Παραίνεση 43η

Ότι δεν πρέπει να ορκιζόμαστε, ούτε να βλασφημούμε.

Ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός είπε, «Έχετε ακούσει επίσης ότι δόθηκε εντολή στους προγόνους σας· «Δε θα παραβείς τον όρκο σου, αλλά θα τηρήσεις τους όρκους σου, που έδωσες στον Κύριο». Εγώ όμως σας λέω να μην ορκίζεσθε καθόλου· ούτε στον ουρανό, διότι είναι θρόνος του Θεού· ούτε στη γη, διότι είναι το υποπόδιο των ποδών του· ούτε στα Ιεροσόλυμα, διότι είναι η πόλη του μεγάλου Βασιλιά· ούτε στο κεφάλι σου να ορκίζεσαι, διότι δεν μπορείς να κάνεις μια τρίχα του άσπρη η μαύρη. Αλλά ο λόγος σας ας είναι το ναι ναι και το όχι όχι· κάθετι παραπάνω απ’ αυτά, προέρχεται από τον Διάβολο» (Ματθ. ε’, 33-37).

Και πως τολμούμε εμείς να παραβαίνουμε τις εντολές του Δημιουργού μας; Σύμφωνα μ’ εκείνον που λέει· «Και φτάνει η μεγαλοστομία τους ως τον ουρανό, και η κακολογία τους διασχίζει τη γη» (Ψαλ. οβ’, 9). Και λοιπόν τολμάς να ανοίγεις το στόμα σου άφοβα και να εξαπολύεις λόγια στον ουρανό, δηλαδή όρκους και βλασφημίες; Και δε φοβάσαι μήπως εγκατασταθεί στο σπίτι σου το πύρινο δρεπάνι, που είδε ο Προφήτης (Ζαχ. ε’, 1-4), ωσότου να σε εξαφανίσει από πρόσωπο της γης, επειδή τολμάς εσύ να ανοίγεις το στόμα σου εναντίον του Παντοκράτορα Θεού, στον οποίο δεν τολμούν να ατενίσουν οι Άγγελοι, οι Αρχάγγελοι, τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ, αλλά στέκονται ενώπιόν του με φόβο και τρόμο, υμνώντας το όνομά του το φοβερό και ένδοξο και τιμημένο; Όπως είναι γραμμένο·

«Θρασείς, αυθάδεις, δεν τρέμουν που βλασφημούν τις ένδοξες ουράνιες δυνάμεις, ενώ οι Άγγελοι, αν και είναι ανώτεροι στη δύναμη και τη μεγαλοπρέπεια, δεν εκφέρουν τη βλάσφημη κρίση εναντίον τους. Όμως αυτοί, σαν τα άλογα ζώα, που έχουν γεννηθεί προορισμένα από τη φύση να συλλαμβάνονται και να σφάζονται, επειδή βλασφημούν πράγματα που δε γνωρίζουν, θα υποστούν την καταστροφή που τους περιμένει, παίρνοντας έτσι την αμοιβή για την αδικία τους» (Β’ Πετρ. β’, 10-13).

Εσύ όμως ενώ είσαι άνθρωπος, δε γνωρίζεις τον εαυτό σου; Ή νομίζεις ότι αυτό το πράγμα αποτελεί ανδρείο κατόρθωμα; Όχι, σου λέω· αλλά απεναντίας αυτό το πράγμα θα έχει για σένα σαν κατάληξη την καταστροφή και την απώλεια, διότι μολύνεις και άλλων τις ψυχές, με το να γίνεις συνεργός του Σατανά. Αν και ο Απόστολος λέει· «Να διδάσκετε και να συμβουλεύετε ο ένας τον άλλο με ψαλμούς και ύμνους και πνευματικές ωδές, υμνολογώντας μέσα στην καρδιά σας τον Κύριο» (Κολ. γ’, 16) · όμως εσύ αντί γι’ αυτά διδάσκεις τα αντίθετα, βλασφημίες δηλαδή και όρκους. Και κάνεις τον εαυτό σου και όσους μιμούνται την αφροσύνη σου, παιδιά της γέενας, διότι το στόμα, που ο Θεός δημιούργησε για τη δική του δοξολογία, το γέμισες εσύ με λόγια πικρά.

