ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ ΚΑΙ Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ  ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

«Καὶ ποιεῖ πάντας... ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἡ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηταί ἀγοράσαι ἤ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ὧδε ἡ σοφία ἐστιν∙  ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου∙  ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί∙  καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς΄»
(Ἀποκ. ιγ’, 16-18)

«Ἡ δέ σφραγίς αὐτοῦ ἐπί τοῦ μετώπου καί ἐπί τῆς δεξιᾶς χειρός ἐστι ψῆφος χξς’(666)» (Ἁγίου Ἱππολύτου)

«Καί τήν ψῆφον δέ τοῦ θηρίου (τό 666) πλατῦναι πανταχοῦ ἐπιτηδεύσει, ἔν τε ὠναῖς καί πράσεσιν∙  ἵνα τοῖς τοῦτο μή λαμβάνουσιν ἐκ τῆς τῶν ἀναγκαίων ἐνδείαις βίαιος ἐπαχθῇ θάνατος» (Ἀνδρέα Καισαρείας)

Πολλά λέγονται καί γράφονται ἀπό πολλούς, τά τελευταῖα χρόνια, σχετικά μέ τό ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ - ΧΑΡΑΓΜΑ τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἄραγε πόσα ἀπ’ ὅλα αὐτά ἔχουν κάποια δόση ἀληθείας; Ποιό εἶναι τελικά αὐτό τό Χάραγμα, πού ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό ἱερό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἀλλά καί πότε κάποιος Σφραγίζεται ἤ ἔχει Σφραγιστεῖ;

Πολλοί βέβαια σκοπίμως, καί ἄλλοι ἀπό ἄγνοια, παρεξηγώντας καί παρερμηνεύοντας τό ὅλο θέμα ἤ ἀκόμη καί ἀπό ὑπερβολικό ζῆλο, «ἔχοντας ζῆλον οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» καί «ὑπερπροστασία» λένε ὅτι, δέν ἐπιτρέπεται νά χρησιμοποιεῖ κανείς ὅποιο δήποτε ἀντικείμενον ἔχει ἐπάνω του τόν ἀριθμόν «666» σέ οἱαδήποτε μορφή, ἔντυπη, ψηφιακή, ἠλεκτρονική, κλπ. γιατί μολύνεται καί ἁμαρτάνει ἄλλοτε λιγότερο καί ἄλλοτε περισσότερο.

Μάλιστα, λένε, ἐάν ὑπάρχει σέ προσωπικά μας ἔγγραφα, καί κάρτες καί ἰδιαίτερα στήν Ταυτότητά  μας ἤ στήν ὑπό ἔκδοση Κάρτα τοῦ Πολίτη τότε εἶναι ἀκόμη χειρότερα καί συνιστᾶ ἄρνηση τοῦ βαπτίσματος μας, προσφράγισμα, ἀρραβώνα, προοίμιον τοῦ Χαράγματος ἤ ἀκόμη καί Σφράγισμα. 

Μέ τίς ἀπόψεις ὅμως αὐτές καί μέ τήν λογική τήν δική τους, ἕνα πρῶτο ἐρώτημα  πού προκύπτει εἶναι ὅτι, ἐάν θά ἔπρεπε ὅπως δήποτε, ἐπί ποινῇ θανάτου, νά ἀποφεύγουμε ὅ,τι δήποτε ἔχει ἐπάνω του τόν ἀριθμόν τοῦ Ἀντιχρίστου «666», ἐπειδή   «σφραγιζόμαστε» ἤ «μολυνόμεθα», κλπ., τότε γιατί ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Ἅγιοί μας, δέν μᾶς τό  ἐπισήμαναν;

Γιατί, ὄχι μόνον δέν μᾶς τό ἔχουν ἀπαγορεύσει, ἀλλά ἀντιθέτως μᾶς ἐπιτρέπουν νά χρησιμοποιοῦμε ἀκόμη καί αὐτά τά «εἰδωλόθυτα»; Αὐτά δηλαδή πού ἔχουν προσφερθεῖ θυσία στά εἴδωλα, δηλαδή στόν Διάβολο;

Σέ τί διαφέρει τό «666» μέ τά «εἰδωλόθυτα»;

Τό μέν «ἀνήκει» στόν Ἀντίχριστον τά δέ στόν Διάβολον. Εἶναι μήπως «ἀνώτερος» ὁ Ἀντίχριστος ἀπό τόν Διάβολον;

Ἐάν ἀπαγορεύεται ἐξ ἅπαντος νά χρησιμοποιοῦμε αὐτά πού «ἀνήκουν» στόν Ἀντίχριστον τότε ἀπαγορεύεται νά χρησιμοποιοῦμε καί αὐτά πού «ἀνήκουν»  στόν Διάβολον.

Καί ἐάν  πάλιν ἐπιτρέπεται, κάτω ἀπό ὁρισμένες συνθῆκες, νά χρησιμοποιοῦμε αὐτά πού «ἀνήκουν»  στόν Διάβολον τότε ἐπιτρέπεται νά χρησιμοποιοῦμε καί αὐτά πού «ἀνήκουν»  στόν Ἀντίχριστον.

Τί ἦταν τά εἰδωλόθυτα

«Περί δέ τῶν εἰδωλοθύτων, οἴδαμεν ὅτι... οὔτε γάρ ἐάν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐάν μή φάγωμεν ὑστερούμεθα» . (Α’ Κορ. η’, 1, 8)

Ἄς δοῦμε ὅμως πρῶτα, γιά νά καταλάβουμε καλύτερα τό ὅλο θέμα, κάποια πράγματα γιά τά εἰδωλόθυτα.

«Εἰδωλόθυτα» λέγανε, τά κρέατα-σφάγια ἀπό τά ζῶα, πού εἶχαν προσφερθεῖ ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, θυσία στά εἴδωλα καί στήν συνέχεια τά τρώγανε σέ συμπόσια ὅλοι μαζί, εἰδωλολάτρες καί Χριστιανοί, ἤ τά πωλοῦσαν στά σφαγεῖα καί στίς ἀγορές, «μακελειά», ἀπ’ ὅπου καί τά ἀγόραζαν πολλοί γιά νά τά φᾶνε, καί μέσα σ’ αὐτούς, καί κάποιοι Χριστιανοί.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, ἐδημιουργήθει φιλονικεία μεταξύ τῶν πιστῶν τῆς Κορίνθου, γιά τό ἐάν ἔπρεπε ἤ δέν ἔπρεπε, νά τρῶνε οἱ Χριστιανοί τέτοιου εἴδους κρέατα, καί πολύ περισσότερο δέ, νά συμμετέχουν σέ κοινά τραπέζια μέ εἰδωλολάτρες.

Καί ἄλλοι μέν, πού εἶχαν «γνώση» καί «ἰσχυρή» συνείδηση, ἔλεγαν ὅτι δέν βλάπτει, διότι ὁ ἀληθινός καί πραγματικός Θεός εἶναι ἕνας καί μοναδικός. Ὅλοι δέ οἱ ἄλλοι «θεοί», τῶν εἰδωλολατρῶν, εἶναι ψεύτικοι, ἀνύπαρκτοι καί οὐσιαστικά δέν ὑπάρχουν, ὅπως ἄλλωστε, καί τά εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, τά ὁποῖα εἶναι ἄψυχα καί δημιουργήματα ἀνθρώπων, κατασκευασμένα ἀπό διάφορα ὑλικά. Πέτρα, ἄργυρο, χρυσό καί ἔχουν μέν στόμα, ἀλλά δέν μιλᾶνε, ἔχουν μέν αὐτιά, ἀλλά δέν ἀκοῦνε, ἔχουν... «Τά εἴδωλα τῶν ἐθνῶν στόμα ἔχουσι καί οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμούς ἔχουσι καί οὐκ ὄψονται, ὦτα ἔχουσι καί οὐκ ἐνωτισθήσονται, οὐδέ γάρ ἐστι πνεῦμα ἐν τῷ στόματι αὐτῶν». (Ψαλμ. ρλδ’, 16-17).

Ἔχοντας λοιπόν αὐτή τήν «γνώση» καί πίστη, κατέληγαν νά τρῶνε τά συγκεκριμένα αὐτά κρέατα, ἀφοῦ τυπικά καί οὐσιαστικά, εἶναι σάν νά θυσιάστηκαν σέ ἀνύπαρκτους «θεούς», στό «τίποτα» καί σάν νά μήν ἔγινε ἡ θυσία.

Οἱ ἄλλοι ὅμως πού δέν γνώριζαν, καί δέν εἶχαν αὐτήν τήν «γνώση» καί, ταυτόχρονα, εἶχαν «ἀδύνατη», «ἀσθενῆ» συνείδηση, βλέποντας τούς ἀνωτέρω ἀδελφούς, νά συμμετέχουν σ’ αὐτές τίς τράπεζες καί νά τρῶνε τά ζῶα, πού προηγουμένως εἶχαν θυσιαστεῖ στά εἴδωλα, ἀναστατώνονταν, ἐστενοχωροῦντο, ἐμπερδεύοντο καί ἐσκανδαλίζοντο, λέγοντας, ὅτι ἀφοῦ προσφέρθηκαν θυσία στά εἴδωλα, εἶναι μολυσμένα-εἰδωλόθυτα καί οἱ πιστοί δέν πρέπει νά τά τρῶνε, οὔτε νά ἔχουν καμμία σχέση μαζί τους.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λοιπόν, στέλνοντας τήν Α’ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του, ἐπειδή, μεταξύ ὅλων τῶν ἄλλων, εἶχε πληροφορηθεῖ καί τό συγκεκριμένο πρόβλημα, προσπαθεῖ μέ πολλή ἀγάπη καί διάκριση, ὅπως πάντα, νά δώσει λύση στό πρόβλημα, λέγοντας τους τά ἑξῆς:

Ἡ πρός Κορινθίους  Α’  Ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου  

«Περί δέ τῶν εἰδωλοθύτων, οἴδαμεν ὅτι πάντες γνῶσιν ἔχομεν. ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δέ ἀγάπη οἰκοδομεῖ. εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδέν ἔγνωκε καθώς δεῖ γνῶναι· εἰ δέ τις ἀγαπᾷ τόν Θεόν, οὗτος ἔγνωσται ὑπ’ αὐτοῦ. Περί τῆς βρώσεως οὖν τῶν εἰδωλοθύτων οἴδαμεν ὅτι οὐδέν εἴδωλον ἐν κόσμῳ, καί ὅτι οὐδείς Θεός ἕτερος εἰ μή εἷς. καί γάρ εἴπερ εἰσί λεγόμενοι θεοί εἴτε ἐν οὐρανῷ εἴτε ἐπί τῆς γῆς, ὥσπερ εἰσί θεοί πολλοί καί κύριοι πολλοί, ἀλλ’ ἡμῖν εἷς Θεός ὁ Πατήρ, ἐξ οὗ τά πάντα καί ἡμεῖς εἰς αὐτόν, καί εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, δι’ οὗ τά πάντα καί ἡμεῖς δι’ αὐτοῦ. Ἀλλ’ οὐκ ἐν πᾶσιν ἡ γνῶσις· τινές δέ τῇ συνειδήσει τοῦ εἰδώλου ἕως ἄρτι ὡς εἰδωλόθυτον ἐσθίουσι, καί ἡ συνείδησις αὐτῶν ἀσθενής οὖσα μολύνεται. βρῶμα δέ ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γάρ ἐάν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐάν μή φάγωμεν ὑστερούμεθα. βλέπετε δέ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. ἐάν γάρ τις ἴδῃ σε, τόν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχί ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τό τά εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; καί ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφός ἐπί τῇ σῇ γνώσει, δι’ ὅν Χριστός ἀπέθανεν. οὕτω δέ ἁμαρτάνοντες εἰς τούς ἀδελφούς καί τύπτοντες αὐτῶν τήν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστόν ἁμαρτάνετε. διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τόν ἀδελφόν μου, οὐ μή φάγω κρέα εἰς τόν αἰῶνα, ἵνα μή τόν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω». (Α’ Κορ. Κεφ. Η’)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

«Ἄς ὁμιλήσω τώρα δι’ ἕνα ἄλλο θέμα. Διά τά εἰδωλόθυτα, διά τά κρέατα δηλαδή πού ἔχουν προσφερθῆ ὡς θυσία. Ξέρομεν ὅτι ὅλοι ἔχομεν γνῶσιν· αὐτό ἐννοεῖται. Ἡ γνῶσις ὅμως χωρίς τήν ὀρθήν πρᾶξιν ὁδηγεῖ εἰς κουφότητα καί ἀλαζονείαν, ἐνῷ ἡ ἀγάπη οἰκοδομεῖ καί ὠφελεῖ τόν πλησίον. Ἐάν δέ κανείς νομίζῃ ὅτι γνωρίζει κάτι, αὐτός ἀκόμη δέν ἔχει γνωρίσει τίποτε, ὅπως πρέπει νά τό γνωρίζῃ εἰς βάθος καί πλάτος. Ἐάν ὅμως κανείς ἀγαπᾷ τόν Θεόν, αὐτός ἔχει γίνει πολύ γνωστός καί οἰκεῖος καί φίλος τοῦ Θεοῦ, καί παίρνει ἀπό τόν Θεόν τήν ἀληθινήν γνῶσιν. Λοιπόν εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τό ἄν πρέπει νά τρώγωμεν ἤ ὄχι τά εἰδωλόθυτα, γνωρίζομεν, ὅτι εἰς τήν πραγματικότητα κανένα εἴδωλον δέν ὑπάρχει εἰς τόν κόσμον, καί ὅτι κανένας ἄλλος Θεός δέν ὑπάρχει, εἰμή μόνον ὁ ἕνας, ὁ ἀληθινός Θεός. Διότι καί ἐάν μερικοί φαντάζωνται, ὅτι ὑπάρχουν πολλοί λεγόμενοι θεοί, εἴτε εἰς τόν οὐρανόν εἴτε εἰς τήν γῆν, ὅπως καί πράγματι ὑπάρχουν πολλοί ψευδεῖς θεοί καί πολλοί κύριοι εἰς τήν γῆν, καί αὐτοί εἶναι τά πονηρά πνεύματα, ἀλλά δι’ ἡμᾶς τούς Χριστιανούς ἕνας μόνον Θεός ὑπάρχει, ὁ Πατήρ, ἀπό τόν ὁποῖον προέρχονται καί πηγάζουν τά πάντα καί διά τόν ὁποῖον ἡμεῖς ὅλοι ὀφείλομεν νά ζῶμεν καί νά ἀποβλέπωμεν ὡς πρός τό ὕψιστον ἀγαθόν. Καί ἕνας μόνος Κύριος ὑπάρχει, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, διά τοῦ ὁποίου ἔγιναν τά πάντα, διά τοῦ ὁποίου καί ἡμεῖς ἐγεννήθημεν καί ἀναγεννήθημεν. Ἀλλ’ αὐτή ἡ καθαρά καί ἁγία γνῶσις δέν ὑπάρχει εἰς ὅλους. Καί ἀπόδειξις ὅτι μερικοί ἀπό τούς Χριστιανούς ἔχουν μέσα εἰς τήν συνείδησίν των τήν πεποίθησιν ὅτι τό εἴδωλον, πού ἐλάτρευαν ἄλλοτε, εἶναι πραγματικός Θεός· καί τρώγουν ἕως τώρα ἀκόμη τά κρέατα, σάν ἱεράν θυσίαν, πού ἔχει προσφερθῆ εἰς θεούς. Καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ἡ συνείδησίς των, πού εἶναι ἀκόμη ἀδύνατος καί ἀδιαφώτιστος, μολύνεται ἀπό αὐτό πού ἔκαναν καί τούς ἐλέγχει. Μάθετε λοιπόν ὅλοι, ὅτι τό οἱονδήποτε φαγητόν καί τά εἰδωλόθυτα, δέν μᾶς δίδουν ἠθικήν ἀξίαν καί δέν μᾶς παρουσιάζουν ὡς ἐνάρετους καί ἀρεστούς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Διότι οὔτε ἐάν φάγωμεν τά εἰδωλόθυτα, μέ τήν ὀρθήν πεποίθησιν ὅτι αὐτά εἶναι κοινά κρέατα, προχωροῦμεν καί πλεονάζομεν εἰς ἀρετήν οὔτε ἐάν δέν φάγωμεν βραδυποροῦμεν καί καθυστεροῦμεν εἰς αὐτήν. Προσέχετε ὅμως μήπως ἡ ἐξουσία, πού σᾶς δίδει αὐτή ἡ γνώση καί πίστη ὅτι δέν πειράζει νά τρώγετε τά εἰδωλόθυτα, γίνῃ πρόσκομμα εἰς τούς ἀσθενεῖς καί ἀδυνάτους κατά τήν πίστιν. Διότι ἐάν κανείς ἀπό αὐτούς δεῖ ἐσένα, πού ἔχεις τήν ὀρθήν γνῶσιν καί θεωρεῖσαι προοδευμένος Χριστιανός, νά στρογγυλοκάθεσαι καί νά τρώγης εἰς κάποιο τραπέζι εἰδωλολατρικοῦ ναοῦ, δέν θά ἐνισχυθῇ ἡ συνείδησις αὐτοῦ τοῦ ἀδελφοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀσθενής κατά τήν πίστιν, νά τρώγῃ τά εἰδωλόθυτα μέ θρησκευτικήν εὐλάβειαν; Καί ἔτσι θά παρασυρθῇ πάλιν εἰς τήν εἰδωλολατρίαν καί θά χαθῇ ἐξ αἰτίας τῆς ἰδικῆς σου γνώσεως ὁ ἀσθενής κατά τήν πίστιν ἀδελφός, διά τόν ὁποῖον ἐν τούτοις ὁ Χριστός ἐθυσιάσθη ἐπάνω εἰς τόν σταυρόν. Ἔτσι δέ ἁμαρτάνοντες ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν καί καταφέροντες κτυπήματα εἰς τήν ἀσθενῆ συνείδησίν των, ἁμαρτάνετε ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, διότι ματαιώνετε τό ἔργον τῆς σωτηρίας τῶν ἀδελφῶν. Δι’ αὐτό ἐάν τό φαγητόν γίνεται ἀφορμή νά κλονισθῇ εἰς τήν πίστιν καί τήν χριστιανικήν ζωήν του ὁ ἀδελφός μου, δέν θά φάγω ποτέ κανένα εἶδος κρέατος διά νά μήν σκανδαλίσω τόν ἀδελφόν μου».

