ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ...
ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ

KΑΠΟΙΟΣ φιλόπονος μοναχός, που αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις για την αρετή, κάποτε ατόνισε κι’ έπεσε σε αμέλεια. Γρήγορα όμως συνήλθε κι’ έλεγε στον εαυτό του:
-Tαλαίπωρε άνθρωπε, μέχρι πότε θα καταφρονής τη σωτηρία σου; Δε φοβάσαι τον θάνατο και την κρίσι;

Με τις σκέψεις αυτές γινόταν προθυμότερος στο έργον του Θεού.
Mιά μέρα, ενώ προσηύχετο, μαζεύτηκαν γύρω του τα πονηρά πνεύματα και πάσχιζαν να τον αποσπάσουν από την προσευχή.
-Mέχρι πότε θα με βασανίζετε; είπε μ’ αγανάκτησι ο αδελφός. Δε σας έφτασε τόσος χρόνος, που με είχατε ρίξει σε αμέλεια;
-Όταν ήσουν αμελής, δεν μας έδινες καμμιά ενόχλησι, αποκρίθηκαν με κακία οι δαίμονες, και σε παραμελούσαμε κι’ εμείς. Τώρα, που μας εναντιώνεσαι, σε πολεμούμε.
Σαν άκουσε αυτά ο αδελφός, εβίαζε πιο πολύ τον εαυτό του στον πνευματικό αγώνα και με τη Χάρι του Θεού πρόκοψε στην αρετή.

O ΑΒΒΑΣ Ιωάννης ο Κολοβός προσευχόταν χρόνια στο Θεό να τον απαλλάξει από τα πάθη, που φώλιαζαν μέσα του κι’ απ’ όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες. Όταν επί τέλους πήρε αυτό το χάρισμα, έγινε αμέριμνος.
Στο βάθος όμως της ψυχής του υπήρχε κάποια ανησυχία. Πήγε λοιπόν να συμβουλευτεί τον Γέροντά του, τον Αββά Ποιμένα.

-Βλέπω τον εαυτό μου σε μεγάλη ανάπαυσι, Αββά. Δεν έχω πια κανένα πόλεμο.
-Πήγαινε ευθύς και παρακάλεσε τον Θεό να σου ξαναστείλη τους πειρασμούς, που είχες πρώτα, του είπε αυστηρά ο Όσιος. Δεν έμαθες ακόμη, πως με τον πνευματικό αγώνα προκόβει η ψυχή στην αρετή;
Ο Αββάς Ιωάννης έκανε, όπως τον συμβούλεψε ο Πνευματικός του. Δεν προσευχήθηκε πια ν’ απαλλαγή από κάθε πόλεμο, αλλά έλεγε στο Θεό με πολλή ταπείνωσι:
-Kύριε, δος μου δύναμι, τη στιγμή του πειρασμού.

-Μη λες πως πειράζεσαι από τους δαίμονες, τέκνον, αποκρίθηκε ο Γέροντας, γιατί οι πιο πολλοί πειραζόμεθα από τις κακές μας επιθυμίες.

-Κύτταξε τώρα προς την ανατολή, είπε πάλι ο Γέροντας.

***********

-Γυρεύω τον Θεό παντού, αποκρίθηκε με θάρρος ο Όσιος. Αλλά εσύ ποιός είσαι; Απόκοσμο μου φαίνεται το παρουσιαστικό σου και το φορτίο σου ακατανόητο.
Εκείνος τότε, χωρίς να θέλη, βιάστηκε να ομολογήση την αλήθεια, σπρωγμένος από ακατανίκητη δύναμι:
-Εγώ που βλέπεις, είμαι ο διάβολος και τούτα εδώ τα σύνεργά μου. Μ’ αυτά δελεάζω τους ανθρώπους και με ακολουθούν, κάνοντας όλα μου τα θελήματα.
Ο Αββάς Μακάριος επέμενε να τον ερωτά, μέχρις ότου ο σατανάς αναγκάστηκε να του φανερώση όλες του τις παγίδες.
-Όποιον βρω πρόθυμο στη μελέτη, τον αλείφω με το φτερό από το περιεχόμενο του δοχείου, που έχω στο κεφάλι μου. Τον πιάνει αμέσως πονοκέφαλος κι’ αφήνει στη μέση τη μελέτη. Εκείνον που θέλει ν’ αγρυπνίση, παίρνω από το δοχείο, που κρέμεται στα βλέφαρά μου, του βάζω λίγο στα μάτια και του φέρνω τόση νύστα, που τρέχει ευθύς στο στρώμα. Τα δοχεία, που βρίσκονται στ’ αυτιά μου, έχουν συνταγή κατάλληλη για παρακοή. Μ’ αυτή κυνηγώ τους υποτακτικούς. Από το περιεχόμενο του δοχείου, που κρέμεται στη μύτη μου, δίνω στους νέους, για να τους παρασύρω σε σαρκική επιθυμία. Από το δοχείο, που βρίσκεται στο στόμα μου, δίνω στους εγκρατείς, για να τους προκαλέσω λαιμαργία, σε άλλους πάλι, για να τους παρασύρω στην καταλαλιά και στην αισχρολογία. Το δοχείο, που φέρνω στο λαιμό μου, προξενεί υπερηφάνεια και υψηλοφροσύνη. Το άλλο, που βλέπεις στην κοιλιά μου, έχει μέσα αναισθησία κι’ ακολασία. Και τα υπόλοιπα φθόνο, φόνο, κλοπή κι’ όλα τ’ άλλα κακά. Μ’ αυτά βγάζω τους ανθρώπους από τον ίσιο δρόμο και τους οδηγώ όπου θέλω εγώ, μέχρις ότου τους παρασύρω στην απώλεια. Εσένα όμως δεν κατώρθωσα ούτε μια φορά να σε πλησιάσω, γιατί αδιάκοπα με πολεμάς.
Ο Αββάς Μακάριος έμεινε κατάπληκτος από τη μεγάλη ποικιλία που είχαν τα διαβολικά τεχνάσματα. Έκανε το σημείο του σταυρού επάνω του και είπε:
-Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού που σε καταργεί, διάβολε, δια μέσου των Αγίων Του. Όπως εφύλαξε εμένα από τις παγίδες σου, ας προφυλάξη και όλους εκείνους, που αγωνίζονται να τηρήσουν τις εντολές Του.

