Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση,
Καθηγητού Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

1. Από το φως της Βηθλεέμ και του Ιορδάνη στο σκότος της Ασσίζης

2. Ο Χριστός είναι το πλήρωμα της αλήθειας και της ζωής.
Δεν υπάρχουν κενά και χώρος για άλλες αλήθειες.

................................................................................

Από που, λοιπόν, αντλεί αυτή τη βεβαιότητα ο συγγραφεύς;
Ποια Βίβλο διαβάζει και ποιός Θεός του τα απεκάλυψε;
Έχει δική του αποκάλυψη και δική του Βίβλο;
Μήπως είναι ο ίδιος προφήτης και οραματιστής και βλέπει τι θα συμβεί στο μέλλον, στα έσχατα;
Στην αρχή της ιστορίας και στο τέλος της ιστορίας όμως στέκεται ο Χριστός· αυτός είναι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος, [ "Εγώ ειμι το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ". (Αποκ. α΄, 8). "Εγώ το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος" (Αυτόθι, κα΄, 6)], και αυτός θα έλθει στο τέλος, για να κρίνει ζώντας και νεκρούς, να κρίνει και τον Βούδα και τον Μωάμεθ και τούς Εβραίους, εν δυνάμει τώρα και εξουσία και όχι εν ταπεινώσει, όπως ήλθε την πρώτη φορά (Πραξ. α΄, 11).
Ο " Άρρητος ", που προβάλλεται ως διαφορετικός από τον Χριστό, είναι αποκύημα και πλάσμα της φαντασίας όσων τον πιστεύουν, ψεύτικο και ανύπαρκτο είδωλο, μοιάζει με τον Μέγα Αρχιτέκτονα των Μασόνων, οι οποίοι προωθούν αυτήν την πανθρησκειακή ισοπέδωση, πλανώντες και πλανώμενοι, καθήμενοι εν τω σκότει της νέας Γαλιλαίας των εθνών, της πολυθρησκειακής και πολυπολιτισμικής Νέας Εποχής.

Και έχει βέβαια δικαίωμα κανείς να πιστεύει και να γράφει ό,τι θέλει· το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο είναι η ελευθερία, γιατί είναι εικόνα του Θεού.
Δεν εξαναγκάζει ο Θεός κανένα, ούτε εκβιάζει.
"Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν" είπε ο Χριστός· όλα γίνονται μέσα στο φως ενώπιον των ανθρώπων και όχι εν κρυπτώ και παραβύστω.

Στο σκοτάδι εργάζονται και σχεδιάζουν όσοι φοβούνται το φως, για να μη ελεγχθούν τα πονηρά τους έργα· ο " Άρρητος ", που δεν ταυτίζεται με τον Χριστό και το Φως, είναι σκότος και πλάνη.
Απορεί πάντως κανείς και εξίσταται για το μέγεθος της συγκρητιστικής και οικουμενιστικής διαβρώσεως των τελευταίων δεκαετιών, αφού καθίσταται πλέον δυνατόν οι βλάσφημες αυτές, αρνησίχριστες και αντίχριστες θέσεις, να δημοσιεύονται άλλες μεν στην Επιστημονική Επετηρίδα του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και άλλες στο περιοδικό "ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ" του "Θεολογικού Συνδέσμου" Θεσσαλονίκης.

3. Έχουν οι θρησκείες τον ίδιο Θεό και κοινές ηθικές αξίες;

β) Ψεύτικος ο Θεός των Ιουδαίων και των Μουσουλμάνων

Δεν είναι μόνον οι ειδωλολάτρες ασεβείς, αγνοούντες και μη σεβόμενοι τον αληθή Θεό.
Το ίδιο ισχύει και για τούς Ιουδαίους και Μουσουλμάνους, που δεν πιστεύουν αμφότεροι στην Αγία Τριάδα.
Εφ’ όσον, κατά την αποκαλυφθείσα από τον ίδιο το Θεό διά του Χριστού αλήθεια, ο Θεός είναι ένα και τρία συγχρόνως, Μονάς εν Τριάδι και Τριάς εν Μονάδι, Πατήρ, Υιός κάι Άγιο Πνεύμα, οι μη δεχόμενοι την Αγία Τριάδα, που είναι ο μόνος υπάρχων Θεός, πιστεύουν σε ανύπαρκτο Θεό, σε ψεύτικο Θεό, σε είδωλο ουσιαστικώς, αφού δεν υπάρχει μονοπρόσωπος Θεός, αλλά τρία πρόσωπα εν μιά υποστάσει.

