ΤΟ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟ ΜΗΝΥΜΑ
ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ 
Aγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί!

Με την Ανάσταση του Χριστού μας, αδελφοί μου, εισήλθαμε σε μία από τις ωραιότερες και σημαντικότερες περιόδους του εκκλησιαστικού εορτολογίου, αυτήν του Πεντηκοσταρίου όπως ονομάζεται, η οποία ξεκινά με την Λαμπροφόρο και Ζωοποιό Ανάσταση του Κυρίου μας και κλείνει με την Αγία Πεντηκοστή, με την κάθοδο και επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος δηλαδή στους Μαθητάς του Χριστού, αλλά και στην Εκκλησία Του!

«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», ψάλλει η Εκκλησία μας και μεταφέρει το νου, το πνεύμα και την ύπαρξή μας στην πραγματικότητα του μηνύματος αυτού, γεμίζοντας με απόλυτη χαρά και αγαλλίαση την ψυχή μας, αλλά και όλη την κτίση.

Είναι ευκαιρία για να συνειδητοποιήσει και βιώσει ακόμη μία φορά ο άνθρωπος, την μεγάλη ευαγγελική αλήθεια «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Α’ Κορ. ιε’, 17).

Όλη την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, συγκλονισμένος κάθε πιστός χριστιανός, με νηστεία (πνευματική και υλική), ταπείνωση και προσευχή για αυτόν ακριβώς τον λόγο προετοιμάζεται. Δια να βιώσει όσο το δυνατόν περισσότερο το μοναδικό αυτό γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, στην καρδιά και την ζωή του.

Οι κατανυκτικές προσευχές, οι εορτές, τα γεγονότα και οι παραβολές που εύστοχα έχουν θεσπίσει οι Άγιοι Πατέρες μας· οι ακολουθίες, οι προηγιασμένες και θείες Λειτουργίες που τελούνται κατά το διάστημα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθώς και άλλα πολλά, σκοπό έχουν να μας υπενθυμίσουν καίρια μηνύματα της Πίστεώς μας.

Να βοηθήσουν τον άνθρωπο να καταλάβει και να συνειδητοποιήσει την μικρότητα και ματαιότητα που χαρακτηρίζουν τον φθαρτό και υλικό κόσμο που μοιραζόμαστε όλοι μας, καθώς και το πρόσκαιρον της ζωής τούτης, κάνοντάς τον να αισθανθεί συγχρόνως και την δική του μικρότητα, αδυναμία και αμαρτωλότητα, ενισχύοντας έτσι την πολύ μεγάλη ανάγκη της ύπαρξης του Θεού στην ζωή του και τονώνοντας την επιθυμία του να ενωθεί μαζί Του, που είναι και ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας. Η θεία μέθεξη, το «καθ΄όμοίωσιν»!

Επιτέλους! Η πολυπόθητη ώρα έχει φτάσει και με μεγάλη χαρά, ανακούφιση, αλλά και δάκρυα συγκίνησης στα μάτια, ακούσαμε όλοι μαζί, το βράδυ της Αναστάσεως: 

«Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος... Και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν· Ο Άδης, φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω. Επικράνθη· και γαρ κατηργήθη... Πού σου θάνατε το κέντρον; Πού σου Άδη το νίκος;... Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι». (Κατηχητικός Λόγος  Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου). 

Και αλλού:

«Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών... και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. τις εστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης;... Κύριος των Δυνάμεων, αυτός εστιν ο Βασιλεύς της δόξης».  (Ψαλ. ΚΓ’ (ΚΔ’) στ. 7 έως και 10).

Ο "θάνατος" του Χριστού σήμανε αυτομάτως την κατάργηση του θανάτου για τον άνθρωπο. Και όταν λέμε θανάτου, εννοούμε και του σωματικού, που θα έλθει μετά την κοινή Ανάσταση όλων των ανθρώπων, αλλά και του πνευματικού θανάτου, που κρατά τον άνθρωπο μακριά από τον Θεόν.

Πριν από την Ανάσταση του Κυρίου όλες οι ψυχές των κεκοιμημένων ανθρώπων, ευρίσκοντο εις τον Άδη. Και των δικαίων και των αδίκων. Ακόμη και αυτών των Πατριαρχών και μεγάλων ανδρών και Προφητών!