Ποιά ἡ γνώμη τοῦ Ἀποστόλου Παύλουγιά τά εἰδωλόθυτα

Τί βλέπουπε λοιπόν ἐδῶ; τί προτείνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά τά εἰδωλόθυτα; νά τά τρῶνε οἱ πιστοί ἤ ὄχι; καί ἐάν ὄχι, γιά ποιό λόγο νά μήν τά τρῶνε; ἐπειδή ὄντως θεωροῦνται μολυσμένα, ἤ γιά κάποιους ἄλλους λόγους;

Ἐάν διαβάσουμε προσεκτικά τό κείμενο τοῦ Ἀποστόλου, εἶναι ἀδύνατον, νά μήν διαπιστώσουμε ξεκάθαρα καί πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ὅτι, ἡ γνώμη τοῦ Παύλου, εἶναι ὅτι δέν πειράζει σέ τίποτε ἐάν φάει κανείς «εἰδωλόθυτα».

«Πᾶν τό ἐν μακέλλῳ πωλούμενον ἐσθίετε μηδέν ἀνακρίνοντες διά τήν συνείδησιν». (Α’ Κορ. ι’, 25)

Δηλαδή.

«Κάθε κρέας πού πωλεῖται εἰς τό κρεοπωλεῖον, χωρίς νά ἐξετάζετε ἀπό ποῦ προέρχεται, ἄς τό τρώγετε, διά νά μή δίδετε καί ἀφορμήν ταραχῆς εἰς τήν συνείδησίν σας».(Α’ Κορ. ι’, 25)

Ἀλλά καί, οὔτε ἐάν φάει κανείς εἰδωλόθυτα, γίνεται καλύτερος καί προοδεύει πνευματικά, οὔτε καί ἐάν δέν φάει, ὑστερεῖται σέ τίποτε πνευματικά. «Οὔτε γάρ ἐάν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐάν μή φάγωμεν ὑστερούμεθα» (Α’ Κορ. η’, 8).

Μά, θά πεῖ κάποιος προτρέχοντας, ὅτι τελικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί ἰδιαίτερα στό παρακάτω κεφάλαιο, μᾶς λέει νά μήν τρῶνε οἱ Χριστιανοί τά εἰδωλόθυτα, διότι γίνονται «κοινωνοί τῶν δαιμονίων».

Ναί. Ὄντως, αὐτή εἶναι ἡ τελική του ἀπόφαση, νά ἀπέχουν οἱ πιστοί ἀπό τά εἰδωλόθυτα, ὄχι ὅμως γιατί πιστεύει ὅτι εἶναι μολυσμένα, βρώμικα καί «σφραγισμένα», ἀλλά γιά ἄλλους λόγους. Καί συγκεκριμένα:

α) Γιά νά τούς κόψει τό πάθος τῆς γαστριμαργίας.

Γιατί ὅλοι αὐτοί, οὐσιαστικά ἔτρεχον σέ ὅλα αὐτά τά τραπέζια καί τά συμπόσια «ἀγαλλομένῳ ποδί», ἀπό Γαστριμαργία. Καί ἐπειδή, τό πάθος αὐτό τῆς κοιλίας τους, γινότανε ἀφορμή νά βλάπτονται πνευματικά καί οἱ ἴδιοι, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἔχοντες «ἀσθενῆ» συνείδηση ἀδελφοί τους, τούς ἀπαγορεύει νά τρῶνε τά «εἰδωλόθυτα».

β) Γιά νά τούς κόψει τό πάθος τῆς ὑπερηφανείας.

Ἐπειδή αὐτή ἡ συγκεκριμένη «γνώση» πού εἶχαν γιά τά «εἰδωλόθυτα», γινόταν αἰτία νά ὑπερηφανεύονται μέσα τους, ὅτι τάχα εἶναι καλύτεροι καί ἀνώτεροι ἀπό τούς ἄλλους, ἀφοῦ αὐτοί μπόρεσαν νά κατανοήσουν πράγματα πού οἱ ἄλλοι δέν κατάφεραν, τούς ἀπαγορεύει τήν βρῶσιν τῶν εἰδωλοθύτων, γιά νά τούς ἄρει τήν αἰτία τοῦ ἐγωϊσμοῦ τους. «Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δέ ἀγάπη οἰκοδομεῖ». (Α’ Κορ. η’, 2)

Γι’ αὐτό ἐπίσης, καί στό ἑπόμενο κεφάλαιο τούς ἐφιστᾶ τήν προσοχή, διότι ὅσοι νομίζουν ὅτι γνωρίζουν καλά κάποια πράγματα καί πιστεύουν ὅτι στέκονται καλά στά πόδια τους, εἶναι ἐπικίνδυνο νά «πέσουν» λόγω τῆς μεγάλης ἐμπιστοσύνης πού δείχνουν εἰς τόν ἑαυτόν τους, πού ρίζα ἔχει τόν ἐγωϊσμό καί τήν ὑπερηφάνια. «Ὁ δοκών ἑστάναι βλεπέτω μή πέσῃ». (Α’ Κορ. ι’, 12)

γ) Γιά νά τούς ἀποτρέψει ἀπό μελλοντική πτώση.

Ταυτόχρονα, αὐτή τους ἡ «γνώση» καί ἐλευθερία, τούς ὁδηγοῦσε νά ἔρχονται συχνά σέ τέτοιου εἴδους τραπέζια, μέ ἀποτέλεσμα νά συγχρωτίζονται τακτικά μέ ἀνθρώπους πού δέν εἶχαν καμμία σχέση μέ τήν ἀλήθεια καί τόν Θεό, καί ὄχι μόνον δέν εἶχαν τίποτε καλό νά τούς προσφέρουν, ἀλλά τούς ἔβλαπτον κιόλας, κατά πολλούς καί διάφορους τρόπους. Ἐπειδή δέ, αὐτή ἡ συχνή ἐπαφή τούς ἔβλαπτε σταδιακά, χωρίς να τό καταλαβαίνουν, λόγω τοῦ ἐγωϊσμοῦ τους, ψυχραίνοντάς τους πνευματικά καί κάνοντάς τους φίλους μέ ἀνθρώπους, πού στήν οὐσία ἦταν ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, τούς τό ἀπαγορεύει, γιά νά προστατεύσει, οὐσιαστικά, αὐτούς τούς ἴδιους ἀπό τήν ἐπικείμενη, μελλοντική καί σίγουρη πτώση τους.

Γι’ αὐτό καί τούς λέγει, «ἅ θύει τά ἔθνη, δαιμονίοις θύει καί οὐ Θεῷ· οὐ θέλω δέ ὑμᾶς κοινωνούς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι». (Α’ Κορ. ι’, 20)

Ὄχι γιατί, ὅπως λέγει σέ πολλά σημεῖα, τά «εἰδωλόθυτα» εἶναι μολυσμένα, ἀλλά γιατί αὐτή ἡ συχνή ἐπαφή μαζί μέ τούς εἰδωλολάτρες τούς ἔκανε, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, σιγά-σιγά, κοινωνούς μέ τά δαιμόνια καί τίς συνήθειες τῶν εἰδωλολατρῶν, πού ἦταν ξένες μέ τίς συνήθειες καί τίς παραδόσεις τῶν Χριστιανῶν.

δ) Γιά νά μήν σκανδαλίζονται αὐτοί πού ἔχουν «ἀσθενῆ» συνείδηση.

Αὐτοί λοιπόν, οἱ τήν «γνῶσιν ἔχοντες», τρώγανε ἐλεύθερα, χωρίς ἔλεγχο συνειδήσεως τά εἰδωλόθυτα, καί γίνονταν ἀφορμή νά σκανδαλίζονται, οἱ «ἀσθενεῖς» στήν συνείδηση πιστοί καί ἔτσι νά χάνονται ψυχές, ὑπέρ τῶν ὁποίων σταυρώθηκε καί θυσιάστηκε ὁ Χριστός μας.

Καί ἀπό τή στιγμή πού κάποιος, ἔστω καί ἄν δέν κάνει κάτι κακό ἤ κάτι πού ἀπαγορεύεται, γίνεται ὅμως ἀφορμή νά σκανδαλιστεῖ ἕνας ἄλλος ἀδελφός του, καί νά κινδυνεύσει ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ἔστω καί ἐάν αὐτός ὁ «ἕνας», εἶναι «ἐλάχιστος» (πτωχός, καταφρονημένος, ἀσήμαντος κατά τούς πολλούς), τότε εἶναι προτιμότερον νά στερηθοῦμε αὐτοῦ τοῦ δικαιώματός μας, αὐτῆς μας τῆς ἀπόλαυσης, στή συγκεκριμένη περίπτωση, καί νά μή φᾶμε ποτέ κρέας εἰς τήν ζωή μας, γιά νά μήν σκανδαλίσουμε τόν ἀδελφόν μας καί κινδυνεύσει ἡ σωτηρία του, «διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τόν ἀδελφόν μου, οὐ μή φάγω κρέας εἰς τόν αἰῶνα, ἵνα μή τόν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω». (Α’ Κορ. η’, 13)

Νά ὑπενθυμίσω δέ στήν ἀγάπη σας, καί τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας σχετικά μέ τόν σκανδαλισμό, πού λέει ὅτι, εἶναι καλύτερα νά δέσουμε μία μυλόπετρα εἰς τόν λαιμό μας καί νά πέσουμε στήν θάλασσα, παρά νά σκανδαλίσουμε τόν ἀδελφόν μας.

«Καί ὅς ἄν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, καλόν ἐστιν αὐτῶ μᾶλλον εἰ περίκειται λίθος μυλικός περί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί βέβληται εἰς τήν θάλασσαν». (Μάρκ. θ’, 42).

Τόσο πολύ σημαντικό εἶναι, καί τόσο πολύ μεγάλη σημασία ἔχει γιά τόν Χριστό μας, ἀλλά καί τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τό θέμα τοῦ «σκανδαλισμοῦ».

Καί τοῦτό γιατί ἡ πράξη αὐτή ὀφείλεται στήν ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος καί ἀγάπης γιά τούς ἄλλους καί οὐσιαστικά προσκρούει στήν δεύτερη καί μεγάλη Ἐντολή τοῦ Κυρίου μας, πού εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον μας, «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». (Ματθ.’ κβ’, 39).

Ἀλλά  γιά ὅσους ἀκόμα ἔχουν ἀμφιβολίες, τούς παραπέμπουμε στίς σχετικές ἑρμηνεῖες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου (ΕΠΕ 18, 551-553 & 559-561, ΕΠΕ 18Α΄, 109-113)  πού λέγει ἀκριβῶς τά ἴδια μέ ὅλα ὅσα εἴπαμε ἀνωτέρω.

Διαβάζοντας λοιπόν κανείς αὐτές τίς ἑρμηνεῖες θά διαπιστώσει ὅτι  σύμφωνα μέ τόν Ἅγιον, δέν προκύπτει ἀπό πουθενά ἡ ἀπαγόρευση τῶν "εἰδωλοθύτων"  παρ’ ὅλον πού ἔχουν προσφερθεῖ θυσία στά εἴδωλα, δηλαδή στόν Διάβολον.

Καί ὡς ἐκ τούτου, κατ’ ἐπέκταση, δέν ἀπαγορεύεται καί ἐμεῖς νά χρησιμοποιοῦμε ἤ νά  ἀποφεύγουμε ὅ, τι δήποτε ἔχει ἐπάνω του τόν ἀριθμό «666»  γιά νά μήν μολυνθοῦμε-σφραγιστοῦμε.

Καί βέβαια τέλος δέν ἐπιτρέπεται σέ καμμία περίπτωση οἱ πραγματικά πιστοί, ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι βιώνουμε «τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» νὰ βασανιζώμαστε ἐξ αἰτίας κάποιων ἀπὸ τὰ τυπολατρικά τοῦ τύπου, «μὴ ἅψῃ μηδὲ γεύσῃ μηδὲ θίγῃς» (Κολ. β΄, 21) δηλαδή «μὴν πιάσης αὐτό, μὴν γευθεῖς ἐκεῖνο, μήν ἐγγίσης τοῦτο», διὰ τὰ ὁποῖα καὶ ἐλέγχονταν ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου τότε οἱ Κολασσαεῖς.

Ποιά εἶναι ἡ Σφραγῖδα-Χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως καί στό ιγ’ κεφ., μᾶς περιγράφει ξεκάθαρα, ποιό θά εἶναι τό Χάραγμα καί ἡ Σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου.

«Καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἡ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηταί ἀγοράσαι ἤ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ὧδε ἡ σοφία ἐστιν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς΄». (Ἀποκ. ιγ’, 16-18)

Ἡ σφραγῖδα λοιπόν τοῦ Ἀντιχρίστου, θά εἶναι τό ὄνομά του ἤ ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματός του, τό χξς’ = 666.

 Λέγει ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος:

«Ἡ δέ σφραγίς αὐτοῦ ἐπί τοῦ μετώπου καί ἐπί τῆς δεξιᾶς χειρός ἐστι ψῆφος χξς’». (P.G. 10, 932)

Δηλαδή.

«Ἡ σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου θά εἶναι ὁ ἀριθμός χξς’-666 καί θά τίθεται στό μέτωπο, ἤ στό δεξί χέρι».

