πρώτη δημοσίευση 5/5/2019

«Οἱ περισσότερον γνωστές καί συνεχῶς χρησιμοποιούμενες

ψευδοπροφητεῖες εἶναι τοῦ ἀγνώστου Ἀγαθαγγέλου, ἑνός

ἀνωνύμου τοῦ 1050, δῆθεν τοῦ Μεθοδίου, δῆθεν τοῦ

Ταρασίου Κων/λεως, δῆθεν τοῦ Ἀνδρέου τοῦ διά Χριστόν

σαλοῦ οἱ χρησμοί τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ. Ἀναφέρονται

ἐπίσης ἕτεροι ἀκατανόητοι χρησμοί, οἱ ὁποῖοι εὑρέθησαν

χαραγμένοι δῆθεν ἐπί τοῦ... ἀνυπάρκτου τάφου τοῦ Μ.

Κωνσταντίνου μέ ἀκατανόητα μονογράμματα, τά ὁποῖα

συμπληρώνουν διάφοροι ἑρμηνευτές. Ὑπάρχουν δέ καί

ἄλλες διφορούμενες, ἀλλοπρόσαλλοι, παιδαριώδεις καί διά

γέλωτα, ἀλληλοψευδόμενες προφητεῖες, σέ γλῶσσα ἀνοή-

του Πυθίας. Ὅλες αὐτές εἶναι ἄγνωστοι ἐπισήμως στήν

Ἐκκλησία, τήν ἱστορία, τήν θεολογία, καί διεδόθησαν

κατά τό διάστημα τῆς δουλείας τοῦ Γένους μας»

(π. Ἀρσένιος Κομπούγιας)

 

 

 

 

Ὁ Χιλιασμός διά μέσου τῶν αἰώνων

καί ἡ λεγομένη μεσοβασιλεία

 

Zoῦμε σέ πονηρούς, χαλεπούς καί ἀποκαλυπτικούς καιρούς μέ

πολλά ἐρωτηματικά καί πολλή ἀγωνία καί ἀνησυχία. Στήν

ἐποχή, πού ἔχει ἄμεση σχέση μέ ἐσχατολογικές προειδοποιήσεις καί

ἀποκαλύψεις τοῦ Κυρίου, λόγῳ τῆς πρωτοφανοῦς ἀποστασίας τοῦ

κόσμου καί ἀποχαλινώσεως καί διαλύσεως τῶν πάντων. Καί ἐνῷ

στόν ἁπλοϊκό λαό βρίσκει κανείς σοφές γνῶμες καί ἅγιες ἀνησυχίες

ὡς πρός τήν πορεία τοῦ σημερινοῦ κόσμου, ἀντιθέτως στούς Πα-

τριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους, Ἱερεῖς, Θεολόγους καί

ὅλους τούς ὑπόλοιπους πού ἔχουν ἐντολή νά ἀγρυπνοῦν, νά ἐρευ-

νοῦν καί νά διαφωτίζουν τόν κόσμο, περί τῆς πρωτοφανοῦς ἀπο-

στασίας καί τῶν δεινῶν πού προέρχονται ἀπό αὐτή, καί τῆς

καταστροφῆς πού θά ἔλθει σέ ὁλόκληρο τόν Πλανήτη, ὑπάρχει

κλασσική ἀδιαφορία. Ἔτσι ἐφαρμόζεται αὐτό πού λέγει ὁ Κύριος:

«Ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπό σοφῶν καί συνετῶν, καί ἀπεκάλυψας αὐτά

νηπίοις» (Ματθ. ια’, 25).

  

Ἐκτός ἀπό τήν ἀδιαφορία, ἔχουμε καί μία μικρή μερίδα ἀνθρώπων,

τῶν ὁποίων τό ραντάρ τῆς ψυχῆς συλλαμβάνει σήματα, ἀλλά πολύ

συγκεχυμένα. Ἀπό τή μιά αἰσθάνονται μέν τά τρομερά σημεῖα τῶν

καιρῶν, ἀλλ’ ἐπειδή ἔχουν ἰσχυρή προσωπική ἐπιθυμία νά δοῦν στόν

Πλανήτη μας νά ἀποκαθίσταται ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, πρίν ἀπό

τήν Δευτέρα Παρουσία, ἐνισχυόμενοι καί ἀπό διάφορες ψευδοπρο-

φητεῖες, ὅπως ἐπίσης καί ἀπό κάποια παρανοημένα ἁγιογραφικά

χωρία, παραβλέπουν καί διαστρέφουν τά τρομερά καί ἐξόφθαλμα

σημεῖα, πού προειδοποιοῦν γιά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου.