Δεν υπήρξε εποχή κατά την οποία ο Πατήρ ήταν μόνος, χωρίς τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα· δεν είναι κτίσματα ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, όπως όλα τα κτιστά όντα, κατά την πίστη του Αρείου και του Μακεδονίου, των Ιουδαίων και των Μουσουλμάνων.
Είναι άκτιστα όντα, άναρχα, συναΐδια, συναιώνια, ομοούσια με τον Πατέρα.
Αφ’ ότου υπάρχει ο Πατήρ, υπάρχει και ο Υιός, υπάρχει και το Άγιο Πνεύμα.
Άμα Πατήρ, άμα Υιός, άμα Άγιον Πνεύμα, σύγχρονα και συνδιαιωνίζοντα.

Το γεγονός ότι στην Παλαιά Διαθήκη, την οποία δήθεν ακολουθούν οι Εβραίοι, δεν παρουσιάζεται εμφανώς η Αγία Τριάδα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και δεν διδάσκεται από την Παλαιά Διαθήκη.
Είναι ίδιος ο Θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.
Απλώς εκεί, λόγω του κινδύνου της κυριαρχούσης πολυθεΐας των ειδωλολατρών, δεν κηρύσσεται εμφανώς, για να μη παρασυρθούν οι επιρρεπείς στην πολυθεΐα Εβραίοι και καταλήξουν σε ειδωλολατρεία· έπρεπε να διαφυλαχθεί έναντι της πολυθεΐας η μονοθεΐα, και να μη θεωρηθεί ότι υπάρχουν τρεις διαφορετικοί θεοί.

Γι’ αυτό και τονίζεται πολύ συχνά η πίστις στον ένα Θεο· "Εγώ ειμι Κύριος ο Θεός σου... Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού" (Εξ. κ΄, 2-3). Και πάλι: "Άκουε Ισραήλ. Κύριος ο Θεός σου, Κύριος εις εστι" (Δευτ. στ΄, 4).

Ο Προφήτης Ησαΐας επίσης κηρύσσει εκ προσώπου του Θεού: "Εγώ γαρ Θεός πρώτος και εγώ μετά ταύτα και πλην εμού ουκ έστι Θεός. Έμπροσθέν μου ουκ εγένετο άλλος Θεός και μετ’ εμέ ουκ έσται και πλην εμού ουκ έστι" (Ησ. μγ΄, 10).

Εξ αιτίας, λοιπόν, της ροπής των Ιουδαίων προς την ειδωλολατρεία και της ανωριμότητός τους δεν αποκαλύφθηκε πλήρως το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, μολονότι υπάρχουν σαφείς υπαινιγμοί περί αυτού, που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε.

Μερικοί Ιουδαίοι δεν κατάλαβαν την πρόοδο και εξέλιξη της Αποκαλύψεως του Θεού, την ολοκλήρωση της Παλαιάς από την Κ. Διαθήκη και εξακολουθούν να αγνοούν την Αγία Τριάδα, να μη δέχονται τη θεότητα του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, να μένουν στην παλαιά και ατελή, και έτσι ουσιαστικώς να μη πιστεύουν στον αληθινό Θεο, τον οποίο, λόγω των ιστορικών συνθηκών και της νηπιακής τους καταστάσεως, απέφυγε να εμφανίσει η Π. Διαθήκη ως Τριαδικό.

Επανειλημμένως ο Χριστός με τη διδασκαλία Του προσπάθησε να τούς διδάξει αυτήν την αλήθεια· και υπήρξαν πολλοί Ιουδαίοι που την αποδέχθηκαν, αφού εξ Ιουδαίων αποτελέσθηκε η πρώτη χριστιανική κοινότητα, Ιουδαίοι ήσαν οι Απόστολοι.
Σκανδάλισε πολλούς Ιουδαίους ο Χριστός, όταν παρουσίαζε τον εαυτό Του ως ίσο με τον Πατέρα και ως Θεό: "Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν". Έβλεπαν ένα άνθρωπο και ηρνούντο να Τον πιστεύσουν ως Θεάνθρωπο· γι’ αυτό και προσπάθησαν πολλές φορές να Τον λιθοβολήσουν, διότι όπως Του είπαν· "συ άνθρωπος ων ποιείς σεαυτόν Θεόν" (Ιω. ι΄, 30-33).
Και προς τούς μαθητάς Του ακόμη σταδιακά εμφάνισε τη θεότητά Του· επήνεσε και πρόβαλε την ομολογία του Πέτρου, όταν στο ερώτημά Του "τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου;" εκείνος απάντησε: "Συ ει ο Χριστός ο υιός του θεού του ζώντος" (Ματθ. ιστ΄, 16).