Πάψε λοιπόν, άνθρωπε, μήπως ο ίδιος λόγος, που καταφρονείς, γίνει φλόγα στο στόμα σου κατακάψει τη γλώσσα σου. Διότι, αν ένας άνθρωπος έρθει σε διαμάχη με κάποιον και, όταν γίνει ειρήνη, ντρέπεται να παρουσιασθεί μπροστά του, πως εσύ, που σήμερα βρίσκεσαι στον κόσμο και αύριο πρόκειται να παρουσιασθείς στο βήμα του Χριστού, τολμάς να λες τέτοια λόγια και δε φοβάσαι μήπως κατεβεί φωτιά από τον ουρανό και σε κατακάψει τη στιγμή που ανοίγεις το στόμα σου εναντίον του Παντοκράτορος;

Ούτε φοβάσαι μήπως σχιστεί ξαφνικά η γη κάτω από τα πόδια σου και σε καταπιεί; Μην ξεγελιέσαι, άνθρωπε· διότι είναι αδύνατο να ξεφύγεις τα χέρια του Θεού που μας έπλασε. Άκου εκείνον που λέει· «Αυτοί που βλασφημούν θα δώσουν λόγο στον Θεό, που πρόκειται να κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς» (Α’ Πετρ. δ’, 4-5).

Ως πότε θα παροργίζουμε τον Θεό που δώρισε σ’ εμάς τόσα πολλά αγαθά, ο οποίος παίρνοντας χώμα από τη γη έπλασε τον άνθρωπο και φύσησε μέσα σ’ αυτόν πνεύμα ζωής (Γεν. β’, 7), και ο οποίος όλα τα υπέταξε κάτω από την εξουσία του; (Ψαλ. η’, 7) Όταν εμείς κοιμόμαστε, μας φυλάγει· και όταν σηκωνόμαστε από τον ύπνο, μας σκεπάζει· και όταν πεινάμε, μας τρέφει· όταν είμαστε γυμνοί, μας ντύνει· όταν λιγοψυχούμε, μας ενθαρρύνει, παιδαγωγώντας και σπλαχνιζόμενος. Αυτός και τον μονογενή Υιό του θυσίασε για τη ζωή όλου του κόσμου· (Ιω. γ , 16) εμείς όμως ανταποδίδουμε τις ευεργεσίες του, βγάζοντας αγκάθια και τριβόλια, που καταλήγουν στη φωτιά (Εβρ. στ’, 8).

Έλα στο εξής στον φιλάνθρωπο και αμνησίκακο Θεό, ζητώντας φρουρά για το στόμα σου, και γύρω από τα χείλη σου θύρα, που να τα περιφράζει (Ψαλ. 140, 3). Διότι βλέπεις τον Προφήτη, πως γεμάτος φόβο και τρόμο, απευθυνόμενος στον Θεό, κραυγάζει με την καθαρή προσευχή, λέγοντας· «Κύριε, άκουσα τη φωνή σου και φοβήθηκα· είδα τα έργα σου και θαύμασα» (Αββακ. γ’, 1-2).

Και επίσης· «Παρατήρησα με προσοχή, και πτοήθηκε η καρδιά μου από τη φωνή της προσευχής που έλεγαν τα χείλη μου, και εισχώρησε τρόμος στα οστά μου, και ταράχθηκε η δύναμή μου, στο βάθος της ύπαρξής μου» (Αββακ. γ’, 16).