Ἀπό τή μία κάποιες φορές, εἰδικά δέ σήμερα, ἐπιστρατεύουν ὅλα

τά συναφῆ χωρία τῆς Γραφῆς, μαζί μέ ἀνώνυμες καί ψευδώνυμες

προφητεῖες, καί γράφουν, ὅτι τά σημεῖα τῶν καιρῶν (τά ὁποῖα

ὄντως ἔχουν πληθυνθεῖ στίς ἡμέρες μας) δέν ἔχουν σχέση μέ τήν

Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἀλλά μέ τήν βασιλεία Του πού πλησιάζει

στήν γῆ! Καί ἄλλοι μέν ἀπό αὐτούς πιστεύουν, ὅτι ἡ βασιλεία αὐτή

θά εἶναι μικροῦ διαστήματος, ἄλλοι πιστεύουν ὅτι θά εἶναι μεγάλου

καί ἄλλοι αἰώνια! (Βλέπε βιβλίον Γεωργίου Λιλῆ «Αἱ δύο βασιλεῖαι»,

Κόρινθος 1974).

Τήν ἴδια περίπου θεωρία ἔχουν καί κάποιοι δικοί μας καί ξένοι θε-

ολόγοι, κυρίως Προτεστάντες, ὅπως ὁ Σ. Ζωδιάτης.

Ὅπως ἀναφέραμε στήν ἀρχή τοῦ προλόγου, ὁ Χιλιασμός μέ ἤπια

μορφή ἦταν μᾶλλον μία διάδοχος κατάσταση καί ἔνα κατάλοιπο

τῶν ἐσφαλμένων μεσσιακῶν ἀντιλήψεων τῶν Ἑβραίων, ὅτι δηλαδή

ὁ Μεσσίας εἶναι ἐπίγειος βασιλεύς καί κοσμοκράτωρ. Τά κατάλοιπα

αὐτά πολύ σύντομα ἐνισχύθηκαν κατά τούς μεταποστολικούς χρό-

νους, ἀπό παρερμηνεία τοῦ περίφημου Κ΄ κεφαλαίου τῆς Ἀποκα-

λύψεως, τό ὁποῖο μιλᾶ γιά χιλιετῆ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά

ἐννοεῖ πνευματική, μέ τίς ψυχές τῶν πεπελεκισμένων καί δικαίων

μαρτύρων τῆς πίστεως, γιά τό ὄνομά Του.

Γενικῶς ἡ ἔλευσις τοῦ Κυρίου πάλι στήν γῆ, ὑπῆρξε ἀπό τήν ἀρχή

τό ἀντικείμενο τῶν σκέψεων καί τῶν ὀνείρων τῶν ὀπαδῶν τοῦ Χρι-

στοῦ. Ἦταν μία ζωηρή ἐπιθυμία, ἡ ὁποία φλόγιζε τίς καρδιές τῶν

πιστῶν καί τροφοδοτοῦνταν ἀπό παρανοημένες Ἀποστολικές προ-

φορικές καί γραπτές διατυπώσεις, γύρω ἀπό τήν Δευτέρα Παρουσία

τοῦ Κυρίου στή γῆ, ὅπως αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου, «Ἡ πα-

ρουσία τοῦ Κυρίου ἤγγικεν», «Ἰδού, ὁ Κριτής πρό τῶν πυλῶν ἕστη-

κεν» (Ἰακ. ε’, 8-9), καί αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «ὁ Κύριος

ἐγγύς» (Φιλιπ. δ’, 5), «ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ παραλειπόμενοι εἰς τήν πα-

ρουσίαν τοῦ Κυρίου» (Α’ Θεσσ. δ’, 15).

Οἱ πιστοί ἤδη ἀπό τότε περίμεναν πολύ σύντομα τήν Δευτέρα Πα-

ρουσία, ὥστε νά παραλύῃ κάθε ἄλλη ἀπασχόλησή τους. Τό γεγονός

αὐτό, ἀνάγκασε τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά ἀποστείλλει τήν Β΄ πρός

Θεσ/νικεῖς ἐπιστολή, ὅπου ἀνατρέπει τήν ἐσφαλμένη τους ἰδέα,

γράφοντας καί παρακαλώντας: «Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατά μηδένα

τρόπον· ὅτι ἄν μή ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καί ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄν-

θρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραι-

ρόμενος ἐπί πάντα λεγόμενον Θεόν ἤ σέβασμα» (Β’ Θεσσ. β’, 3-11).

Παρά τίς ἐξηγήσεις ὅμως τοῦ Ἀποστόλου, οἱ ἰδέες περί τῆς ἐπι-

κείμενης Παρουσίας τοῦ Κυρίου, μετά τήν πάροδον μερικῶν δεκά-

δων ἐτῶν, διαδόθηκαν καί διαφοροποιήθηκαν περισσότερο στό

πρόσωπο τῶν μεταποστολικῶν ἀνδρῶν, ὅπως τοῦ Παπία καί τοῦ

Κηρίνθου καί στή συνέχεια τῶν Μοντανιστῶν.

 

 

Ἀρχή τῆς ἰδέας περί βασιλείας τοῦ Κυρίου στή γῆ

(Παπίας – Κήρινθος)

 

Ὁ Παπίας ὑπῆρξε μαθητής τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου καί χρημά-

τισε Ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως στίς ἀρχές τοῦ Β’ αἰῶνος. Σύγχρονός

του ὑπῆρξε καί ὁ Κήρινθος.