Την ίδια καταφατική θέση διετύπωσε ο Χριστός και προς τον Καϊάφα στην απαίτησή του να τους πει αν είναι ο Υιός του Θεού: "Εξορκίζω σε κατά του Θεού του ζώντος, ίνα ημίν είπης ει συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού" (Ματθ. κστ΄, 63).

Όλη η Καινή Διαθήκη, από το κήρυγμα του Ιωάννου, που μαρτύρησε περί της θεότητος του Χριστού και άκουσε ο ίδιος τον Πατέρα να μαρτυρεί περί του Υιού και είδε το Άγιο Πνεύμα να κατέρχεται ως περιστερά, είναι μία συνεχής διδασκαλία και φανέρωση του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος.

Δεν πιστεύει, λοιπόν, στον αληθινό Θεό όποιος αρνείται τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Οι άρχοντες των Ιουδαίων, ο χωρίς Χριστό Ιουδαϊσμός, εκουσίως παρέμειναν τυφλοί και εξακολουθούν και σήμερα να είναι τυφλοί μπροστά στην αλήθεια και στο φως της Τριαδικής θεότητος.
Μόνο με την πίστη στον Χριστό έχει κανείς αληθή θεογνωσία και θεοπτία· "ο εωρακώς εμέ εώρακε τον Πατέρα... εγώ εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν εμοί εστι" (Ιω. ιδ΄, 9-10).

Δεν ημπορεί κανείς να γνωρίσει τον Πατέρα, παρά μόνο δια του Υιού· "Ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν ει μη ο Πατήρ, ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει ει μη ο Υιός και ω αν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι" (Ματθ. ια΄, 27).
Ο εκ γενετής τυφλός, ομολογήσας την θεότητα του Χριστού, βρήκε συγχρόνως το σωματικό και το πνευματικό φως, ενώ οι σκληρόκαρδιοι Φαρισαίοι, σωματικά βλέποντες, πνευματικά ζουν στο σκοτάδι της αγνωσίας του Θεού· το ίδιο και ο σύγχρονος Ιουδαϊσμός· όπως διεπίστωσε και προφήτευσε ο Χριστός· "Εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται" (Ιω. θ΄, 39).

Είναι, λοιπόν, ποτέ δυνατόν να υπάρξει αληθινός Χριστιανός, και μάλιστα Επίσκοπος, που να πιστεύει και να γράφει ότι ο Ιουδαϊσμός, όπως ο Μουσουλμανισμός, που απορρίπτει επίσης την Αγία Τριάδα, την θεότητα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, πιστεύουν στον ίδιο με τους Χριστιανούς Θεό;

Οι ίδιοι Απόστολοι, Ιουδαίοι όντες, αγαπώντες και συμπαθούντες τούς ομοφύλους των, πολύ περισσότερο από μερικούς σημερινούς Χριστιανούς ηγέτες που υποκριτικά τούς παραπλανούν, γράφουν και διδάσκουν ότι με τη άρνηση και τη Σταύρωση του Χριστού, έγιναν θεομάχοι και θεοκτόνοι, από άγνοια ίσως, την οποία πρέπει να απορρίψουν, να μετανοήσουν και να σωθούν.