Λέγουν σχετικά καί οἱ Ἅγιοι Ἐπίσκοποι Ἀνδρέας καί Ἀρέθας Καισαρείας:

«Καί τήν ψῆφον δέ τοῦ θηρίου (τό 666) πλατῦναι πανταχοῦ ἐπιτηδεύσει, ἔν τε ὠναῖς καί πράσεσιν· ἵνα τοῖς τοῦτο μή λαμβάνουσιν ἐκ τῆς τῶν ἀναγκαίων ἐνδείαις βίαιος ἐπαχθῇ θάνατος». (Ἀνδρέα Καισαρείας P.G. 106,340)

«Καί τήν ψῆφον (666) δέ τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου, πανταχοῦ πλατῦναι ἐπετηδεύθη, ἐν τε πράσεσι καί ὠναῖς, ἵν’ ὁ μή τοῦτο ἐπιφερόμενος, ἐν ταῖς τῶν ἀναγκαίων ἐνδείαις τελευτήσῃ». (Ἀρέθα Καισαρείας P.G. 106, 681)

Δηλαδή. «Ὁ Ἀντίχριστος καί τά ὄργανά του θά προσπαθήσουν νά διαδώσουν καί νά ἐπιβάλλουν παντοῦ σ΄ὅλη τήν οἰκουμένη μία ψηφίδα (πλακίδιον-πλάκα-κάρτα-τσίπ) ἡ ὁποία θά ἔχει ἐπάνω τόν ἀριθμόν τοῦ θηρίου «666»   Κανείς δέ, δέν θά μπορεῖ νά πουλᾶ καί νά ἀγοράζει ἤ νά κάνει ὅποια δήποτε ἄλλη συναλλαγή, ἐάν δέν βαστάζει ἤ ἔχει ἐπάνω του, ὅπως δήποτε αὐτό τόν ἀριθμόν. Ὅσοι δέ ἀπό τούς ἀνθρώπους δέν τόν ἔχουν ἐπάνω τους ἤ δέν τόν παραλάβουν καί δέν τόν ἐπιδεικνύουν ὅπου χρειαστεῖ, δέν θά μποροῦν νά ἔχουν τίποτε ἀπολύτως,  οὔτε κἄν τά στοιχειώδη γιά τίς βασικές ἀνάγκες τοῦ σώματός τους καί τελικά θά πεθαίνουν ἀπό πεῖνα»

Γι’ αὐτό καί λέγει πολύ εὔστοχα καί προφητικά ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος.

«Προσέχετε, ἀδελφοί μου, τήν ὑπερβολήν τοῦ θηρίου· τεχνάσμα γάρ πονηρίας. Πῶς ἐκ γαστρός ἄρχεται, ἱν’ ὅταν τις στενωθῇ, βρωμάτων ὑστερούμενος, ἀναγκασθῇ λαβεῖν ἐκείνου τήν σφραγῖδα, οὐχ ὡς ἔτυχεν, εἰς πᾶν μέλος τοῦ σώματος, ἀλλ’ ἐπί χεῖρα δεξιάν, ὁμοίως καί ἐπί τοῦ μετώπου, τόν δυσσεβῆ χαρακτῆρα, ἵνα ἐξουσίαν μή ἔχῃ ὁ ἄνθρωπος σφραγίσασθαι τῇ δεξιᾷ χειρί τό σημεῖον τοῦ σταυροῦ, μήτε πάλιν ἐν μετώπῳ σημειώσασθαι παντελῶς τό ἅγιον ὄνομα τοῦ Κυρίου, μήτε τόν ἔνδοξον καί τίμιον Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί Σωτῆρος  ἡμῶν. Γινώσκει γάρ ὁ ἄθλιος ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, ἐάν σφραγισθῇ, λύει αὐτοῦ πᾶσαν τήν δύναμιν, καί διά τοῦτο σφραγίζει τήν δεξιάν τοῦ ἀνθρώπου· αὕτη γάρ ἡ σφραγίζουσα πάντα τά μέλη ἡμῶν. Ὁμοίως δέ καί τό μέτωπον, ὥσπερ λυχνία, βαστάζει λύχνον φωτός, τό σημεῖον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐν τῷ ὕψει». (Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Τόμος Δ’, σελ.117)

Δηλαδή.

« Προσέχετε, ἀδελφοί μου, τήν ὑπερβολική πονηρία τοῦ θηρίου· διότι μεταχειρίζεται πονηρά τεχνάσματα. Προσέχετε πῶς ἀρχίζει ἀπό τήν κοιλιά, ὥστε ὅταν κάποιος βρεθεῖ σέ δυσκολία, στερούμενος τήν τροφή, νά ἀναγκασθεῖ νά δεχθεῖ τήν σφραγίδα ἐκείνου, ὄχι ὅπου τύχει, σέ ὁποιδήποτε μέλος τοῦ σώματος, ἀλλά νά δεχθεῖ τό ἀσεβές χάραγμα στό δεξί χέρι, ἐπίσης καί στό μέτωπο (Ἀποκ. ιγ’, 16), γιά νά μήν ἔχει ὁ ἄνθρωπος δύναμη νά σχηματίσει μέ τό δεξί του χέρι τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, οὔτε ἐπίσης νά σημειώσει στό μέτωπό του ἐντελῶς τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Κυρίου, οὔτε τόν ἔνδοξο καί τίμιο Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί Σωτήρα μας. Διότι γνωρίζει ὁ ἄθλιος ὅτι, ἄν σχηματισθεῖ ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, καταργεῖ ὅλη τή δύναμή του, καί γι’ αὐτό σφραγίζει τό δεξί χέρι τοῦ ἀνθρώπου· διότι τό δεξί χέρι εἶναι πού σφραγίζει ὅλα τά μέλη μας. Παρόμοια μάλιστα καί τό μέτωπο, σάν λυχνοστάτης, κρατᾶ ψηλά τό λυχνάρι τοῦ φωτός, δηλαδή τό σύμβολο τοῦ Σωτήρα μας». 

Ὁ ἀριθμός «666» εἶναι ἡ Σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου

Γιά ἐμᾶς λοιπόν σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους Πατέρες, τό «666»  πού εἶναι ὁ ἀριθμός τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀντιχρίστου  θά εἶναι  ἡ Σφραγῖδα, καί τό Χάραγμά του.

Αὐτό μᾶς ἐνδιαφέρει. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι περιττά.

Ἀλλά ρωτᾶνε ὁρισμένοι:

- Δηλαδή, ὁπουδήποτε βλέπουμε, συναντᾶμε ἤ βρίσκουμε τόν ἀριθμό «666» εἶναι πάντοτε ὁ ἀριθμός τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ σφραγῖδα καί τό χάραγμά του, καί πρέπει νά τόν ἀποφεύγουμε γιά νά μήν σφραγιστοῦμε καί νά μήν κολαστοῦμε;

- Φυσικά καί ὄχι.

Ἐάν συναντήσουμε τόν ἀριθμόν 666 τυχαῖα στήν καθημερινή μας ζωή, σέ μία συναλλαγή μας, ἀγοράζοντας κάποια πράγματα καί πού ἡ συνολική τους ἀξία εἶναι 666 εὐρώ ἤ δραχμές γιά νά μήν ξεχνᾶμε καί τήν δραχμούλα μας, ἤ τά ρέστα πού θά πάρουμε ἀπό κάποια ἀγορά μας, τυχαίνει νά εἶναι 666 δραχμές ἤ εὐρώ, δέν μᾶς πειράζει, οὔτε μᾶς ἐνοχλεῖ καθόλου.

Ἐάν πάλι ἀγοράσουμε ἕνα βιβλίο πού ἔχει 800 σελῖδες, καί σίγουρα μέσα ὑπάρχει καί ἡ σελίδα 666, φυσικά καί δέν θά τή σχίσουμε ἤ δέν θά πετάξουμε τό βιβλίο ἐπειδή ἔχει μέσα καί τήν σελῖδα μέ τόν ἀριθμό 666.

Τό ἴδιο καί σέ μία πολυκατοικία πού ἔχει αὔξοντα ἀριθμό 666, προηγεῖται δηλαδή τό 664, καί ἀκολουθεῖ τό 668, σέ μία μαθηματική ἐξίσωση, ὡς αὔξοντα ἀριθμό κ.λπ.

Ἔτσι λοιπόν, ὅταν ὁ ἀριθμός «666» εἶναι τυχαῖος, ἀφηρημένος, ἀόριστος, ἤ αὔξων ἀριθμός, δέν μᾶς ἀπασχολεῖ καθόλου, οὔτε καί μᾶς ἐνδιαφέρει, διότι οὔτε δεισιδαίμονες εἴμεθα, οὔτε προληπτικοί, οὔτε ἀνόητοι, οὔτε παιδιά γιά νά μᾶς τρομάξουν μέ «μορμολύκεια» καί τέρατα.

Ὅταν ὅμως ὁ ἀριθμός αὐτός, ἀπολυτοποιεῖται καί συμβολοποιεῖται, τότε τά πράγματα ἀλλάζουν.

Σάν ἔμβλημα καί σύμβολο, «φορτίζεται» μέ εἰδικές ἔννοιες, ἐκφράζει πλέον κάποιες ἰδέες, ἰδεολογίες, «πιστεύω», ἀξίες κ.λπ., ὅπως ἰδεολογίες καί «πιστεύω» ἐκφράζουν ὅλα τά διάφορα σύμβολα καί ἐμβλήματα σέ κάθε ἐποχή.

Τό «666» λοιπόν, σάν σύμβολο σέ ὅποια μορφή καί ἐάν εὑρίσκεται αὐτό, ἔντυπη, ἠλεκτρονική, ψηφιακή, μέ ἀριθμούς, μέ γράμματα, μέ γραμμούλες στό σύστημα «bar code» μέ σύμβολα ἤ δέν ξεύρω σέ ποία ἄλλη μορφή, γνωστή ἤ ἄγνωστη αὐτή τήν στιγμή, εἶναι τό Ἔμβλημα, τό Σύμβολο, τό Χάραγμα καί ἡ Σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου.

Μπορεῖ, ἀκόμη νά μήν ἔχει ἐμφανιστεῖ δημόσια ὁ Ἀντίχριστος, παρόλο πού ἔχει γεννηθεῖ, ἀλλά αὐτόν ἐκφράζει, αὐτόν σημαίνει, αὐτόν ὑποδεικνύει.

Μᾶς τό ἔχει ἐπισημάνει ὁ Θεός καί οἱ ἅγιοί Του, ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια «...καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξς’» (Ἀποκ. ιγ’, 18).

Εἶναι δέ, ἐπίσης, καταγεγραμμένο, ὅτι ὅσοι θά παραλάβουν στό δεξί χέρι ἤ στό μέτωπο αὐτό τό Χάραγμα-Σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου, μέ τό «666», ἀρνοῦνται τόν Χριστό καί συντάσσονται μέ τόν Ἀντίχριστο καί τόν διάβολον, ὁδηγούμενοι εἰς τήν αἰώνια κόλαση, μαζί, μέ τό «θηρίο» τόν Ψευδοπροφήτη καί τόν Σατανᾶ.

Λέγει ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος:

«Ἡ σφραγίς μέ τό 666 σημαίνει, Ἀρνοῦμαι τόν ποιητήν οὐρανοῦ τε καί γῆς, ἀρνοῦμαι τό βάπτισμα, ἀρνοῦμαι τήν λατρείαν μου καί σοί προστίθεμαι καί σέ πιστεύω». (P.G. 10, 932)

Καί ἡ ἱερά Ἀποκάλυψις:

«Εἴ τις προσκυνεῖ τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ, καί λαμβάνει τό χάραγμα ἐπί τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἤ ἐπί τήν χεῖρα αὐτοῦ, καί αὐτός πίεται ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ κεκερασμένου ἀκράτου ἐν τῷ ποτηρίῳ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καί βασανισθήσεται ἐν πυρί καί θείῳ ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἀγγέλων καί ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου. καί ὁ καπνός τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰῶνας αἰώνων ἀναβαίνει, καί οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καί νυκτός οἱ προσκυνοῦντες τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ, καί εἴ τις λαμβάνει τό χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ». (Ἀποκ. ιδ’, 9-11)

Δηλαδή.

«Ὅποιος προσκυνεῖ τό θηρίον, τόν ἀντίχριστον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ καί παίρνει τήν χαραγμένην σφραγίδα του ἐπάνω εἰς τό μέτωπόν του ἤ εἰς τό χέρι του  καί αὐτός θά πίῃ ἀπό τόν οἶνον τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ, πού ἔχει κερασθῆ ἀνόθευτος καί δραστικός εἰς τό ποτήρι τῆς ὀργῆς του καί θά βασανισθῇ μέ φωτιά καί θειάφι (μέ σωματικάς καί ψυχικάς τιμωρίας) ἐμπρός εἰς τούς ἁγίους ἀγγέλους καί ἐμπρός εἰς τό Ἀρνίον. Καί ὁ καπνός ἀπό τήν φωτιά καί τό θειάφι τοῦ ἀκαταπαύστου βασανισμοῦ των θά ἀνεβαίνῃ εἰς αἰῶνας αἰώνων καί δέν θά ἔχουν καθόλου ἀνάπαυσιν ἡμέραν καί νύκτα αὐτοί πού προσκυνοῦν τό θηρίον καί τήν εἰκόνα του, καί ὅποιος ἄλλος παίρνει τό χάραγμα τῆς σφραγῖδος τοῦ ὀνόματος τοῦ θηρίου». (Ἀποκ. ιδ’, 9-11)

Εἶναι  «σφραγισμένα» ὅσα προϊόντα, ἀντικείμενα

καί ἔγγραφα ἔχουν ἐπάνω τους τό «666»;

Πολλοί βέβαια, μή γνωρίζοντες, παρεξηγώντας καί παρερμηνεύοντας τό ὅλο θέμα ἤ ἀκόμη ἀπό ὑπερβολικό ζῆλο, «ἔχοντας ζῆλο οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» καί «ὑπερπροστασία» λένε ὅτι, ὅποιο προϊόν, ἀντικείμενο, ἔγγραφο  ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἔχει ἐπάνω αὐτό τό σύμβολο καί ἀριθμό 666 εἶναι «μολυσμένο» - «σφραγισμένο» («εἰδωλόθυτο») καί ἀπορριπτέο καί ὡς ἐκ τούτου δέν πρέπει νά τό χρησιμοποιοῦμε, καθ’ οἱονδήποτε τρόπο.

Κατ’ ἀρχήν νά ποῦμε ὅτι ἐάν εἶχαν ἔτσι τά πράγματα, σήμερα θά εἴμασταν ὅλοι ἐμεῖς πού ζοῦμε στήν Ἑλλάδα, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς σφραγισμένοι. Καί φυσικά μέσα σ’ αὐτούς καί ὅλοι ἐκεῖνοι πού δέν χρησιμοποιοῦν ὁ,τιδήποτε ἔχει ἐπάνω του τό «666» ὑπό οἱανδήποτε μορφή.

Διότι ἀκόμη καί ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι δέν ἀγοράζουν προϊόντα σφραγισμένα μέ το «bar code» ἀλλά ἀγοράζουν μόνο αὐτά πού δέν ἔχουν ἐπάνω τους αὐτόν τόν κώδικα, πάλι ἔμμεσα τόν χρησιμοποιοῦν, διότι δέν ὑπάρχει τίποτε πλέον στήν ἀγορά πού νά μήν φέρει ἐμφανῶς ἤ ἀφανῶς, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, τόν γραμμικό κώδικα.

Ἄς ὑποθέσουμε ὅμως ἀκόμη, ὅτι αὐτός-αὐτοί εἶναι τόσο πολύ προσεκτικοί, πού οὔτε ἀγοράζουν τίποτε, οὔτε τρῶνε τίποτε, ἐπειδή ἔχουν σκεφθεῖ ὅλα τά ἀνωτέρω.

Πολύ ὡραῖα.

Καί πάλι, δέν μποροῦν νά γλυτώσουν ἀπό τόν ἐφιάλτη τοῦ γραμμικοῦ κώδικα καί τοῦ «σφραγίσματος-μολύσματος», πάντα βέβαια, κατ’ αὐτούς.

Γιατί; Διότι ἀκόμη καί σ’ αὐτήν τήν περίπτωση δέν μποροῦν νά ξεφύγουν, ἀφοῦ ἀναγκαστικά ζοῦνε μέσα σ’ αὐτό τό σύστημα πού ἔχει υἱοθετήσει τό Κράτος καί παντοῦ πλέον ὑπάρχει ὁ γραμμικός κώδικας «bar code». Στό ρεῦμα, στό νερό, στά τηλέφωνα, σταθερά καί κινητά, ὅλοι πλέον οἱ λογαριασμοί καί ὅλες οἱ ἀποδείξεις, σέ ὅλες τίς ὑπηρεσίες, δημόσιες καί ἰδιωτικές, ἔχουν ἐπάνω τους τόν γραμμικό κώδικα.

Ἐκτός ἐάν τό ἔχουν προβλέψει καί αὐτό καί ζοῦνε χωρίς ρεῦμα, νερό, καί τηλέφωνο, καί ἄλλα πολλά, πού εἶναι βέβαια ἀδύνατον.

Ἀλλά καί ἀκόμη, δέν μπῆκαν ποτέ σέ ταξί; σέ λεωφορεῖο; σέ τραῖνο; σέ ἀεροπλάνο; ἤ σέ δικό τους αὐτοκίνητο; δέν ταξίδευσαν ποτέ τους; Ἀδύνατον τῶν ἀδυνάτων.