Αὐτοί, στηριζόμενοι στό Κ΄ κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, πρέ-

σβευαν, ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πρίν ἀπό τήν Δευτέρα

Παρουσία, θά βασιλεύσῃ στήν γῆ γιά χίλια ἔτη. Ἡ ἰδέα αὐτή, θεω-

ρήθηκε ἀπό τούς σύγχρονους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὡς αἱρετική

καί γιά τίς ἰδέες τους αὐτές, καθώς καί κάποιες ἄλλες, ἀποβλήθησαν

καί ὁ Παπίας καί ὁ Κήρινθος ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ὁ ἐπιφανής καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Χρῆστος Ἀν-

δροῦτσος, γράφει σχετικά στήν Δογματική του: «Βεβαίως ὁ Χιλια-

σμός, ἡ πεποίθησις ὅτι ὁ Θεός, θ’ ἀναστήσει τούς δικαίους καί θά

βασιλεύσει μαζί τους γιά χίλια χρόνια πάνω στή γῆ, πού στηρίζεται

στό Κ΄ Κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, παρεμβάλλει μεταξύ τῆς Ἀνα-

στάσεως τῶν δικαίων καί τῆς καθολικῆς Ἀναστάσεως τῶν πάντων

καί τῆς Κρίσως, ἕνα διάστημα χιλιετοῦς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, πού

εἶναι, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ὑλικῆς φύσεως. Ἔρχεται ὅμως σέ ἀντί-

θεση μέ τήν Ἁγία Γραφή, (ἀλλά καί τήν Ἱερά Παράδοση), ἡ ὁποία

ἀναφέρει μία μόνο Ἀνάστασιν νεκρῶν καί μία καθολική Κρίση, πού

μετά ἀπό αὐτήν ἔρχεται αἰώνια ἡ μακαριότητα ἤ ἡ κόλαση. Ὁ χι-

λιασμός βρῆκε κατ’ ἀρχάς πολεμίους τόν Διονύσιον Ἀλεξανδρείας,

τόν Ὠριγένη καί ἄλλους, ἐξαφανίζεται ἐντελῶς ἀπό τόν 4ο αἰῶνα

καί ἐμφανίζεται τήν τελευταία ἑκατονταετία ξανά, μέ περισσότερες

μορφές στούς ἀναβαπτιστές καί σέ ἄλλους θεολόγους» (Δογματική,

ἔκδ. 1956, σελ. 440).

Ἔγραψε βέβαια σχετικά καί ἕνας Ἅγιος, ὁ Ἀπολογητής καί φιλό-

σοφος Ἰουστῖνος. Αὐτός ὅμως, ἐκτός ἀπό κάποιες λάθος ἀπόψεις

πού εἶχε σέ ὁρισμένα θέματα, ὅπως εἶναι ἡ Ἀνάστασις τῶν νεκρῶν,

(ὑποστήριξε ὅτι θά ἀναστηθοῦμε, ὅπως εἴμαστε τώρα, παραβλέπον-

τας αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος: «ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι»

Ματθ. κβ΄, 30), ἔπεσε ἔξω καί στό σημεῖο αὐτό τῆς ἑρμηνείας, τόσο

τοῦ Κ΄ Κεφαλαίου τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως, ὅσο καί τοῦ Ἡσαῒου

(ξε΄, 17, 22, 25) περί τῆς δῆθεν βασιλείας τοῦ Χριστοῦ στή γῆ. Στό

σημεῖο αὐτό γράφει: «Καί γιά χίλια χρόνια θά οἰκοδομηθεῖ καί θά

κοσμηθεῖ ἡ Ἱερουσαλήμ...», «καί ὑπάρχει ἕνας ἄνθρωπος δικός μας,

τό ὄνομα τοῦ ὁποίου εἶναι Ἰωάννης, ἕνας ἀπό τούς Ἀποστόλους

τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶδε σέ ἀποκάλυψη καί προφήτευσε, ὅτι θά

ζήσουν χίλια χρόνια στήν Ἱερουσαλήμ ὅσοι πίστεψαν στόν Χρι-

στό...». 

Ἐπίσης ἔπεσαν ἔξω στούς ὑπολογισμούς τους, ὁ λεγόμενος

Βαρνάβας στήν ἐπιστολή του, ὁ Εἰρηναῖος καί ὁ Ἱππόλυτος. Αὐτοί

ὑποστήριξαν, ὅτι τό τέλος τοῦ κόσμου θά γίνῃ τό 600 μ.Χ., ἀφοῦ

συμπληρωθοῦν ἕξι χιλιετηρίδες ἀπό Ἀδάμ. Καί ὁ Ὅσιος Εὐφραίμ

λέει ὅτι, ἡ ἐμφάνιση τοῦ Ἀντιχρίστου καί ἡ Παρουσία τοῦ Κυρίου

θά γίνει μετά τήν καταστροφή τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας!

 

 

Τί ἔγραψαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας

 

Περί τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου

καί ὄχι γιά βασιλεία στή γῆ τοῦ Χριστοῦ ἤ μεσοβασιλεία, ἔγραψαν

ἐκτεταμένα πολλοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Εἰ-

ρηναῖος, ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος, ὁ Ὅσιος Εὐφραίμ, ὁ Κύριλλος Ἱερο-

σολύμων, ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος, ὁ Οἰκουμένιος, ὁ Θεοφύλακτος

Βουλγαρίας, ὁ Ἰωάννης Δαμασκηνός καί πολλοί ἄλλοι.

