Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ

ΤΟ ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

.                                     πρώτη δημοσίευση 7.12.2013

«Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατά μηδένα τρόπον· ὅτι ἐάν μή ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καί ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραιρόμενος ἐπί πάντα λεγόμενον Θεόν ἤ σέβασμα, ὥστε αὐτόν εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεόν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτόν ὅτι ἐστί Θεός». (Β’ Θεσ. β’, 3-4)

Ἕνα ἀπό τά σημεῖα πού ὁπωσδήποτε θά προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας καί τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι «ἡ ἀποστασία» πού ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς Ἐπιστολή του. Γράφει συγκεκριμένα:

«Προσέξτε, νά μή σᾶς κοροϊδέψη καί σᾶς ἐξαπατήσῃ κανείς κατά κανένα τρόπον· διότι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου δέν θά ἔλθῃ, ἐάν προηγουμένως δέν ἔλθῃ ἡ ἀποστασία, ἡ ἀποσκίρτησις πολλῶν ἀπό τήν πίστιν, συνέπεια τῆς σκληρύνσεώς των ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν των καί δέν φανερωθῇ ὁ ἄνθρωπος, ὁ κατ’ ἐξοχήν ἁμαρτωλός καί ὑποκινητής πρός κάθε ἁμαρτίαν, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ ἐχθρός καί ἀντίπαλος τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀληθείας καί ὁ ὁποῖος θά ἐξυψώνῃ τόν ἑαυτόν του καί θά τόν θέτῃ παραπάνω ἀπό κάθε ἄλλον, πού ὀνομάζεται Θεός ἤ ἀπό κάθε ἄλλον πού θά ἀπολαμβάνῃ σεβασμόν καί λατρείαν ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Τόσον δέ πολύ θά ἀλαζονευθῇ αὐτός, ὥστε θά καθίσῃ ὡς θεός εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ καί θά προσπαθῇ μέ πονηρά καί δόλια τεχνάσματα νά ἀποδείξῃ τόν ἑαυτόν του, ὅτι εἶναι θεός» (Β’ Θεσ. β’, 3-4).

Ποιά εἶναι ὅμως αὐτή «ἡ ἀποστασία» πού ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος;

Ἡ ἀποστασία ἔχει τριπλή σημασία.

Πρῶτον: Ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τό Θεό καί τήν πίστη τους πρός Αὐτόν.

Δεύτερον: Ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τούς νόμους, τίς ἀξίες καί τά ἠθικά διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου μας.

Τρίτον: Ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν Πίστη μας, τά δόγματά μας καί τήν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἀποστασία ἀπό τόν Θεόν καί τούς Νόμους Του

Ἄς δοῦμε κατ’ ἀρχάς ὀλίγα, γιά τήν πρώτη καί δεύτερη περίπτωση τῆς ἀποστασίας.

Σήμερα πλέον οἱ ἄνθρωποι, δέν προσκυνοῦν καί δέν πιστεύουν στόν Ἀληθινό Θεό.

Προσκυνοῦν καί πιστεύουν ἄλλες, σύγχρονες θεότητες, πού τούς ἱκανοποιοῦν τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες τους, πού δέν ἔχουν πολλές ἐντολές, πού δέν τούς λένε πολλά «Μή» καί «Ὄχι», πού τούς ἀφήνουν νά κάνουν ὅ,τι θέλουν καί ὅποτε τό θέλουν, ἀνεξάρτητα ἐάν εἶναι κακό ἤ ὄχι, ἐάν βλάπτεται ὁ συνάνθρωπός τους ἤ ὄχι.

Ἐάν κανείς, «σῶας ἔχων τάς φρένας», ρίξει μιά ματιά στήν σύγχρονη κοινωνία μας, θά διαπιστώσει πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ὅτι οἱ ἄνθρωποι γενικά, χριστιανοί καί μή, ἔχουν ἐκτροχιασθεῖ τελείως.

- Μιά ματιά στό «HOLLYWOOD» καί στίς ταινίες του, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στά νυκτερινά κέντρα, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στά γήπεδα, ὅταν παίζουν οἱ διάφορες ὁμάδες καί στίς ἀμοιβές τῶν παικτῶν, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στήν πολιτική καί στούς πολιτικούς, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στούς διάφορους βλάσφημους καί αντιχριστιανικούς νόμους πού ψηφίζονται στίς ἡμέρες μας, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στά «τυχερά» παιχνίδια πού ξεφυτρώνουν συνέχεια, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στίς ποικίλες διαφημίσεις καί ἐκπομπές γιά μέντιουμ, μάγους, ταχυδακτυλουργούς, χαρτορίχτρες, καφετζοῦδες, ὡροσκόπια, ταρώ καί ἄλλα παρόμοια, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στά «κακόφημα στέκια» καί στούς οἴκους ἀνοχῆς, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στήν ἔξαρση καί προβολή τῆς  ὁμοφυλοφιλίας, τῆς φρικτῆς καί ἀναισχύντου αὐτῆς Σοδομιτικῆς ἁμαρτίας, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στά περίπτερα, τί ἔχουν ἀναρτημένα καί τί πουλᾶνε, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στά ποικίλα περιοδικά καί ἐφημερῖδες, τί περιλαμβάνουν στήν ὕλη τους, θά μᾶς πείσει...

- Μιά ματιά στά προγράμματα τῆς τηλεοράσεως καί πάλι θά μᾶς πείσει...

Εἶναι πλέον ὅλα αὐτά, τά γήπεδα, οἱ διάφοροι παῖχτες, οἱ τραγουδιστές, οἱ ἠθοποιοί, οἱ πολιτικοί, τά μέντιουμ, τά τυχερά παιγνίδια, τό χρῆμα, ἡ δόξα, οἱ ἀπολαύσεις, οἱ ἡδονές, ἡ σαρκολατρία, τό SEX καί ἄλλα πολλά, οἱ σύγχρονες θεότητες γιά τούς νέους καί ὄχι μόνον.

Εἶναι δέ ἐνδεικτικό ὅλης αὐτῆς τῆς καταστάσεως, τῆς «ἀποστασίας» καί τοῦ κλονισμοῦ τῆς πίστης τῶν ἀνθρώπων πρός τόν ἀληθινό Θεό, τό γεγονός ὅτι πρόσφατα σέ ἐρώτημα: «Πιστεύετε στήν ὕπαρξη τῶν ἐξωγήϊνων καί ὅτι αὐτοί θέλουν νά ἔλθουν σέ ἐπικοινωνία μαζί μας;» ἀπό τήν ἐκπομπή: «Οἱ Πύλες τοῦ Ἀνεξήγητου» στό κανάλι ALTER 12/3/06 τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἐντυπωσιακό. Ἡ συντριπτική πλειοψηφία πάρα πολλῶν τηλεθεατῶν, τό 85%, εἶπαν ΝΑΙ, καί μόλις ἕνα 15%, εἶπαν ΟΧΙ.

Ἡ Ἀποστασία ἀπό τήν Πίστη

Ἄς δοῦμε ὅμως καί γιά τήν τρίτη περίπτωση, ἐκείνη τῆς ἀποστασίας ἀπό τήν Πίστη, τά δόγματα καί τήν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.

Ἐάν ἐν συντομία ρίξουμε ἕνα βλέμμα σέ διάφορα σημαντικά θέματα τῆς Πίστεώς μας, θά διαπιστώσουμε ὅτι πράγματι ἡ ὀρθή Πίστη καί ἡ ἀλήθεια σέ πολλά θέματα, ἔχει χαθεῖ ἤ ἀλλοιωθεῖ ἐπικίνδυνα. Ὅπως στό ὅτι:

α) Πολλοί πλέον δέν πιστεύουν ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, εἶναι Θεόπνευστη.

β) Πολλοί «ὀρθόδοξοι» σήμερα πιστεύουν, ὅτι ἔχουν μέρος τῆς ἀλήθειας καί ἄλλες κακόδοξες καί αἱρετικές «ἐκκλησίες» καί ὁμολογίες καί ὅτι, ὅλες μαζί οἱ «ἐκκλησίες» τοῦ κόσμου, ἀποτελοῦν τήν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς (Ἡ Αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἡ θεωρία τῶν κλάδων).

γ) Κατά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος δέν τελεῖται πλέον, ἀπό πολλούς κληρικούς, ἡ τριπλή κατάδυση καί ἀνάδυση, πού εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν ἐγκυρότητα τοῦ Μυστηρίου καί τήν σωτηρία τῶν πιστῶν.