Ἔ, τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά, δέν εἶχε ἤ δέν χρησιμοποίησε, τόν γραμμικό κώδικα «bar code» καί τό 666;

Πανταχόθεν, λοιπόν, στενά καί δύσκολα.

Καί τό συμπέρασμα λοιπόν πού βγαίνει, εἶναι ὅτι ἤ εἴμαστε ὅλοι σφραγισμένοι-μολυσμένοι καί πᾶμε ὅλοι κατευθεῖαν γιά τήν κόλαση, ἤ ὅτι, ναί μέν ἔχει ἐπάνω του τό «666» ὁ γραμμικός κώδικας, τά μικροτσίπ, ἀλλά ὅλα αὐτά τά προϊόντα καί ἀντικείμενα πού τόν φέρουν ἐπάνω τους, δέν εἶναι σφραγισμένα-μολυσμένα καί μποροῦμε, ἐάν χρειαστεῖ, νά τά χρησιμοποιοῦμε.

Καί φυσικά, συμβαίνει τό δεύτερο, ὅπως θά διαπιστώσουμε ἀμέσως πιό κάτω.

Ἱστορική ἀναδρομή στή βασιλεία  τῆς Βαβυλώνας

Α) Ἡ συμπεριφορά τοῦ Δανιήλ καί τῶν τριῶν Παίδων.

Ἄς μεταφερθοῦμε νοερά στήν ἐποχή τῆς Βαβυλωνίου αἰχμαλωσίας τῶν Ἑβραίων.

Ὅταν ὁ Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ, ἐξεστράτευσε ἐναντίον τῶν Ἰσραηλιτῶν καί τούς νίκησε μεταξύ τῶν αἰχμαλώτων πού πῆρε  στή Βαβυλῶνα ἦταν ὁ Προφήτης Δανιήλ καί οἱ τρεῖς Παῖδες, Ἀνανίας, Ἀζαρίας καί Μισαήλ.

Ὅπως γνωρίζουμε πολύ καλῶς ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη καί συγκεκριμένα ἀπό τά κεφάλαια τοῦ Προφήτου Δανιήλ, (Β’, 49) καί οἱ τέσσερις, εἶχαν ὑψηλές θέσεις δίπλα στόν βασιλέα Ναβουχοδονόσορα.

Ὁ Ναβουχοδονόσορ ὅμως καί οἱ Βαβυλώνιοι ἦταν εἰδωλολάτρες. Ὁ τρόπος τους τά ἔθιμά τους, ἡ ζωή τους ὅλη, ἦταν συνυφασμένη μέ τήν πίστη τους στά εἴδωλα.

Εἶχαν προφανῶς ἀγάλματα πού λάτρευαν, ἐμβλήματα εἰδωλολατρικά, σφραγῖδες εἰδωλολατρικές, διάφορα ἄλλα σύμβολα καί ὀνόματα εἰδωλολατρικά κ.λπ.

Ἄραγε δέν τά χρησιμοποίησαν ποτέ οἱ τρεῖς παῖδες καί ὁ Προφήτης Δανιήλ; Ἀδύνατον. Ἐδῶ, ὁ Δανιήλ εἶχε μετονομασθεῖ ἀπό τόν Ναβουχοδονόσορα, ἐπίσημα χωρίς νά ἀντιδράσει, σέ Βαλτάσαρ, πού ἦταν τό ὄνομα ἑνός ἀπό τούς ψευτοθεούς τῶν Βαβυλωνίων. Καί μάλιστα στήν συνέχεια τόν ὀνομάζει καί ἀρχηγό τῶν μάγων του, χωρίς πάλι νά ἔχουμε ἀντίδραση τοῦ Δανιήλ (Δανιήλ δ’, 5-6).

Πῶς λοιπόν, καί ποῦ κυβερνοῦσαν τούς Βαβυλωνίους; ὄχι μέσα στούς εἰδωλολατρικούς χώρους τους; ὄχι μέ τά σύμβολα, τά ὀνόματα καί τά ἐμβλήματά τους; ὄχι μέ τίς σφραγῖδες τους καί ἰδιαίτερα τήν σφραγίδα τοῦ βασιλέα τους; τί ροῦχα φοροῦσαν, τί ἔτρωγαν, τί ἔπιναν; ὅλα αὐτά δέν προήρχοντο ἀπό τούς εἰδωλολάτρες Βαβυλωνίους; [δηλαδή λάτρεις τῶν δαιμονίων, «ἔθυσαν δαιμονίοις καί οὐ Θεῷ» (Δευτ. λβ’, 17) καί «οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5)]

Ἔχουμε καμμία μαρτυρία καί ἀπόδειξη ὅτι δέν ἔπραξαν κάτι ἀπ’ ὅλα αὐτά; Ὄχι. Ἀντιθέτως μάλιστα.

Β) Ἡ εἰκόνα τοῦ Ναβουχοδονόσορα καί ἡ ἀντίδραση τῶν τριῶν Παίδων.

Ζοῦσαν λοιπόν ἀνάμεσα τους, χρησιμοποιοῦσαν, ἀφοῦ ἦταν αἰχμάλωτοι καί δέν μποροῦσαν νά κάνουν διαφορετικά, ὅ,τι χρησιμοποιοῦσαν καί οἱ Βαβυλώνιοι, ἀλλά δέν προσκυνοῦσαν τούς ψεύτικους θεούς καί τά εἴδωλά τους. Δέν ἀπεδέχοντο τήν πίστη καί τά φρονήματά τους στά εἴδωλα. Οὔτε τούς ἐνδιέφερε πῶς τούς ἔλεγαν οἱ εἰδωλολάτρες καί τί ἐπίστευαν αὐτοί γι’ αὐτούς, ἀλλά τούς ἔνοιαζε τί πίστευαν καί τί φρονοῦσαν αὐτοί γιά τήν πίστη τους καί τόν Θεό τους.

Καί αὐτό τό ἀπέδειξαν ὅταν ὁ Ναβουχοδονόσορ (προτύπωση τοῦ Ἀντιχρίστου) ἔφτιαξε μία εἰκόνα δική του χρυσή καί ὅρισε νά τήν προσκυνᾶνε ὡς θεό ἅπαντες. Τότε οἱ τρεῖς Παῖδες ἀρνήθηκαν μετά σθένους, παρ’ ὅλο πού ἤξεραν ὅτι τούς περίμεναν φοβερά βασανιστήρια καί στό τέλος ὁ θάνατος.

Καί πράγματι, μόλις εἶδαν οἱ Βαβυλώνιοι ὅτι οἱ τρεῖς Παῖδες δέν προσκυνοῦσαν τήν χρυσή εἰκόνα τοῦ Ναβουχοδονόσορα, σύμφωνα μέ τήν ἐντολήν του, τούς συνέλαβαν καί τούς ἔφεραν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως γιά νά τούς δικάσει, ὅπως καί ἔγινε στέλνοντάς τους νά καοῦν σέ μία κάμινο πού ἔκαιγε ἑπταπλασίως περισσότερο ἀπό τό κανονικό.

Πότε λοιπόν ἀντέδρασαν οἱ Τρεῖς Παῖδες; Τότε καί μόνον τότε ὅταν τούς ζήτησαν νά προδώσουν τήν πίστη τους. Νά ἀλλάξουν τά «πιστεύω» τους. Νά προσκυνήσουν ἄλλο ἤ ἄλλους θεούς ἐκτός ἀπό τόν Ἀληθινό Θεό.

Τότε ἀντέδρασαν καί μόνον τότε!

Μέχρι τότε, δέν ἀντιδροῦσαν σέ τίποτε. Καί ὄχι μόνον δέν ἀντιδροῦσαν, ἀλλά καί δεχόντουσαν, ἀνεχόντουσαν καί χρησιμοποιοῦσαν ὅλα ἐκεῖνα πού δεχόντουσαν καί χρησιμοποιοῦσαν στήν καθημερινή τους ζωή οἱ Βαβυλώνιοι.

Γ) Παρόμοιες περιπτώσεις στήν Ἁγία Γραφή.

Ἀλλά παρόμοια δέν συνέβησαν καί ἐπί τοῦ Προφήτου Μωϋσέως ὁ ὁποῖος μεγάλωσε σάν Αἰγύπτιος υἱός τοῦ Φαραώ καί σπουδάζοντας μάλιστα ὅλη τήν σοφία τῶν Αἰγυπτίων; Καί αὐτός δέν «ἐμορφώθη ἐν τῇ αἰγυπτιακῆ αὐλῆ “ἐν πάση σοφία τῷν Αἰγυπτίων" (Πράξ. ζ’ , 21-23), χωρίς οὔτε τῆς ἰσραηλιτικῆς συνειδήσεως, οὔτε τῆς πατρίου θρησκείας νά ἀπαλλοτριωθῇ;»

Μήπως ὅμως ἀκριβῶς τά ἴδια δέν ἔγιναν καί ἐπί τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Παγκάλου στήν Αἴγυπτο;

Καί αὐτός δέν ἔγινε ἀντιβασιλεύς τῆς Αἰγύπτου;

Δέν παντρεύτηκε τήν Αἰγυπτία τήν Ἀσεννίθ καί ἔκανε καί δυό παιδιά μαζί της, τόν Μανασσῆ καί τόν Ἐφραΐμ;

Δέν φοροῦσε τήν Αἰγυπτιακή στολή καί τά ἐμβλήματά της; δέν χρησιμοποιοῦσε τά σύμβολα καί τίς σφραγῖδες τους;

Δέν ἔφερε στήν συνέχεια τόν πατέρα του καί τά ἀδέλφια του στήν Αἴγυπτο καί ἔζησαν καί αὐτοί ἐκεῖ γιά πολλά χρόνια λόγω τῆς μεγάλης πείνας γιά ἑπτά χρόνια (ἑπτά παχειές καί ἑπτά ἰσχνές ἀγελάδες) πού εἶχε πέσει σέ ὅλες τίς πόλεις ἐκείνη τήν ἐποχή;

Ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ δέν «εὐλόγησε» καί δέν «προσκύνησε» τόν Φαραώ;

«Εἰσήγαγε δέ Ἰωσήφ Ἰακώβ τόν πατέρα αὐτοῦ καί ἔστησεν αὐτόν ἐναντίον Φαραώ, καί ηὐλόγησεν Ἰακώβ τόν Φαραώ» (Γέν. μζ’, 7) καί «...καί εὐλογήσας Ἰακώβ τόν Φαραώ ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ» (Γέν. μζ’, 10).

Γιατί τό ἔκανε αὐτό; δέν ἤξερε ὅτι ὁ Φαραώ ἦταν εἰδωλολάτρης; δέν ἤξερε ὅτι εἶχε ἀνακηρύξει τόν ἑαυτό του θεό;

Γιατί λοιπόν τόν εὐλόγησε καί τόν προσκύνησε;

Τόν «εὐλόγησε» μέ τήν ἔννοια τῆς εὐγνωμοσύνης καί τῆς ἀνταπόδοσης γιά ὅλα τά καλά πού τούς ἔκανε καί τόν «προσκύνησε» ὡς ἄρχοντα καί βασιλιά ὡς ἄνθρωπο δηλαδή καί ὄχι σάν θεό.

Ἐάν τοῦ ἐζητεῖτο νά τόν «προσκυνήσει» ὡς θεό σίγουρα καί δέν θά δεχόταν σέ καμμία περίπτωση.

Εἶναι αὐτό πού μᾶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή καί μᾶς προτρέπουν οἱ Ἀπόστολοι ὅτι σέ ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τά ὑλικά καί τά γήϊνα πρέπει νά ὑπακοῦμε καί νά ὑποτασσώμεθα σέ ὅλες τίς ἀρχές καί ἐξουσίες τοῦ κόσμου, «ἀρχαῖς καί ἐξουσίαις ὑποτάσσεσθαι» (Τιτ. γ’, 1), καί «ὑποτάγητε οὖν πάσῃ ἀνθρώπινῃ κτίσει διά τόν Κύριον, εἴτε βασιλεῖ, ὡς ὑπερέχοντι, εἴτε ἡγεμόσιν...» (Α’ Πετρ. β’, 13).

Ὑπάρχει λοιπόν «προσκύνησις» καί «Προσκύνησις», «σφράγισμα» καί «Σφράγισμα», «ὑποταγή» καί «Ὑποταγή».

Ἄλλο τό νά προσκυνήσουμε κάποιον ὡς ἄρχοντα καί βασιλιά γιά τό ἀξίωμα καί τήν θέση του καί ἄλλο νά τόν προσκυνήσουμε ὡς θεό.

Πότε δεχώμαστε τό «666» καί πότε Ὄχι;

Εἶναι ἄλλο πρᾶγμα δηλαδή, νά χρησιμοποιοῦμε διάφορα προϊόντα, ἀντικείμενα καί δημόσια ἔγγραφα, (ἠλεκτρονικές Κάρτες καί ἄλλα πολλά, πού ἔχουν ἐπάνω τους μαγνητικές λωρῖδες, «bar code», μικροτσίπ  ἤ  ἄλλη τεχνολογία)  πού τά ἔχουν «σφραγίσει» μέ τό 666, χωρίς τήν θέλησή μας καί χωρίς νά μᾶς ρωτήσουν, καί ἄλλο νά δεχθοῦμε ἑκούσια, μέ τήν θέλησή μας καί συνειδητά τό σφράγισμα μέ τό «666» προσκυνώντας τόν Ἀντίχριστο ὡς θεό, γιά νά μποροῦμε νά κινούμεθα ἐλεύθερα, νά χρησιμοποιοῦμε διάφορα πράγματα καί νά ἀπολαμβάνουμε ὅ,τι θέλουμε καί μᾶς προσφέρει τό Κράτος τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἄλλο νά ὑποταχθοῦμε σέ κάποιον ἤ κάποιους ὡς ὑπερέχοντας καί ἐξουσιαστάς (ὅπως εἴμασταν 400 χρόνια ὑποταγμένοι στούς Τούρκους ἤ ὅπως ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος ὑποτεταγμένος στό Τοῦρκο ἀφέντη του καί τοῦ ἔκανε ὅ,τι ζητοῦσε, ἐκτός βέβαια ἀπό τό νά ἀρνηθεῖ τήν Πίστη του) καί ἄλλο νά ἀρνηθοῦμε τήν πίστη μας δεχόμενοι τήν δική τους ἤ νά ὑποταχθοῦμε σ’ αὐτόν ἤ σ’ αὐτούς ὡς θεό ἤ θεούς.

Ἐάν λοιπόν δέν ὑπάρχει διαφορά καί διάκριση μεταξύ ὅλων τῶν ἀνωτέρω, γιατί ἐπέτρεπε ὁ Θεός νά γίνονται καί νά συμβαίνουν ὅλα αὐτά, ἐάν ἦτο κάτι ἐφάμαρτο καί κακό;

Καί ἐάν ἔχει ἔτσι τό θέμα, τότε γιατί δέν μᾶς τό ἐπεσήμανε μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Προφῆτες Του, ἤ μέ κάποιον ἄλλο τρόπο γιά νά τό γνωρίζουμε καί ἐμεῖς σήμερα καί νά μήν ὑποπέσουμε στά ἴδια σφάλματα;

Ἀλλά μήπως καί ὁ ἴδιος ὁ Θεός μας σέ μία παρόμοια περίπτωση δέν μᾶς ἔδωσε παρόμοια ἀπάντηση;

Σέ κάποιους πού πῆγαν νά Τόν ξεγελάσουν καί νά Τόν «πιάσουν» ἀπό κάτι γιά νά βροῦν ἀφορμή νά Τόν κατηγορήσουν καί νά Τόν συλλάβουν τί ἀπήντησε ὅταν τοῦ ἔδειξαν τό νόμισμα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης πού εἶχε ἐπάνω τήν κεφαλή τοῦ αὐτοκράτορα καί τόν ρώτησαν ἐάν πρέπει νά ἀποδίδουν τούς φόρους στόν Καίσαρα;

Σημειωτέον ὅτι οἱ αὐτοκράτορες ἐκείνη τήν ἐποχή εἶχαν θεοποιήσει τόν ἑαυτόν τους, ἄρα τό νόμισμα ἀφοῦ εἶχε ἐπάνω του τήν μορφή τῶν αὐτοκρατόρων, ἦταν τρόπον τινα σάν μιά «εἰκόνα» τοῦ αὐτοκράτορα καί μέ τή λογική τή δική τους ὅποιος τό ἔπιανε στά χέρια του ἤ τό χρησιμοποιοῦσε κατά οἱονδήποτε τρόπο, ἦταν σάν νά ἀποδεχόταν τόν εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα καί σάν νά τόν προσκυνοῦσε.

