Ορθόδοξος Ιεραποστολικός ΣύνδεσμοςΤεύχος 18
Ενότητες
Φωτό & Βίντεο
Δημοφιλή Άρθρα
Εορτολόγιο (νέο ημ.)
4/9 Μωϋσής ο Προφήτης *
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΩΫΣΗΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Προφήτης και Θεόπτης Μωυσής, υπολογίζεται ότι γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1569 π.χ. Ο πατέρας του ήταν Εβραίος, ονομαζόταν Αμράμ (ή Άβραμ ) και καταγόταν από τη φυλή του Λευί και η μητέρα του Ιωχαβέδ. Όταν ο Φαραώ διέταξε να σφάξουν τα νήπια των Εβραίων η μητέρα του τον έβαλε σ’ ένα κιβώτιο και τον άφησε στις όχθες του Νείλου εγκαταλείποντας το στην θεία πρόνοια. Το βρέφος το βρήκε η κόρη του Φαραώ Θέρμουθιν (ή Mέρις ή Mέρρινα), η οποία το υιοθέτησε και του έδωσε το όνομα Μωυσής, που σημαίνει «σεσωσμένος από τα ύδατα». Ανατράφηκε ως γνήσιος υιός της πριγκίπισσας και έμαθε όλη την σοφία και την γνώση των Αιγυπτίων, χωρίς εν τούτοις να αποξενωθεί από την πίστη των πατέρων του και την αγάπη προς το έθνος του.Όταν ήταν σαράντα χρο... Περισσότερα »
Εορτολόγιο (παλαιό ημ.)
22/8 Αγαθόνικος, Ζωτικός, Ζήνων, Θεοπρέπιος, Ακίνδυν
ΑΓΙΟΙ ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΣ, ΖΩΤΙΚΟΣ, ΘΕΟΠΡΕΠΙΟΣ, ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΑΙ ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΣ, ΜΑΡΤΥΡΕΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Όταν ο κόμης Ευτόλμιος επέστρεφε από την περιοδεία του στον Πόντο, οπού είχε πάει για να καταδιώξει χριστιανούς, σταμάτησε στην Κάρπη όπου βρήκε τον Ζωτικό και τον θανάτωσε μαζί με τους μαθητές του.
Εκεί έμαθε ότι ο πρίγκιπας της πόλης έγινε χριστιανός από κάποιο Αγαθόνικο. Τότε, συνέλαβε τον πρίγκιπα και τον Αγαθόνικο (που ήταν από τη Νικομήδεια), και αφού τους τιμώρησε μαζί με άλλους χριστιανούς, κατόπιν όλους μαζί τους οδήγησε στο βασιλιά, που βρισκόταν στη Θράκη.
Αλλά στο δρόμο, κοντά σε ένα χωριό ονομαζόμενο Ποταμός, σκότωσε τους Ζήνωνα, Θεοπρέπιο, Ακίνδυνο και Σεβηριανό, διότι από τις πολλές πληγές που είχαν στα πόδια τους, δεν μπορούσαν πλέον να... Περισσότερα »
Newsletter
Δωρεά Στον Σύνδεσμό Μας
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Του Κορίνθου Παντελεήμονος
Η γέννηση της προσωπικότητας και του παγκοσμίου έργου της Μαριάμ, της Παναγίας μας, ωρίστηκε από τον Θεο πίσω στα τρίσβαθα προαιώνια χρόνια της αρχής της Δημιουργίας, τότε που η Αλαζονεία (χωρίς να παύη ποτέ) του Ανθρώπου προσεπάθησεν μέσω δολιχοδρομίας, τη Θεωση του. Η Αρά κατά του Σατανά και της δολιότητός του, από την Θεότητα, υπήρξε σαφής, αυστηρή και προσδιοριστική· έλεγε δε: "Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σε σένα και στο σπέρμα της γυναικός (Θαυματουργική Συλληψη του Χριστού κατά τον Ευαγγελισμόν). Αυτός (ο Χριστός) θα συντρίψη την κεφαλή και Συ θα του δαγκώσεις (απλά) την φτέρνα του" (Γένεσις 3, 15).