δ) Οἱ Ἱεροί Κανόνες δέν ἐφαρμόζονται πλέον ἤ ἐφαρμόζονται ἐπιλεκτικά.

ε) Πολλοί «ὀρθόδοξοι» σήμερα, συμπροσεύχονται καί συλλειτουργοῦν μέ κατεγνωσμένους, καταδικασμένους αἱρετικούς.

ς) Πολλοί «ὀρθόδοξοι» σήμερα, ἀναγνωρίζουν «ἱερωσύνη» καί διάφορα «μυστήρια» στούς αἱρετικούς.

ζ) Πολλοί «ὀρθόδοξοι» σήμερα, τελοῦν «μικτούς γάμους». Γάμους δηλαδή, μεταξύ ὀρθοδόξων καί ἀλλοδόξων, ἀκόμη καί μεταξύ ἀλλοθρήσκων, πού ἀπαγορεύονται ρητά ἀπό τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους (ΙΔ’ Κανόνας τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

η) Σήμερα, δέν διαβάζεται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπό πολλούς κληρικούς στήν Ἐκκλησία, τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας καί τά ἀναθέματα τῶν ἁγίων Πατέρων καί τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν αἱρετικῶν, προφανῶς γιατί δέν τά πιστεύουν ἤ δέν τά νοιώθουν ἤ τούς θεωροῦν ἀδελφούς τους.

θ) Σήμερα στούς περισσοτέρους Ἱερούς Ναούς τά μνημόσυνα, τελοῦνται ὄχι τήν ἡμέρα πού ἔχει θεσπίσει ἡ Ἐκκλησία καί οἱ ἅγιοί μας πού εἶναι κυρίως τό Σάββατο (βλέπε Ψυχοσάββατα) ἀλλά τήν Κυριακή, πού εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά καί ἡ ἡμέρα τῆς αἰωνίου ζωῆς καί Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος οὐ λύπη οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος».

ι) Στό θέμα τῆς Θ. Κοινωνίας, πού ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία καί οἱ ἅγιοί μας εἶναι σαφέστατοι, κάθε πότε δηλαδή καί πῶς πρέπει νά κοινωνᾶμε, ἄνευ δηλαδή ἰδιαίτερης νηστείας καί ὅσο μποροῦμε πιό συχνά, ἀρκεῖ   νά ζοῦμε μυστηριακή ζωή, νά μήν ἔχουμε θανάσιμα ἁμαρτήματα, νά   ἔχουμε τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ μας καί νά νοιώθουμε «ἄξιοι» νά πλησιάσουμε τό Ἅγιο Ποτήριο, σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Σήμερα, δυστυχῶς, ἔχουν παρεισφρείσει κυρίως ἀπό εὐσεβοφάνεια καί «ζῆλο οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» πολλές ἀνορθόδοξες θέσεις, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑπάρχουν τουλάχιστον ἕξι διαφορετικές ἀπόψεις πάνω στό θέμα αὐτό καί οἱ πιστοί δικαιολογημένα νά ἔχουν πάθει σύγχυση.

ια) Σιγά σιγά προσπαθοῦν νά καταργήσουν τόν θεόσδοτο καί ἱερό θεσμό τῆς Νηστείας.

ιβ) Ἔχουν εἰσέλθει πλέον στή ζωή τῶν πιστῶν ἀπαγορευμένες καί βλάσφημες εἰκόνες, πού δέν πρέπει κἄν νά ζωγραφίζονται, ὅπως τῆς λεγομένης «Ἁγίας Τριάδος», ἤ ζωγραφίζονται λάθος ὅπως τῆς Ἀναστάσεως κ.ἄ. καί

ιγ) Στό θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου καί τοῦ «666», ὅπου πολλοί κληρικοί καί λαϊκοί λένε καί γράφουν δημόσια ὅτι δέν εἶναι τίποτε, οὔτε καί πρέπει νά ἀνησυχοῦμε καθόλου.

Ὅλα αὐτά λοιπόν, καί πολλά ἄλλα, μᾶς ἀνησυχοῦν καί μᾶς προβληματίζουν ἰδιαίτερα, κάνοντάς μας νά ἀναρωτηθοῦμε: «Quo Vadis»?  ἤτοι ποῦ πηγαίνουμε;

Ἴσως γι’ αὐτό καί ἡ Ἱερά Σύνοδος, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔγραψε τά κατωτέρω, πρίν μερικά χρόνια:

«Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἔκπτωση τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καί τόν κίνδυνο ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος. Ἰδιαιτέρως ἀνησυχητικά εἶναι τά φαινόμενα πού παρατηροῦνται στό διεθνές πνευματικό καί κοινωνικό στερέωμα, ὅπου ἡ ἰδέα τῆς «συγκρητιστικῆς» παγκοσμιοποιήσεως τείνει νά ἐπιβληθῆ χωρίς καμμία διάκριση μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ἀληθείας καί πλάνης, ὑγιοῦς καί νοσηροῦ φρονήματος. Ὁ συνδυασμός ὅλων αὐτῶν, καθώς καί ἡ ἐπιμονή γιά τήν χρησιμοποίηση τοῦ ἀριθμοῦ 666 μᾶς καλοῦν σέ ἀφύπνιση, νήψη, πνευματική ἐγρήγορση καί ἀμετάθετον ἐλπίδα στήν νίκη τοῦ Χριστοῦ...».

(Ἐγκύκλιος 2641/1998 τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος)

Ἡ Ἀποστασία τῶν πιστῶν

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος βέβαια, μέ τή λέξη ἀποστασία ἀναφέρεται κυρίως στούς πιστούς. Οἱ πιστοί ἀποστατοῦν καί ὄχι οἱ ἄπιστοι, οἱ ἄθεοι καί οἱ αἱρετικοί. Αὐτοί εἶναι ἤδη ἀποστάτες, ἔχουν ἤδη λιποτακτήσει καί ἀποστατήσει.

Ἀποστασία λοιπόν, εἶναι κυρίως ἡ ἀπομάκρυνση καί ἀποσκίρτηση τῶν πιστῶν, ἀπό τό δρόμο τῆς Ἀλήθειας, τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.

Ἄρα, ἐδῶ ὁ Παῦλος, θέλει νά μᾶς πεῖ ὅτι, ὅσο ἐμεῖς πού βρισκώμεθα μέσα στήν Ἀλήθεια καί στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πιστεύουμε στόν ἀληθινό Θεό καί ἀκολουθοῦμε τίς ἐντολές, τούς νόμους, τά διδάγματα καί τά Ὀρθόδοξα δόγματά Του, δέν πρόκειται νά ἔλθει ὁ Ἀντίχριστος. Μόλις ὅμως καί ἐμεῖς, ὁ «ἐκλεκτός» καί «περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ» (Δευτ. ιδ’, 2 καί Α’ Πέτρου β’, 9), πού εἴμαστε ὅλοι οἱ ἐπί γῆς Ὀρθόδοξοι, ἀρχίσουμε καί φρονοῦμε, πιστεύουμε, πράττουμε καί κηρύττουμε ἄλλα ἀπό αὐτά πού μᾶς παρέδωσε, τότε πλέον δέν θά ὑπάρχει ἀπό πουθενά ἀντίσταση, πού νά ἐμποδίσει τόν διάβολο νά κυριαρχήσει, στέλνοντας τό «παιδί» του, τόν «υἱό τῆς ἀπωλείας», τόν Ἀντίχριστο.

Καί θά εἶναι ἡ φυσιολογική ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος δέν τόν ὀνομάζει τυχαῖα «υἱό τῆς ἀπωλείας» καί «ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας».

α) «Υἱό τῆς ἀπωλείας», γιατί ὅπως ἀκριβῶς ὁ Κύριός μας, ἦταν «Υἱός τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. ις’, 16) καί «Υἱός Ἀνθρώπου» (Ματθ. ια’, 19) καί ἦλθε ὡς Σωτήρας γιά νά σώση τόν κόσμο, ἔτσι κατά ἀντιπαράθεση καί στόν ἀντίποδα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἀντίχριστος θά ἔλθει ὡς «υἱός» τοῦ σατανᾶ, («κατ’ ἐνέργεια» τοῦ σατανᾶ βέβαια) ἀλλά καί ὡς παιδί, ὡς «υἱός» τῆς ἀνθρώπινης ἀποστασίας καί ἀπωλείας, «υἱός τῆς ἀπωλείας» (Β’ Θεσ. β’, 3) γιά νά καταστρέψει τόν κόσμο.

