«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώ­πων ὁμολο­γήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». (Ματθ. 10,32)

Ὁ παραπάνω στίχος ἀποτελεῖ ἕνα ἀναφορικοϋπο­θε­τι­κό λόγο κατά τό θεσπέσιο ἑλληνικό συντακτικό.  Τά λόγια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν πάντοτε καθαρά καί ξάστερα.  Κάθε ἁπλός, καλός καί ἀπροκατάληπτος ἀναγνώστης ἀπολαμβάνει τή Χάρη τοῦ θείου λόγου Του καί τίς θεανθρώπινες διαστάσεις Του.  

Ὁ ὡς ἄνω στίχος εἶναι ἀδύνατον νά παρερμηνευθεῖ.  Καί ἀκριβῶς γιά νά μή παρερμηνευθεῖ, συμπλήρωσε ὁ Κύριος καί τήν ἀντίθετη στάση.  «…ὅστις δ’ ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».  Ὅποιος δέν ἔχει τήν ἁπλῆ στοιχειώδη διάθεση νά ὁμολογήσει ἀνοιχτά καί ἀρνεῖται τό Χριστό ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, οὔτε ἐγώ θά τόν παρουσιάσω σάν δικό μου μπροστά στόν Πατέρα μου τόν Οὐράνιο.  

Φοβεροί οἱ λόγοι καί ἀπαρερμήνευτοι. 

Πιό συγκεκριμένα πρέπει νά τά μεταφέρουμε στή σύγχρονη πραγματικότητα.  Κάποιος, κάπου, κάποτε, ποιός ξέρει γιά ποιούς λόγους ἐμπνεύστηκε ἕνα σενάριο.  Ἔγινε θεατρικό ἔργο.  Παρουσιάζει τή θεανδρική προσωπικότητα τοῦ Χριστοῦ μας μετά τῶν ἀνδρῶν ἁγίων Ἀποστόλων ὡς ὁμοφυλόφιλους.  

Μιά δαιμονοποιημένη φαντασία πού ἀρδεύεται ἀπό πράξεις καί ζωή διαποτισμένη ἀπό τό σοδομισμό, εἶναι ἑπόμενο νά ξερνάει τέτοια καλλιτεχνικά ἀριστουργήματα.

Ἀσφαλῶς καί εἶναι ἐλεύθερος ὁ καθένας νά πουλάει τά     προϊόντα του σέ μιά πολυπολιτισμικοποιούμενη «δημοκρατική» κοινωνία, ἐκεῖ πού φθάσαμε.  

Ἡ μακραίωνη ὅμως παράδοσή μας καί ἡ ἀρχαιοελληνική καί ἡ χριστιανική, δέν ἐνεφορεῖτο ἀπό σοδομικές πρακτικές καί ἐλεύθε­ρη διακίνηση ἀθέσμων σοδομικῶν προϊόντων.  Ὁ πάντα μεγάλος γιά μᾶς πρόγονός μας φιλόσοφος Σωκράτης ἔλεγε ὅτι, ὅταν πᾶς στήν ἀγορά νά ψωνίσεις, παίρνεις τό καλάθι σου καί διαλέγεις  τά καλύτερα ἀπό τά προϊόντα πού βλέπεις ἐκτεθειμένα στούς πάγκους.  Ποτέ δέν θά διαλέξεις τά σάπια.  

 
Ἀλλά κι ἄν κάνεις λάθος, δέν προσέξεις, ὅταν φθάσεις στό σπίτι σου καί διαπιστώσεις ὅτι μετέφερες καί κάτι ἄχρηστο, ἀμέσως τό ἀπορρίπτεις στόν κάλαθο τῶν ἀπορριμμάτων.  Γιαυτό, ἔλεγε ὁ σοφός Σωκράτης, μέσα στήν εὐνο­μούμενη πολιτεία μας, χάριν τῆς ὁποίας προτίμησε νά θανατω­θεῖ καί ὄχι νά δραπετεύσει, ὅπως τοῦ πρότειναν οἱ μαθητές του, πρέπει νά προσέχουμε τί ἀκοῦνε καί ποιά ἀγωγή παίρνουν οἱ νέοι μας.  Ἀκό­μα καί ἡ ξενόφερτη μουσική, ἡ ἀσύμβατη μέ τόν πολιτισμό μας καί τό δημοκρατικό φρόνημά μας, μπορεῖ νά ἀλλοτριώσει τίς συνειδήσεις, τίς πράξεις καί τή  δημιουργικότητα τῶν νέων μας καί σταδιακά ὁλόκληρης τῆς πολιτείας μας.  

Ὅσοι λοιπόν ἀπό μᾶς τούς ὀρθοδόξους πιστούς χριστιανούς δέν βρεθήκαμε ἐκεῖ, ἔξω ἀπό τό θέατρο τῆς Νέας Ἐποχῆς, στό Γκάζι, ἀσφαλῶς εἴμαστε ἔνοχοι μέ βάση τά λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πού προαναφέραμε.