Έτσι εξαπλώθηκε και κηρύχθηκε το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο "και προσετίθεντο, πιστεύοντες τω Κυρίω πλήθη ανδρών και γυναικών" (Πραξ. ε΄, 15) και όχι με συνάξεις τύπου Ασίζης, όπου αποσιωπάται, κρύβεται και δεν κηρύσσεται ο Χριστός, και αθετείται το Ευαγγέλιο.
Αυστηρός και τολμηρός ο λόγος του πρωτομάρτυρος Στεφάνου στηρίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, η οποία προκατήγγειλε την έλευση του Χριστού, και ελέγχει δριμύτατα τούς τότε και τούς σημερινούς Ιουδαίους, ως προδότας και φονείς: "Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία και τοις ωσίν, υμείς αεί τω Πνεύματι τω Αγίω αντιπίπτετε, ως οι πατέρες υμών και υμείς. Τινα των προφητών ουκ εδίωξαν οι πατέρες υμών; Και απέκετειναν τούς προκαταγγείλαντας περί της ελεύσεως του δικαίου, ου νυν υμείς προδόται και φονείς γεγένησθε" (Πραξ. ζ΄, 51-52).

Δεν είναι αυτά παρά ακριβής επανάληψη των όσων ο ίδιος ο Χριστός είπε εναντίον των Γραμματέων και Φαρισαίων.
Τα ίδια επαναλαμβάνουν και οι Άγιοι Πατέρες εις τα "Κατά Ιουδαίων" συγγράμματά τους, τα οποία επικρίνουν οι της πανθρησκείας, οι του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού της Νέας Εποχής, ως φονταμενταλιστικά και φανατικά, προτείνοντες αντιϊουδαϊκές αναφορές.

Οι ισχυρισμοί όμως αυτοί προσβάλλουν και αθετούν το Ευαγγέλιο και την ζωή των Αγίων Μαρτύρων, γιατί με την νοοτροπία αυτή πρέπει να δεχθούμε ότι ο Χριστός, οι Απόστολοι και οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν φονταμενταλιστές και ακραίοι.
Τούς χαρίζουμε την Ασίζη και τον προοδευτισμό τους και καυχώμεθα για το Ευαγγέλιο και τούς Μάρτυρες.

Θα δούμε όμως στη συνέχεια τι λέγουν σχετικώς μερικοί από τούς Αγίους Πατέρες, για να συγκριθούν προς όσα λέγουν οι σύγχρονοι "Πατέρες" των συναντήσεων τύπου Ασίζης.

γ) Αφαιρέθηκε από τον Ιουδαϊσμό η Χάρις και η ευλογία του Θεού. Κρυπτοϊουδαϊσμός το Ισλάμ

Στο προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε ενδεικτικά σε γνώμες κληρικών και θεολόγων, υποστηρικτών του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, σύμφωνα με τις οποίες σε όλες τις θρησκείες υπάρχουν θετικά στοιχεία, μερικές μάλιστα από αυτές πιστεύουν στον ίδιο Θεό, όπως οι τρεις μονοθεϊστικές· ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός, και ο Μουσουλμανισμός.

Ανατρέψαμε εν συντομία αυτή τη θέση, γιατί αντίκειται στο Ευαγγέλιο και προσβάλλει τούς Αγίους Μάρτυρες, που έχυσαν το αίμα τους για την πίστη τους στο Χριστό, την οποία θεωρούσαν ως μοναδική οδό σωτηρίας· διαφορετικά η θυσία και το μαρτύριό τους δεν έχουν νόημα, αν όντως όπου και αν πιστεύει κανείς, σώζεται.
Υποσχεθήκαμε να παρουσιάσουμε τι διδάσκουν για το Ισλάμ μερικοί από τούς Αγίους Πατέρες, αφού για τον Ιουδαϊσμό έχομε τη γνώμη του ιδίου του Χριστού και των Αποστόλων, ακόμη και του πρωτομάρτυρος Στεφάνου, που ήσαν μάλιστα και Ιουδαίοι και αγαπούσαν τούς ομοφύλους των, μέχρι σημείου ο Απόστολος Παύλος να εύχεται ο ίδιος να απολεσθεί, να αναθεματισθεί, προκειμένου να οδηγήσει κάποιον Ιουδαίο στην αλήθεια του Ευαγγελίου· "ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα, οίτινές εισιν Ισραηλίται" (Ρωμ. θ΄, 3).

Κυρήττοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού στους Ιουδαίους με παρρησία και σαφήνεια ο Απόστολος Παύλος υπέστη απερίγραπτους διωγμούς, κακώσεις και ταλαιπωρίες.
Αυτή είναι η αληθινή, η εν Χριστώ αγάπη, και όχι η άλλη, η ψευταγάπη του Σατανά, σύμφωνα με την οποία αποκρύπτεις την αλήθεια, ώστε να μη δυσαρεστείς και να καλοπερνάς.
Αυτό είναι το νέο εφεύρημα του Σατανά, ο νέος πειρασμός, ο διαθρησκειακός και διαχριστιανικός Οικουμενισμός, όπου το μόνο πράγμα που δεν ενδιαφέρει κανέναν είναι το κήρυγμα της αλήθειας του Χριστού.
Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η κατ’ άνθρωπον και κατά κόσμον ευγένεια, το να μη θίξουμε δήθεν τον άλλον, ο κοσμοπολιτισμός και η ψευτοευγένεια των σαλονιών, όχι το ανδρείο φρόνημα και η παλληκαριά του Προδρόμου, των Αποστόλων και των Αγίων.

Την εξ αγάπης αντιϊουδαϊκή και παιδαγωγική στάση του Χριστού και των Αποστόλων εσυνέχισαν οι Άγιοι Πατέρες εις τα "Κατά Ιουδαίων" συγγράμματά τους, εισήγαγε δε και η Εκκλησία στην υμνογραφία της, ιδιαίτερα της Μ. Εβδομάδος, όπου υπάρχουν βαρύτατοι χαρακτηρισμοί εις βάρος των Ιουδαίων.

Τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο επαινεί η Εκκλησία, γιατί ήλεγξε την μανία των Ιουδαίων· εξ αιτίας μάλιστα αυτού του ελέγχου αξιώθηκε να γίνει θεόπτης· "συ γαρ την Ιουδαίων επελέγξας μανίαν είδές σου τον Σωτήρα του Πατρός δεξιόθεν".

Τα μαρτύρια και τα αθλήματα που υπέμεινε έγιναν "βασίλειον διάδημα" που έστεψαν το κεφάλι του.
Ερανιζόμενοι από μερικούς μόνον ύμνους της Μ. Εβδομάδος βλέπουμε να χαρακτηρίζονται οι Ιουδαίοι ως "αλαζών και μιαιφόνος λαός" ως "φθονερός αλάστωρ, φόνου πλήρης λαός", "αραβιανόν", "σκολιώτατον γένος Εβραίων", ολέθριος σπείρα θεοστυγών", "πονηρευομένων", "θεοκτόνων συναγωγή", "των δικαίων φονευταί", "θεομάχοι", "θεοκτόνοι", "παράνομοι", "πονηρόν συνέδριον", "άνομοι και άπιστοι", "γενεά άπιστος και μοιχαλίς", "κατάκριτος συναγωγή".

Επί αιώνες τα διδάσκει και τα ψάλλει η Εκκλησία, η οποία μάλιστα έχει την συνείδηση ότι αποτελεί τον νέο εκλεκτό λαό του Θεού, το νέο έθνος, στο οποίο έχει επιδαψιλεύσει πλέον ο Θεός την ευλογία του, αφού την αφήρεσε από τούς Ιουδαίους, οι οποίοι απορρίψαντες και σταυρώσαντες τον Χριστό, αποδείχθηκαν ανάξιοι αυτής της ευλογίας, όπως άλλωστε είχε προειδοποιήσει ο ίδιος ο Χριστός ελέγχοντας την σκληροκαρδία και απιστία τους.

Ενθυμούμεθα την βαριά αγανάκτησή Του, όταν είπε τούς σκληρούς λόγους, "ω γενεά άπιστος κάι διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών;" (Ματθ. ιζ΄, 17), όπως επίσης και την επαληθευθείσα σχεδόν αμέσως προφητεία, την οποία είπε μετά την παραβολή του αμπελώνος για την θανάτωση υπό των γεωργών του υιού του οικοδεσπότου: "Δια τούτο λέγω υμίν ότι αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τούς καρπούς αυτής" (Ματθ. κα΄, 43).

Η ξηρανθείσα από τον Χριστό συκή, την οποία επίσης μνημονεύει η Εκκλησία στον όρθρο της Μ. Δευτέρας, συμβολίζει την άκαρπη ιουδαϊκή Συναγωγή:

Πρώτος εκ των αγίων που ασχολήθηκε με το Ισλάμ είναι ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580-662), σύγχρονος της εμφανίσεως και διαδόσεως του Ισλάμ από τον Μωάμεθ (570-632).
Το Βυζάντιο, υπό τον Ηράκλειο τότε, απησχολημένο στον πόλεμο εναντίον των Περσών, υποτίμησε τον νέο κίνδυνο, που προερχόταν από τούς Άραβες, οι οποίοι αποκτούσαν ενότητα κάτω από τον νέο ηγέτη και την νέα θρησκεία του Μωάμεθ.