Δηλαδή· ἐπειδή ὁ διάβολος εἶναι ὁ «πατήρ τῆς ἀπώλειας» (Διάβολος-Ἀπολλύων-Ἀπώλεια), κατά συνέπεια καί ὁ Ἀντίχριστος σάν «παιδί» του θά εἶναι «παιδί τῆς ἀπωλείας», γιατί ὄντως θά φέρει τήν ἀπώλεια καί τήν καταστροφή στούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί στόν ἑαυτό του. Καί

β) Τόν ὀνομάζει «ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας» γιατί εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά καί ὁ ἄνθρωπος πού θά φέρει καί θά «γεννήσει», ἡ ἁμαρτία τοῦ κόσμου.

Μάλιστα, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει, ὅτι «ἀποστασία» αὐτόν τόν ἴδιο τόν Ἀντίχριστο ὀνομάζει ὁ Παῦλος, ἐπειδή θά ὁδηγήσει στήν ἀποστασία, τήν ἀπώλεια καί τήν καταστροφή, ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.

«Τί ἐστιν  " ἡ ἀποστασία" ; Αὐτόν καλεῖ τόν ἀντίχριστον ἀποστασίαν, ὡς πολλούς μέλλοντα ἀπολλύναι καί ἀφιστᾶν»  (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. 23,54).

Ὁ κατέχων καί τό κατέχον

Ἐάν λοιπόν, δέν ἔλθει προηγουμένως ἡ πλήρης καί ἀπόλυτη «ἀποστασία» τῶν ἀνθρώπων καί τῶν πιστῶν σέ ὅλα, δέν πρόκειται, ἀλλά οὔτε καί μπορεῖ νά ἔλθει ὁ Ἀντίχριστος.

Ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού προσεύχονται, νηστεύουν, ἐγκρατεύονται, ἀγαποῦν καί πιστεύουν στό Θεό καί τηροῦν τά δόγματα καί τίς ἐντολές Του, δέν μπορεῖ νά ἔλθει ὁ Ἀντίχριστος. Καί δέν μπορεῖ νά ἔλθει, διότι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι γίνονται φορεῖς τῆς χάριτος καί εὐλογίας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί διά μέσου αὐτῶν μεταδίδεται ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στούς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους καί στόν κόσμο, ἐμποδίζοντας ἔτσι τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου· «τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται· καί τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος...» (Β’ Θεσ. β’, 7-8).

Ὅσο λοιπόν ὑπάρχουν αὐτοί, μέ τήν μεγάλη πίστη καί τήν ἀπόλυτη ἀγάπη στόν Θεό, θά ὑπάρχει καί ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο. Καί ὅσο ὑπάρχει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ὁ κατέχων καί τό κατέχον», δέν μπορεῖ μέ τίποτα, μά μέ τίποτα νά ἔλθει «ὁ υἱός τῆς Ἀπωλείας». Λέγει ὁ Χρυσόστομος:

«Εὔλογα θά μποροῦσε κάποιος νά ἐρωτήσει, τί ἄραγε σημαίνει “τό κατέχον”, καί μετά ἀπό αὐτά νά μάθει γιατί τέλος πάντων ἀναφέρει αὐτό ὁ Παῦλος μέ ἀσάφεια. Τί λοιπόν σημαίνει “τό κατέχον ἀποκαλυφθῆναι αὐτόν”, δηλαδή αὐτό πού ἐμποδίζει; Ἄλλοι λένε ὅτι εἶναι ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος, ἄλλοι πάλι ἡ ρωμαϊκή ἐξουσία...»  (Ἁγίου Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 23, 66)

Ἄλλοι λοιπόν ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ἡ χάρις τοῦ Αγίου Πνεύματος καί ἄλλοι ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία. Ταπεινά πιστεύουμε ὅτι ἰσχύουν καί τά δύο. Καί γιά μέν τήν δευτέρα γνώμη ἐν συντομία ἔχουμε νά ποῦμε τά ἑξῆς.

«Ὁ κατέχων». Ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ τούς ὅρους «ὁ κατέχων» καί τό «κατέχον» ἀναφέρεται καί στή Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία, πού κυριαρχοῦσε τότε καί ἦταν παντοδύναμη. Γι’ αὐτό καί τήν ἀναφέρει συνεσκιασμένα μέ τούς ὅρους «ὁ κατέχων» καί «τό κατέχον». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού ἑρμηνεύει τήν συγκεκριμένη ἐπιστολή κλείνει στό ὅτι ὁ Παῦλος σίγουρα ἐννοοῦσε τήν Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία, γιατί διαφορετικά ἐάν ἐννοοῦσε κάτι ἄλλο δέν θά μιλοῦσε μέ ἀσάφεια καί συγκεκαλλυμένα (Ἁγίου Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 23, 66).

Ἀκόμη δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐγνώριζε πολύ καλῶς, ἀπό τό ὅραμα τοῦ Προφήτη Δανιήλ, (Κεφ. Ζ’) ὅτι τό τέταρτον θηρίον, πού ἦταν ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία, θά ἦταν ἀνίκητο γιά πολλά χρόνια. Οἱ βασιλεῖες δέ καί ἐξουσίες πού θά προήρχοντο ἀπ’ αὐτήν θά ἔφθαναν μέχρι καί λίγο πρίν τό τέλος τοῦ κόσμου, ἐμποδίζοντας τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου.

Μπορεῖ ἀκόμη ἐπειδή ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία θά ἐγίνετο Ὀρθόδοξη μέ τόν Μέγα Κωνσταντῖνο φθάνοντας μέχρι τόν 15ο αἰῶνα ὡς Νέα Ρώμη στήν Κωνσταντινούπολη καί κατόπιν μέ τούς Τσάρους στήν Μόσχα καί τήν Ρωσία ὡς Τρίτη Ρώμη, μέχρι τόν 20ο αἰῶνα, αὐτή ἡ δύναμις («ὁ κατέχων» καί τό «κατέχον») καί ἰσχύς καί προστασία τῆς Ὀρθόδοξης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας πάλι νά ἐμπόδιζαν τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου.

«Τό κατέχον». Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Ἄς δοῦμε ὅμως, πιό ἐκτενέστερα τήν πρώτη ἑρμηνεῖα, σχετικά μέ τό ὅτι «ὁ κατέχων» καί τό «κατέχον» εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἄς ἐνθυμηθοῦμε λίγο τήν περίπτωση τῶν Σοδόμων καί Γομόρρων. Ὅταν ὁ Ἀβραάμ εὑρισκόταν στή Χεβρῶνα, δέχτηκε τήν ἐπίσκεψη τριῶν ἀγγέλων εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀφοῦ τούς φιλοξένησε πλουσιοπάροχα, στή συνέχεια, οἱ δύο ἐκ τῶν τριῶν ἀγγέλων πού ἦταν πραγματικά ἄγγελοι μέ μορφή ἀνθρώπινη «οἱ δέ ἕτεροι δύο ἄγγελοι τῶ ὄντι ἦταν» (Ἁγίου Ἰουστίνου Μάρτυρος - ΕΠΕ 1, 412), ἐπῆγαν στά Σόδομα καί τά Γόμορρα, νά ἐνημερώσουν τόν Λώτ γιά τήν ἐπικείμενη καταστροφή τῶν Σοδόμων καί Γομόρρων, λόγω τοῦ πλήθους καί μεγέθους τῶν ἁμαρτημάτων τους καί ἰδιαίτερα, λόγω τῶν ἀκολάστων καί παρά φύσει πράξεών τους.

Ὁ πρῶτος «ἄγγελος», πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, πού ἐπειδή ἐπρόκειτο νά σαρκωθεῖ ἐμφανιζόταν μέ ἀνθρώπινη μορφή στούς Προφήτας καί Δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔμεινε πίσω μέ τόν Ἀβραάμ.«Βλέπεις ὅτι καί οἱ Προφῆται τότε ἔβλεπον τόν Χριστόν, ἀλλά καθό ἐχώρουν ἕκαστος;»  (Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων P.G. 33,669)

«Οἵ τε τῷ Ἀβραάμ ἐπιξενωθέντες ἐπί γραφῆς ἀνακείμενοι, δύο μέν ἑκατέρωθεν, μέσος δέ ὁ κρείττων, ὑπερέχων τῇ τιμῇ· εἴη δ’ ἄν ὁ δεδηλωμένος ἡμῖν Κύριος αὐτός ὁ ἡμέτερος Σωτήρ» (Ἁγίου Ἰωάννη Δαμασκηνοῦ P.G. 94,1369).