Τί τούς ἀπήντησε ὅμως ὁ Κύριός μας; «Ἀπόδοτε τά Καίσαρος Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Ματθ. κβ’, 21).

Δηλαδή ὅ,τι ἀνήκει στόν Καίσαρα, στόν αὐτοκράτορα, στόν βασιλιά, στόν ἄρχοντα, στό κράτος θά λέγαμε σήμερα, δῶστε το. Προσέξτε μόνο μήν τούς δώσετε ὅ,τι ὀφείλετε σέ μένα, δηλαδή τήν πίστη σας πρός ἐμέ. Τήν προσκύνησή σας σέ ἐμένα ὡς Θεό.

Ὅ,τι δήποτε δέν ἔχει νά κάνει μέ τήν Πίστη σας, τήν λατρεία σας καί τήν προσκύνησή σας σέ ἐμένα, τόν μόνο Ἀληθινό Θεό, ἄν σᾶς τό ζητήσουν, μήν τούς τό ἀρνηθεῖτε, δῶστε το.

Εἶναι αὐτό πού μᾶς λέει μέ ἄλλα λόγια ὁ Μεγάλος καί σύγχρονος Ἅγιός μας Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός:

«Τά πάντα μποροῦν νά σᾶς τά πάρουν. Τά πάντα μπορεῖ νά σᾶς τά ζητήσουν καί νά τά πάρουν. Δῶστε τα μήν φοβᾶστε. Μόνο ΧΡΙΣΤΟΣ καί ΨΥΧΗ σᾶς χρειάζονται. Αὐτά μήν τά δώσετε. Ἀκόμη καί ὅλος ὁ κόσμος νά πέσει ἐπάνω σας γιά νά σᾶς τά πάρει μήν τά δώσετε, γιατί μόνο μέ τήν θέλησή σας μποροῦν νά σᾶς τά πάρουν». (Πατροκοσμᾶς, σελ. 126).

Τί λοιπόν «ἔτι χρείαν ἔχουμε μαρτύρων»; Ὁ ἴδιος ὁ Θεός μας καί οἱ Ἅγιοι μᾶς λένε πῶς πρέπει νά συμπεριφερόμεθα καί τό τί πρέπει νά κάνουμε σέ παρόμοιες περιπτώσεις.

Τότε λοιπόν καί μόνον τότε θά ἀρνηθοῦμε ΕΞ ΑΠΑΝΤΟΣ νά παραλάβουμε καί νά χρησιμοποιήσουμε τό «666» σέ ὁποιαδήποτε μορφή, ὅπου καί ὅπως καί ἐάν εὑρίσκεται, σέ ἀντικείμενα, προσωπικά ἔγγραφα καί ἠλεκτρονικές Κάρτες, ἐάν μᾶς ζητηθεῖ ἀπό κάπου ἤ κάποιον ἄμεσα ἤ ἔμμεσα νά ἀρνηθοῦμε τήν Πίστη μας, τόν Χριστόν μας, τόν Θεόν μας, τόν Κύριόν μας.

Φυσικά, δέν ἀναφέρουμε τήν περίπτωση πού πᾶμε ἀπό μόνοι μας ἑκούσια καί προσκυνᾶμε τόν Ἀντίχριστο, γιά νά πάρουμε τήν Σφραγίδα καί τό χάραγμά του μέ τόν «μαγικό» ἀριθμό «666», μέ τόν ὁποῖον θά μποροῦμε νά κάνουμε τά πάντα, γιατί αὐτό θεωρεῖται δεδομένο καί ξεκάθαρο, ὅτι εἶναι ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Πίστεώς μας καί ὑποταγή στόν Ἀντίχριστο.

Σ’ αὐτήν τήν περίπτωση λοιπόν, ἄς  βροντοφωνάξουμε ἕνα μεγάλο ΟΧΙ καί πάλιν ΟΧΙ!  Ἄς ποῦμε σέ ὅλους αὐτούς, ὅτι δέν ἀρνούμαστε τόν Κύριόν μας, προκειμένου νά παραλάβουμε ὁ,τιδήποτε χρήσιμο καί ἀπαραίτητο σ’ αὐτή τήν ζωή γιά νά ζήσουμε ἤ νά περάσουμε ὄμορφα καί καλά.

Καί τότε ἄς μιμηθοῦμε τούς χιλιάδες καί ἑκατομμύρια μάρτυρες σ’ ὅλη τήν γῆ πού δέν δέχθησαν οὔτε κατ’ ἐλάχιστο νά προδώσουν τήν Πίστη τους ἔναντι ὁποιουδήποτε ἀνταλλάγματος μικροῦ ἤ μεγάλου.

Ἡ χρήση ἑνός συμβόλου δέν σημαίνει ἀναγκαστικά καί τήν ἀποδοχή του. Σήμερα ποιά στάση πρέπει νά τηρήσουμε ἀπέναντι στόν «666»;

Ἀλλά ἄς ρωτήσουμε ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι ὅπου τίθεται καί τοποθετεῖται  τό 666 ὑπάρχει σφράγισμα ἤ  μολυσμός.

Ἐάν ἔλθει δηλαδή  κάποιος τήν νύκτα πού κοιμᾶστε καί σᾶς τοποθετήσει τόν ἀριθμό 666 σέ ὅποια δήποτε μορφή, ἔξω ἀπό τό σπίτι ἤ τό αὐτοκίνητό σας θά μολύνει τό σπίτι καί τό αὐτοκίνητό σας καί ἐσεῖς θά πάψετε νά μένετε μέσα στό σπίτι σας καί νά χρησιμοποιεῖτε τό αὐτοκίνητό σας; Φυσικά καί ὄχι.

Ἀλλά νά τό πῶ καί διαφορετικά.

Ἄς πάρουμε καί τήν ἀντίθετη περίπτωση πού ὄντως, πράγματι ὑπάρχει μολυσμός.

Ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι κάποιοι σατανιστές καί ἀντίχριστοι μπαίνουν μέσα σέ μία Ἐκκλησία Ὀρθόδοξη καί τήν μολύνουν μέ πολλούς καί διαφορετικούς τρόπους. Μέ ἀκαθαρσίες, μέ ἀκατανόμαστες πράξεις, μέ θυσίες στόν σατανᾶ, μέ ἀντίχριστα σύμβολα, μέ τό «666» καί ἄλλα πολλά.

Τί θά κάνουμε ἐμεῖς ὅταν θά πᾶμε τήν ἑπόμενη μέρα καί θά ἀντικρύσουμε ὅλα αὐτά τά αἴσχη καί τίς βεβηλώσεις; θά φύγουμε καί θά ἐγκαταλείψουμε τήν Ἐκκλησία μας ἐπειδή τήν μόλυναν οἱ σατανιστές καί οἱ ἀντίχριστοι; ἤ θά τήν καθαρίσουμε ἀπό τίς βρωμιές τίς ἀκαθαρσίες, τά σύμβολά τους τά ἀντίχριστα καί δαιμονικά καί στήν συνέχεια ὁ ἱερεύς καί ὁ ἐπίσκοπος θά διαβάσει εἰδικές εὐχές γιά τήν περίσταση ἐξαγιάζοντας ξανά τόν ἱερό Ναό, διώχνοντας καί ἐξορκίζοντας τά ἀκάθαρτα πνεύματα καί δαιμόνια πού ἴσως ἐγκασταστάθηκαν ἐκεῖ λόγω τῶν τελετῶν καί ἐπικλήσεων τῶν σατανιστῶν καί ἀντιχρίστων ὀργάνων του;

Φυσικά τό δεύτερο.

Ἐάν λοιπόν σ’ αὐτή τήν περίπτωση πού καθαρά καί ἐξώφθαλμα μόλυναν καί βεβήλωσαν τόν ἱερό Ναό, κάνοντας τελετές καί θυσίες στόν σατανᾶ, ὁ Ναός μολύνθηκε μέν ἀπό τόν διάβολον διά μέσου τῶν ὀργάνων του, ἀπεκαταστάθη δέ ἀπό τόν Θεόν διά μέσου τῶν λειτουργῶν Του, τότε γιατί καί ἐμεῖς σέ μία ἀνάλογη περίπτωση νά μήν μποροῦμε νά πράξουμε τό ἴδιο καί νά ἀποκαταστήσουμε κάποια πράγματα, ὅταν ΔΕΝ μπορεῖ νά γίνει κάτι ἄλλο, ἤ ΔΕΝ γίνεται διαφορετικά;

Δηλαδή ἐάν αὔριο ὁ σατανᾶς μέ τά ὄργανά του, μέ κάποιο τρόπο μολύνουν καί σφραγίσουν, τά κτίρια, τά σπίτια, τούς δρόμους, τά βουνά, τά αὐτοκίνητα, τά λεωφορεῖα, τά τραῖνα, τά ἀεροπλάνα, καί ὁ,τιδήποτε ἄλλο ὑπάρχει ἐπάνω στή γῆ, ἐμεῖς θά πρέπει, ἤ νά βγάλουμε φτερά καί νά πετάξουμε, ἤ νά φωνάξουμε «ἐξωγήϊνους» (ἄλλη πλάνη καί αὐτή μέ τούς ἐξωγήϊνους...) νά μᾶς πάρουν μαζί τους σέ ἄλλο πλανήτη, ἤ νά πεθάνουμε μέ κάποιο τρόπο, διότι τίποτε πλέον δέν θά μποροῦμε νά χρησιμοποιήσουμε, οὔτε πουθενά νά πατήσουμε καί νά παραμείνουμε, οὔτε πουθενά πλέον θά μποροῦμε νά ζήσουμε, ἀφοῦ τά πάντα θά ἔχουν μολυνθεῖ καί σφραγιστεῖ ἀπό τόν Διάβολο, τόν Ἀντίχριστο καί τά ὄργανά του; Ὡραία λογική!!!

Ἤ θά ἀδιαφορήσουμε γιά ὅλα αὐτά, ἀφοῦ πρῶτον δέν τούς ἀνήκουν, δεύτερον δέν μᾶς ρώτησαν γιά νά τά κάνουν, ἀλλά τά ἔκαναν ἐν ἀγνοία μας καί τρίτον καί τό βασικώτερο δέν μᾶς ζήτησαν νά ἀρνηθοῦμε τήν Πίστη μας καί τόν Θεό, γιά νά μᾶς δώσουν τήν δυνατότητα νά χρησιμοποιήσουμε κάποια ἀπ’ αὐτά ἤ ὅλα ἀπ’ αὐτά τά ἀγαθά;

Θά ἀδιαφορήσουμε φυσικά παντελῶς.

Θά κάνουμε τόν σταυρό μας καί τήν προσευχή μας, θά ἐπικαλεστοῦμε τήν βοήθεια καί προστασία τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ μας καί θά συνεχίσουμε μέ τήν Εὐχή Του τή ζωή μας καί τόν ἀγώνα μας.

Ἄλλωστε ἄς μήν ξεχνᾶμε, ὅτι «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς». Ἡ γῆ ὅπως καί ὅλα πάνω σ’ αὐτή εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός τά ἔφτιαξε καί σ’ Ἐκεῖνον ἀνήκουν. Δέν μπορεῖ κανείς νά τά οἰκειοποιηθεῖ. Οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε Ἀντίχριστος οὔτε καί αὐτός ὁ διάβολος.

Ἀκόμη καί ἐάν ἐκεῖνοι μέ κάποιο τρόπο μολύνουν ὁρισμένα δημιουργήματα ἔμψυχα ἤ ἄψυχα τοῦ Θεοῦ, ποιός εἶναι πιό ἰσχυρός καί πιό ἀνώτερος, ὁ Σατανᾶς ἤ ὁ Θεός;

Οὔτε συζήτηση. «Μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α’ Ἰω. δ’, 4). Ὁ διάβολος ὄχι τόν Θεόν δέν μπορεῖ νά ἀντικρύσει, ἀλλά οὔτε κἄν αὐτό τό σύμβολόν Του, τόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό, «φρίττει γάρ καί τρέμει μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν».

Ἄλλωστε ὅταν εἴμαστε κοντά Του πραγματικά καί ἔχουμε δυνατή πίστη, μποροῦμε νά κάνουμε θαύματα, νά ἐγείρουμε παράλυτο, νά ἀναστήσουμε νεκρό, νά ἐκδιώξουμε δαιμόνια νά κάνουμε τά πάντα μέ τήν χάρη καί τήν δύναμη τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τοῦτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καί μεταβήσεται» (Ματθ. ιζ’, 20). Καί «σημεῖα δέ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει· ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβάλουσι· γλῶσσαις λαλήσουσι καιναῖς· ὄφεις ἀροῦσι· κἄν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μή αὐτούς βλάψει· ἐπί ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καί καλῶς ἕξουσιν» (Μαρκ. ιστ’ 17-19).

Τί νά φοβηθοῦμε λοιπόν καί τί μπορεῖ νά μᾶς κάνουν; Τίποτε.

Αὐτά βέβαια ὅσον ἀφορᾶ τά ἄψυχα, ἤ τά ἔμψυχα ἄλογα ζῶα.

Διότι ὅσον ἀφορᾶ τόν ἄνθρωπον τά πράγματα ἀλλάζουν. Ἐκεῖ παίζει ρόλο καί ἔχει μεγάλη σημασία ἐάν ἑκούσια ἤ ἀκούσια μᾶς μολύνουν ἤ μᾶς σφραγίζουν. Καί ἐάν μέν ἀκούσια οἱ ἐπιπτώσεις εἶναι μηδαμινές, ἐάν δέ ἑκούσια καί θεληματικά οἱ ἐπιπτώσεις εἶναι μεγάλες καί πολλές φορές ἀνεπανόρθωτες.

Νά μήν τά μπερδεύουμε λοιπόν τά πράγματα καί νά μήν βλέπουμε παντοῦ τό φάντασμα τοῦ «666» καί τόν Ἀντίχριστον καί νά νομίζουμε ὅτι  ὅλα ὅσα ἔχουν ἐπάνω τους  τό «666»,  εἶναι «σφραγισμένα» ἤ «μολυσμένα»  δίδοντας ἔτσι ἀφορμή ἀφ’ ἑνός μέν νά μᾶς κοροϊδεύουν καί νά μᾶς χλευάζουν κάποιοι πού γνωρίζουν, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά γινόμαστε αἰτία νά μήν πιστεύουν τήν ἀλήθεια καί τά πραγματικά γεγονότα γύρω ἀπό τόν Ἀντίχριστο καί τό «666»  κάποιοι ἄλλοι, ἐξ αἰτίας κάποιων ὑπερβολῶν καί ἀνυπόστατων πραγμάτων, ἀπό μερικούς.

Συμπέρασμα

Δέν εἶναι λοιπόν, οὔτε «σφραγισμένα» οὔτε «εἰδωλόθυτα-μολυσμένα» ὅλα ἐκεῖνα τά προϊόντα καί ἀντικείμενα πού ἔχουν ἐπάνω τους τό «666» ὑπό τήν μορφή  «bar code», μικροτσίπ ἤ ἄλλο τι.

Οὔτε φυσικά καί ἐάν τά χρησιμοποιήσει κάποιος Σφραγίζεται,  προσφραγίζεται, ἀρνεῖται τό Βάπτισμα του, μολύνεται, ἤ ἄλλο τι.

Καί ἄρα, σχετικά μέ ὅλα τά προηγούμενα, ἐάν  παρόλες τίς ἀντιδράσεις καί διαμαρτυρίες καί ἀγῶνες μας δέν μπορέσουμε τελικά νά ἀνατρέψουμε τήν κατάσταση (πού εἶναι τώρα πιά καί καί τό πιό πιθανόν) καί γίνουν ὅλα αὐτά Νόμος τοῦ Κράτους καί ἐφαρμοσθοῦν ὑποχρεωτικά, τότε ἰσχύουν ὅλα αὐτά πού εἴπαμε πιό πρίν. Δηλαδή  μποροῦμε χωρίς κανένα δισταγμό καί ἀμφιβολία νά τήν παραλάβουμε, καί νά τήν χρησιμοποιήσουμε ἀποδίδοντας "στόν Καίσαρα τά τοῦ Καίσαρος" ἀφοῦ ὅπως σαφέστατα ἀποδείξαμε οὔτε  Σφράγισμα εἶναι, οὔτε  προσφράγισμα, οὔτε "ἀρραβῶνας", οὔτε κάτι ἄλλο παρόμοιο. Ἀρκεῖ βέβαια ὅπως εἴπαμε νά μήν προσκυνήσουμε τόν Ἀντίχριστον ἤ ἀρνηθοῦμε τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά πού πιστεύουμε.