Το ίδιο συνέβη και με τούς Πέρσες.
Αμφότεροι, Ρωμαίοι και Πέρσες, είχαν εξασθενίσει από τις μεταξύ τους συγκρούσεις και δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την ορμή των νεοφωτίστων και επιθετικών Αράβων, παρακινουμένων σε πόλεμο εναντίον των απίστων από τον περίεργο νέο προφήτη, για τον οποίο δικαιολογημένα η έρευνα διερωτάται αν είναι προφήτης ή δικτάτωρ, θρησκευτικός ή στρατιωτικός ηγέτης.

Την κατάσταση εχειροτέρευσε η δυσμένεια των τοπικών χριστιανικών πληθυσμών εναντίον του Βυζαντίου λόγω των χριστολογικών διενέξεων, καθότι στις ανατολικές επαρχίες, Συρία, Παλαιστίνη και Αίγυπτο, ο Μονοφυσιτισμός και ο Μονοθελητισμός είχαν ευρεία διάδοση.

Οι ενωτικές προσπάθειες των αυτοκρατόρων δεν απέδωσαν, γι’ αυτό και οι ντόπιοι πληθυσμοί δυσαρεστημένοι με το Ορθόδοξο Βυζάντιο, έβλεπαν στο Ισλάμ τη δυνατότητα να αποσείσουν την βυζαντινή κυριαρχία, μολονότι βέβαια στη συνέχεια επλήρωσαν και πληρώνουν πολύ ακριβά αυτήν την λανθασμένη εκτίμηση.

Ο Άγιος Μάξιμος, αυτοκρατορικός αξιωματούχος προηγουμένως του Ηρακλείου και πρωταγωνιστής κατόπιν, ως μοναχός στον αγώνα εναντίον του Μονοθελητισμού, συμμοναστής και φίλος του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Σωφρονίου, ο οποίος αναγκάσθηκε να παραδώσει το 637 τα Ιεροσόλυμα στον χαλίφη Ομάρ, είχε άριστη γνώση των συμβαινόντων, αφού ο ίδιος διέτρεξε όλες τις ανατολικές χώρες και έφθασε μέσω Αφρικής στη Ρώμη, όπου πρωτοστάτησε στην σύνοδο του Λατερανού (649) εναντίον του Μονοθελητισμού.

Σε μία επιστολή του, λοιπόν, προς τον Πέτρο Ιλλούστριο, που χαρακτηρίζεται ως δογματική (Αγίου Μαξίμου, Επιστολή δογματική ιδ’, προς Πετρον Ιλλούστριον, PG 91, 533-544. Το απόσπασμα στις στήλες 540-541), διότι προβαίνει σε εννοιολογικές διασαφήσεις χριστολογικών όρων εναντίον της διδασκαλίας του Σεβήρου, θεωρεί υποχρέωσή του να συστήσει εμμονή στην ορθόδοξη πίστη, ώστε με σύμμαχο το Θεό, να αποφύγει η αυτοκρατορία τον νέο κίνδυνο του Ισλάμ, την διδασκαλία και συμπεριφορά του οποίου περιγράφει ο Άγιος Μάξιμος με νηφαλιότητα και δικαιοσύνη.

Γράφει, λοιπόν, ότι το χειρότερο κακό στον κόσμο, στην οικουμένη, ήταν τότε η εμφάνιση του Ισλάμ, το οποίο με πολλή αγριότητα στρέφεται εναντίον της πολιτισμένης ανθρωπότητος και την καταστρέφει.
Πρόκειται για παραφυάδα του Ιουδαϊσμού, που αρέσκεται στις αιματοχυσίες, στις θανατώσεις ανθρώπων, με τις οποίες μάλιστα νομίζει ότι ευαρεστεί τον Θεό.

