Τεύχος 27
Ενότητες
Φωτό & Βίντεο
Δημοφιλή Άρθρα
Εορτολόγιο (νέο ημ.)
13/12 Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και
ΑΓΙΟΙ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ, ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ, ΕΥΓΕΝΙΟΣ, ΜΑΡΔΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΡΕΣΤΗΣ, ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Οι Άγιοι Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης μαρτύρησαν κατά το σκληρό διωγμό των χριστιανών επί Διοκλητιανού.Ο Ευστράτιος, που ήταν ανώτερος αξιωματικός, συνελήφθη από το Δούκα Λυσία. Αυτός, αφού τον βασάνισε με τον πιο φρικτό τρόπο, έπειτα τον έστειλε στον έπαρχο Αγρικόλα. Φημισμένος αυτός για την ωμότητα του απέναντι στους χριστιανούς, έβαλε τον Ευστράτιο να βαδίσει με σιδερένια παπούτσια, που είχαν μέσα μυτερά καρφιά. Κατόπιν τον αποτελείωσε, αφού τον έριξε μέσα στη φωτιά. Τον Αυξέντιο, που ήταν Ιερέας και συμπολίτης του Ευστρατίου, ο ηγεμόνας τον πίεσε να αλλαξοπιστήσει με πολλές δελεαστικές υποσχέσεις. Αλλά ο άξιος λειτουργός του Χριστού απάντ...
Περισσότερα »
Εορτολόγιο (παλαιό ημ.)
30/11 Ανδρέας ο Πρωτόκλητος Απόστολος *
ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Ο πρώτος που κάλεσε ο Χριστός από τους ψαράδες της Γαλιλαίας για να τον αναδείξη Απόστολο και κήρυκα του Ευαγγελίου είναι ο Ανδρέας, του οποίου η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη. Ο πρωτόκλητος Ανδρέας είναι αδελφός του πρωτοκορυφαίου Πέτρου, γιος του Ιωνά από τη Βηθσαϊδά. Δύο μεγάλες ελληνικές πόλεις συνδέονται με την Αποστολική δράση του Αποστόλου Ανδρέα, το Βυζάντιο και η Πάτρα.Στην Πάτρα μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο και μάλιστα ανάποδα, δηλαδή με το κεφάλι προς τα κάτω. Παρ’ όλο που ο Ανδρέας, σαν ψαράς, ήταν ένας απλός άνθρωπος, όμως δεν έπαυε νά έχη πνευματικά ενδιαφέροντα, να είναι από κείνους, που ερευνώντας στον Μωϋσή και τους άλλους Προφήτας, περίμεναν την ...
Περισσότερα »
Newsletter
Δωρεά Στον Σύνδεσμό Μας
Είπε Γέρων... περί Πνευματικού Αγώνος
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ...
ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ
KΑΠΟΙΟΣ φιλόπονος μοναχός, που αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις για την αρετή, κάποτε ατόνισε κι’ έπεσε σε αμέλεια. Γρήγορα όμως συνήλθε κι’ έλεγε στον εαυτό του:
-Tαλαίπωρε άνθρωπε, μέχρι πότε θα καταφρονής τη σωτηρία σου; Δε φοβάσαι τον θάνατο και την κρίσι;
Με τις σκέψεις αυτές γινόταν προθυμότερος στο έργον του Θεού.
Mιά μέρα, ενώ προσηύχετο, μαζεύτηκαν γύρω του τα πονηρά πνεύματα και πάσχιζαν να τον αποσπάσουν από την προσευχή.
-Mέχρι πότε θα με βασανίζετε; είπε μ’ αγανάκτησι ο αδελφός. Δε σας έφτασε τόσος χρόνος, που με είχατε ρίξει σε αμέλεια;
-Όταν ήσουν αμελής, δεν μας έδινες καμμιά ενόχλησι, αποκρίθηκαν με κακία οι δαίμονες, και σε παραμελούσαμε κι’ εμείς. Τώρα, που μας εναντιώνεσαι, σε πολεμούμε.
Σαν άκουσε αυτά ο αδελφός, εβίαζε πιο πολύ τον εαυτό του στον πνευματικό αγώνα και με τη Χάρι του Θεού πρόκοψε στην αρετή.