Αν όμως επιμένουμε να καταφρονούμε τον δίκαιο Κριτή, ας ακούσουμε τον Απόστολο που λέει:

«ή καταφρονείς την άπειρη καλοσύνη και ανεκετικότητα και μακροθυμία του Θεού, ξεχνώντας ότι η καλοσύνη του θέλει να σε οδηγήσει στη μετάνοια; Σύμφωνα όμως με τη σκληρότητά σου και την αμετανόητη καρδιά σου σωρεύεις για τον εαυτό σου την οργή κατά τη μέρα της οργής και της φανέρωσης της δίκαιας κρίσης του Θεού, ο οποίος θα αποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του» (Ρωμ. β’, 4-6).

Γι’ αυτό και σε άλλο σημείο λέει: «Αν ένας άνθρωπος αμαρτήσει σε άλλον άνθρωπο, μπορούν να προσευχηθούν γι’ αυτόν στον Κύριο· αν όμως αμαρτήσει στον Κύριο, ποιός μπορεί να προσευχηθεί γι’ αυτόν;» (Α’ Βασ. β’, 25)

Ας μετανοήσουμε λοιπόν, αδελφοί. Ως πότε θα δυσαρεστούμε τον Δημιουργό μας; Αν χάσουμε το λιμάνι, που θα σωθούμε τον καιρό της καταιγίδας και της θαλασσοταραχής; Αν παροργίσουμε τον Κύριο, σε ποιόν θα καταφύγουμε την ώρα της θλίψης και της δυσκολίας;

Εγώ, αγαπητοί, τα έχω γράψει αυτά σ’ εσάς, όχι διότι τάχα έδειξα την αλήθεια στην πράξη, αλλά συμβουλεύοντά σας ως αδελφός. Διότι, αν δε με βοηθούσε ο Κύριος, η ψυχή μου θα πήγαινε παρά λίγο στον άδη (Ψαλ. 93, 17).

Γι’ αυτό και σας παρακαλώ εγώ, ο πιο άθλιος απ’ όλους τους ανθρώπους, να δεηθείτε για μένα στον Κύριο, ώστε να εξαλειφθούν οι πολλές μου αμαρτίες, πριν από το τέλος της ζωής μου, για να μην ντροπιασθώ αποτυγχάνοντας στις προσδοκίες μου, και για να στρέψει σ’ εμένα το βλέμμα του, την ώρα του θανάτου, σύμφωνα με την πολλή του ευσπλαχνία, και να οδηγήσει με πιστούς και φωτοφόρους Αγγέλους την αμαρτωλή ψυχή μου, μαζί με τις δικές σας ψυχές, στην ανάπαυση των δικαίων.

Αλήθεια, πόσο φόβο και τρόμο νομίζετε ότι έχει η ψυχή την ώρα εκείνη; Διότι, αν εκείνος που φεύγει σε μακρινή χώρα στέκεται και θαυμάζει, βλέποντας ξένο λαό και αλλόγλωσσο τόπο, που ποτέ άλλοτε δεν είδε, σε τι φόβο λοιπόν νομίζετε ότι είναι η ψυχή, όταν μεταβαίνει από αυτό τον κόσμο στον μέλλοντα, βλέποντας τότε αυτά που ποτέ άλλοτε δεν είδε;

Γι’ αυτό λοιπόν ας φροντίσουμε, αγαπητοί, για τα εκεί, με όλη την ισχύ μας. Ας φυλάξουμε τις εντολές του με όλη τη δύναμή μας. Ας αγαπήσουμε το φοβερό και υπέρτιμο όνομα του Θεού, και τον πλησίον μας, όπως τον εαυτό μας (Ματθ. κβ’, 37-39, Μαρκ. ιβ’, 30-31, Λουκ. ι’, 27), για να αξιωθούμε να ακούσουμε την ευλογημένη φωνή του· «Ελάτε οι ευλογημένοι του Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που έχει ετοιμασθεί για σας από τον καιρό της δημιουργίας του κόσμου» (Ματθ. κε’, 34).

Ας είναι ευλογημένος ο Θεός, που μας γεμίζει με την ευλογία του. Διότι το έλεός του υπάρχει σε όλους τους αιώνες. Αμήν.

(Αγίου Εφραίμ του Σύρου Τόμος Γ΄ σελ. 236)