβραῖοι θά τόν δεχθοῦν καί θά τόν ἐπευφημοῦν λέγοντας:  «ὡσσανά ἐν τοῖς Ὑψίστοις εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». (Κυριακή τῶν Βαΐων):

«Ὦ Κύριε, σῶσον δή, ὦ Κύριε, εὐόδωσον δή. εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· εὐλογήκαμεν ὑμᾶς ἐξ οἴκου Κυρίου». (Ψαλμ. ριζ’, 25-26)-(Ἰω. ιβ’, 13)

ις) Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά ἔλθει καθήμενος ἐπί πώλου ὄνου, ἐνῶ ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ θά τόν ἐπευφημεῖ ὡς βασιλιά καί σωτήρα του (Κυριακή τῶν Βαΐων):

«Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καί σῴζων αὐτός, πραΰς καί ἐπιβεβηκώς ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον».  (Ζαχ. θ’, 9)-(Ἰω. ιβ’, 13)

ιζ) Ὁ Προφήτης Σολομών μᾶς λέγει ὅτι, οἱ Ἑβραῖοι, τυφλωμένοι ἀπό τήν μεγάλη κακία καί τό φθόνο τους καί μή ἀνεχόμενοι τόν ἔλεγχο καί τίς νουθεσίες τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τό ὅτι ἔλεγε τόν ἑαυτόν Του Υἱόν Θεοῦ, θά τόν κυνηγήσουν, θά τόν ταλαιπωρήσουν, θά τόν βασανίσουν, θά τόν προδώσουν καί ἐν τέλει θά τόν ὁδηγήσουν καί στόν θάνατο, αὐτόν τόν ἴδιο τόν Μεσσία καί Σωτήρα τους, Ἰησοῦ Χριστό:

«Ἐνεδρεύσωμεν δέ τόν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι καί ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν και ὀνειδίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα νόμου καί ἐπιφημίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα παιδείας ἡμῶν· ἐπαγγέλλεται γνῶσιν ἔχειν Θεοῦ καί παῖδα Κυρίου ἑαυτόν ὀνομάζει· ἐγένετο ἡμῖν εἰς ἔλεγχον ἐννοιῶν ἡμῶν· βαρύς ἐστιν ἡμῖν καί βλεπόμενος, ὅτι ἀνόμοιος τοῖς ἄλλοις ὁ βίος αὐτοῦ, καί ἐξηλλαγμέναι αἱ τρίβοι αὐτοῦ· εἰς κίβδηλον ἐλογίσθημεν αὐτῷ, καί ἀπέχεται τῶν ὁδῶν ἡμῶν ὡς ἀπό ἀκαθαρσιῶν· μακαρίζει ἔσχατα δικαίων καί ἀλαζονεύεται πατέρα Θεόν. ἴδωμεν εἰ οἱ λόγοι αὐτοῦ ἀληθεῖς, καί πειράσωμεν τά ἐν ἐκβάσει αὐτοῦ· εἰ γάρ ἐστιν ὁ δίκαιος υἱός Θεοῦ, ἀντιλήψεται αὐτοῦ καί ρύσεται αὐτόν ἐκ χειρός ἀνθεστηκότων. ὕβρει καί βασάνῳ ἐτάσωμεν αὐτόν, ἵνα γνῶμεν τήν ἐπιείκειαν αὐτοῦ καί δοκιμάσωμεν τήν ἀνεξικακίαν αὐτοῦ· θανάτῳ ἀσχήμονι καταδικάσωμεν αὐτόν, ἔσται γάρ αὐτοῦ ἐπισκοπή ἐκ λόγων αὐτοῦ. Ταῦτα ἐλογίσαντο, καί ἐπλανήθησαν· ἀπετύφλωσε γάρ αὐτούς ἡ κακία αὐτῶν, καί οὐκ ἔγνωσαν μυστήρια Θεοῦ, οὐδέ μισθόν ἤλπισαν ὁσιότητος, οὐδέ ἔκριναν γέρας ψυχῶν ἀμώμων. ὅτι ὁ Θεός ἔκτισε τόν ἄνθρωπον ἐπ’ ἀφθαρσίᾳ καί εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν». (Σοφία Σολομ. β’, 12-23)