Καί ὁ μέν Ἅγιος Εἰρηναῖος, καθώς καί ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος (β΄ καί

γ΄ αἰών), ἔγραψαν ὀρθόδοξα γιά τό τέλος τοῦ κόσμου, παρά τίς πλη-

ροφορίες, ὅτι εἶχαν παρασυρθῇ στόν Χιλιασμό.

Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος μάλιστα, ὄχι μόνο δέν παραδέχθηκε τίς χιλια-

στικές ἰδέες καί δοξασίες, ἀλλά ἔγραψε, ὅτι ἴσως τό τέλος τοῦ κό-

σμου θά γίνει πρός τό τέλος τῆς ἕκτης χιλιετηρίδος ἀπό κτίσεως

κόσμου, δηλαδή τό 600 μ.Χ. (ὅπως σημειώσαμε παραπάνω), ἐπειδή

ὁ κόσμος δημιουργήθηκε σέ ἕξι (6) ἡμέρες, τήν δέ ἡμέρα τήν ἕβδομη,

ὁ Κύριος ἀναπαύθηκε ἀπό ὅλα τά ἔργα του. Ὁ δέ Ἱππόλυτος ἔχει

ἀφιερώσει λόγο στό τέλος τοῦ Κόσμου καί τόν Ἀντίχριστο, χωρίς

νά ἀναφερθῇ στή βασιλεία τοῦ Κυρίου ἐπί τῆς γῆς. Καί ὁ Ἀνδρέας,

ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 6ο αἰῶνα, καί ὁ Ἀρέθας, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 9ο

αἰῶνα, Ἐπίσκοποι Καισαρείας καί οἱ δύο, ἔγραψαν ἑρμηνεία στήν

Ἀποκάλυψη καί λένε ὅτι τά χίλια χρόνια τοῦ δεσίματος τοῦ Σατανᾶ

εἶναι ἀπό τό διάστημα τῆς Σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μέχρι τῆς

Δευτέρας Παρουσίας, σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Νῦν ὁ

ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω» (Ἰωάν. ιβ’, 31). Δη-

λαδή ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ, τήν ὁποία εἶχε πρίν τήν

ἔλευση καί τήν Σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου, καταλύθηκε καί δεσμεύ-

θηκε, ὅπως λέει καί ἡ Ἐκκλησία στίς εὐχές της πρός τούς κοιμηθέν-

τες: «Ὁ τόν θάνατον καταπατήσας καί τόν Διάβολον καταργήσας».

Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι, ὅτι ὅλοι οἱ τεθνεῶτες πρό τοῦ Χρι-

στοῦ, πήγαιναν στόν Ἅδη, μηδενός ἐξαιρουμένου, οὔτε καί τοῦ πιό

μεγάλου ἁγίου, ὅπως εἶναι ὁ Τίμιος Πρόδρομος, διότι δέν εἶχε γίνει

ἀκόμη ἡ ἐξαγορά διά τοῦ Παναγίου Αἵματος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Αὐτή ἦταν ἡ ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ, ἡ ὁποία δεσμεύθηκε ἀπό τήν

Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, μέχρι τῆς Παραμονῆς τῆς Δευτέρας Πα-

ρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τότε, θά λυθῇ ὁ Σατανᾶς γιά λίγο χρονικό διάστημα, καί θά λάβῃ

μεγάλη ἐξουσία καί θά πολεμήσῃ μέ λύσσα τόν κόσμο, ἰδιαίτερα

τούς πιστούς, «εἰδώς ὅτι ὀλίγον καιρόν ἔχει» (Ἀποκ. ιβ’, 12).

Ἡ ἑρμηνεία αὐτή τῆς δεσμεύσεως τοῦ Σατανᾶ γιά χίλια χρόνια δη-

λαδή κατά τήν ἴδια περίοδο, κατά τήν ὁποία βασιλεύουν στόν οὐ-

ρανό μαζί μέ τόν Χριστό γιά χίλια χρόνια «ΑΙ ΨΥΧΑΙ τῶν πεπελε-

κισμένων διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ» (Ἀποκ.

κ’, 4), ἄν καί εἶναι πιό σωστή, βρήκε λιγότερους ὀπαδούς.Ἔτσι, μετά

τήν πάροδο πολλῶν ἑκατοντάδων ἐτῶν, ἀναβίωσαν καί πάλι οἱ πα-

λιές δοξασίες πού στηρίζονται στό προσφιλέστατο Κ΄ κεφάλαιο τῆς

Ἀποκαλύψεως. Ὁ Ἀπόστολος Μακράκης ἀνανέωσε τήν ἰδέα πού

εἶχε ἐγκαταλειφθεῖ καί τήν τροποποίησε πρός τό πνευματικώτερο.