Ὅταν κάποια στιγμή ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ (ὁ πρῶτος ἄγγελος) ἀναφέρει στόν Ἀβραάμ, ὅσα πρόκειται νά γίνουν στά Σόδομα καί τά Γόμορρα, ὁ Ἀβραάμ τοῦ λέγει:

– «Κύριε, γνωρίζω ὅτι εἶσαι δίκαιος καί δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση νά καταστρέψεις μαζί μέ τούς κακούς, τούς ἁμαρτωλούς καί τούς ἄδικους, τούς καλούς καί τούς δικαίους. Ἐάν λοιπόν, ὑπάρχουν 50 καλοί ἄνθρωποι στά Σόδομα, θά τούς καταστρέψεις;»

Καί ἀπαντᾶ ὁ Θεός:

– «Ὄχι· χάριν αὐτῶν τῶν 50 ἀνθρώπων, δέν θά τούς καταστρέψω».

Καί τοῦ ξαναλέγει ὁ Ἀβραάμ:

– «Κύριε, ἐάν ὑπάρχουν 45 καλοί ἄνθρωποι στά Σόδομα, θά τούς καταστρέψεις;»

– «Καί πάλιν χάριν αὐτῶν τῶν 45 ἀνθρώπων, δέν θά τούς καταστρέψω».

Στή συνέχεια δέ, ἐπιμένοντας ὁ Ἀβραάμ συνεχίζει νά ρωτᾶ τό Θεό, γιά τό ἐάν θά κατέστρεφε τά Σόδομα καί τά Γόμορρα, ἐάν θά ἔβρισκε 40 ἤ 30 ἤ 20 ἤ 10 ἤ 5 καλούς καί δικαίους ἀνθρώπους. Καί ὁ Θεός ἀπαντοῦσε στερεότυπα:

– «Ὄχι· ἐάν θά εὕρω στά Σόδομα καί τά Γόμορρα 40 ἤ 30 ἤ 20 ἤ 10 ἤ 5, χάριν αὐτῶν τῶν καλῶν ἀνθρώπων, δέ θά τούς καταστρέψω» (Γένεσις ιη’, 21-33).

Δέν ὑπῆρχαν οὔτε ΠΕΝΤΕ καλοί καί δίκαιοι ἄνθρωποι, πού νά ἀγαποῦσαν καί νά σέβονταν τό Θεό στά Σόδομα καί τά Γόμορρα τήν ἐποχή ἐκείνη, παρά μόνον τρεῖς, ὁ Λώτ καί οἱ δύο κόρες του.

Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός «ἀναγκάστηκε» νά τούς καταστρέψει, γιά νά μή διαιωνίζεται τό κακό, καί νά σταματήσει ἐκεῖ τή μεγάλη αὐτή πνευματική καί ἠθική ἐξαθλίωση. Γιά νά μήν ἐξαπλωθεῖ τό κακό καί σέ ἄλλους τόπους, ἀλλά καί γιά νά γνωρίσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῶν ἑπόμενων γενεῶν, πόσο πολύ βδελύσσεται αὐτοῦ τοῦ εἴδους τά Σοδομικά ἁμαρτήματα –ὁμοφυλοφιλικές πράξεις– ἀλλά καί τί μεγάλη τιμωρία τούς ἀναμένει, ὅταν θά ἔλθει ἡ φοβερή ὥρα τῆς Κρίσεως.

Ἐάν θά ὑπῆρχαν λοιπόν πέντε-δέκα πραγματικοί πιστοί, ὁ Θεός χάριν αὐτῶν τῶν πιστῶν ἀνθρώπων, δέν θά κατέστρεφε τά Σόδομα.

Τό ἴδιο ἀκριβῶς, συμβαίνει καί σήμερα. Ἐάν ὑπῆρχαν στήν ἐποχή μας  ἄνθρωποι πραγματικά πιστοί στό Θεό, δέ θά μποροῦσε νά ἔλθει ὁ Ἀντίχριστος, ἀφοῦ αὐτοί οἱ πιστοί θά ἥλκυον τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐμποδίζοντας τόν ἐρχομόν τοῦ «υἱοῦ τῆς ἀπωλείας καί ἀνθρώπου τῆς ἁμαρτίας».

Μά, θά πεῖ κάποιος πού ἑρμηνεύει κατά γράμμα τά πάντα, σήμερα δέν ὑπάρχουν, σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο πέντε, δέκα πιστοί στό Θεό, γιά νά ἐμποδίσουν τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου;

Ἀπάντησις:

Κατ’ ἀρχάς, οἱ 5-10 δίκαιοι πού ἔπρεπε τότε νά ὑπάρχουν, δέν ἦταν γιά ὅλη τή γῆ, ἀλλά γιά τήν πόλη τῶν Σοδόμων καί Γομόρρων. Καί οἱ δύο αὐτές πόλεις ἀνῆκαν στήν Πεντάπολη καί πού τό πολύ νά εἶχαν ὅλες μαζί, καί οἱ πέντε πόλεις, 5.000-10.000 κατοίκους τήν ἐποχή ἐκείνη. Κατά συνέπειαν, οἱ δύο πόλεις Σόδομα καί Γόμορρα ζήτημα νά εἶχαν μαζί, ἀπό 2.000 ἕως 5.000 κατοίκους.

Ἀναλογικά λοιπόν σήμερα, πού ἡ γῆ ἔχει πληθυσμό γύρω στά ἕξι δισεκατομμύρια (6.000.000.000) ἀνθρώπους, θά ἔπρεπε νά ὑπάρχουν περίπου ἕξι ἑκατομμύρια (6.000.000) πιστοί σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, γιά νά μπορέσουν μέ τήν προσευχή τους καί τήν ἁγιότητά τους νά ἀποτρέψουν τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου.

Προσέξτε, δέν μιλάω γιά τυπικά καί φαινομενικά «πιστούς». Χριστιανοί τῆς ταυτότητος πού λένε. Ἐννοῶ πιστούς πραγματικούς, οὐσιαστικούς, πού νά ζοῦν καί νά βιώνουν τόν Χριστό καί τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, πού νά ἔχουν ἀρετές καί χαρίσματα, πού νά ἔχουν γίνει κατοικητήρια καί ναοί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τέτοιους πιστούς ἐννοῶ. Γιατί ἀπό τούς ἄλλους, ὑπάρχουν πολύ περισσότερα ἑκατομμύρια.

Ὑπάρχουν ἄραγε, τόσοι πραγματικοί πιστοί καί ἅγιοι ἄνθρωποι;

Δέ νομίζω. Πολύ δύσκολο στήν ἐποχή μας. Μπορεῖ νά ὑπάρχουν τόσοι καί ἄλλοι τόσοι καί περισσότεροι, πού νά εἶναι κοντά στό Θεό καί νά ἀγωνίζονται καί νά εἶναι ἄλλοι λιγότερο καί ἄλλοι περισσότερο καλοί καί πιστοί, ἀλλά μέ τήν ἔννοια πού τούς θέλουμε, πραγματικά καί οὐσιαστικά πιστοί καί πνευματικά ἀναστήματα σάν τῶν Ἁγίων: Χρυσοστόμου, Μ. Βασιλείου, Γρηγορίου, Μ. Ἀντωνίου, Μ. Ἀθανασίου, Βαρσανουφίου, Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Θεοδώρου Στουδίτου, Δημητρίου, Γεωργίου καί Αἰκατερίνης, Βαρβάρας, Παρασκευῆς, Μαρίνας, Φιλοθέης κ.ἄ., δύσκολο νά βρεθοῦνε σήμερα. Καί ἐάν βρεθοῦνε θά εἶναι πάρα πολύ λίγοι, ἕως ἐλάχιστοι.

