ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΞΙΜΟΥ
ΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΤΟΥ

ΔΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΨΕΥΔΗ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΑ, ΠΛΑΝΕΜΕΝΑ, ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΑ, ΒΛΑΣΦΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ

(Α΄ Μέρος)

Πρώτη δημοσίευσις 3-10-2018

«Καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν». (Ἐκκλ. γ΄,7)

«Χρή πρός τάς διαβολάς μή ἀποσιωπᾶν... ἵνα μή συγχωρήσωμεν εὐοδωθῆναι τῷ ψεύδει καί τούς ἠπατημένους μή ἐναφῶμεν τῇ πλάνῃ».
(Μ. Βασίλειος)

Ἀγαπητοί καί εὐσεβεῖς μου ἀδελφοί,

Χαίρετε καί ἀνδρίζεσθε ἐν Κυρίω πάντοτε!

Ὅπως σᾶς ὑποσχέθηκα στό προηγούμενο ἄρθρο μου, (δεῖτε εδῶ...) νομίζω ὅτι ΗΛΘΕΝ πλέον Η ΩΡΑ, ἔπειτα ἀπό ἕξι μῆνες ἑκουσίας σιωπῆς μου, νά δώσουμε τίς δέουσες καί ἀποστομωτικές ἀπαντήσεις,  σχετικά μέ τό θέμα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, σέ ὅλους αὐτούς τούς τυφλούς, πεπωρωμένους, πλανεμένους, σχισματικούς, αἱρετικούς, πεπτωκότας καί προσκυνημένους κληρικούς-μοναχούς-λαϊκούς, τόσον τοῦ Νέου, ὅσον καί τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ἀφοῦ εἰς τό θέμα αὐτό -τουλάχιστον-  ὅλως παραδόξως συμπορεύονται.

Καί τοῦτο τό πράττω, ὄχι τόσον διά ὅλους αὐτούς τούς ἐμπαθεῖς καί πλανεμένους, οἱ ὁποῖοι δέν πρόκειται μέ τίποτα φυσικά νά πιστέψουν καί νά δεχθοῦν τήν Ἀλήθεια, ἀφοῦ ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἔχουν ἀποστρέψει συνειδητά τό πρόσωπόν τους ἀπ΄ Αὐτήν, ὅσον διά ὅλους ὑμᾶς τούς ἀγαπητούς μου ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, καθώς καί διά ὅλους τούς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς καλοπροαιρέτους πιστούς, ἀλλά καί πρός χάριν φυσικά τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ. 

Ἔτσι πιστεύω ὅτι, θά πάψουν τουλάχιστον ὅλοι αὐτοί νά χαίρωνται, ἤ νά κάνουν τούς ἔξυπνους καί νά ἐπηρεάζουν τούς καλοπροαιρέτους καί ἀγαθούς, ἀλλά καί νά ἔχουν ὁποιαδήποτε δικαιολογία ἐν τῇ ἡμέρα τῆς Κρίσεως.

Διά ὅσους δέ ἐξ ὑμῶν, ἀναρωτιοῦνται ποῖοι ἦταν οἱ λόγοι πού μέ ἔκαναν νά σιωπήσω ὅλο αὐτό τό διάστημα, ἀλλά καί νά λύσω τώρα τήν σιωπήν μου, τούς λέγω ἐν συντομία τά ἑξῆς:

Μετά ἀπό τά ὅσα ἀπίστευτα, φοβερά, συκοφαντικά, προσβλητικά, ἀθεολόγητα, καί βλάσφημα εἰπώθησαν καί ἐγράφησαν διά τήν ταπεινότητά μου, ἰδιαίτερα τό πρῶτον διάστημα μετά τό Πάσχα (ἀλλά καί μέχρι σήμερα), σκέφθηκα ὅτι δέν εἶχε κανένα νόημα νά πῶ καί νά γράψω τό ὅ,τι δήποτε, σέ ὅλους αὐτούς τούς μαινόμενους ταύρους, πού ὡς ἄλλοι σύγχρονοι Ἡρῶδες καί Ἡρωδιάδες ζητούσαν (καί ζητοῦν) «τήν κεφαλήν μου ἐπί πίνακι», ἀλλά καί ὡς ἄλλοι σύγχρονοι ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ, Ἀρχιερεῖς, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ἐφώναζαν (καί φωνάζουν) ἐκραύγαζαν (καί κραυγάζουν) ὁ ἕνας περισσότερον ἀπό τόν ἄλλον τό, «ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν».