 

 

καί σύγχρονων ὀπαδῶν τῆς χιλιετίας ἤ μεσοβασιλείας

 

Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ἤ Χιλιαστές εἶναι ἡ γνωστή σατανική

αἵρεση, ἡ χειρότερη ἀπό ὅλες τίς αἱρέσεις. Μεταξύ τῶν ἀναρίθμη-

των ἀνοησιῶν πού διδάσκουν, ἡ πιό σπουδαία διδασκαλία, σύμ-

φωνα μέ αὐτούς, εἶναι ἡ περί τῆς χιλιετοῦς βασιλείας. Πιστεύουν

κατ’ ἀρχάς στήν χιλιετῆ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ πάνω στή γῆ μέ τήν

ἀνάσταση τῶν δίκαιων χιλιαστῶν καί στήν συνέχεια, στήν αἰώνια

ζωή πάνω στή γῆ, ἡ ὁποία θά εἶναι πλήρης ὑλικῶν ἀπολαύσεων καί

διασκεδάσεων, στηριζόμενοι καί αὐτοί στό τόσο παρανοημένο Κ΄

κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως. Σύγχρονος μέ τήν ἐμφάνιση τῆς σα-

τανικῆς αὐτῆς αἱρέσεως τοῦ Χιλιασμοῦ ἦταν ὁ πράγματι μεγάλος

ἄντρας, Ἀπόστολος Μακράκης, στόν ὁποῖο ὀφείλει πολλά ἡ νεό-

τερη Χριστιανική ἀναγέννηση καί κίνηση στήν Ἑλλάδα.

Αὐτός ἀνανέωσε μέ πολλές διαφοροποιήσεις τήν θεωρία περί τῆς χι-

λιετοῦς βασιλείας, πού πρῶτοι ἐπανέφεραν οἱ σκοτεινοί Σπουδαστές

τῶν Γραφῶν ἤ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Αὐτοί, ἀντιγράφουν ἐν πολ-

λοῖς, τήν θεωρία τοῦ Παπία, τοῦ Κηρίνθου καί τῶν Μοντανιστῶν.

Μεταξύ τῶν σημερινῶν ὀρθόδοξων χιλιαστῶν διακρίνουμε, ἄλλους

μέν νά παραδέχονται τήν θεωρία τοῦ Ἀποστόλου Μακράκη καί ἄλ-

λους νά μοιάζουν κατά πολύ μέ τούς ἀρχαίους, Παπία καί Κήρινθο.

Οἱ μέν πρῶτοι πιστεύουν στήν χιλιαστική περίοδο, ἀλλά χωρίς τήν

ἀνάσταση τῶν νεκρῶν· οἱ λαοί, λένε, κατά τρόπο μαγικό ἤ θαυ-

ματουργικό ἤ πρό παντός μέσα ἀπό ἕναν καταστροφικό πό-

λεμο κατά τόν ὁποῖο θά ἐπέμβῃ ὁ Κύριος, θά μετανοήσουν,

καί ἀπό τότε θά ζοῦν πάνω στήν γῆ, ὡς ἅγιοι. Ἐν τῷ μεταξύ

θά ἔχῃ δεθῆ ὁ Σατανᾶς, ὥστε νά μήν ἐνοχλῇ κανέναν. Καί

μετά τήν εὐτυχῆ χιλιετία καί τούς εὐτυχισμένους ἀνθρώπους τῆς

τότε ἐποχῆς, θά λυθῇ πάλι ὁ Διάβολος, γιά νά ρίξῃ τόν κόσμο πού

ἔχει ἁγιοποιηθεῖ, ἐκ νέου στό κακό καί τήν ἁμαρτία καί νά ξανακάνει

τόν πλανήτη, γῆ Μαδιάμ! Τότε θά ἔρθει ὁ Κύριος μέ ὀργή καί θυμό,

ὡς Κριτής πλέον, γιά νά κρίνῃ τούς ἀνθρώπους, πού ἀποστάτησαν

γιά δεύτερη φορά!

Ὑπάρχουν ἀκόμη καί ὁρισμένοι, οἱ ὁποῖοι δίνουν ἐντελῶς αὐθαί-

ρετες ἑρμηνεῖες, δικῆς τους ἐπινοήσεως.

Ἡ ἰδέα πού ἔχει γίνει σέ πολλούς πεποίθηση καί πίστη, περί μιᾶς

ἀπαραίτητης μεσοβασιλείας ἤ σύμφωνα μέ ἄλλους, μιᾶς καθολικῆς

ἐπικράτησης τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὡς βιώματος ὅλων τῶν κατοί-

κων τῆς γῆς, ἤ τῆς ὁπωσδήποτε κυριαρχίας τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ

Σατανᾶ καί τοῦ κακοῦ, πρίν τόν ἐρχομό τῆς Δευτέρας Παρουσίας,

ἦταν ἑπόμενο νά ἐπηρεάσει κάπως καί τήν ἐπίσημη θεολογία. Ἔτσι,

ὅταν γράφουν μερικοί γιά μιά γενική ἐπικράτηση τοῦ ἱεροῦ

Εὐαγγελίου, ὡς βιώματος, σέ ὅλο σχεδόν τόν πλανήτη, πολύ

λίγο ἀπέχουν, ἀπό τίς πολύμορφες διδασκαλίες περί τῆς χι-

λιετοῦς μεσοβασιλείας.