Κάποτε τόν 4ο αἰώνα, ὅταν ρωτήθηκαν κάποιοι μοναχοί γιά τό τί θά γίνει τίς ἑπόμενες γενεές, ὁ Ἀββᾶς Ἰσχυρίων εἶπε τά ἑξῆς σημαντικά:

«Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς σκήτεως προφήτευσαν περί τῆς ἐσχάτης γενεᾶς: “Πῶς ζοῦμε καί τί πνευματική ἐργασία κάνουμε ἄραγε ἐμεῖς σήμερα”, λέγει κάποιος ἀπό τούς πατέρες τῆς σκήτεως; Καί ἀπαντάει ἕνας ἀπό αὐτούς πού λεγόταν Ἀββᾶς Ἰσχυρίων καί ἦταν πολύ ἐνάρετος καί μεγάλος πνευματικά σέ σχέση μέ ὅλους τούς ἄλλους.“Ἐμεῖς προσπαθήσαμε, ἀγωνιστήκαμε καί τηρήσαμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ”. Καί λένε κάποιοι. “Ἀλήθεια μετά ἀπό ἐμᾶς τί θά πράξουν καί πῶς θά ζοῦν οἱ ἑπόμενοι;” Καί ἀπήντησε ὁ Ἀββᾶς Ἰσχυρίων: “Αὐτοί πρόκειται νά ἐργασθοῦν καί νά φθάσουν στά μισά ἀπ’ ὅτι μπορέσαμε καί φθάσαμε ἐμεῖς”. Καί ἐρώτησαν πάλι. “Καί μετά ἀπ’ αὐτούς οἱ μετέπειτα τί θά κάνουν;” Καί ἀπήντησε: “Ἐκεῖνοι δέν πρόκειται νά ἔχουν κανένα πνευματικό ἔργο καί καμμία οὐσιαστική ἀρετή. Πρόκειται δέ νά τούς ἔλθει πολύ μεγάλος πειρασμός καί ὅσοι μπορέσουν νά ἀντέξουν καί νά τόν ὑπομείνουν μέχρι τέλους, θά φανοῦν ἀνώτεροι ἀπό ὅλους ἡμᾶς καί τούς ἁγίους μας”» (Ἀββᾶς Ἰσχυρίων, Γεροντικόν, σελ. 53)

Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας στόν Τιμόθεον ἔλεγε γιά τά ἔσχατα χρόνια:

«Στά τελευταῖα χρόνια τοῦ κόσμου θά ἔλθουν δύσκολες ἡμέρες διότι οἱ ἄνθρωποι τῶν ἐσχάτων χρόνων θά εἶναι φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, τά παιδιά δέν θά ὑπακούουν στούς γονεῖς, ἀχάριστοι, δέν θά σέβονται τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Πίστεώς μας, δέν θά ἔχουν ἀγάπη καί στοργή μέσα τους, δέν θά συγχωροῦν εὔκολα, θά διαβάλλουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, δέν θά εἶναι ἐγκρατεῖς, θά εἶναι σάν ἄγρια καί ἀνήμερα θηρία, δέν θά εἶναι φίλοι τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ, θά εἶναι προδότες, προπετεῖς, σκοτισμένοι, φίλοι τῶν ἡδονῶν παρά φίλοι τοῦ Θεοῦ, καί τό κυριώτερον θά ἔχουν μία ἐξωτερική ἐμφάνιση καλοῦ καί πιστοῦ ἀνθρώπου, θά γνωρίζουν πολλά γύρω ἀπό τόν Θεόν καί τήν Πίστη του, ἀλλά ἐσωτερικά θά εἶναι ἄδειοι, κενοί, δέν θά ἔχουν τόν Θεόν μέσα τους, οὔτε τίς ἀρετές καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». (Β’ Τιμ. γ’, 1-5)

Νομίζω ὅτι πιό ἀκριβής περιγραφή τοῦ Παύλου γιά τήν ἐποχή μας, δέ θά μποροῦσε νά γίνει. Ἄς δοῦμε ὅμως καί μία ἄλλη διάσταση τοῦ θέματος.

Ἀκόμη καί ἐάν ὑποθέσουμε ἤ «ἀποδείξουμε», ὅτι σήμερα ὑπάρχουν πάρα πολλοί καί πραγματικά πιστοί ἄνθρωποι σέ ὅλον τόν κόσμο, πάλι αὐτοί δέν θά μποροῦσαν νά ἀποτρέψουν τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου. Καί τοῦτο διότι ὁ Καλός Θεός μας, πού προγνωρίζει τά πάντα καί φροντίζει γιά τήν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά πολύ περισσότερο τῶν δικῶν Του ἀνθρώπων, ἐπειδή μέρα μέ τή μέρα βλέπει καί ξέρει ὅτι ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου ἀντί νά καλυτερεύει, χειροτερεύει καί οἱ καλοί ἀντί νά αὐξάνουν ὅλο καί λιγοστεύουν καί τό κακό ἀντί νά περιορίζεται ὅλο καί αὐξάνεται, προκειμένου νά μήν χαθοῦν ὅσοι καλοί ἔχουν ἀπομείνει, ἐπιτρέπει νά ἔλθει ὁ Ἀντίχριστος, ἔστω καί ἐάν ὑπάρχει ἱκανός ἀριθμός πραγματικά πιστῶν πού θά μπορούσαν νά ἀποτρέψουν τόν ἐρχομό του. Ἐπιτρέπει νά ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, προκειμένου νά σωθοῦν οἱ δίκαιοι καί καλοί πού ἤδη ὑπάρχουν, νά μή χαθοῦν κάποιοι ἄλλοι πού πρόκειται νά ἐκπέσουν μελλοντικά, ἐάν συνεχισθεῖ τό κακό καί ὁ κόσμος, ἀλλά καί νά τιμωρηθοῦν λιγότερο αὐτοί πού βρίσκονται μακριά ἀπό τόν Θεό καί ὅσο περνάει ὁ καιρός κάνουν περισσότερες καί μεγαλύτερες ἁμαρτίες.

«Ὥσπερ γάρ αἱ ἡμέραι Νῶε...»

Ἀλλά μήπως καί ὁ Κύριός μας, δέν μᾶς εἶπε ἀκριβῶς τά ἴδια πράγματα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο γιά τήν ἀποστασία, μέ ἄλλα ὅμως λόγια;

Δέν μᾶς εἶπε ὅτι, ὅταν ξαναέλθει στή Δευτέρα Παρουσία Του, θά βρεῖ ἄραγε τήν πίστη στούς ἀνθρώπους;«ἐλθών ἆρα ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, εὑρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη’, 8).

Δέν μᾶς ἀνέφερε τό παράδειγμα τοῦ Νῶε, γιά νά μᾶς ἐνημερώσει καί προειδοποιήσει ὅτι τήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ «υἱοῦ τῆς ἀπωλείας καί ἀνθρώπου τῆς ἁμαρτίας», οἱ ἄνθρωποι θά ἔχουν ἀποστατήσει, θά ἔχουν φύγει ἀπό κοντά Του, ἀπό τό δρόμο τῆς Ἀλήθειας, ἀπό τό δρόμο τῆς ἐκκλησίας καί τῆς σωτηρίας, ζώντας μέσα στά διάφορα πάθη τους· μέσα στήν πορνεία, στή μοιχεία, στήν ὁμοφυλοφιλία καί ἀρσενοκοιτία, στή σαρκολατρεία καί στίς διάφορες ἄλλες σαρκικές καί ὑλικές ἡδονές, ὅπως ἀκριβῶς στήν ἐποχή τοῦ Νῶε, πού καί γι’ αὐτό ἀναγκάστηκε νά τούς καταστρέψει τότε;

«Ὥσπερ δέ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε, οὕτως ἔσται καί ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. ὥσπερ γάρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρό τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καί πίνοντες, γαμοῦντες καί ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τήν κιβωτόν, καί οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμός καί ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καί ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. κδ’, 37-39).

Ὅ,τι λοιπόν γινότανε στίς ἡμέρες τοῦ Νῶε, τό ἴδιο θά γίνεται καί στήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου, δηλαδή στή σημερινή μας ἐποχή.

Ὅπως τότε οἱ ἄνθρωποι εἶχαν φύγει καί ἀποστατήσει ἀπό τή λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί εἶχαν ὑποδουλωθεῖ στά πάθη τους, ἔτσι ἀκριβῶς καί σήμερα. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀποστατήσει ἀπό τήν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του καί ὑπηρετοῦν τά πάθη τους.