Αυτά τα οποία απεχθάνεται ο Θεός, με αυτά το Ισλάμ λατρεύει τον θεό.
Είναι ο πλέον άπιστος λαός, προπομπός και πρόδρομος του αντιχρίστου.
Αγνόησε το σωτηριώδες έργο του Χριστού και αδιάντροπα διώκει την πίστη και την αρετή, από φθόνο και βασκανία, γιατί χωλαίνει και στα δύο· προδίδει την πίστη και την αρετή, υπερηφανείας χάριν και ηδονής, ως αποστάτης λαός και μωρός και έθνος απαίδευτον.

Σ’ αυτές τις δύο κακίες, την υπερηφάνεια και την ηδονή, έχει διαμοιράσει την ζωη· η υπερηφάνεια τον οδηγεί σε αποστασία από τόν Θεό, ενώ η ηδονή σε καταφρόνηση του πλησίον, σε μισανθρωπία, "ίνα και Θεός αυτώ και κτίσις υβρίζηται· ο μεν καταφρονούμενος, η δε, φθειρομένη τοις αυτού μιασμοίς των επιτηδευμάτων".

Κατά τον Άγιο Μάξιμο, ο Θεός επέτρεψε στο "απηνές και

αλλόκοτον έθνος" να σηκώσει το χέρι του εναντίον των Χριστιανών, εξ αιτίας του ότι δεν πολιτεύονται οι Χριστιανοί αξίως του Ευαγγελίου και έχουν περιπέσει σε πλήθος αμαρτιών.

Πρέπει γι’ αυτό στο εξής να γρηγορούμε και να είμαστε έτοιμοι να ομολογήσουμε την πίστη μας, χωρίς να υπολογίζουμε ακόμη και το θάνατο.
Πρόκειται περί προφητικής ενοράσεως των όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν με την επέκταση του Ισλάμ, περί των νεομαρτύρων, οι οποίοι ανανέωσαν την δόξα των παλαιών μαρτύρων: "Και  Θεόν αυτόν ομολογήσωμεν έμπροσθεν των ανθρώπων, μηδένα παντελώς υφορώμενοι θάνατον· ίνα και αυτός ημάς έμπροσθεν του Πατρός ομολογήση· και σεσωσμένους δια της καλής ομολογίας προσαγάγη, ης αυτός εις την των ημετέρων καλών υποτύπωσιν απήρξατο· μαρτυρήσας επί Ποντίου Πιλάτου και ομολογήσας την καλήν ομολογίαν· ην μιμείσθαι κατά την αυτού χάριν αξιωθείημεν, ότ’ αν καλέσοι καιρός".

Απόσπασμα από το ενδιαφέρον αυτό κείμενο, όπου για πρώτη φορά αποτιμάται το Ισλάμ από χριστιανικής πλευράς παραθέτουμε στη συνέχεια:

"Τι γαρ των νυν περιεχόντων την οικουμένην κακών περιστατικώτερον; Τι δε τοις ησθημένοις των γινομένων δεινότερον; Τι δε τοις πάσχουσιν ελεεινότερον η φοβερώτερον; Έθνος οράν ερημικόν τε και βάρβαρον, ως ιδίαν γην διατρέχον την αλλοτρίαν· και θηρσίν αγρίοις και ατιθάσοις, μόνης ανθρώπων άχουσι ψιλόν σχήμα μορφής, την ήμερον πολιτείαν δαπανωμένην· και λαόν Ιουδαϊκόν, και ανέκαθεν ανθρώπων αίμασι χαίροντα, και μόνην θείαν ευαρέστησιν ειδότα τον φόνον του πλάσματος· και δια τούτο πλέον μαινόμενον, πάντων επί κακία διαβεβοημένων εν τω πλούτω της πονηρίας γενέσθαι περιφανέστερον· και οις Θεός απεχθάνεται, Θεόν θεραπεύειν οιόμενον· τον μόνον πάντων επί γης λαών απιστότατον· και δια τούτο προς υποδοχήν της αντικειμένης δυνάμεως επιτηδειότατον, προπομπεύοντα τρόπω τε παντι και διαθέσει της ενδημίας του πονηρού και δι’ ων πράττει μηνύοντα του Αντιχρίστου την παρουσίαν, επειδή την του αληθώς Σωτήρος ηγνόησεν· τον δυσμενή και παράνομον, μισάνθρωπόν τε και μισόθεον, και δια τούτο μάλλον μισάνθρωπον, ότι μισόθεον, και ταις κατά των αγίων εντρυφάν ύβρεσι συγχωρούμενον· ως εγγύς ούσης της εκδικήσεως, ίνα και κολασθή δικαιότερον, φανείσης αυτού δια των πραγμάτων τελείως της κατά Θεού τυραννίδος τε και επαναστάσεως· τον του ψεύδους προστάτην λαόν, της τε μιαιοφονίας δημιουργόν, και της αληθείας εχθρόν· τον πικρόν της εμής πίστεως διώκτην, δι’ ης η πολύθεος κατελύθη πλάνη, και των δαιμόνων αι φάλαγγες απηλάθησαν. Δι’ ης πάντα τα έθνη κεκροτήκασι χείρας, κατά τη προφητείαν, και ηλάλαξαν τω Θεώ εν φωνή αγαλλιάσεως· ότι Κυριος ύψιστος, φοβερός, Βασιλεύς μέγας επί πάσαν την γην. Εγνώσθη μυστικώς αυτοίς δια σαρκός επιδημήσας ο μονογενής Υιός· Κυριος μεν, ως δούλοις αρετήν επιτάσσων τοις δια πράξεως των εντολών ανεχομένοις· ύψιστος δε, ως της αληθούς γνώσεως χορηγός, τοις πόθω σοφίας δια θεωρίας προς την γυμνήν συμβόλων επειγομένοις των μυστηρίων κατάληψιν· φοβερός δε ως κριτής, και των παραβάσεων εκδικητής βασιλεύς δε, ως εκάστω των κατ’ αξίαν ητοιμασμένων διανομεύς· και μέγας ως υπέρ φύσιν δια των εναντίων τα εναντία ποιών· και δια πάθους απάθειαν, και δια θανάτου ζωήν δημιουργών και παραδόξω δυνάμει ταις εαυτού κατά σάρκα στερήσεσι, τας ατρέπτους έξεις των αγαθών τη φύσει δωρούμενος· και ουδ’ ούτως ο παράφρων αισχύνεται λαός, και λήγει διώκων πίστιν και αρετήν. Άπερ σαφώς διώκει δια βασκανίαν· ως αμφοτέρων εκπεπτωκώς, και ουκ ειδώς ότι πέπτωκεν, επ’ αμφοτέραις χωλαίνων ταις ιγνύαις, και διαναστήναι του πτώματος της ασεβείας παντελώς μη δυνάμενος, η μη βουλόμενος, ειπείν οικειότερον· ως πίστιν και αρετήν αεί προδιδούς υπερηφανείας χάρι και ηδονής, ως αποστάτης λαός και μωρός και έθνος απαίδευτον. Αις επιμερίσας εαυτού την ζωήν, ο αποστάτης και πλήρης ανομιών, την μεν αποστασίας του Θεού ποιείται μητέρα, την δε, μισανθρωπίας δημιουργόν· ίνα και Θεός αυτώ και κτίσις υβρίζηται· ο μεν καταφρονούμενος, η δε, φθειρομένη τοις αυτού μιασμοίς των επιτηδευμάτων.

Τι τούτων, ως έφη, Χριστιανών οφθαλμοίς, η ακοαίς φοβερώτερον;Έθνος απηνές και αλλόκοτον, κατά της θείας κληρονομίας οράν επανατείνεσθαι χείρας συγχωρούμενον. Αλλά ταύτα το πλήθος ων ημάρτομεν συμβήναι πεποίηκεν. Ου γαρ αξίως του Ευαγγελίου του Χριστού πεπολιτεύμεθα. Παντες ημάρτομεν, πάντες ηνομήσαμεν, πάντες αφήκαμεν την οδόν των εντολών την ειπούσαν, εγώ ειμι η οδός, και κατ’ αλλήλων εθηριώθημεν, αγνοήσαντες της φιλανθρωπίας την χάριν, και των υπέρ ημών του σαρκωθέντος Θεού παθημάτων το μυστήριον και διωδεύσαμεν τρίβους αβάτους, τας των παθών τας ατιμίας δηλαδή σχέσεις τη διαθέσει της γνώμης κυρώσαντες. Αλλά γρηγορήσωμεν και προσευξώμεθα, μήπως πλέον βαρυνθώσιν αι καρδίαι ημών εν κραιπάλη και μέθη".

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