ιη) Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά προδοθεῖ, ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων:

«Καί ἐρῶ πρός αὐτούς· εἰ καλόν ἐνώπιον ὑμῶν ἐστι, δότε στήσαντες τόν μισθόν μου ἤ ἀπείπασθε· καί ἔστησαν τόν μισθόν μου τριάκοντα ἀργυροῦς».  (Ζαχαρίας ια’, 12)-(Ἱερ. λβ’, 6-9)

ιθ) Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά μαστιγωθεῖ, θά δεχθεῖ χτυπήματα στό πρόσωπό Του, ἀλλά καί σ’ ὁλόκληρο τό σῶμα Του καί θά ὑπομείνει γενικά ἀπό τούς ἀνθρώπους, μεγάλο ἐξευτελισμό:

«Τόν νῶτόν μου ἔδωκα εἰς μάστιγας, τάς δέ σιαγόνας μου εἰς ραπίσματα, τό δέ πρόσωπόν μου οὐκ ἀπέστρεψα ἀπό αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων». (Ἡσαΐας ν’, 6)-(Ματθ. κζ’, 30)

κ) Ὁ Προφητάναξ Δαυίδ μᾶς λέγει ὅτι, οἱ Ἑβραῖοι θά σταυρώσουν τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἐνῶ τά ἱμάτιά Του θά τά βάλουν σέ κλῆρο:

«Ὅτι ἐκύκλωσάν με κύνες πολλοί, συναγωγή πονηρευομένων περιέσχον με, ὤρυξαν χεῖράς μου καί πόδας... διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον». (Ψαλμ. κα’, 17 καί 19)-(Ματθ. κζ’, 35)

κα) Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά σταυρωθεῖ, ἐν μέσω δύο ληστῶν (ἀνόμων-παρανόμων) σηκώνοντας στούς ὤμους Του τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου:

«Διά τοῦτο αὐτός κληρονομήσει πολλούς καί τῶν ἰσχυρῶν μεριεῖ σκύλα, ἀνθ’ ὧν παρεδόθη εἰς θάνατον ἡ ψυχή αὐτοῦ, καί ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη· καί αὐτός ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε καί διά τάς ἁμαρτίας αὐτῶν παρεδόθη». (Ἡσαΐας νγ’, 12)-(Ματθ. κζ’, 38)

κβ) Ὁ ἴδιος Προφήτης μᾶς λέγει ὅτι, τό Ξύλο τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ θά ἀποτελεῖτο ἀπό κυπαρίσσι, πεῦκο καί κέδρο. Τό Ξύλο δέ αὐτό θά ἁγιαστεῖ καί θά δοξαστεῖ χάρη τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ:

«Καί ἡ δόξα τοῦ Λιβάνου πρός σέ ἥξει ἐν κυπαρίσσῳ καί πεύκῃ καί κέδρῳ ἅμα, δοξάσαι τόν τόπον τόν ἅγιόν μου καί τόν τόπον τῶν ποδῶν μου δοξάσω». (Ἡσαΐας ξ’, 13)

κγ) Ὁ Προφητάναξ Δαυίδ μᾶς λέγει ἀκόμη ὅτι, κατά τήν ὥρα τῆς Σταυρώσεως θά τόν ποτίσουν μέ ὄξος καί χολή:

«Καί ἔδωκαν εἰς τό βρῶμά μου χολήν καί εἰς τήν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος». (Ψαλμ. ξη’, 22)-(Ματθ. κζ’, 34)

κδ) Ὁ Προφήτης Μωϋσῆς  μᾶς λέγει ὅτι, οἱ Ἑβραῖοι κάποια στιγμή θά δοῦν κρεμασμένη ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν τους, τήν ζωή τους, δηλαδή τόν Σωτήρα καί Θεό τους. Ἐπειδή  δέν θά πιστεύσουν σ’ Αὐτόν καί θά τόν ὁδηγήσουν οἱ ἴδιοι στήν σταύρωση, λέγοντας μάλιστα «τό αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα μας», ὡς τιμωρία θά λάβουν νά ζοῦνε μιά ζωή κυνηγημένοι καί φοβισμένοι:

«Καί ἔσται ἡ ζωή σου κρεμαμένη ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν σου, καί φοβηθήσῃ ἡμέρας καί νυκτός καί οὐ πιστεύσεις τῇ ζωῇ σου». (Δευτερ. κη’, 66)

κε) Ὁ ἴδιος Προφήτης ὁ Θεόπτης Μωϋσῆς μᾶς λέγει ὅτι, οἱ Ἑβραῖοι θά σταυρώσουν τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἐνῶ τό σῶμα Του δέν θά τό ἀφήσουν γιά δεύτερη μέρα πάνω στόν Σταυρόν, ἀλλά θά τόν θάψουν τήν ἴδια μέρα, σύμφωνα μέ τό Νόμο τους, προκειμένου νά ἑορτάσουν τό Πάσχα τους ἥσυχοι καί ἀνενόχλητοι:

«Ἐάν δέ γένηται ἔν τινι ἁμαρτία κρίμα θανάτου καί ἀποθάνη καί κρεμάσητε αὐτόν ἐπί ξύλου, οὐ κοιμηθήσεται τό σῶμα αὐτοῦ ἐπί τοῦ ξύλου, ἀλλά ταφῇ θάψετε αὐτό ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ὅτι κεκατηραμένος ὑπό Θεοῦ πᾶς κρεμάμενος ἐπί ξύλου· καί οὐ μή μιανεῖτε τήν γῆν, ἥν Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσί σοι ἐν κλήρῳ». (Δευτερ. κα’, 22-23)

καί

«οὐ καταλείψουσιν ἀπ’ αὐτοῦ εἰς τό πρωΐ... κατά τόν νόμον τοῦ πάσχα ποιήσουσιν αὐτό». (Ἀριθμοί θ’, 12)

κς) Ὁ Προφήτης Ἀμώς μᾶς λέγει ὅτι, κατά τήν ὥρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ἐνῶ θά εἶναι μέρα μεσημέρι, θά γίνει σκότος σέ ὅλη τήν γῆ:

«Καί ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, λέγει Κύριος ὁ Θεός, καί δύσεται ὁ ἥλιος μεσημβρίας, καί συσκοτάσει ἐπί τῆς γῆς ἐν ἡμέρᾳ τό φῶς». (Ἀμώς η’, 9)

κζ) Ὁ Προφήτης Ἰωήλ μᾶς λέγει ὅτι, κατά τήν ὥρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ μας, θά γίνει σκότος σέ ὅλη τή γῆ, ἐνῶ ταυτόχρονα θά γίνει καί μεγάλος σεισμός:

«Ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη συσκοτάσουσι, καί οἱ ἀστέρες δύσουσι φέγγος αὐτῶν. ὁ δέ Κύριος ἐκ Σιών ἀνακεκράξεται καί ἐξ Ἱερουσαλήμ δώσει φωνήν αὐτοῦ, καί σεισθήσεται ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ· ὁ δέ Κύριος φείσεται τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καί ἐνισχύσει τούς υἱούς Ἰσραήλ». (Ἰωήλ δ’, 15-16)

κη) Ὁ Προφήτης Μωϋσῆς μᾶς λέγει ὅτι, κατά τήν Σταύρωση δέν πρόκειται νά πάθει τίποτε σημαντικό τό σῶμα τοῦ Κυρίου μας, οὔτε νά σπάσει ἤ νά συντριβεῖ κάποιο ὀστό του:

«Οὐκ ἀπολείψετε ἀπ’ αὐτοῦ ἕως πρωΐ καί ὀστοῦν οὐ συντρίψετε ἀπ’αὐτοῦ». (Ἔξοδος ιβ’, 10)

καί

«οὐ καταλείψουσιν ἀπ’ αὐτοῦ εἰς τό πρωΐ, καί ὀστοῦν οὐ συντρίψουσιν ἀπ’ αὐτοῦ». (Ἀριθμοί θ’, 12)

κθ) Οἱ Προφήτες Ἡσαΐας καί Ὠσηέ μᾶς λέγουν ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά πεθάνει καί θά κατέβει στόν Ἅδη, παίρνοντας ἀπό κεῖ ὅλους τούς νεκρούς. Ὁ Ἅδης δέ, θά πικραθεῖ γι’ αὐτό, πού ἔχασε τούς νεκρούς, ἀλλά καί τήν ἐξουσία καί τή δύναμή του:

«Ὁ ᾅδης κάτωθεν ἐπικράνθῃ συναντήσας σοι, συνηγέρθησάν σοι πάντες οἱ γίγαντες οἱ ἄρξαντες τῆς γῆς, οἱ ἐγείραντες ἐκ τῶν θρόνων αὐτῶν πάντας βασιλεῖς ἐθνῶν». (Ἡσαΐας ιδ’, 9)

καί

«ἐκ χειρός ᾅδου ρύσομαι καί ἐκ θανάτου λυτρώσομαι αὐτούς. ποῦ ἡ δίκη σου, θάνατε; ποῦ τό κέντρον σου, ᾅδη; παράκλησις κέκρυπται ἀπό ὀφθαλμῶν μου». (Ὠσηέ ιγ’, 14)

λ) Ὁ Προφήτης Ὠσηέ μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά πεθάνει καί θά Ἀναστηθεῖ τήν τρίτη ἡμέρα, ἀνασταίνοντας μαζί Του καί ὅλους ἡμᾶς:

«Ὑγιάσει ἡμᾶς μετά δύο ἡμέρας, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ ἐξαναστησόμεθα καί ζησόμεθα ἐνώπιον αὐτοῦ καί γνωσόμεθα· διώξωμεν τοῦ γνῶναι τόν Κύριον, ὡς ὄρθρον ἕτοιμον εὑρήσομεν αὐτόν, καί ἥξει ὡς ὑετός ἡμῖν πρώϊμος καί ὄψιμος γῇ».  (Ὠσηέ ς’, 2-3)

λα) Ὁ Προφήτης Ἰωνᾶς μᾶς λέγει ὅτι, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά μείνει εἰς τήν καρδιά τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καί τρεῖς νύκτας, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ ἴδιος ὁ προφήτης ἔμεινε εἰς τήν κοιλία τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καί τρεῖς νύκτας, ἐνῶ στήν συνέχεια τό κήτος θά τόν ἐκβάλει, δηλαδή θά ἀναστηθεῖ:

«Καί προσέταξε Κύριος κήτει μεγάλῳ καταπιεῖν τόν Ἰωνᾶν· καί ἦν Ἰωνᾶς ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καί τρεῖς νύκτας...καί προσέταξε Κύριος τῷ κήτει, καί ἐξέβαλε τόν Ἰωνᾶν ἐπί τήν ξηράν». (Ἰωνᾶς β’, 1-11)-(Ματθ. ιβ’, 40)

λβ) Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας μᾶς λέγει ὅτι, κατά τήν ὥρα τῆς Σταυρώσεως θά ἀναστηθοῦν πολλοί νεκροί καί θά βγοῦν μέσα ἀπό τούς τάφους τους, βλέποντάς τους, πολλοί ἄνθρωποι. Καί ἀκόμη ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν δική Του Ἀνάσταση θά σταθεῖ ἀφορμή νά ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ νεκροί κατά τήν ὥρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας:

«Ἀναστήσονται οἱ νεκροί καί ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, καί εὐφρανθήσονται οἱ ἐν τῇ γῇ· ἡ γάρ δρόσος ἡ παρά σοῦ ἴαμα αὐτοῖς ἐστιν, ἡ δέ γῆ τῶν ἀσεβῶν πεσεῖται». (Ἡσαΐας κς’, 19)

λγ) Καί τέλος ὁ Προφητάναξ Δαυίδ μᾶς λέγει ὅτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά πεθάνει μέν ὡς ἄνθρωπος, θά Ἀναστηθεῖ δέ ὡς Θεός, συντρίβοντας καί διασκορπίζοντας ὅλους τούς ἁμαρτωλούς καί ἐχθρούς Του, κάνοντας τους μάλιστα νά λιώνουνε μπροστά Του, ἀπό τόν φόβο τους, ὅπως λιώνουν τά κεριά ἀπό τήν φωτιά:

«Ἀναστήτω ὁ Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ, καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν. ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν· ὡς τήκεται κηρός ἀπό προσώπου πυρός, οὕτω ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοί ἀπό προσώπου τοῦ Θεοῦ. καί οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν...». (Ψαλμ. ξζ’, 2-3)