  Η χριστιανική ζωη είναι συνυφασμένη με έναν διαρκή αγώνα πνευματικό. Αγώνα δύσκολο, κοπιώδη αλλά και γεμάτο ευλογίες και Χαρη από τον Δωροθέτη και Ελεήμονα Θεο.
Τον αγώνα αυτόν δεν τον επιβάλλει η Ορθοδοξία, η Εκκλησία μας, η Πιστη μας και βεβαίως ο Δημιουργός μας Θεός. Ο αγώνας αυτός είναι βίωμα καθημερινό του χριστιανού, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την πεπτωκυία φύση του ανθρώπου, μετά την ολέθρια παρακοή των Πρωτοπλάστων και εξαρτάται καθοριστικά από την ελευθερία που του έδωσε ο Θεός για καλή η κακή χρήση του αυτεξουσίου του.
Η παρακοή του τον οδήγησε στην μεγάλη Πτώση, ο πνευματικός αγώνας, χάρη στην συγκλονιστική Σταυρική Θυσία του Χριστού, μπορεί να τον οδηγήσει στην πρότερη ευτυχία που θα είναι αέναη και ασύλληπτη στον ανθρώπινο νου.
Το Προπατορικό αμάρτημα μας έκανε επιρρεπείς στα πάθη και ενδοτικούς στις αδυναμίες μας, ευάλωτους στις επιθέσεις του διαβόλου και στις σύγχρονες σειρήνες του κόσμου τούτου.
Σκοπός λοιπόν αυτού του αγώνα είναι να ξαναβρούμε τον "χαμένο Παράδεισο", αυτόν που απωλέσαμε εξαιτίας της κακής χρήσης της ελευθερίας μας. Είναι να γίνουμε και μεις Άγιοι όπως μας το ζήτησε ο ίδιος ο Κυριος μας "άγιοι γίνεσθε, καθώς εγώ Άγιος ειμί...".

Δηλαδή το να πέφτει κάποιος σε οποιοδήποτε αμάρτημα μικρό η μεγάλο είναι ανθρώπινο, διότι "ουδείς αναμάρτητος". Το να παραμένει όμως σ’αυτή την πτώση και να μην προσπαθεί να ξεφύγη ούτε να αγωνίζεται να σηκωθή, τότε αυτό είναι διαβολικό.
Όπως ασφαλιστική δικλείδα για την αποφυγή πτώσεων είναι η ταπεινοφροσύνη, έτσι λυτρωτική πορεία για την κάθαρση από τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες μας είναι η διαρκής μετάνοια. Μονο η πραγματική μετάνοια μπορεί να μας προετοιμάσει να δεχθούμε τον Χριστό μέσα μας αλλά και να μας γεμίσει ελπίδα ότι θα απολαύσουμε και εμείς τα ουράνια αγαθά που ετοίμασε ο Θεός για τα παιδιά Του, προ πάντων των αιώνων, από καταβολής κόσμου.
Σ’ αυτόν τον καθημερινό "αγώνα δρόμου " που καλείται εκ των πραγμάτων να συμμετέχει ο σύγχρονος άνθρωπος που διακατέχεται από πνευματικές ανησυχίες, θα πρέπει να προσέξει δύο μεγάλες παγίδες , όπως μας τονίζουν οι Άγιοι Πατέρες μας, που αποτελούν συμπληγάδες πέτρες, κυριολεκτικά· την Απελπισία από την μια και την Επανάπαυση από την άλλη. Και αν θυμηθούμε τον πατερικό λόγο πως σε όλα τα πράγματα "τα άκρα των δαιμόνων εισίν", καταλαβαίνουμε γιατί ο μισόκαλος Διάβολος προσπαθεί να "ρίξει" όσους αγωνίζονται, η στο άκρο της Απελπισίας η στο άλλο άκρο,του Εφησυχασμού.
Εμείς στη θέση των δύο αυτών άκρων να τοποθετήσουμε την Αγωνιστικότητα. Μια αγωνιστικότητα που να ενισχύεται από την ακλόνητη πίστη στην εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια, που να διανθίζεται και να στολίζεται από την αρετή της Ταπεινώσεως, που τόσο αρεστή είναι στον Θεο, και που να διαποτίζεται από την άσβεστη ελπίδα πως ο καθένας μας, όσο αμαρτωλός κι αν είναι, χάρη στο ατέλειωτο Έλεος του Θεού, θα καταφέρει να γίνει μέτοχος των Ουρανίων αγαθών, της ατέλειωτης χαράς δίπλα στον Χριστό.