Και αυτό εξ αιτίας του Προπατορικού αμαρτήματος του Αδάμ και της Εύας.

Ας θυμηθούμε τούς Πρωτοπλάστους. Δημιουργήθηκαν από τον Θεόν άφθαρτοι, αιώνιοι, αθάνατοι, "κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Του" απολαμβάνοντας ανέμελα την μεγάλη μακαριότητα του επιγείου Παραδείσου και ιδιαίτερα την επικοινωνία με την ίδια την Ζωή, τον ίδιο τον Δημιουργό τους.

Παρ’ όλα αυτά όμως και παρ’ όλο την ρητή διαβεβαίωση του Θεού ότι κατά την ημέραν εκείνη που θα παρέβαινον την εντολήν Του και θα έτρωγον τον απηγορευμένον καρπόν θα επέθαινον: «η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε» (Γεν. Β’, 17), παρ’ όλα αυτά λοιπόν, μία και μόνη στιγμή υπήρξε αρκετή για να κυριευθούν από φιλαυτία, εγωϊστική επιθυμία και έπαρση και να χάσουν οριστικά και ανεπιστρεπτή, τον Παράδεισο αυτόν. Δυστυχώς τον Θεό μόνος του ο άνθρωπος επέλεξε να Τον προδώσει.

Ο θάνατος, άγνωστος μέχρι τότε, εισέρχεται στην ιστορική πραγματικότητα του ανθρώπου. Γεγονός θλιβερό και πραγματικό, που στο εξής πάντα θα ακολουθεί και θα σημαδεύει την ζωή του.

Έτσι όταν απεχωρίζετο η ψυχή από το σώμα, η ψυχή πήγαινε σ’ έναν σκοτεινό τόπο που εκαλείτο Άδης.

Ο Άδης, ήταν κάτι σαν την κόλαση θα μπορούσαμε να πούμε, γιατί εκεί δεν υπήρχε καμμία παρηγοριά και πρόσωπο Θεού.

Στον τόπο αυτόν λοιπόν μαζεύονταν και παρέμενον αιώνες, χωρίς καμμία ακτίνα φωτός, βοήθεια και παραμυθία, όλες οι ψυχές των ανθρώπων, από καταβολής κόσμου, περιμένοντας κάποιο φως, περιμένοντας να εκπληρωθεί ο λόγος του Κυρίου: «ο λαός ο πορευόμενος εν σκότει, ίδετε φως μέγα...» (Ησαΐας Θ’, 2), περιμένοντας να έλθει ο προφητευμένος από τούς Προφήτας Μεσσίας, Λυτρωτής, Σωτήρας δια να τους αναστήσει και να τους σώσει!

Πράγματι ο Πανάγαθος Θεός, από φιλανθρωπία και απέραντη αγάπη για το πλάσμα Του τον άνθρωπο, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, έστειλε τον Υιόν του τον Μονογενή εις τον κόσμον: «ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός... ίνα τούς υπό νόμον εξαγοράση...» (Γαλ. δ’, 4-5). Γεγονός που είναι αδιαμφισβήτητο, μοναδικό και ανεπανάληπτο στην παγκόσμια Ιστορία.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος και υπομένει εκουσίως τον θάνατον, διά να σώση τον άνθρωπο από την φθορά την αμαρτία και τον θάνατον και να κάνει τον άνθρωπον μικρόν θεόν κατά χάριν.

Μετά λοιπόν το Θείο Πάθος Του, που μας αφήνει συγκλονισμένους και συντετριμμένους από το παράδειγμα της άκρας ταπεινώσεώς Του, κατεβαίνει στον Άδη μένοντας εκεί τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, (Παρασκευή - Σάββατο -Κυριακή) ή για 33 ώρες, όσα χρόνια ακριβώς έζησε και επί της γης.

Στη συνέχεια ανασταίνεται διότι δεν είναι δυνατόν ο θάνατος να κρατήσει ποτέ δέσμια και αιχμάλωτη την ίδια την Ζωή, ανασταίνοντας και παίρνοντας  μαζί Του τον Προπάτορα Αδάμ, την Εύα, αλλά και όλους όσους ευρίσκοντο αιχμάλωτοι στον Άδη. 