Έτσι έτρεχαν και κυλούσαν οι αιώνες των αιώνων, με προφητικές υπενθυμίσεις, "ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει" (Ησαΐας), με συμβολικά γεγονότα όπως η καιομένη και μη φλεγομένη βάτος στο Σινά, με τον Μωϋσή και άλλους, με αινιγματικές προσρήσεις, "αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού, τέρατα γης α προείδεν Ιωήλ, Αίμα την Σαρκωσιν, Πυρ την Θεότητα Ατμίδα δε Καπνού, το Πνεύμα το Άγιον το επελθόν τη Παρθένω και κόσμος ευωδιάσαν" (Ιωήλ 3,3 και Ύμνος Εκκλησίας) και αμέτρητες άλλες "ρήσεις Προφητών και Αινίγματα την Σαρκωσιν υπέφηναν την εκ Παρθένου Σου Χριστέ" (Εκκλ. Ύμνος).
Όταν δε, τέλος, "ήλθε το Πλήρωμα του Χρόνου" (Γαλ. 4, 4 και Εφεσ. 1, 10) το προλεχθέν από την Θεϊκή Φωνή στις αυγές της Κοσμοανθρωποδημιουργίας, ο Αρχάγγελος της Καινής Διαθήκης, Γαβριήλ στην ελληνόφωνη μαζί και εβραιόφωνη Ναζαρέτ, κατά υπερφυή τρόπον, γίνεται ο πραγματοφορέας της Προαιώνιας Βουλής του Υψίστου με την προσφώνησή του προς την Παναγία, "Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κυριος μετά σου, Ευλογημένη συ εν γυναιξί" (Λουκ. 1, 28). Στον συγκλονιστικό διάλογο που ακολούθησε μεταξύ της Μαριάμ και του Αρχαγγέλου, λόγω του τρόμου και των αμφιβολιών της Παναγίας -Μαριάμ, τελικά αντήχησεν η υπέροχη φράση της Παναγίας προς τον Γαβριήλ "ιδού η δούλη Κυρίου, Γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου" (Λουκ. 1, 38). Η αποδοχή της υπερφυούς αυτής κοσμοσωτηριώδους αποστολής από την Μαριάμ υπήρξε το τρομερό αντίδοτο στην υπόκυψη προς τον πειρασμό του Όφεως - Σατανά της Εύας, δηλαδή της Αποστασίας και ο πρώτος διορθωτικός θεμέλιος λίθος για την Σωτηρία των πεσόντων.
Τα επιγραμματικά παραπάνω αποσπάσματα, για την προφητική κτλ. ύπαρξη - από το Α’ Βιβλίο "Γενεσις", στην Παλαιά Διαθήκη - της Μαριάμ της Ναζαρέτ παρετέθησαν ως οριακές αποδείξεις γι’ αυτήν την Παναγία μας, υφιστάμενα κείμενα, όπως είναι των και σαν διηγητικών επενδύσεών της, δυσκολώτατα να περιγραφή προσδιοριστικά, Αποκαλυπτικής Αλήθειας.
Η αμφισβήτησή τους, από μερικούς η όλους η ωρισμένους, η τοποθέτησίς τους σαν εικονικών διηγήσεων της προσλήψεως των βαθυτέρων νοημάτων τους, υφίσταται στη σημερινή εποχή, κατά την οποία η Νοησιοκρατία η Ορθολογισμός η Λογικοκρατία παίζουν δευτερεύοντα λόγο, ως καιρίως πληγείσες στη σύγχρονη διανόηση, μετά τα πλήγματα αυτά που πήραν από την επιστημονική ψηλάφηση της πραγματικότητας της απόψεως 1 της Σχετικότητας του Α. Αϊνστάιν, της επίσης επιστημονικής ψηλάφησης της απόψεως 2 της Απροσδιοριστίας του Χαϊζενμπεργκ και άλλων, καθώς και της άλλης παρεμφερούς περιπτώσεως, της επιστημονικής ψηλάφησης της περί 3 Αναδόμησης του Ζακ Ντεριντά, και ακόμη περαιτέρω του Χαστικού γεγονότος, όπως τα διετύπωσαν οι Χαστικοί, με επικεφαλής τον Ηλία Μπριγκαζίν. Στις ανωτέρω περιπτώσεις τα προκύπτοντα δύσκολα ερωτήματα τα χαϊδεύει, όπως πάντοτε, η αθάνατη πίστη, με όποια της μορφή, όπως και με τα ανέκαθεν, εις χρήσιν αξιώματα.