 

 

Οἱ ψευδοπροφητεῖες μετά Χριστόν

 

Ὁλόκληρο τό οἰκοδόμημα τοῦ χιλιασμοῦ, δηλαδή τό διάστημα

κατά τό ὁποῖο θά παύσει τό κακό, ἤ θά γίνει ἡ ἁγιοποίηση τοῦ πλα-

νήτη, ἤ θά ἐπικράτησει τό Εὐαγγέλιο παντοῦ ὡς βίωμα, ἤ θά ἔρθει

ἡ μεσοβασιλεία, δηλαδή τό διάστημα ἑκατοντάδων ἤ χιλιάδων ἐτῶν

μεταξύ τῆς Πρώτης καί τῆς Δευτέρας Παρουσίας, κατά τό ὁποῖο

θά ἁγιοποιηθεῖ ὁ κόσμος διά τῆς παρεμβάσεως τοῦ Κυρίου, ὅλες

αὐτές τίς θεωρίες, ἔρχονται νά συμπληρώσουν, οἱ πολυάριθμες μετά

Χριστόν ἐπώνυμες, ψευδώνυμες, ἀσύμφωνες, ἀκατάληπτες, ἀσυνάρ-

τητες, παιδαριώδεις, ἄγνωστες ἀπό ἱστορικῆς, ἐκκλησιαστικῆς καί

θεολογικῆς πλευρᾶς, προφητεῖες.

Εἶναι τελείως περιττό νά μιλήσουμε γιά τίς προφητεῖες μετά Χρι-

στόν, ἐπειδή ἀφ’ ἑνός μέν ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε ἀσχολήθηκε μέ

αὐτές, οὔτε κἄν ἔδωσε σημασία, ἀφ’ ἑτέρου δέ διότι ὁ Κύριος σαφῶς

εἶπε, ὅτι «ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται ἕως Ἰωάννου» (Λουκ. ιστ’, 16).

Οἱ Ἅγιοι Προφῆτες προανήγγειλαν, ἄλλοι μέν τά γεγονότα μέχρι

τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ὅσα ἀναφέρονταν σέ Αὐτόν,

ἄλλοι δέ τά γεγονότα μέχρι Συντελείας τῶν αἰώνων, δηλαδή ὅσα

ἀναφέρονται στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Μετά ἀπό αὐ-

τούς δέν ὑπάρχουν ἐπίσημοι Προφῆτες τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔχουμε μέν ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων ἀνθρώπους μέ

προφητικό χάρισμα, ἀλλά προέλεγαν γεγονότα σύγχρονα ἤ μι-

κρῆς ἀποστάσεως πού δέν ἀναφέρονταν σέ ἔθνη, λαούς καί πολέ-

μους, μέ τά ἀποτελέσματά τους.

Βέβαια ἐξαίρεση ἀποτελεῖ τό προφητικό βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Ἀποκα-

λύψεως, τό ὁποῖο ὡς γνωστό, μέ δυσκολίες συμπεριελήφθει μεταξύ

τῶν Κανονικῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὥστε καί τότε καί

πολύ μεταγενέστερα, νά συνεχίζουν νά ἀμφιβάλλουν οἱ Πατέρες τῆς

Ἐκκλησίας, ἐάν εἶναι ὄντως τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου.

Οἱ περισσότερες γνωστές ψευδοπροφητεῖες πού χρησιμο-

ποιοῦνται συνεχῶς, εἶναι τοῦ ἄγνωστου Ἀγαθάγγελου, ἑνός

ἀνωνύμου τοῦ 1050, δῆθεν τοῦ Μεθόδιου, ὁ ὁποῖος διετέλεσε

Ἐπίσκοπος Πατάρων γύρω στό 360, δῆθεν τοῦ Ταρασίου Κων/λεως,

δῆθεν τοῦ Ἀνδρέα τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ. Ὑπάρχουν καί πολλές

ἄλλες. Ἐπίσης καί οἱ χρησμοί τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντα τοῦ

Σοφοῦ, οἱ ὁποῖοι περιλαμβάνονται μέν στήν Πατρολογία τοῦ

Migne, ὅμως δέν μπορεῖ νά ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶναι δικοί του. Ἀλλά κι

ἄν τυχόν εἶναι τοῦ ἰδίου, ὁ Λέων ὁ Σοφός, δέν εἶναι καμμιά ἐκκλη-

σιαστική αὐθεντία καί ἁγία μορφή. Ἀντιθέτως μάλιστα, μέ τά πολλά

του σκάνδαλα καί ἰδιαίτερα μέ τόν τέταρτο γάμο του, δημιούργησε

τεράστιο σάλο καί ἐκκλησιαστικό ζήτημα, ὥστε ὁ ἱερεύς πού τέλεσε

τόν γάμο νά καθαιρεθῇ καί ὁ Λέων νά ἀφορισθῇ ἀπό τόν Πα-

τριάρχη Νικόλαο τόν Μυστικό. Ἦταν λοιπόν προφήτης ὁ Λέων,

μιλοῦσε σ’ αὐτόν ὁ Κύριος, ὅπως μίλησε στούς προφήτες τῆς Πα-

λαιᾶς Διαθήκης;...