Δι΄αὐτό καί ἀποφάσισα ὅτι, θά ἦταν πολύ προτιμότερον νά σηκώσω καί «νά ἄρω τόν σταυρόν μου» αὐτόν μέ ὑπομονή, μέ σιωπή καί μέ ταπείνωση, ὅπως καί ὤφειλα, παρόλο πού -πιστέψτε με- πολλά θά μποροῦσα νά εἰπῶ καί νά ἀνταπαντήσω πρός ὅλους αὐτούς, ὄχι μόνον ἐπί τῆς οὐσίας τοῦ θέματος, ἀλλά καί εἰς ἕνα ἕκαστον προσωπικά μιᾶς καί τούς ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ὅλα αὐτά τά χρόνια.

Τί θά κέρδιζα ὅμως;

Τίποτα ἀπολύτως! Ἀφοῦ ὄχι μόνον δέν ἐπρόκειτο κανείς νά καταλάβει, ἀλλά θά ἔχανα καί τόν μισθόν μου, σύμφωνα μέ τόν Κύριόν μας, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει:

«Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτω γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας τοὺς πρὸ ὑμῶν». (Ματθ. ε΄, 10-12)

Μεταξύ δέ ὅλων τῶν ἄλλων, εἶχα ἀποφασίσει ἀκόμη νά μήν ξαναασχοληθῶ ἐνεργά μέ τήν ἱστοσελίδα μας καί ἰδιαίτερα μέ ὅλο αὐτό τό θέμα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἀφοῦ ὅ,τι ἦταν νά πῶ καί νά γράψω ὅλα αὐτά τά χρόνια τό εἶπα καί τό ἔγραψα, χωρίς βέβαια «κανένα» οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα.

Λέγω «κανένα» οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα, διότι ΤΙΠΟΤΑ δέν πηγαίνει χαμένο ἀπό ὅσα λέμε καί κάνουμε, διά τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας καί τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως μᾶς λέγει ρητά ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες μας καί ἰδιαίτερα ὁ χρυσοῦς τῇ γλῶττα Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού λέγει ὅτι, ὅταν ἐμεῖς κάνουμε ὅ,τι περνάει ἀπό τό χέρι μας προκειμένου νά βοηθήσουμε τούς ἀδελφούς μας, ἀκόμη καί ἐάν δέν βρεθεῖ ΚΑΝΕΙΣ νά πιστέψει στά ὅσα λέμε καί κηρύττουμε, ἐμεῖς δέν ἔχουμε καμμία εὐθύνη δι΄αὐτό, ἀλλά ἔχουμε κάνει ἀκέραια τό καθῆκον μας καί θά πάρουμε πλήρως τόν μισθόν μας, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἀποτέλεσμα.

Εἶχα ἀποφασίσει λοιπόν, νά τηρήσω σιωπή καί νά μήν ξαναασχοληθῶ μέ ὅλα αὐτά σύμφωνα καί μέ τόν Ἐκκλησιαστή πού λέγει: «καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν» (Ἐκκλ. γ΄,7) καί εἰς τό ΟΛΙΓΟΝ αὐτό διάστημα πού ἀπομένει ἀκόμη καί πού ἐν τῇ ἀπείρῳ Εὐσπλαγχνίᾳ Του, μᾶς χάρισε ὁ Πανάγαθος Θεός,  -ἄν καί δέν τό ἀξίζαμε- νά ἀπομονωθῶ καί νά ἀσχοληθῶ κυρίως μέ τήν ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, (ἀλλά καί ὅσων μέ πιστεύουν καί μέ ἀκολουθοῦν) ὥστε νά βρεθῶ ὅσο τό δυνατόν περισσότερον ἕτοιμος, κατά τήν φοβεράν καί τρομεράν ἐκείνην ἡμέραν καί ὥραν -πού δέν ἀργεῖ- τῆς Κρίσεως.

Ἐπειδή ὅμως:

α) Ὅλο αὐτό τό διάστημα, δέν ἔπαψαν νά μέ παρακαλοῦν θερμά κάποιοι ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, νά λύσω τήν σιωπή μου καί νά συνεχίσω νά γράφω, διά νά ὠφελοῦνται πνευματικά, ἀλλά καί νά στηρίζονται, ἐξ αἰτίας τῶν ὅσων λέγονται καί γράφονται ἐναντίον μου, τό τελευταῖον διάστημα διά τό θέμα αὐτό καί ὄχι μόνον.