***********
ΑΝ ΠΗΡΕΣ πραγματική απόφασι να ζήσης στο εξής σύμφωνα με το θείο Νόμο, θα βρης βοηθό αυτόν τον Νομοθέτη, λέγει ένας Άγιος Πατήρ. Αν πάλι με τη θέλησί σου παραβαίνεις τις θείες εντολές, θα έχης συνεργάτη τον διάβολο.
Δείξε λοιπόν την καλή σου πρόθεσι, για να λάβης δύναμι από τον Θεό.
***********
O ΑΒΒΑΣ Ιωάννης ο Κολοβός προσευχόταν χρόνια στο Θεό να τον απαλλάξει από τα πάθη, που φώλιαζαν μέσα του κι’ απ’ όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες. Όταν επί τέλους πήρε αυτό το χάρισμα, έγινε αμέριμνος.
Στο βάθος όμως της ψυχής του υπήρχε κάποια ανησυχία. Πήγε λοιπόν να συμβουλευτεί τον Γέροντά του, τον Αββά Ποιμένα.
-Βλέπω τον εαυτό μου σε μεγάλη ανάπαυσι, Αββά. Δεν έχω πια κανένα πόλεμο.
-Πήγαινε ευθύς και παρακάλεσε τον Θεό να σου ξαναστείλη τους πειρασμούς, που είχες πρώτα, του είπε αυστηρά ο Όσιος. Δεν έμαθες ακόμη, πως με τον πνευματικό αγώνα προκόβει η ψυχή στην αρετή;
Ο Αββάς Ιωάννης έκανε, όπως τον συμβούλεψε ο Πνευματικός του. Δεν προσευχήθηκε πια ν’ απαλλαγή από κάθε πόλεμο, αλλά έλεγε στο Θεό με πολλή ταπείνωσι:
-Kύριε, δος μου δύναμι, τη στιγμή του πειρασμού.
***********
ΟΣΟ προκόβουν οι αγωνισταί, έλεγε η Οσία Συγκλητική, τόσο πολλαπλασιάζονται οι αντίπαλοί των.
***********
ΤΙ ΝΑ κάνω, Αββά, που με πειράζουν τα πάθη και οι δαίμονες; ρώτησε τον Όσιο Σισώη ένας νέος μοναχός.
-Μη λες πως πειράζεσαι από τους δαίμονες, τέκνον, αποκρίθηκε ο Γέροντας, γιατί οι πιο πολλοί πειραζόμεθα από τις κακές μας επιθυμίες.
***********
ΑΡΧΑΡΙΟΣ ακόμη στη μοναχική ζωή ο Μωϋσής ο Αιθίοψ, πολεμήθηκε από σαρκική επιθυμία. Πήγε τότε, ταραγμένος, να εξομολογηθή στον Αββά Ισίδωρο.
Ο Γέροντας τον άκουσε με συμπάθεια κι’ αφού του έδωσε τις συμβουλές που έπρεπε, του είπε να γυρίση πίσω στο κελλί του. Επειδή όμως εκείνος δίσταζε ακόμη, μήπως επιστρέφοντας του ανάψη πάλι η φλόγα της κακής επιθυμίας, ο Αββάς Ισίδωρος τον πήρε από το χέρι και τον ανέβασε σ’ ένα μικρό δωμάτιο, που είχε πάνω από το κελλί του.
-Kύτταξε εδώ, του είπε, δείχνοντάς του προς τη δύσι.
Είδε τότε ο Μωϋσής ένα ολόκληρο στράτευμα από πονηρά πνεύματα με τεντωμένα τόξα, έτοιμα για πόλεμο και τρόμαξε.
-Κύτταξε τώρα προς την ανατολή, είπε πάλι ο Γέροντας.
Μυριάδες Αγγέλων σε στρατιωτική παράταξι ήσαν έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν τον εχθρό.