Ἀναφέρονται ἐπίσης κάποιοι ἀκατανόητοι χρησμοί, οἱ ὁποῖοι

βρέθηκαν χαραγμένοι δῆθεν πάνω στόν... ἀνύπαρκτο τάφο

τοῦ Μ. Κωνσταντίνου μέ ἀκατανόητα μονογράμματα, τά ὁποῖα

συμπληρώνουν διάφοροι ἑρμηνευτές.

 

Ὑπάρχουν καί κάποιες διφορούμενες, ἀλλοπρόσαλλες, παι-

δαριώδεις, γιά γέλια, ἀλληλοψευδόμενες προφητεῖες, πού

εἶναι σέ γλῶσσα ἀνόητης Πυθίας.

Στήν Ἐκκλησία, τήν ἱστορία καί τήν θεολογία, εἶναι ἄγνω-

στες ὅλες αὐτές, ὅπως ἀνέφερα καί παραπάνω καί διαδόθη-

καν κατά τό διάστημα τῆς δουλείας τοῦ Γένους μας. Τότε

συγχρόνως κυκλοφόρησαν καί τά γνωστά φυλλάδια «Ἐπιστολή τοῦ

Κ.Η.Ι. Χριστοῦ» καί «Ἀποκάλυψις τῆς Παναγίας». Ὅπως ἐπίσης

τήν ἴδια ἐποχή διαδόθηκαν ἕνα σωρό θρύλοι, ὅπως εἶναι οἱ

θρύλοι τοῦ «Μαρμαρωμένου βασιλιᾶ» καί «τῶν τηγανισμένων

ψαριῶν», τά ὁποῖα δῆθεν ζωντάνεψαν καί πήδησαν ἔξω ἀπό τό τη-

γάνι, καί τοῦ Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος κρύφτηκε μέ τά Ἅγια Δισκοπό-

τηρα πίσω ἀπό μιά πόρτα πού ἀπό τότε δέν ἀνοίγει καί θά ἀνοίξῃ,

ὅταν... «πάλιν μέ χρόνια μέ καιρούς πάλιν δικά μας θἆναι».

Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ὅλες αὐτές οἱ ψευδοπροφητεῖες ἐπι-

στρατεύονται σέ κάθε κίνδυνο πολέμου ἤ πόλεμο. Αὐτό ἔγινε τό

1912, τό 1922 καί τό 1940. Αὐτό γίνεται καί σήμερα, ἰδιαίτερα ὅποτε

θολώνει ὁ Ἑλληνικός ὁρίζοντας ἤ ὁ Παγκόσμιος. Μερικοί μάλιστα

ἀποτόλμησαν νά προσδιορίσουν καί χρόνο ἐκπληρώσεως αὐτῶν

τῶν «προφητειῶν» κατά τό 1968-69, 1972, καί παρά τήν παταγώδη

διάψευση καί γελοιοποίηση, δέν μετανόησαν, ἀλλά ἀνέβαλαν τόν

χρόνο σάν τούς χιλιαστές, χωρίς νά ἔχουν συναίσθηση εὐθύνης.

Ἔχουν δέ τόση αὐτοπεποίθηση γιά τό ἔγκυρο τῶν προφητειῶν καί

τήν ἑρμηνευτική τους ἱκανότητα, ὥστε ὅσους ἀντιτίθενται τούς

ὑβρίζουν, λέγοντας πώς εἶναι ὑπερήφανοι καί τυφλοί, μπροστά στά

γεγονότα πού εἶναι ἐπί θύραις, ὅπως ἀκριβῶς ἔπαθε καί ὁ γράφων

ἀπό πολλούς, ἐξ αἰτίας ἄρθρων μου περί τῶν ψευδοπροφητειῶν.

Ἕνας μάλιστα ἀπό αὐτούς, μέ ἐπιστολή του τό 1968 μέ περιέλουσε

ἀρκετά καί στήν συνέχεια ἔγραψε: «Αὐτό πού δέν μπόρεσε ὁ κ. Νι-

κόλαος Ψαρουδάκης νά κατορθώσῃ, τό βλέπουμε νά πραγματοποι-

εῖται ἀπό ἄνδρες (ἐννοοῦσε τόν Γ. Παπαδόπουλο καί τούς ὑπόλοιπους

πραξικοπηματίες) ἐμφορούμενοι ἀπό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό πνεῦμα,

οἱ ὁποῖοι διέθεταν τήν ἰσχύ τῶν ὅπλων. Σᾶς ἀρέσει ἤ ὄχι, ἅγιε

πάτερ; Ἰδού ἡ ἀρχή πραγματοποιήσεως τῶν πρό Χριστοῦ καί μετά

Χριστόν προφητειῶν, περί ἐπικράτησης τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί

καταργήσεως τῶν αἱρέσεων...».