Τελικά πρέπει  νά ἀνησυχοῦμε καί νά ἀποφεύγουμε τό «666»;

Ἄρα λοιπόν,ἀφοῦ οὔτε Σφραγίζεται κανείς, οὔτε προσφραγίζεται, οὔτε ἀρνεῖται τό Βάπτισμα του, οὔτε μολύνεται, ἤ ἄλλο τι, ἐάν χρησιμοποιήσει ὅλα αὐτά τά προϊόντα-ἀντικείμενα πού ἔχουν ἐπάνω τους  τό «666», τότε ὅλα αὐτά δέν εἶναι τίποτε; Δέν πρέπει νά ἀνησυχοῦμε; Ἄδικα ἔγινε καί γίνεται ὅλος αὐτός ὁ θόρυβος; Καί πάλι ὄχι.

Δέν χρειάζεται ἀπό τό ἕνα ἄκρο νά πηγαίνουμε ἀπαραιτήτως στό ἄλλο.

Ὑπάρχει καί ἡ βασιλική ὁδός, τό μέσον.

Καί γιά νά εὐθυμήσουμε λίγο νά ἀναφέρω καί τή γνωστή ἱστορία μέ τήν καμήλα:

«Κάποτε ρώτησαν μιά καμήλα ἐάν προτιμάει τίς ἀνηφόρες ἤ τίς κατηφόρες καί ἐκείνη ἀπήντησε. Καλά χάθηκε ὁ ἴσιος δρόμος;»

Μπορεῖ τά προϊόντα-ἀντικείμενα πού ἔχουν ἐπάνω τους τό «666» νά μήν συνιστοῦν Σφράγισμα ἤ κάτι σχετικό μ’αὐτό, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι εἶναι καί ἀκίνδυνα.

Ὅπως ἔχουμε πεῖ πολλές φορές μέχρι τώρα μέσα ἀπό τό Περιοδικό μας τίς ἐκπομπές μας καί τά σχετικά βιβλία μας, ἀλλά καί στό παρόν βιβλίο, τό «666» σέ οἱανδήποτε μορφή καί ἄν εὑρίσκεται, εἶναι τό ὄνομα, ὁ ἀριθμός τό σύμβολο καί ἡ ΣΦΡΑΓΙΔΑ τοῦ Ἀντιχρίστου μέ τό ὁποῖο θά σφραγίσει, ὅλους τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς γιά νά μήν μπορεῖ κανείς νά πουλᾶ ἤ νά ἀγοράζει, ἐάν δέν ἔχει καί δέν ἐπιδεικνύει τήν καταραμένη σφραγῖδα του μέ τόν δυσώνυμο ἀριθμό «666».

Στόχος τοῦ διαβόλου:ἡ ἀπώλεια τοῦ ἀνθρώπου

Στόχος λοιπόν εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει δημιουργηθεῖ «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ.

Ἀνέκαθεν ὁ Σατανᾶς ἐπειδή δέν μπορεῖ νά βλάψει τόν Θεόν, ἀφοῦ μπροστά Του εἶναι ἕνα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ, προσπαθεῖ νά βλάψει τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Μισεῖ τόν Θεό καί κατ’ ἐπέκταση τόν ἄνθρωπο, πού εἶναι εἰκόνα Του. Γι’ αὐτό καί λέγεται μισόκαλος, ἀνθρωποκτόνος, ψεύστης.

Ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας ψεύδεται καί διαστρέφει τήν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, διέβαλε τόν Θεό στούς ἀνθρώπους γι’ αὐτό λέγεται καί διάβολος, ὁδηγώντας στήν φθορά, στήν ἁμαρτία καί στόν θάνατο (προσωρινό καί αἰώνιο) τό ἀνθρώπινο γένος.

Γι’ αὐτό κάνει ὅ,τι κάνει ὁ Σατανᾶς. Γι’ αὐτό ἀγωνίζεται. Γι’ αὐτό θά στείλει τόν Ἀντίχριστον προκειμένου νά πάρει μέ τό μέρος του ὅσο τό δυνατόν περισσότερους ἀνθρώπους. Αὐτούς λοιπόν θέλει ἑκούσια νά κερδίσει ὁ Διάβολος διά τοῦ ὀργάνου του Ἀντιχρίστου, σφραγίζοντας τους μέ τήν Σφραγίδα του πού σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἱππόλυτο σημαίνει:

«Ἀρνοῦμαι τόν ποιητήν τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ἀρνοῦμαι τό ἅγιον βάπτισμά μου καί πιστεύω ἐσένα καί συντάσσομαι μαζί σου...»

Ἐδῶ θέλω νά ὑπενθυμίσω στήν ἀγάπη σας δυό πράγματα.

α) Ὅταν βαπτίζεται κάποιος εἶναι ἀπαραίτητο νά προσέλθει ἀπό μόνος του καί νά δηλώσει ἑκούσια ὅτι ἀποτάσσεται τόν Διάβολο καί ὅλα τά ἔργα του καί συντάσσεται μέ τόν Χριστόν.

Μόνο τότε τό βάπτισμα εἶναι ἔγκυρο ἔχει ἰσχύ καί κατέρχεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ.

Στήν περίπτωση βέβαια τῶν νηπίων τήν ὁμολογία τήν κάνει ὁ ἀνάδοχος (Νονός-Νονά) γι’ αὐτό καί ἔχει μεγάλη εὐθύνη γιά τήν πνευματική πρόοδο τοῦ πνευματικοῦ του παιδιοῦ καί θά δώσει μεγάλο λόγο τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, ἐάν δέν ἐκτελέσει τά καθήκοντα καί τίς ὑποχρεώσεις του.

β) Ὅταν κάποιος γίνεται Μοναχός καί παίρνει τό Μέγα καί Ἀγγελικό σχῆμα, κατά τήν ὥρα τῆς κουρᾶς του τόν ρωτάει ὁ πνευματικός:

«Τί προσῆλθες ἀδελφέ, προσπίπτων τῷ ἁγίῳ Θυσιαστηρίῳ καί τῇ ἁγία συνοδείᾳ ταύτη;»

- «Ποθῶν τόν βίον τῆς ἀσκήσεως τίμιε Πάτερ», ἀπαντάει ὁ Μοναχός:

Καί τόν ξαναρωτᾶ ὁ Γέροντας:

- «Ἑκουσία σου τῇ γνώμῃ προσέρχῃ τῷ Κυρίῳ;»

- «Ναί, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, τίμιε Πάτερ», ἀπαντάει ὁ Μοναχός.

- «Μή ἔκ τινος ἀνάγκης ἤ βίας;» ξαναρωτᾶ ὁ Γέροντας;

- «Οὐχί τίμιε Πάτερ», ξαναπαντάει ὁ Μοναχός.

- «Βλέπε τέκνον, οἵας συνθήκας δίδως τῷ Δεσπότῃ Χριστῷ. Ἄγγελοι γάρ πάρεισιν ἀοράτως ἀπογραφόμενοι τήν ὁμολογίαν σου ταύτην, ἥν μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι ἐν τῇ δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ...»[175\ (Μέγα Εὐχολόγιον)

Καί μόνον τότε προχωρᾶ ὁ ἱερέας στήν ὑπόλοιπη τελετή τῆς κουρᾶς, ἀφοῦ τοῦ ἐφιστήσει τήν προσοχή σ’ αὐτό πού ἔχει σκοπό νά ὑπηρετήσει καί ἀφοῦ ἔλαβε πολλές ἀπαντήσεις ὅτι γνωρίζει τί κάνει καί ὅτι ἀπό μόνος καί ἑκούσια προσέρχεται γιά νά πάρει τό μέγα Ἀγγελικό Σχῆμα καί νά ὑπηρετήσει τόν Θεόν.

Σφραγῖδα δίνει ὁ Θεός γιά νά κάνει δικό Του ἕνα ἄνθρωπο,

Σφραγῖδα καί ὁ διάβολος γιά νά κάνει δικό του ἕνα ἄνθρωπο.

Ἑκούσια καί συνειδητά πρέπει νά προσέλθει κάποιος στόν Χριστό γιά νά γίνει δοῦλος Του.

Ἑκούσια καί συνειδητά πρέπει νά προσέλθει κάποιος στόν Ἀντίχριστο γιά νά γίνει δοῦλος του.

Ἡ θεληματική ἀποδοχή τοῦ Ἀντιχρίστου
καί τοῦ Σφραγίσματός του

Ἔτσι λοιπόν καί ὁ Ἀντίχριστος. Τόν ἐνδιαφέρει νά τόν προσκυνήσουν καί νά πάρουν τήν σφραγίδα του ἑκούσια, οἰκειοθελῶς καί ἀπό μόνοι τους ἐλεύθερα οἱ ἄνθρωποι, ἀνεξάρτητα γιά ποιό λόγο.

Δέν τόν ἐνδιαφέρει ὁ λόγος καί ἡ αἰτία πού θά τόν προσκυνήσουν, ὅπως δέν τόν ἐνδιέφερε καί στήν περίπτωση τοῦ Χριστοῦ μέ τούς τρεῖς πειρασμούς στό Σαραντάριο Ὄρος.

Ἄλλοι θά τόν προσκυνήσουν καί θά λάβουν τήν σφραγίδα του, ἐπειδή θά τόν πιστέψουν ὡς θεό.

Ἄλλοι γιά νά τούς δώσει θέσεις καί ἀξιώματα.

Ἄλλοι γιά νά ἀπολαύσουν τά «ἀγαθά» του.

Ἄλλοι γιατί ἔχουν βολευθεῖ καί δέν θέλουν νά χάσουν τίς εὐκολίες τους.

Ἄλλοι γιατί θά τόν φοβοῦνται.

Ἄλλοι γιά νά μήν τούς βασανίσει.

Ἄλλοι γιατί δέν θά ἀντέξουν τά βασανιστήρια πού θά τούς κάνει, προκειμένου νά τόν δεχθοῦν καί νά τόν προσκυνήσουν ὡς θεό, ἤ νά πάρουν τό χάραγμά του.

Ἄλλοι λοιπόν θά πάρουν τό χάραγμά του γιά τόν ἕνα καί ἄλλοι γιά τόν ἄλλο λόγο. Δέν ἔχει καί πολλή σημασία ὁ λόγος. Τό ἀποτέλεσμα ἔχει σημασία καί αὐτό εἶναι πού μετρᾶ γιά ὅλα τά πράγματα.

Τί νά τό κάνει π.χ. ἕνας ἄνδρας πού ἡ γυναῖκα του τοῦ ἤτανε πιστή 10 ὁλόκληρα χρόνια καί στήν συνέχεια τόν ἀπάτησε; Σημασία δέν ἔχει τό πρίν, ἀλλά τό τέλος.

Στούς Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες π.χ. μπορεῖ κάποιος καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ ἀγωνίσματος νά ἔρχεται πρῶτος, ἀλλά ἐπειδή λίγα μέτρα ἤ λίγα δευτερόλεπτα πρίν τό τέλος τόν περνοῦν κάποιοι ἄλλοι, αὐτός δέν βγαίνει νικητής, δέν κερδίζει δέν στεφανώνεται.

Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριός μας στό συγκεκριμένο κεφάλαιο γιά τόν Ἀντίχριστο μᾶς τονίζει: «ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. κδ’, 13).

Ἔτσι λοιπόν, μόνον ἡ ἑκούσια καί θεληματική παραλαβή τῆς σφραγῖδας τοῦ Ἀντιχρίστου μέ τό χάραγμα τοῦ ὀνόματος ἤ τοῦ ἀριθμοῦ αὐτοῦ «666» ἀπό τόν ἄνθρωπο ἔχει σημασία διότι μόνο αὐτή τόν χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί τίποτε ἄλλο.

«Τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» γιά ὅλα τά θέματα

Πλήν ὅμως θά πρέπει νά λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας καί νά προσέξουμε καί τά ἑξῆς.

Ὅλα τά πράγματα στήν ζωή μας ἔχουν μιά κλιμάκωση.

Κανείς δέν γεννήθηκε καί ἔφθασε κατ’ εὐθείαν στήν ἡλικία τῶν 10, 20 30, 50 ἤ 100 χρονῶν.

Κανείς δέν πῆγε κατ’ εὐθείαν γιά μετεκπαίδευση ἤ doctora.

Κανείς δέν ἔγινε κατ’ εὐθείαν Διευθυντής στήν ἐργασία του.

Κανείς δέν ἔφθασε πολύ ψηλά ἀμέσως.

Κανείς δέν ἔφθασε στήν ἁγιότητα καί στήν θεία μέθεξη ἀπό τήν μία μέρα στήν ἄλλη καί τό ἀντίθετο βέβαια ἰσχύει ἐδῶ. Δηλαδή κανείς δέν ἔφθασε νά γίνει πολύ ἁμαρτωλός καί κακός ἤ φονιάς, ληστής καί ἐγκληματίας ἀπό τήν μιά μέρα στήν ἄλλη.

Ὅλα ἔχουν τόν χρόνο τους καί τόν κατάλληλο καιρό τους.

Ἐδῶ, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας, περίμενε νά ἔλθει ὁ κατάλληλος καιρός γιά νά γεννηθεῖ. «ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ...» (Γαλ. δ’, 4).

Ἀκόμη καί ὅταν ζοῦσε ἐδῶ στήν γῆ δέν ἔκανε κάποια πράγματα ἐάν δέν ἐρχόταν ἡ κατάλληλη στιγμή καί ὥρα. «οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου» (Ἰω. β’, 4) καί «οὔπω ἐληλύθει ἥ ὥρα αὐτοῦ» (Ἰω. ζ’, 30).

Ἔτσι καί ὁ σατανᾶς μέ τόν Ἀντίχριστο καί τά ὄργανά του.

Ξέρουν ὅτι δέν μποροῦν ἀπό τήν μία ἡμέρα στήν ἄλλη νά πραγματοποιήσουν τά σχέδιά τους. Γνωρίζουν ὅτι χρειάζεται ἀρκετό χρόνο γιά νά γίνει ἡ ὅλη ὑποδομή τοῦ συστήματός τους γιά νά μπορέσουν νά ἐπιτύχουν τά σχέδιά τους.

Πρέπει σιγά σιγά νά ἐνσταλάζουν τό ὑπνωτικό καί τό δηλητήριο στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων γιά νά μήν πάρουν εἴδηση, τί γίνεται.

Πρέπει σιγά-σιγά νά ἀμβλύνουν, τήν συνείδηση τῶν ἀνθρώπων σέ ὅλα τά θέματα πού ἀφοροῦν Ὀρθοδοξία Πατρίδα, Οἰκογένεια, Παραδόσεις, Ἀξίες, Ἰδανικά καί νά μειώσουν σιγά-σιγά τίς ἀντιστάσεις τους.

Τό παράδειγμα μέ τόν Βάτραχο καί τό ζεστό νερό

Οἱ φυσιοδῖφες μέσα ἀπό τήν παρατήρηση καί τά πειράματά τους ἀναφέρουν μία πολύ χαριτωμένη ἱστορία γιά τόν βάτραχο.

«Ἐάν πάρεις, λένε, ἕναν βάτραχο καί τόν πετάξεις μέσα σέ μία λεκάνη μέ ζεστό-καυτό νερό, ἀμέσως θά ἐνεργήσουν τά ἀντανακλαστικά του καί θά πεταχθεῖ-πηδήξει ἔξω ἀπό τήν λεκάνη. Ἐάν πάρεις ὅμως τόν ἴδιο βάτραχο καί τόν βάλεις σέ μία λεκάνη μέ νερό πού ἔχει τήν φυσιολογική θερμοκρασία περιβάλλοντος καί στήν συνέχεια κάτω ἀπό τήν λεκάνη ἀνάψεις μία ἑστία πολύ σιγανῆς φωτιᾶς ἡ ὁποία νά ζεσταίνει πολύ ἀργά καί σιγά-σιγά τό νερό προσθέτοντας π.χ. κάθε πέντε λεπτά ἐλάχιστους βαθμούς θερμοκρασία, τότε ὁ βάτραχος ὄχι μόνον δέν θά πηδήξει ἔξω ἀπό τό νερό, ἀλλά θά τοῦ ἀρέσει αὐτή ἡ πολύ μικρή σταδιακή αὔξηση τῆς θερμοκρασίας τοῦ νεροῦ, μέ ἀποτέλεσμα σιγά-σιγά νά χαλαρώνουν τό σῶμα καί οἱ μῦς του καί ὅταν τελικά ἀντιληφθεῖ ὅτι τό νερό καίει πολύ καί εἶναι ἐπικίνδυνο γι’ αὐτόν δέν ἔχει πλέον τήν δύναμη νά ἀντιδράσει γιατί ἔχει παραλύσει τελείως καί ἔχει παραδοθεῖ».