Τελος, το και παρηγορητικό και προπαντός πειστικό, είναι το επ’ εσχάτων επιστημονικό διατύπωμα, από τον φυσικό, δημιούργημα του Θεού, κόσμο, κατά το οποίον "το ηλεκτρόνιο είναι και σωματίδιο και κύμα". Από εκεί λοιπόν και πέρα καταλαβαίνουμε καθαρά το γραμμένο ότι "ουκ αδυνατίσει τω Θεώ ουδέ εν ρήμα" (Λουκ. 1, 37). Κατά μείζονα συνέπεια λοιπόν και στον πνευματικό κόσμο ο Χριστός είναι και Θεός και Άνθρωπος όπως και Παρθένος και Μητηρ, Μητροπάρθενος, η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ, Παναγία μας.
Ὁ Μέγας Φώτιος, Κωνσταντινουπόλεως: Καί θά κλείσουμε μέ ἕνα κείμενο τοῦ Μεγάλου Φωτίου πού τοπο- θετεῖ τά πράγματα στή σωστή τους διάσταση, σχετικά μέ τά λάθη τῶν Ἁγίων μας, ἀλλά καί τόν ἀπαραίτητο σεβασμό, ἀγάπη καί τιμή πού πρέπει νά ἀποδίδουμε πρός αὐτούς πάντοτε, ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ὀρ- θόδοξοι Χριστιανοί. «Πόσαι δὲ περιστάσεις πραγμάτων πολλοὺς (πατέρες) ἐξεβιάζοντο, τὰ μὲν παραφθέγξασθαι, τὰ δὲ πρὸς οἰκονομίαν εἰπεῖν, τὰ δὲ καὶ τῶν ἀπει- θούντων ἐπαναστάντων, τὰ δὲ καὶ ἀγνοία, οἵα δὴ περιολισθῆσαι ἀνθρώπι- νον... Εἰ δὲ παρεφθέξαντο μὲν ἢ διὰ τινὰ αἰτίαν νῦν ἀγνοουμένην ἡμῖν τῆς εὐθύτητος ἐξετράπησαν, οὐδεμία δὲ ζήτησις αὐτοῖς προσενήνεκται, οὐδ’ εἰς μάθησιν τῆς ἀληθείας οὐδεὶς αὐτοὺς παρακάλεσε, πατέρας μὲν οὐδὲν ἔλαττον αὐτούς, εἰ καὶ μὴ τοῦτο εἶπον, ἐπιγραφόμεθα... τοῖς λόγοις τούτων, ἐν οἷς παρηνέχθησαν, οὐχ ἑψόμεθα…». (Μεγάλου Φωτίου Ἐπιστολὴ Ε΄, πρὸς τὸν Ἀκυλουΐας Ἰωάννην, εἰς Ι. Βαλέττα, Φωτίου Ἐπιστολαί, Λονδίνο 1864, σ. 196) Δηλαδή: «...Ἀκόμη δέ, πόσες δυσκολίες τῶν καταστάσεων ἀνάγκαζαν πολ- λοὺς Πατέρες, ἄλλα νὰ τὰ παραβλέπουν καί νά τά τροποποιοῦν, ἄλλα νὰ τὰ λὲνε μὲ πνεῦμα συγκατάβασης, ἄλλα νὰ λὲνε ὅταν ξε- σηκώνονταν οἱ ἀπείθαρχοι, ἄλλα νὰ τὰ λὲνε ἀπὸ ἄγνοια, καθὼς βέ- βαια εἶναι ἀνθρώπινο τό νὰ σφάλλει κανείς. Καὶ ἂν παραποίησαν κάτι, ἤ γιά κάποιο λόγο ποὺ ἐμεῖς τώρα ἀγνοοῦμε, παρεξέκλιναν ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πορεία, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ δὲν τοὺς ζητήθηκε νὰ ἐκφέρουν ἄποψη, οὔτε καί βρέθηκε κανεὶς νά τοὺς διδάξει τό ὀρθό, παρακαλώντας τους νά ἐπιστρέψουν στήν ἀλήθεια, ἐμεῖς παρ’ ὅλα αὐτά καί πάλι τοὺς ἀναγνωρίζουμε τὸ ἴδιο ὡς Πατέρες, ὅπως θὰ τοὺς ἀναγνωρίζαμε καὶ ἂν δὲν ἐξέφραζαν αὐτὴ τὴν ἐσφαλμένη ἄποψη...».