Ακόμη με την Ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού αναστήθηκε μαζί Του και η δική μας πτωτική ανθρώπινη φύση που είχε προσλάβει, τοποθετώντας την στην συνέχεια, με την Ανάληψή Του, τεθεωμένη εκ δεξιών του Πατρός!

Η χοϊκή, ασήμαντη, αμαρτωλή και ταπεινή φύσις μας, αναγεννημένη, αφθαρτοποιημένη, καθαρισμένη και τεθεωμένη, δίπλα, κοντά στον Θρόνο του Παντοδύναμου Θεού!

Τι Μεγάλο Μυστήριο! Τι Μεγάλη Ευλογία! Τι Ασύληπτη Ευεργεσία! Πως να μην αναφωνήσει κανείς·

 «Τις Θεός Μεγας ως ο Θεός ημών. Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!» και στη συνέχεια·

«Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν»!!!

«Σήμερον πάσα κτίσις αγάλλεται και χαίρει, ότι Χριστός ανέστη και Άδης εσκυλεύθη».

«Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Άγιον Κύριον Ιησούν, τον μόνον αναμάρτητον. Τον Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν και την αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το Όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν Ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον, υμνούμεν την Ανάστασιν αυτού· Σταυρόν γαρ υπομείνας δι’ ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν».

«Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και μέγα έλεος».

Στο γεγονός της Αναστάσεως εμπεριέχεται όλη η πεμπτουσία θα λέγαμε της Πίστεώς μας.

Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πόσο μόνος και αβοήθητος θα ήταν ο άνθρωπος και πόσο άδεια και δίχως νόημα η ζωή του! Χωρίς παρηγοριά, χωρίς σκοπό, χωρίς κουράγιο και δύναμη, χωρίς φως, χωρίς οδηγό, χωρίς αγάπη, χωρίς καλοσύνη, χωρίς τίποτα!

«Ει Θεός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών». 

Πόσο πολύ αληθινός είναι ο λόγος του Αποστόλου!

Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πραγματικά η πίστις μας θα ήταν μάταια.

Δεν υπάρχει Ελπίδα χωρίς Ανάσταση!

Δεν υπάρχει Σωτηρία χωρίς Ανάσταση!

Δεν υπάρχει Ζωή χωρίς Ανάσταση!

Δεν υπάρχει Χαρά χωρίς Ανάσταση!

Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης του ανθρώπου χωρίς Ανάσταση, ούτε και κανένας άλλος σκοπός. Τα πάντα σηματοδοτούνται και νοηματοδοτούνται, από την Ανάσταση!

Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πώς θα αναστηθούν οι καρδιές των ανθρώπων;

Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πώς θα καλλιεργηθούν οι ψυχές των ανθρώπων;

Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πώς θα πλησιάσει ο άνθρωπος με ταπείνωση τον Θεόν ζητώντας με δάκρυα το Έλεός Του;

Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πώς θα ενωθεί ο άνθρωπος με τον Θεόν;

Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, πώς θα γνωρίσει ο άνθρωπος την Αγάπη, κάνοντας τον κόσμο του πιο όμορφο και την ζωή του πιο ευχάριστη;

Χωρίς την Ανάσταση του Θεού, εμείς πώς μπορούμε να σωθούμε και να πάμε κοντά Του;

«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Ας υπάρχει πάντα έντονα χαραγμένη στην ψυχή μας αυτή η πραγματικότητα.

 Ας συντροφεύει πάντα την ύπαρξή μας ολόκληρη αυτή η Αλήθεια. Και ό,τι τυχόν μας στεναχωρεί ή λυπεί ή δυσκολεύει και κουράζει, αυτός ο "ύμνος" ας μας υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να απογοητευόμαστε ποτέ και για κανέναν λόγο, διότι:

«Ανέστη Χριστός και Άδης καταβέβληται.

Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες. 

Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.

Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται.

Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Αρχιερέας εξέρχεται εκ του Παναγίου Τάφου με το Άγιο Φως 

 
Ο Ναός της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα κατά την ημέρα του Μ. Σαββάτου με εκατοντάδες πιστούς να κρατούν αναμμένες τις λαμπάδες τους με το Άγιο Φως.

Ο Πανάγιος και Ζωοδόχος Τάφος του Κυρίου μας