Καί στήν συνέχεια βέβαια ψήνεται καί κατόπιν πεθαίνει.

Νομίζω ὅτι εἶναι πολύ κατανοητό τό τί θέλει νά μᾶς πεῖ τό ἀνωτέρω παράδειγμα μέ τόν βάτραχο καί δέν χρειάζεται νά προσθέσω τό παραμικρόν.

Συνεχής πνευματικός ἀγῶνας καί ἐπαγρύπνησις

Αὐτό λοιπόν ἔκανε πάντα καί συνεχίζει νά κάνει ὁ Διάβολος στούς ἀνθρώπους. Ἔτσι ἔριξε ἀπό πολύ ψηλά «μεγάλα ἀναστήματα» πατέρων ἁγίων, ἀσκητῶν. Γι’ αὐτό οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες μᾶς ἐφιστοῦν τήν προσοχή στό συγκεκριμένο θέμα. Γι’ αὐτό μᾶς λέγουν ὅτι δέν πρέπει ποτέ νά ἀμελοῦμε τόν πνευματικό μας ἀγῶνα καί δέν πρέπει νά ἐπαναπαυόμεθα ἐπειδή φθάσαμε κάπου, ἔστω καί ψηλά. Διότι μιά μικρή πορτίτσα κάποια στιγμή ἀμελείας, ραθυμίας, ἐφησυχασμοῦ νά βρεῖ ὁ διάβολος, εἰσέρχεται ἀπό ἐκεῖ καί βάζει μέσα τήν «οὐρίτσα» του. Σιγά σιγά μετά βάζει τό ἕνα πόδι του, μετά τό ἄλλο, μετά τό μισό του σῶμα, μετά τά χέρια, τό ὑπόλοιπο σῶμα καί στό τέλος τό κεφάλι του καί θρονιάζει γιά τά καλά μέσα μας ὡς «βασιλιᾶς» καί ἄντε μετά νά τόν βγάλεις.

Καί ὅλα αὐτά ἀπό μία μικρή «πορτίτσα» τῆς ψυχῆς μας.

Ἀλλά μήπως καί τά μεγαλύτερα κάστρα καί φρούρια, δέν ἔχουν πέσει καί ἁλωθεῖ ἀπό μικρές κερκόπορτες;

Ἡ σταδιακή ἀλλοίωσις στήν κοινωνική πραγματικότητα

Βέβαια θά τό διαβάσατε ἴσως πολλές φορές μέχρι τώρα καί θά τό ξαναδιαβάσετε καί ἄλλες ὅτι «τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας» (Β’ Θεσ. β’, 7) ὁ διάβολος δέν σταμάτησε ποτέ νά ἐνεργεῖ γιά νά μπορέσει νά κυβερνήσει τόν κόσμο καί νά κάνει δικούς του ὅλους τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς.

Ἀλλά γιά νά μήν ξεκινήσουμε ἀπό πολύ παλιά ἄς ξεκινήσουμε ἀπό τά δικά μας τά χρόνια. Γιά νά θυμηθοῦμε λίγο πῶς εἴμασταν καί τί γινότανε πρίν μερικές δεκαετίες καί πῶς εἴμαστε καί τί γίνεται τώρα.

α) Τότε, οἱ τηλεοράσεις ξεκινοῦσαν καί ἔκλιναν τό πρόγραμμά τους, πάντοτε μέ προσευχή καί τόν ἐθνικό μας ὕμνο.

Τώρα, πρό πολλοῦ δέν ἀκούγεται οὔτε προσευχή οὔτε ἐθνικός ὕμνος.

β) Τότε, ὅλα τά μεταφορικά μέσα λεωφορεῖα, τραῖνα, τράμ, τρόλεϋ κ.λπ. εἶχαν μέσα μπροστά καί πάνω ἀπό τήν θέση τοῦ ὁδηγοῦ κάποια εἰκόνα καί σταυρό.

Σήμερα, ἔχουν ἐξαφανισθεῖ πρό πολλοῦ στά περισσότερα ἀπό αὐτά.

γ) Τότε, ὅλα τά ἀσθενοφόρα εἶχαν ἐπάνω τους σάν ἔμβλημά τους ἕνα μεγάλο κόκκινο Σταυρό.

Σήμερα, ἔχει ἐξαφανιστεῖ ἀπ’ ὅλα τά ἀσθενοφόρα καί στή θέση του ἔχει μπεῖ κάτι πού μοιάζει μέ σταυρό. Ἕνα «Χ» καί μία κάθετη γραμμή στό κέντρο τοῦ Χ.

δ) Τότε, ὅλα τά σώματα ἀσφαλείας εἶχαν ἐπάνω στήν στολή τους καί στό πηλήκιό τους τό σύμβολο τοῦ Σταυροῦ.

Σήμερα, ἔχει ἐξαφανισθεῖ σιγά-σιγά καί σταδιακά, σχεδόν ἀπ’ ὅλα τά σώματα. Μάλιστα σέ κάποια μεταβατική περίοδο, γιά νά μήν γίνει ἀμέσως ἀντιληπτό καί νά μήν ἐπαναστατήσουν κάποιοι εὐσυνείδητοι καί ζηλωτές ἀστυνομικοί, ἄφησαν ἀπό πίσω τόν Σταυρό καί τοποθέτησαν μπροστά του μιά ζυγαριά καί ἕνα στεφάνι ἔτσι πού νά εἶναι ἐμφανῆ μόνο αὐτά καί ἀπό τόν σταυρό νά φαίνονται μόνο οἱ τέσσερις ἄκρες του.

ε) Τότε, τά κοντάρια τῆς Σημαίας μας εἶχαν ἐπάνω στήν κορυφή τόν Τίμιο Σταυρό.

Σήμερα, ἐξαφανίστηκε καί αὐτό.

στ) Τότε, οἱ μαθητές ἐσέβοντο καί «ἐφοβοῦντο» τούς δασκάλους καί καθηγητάς τους.

Σήμερα, κανείς ἀπό τούς μαθητάς δέν σέβεται καί δέν φοβᾶται τούς Δασκάλους του. Ἀντιθέτως οἱ Δάσκαλοι καί οἱ Καθηγητές «φοβοῦνται» τούς μαθητάς.

ζ) Τότε, ἡ Πορνεία καί ἡ Μοιχεία ἐθεωρεῖτο ἁμάρτημα καί ποινικό ἀδίκημα.

Σήμερα, οὔτε ἁμάρτημα θεωρεῖται, οὔτε πλέον εἶναι ποινικό ἀδίκημα.

η) Τότε, ἡ ὁμοφυλοφιλία ἐθεωρεῖτο ἀποκρουστική, βδέλυγμα, κάτι τό πολύ αἰσχρό καί ἀνήθικο. Καί ἐάν κάποιοι εἶχαν τό Σοδομικό αὐτό πάθος τό ἔκρυβαν γιά νά μήν γίνουν ὄνειδος στήν κοινωνία. Κάπου-κάπου δέ νά συναντήσει κανείς κάποιο ὁμοφυλόφιλο στούς δρόμους.

Σήμερα, ἔχουν φτιάξει σωματεῖα, δέν ντρέπονται νά λένε δημόσια ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλοι, πολλοί ὑπερηφανεύονται κιόλας γι’ αὐτήν τους τήν «χάρη», ἔχουν αὐξηθεῖ καί πληθυνθεῖ σέ μεγάλο βαθμό, διεκδικοῦν τά «δικαιώματά τους», ζητᾶνε ἐπίσημα νά «παντρεύονται» (στήν κυριολεξία ἡ σημασία τῆς λέξεως μιᾶς καί μόνο οἱ γυναῖκες παντρεύονται, ἐνῶ οἱ ἄνδρες νυμφεύονται), νά υἱοθετήσουν παιδιά καί ἄλλα πολλά καί κωμικοτραγικά πράγματα.

Ἡ ὁμοφυλοφιλία σήμερα δέν θεωρεῖται, ὄχι μόνο ἀνήθικο καί αἰσχρό πρᾶγμα, ἀλλά οὔτε κἄν ἁμαρτία.

Εἶναι πλέον κάτι τό «φυσιολογικό» ἤ μία «ἰδιαιτερότητα».

θ) Τότε, τό θρήσκευμα μας εὑρίσκετο στίς ταυτότητες μας καί ἦταν κατά πάντα συνταγματικό.

Σήμερα, ἔχει ἐξαφανιστεῖ καί αὐτό καί μάλιστα θεωρεῖται ἀντισυνταγματικό νά τοποθετηθεῖ ἐπάνω στήν ταυτότητα.

ι) Τότε, τά θρησκευτικά ἦταν χρήσιμα καί ἀπαραίτητα στήν ἐκπαίδευσή μας.

Σήμερα, θεωροῦνται ἄχρηστα καί ἐπουσιώδη καί σχεδόν ἔχουν καταργηθεῖ.

ια) Τότε, ὅλοι οἱ μαθητές καί κυρίως τά κορίτσια, φοροῦσαν σεμνή καί εἰδική ἐνδυμασία γιά τό σχολεῖο.

Σήμερα, οἱ μαθητές καί κυρίως τά κορίτσια φορᾶνε ὅ,τι θέλουν καί ντύνονται ὅπως τούς ἀρέσει χωρίς νά μπορεῖ νά ἐπέμβει κανείς ἤ νά τούς πεῖ ὁ,τιδήποτε σέ τέτοιο βαθμό πού ἡ μία συναγωνίζεται τήν ἄλλη ποιά θά φορέσει πιό κοντό καί πιό προκλητικό ἔνδυμα.

ιβ) Τότε, πολύ σπάνια νά ἔβλεπες γυναῖκα νά ἐργάζεται, σέ καθαρά ἀνδρικές ἐργασίες, νά καπνίζει, νά φοράει παντελόνι, νά βρίζει, νά ὁδηγεῖ μηχανή κ.λπ.

Σήμερα, πράττει ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά περισσότερα.

ιγ) Τότε, οἱ ἄνθρωποι ἐκκλησιάζοντο, πίστευαν στόν Θεό καί σεβόντουσαν τούς ἱερεῖς Του.

Σήμερα; Τά γνωρίζουμε...

Πῶς φθάσαμε λοιπόν ἕως ἐδῶ; Ἔτσι ξαφνικά; Ἀπό τήν μία μέρα στήν ἄλλη; Φυσικά καί ὄχι. Εἶναι ὅλα αὐτά πού λέγαμε προηγουμένως.

Σιγά-σιγά, λίγο-λίγο, ἀνεπαίσθητα χωρίς νά τό καταλάβουμε. Μήν δίνοντας σημασία στό ἕνα, μή προσέχοντας τό ἄλλο, ἀδιαφορώντας γιά κάτι ἄλλο, φθάσαμε ἐδῶ πού φθάσαμε.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει:

«Λόγω τοῦ ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν προσέχουν καί λένε αὐτό δέν εἶναι τίποτε, τό ἄλλο δέν εἶναι τίποτε, ἔπεσαν καί πέφτουν πολλοί στήν αἵρεση καί στήν ἀθεΐα...»

Τό ἐξ ἀρχῆς ὕπουλο σχέδιο τοῦ Διαβόλου.

Ὁ Σατανᾶς ξέρει τί κάνει καί πῶς ἐνεργεῖ λοιπόν. 

Ἄς τοποθετήσω, λέει, στήν ἀρχή τό σύμβολό μου σέ κάποια προϊόντα καί ἀντικείμενα καί μετά σιγά-σιγά βλέπουμε. Στήν ἀρχή σέ κάποιες μόνο ἐπιχειρήσεις καί στό τέλος σιγά-σιγά σέ ὅλες.

Στήν ἀρχή στά ψάρια, μετά στά πουλιά, μετά στά ζῶα, στά κινητά, στά αὐτοκίνητα, στίς διάφορες πιστωτικές κάρτες, στίς κάρτες ἀναλήψεως ἀπό ΑΤΜ μετά στούς λογαριασμούς μετά στά ἔγγραφα μετά στίς ταυτότητες μετά στά διαβατήρια καί μετά ὅταν θά ἔλθει ἡ ὥρα καί ὅταν ὅλα θά εἶναι ἕτοιμα ἐπάνω στό δεξί χέρι καί στό μέτωπό τους.

Σιγά-σιγά ὅλα θά γίνουν. Δέν βιάζεται ξέρει ὅτι ὅλα ἔχουν μπεῖ στή σειρά τους, ἔχουν πάρει τό δρόμο τους καί γρήγορα θά γίνουν.

Γρήγορα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά λάβουν στό δεξί τους χέρι ἤ στό μέτωπο τήν σφραγίδα του.

Τοῦ ἀρκεῖ τώρα πού τά πάντα ἔχουν ἐπάνω τους τήν σφραγίδα του.

Τοῦ φθάνει πού αὐτή τήν στιγμή, σχεδόν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς, ἔστω καί «ἀκούσια», ἔστω καί «ἀδιάφορα» χρησιμοποιοῦν στήν ζωή τους, εὐκαίρως-ἀκαίρως τήν σφραγίδα του.

Τοῦ ἀρκεῖ πού τήν ἐπιδεικνύουν παντοῦ, σέ δημόσιες ὑπηρεσίες σέ ἰδιωτικές, στά διάφορα μαγαζιά.

Τοῦ ἀρκεῖ πού ὅ,τι ἀγοράσουν καί ὅ,τι πουλήσουν ἔχει ἐπάνω τήν σφραγίδα του.

Τοῦ ἀρκοῦν ὅλα αὐτά πρός τό παρόν.

Ὅπως ἀρκοῦν στήν ἀρχή καί σέ μία πόρνη γυναῖκα πού ξελόγιασε τόν ἄνδρα μιᾶς ἄλλης γυναῖκας τά ἡμίμετρα.

Στήν ἀρχή νά τόν βλέπει σπάνια καί ὅποτε μπορεῖ ἐκεῖνος. Τά βράδυα νά μήν κοιμᾶται μαζί της. Νά τόν μοιράζεται μέ τήν νόμιμη γυναῖκα του, νά μήν τόν βλέπει ὅποτε τόν θελήσει, νά μήν μπορεῖ νά κάνει παιδιά μαζί του νά μήν μπορεῖ νά κυκλοφορήσει ἔξω ἐπίσημα μαζί του καί ἄλλα πολλά. Τῆς ἀρκοῦν ὅλα αὐτά στήν ἀρχή, ἤ κάποιο ἀπ’ αὐτά.

Μετά ὅμως, δέν τῆς ἀρκοῦν. Δέν ἀρκεῖται σέ κάποια ἀπ’ αὐτά ἤ καί σ’ ὅλα αὐτά. Τά θέλει σιγά-σιγά ὅλα δικά της.

Νά τόν βλέπει ὅλο καί πιό συχνά. Νά κυκλοφοροῦν σιγά-σιγά ἔξω ἐπίσημα μαζί. Τά περισσότερα βράδυα νά κοιμᾶται μαζί της. Νά κάνει παιδιά μαζί της. Νά μήν βλέπει πλέον καί νά μήν κοιμᾶται μέ τήν νόμιμη καί κανονική του γυναῖκα, καί στό τέλος νά τήν χωρίσει καί νά πάρει ἐκείνη.

Αὐτός ἦταν ὁ σκοπός της ἀπό τήν ἀρχή. Δέν τόν ἐξεδήλωνε ὅμως δέν τόν φανέρωνε. Ἐνεργοῦσε ὕπουλα καί πονηρά. Ἤξερε ὅτι χρειαζόταν χρόνος γιά νά τά καταφέρει ὅλα αὐτά. Δέν γινόταν ἀπό τήν μία μέρα στήν ἄλλη. Γι’ αὐτό καί ἔκανε ὑπομονή. Δέν τήν πείραζε πού δέν τά εἶχε ὅλα ἀπό τήν ἀρχή, τῆς ἀρκοῦσε μόνο πού εἶχε μερικά ἤ κάποια ἀπ’ αὐτά πού ἤθελε καί ἐπιθυμοῦσε.