β) Ἐπειδή ἀκόμη, δέν θά ἤθελα ἡ ἑκούσια ΣΙΩΠΗ καί ἀπομόνωσή μου («καιρός τοῦ σιγᾶν...»)  διά τούς ἀνωτέρω λόγους νά ἐκληφθεῖ ἤ νά νομιστεῖ ὡς ἀδυναμία καί ὅτι ἀποφεύγω νά μιλήσω ἐπειδή φοβᾶμαι, ἤ ὅτι δῆθεν «ἐξαφανίστηκα», ἤ ὅτι μέ τόν τρόπον αὐτό παραδέχομαι ἐμμέσως πλήν σαφῶς ὅτι ἔκανα λάθος ἤ ἔπεσα ἔξω, (ἄν καί στήν σχετικήν μου ἀνακοίνωσιν διά τό θέμα αὐτό, ρητά καί σαφέστατα δηλώνω ὅτι ΔΕΝ ΕΠΕΣΑ ΕΞΩ) ἤ ὅ,τι δήποτε ἄλλο σχετικό, διά ὅσους δέν μέ γνωρίζουν ἤ μένουν εἰς τόν τύπον καί τήν ἐπιφάνεια.

γ) Ἐπειδή ἐπίσης, λαμβάνω συχνά πολλά καί διάφορα μηνύματα, ἀπό διάφορους κληρικούς μοναχούς καί λαϊκούς, «γνωστούς» καί ἀγνώστους, «φίλους» καί ἄφιλους, «καλοπροαιρέτους» καί κακοπροαιρέτους, «εἰδήμονες» καί μή εἰδήμονες, καί γενικώτερα ἀπό ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐνδιαφέρθησαν καθ’ οἱονδήποτε τρόπον διά τήν ταπεινότητά μου καί οἱ ὁποῖοι ἄλλοι μέ «φιλικό» καί «εὐγενικό» τρόπο, ἄλλοι μέ θρασύτητα καί ἀγένεια καί ἄλλοι μέ ἀπειλητικό καί προσβλητικό καί ἀπαράδεκτο τρόπο μέ προτρέπουν δῆθεν νά ταπεινωθῶ, νά ἀποδεχθῶ τήν πλάνη μου καί νά ζητήσω ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Μέ προτρέπουν ἀκόμη, νά σταματήσω νά γράφω καί νά ὁμιλῶ, νά κατεβάσω τήν ἱστοσελίδα μας (www.agioskosmas.gr), νά φύγω ἀπό τό προσκήνιον, νά ἐξαφανιστῶ ἀπό προσώπου γῆς, καθώς καί ἄλλα πολλά παρόμοια καί ἀνάξια λόγου.

δ) Καί ἐπειδή ἀκόμη, ὁ Μέγας Βασίλειος, λέγει διά ἀνάλογες περιπτώσεις, ὅτι:

1) «Δέν πρέπει νά σιωπᾶμε ὅταν μᾶς διαβάλουν καί μᾶς συκοφαντοῦν, διά νά μή ἐπιτρέψωμεν νά εὐοδωθεῖ καί κυριαρχήσει τό ψεῦδος, ἀλλά καί διά νά μήν ἀφήσουμε εἰς τήν πλάνη ὅσους ἔχουν ἀπατηθεῖ ἀπό τά ψεύδη καί τίς διαβολές αὐτές». Καί, 