Καί ὅπως τότε οἱ ἄνθρωποι δέν πίστευαν τόν Νῶε, πού τούς νουθετοῦσε καί τούς καλοῦσε σέ μετάνοια, λέγοντάς τους ὅτι ἔρχεται τό τέλος, ἔτσι ἀκριβῶς καί σήμερα. Οἱ ἄνθρωποι δέν ἀκοῦν ὅποιον ἤ ὅποιους τούς καλοῦν σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή στό δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Καί ὅπως τότε οἱ ἄνθρωποι, ὄχι μόνο δέν πίστευαν τόν Νῶε, δέν τόν ἄκουγαν καί δέ μετανοοῦσαν, ἀλλά καί τόν κορόϊδευαν, τόν εἰρωνεύονταν καί τόν χλεύαζαν, τόν συκοφαντοῦσαν καί τόν κυνηγοῦσαν, ἔτσι ἀκριβῶς καί σήμερα. Οἱ ἄνθρωποι κοροϊδεύουν, χλευάζουν καί εἰρωνεύονται, ὅσους μιλοῦν γενικά γιά τό Θεό καί τή μετάνοια, ἰδιαίτερα δέ τώρα ἐπειδή ἐπίκειται ὁ ἐρχομός τοῦ Ἀντιχρίστου καί ἀμέσως μετά ἡ Δευτέρα Παρουσία καί τό τέλος τοῦ ὁρατοῦ κόσμου.

Καί ὅπως τότε ὁ Νῶε, ἐπί 100 ὁλόκληρα χρόνια προσπαθοῦσε νά τούς πείσει ὅτι ἔχει δίκιο φτιάχνοντας ταυτόχρονα καί τήν Κιβωτό, «καί ἐν ἑκατόν ἔτεσι τῆς κιβωτοῦ τεκταινομένης» (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ΕΠΕ 22, 509) γιά νά τούς ἀποδείξει ὅτι δέν ἀστειευόταν, καί αὐτοί συνέχιζαν ἥσυχοι καί ἀμέριμνοι τή ζωή τους, τρώγοντας, πίνοντας, γλεντώντας, διασκεδάζοντας, παντρεύοντας καί χωρίζοντας τά παιδιά τους καί γενικά ἔχοντας τίς ἀπολαύσεις καί τίς αἰσχρές ἁμαρτίες τους, ἔτσι ἀκριβῶς καί σήμερα.

Ἐδῶ καί 23 χρόνια μέχρι σήμερα (ἀπό τό 1983 πού γεννήθηκε ὁ Ἀντίχριστος) καί 33 μέχρι τό τέλος ^(*) ἤ μᾶλλον τήν ἀρχή τοῦ τέλους, ὁπότε καί θά δοῦν ὅλοι πλέον τήν πραγματικότητα, κάποιοι ἀπό ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους προσπαθοῦμε νά πείσουμε τούς ἀνθρώπους ὅτι εἴμαστε στήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀφοῦ τά «Σημεῖα τῶν Καιρῶν» βοοῦν γι’ αὐτό, καί αὐτοί δέν πείθονται καί δέν δέχονται τίποτε ἀπολύτως καί συνεχίζουν ἥσυχοι καί ἀμέριμνοι τήν ὅποια ζωή τους, ἀπολαμβάνοντας μετά μεγαλυτέρου πάθους τίς ἡδονές καί τίς ἀπολαύσεις τους.

Καί ὅπως τότε πράγματι ἔγινε ὁ Κατακλυσμός καί κατάλαβαν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὁ Νῶε εἶχε δίκιο, ἀλλά ἦταν πλέον πολύ ἀργά, γιατί ὁ Νῶε εἶχε ἤδη εἰσέλθει στήν Κιβωτό καί εἶχε κλείσει τίς πόρτες καί οὐδείς μποροῦσε πλέον νά εἰσέλθει σ’ αὐτήν καί νά σωθεῖ καί πνίγηκαν ὅλοι ἀνεξαιρέτως, ἔτσι ἀκριβῶς καί σήμερα. Δέ θά πιστέψουν ὅλοι οἱ ἀνωτέρω καί θά συνεχίσουν ἀνενόχλητοι τήν ζωή τους, τίς δουλειές τους καί τίς ἁμαρτίες τους, σάν νά μή συμβαίνει ἀπολύτως τίποτε, μέχρι πού σύντομα θά ἔλθει ἕνας ἄλλος κατακλυσμός, ὁ «κατακλυσμός» τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀλλά καί οἱ «τιμωρίες» τοῦ Θεοῦ καί θά τούς «πνίξει» ὅλους, πρίν καλά καλά τό καταλάβουν...

Τότε θά πεισθοῦν γιά τά καλά, ἀλλά θά εἶναι πλέον πολύ ἀργά, πάρα πολύ ἀργά, γιατί θά ἔχουν χάσει καί αὐτή τή ζωή, ἀλλά καί τήν ἄλλη πού εἶναι αἰώνια...

«Μακάριοι ἐστέ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι...»

Οἱ περισσότεροι λοιπόν ἄνθρωποι, οἱ τά ὑλικά φρονοῦντες καί τά τοῦ κόσμου, ὄχι μόνον δέ θά ἀκούσουν τό κάλεσμα καί κήρυγμα τῆς μετανοίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ἀλλά θά χλευάσουν, θά κοροϊδεύσουν, θά συκοφαντήσουν καί θά διώξουν ὅσους θά «τολμήσουν» νά διακηρύξουν τέτοια πράγματα, τά ὁποῖα θά τούς χαλάσουν τήν ἡσυχία καί τήν ἡρεμία τους, θά τούς «τρομοκρατήσουν» καί ταυτόχρονα θά ἀποκαλύψουν τά σκοτεινά σχέδια τῶν «ἀντιχρίστων δυνάμεων», χαλώντας τους ἐν πολλοῖς τόν αἰφνιδιασμό καί τά χρονοδιαγράμματά τους.

Εἶμαι δέ ἀπόλυτα βέβαιος καί πεπεισμένος, ὅτι μόλις κυκλοφορήσει αὐτό τό ταπεινό βιβλίο καί τό διαβάσουν ὅλοι αὐτοί ἤ πληροφορηθοῦν ὅλα ὅσα καταγράφονται ἐδῶ, γύρω ἀπό τόν Ἀντίχριστο καί τή Δευτέραν Παρουσία τοῦ Κυρίου μας, θά ἔχω ἀκριβῶς, ἄν καί ἀνάξιος, τήν ἴδια ἀντιμετώπιση πού εἶχε καί ὁ Νῶε, ὅταν τούς καλοῦσε σέ μετάνοια ἐπισημαίνοντάς τους ὅτι πλησιάζει τό τέλος.

Ἄς εἶναι δέν μέ πειράζει. Ἐγώ ἐκτελῶ τό χρέος μου. Τό καθῆκον μου. Τήν ἀποστολή μου καί ἔχω ἥσυχη τήν συνείδησή μου.

Λέγει ὁ χρυσοῦς τῇ γλῶττα Ἰωάννης:

«Καθόλου δέν ὠφελούμεθα, ἄν ἔχωμεν εἰρήνην ἀκόμη καί μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἐνῶ ἔχομεν πόλεμον μέ τόν Θεόν· ὅπως ἐπίσης καθόλου δέν βλαπτόμεθα, ἀκόμη καί ἄν ὅλοι μᾶς πολεμοῦν, ἐφ’ ὅσον ἔχομεν εἰρήνην μέ τόν Θεόν. Ἐξ ἄλλου δέν ἔχομεν καμμίαν ὠφέλειαν, ἄν ὅλοι μᾶς ἐκτιμοῦν, εὑρισκώμεθα ὅμως εἰς ἀντίθεσιν μέ τόν Κύριον. Δέν διατρέχομεν κανένα κίνδυνον, καί ἄν ὅλοι μᾶς ἀποστρέφωνται καί μᾶς μισοῦν, ὁ Θεός ὅμως μᾶς ἀποδέχεται καί μᾶς ἀγαπᾷ· καί τοῦτο, διότι ἡ ἀληθινή χάρις καί ἡ ἀληθινή εἰρήνη προέρχονται ἀπό τόν Θεόν».  (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 18, 26)

Ὅ,τι καί ἄν μοῦ ποῦν ἤ μοῦ καταλογίσουν ἤ μοῦ κάνουν δέν μέ ἐνδιαφέρει καθόλου, μά καθόλου. Ὁ Κύριός μας, μᾶς προειδοποίησε· «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. ιε’, 20) καί «τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καί ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς, καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων τῶν ἐθνῶν διά τό ὄνομά μου» (Ματθ. κδ’, 9).