Όλοι αυτοί, του είπε ο Αββάς Ισίδωρος, είναι σταλμένοι από τον Θεό να βοηθήσουν τον αγωνιστή. Βλέπεις πως οι υπερασπισταί μας είναι πολύ περισσότεροι και ασυγκρίτως ισχυρότεροι από τους εχθρούς μας;
Ο Μωϋσής ευχαρίστησε με την καρδιά του τον Θεό γι’ αυτή την αποκάλυψι και παίρνοντας θάρρος, γύρισε στο κελλί του να συνεχίση τον αγώνα του.
***********
EΝΑΣ Άγιος Ερημίτης είδε κάποτε τα πονηρά πνεύματα, σαν σμήνος από μελίσσι, να περικυκλώνουν τον άνθρωπο, για να τον παρασύρουν στο κακό. Κοντά του όμως στεκόταν ο φύλαξ Άγγελος της ψυχής του και με γυμνό σπαθί έδιωχνε τα δαιμόνια.
***********
ΞΕΚΙΝΗΣΕ μια μέρα ο Αββάς Μακάριος να πάη, όσο μπορούσε πιο βαθειά στην έρημο, για προσευχή και πνευματική μελέτη. Στο δρόμο συνάντησε ένα παράξενο πλάσμα, αναιδέστατο στην όψι, φορτωμένο με σωρό μικρά και μεγάλα δοχεία που το καθένα είχε κι’ από ένα φτερό. Παραξενεύτηκε ο Γέροντας από την ακατανόητη εκείνη μορφή και στάθηκε να την περιεργασθή.
Ο άλλος φανερά ενοχλημένος, του φώναξε με θυμό:
-Tί κάθεσαι και με κυττάζεις έτσι, μοναχέ; Έχεις καμμιά δουλειά στον τόπο τούτο, που δεν τόλμησε άνθρωπος ως τώρα να πατήση το πόδι του;
-Γυρεύω τον Θεό παντού, αποκρίθηκε με θάρρος ο Όσιος. Αλλά εσύ ποιός είσαι; Απόκοσμο μου φαίνεται το παρουσιαστικό σου και το φορτίο σου ακατανόητο.
Εκείνος τότε, χωρίς να θέλη, βιάστηκε να ομολογήση την αλήθεια, σπρωγμένος από ακατανίκητη δύναμι:
-Εγώ που βλέπεις, είμαι ο διάβολος και τούτα εδώ τα σύνεργά μου. Μ’ αυτά δελεάζω τους ανθρώπους και με ακολουθούν, κάνοντας όλα μου τα θελήματα.
Ο Αββάς Μακάριος επέμενε να τον ερωτά, μέχρις ότου ο σατανάς αναγκάστηκε να του φανερώση όλες του τις παγίδες.
-Όποιον βρω πρόθυμο στη μελέτη, τον αλείφω με το φτερό από το περιεχόμενο του δοχείου, που έχω στο κεφάλι μου. Τον πιάνει αμέσως πονοκέφαλος κι’ αφήνει στη μέση τη μελέτη. Εκείνον που θέλει ν’ αγρυπνίση, παίρνω από το δοχείο, που κρέμεται στα βλέφαρά μου, του βάζω λίγο στα μάτια και του φέρνω τόση νύστα, που τρέχει ευθύς στο στρώμα. Τα δοχεία, που βρίσκονται στ’ αυτιά μου, έχουν συνταγή κατάλληλη για παρακοή. Μ’ αυτή κυνηγώ τους υποτακτικούς. Από το περιεχόμενο του δοχείου, που κρέμεται στη μύτη μου, δίνω στους νέους, για να τους παρασύρω σε σαρκική επιθυμία. Από το δοχείο, που βρίσκεται στο στόμα μου, δίνω στους εγκρατείς, για να τους προκαλέσω λαιμαργία, σε άλλους πάλι, για να τους παρασύρω στην καταλαλιά και στην αισχρολογία. Το δοχείο, που φέρνω στο λαιμό μου, προξενεί υπερηφάνεια και υψηλοφροσύνη. Το άλλο, που βλέπεις στην κοιλιά μου, έχει μέσα αναισθησία κι’ ακολασία. Και τα υπόλοιπα φθόνο, φόνο, κλοπή κι’ όλα τ’ άλλα κακά. Μ’ αυτά βγάζω τους ανθρώπους από τον ίσιο δρόμο και τους οδηγώ όπου θέλω εγώ, μέχρις ότου τους παρασύρω στην απώλεια. Εσένα όμως δεν κατώρθωσα ούτε μια φορά να σε πλησιάσω, γιατί αδιάκοπα με πολεμάς.