Ἔ, ἀδελφοί μου! Ἔτσι ἀκριβῶς καί ἀπαράλλακτα ἐνεργοῦσε καί ἐνεργεῖ καί γιά τό συγκεκριμένο μας θέμα ὁ Σατανᾶς καί ὁ Ἀντίχριστος μέ τά ὄργανά του.

Δέν τόν ἐνδιαφέρει, σ’ αὐτήν τήν φάση, πού δέν ἔχει σφραγίσει ἀκόμη τόν ἄνθρωπο, οὔτε ἔχει δεχθεῖ ἀκόμη ἑκούσια καί ἐν γνώσει του, τό σύμβολό του, τήν Σφραγίδα του, τό Χάραγμά του.

Τοῦ φθάνει πού αὐτή τήν στιγμή σχεδόν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς, ἔστω καί «ἀκούσια», ἔστω καί «ἀδιάφορα» χρησιμοποιοῦν στήν ζωή τους, εὐκαίρως-ἀκαίρως τήν σφραγίδα του.

Τοῦ ἀρκεῖ πού ὑπάρχει παντοῦ τό σύμβολό του. Πού κυματίζει παντοῦ ἡ Σημαῖα του. Πού ὅλα τά ἄλλα, ἔστω καί πλήν τοῦ ἀνθρώπου, φέρουν τήν σφραγίδα του. Σύντομα θά ἔλθει καί αὐτή ἡ ὥρα. Τό ξέρει, τό γνωρίζει πολύ καλά. Ὅτι στό πολύ ἐγγύς μέλλον θά γίνει πραγματικότητα τό μεγάλο του ὄνειρο, ἡ μεγάλη του ἐπιθυμία. Νά γίνει παγκόσμιος βασιλεύς, νά ἀνακηρυχθεῖ θεός, νά φέρουν σχεδόν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐπάνω τους στό δεξί χέρι ἤ στό μέτωπο τήν Σφραγίδα του τό Χάραγμά του, (σάν σύμβολο ὑποταγῆς, ὅτι τοῦ ἀνήκουν καί εἶναι δικοί του) καί νά προσκυνεῖται ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς.

Λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ:

«Διότι ἐπειδή εἶναι Θεομάχον θέλει ὅλοι ν’ ἀπολεσθῶσι. Διότι τοιοῦτον τρόπον μεταχειρίζεται ὁ Τύραννος, ὥστε ὅλοι νά βαστάζωσι τήν σφραγίδα τοῦ Θηρίου, ὅταν θά ἔλθῃ ν’ ἀπατήσῃ τά σύμπαντα». Καί

«Πάντες δέ οἱ λαβόντες τήν σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου, καί προσκυνήσαντες αὐτόν, ὡς Θεόν, δέν θέλουσι ἔχει μερίδα εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μετά τοῦ Δράκοντος θά βληθῶσιν εἰς τήν γέεναν». (Ἔργα Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, Τόμ. Δ΄, σελ. 116-117 & 124)

Καμμία ὑποχώρηση πλέον στίς μεθοδεύσεις τοῦ Διαβόλου

Μπορεῖ λοιπόν νά μήν εἶναι ὅλα αὐτά, τό Σφράγισμα πού ἀναφέρει ἡ ἱερή Ἀποκάλυψη, ἀλλά μόνο καί μόνον ἐπειδή ὅλα αὐτά προλειαίνουν τό ἔδαφος, προετοιμάζουν τήν ἔλευσή του καί φέρνουν πιό κοντά τόν ἐρχομό του, δέν ἔπρεπε σέ καμμία μά καμμία περίπτωση ἀπό δειλία, ἤ συμφέρον, ἤ πνευματική ὀλιγορία, νά ἀδιαφορήσουμε καί νά γίνουμε συνεργοί στά σχέδια τοῦ Ἀντιχρίστου.

Εἶναι ἑκούσια ἤ ἀκούσια μεγάλη προδοσία εἰς τά τῆς Πίστεως. Καί ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν θεολόγοι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί ἀλλά καί Ἀρχιερεῖς, πού δέν τό καταλαβαίνουν, ὅτι μέ τό νά ἰσχυρίζονται πώς δέν εἶναι τίποτε τό «bar code», τά μικροτσίπ καί τό «666» ἀφοῦ δέν εἶναι τώρα τό Σφράγισμα καί δέν ἔχει ἔλθει ὁ Ἀντίχριστος, ἀποκοιμίζουν τόν λαό, τόν ἐφησυχάζουν, καί ταυτόχρονα γίνονται συνεργοί καί συμμέτοχοι στήν προετοιμασία τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἔγραφε τόν 19^ο αἰῶνα ὁ Ὁμολογητής καί Ἀγωνιστής Κοσμᾶς Φλαμιάτος:

«Ἀνάγκη δέ τούτου μεγίστη καί κατεπείγουσα, ἵνα ἀνακαλύπτωμεν τοῖς πᾶσιν καί στηλιτεύωμεν τήν κατά τῆς πίστεως καί τῶν ὀρθοδόξων συνωμοσίαν καί ἐπιβουλήν, διά τήν κοινήν ἀσφάλειαν. Ἐάν δέ κατά τοῦτο, φιλοψυχοῦντες, ἀμελήσωμεν, καί ἀδιαφορήσωμεν, πίπτωμεν εἰς φοβεράν, καί τρομεράν, καί βαρυτάτην ἐνοχήν τῆς κοινῆς προδοσίας. Ἐάν ὅμως ἐξ ἐναντίας ἀγωνισθῶμεν τό κατά δύναμιν, ἐπιδαψιλεύεται ἡμῖν ἡ χάρις, καί φέρομεν εἰς κατόρθωσιν δι’ αὐτῆς ὅλα τά ἤδη νομιζόμενα παρ’ ἡμῖν ἀδύνατα, καί λαμβάνομεν ἐκ τούτου λαμπρούς καί ἀτιμήτους στεφάνους». (Ἅπαντα Κοσμᾶ Φλαμιάτου σελ. 270)

Ἔπρεπε λοιπόν ὅλοι ἐμεῖς σύσσωμοι καί σύναιμοι νά εἴχαμε ἀγωνισθεῖ καί προσπαθήσει στίς ἀρχές, πρίν ψηφιστοῦν καί βγοῦν νόμοι, Συνθῆκες, διατάξεις, ὑπουργικές ἀποφάσεις, προεδρικά διατάγματα, ὥστε νά μήν ἐφαρμοστεῖ καί καθιερωθεῖ καί νά μήν ἐξαπλωθεῖ τουλάχιστον στήν Πατρίδα μας, πού ζοῦμε καί εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιά τά τεκταινόμενα.

Τώρα βέβαια εἶναι ἀργά σέ πολλά πράγματα.

Δυστυχῶς χάθηκε πολύτιμος χρόνος, ἐξ’ αἰτίας κάποιων «μεγάλων» καί «ἐπιφανῶν» ἀνδρῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν.

Τότε τά λέγαμε ὅλα αὐτά, λίγοι μέν ἀλλά ἠχηρά, οἱ περισσότεροι ὅμως δέν ἄκουγαν καί δέν ἔδειχναν ἐνδιαφέρον, ἐνῶ ἄλλοι εἰρωνεύονταν, κορόϊδευαν, ἐχλέυαζαν κατηγοροῦσαν, συκοφαντοῦσαν, καί μᾶς «κυνηγοῦσαν» μέ πολλούς καί διάφορους τρόπους.

Βέβαια σιγά-σιγά πολλοί ἀπ’ αὐτούς ἄρχισαν νά καταλαβαίνουν καί νά συνειδητοποιοῦν ὅτι κάτι συνέβαινε, κάτι δέν πήγαινε καλά καί ἄρχισαν δειλά δειλά νά «ξυπνᾶνε» καί νά μιλᾶνε καί αὐτοί, δυστυχῶς ὅμως οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν ὄχι μέ ἄδολο ζῆλο καί ἀγάπη γιά τήν ἀλήθεια, οὔτε γιά νά διαφωτίσουν τό ὅλο θέμα καί νά βοηθήσουν πραγματικά τό ποίμνιο, ἀλλά πιεζόμενοι καί ἀναγκαζόμενοι ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀπό ἰδιοτέλεια καί τό χειρότερο καπηλεύομενοι προηγούμενους ἀγῶνες πρόσωπα καί πράγματα.

Ἄς εἶναι. Γιά πολλούς καί διάφορους λόγους, κυρίως λόγω τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἔφθασαν τά πράγματα ἐδῶ πού ἔφθασαν καί ὁ ἀριθμός αὐτός ἔχει σχεδόν τοποθετηθεῖ παντοῦ καί κατακλύσει τά πάντα.

Τό θέμα εἶναι τώρα τί κάνουμε;

Τώρα θά πρέπει ὅλοι ἐμεῖς νά ἀγωνιστοῦμε καί νά ἀντισταθοῦμε ὅπως, ὅπου καί ὅσο μποροῦμε γιά νά μήν μπεῖ καί ἄλλο μές στήν προσωπική καί ἰδιωτική μας ζωή, ὁ διαβεβλημένος καί δυσώνυμος αὐτός ἀριθμός τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἄλλωστε, πόσος χρόνος ἔχει μείνει ἀκόμη μέχρι τήν ἀποκάλυψη καί ἐνθρόνισή; Ἐλάχιστος.

Ἔ! δέν ἀξίζει ὁ Χριστός μας νά τοῦ κάνουμε μιά θυσία καί μιά προσφορά γιά ὅλα αὐτά πού μᾶς ἔχει χαρίσει, ἀποφεύγοντας ἐάν δέν γίνεται τελείως, τουλάχιστον ὅπου καί ὅσο μποροῦμε τό σύμβολο καί τήν σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου;

Ἕνα δίνουμε στόν Θεό, χίλια μᾶς δίνει Ἐκεῖνος.

Βλέποντας ὁ καλός Θεός μας ὅτι ἐμεῖς γιά τήν δική Του ἀγάπη καί γιά νά τηρήσουμε (ἔστω καί πάνω ἀπ’ ὅ,τι θά ἔπρεπε) τίς ἐντολές Του, ἐμεῖς ἀποφεύγουμε ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τόν Ἀντίχριστο καί τόν ἀριθμό του, δέν θά τό μετρήσει, δέν θά τό ἐκτιμήσει καί δέν θά μᾶς ἀνταμείψει μέ πολλούς καί διάφορους τρόπους; Σίγουρα ΝΑΙ!

Ἄς δυσκολευτοῦμε λοιπόν, ὅσοι μποροῦμε καί ἐπιθυμοῦμε,  καί ἄς ταλαιπωρηθοῦμε καί ἄς δοκιμαστοῦμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, τά λίγα τελευταῖα αὐτά χρόνια πρίν τήν ἔλευσή Του. Εἶμαι σίγουρος ὅτι ΑΞΙΖΕΙ ἀδέλφια μου.

«Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ἔχει ζωήν αἰώνιον»

Γι’ αὐτό ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Ἄς ἀντιδράσουμε. Ἔστω καί στό πάρα πέντε. Ἄς στείλουμε ἕνα μήνυμα στόν Ἀντίχριστο καί σ’ ὅλα τά ὄργανά του ὅτι «ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ» ἐδῶ εἶναι ἡ χώρα τῶν χιλιάδων ἡρώων καί τῶν μυριάδων μαρτύρων

Ὅσο καί ἄν προσπαθοῦν νά ὑποδουλώσουν, νά καταστρέψουν καί νά ἐξαφανίσουν τήν Ὀρθοδοξία μας, τήν Ρωμιοσύνη, τούς Ἕλληνες καί τίς Ὀρθόδοξες ἑλληνικές ψυχές δέν θά μπορέσουν νά τό καταφέρουν.

Καί δέν θά μπορέσουν νά τό καταφέρουν διά δύο λόγους:

α) διότι ΠΑΝΤΑ ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καί θά ὑπάρχουν Ἅγιοι σάν τόν Μέγα Βασίλειο, τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, τόν Ἅγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, τόν Ἅγιο Μάρκο τόν Εὐγενικό, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό καί ἄλλους πολλούς, ἀλλά καί ἥρωες σάν τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τόν Παπαφλέσσα, τόν Μακρυγιάννη τόν Σαμουήλ στό Κούγκι, τήν Μπουμπουλίνα, Μαντώ Μαυρογένους καί ἄλλους πολλούς, οἱ ὁποῖοι πάνω ἀπ’ ὅλα καί ἀπ’ ὅλους εἶχαν τήν ἀγάπη διά τόν Θεόν καί τήν Ἑλλάδα μας καί πολέμησαν «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν ΠΙΣΤΗ τήν Ἁγία καί τῆς ΠΑΤΡΙΔΟΣ τήν ἐλευθερία», καί

β) διότι αὐτή τήν μικρή, ταλαίπωρη, πολυβασανισμένη, ἀλλά μεγάλη καί σπουδαῖα σέ πολλά χώρα, τήν προστατεύει παντοτεινά ἕνα ἀόρατο καί πανίσχυρο χέρι. Τό ΧΕΡΙ τοῦ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ καί αὐτό λόγω τοῦ ὅτι πρῶτοι πιστέψαμε σ’ Αὐτόν καί συνεχίζουμε μέχρι καί σήμερα νά πιστεύουμε σ’ Αὐτόν κάι μόνον σ’ Αὐτόν καί σέ κανέναν ἄλλον.

Καί ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἴδιος «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰω. ς’, 47) καί «οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις ἡμεῖς δέ ἐν ἀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ.ιθ’, 8).

Προσπαθεῖστε λοιπόν ὅσο θέλετε εἰς «ἀέρα δέρετε», «σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν». Ὁ Κύριός μας «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ς’, 2). Ἀκόμη, ἄν θέλετε, νά ὑπενθυμίσω τά σπουδαῖα καί διαχρονικά λόγια τοῦ Μεγάλου Ρήτορος τῆς Ἐκκλησίας μας Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου:

«Πόσοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησία; καί οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο. Αὕτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκεν.Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Πολεμουμένη νικᾶ, ἐπιβουλευομένη περιγίνεται, ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίστα- ται. Δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν. Κλυδωνίζεται ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται. Χειμάζεται ἀλλά ναυάγιον οὐχ ὑπομένει. Παλαίει ἀλλ’ οὐχ ἡττᾶται, πυκτεύει ἀλλ’ οὐ νικᾶται...» . (P.G. 52, 397).

Μέ ἁπλά λόγια.

«Πόσοι προσπάθησαν νά πολεμήσουν καί νά ἐξαφανίσουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τούς πιστεύοντες εἰς Αὐτήν. Ἀντί ὅμως νά καταφέρουν νά τήν καταστρέψουν καί νά τήν ἐξαφανίσουν τό μόνο πού κατάφεραν στό τέλος εἶναι νά ἐξαφανισθοῦν καί νά χαθοῦν αὐτοί. Ἀντιθέτως ἡ Ἐκκλησία ἔφθασε πολύ ψηλά μέχρι τόν οὐρανόν. Τόσο δυνατή, τόσο μεγάλη, τόσο σπουδαῖα εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας.

Ὅταν πολεμεῖται καί ὅταν τήν ἐπιβουλεύονται πάντοτε βγαίνει νικήτρια. ὅταν ὑβρίζεται καί κάποιοι προσπαθοῦν νά τήν ἐξευτελήσουν, γίνεται πιό λαμπρή. Μπορεῖ βέβαια κάποιες φορές νά δέχεται καί νά ὑπομένει τραυματισμούς, ἀλλά ὅμως ποτέ δέν πίπτει κάτω οὔτε πεθαίνει ἀπό τίς πληγές. Μπορεῖ τό σκάφος Της νά κουνιέται δυνατά καί νά περνάει μεγάλες φουρτούνες καί δοκιμασίες, ἀλλά ὅμως οὔτε βάζει νερά καί πλημμυρίζει τό σκάφος της οὔτε βουλιάζει. Μπορεῖ νά παλεύει μέ πολλούς τρόπους, ἀλλά ποτέ δέν χάνει καί πάντοτε βγαίνει νικήτρια.

(Ἀπό τό βιβλίον τοῦ πατρός Μαξίμου «Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ». Ἐκδόσεις «Ἅγιος Κοσμᾶς» - Ἀθῆναι 2010)