Ἀλλά ὅμως, μᾶς ἄφησε καί τούς μακαρισμούς Του, διά ὅσους δοκιμασθοῦν καί ὑποφέρουν ἕνεκεν τοῦ Ὀνόματός Του.

«Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ρῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς...» (Ματθ. ε’, 10-12).

Αὐτό εἶναι τό σπουδαῖο καί σημαντικό γιά μένα. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι δευτερεύοντα, ἀσήμαντα καί ἀνάξια λόγου.

Κλείνοντας τό συγκεκριμένο κεφάλαιο τῆς Ἀποστασίας, θά ἤθελα ἀκόμη νά παρουσιάσω ἕνα ἀξιόλογο ἄρθρο, πού δημοσιεύθηκε πρόσφατα στήν Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» καί περιγράφει πολύ πετυχημένα τήν ἔννοια τῆς ἀποστασίας στήν ἐποχή μας, ἐπιβεβαιώνοντας ὅλα ὅσα γράψαμε ἀνωτέρω, καθώς κι ἕνα προφητικότατο κείμενο τοῦ Ἁγίου Ἱππολύτου στό ὁποῖο περιγράφονται μέ καταπληκτική ἀκρίβεια, ἀκόμα καί λεπτομέρειες πού ἀφοροῦν τά ὅσα συμβαίνουν στήν ἐποχή μας καί πιστεύω ὅτι ἀποτελεῖ μία ξεκάθαρη ἀκτινογραφία ὅλων τῶν γεγονότων καί τῶν σημείων τῶν καιρῶν, πού παρατηροῦνται στίς μέρες μας.

Ἀξιοπρόσεκτο δέ καί ἀξιοθαύμαστο εἶναι τό γεγονός, ὅτι ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος ἔζησε μόλις τόν 2ο καί 3ο μ.Χ. αἰῶνα, στήν ἀρχή δηλαδή τοῦ χριστιανισμοῦ, μπόρεσε καί προεῖδε, προφήτευσε, γιά πράγματα πού θά συμβοῦν λίγο πρίν τήν συντέλεια –τίς μέρες πού βιώνουμε δηλαδή– μέ ἀπίστευτη σαφήνεια καί ἀκρίβεια!

Περιγράφει ἐπί παραδείγματι καταστάσεις πού κατά τήν ἐποχή του, ἦταν ἀπίθανο νά συμβοῦν, ὅπως «ἐμπρησμοί ἀδόκητοι» ἐπί τῆς γῆς, περιγράφοντας τό μεγάλο πρόβλημα τῶν πυρκαγιῶν πού σημειώνεται στίς μέρες μας ἤ ὅτι θά γίνονται καταστροφαί τῶν ἐκκλησιῶν πανταχοῦ, ὅτι αἱ γραφαί θά καταφρονηθοῦν καί θά τραγουδοῦν παντοῦ διαβολικά ᾄσματα, οἱ νέοι δέν θά σέβονται τούς μεγαλυτέρους, τά παιδιά θά κτυποῦν τούς γονεῖς τους, ὅτι οἱ δικαστές θά δωροδοκοῦνται καί ἄλλα πολλά καί ἀξιοθαύμαστα.

Ἀλλά ἄς δοῦμε τά δύο αὐτά συγκεκριμένα κείμενα.

Α΄ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ

(Ο.Τ.», ἀριθμ. φύλ. 1635 - 17 Μαρτίου 2006, σελ. 3)

«Ὅλα ὅσα συμβαίνουν γύρω μας μαρτυροῦν, χωρίς καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ζοῦμε καιρούς ἐσχάτους, καιρούς χαλεπούς καί ἀποκαλυπτικούς. Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεό καί τό Νόμο Του ἔχει πλέον γενικευθῆ, ἔχει ἀγκαλιάσει ὁλόκληρο τόν χριστιανικό κόσμο καί ἔχει πλέον λάβει κατακλυσμιαῖες διαστάσεις. “Ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε” εἶναι οἱ ἡμέρες μας. Καί πολύ χειρότερες. Διότι ἐπί Νῶε, μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νά εἶχαν γίνει “σάρκες”, δέν ἐπαντρεύοντο μεταξύ τους ὅμως οἱ ὁμοφυλόφιλοι, οὔτε υἱοθετοῦσαν παιδιά!

Ἀπό ὅλα τά σημεῖα τῆς γῆς, οἱ εἰδήσεις εἶναι ἄσχημες, ἀπαισιόδοξες, ἀρνητικές. Τά μηνύματα δυσοίωνα. Ἡ ἀνθρωπότητα ψυχορραγεῖ. Μόνον ἀναίσθητες καί πωρωμένες ψυχές δέν ἀκούουν τόν ἐπιθανάτιο ρόγχο της.

Αὐτή ἡ ἀποστασία δέν εἶναι σάν τίς ἄλλες. Οἱ ἄλλες ἦταν μικρές. Αὐτή εἶναι μεγάλη. Οἱ ἄλλες ἦταν τοπικές. Αὐτή εἶναι παγκόσμια. Οἱ ἄλλες (οἱ περισσότερες) ἔγιναν πρό Χριστοῦ, πρίν κηρυχθῆ ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου στόν κόσμο.

Αὐτή γίνεται μετά Χριστόν, μετά τήν λυτρωτική θυσία τοῦ Θεανθρώπου ἐπάνω στόν Σταυρό. Πρόκειται γιά τήν μεγαλύτερη μετά Χριστόν ἀποστασία, τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ὁποίας πείθουν, ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἀποστασία, γιά τήν ὁποία προφήτευσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι θά προηγηθῆ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῆς Β΄ Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. (Β’ Θεσ. β’, 3)

Ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῶν χριστιανικῶν ἐθνῶν, ὁ ἐπάρατος Οἰκουμενισμός, ἡ ἐγκαθίδρυση μίας πανθρησκείας ἤ ὑπερθρησκείας, τήν ὁποίαν ἐπαγγέλλεται ἡ Νέα Ἐποχή, ὁ πανσεξουαλισμός, ὁ γυμνισμός, τά διαζύγια, οἱ ἀμβλώσεις, ἡ πρωτοφανής διαφθορά, εἶναι μερικά μόνο ἀπό τούς δηλητηριώδεις καρπούς, πού κρέμονται ἀπό τό σαπρό τῆς ἀποστασίας αὐτῆς δένδρο.

Τό μυστήριο βέβαια τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων (Β’ Θεσ. β’, 7). Στίς ἡμέρες μας, ὅμως, ἀποκορυφώνεται. Οἱ δηλητηριώδεις καρποί κόβονται, τυλίγονται μέ χρυσό περιτύλιγμα καί προσφέρονται μέ θρασύτητα στόν ἐν πολλοῖς ἀνυποψίαστο κόσμο. Καί αὐτός τούς δέχεται, τούς ξετυλίγει καί τούς γεύεται. Ἡ γεύση τους, ὅμως, εἶναι πικρή καί πολλοί τούς ἀποστρέφονται καί τούς πετοῦν. Ἔχουν ἀκόμη κάποια ἀντισώματα. Μπορεῖ νά μή φλογίζονται ἀπό πίστη σήμερα οἱ περισσότερες ψυχές, παραμένει, ὅμως, ἄσβεστη μία σπίθα μέσα τους. Αὐτή τή σπίθα προσπαθοῦν σήμερα νά σβήσουν πολλοί μικροί ἀντίχριστοι, οἱ ὁποῖοι προετοιμάζουν τήν ὁδό γιά τόν ἐρχομό τοῦ μεγάλου Ἀντιχρίστου. Διότι τήν φοβοῦνται. Διότι ἐάν φυσήση κάποιος ἄνεμος, ἡ σπίθα θά δυναμώση, θά γίνη φλόγα καί θά καύση αὐτούς καί τά σκοτεινά σχέδιά τους. Γι’ αὐτό κτυποῦν μέ μανία τίς ἀξίνες τους στή ρίζα. Γνωρίζουν, ὅτι ἐάν κοπῆ ἡ ρίζα, τό δένδρο τῆς πίστεως θά ξεραθῆ καί θά πέση. Δυναμιτίζουν τό θεμέλιο. Ἐάν τό θεμέλιο ὑποχωρήση, τό οἰκοδόμημα τοῦ χριστιανισμοῦ θά καταρρεύση. Ποία εἶναι ἡ ρίζα; Ποῖο τό θεμέλιο; Εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή καί ἰδιαιτέρως ἡ θεοπνευστία της. Ἐάν ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι θεόπνευστη, ἡ Πίστη μας εἶναι ἀληθινή. Ἐάν δέν εἶναι, τότε “ματαία ἡ πίστις ἡμῶν”.