Ο Αββάς Μακάριος έμεινε κατάπληκτος από τη μεγάλη ποικιλία που είχαν τα διαβολικά τεχνάσματα. Έκανε το σημείο του σταυρού επάνω του και είπε:
-Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού που σε καταργεί, διάβολε, δια μέσου των Αγίων Του. Όπως εφύλαξε εμένα από τις παγίδες σου, ας προφυλάξη και όλους εκείνους, που αγωνίζονται να τηρήσουν τις εντολές Του.
Καθώς έλεγε αυτά ο Όσιος, ο διάβολος εξαφανίστηκε σαν καπνός από τα μάτια του, ενώ εκείνος συνέχισε το δρόμο του με μεγάλη συλλογή.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Η χριστιανική ζωη είναι συνυφασμένη με έναν διαρκή αγώνα πνευματικό. Αγώνα δύσκολο, κοπιώδη αλλά και γεμάτο ευλογίες και Χαρη από τον Δωροθέτη και Ελεήμονα Θεο.
Τον αγώνα αυτόν δεν τον επιβάλλει η Ορθοδοξία, η Εκκλησία μας, η Πιστη μας και βεβαίως ο Δημιουργός μας Θεός. Ο αγώνας αυτός είναι βίωμα καθημερινό του χριστιανού, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την πεπτωκυία φύση του ανθρώπου, μετά την ολέθρια παρακοή των Πρωτοπλάστων και εξαρτάται καθοριστικά από την ελευθερία που του έδωσε ο Θεός για καλή η κακή χρήση του αυτεξουσίου του.
Η παρακοή του τον οδήγησε στην μεγάλη Πτώση, ο πνευματικός αγώνας, χάρη στην συγκλονιστική Σταυρική Θυσία του Χριστού, μπορεί να τον οδηγήσει στην πρότερη ευτυχία που θα είναι αέναη και ασύλληπτη στον ανθρώπινο νου.
Το Προπατορικό αμάρτημα μας έκανε επιρρεπείς στα πάθη και ενδοτικούς στις αδυναμίες μας, ευάλωτους στις επιθέσεις του διαβόλου και στις σύγχρονες σειρήνες του κόσμου τούτου.
Σκοπός λοιπόν αυτού του αγώνα είναι να ξαναβρούμε τον "χαμένο Παράδεισο", αυτόν που απωλέσαμε εξαιτίας της κακής χρήσης της ελευθερίας μας. Είναι να γίνουμε και μεις Άγιοι όπως μας το ζήτησε ο ίδιος ο Κυριος μας "άγιοι γίνεσθε, καθώς εγώ Άγιος ειμί...".
Στον δύσκολο αυτο αγώνα όμως, έχουμε πολλούς συμμάχους και κυρίως συμμάχους με υπερφυσική δύναμη.
Καταρχήν τον φύλακα Άγγελό μας ο οποίος, μετά την είσοδό μας στο σώμα της Εκκλησίας με το Θείο Βαπτισμα, μας προστατεύει κάθε στιγμή και ώρα από κάθε κίνδυνο, ορατό και αόρατο. Έχουμε και αλάνθαστη πυξίδα και οδηγό που είναι ο Λογος του Θεού όπως εμπεριέχεται στα Θεόπνευστα βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, και την διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων μας.
Η Προσευχή, η μελέτη, η Νηστεία και προπάντων η Ταπείνωσις είναι ισχυρά εργαλεία που διαθέτουμε για τον αγώνα αυτό. Ταυτόχρονα όμως είναι και καρποί και θησαυροί πολύτιμοι του αγώνα αυτού.
Η διαρκή αυτή προσπάθεια του Χριστιανού δεν συνοδεύεται μόνον από πνευματικές νίκες, αλλά και από πτώσεις που αρκετές φορές είναι μεγάλες. Μεγάλη όμως εν προκειμένω αξία έχει αυτό που λέει ο μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας μας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και διακατέχει όλο το πνεύμα της Πίστεώς μας, ότι: "το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν διαβολικό...".