2) «...Ἤ μήπως καί εἶναι αὐτός ὁ καιρός τῆς Σιωπῆς, κατά τόν σοφόν Σολωμόντα. Διότι πράγματι τί ὠφελεῖ νά φωνάζῃ κανείς εἰς τόν ἀέρα, καθ’ ὅν χρόνον τόσον φοβερά θύελλα ἔχει ἐκσπάσει εἰς τόν βίον, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ἡ διάνοια ὅλων, ὅσοι κατηχοῦνται εἰς τήν ἀλήθειαν, ἔχει ὑποστῆ σύγχυσιν, διότι ἐγέμισεν ἀπό ἀπατηλούς παραλογισμούς, ὅπως ὁ ὀφθαλμός πού γεμίζει ἀπό σκόνην, ἡ ἀκοή δέ ὅλων πολιορκεῖται ἀπό ἰσχυρούς καί ἀσυνήθεις θορύβους, σείονται δέ ὅλα, καί ὑπάρχει κίνδυνος νά καταπέσουν; (...)
»Διά ὅλους αὐτούς τούς λόγους λοιπόν, ἔπρεπε νά σιωπήσω∙ ἀπό τήν ἀντίθετον ὅμως πλευράν μέ εἵλκυσεν ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία δέν ζητεῖ τό ἰδικόν της συμφέρον καί ἀπαιτεῖ νά ὑπερνικᾷ κανείς ὅλας τάς δυσκολίας τῶν καιρῶν καί τῶν πραγμάτων. Μᾶς ἐδίδαξαν δέ καί οἱ ριφθέντες εἰς τήν βαβυλωνίαν κάμινον παῖδες, ὅτι ἄν δέν ὑπάρχῃ κανείς σύμμαχος τῆς εὐσεβείας, πρέπει νά ἐπιτελῇ κανείς καί μόνος τό καθῆκον∙ αὐτοί λοιπόν μέσα ἀπό τήν φλόγα τῆς καμίνου ὑμνοῦσαν τόν Θεόν, χωρίς νά ὑπολογίζουν τό πλῆθος τῶν ἀσεβῶν, ἀλλ’ οἱ τρεῖς των ἦσαν ἀρκετοί διά νά στηριχθοῦν μεταξύ των. Διά τοῦτο οὔτε ἐμᾶς μᾶς ἐφόβισε τό πλῆθος τῶν ἀντιπάλων, ἀλλ’ ἀφοῦ ἐστηρίξαμεν τήν ἐλπίδα εἰς τήν βοήθειαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διεκηρύξαμεν μέ πολλήν παρρησίαν τήν ἀλήθειαν».

«Χρή πρός τάς διαβολάς μή ἀποσιωπᾶν... ἵνα μή συγχωρήσωμεν εὐοδωθῆναι τῷ ψεύδει καί τούς ἠπατημένους μή ἐναφῶμεν τῇ πλάνῃ». (Μ. Βασίλειος Ε.Π.Ε. 2, 102).

«Ἤ τάχα οὗτος ἦν ὁ καιρός τοῦ σιγᾶν κατά τόν σοφόν Σολομῶντα. Τί γάρ ὄφελος τῷ ὄντι κεκραγέναι πρός ἄνεμον, οὕτω βιαίας ζάλης κατεχούσης τόν βίον, ὑφ’ ἧς πᾶσα μέν διάνοια τῶν τόν λόγον κατηχουμένων οἷον ὀφθαλμός κονιορτοῦ τινός, τῆς ἐκ τῶν παραλογιασμῶν ἀπάτης ἀναπλησθεῖσα συγκέχεται, πᾶσα δέ ἀκοή βαρυτάτοις καί ἀήθεσι ψόφοις κατακτυπεῖται, δονεῖται δέ πάντα καί ἐν κινδύνῳ ἐστί τοῦ πτώματος;(...)
Τούτων μέν οὖν πάντων ἕνεκεν σιωπᾶν ἔδει, ἀλλ’ ἀνθεῖλκε γάρ ἑτέρων ἡ ἀγάπη, οὐ ζητοῦσα τό ἑαυτῆς, καί νικᾶν ἀξιοῦσαν πᾶσαν καιρῶν καί πραγμάτων δυσχέρειαν. Ἐδίδαξαν δέ ἡμᾶς καί οἱ ἐπί τῆς Βαβυλωνίας  παῖδες καί μηδενός ὄντος τοῦ συντιθεμένου τῇ εὐσεβείᾳ, καθ’ ἑαυτούς τό ἐπιβάλλον ἐκτελεῖν. Διόπερ οὐδέ ἡμῖν ὄκνον ἐνεποίησε τῶν πολεμίων τό νέφος, ἀλλά τήν ἐλπίδα θέμενοι ἐπί τήν βοήθειαν τοῦ Πνεύματος, ἐν πάσῃ παρρησία κατηγγείλαμεν τήν ἀλήθειαν». (Μ. Βασιλείου Ε.Π.Ε. 10, 490 & 500).

Διά ὅλους αὐτούς λοιπόν, τούς λόγους (ἀλλά καί ἄλλους πολλούς πού δέν εἶναι ἐπί τοῦ παρόντος) μετά ἀπό ἕξι ὁλόκληρους μῆνες ἀπό τά γεγονότα τῆς 25ης Μαρτίου/7ης Ἀπριλίου ἐπανέρχομαι ἀναγκαστικά («καιρός τοῦ λαλεῖν...») καί ΔΗΛΩΝΩ ΕΥΘΑΡΣΩΣ τά κάτωθι:

(Συνεχίζεται...)