Πῶς θά πληγῆ ἡ θεοπνευστία τῆς Γραφῆς; Μέ τήν διαστρέβλωση τῶν ἱερῶν κειμένων της. Μέ τήν διαστροφή τῶν θείων ἐννοιῶν καί ἀληθειῶν της. Μέ τήν παρερμηνεία τῶν χωρίων της καί τήν ἀμφισβήτηση γεγονότων, πού περιγράφονται σ’ αὐτή. Αὐτό εἶναι κυρίως τό ἔργον τῶν ἀθέων, τῶν ἀπίστων καί τῶν αἱρετικῶν. ..».   

Β΄ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ

(Ἁγίου Ἱππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 278-279)

«Αὐτά τά εἴπαμε ἐκ τῶν προτέρων, γιά νά γνωρίσετε τήν ταραχή καί τήν ὀδύνη πού θά ἐπιπέση κατά τούς ἔσχατους καιρούς καί τήν συμπεριφορά ὅλων τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλον καί τόν φθόνον καί τό μῖσος καί τήν φιλονικία πού παρατηροῦνται καί τήν ἀμέλεια τῶν ποιμένων γιά τά πρόβατα καί τήν ἔλλειψη διαθέσεως ὑποταγῆς τοῦ λαοῦ πρός τούς ἱερεῖς. Γι’ αὐτό τό λόγο ὅλοι θά πορεύωνται σύμφωνα μέ τήν ἰδίαν θέλησιν. Καί τά τέκνα θά σηκώσουν χέρι κατά τῶν γονέων, ἡ γυναίκα θά παραδώσῃ τόν ἄνδρα της στό θάνατο καί ὁ σύζυγος θά ὁδηγήσει τή γυναίκα του ὡς ὑπεύθυνη στό δικαστήριο. Οἱ δεσπότες θά συμπεριφερθοῦν πρός τούς δούλους των ἀπάνθρωπα καί οἱ δοῦλοι πρός τά ἀφεντικά των θά περιβληθοῦν μέ διάθεσι ἀνυποταξίας. Κανείς δέν θά αἰσθάνεται σεβασμόν πρός τά ἀσπρόμαλλα γηρατειά καί τό κάλλος τοῦ νεωτέρου κανείς δέν θά λυπηθῆ. Οἱ ναοί τοῦ Θεοῦ θά γίνουν σάν ἁπλές κατοικίες καί παντοῦ θά γίνουν καταστροφές τῶν ἐκκλησιῶν. Οἱ Γραφές θά καταφρονηθοῦν καί τά ἅσματα τοῦ ἐχθροῦ πανταχοῦ θά τραγουδηθοῦν. Πορνεῖες καί μοιχεῖες καί ἐπιορκίες θά γεμίσουν τήν γῆν, φαρμακεῖες, καί μαντικά ἄσματα καί μαντεῖες, πίσω ἀπό ὅλα τά ἀνωτέρω μέ σφοδρότητα καί προθυμία θά ἐπακολουθήσουν. Καί γενικά ἀπό τούς θεωρουμένους ὡς χριστιανούς θά ἐγερθοῦν τότε ψευδοπροφῆτες, ψευδαπόστολοι, γόητες ἄνθρωποι, φθοροποιοί, κακοποιοί, ψευδόμενοι ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλον, μοιχοί, πόρνοι, ἅρπαγες, πλεονέκτες, ἐπίορκοι, κατάλαλοι, μισοῦντες ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Οἱ ποιμένες θά συμπεριφέρωνται ὡς λύκοι, οἱ ἱερεῖς θά ἀσπάζωνται τό ψεῦδος. Οἱ μοναχοί θά ποθήσουν τά τοῦ κόσμου, οἱ πλούσιοι θά ἐνδυθοῦν τήν ἀσπλαχνία. Οἱ ἄρχοντες δέν θά βοηθήσουν τόν πτωχόν, οἱ δυνατοί θά ἀποβάλουν τήν εὐσπλαχνία, οἱ δικαστές θά στερήσουν τό δίκαιο ἀπό τούς δικαίους καί τυφλωμένοι ἀπό τά δῶρα θά βγάλουν ἄδικη ἀπόφασι. Καί τί μιλῶ γιά ἀνθρώπους, ὅπου καί αὐτά τά στοιχεῖα τῆς φύσεως θά ἀπαρνηθοῦν τήν φυσικήν των κατάστασι. Σεισμοί σέ κάθε πόλι, λοιμώδεις ἀσθένειες σέ κάθε χώρα, κεραυνοί ἀσυνήθιστοι καί φοβερές ἀστραπές, οἶκοι καί ἀγροί κατακαίονται. Καταιγίδες ἀνέμων, οἱ ὁποῖες διαταράσσουν χωρίς ὅρια τήν ξηρά καί τή θάλασσα, ἀκαρπίες τῆς γῆς, βουητό ἀπό τή θάλασσα καί σάλος ἀφόρητος ἀπό τήν ἀπώλεια ψυχῶν ἀνθρώπων. Σημαδιακές μεταβολές στόν ἥλιο καί στή σελήνη, ἐκτροπές ἄστρων ἀπό τή θέσι των, συγκρούσεις ἐθνῶν, καταστρεπτικοί ἄνεμοι, βολίδες χαλάζης ἐπί τοῦ προσώπου τῆς γῆς, χειμῶνες ἄτακτοι καί ἀσυνήθιστοι, παγετοί μεγάλοι, καύσωνες ἀνυπόφοροι, κεραυνοί αἰφνίδιοι, ἐμπρησμοί ἀπροσδόκητοι, μή ἀναμενόμενοι, γενικός θρῆνος καί ὀδυρμός σ’ ὅλη τή γῆ πού δέν ἔχει παρηγοριά»

Νά γιατί ὁ Κύριός μας εἶπε, ἐρωτώντας ρητορικά, ὅτι, ἄραγε ὅταν θά ξαναέλθει, στή Δεύτερη παρουσία Του, θά εὕρει τήν Πίστη στούς ἀνθρώπους;

«Ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἆρα εὑρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη’, 8).

Ἡ μεγάλη λοιπόν αὐτή ἀποστασία, στήν ἐποχή μας, εἶναι ξεκάθαρο «Σημεῖον» ὅτι «ἐνέστηκεν ἡ ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ» (Β’ Θεσσ. β’, 2), ὅτι πράγματι ἔρχεται ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

(Από το βιβλίον «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΗΛΘΕΝ 1983, 2013)

_____________

(*) Τά 33 χρόνια εἶναι ἀκριβῶς τό 1/3 τοῦ χρόνου πού ἔδωσε ὁ Θεός στούς τότε ἀνθρώπους, πού ζοῦσαν πρό τοῦ Νόμου. Σέ τρεῖς περιόδους χωρίζονται οἱ ἐποχές πού ἔζησαν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τή δημιουργία τους· α) Στήν ἐποχή πρό τοῦ Νόμου, β) Στήν ἐποχή τοῦ Νόμου καί γ) Στήν ἐποχή τῆς Χάριτος.                                       .

Ἐάν σέ ἐκείνους πού ζοῦσαν πρό τοῦ Νόμου, ἔδωσε ὁ Θεός περιθώριο 100 χρόνια, σέ μᾶς, πού εἴμαστε στήν ἐποχή τῆς Χάριτος καί γνωρίζουμε τόσα, εἶναι πολύ λογικό νά μᾶς δώσει λιγότερο περιθώριο, τό 1/3, δηλαδή 33 χρόνια. Πράγματι, ἀπό τότε πού γεννήθηκε ὁ Ἀντίχριστος τό 1983, χωρίς βέβαια τότε νά τό γνωρίζει κανείς, ἄρχισαν «συμπτωματικά» νά μιλοῦν καί νά γράφουν ἀρκετοί σέ ὅλον τόν κόσμο καί σέ μεγάλο βαθμό, γιά τόν Ἀντίχριστο, τή Δευτέρα Παρουσία καί τό τέλος τοῦ κόσμου.