Δηλαδή το να πέφτει κάποιος σε οποιοδήποτε αμάρτημα μικρό η μεγάλο είναι ανθρώπινο, διότι "ουδείς αναμάρτητος". Το να παραμένει όμως σ’αυτή την πτώση και να μην προσπαθεί να ξεφύγη ούτε να αγωνίζεται να σηκωθή, τότε αυτό είναι διαβολικό.
Όπως ασφαλιστική δικλείδα για την αποφυγή πτώσεων είναι η ταπεινοφροσύνη, έτσι λυτρωτική πορεία για την κάθαρση από τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες μας είναι η διαρκής μετάνοια. Μονο η πραγματική μετάνοια μπορεί να μας προετοιμάσει να δεχθούμε τον Χριστό μέσα μας αλλά και να μας γεμίσει ελπίδα ότι θα απολαύσουμε και εμείς τα ουράνια αγαθά που ετοίμασε ο Θεός για τα παιδιά Του, προ πάντων των αιώνων, από καταβολής κόσμου.
Σ’ αυτόν τον καθημερινό "αγώνα δρόμου " που καλείται εκ των πραγμάτων να συμμετέχει ο σύγχρονος άνθρωπος που διακατέχεται από πνευματικές ανησυχίες, θα πρέπει να προσέξει δύο μεγάλες παγίδες , όπως μας τονίζουν οι Άγιοι Πατέρες μας, που αποτελούν συμπληγάδες πέτρες, κυριολεκτικά· την Απελπισία από την μια και την Επανάπαυση από την άλλη. Και αν θυμηθούμε τον πατερικό λόγο πως σε όλα τα πράγματα "τα άκρα των δαιμόνων εισίν", καταλαβαίνουμε γιατί ο μισόκαλος Διάβολος προσπαθεί να "ρίξει" όσους αγωνίζονται, η στο άκρο της Απελπισίας η στο άλλο άκρο,του Εφησυχασμού.
Εμείς στη θέση των δύο αυτών άκρων να τοποθετήσουμε την Αγωνιστικότητα. Μια αγωνιστικότητα που να ενισχύεται από την ακλόνητη πίστη στην εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια, που να διανθίζεται και να στολίζεται από την αρετή της Ταπεινώσεως, που τόσο αρεστή είναι στον Θεο, και που να διαποτίζεται από την άσβεστη ελπίδα πως ο καθένας μας, όσο αμαρτωλός κι αν είναι, χάρη στο ατέλειωτο Έλεος του Θεού, θα καταφέρει να γίνει μέτοχος των Ουρανίων αγαθών, της ατέλειωτης χαράς δίπλα στον Χριστό.
Ας συνειδητοποιήσουμε πόσο τυχεροί είμαστε ως Χριστιανοί· όλοι σήμερα πασχίζουν και τρέχουν από το πρωΐ ως το βράδυ, αγωνίζονται να πετύχουν και να κερδίσουν πράγματα που τις περισσότερες φορές αποβαίνουν μάταια και πρόσκαιρα.
Ο δικός μας αγώνας όμως ούτε μάταιος είναι ούτε άκαρπος γιατί έχει ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ, έπαθλο ουράνιο και ΑΙΩΝΙΟ. Αγωνιζόμαστε εδώ ελάχιστα χρόνια για να κερδίσουμε αγαθά ΑΙΩΝΙΑ, που δεν θα έχουν τέλος. Ας μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ.. Και ο προσωπικός σταυρός του καθενός θα φαντάζει πραγματικά ελαφρύς και δυσανάλογα μικρός μπροστά στις ευλογίες του Ουράνιου Πατέρα μας! Διότι "Χρηστός ο ζυγός και το φορτίον μου ελαφρύ..." όπως λέγει ο ίδιος ο Κύριός μας σε όλους εκείνους που θα θελήσουν εκούσια και συνειδητά να τον ακολουθήσουν.
Αικατερίνη Αντωνιάδου