Δέν μᾶς λένε ὅλοι αὐτοί οἱ σύγχρονοι ὀπαδοί τῶν ἀνώνυμων καί

ψευδώνυμων προφητειῶν, γιατί οὔτε ἕνας ἀπό τούς ψευδοπροφῆτες

δέν ἀναφέρει τίποτα γιά τούς δύο τρομακτικούς Παγκόσμιους πο-

λέμους τοῦ ’12-’14 καί τοῦ 1940, ἰδίως τοῦ τελευταίου μέ τά ἑκατον-

τάδες ἑκατομμύρια νεκρούς καί ὅλες τίς ἄλλες ἀπώλειες;

Μέ τό νά τόν ἀναφέρουν ὡς Εὐρωπαϊκό πόλεμο, δέν δικαιολο-

γοῦνται, διότι τόν ὀνομάζουν Εὐρωπαϊκό καί ὄχι Παγκόσμιο ὅπως

ἦταν, προσδιορίζουν μάλιστα καί τά κράτη πού μέ τούς δύο Παγ-

κόσμιους πολέμους δέν ἦταν μόνο αὐτά, ἀλλά οὔτε καί τό ἀποτέ-

λεσμα πού ἀναφέρουν αὐτές οἱ προφητεῖες ἦταν τό ἴδιο. Τήν ἴδια

τύχη θά ἔχει καί ὁ περιγραφόμενος πόλεμος τοῦ Ἀρμαγεδώνα, πού

θά τόν καταπαύσῃ τάχα Ἄγγελος καί μετά θά γίνῃ πλήρης ἁγιοποί-

ηση στήν Ἑλλάδα καί σέ ὅλα τά κράτη τῆς γῆς!

Τά σχόλια περιττεύουν. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι θά ἔρθουν

πολλά δεινά, ἰδίως ἔκτακτα φυσικά τρομακτικά γεγονότα, ὅπως τά

περιγράφει ὁ Κύριος καί ἡ Ἀποκάλυψις, ὡς προτιμωρία τοῦ κόσμου

πού θά ἔχει ἀφηνιάσει καί θά παραμένει ἀμετανόητος. Ἀλλά ὅπως

ἀπό κτίσεως κόσμου ἔγιναν πόλεμοι, καταστροφές ὅπως αὐτές τοῦ

κατακλυσμοῦ καί τῶν Σοδόμων, τρομακτικοί πόλεμοι ὅπως τό 1914

καί τό 1940 καί οἱ ἄνθρωποι δέν μετανόησαν, ἀλλά ἔγιναν

ἀκόμη χειρότεροι, ἔτσι πάλι καί στό μέλλον, κατά τήν Ἀποκάλυψη

μέ τίς ἑπτά πληγές, μέχρι Συντελείας ὅ,τι καί νά γίνῃ, οἱ ἄνθρωποι

δέν θά μετανοήσουν «δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ». Ἡ Ἀποκάλυψις λέει

χαρακτηριστικά: «Οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν φόνων αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν

φαρμακειῶν αὐτῶν οὔτε ἐκ τῆς πορνείας αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν κλεμ-

μάτων αὐτῶν», ἀλλά «ἐμασῶντο τάς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ πόνου,

καί ἐβλασφήμησαν τόν Θεόν» (Ἀποκ. θ’, 21. ιστ’, 10-11).

Ἑπομένως τά σημεῖα τά ὁποῖα θά συμβοῦν, τά δεινά καί οἱ

πόλεμοι, δείχνουν, ὄχι τήν ἀπότομη μετάνοια καί ἐπιστροφή

τῆς ἀνθρωπότητας πού θά ἔχει ἀποκτηνωθεῖ, ἀλλά τήν σκλη-

ρότητα καί τήν ἀμετανοησία πού θά ὑπάρχει ἀπό τήν ἐμφά-

νιση τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος θά εἶναι γέννημα τῆς ἀποστασίας

τοῦ κόσμου καί τοῦ ὁποίου ἡ δράση καί ἡ μεγάλη δύναμη, θά κα-

ταλυθῇ διά τῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ὅπως μᾶς τό βεβαιώνει ὁ

θεῖος Παῦλος. Ἐδῶ φαίνεται, ὅτι ἡ ἐπίμονη προβολή διαφόρων

προφητειῶν καί οἱ διάφορες ἑρμηνεῖες πού ἀφοροῦν μία ἁγιοποί-

ηση τοῦ πλανήτη πού θά γίνῃ κατά ἄγνωστο τρόπο ἤ κάποια με-

σοβασιλεία, δέν εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά τοῦ πονηροῦ

πνεύματος, γιά νά μήν γρηγορεῖ καί μετανοεῖ ὁ κόσμος, πιστεύον-

τας ὅλες αὐτές τίς ἑρμηνεῖες. Ταὐτόχρονα, συσκοτίζεται ἡ πραγμα-

τικότητα, ὥστε ἄλλα νά περιμένῃ ὁ κόσμος καί ἄλλα νά συμβοῦν.

Δέν θά εἴμαστε ἔξω ἀπό τήν ἀλήθεια, ἐάν στήν συστηματική συ-

σκότιση τοῦ Σατανᾶ, τήν ὁποία δημιουργεῖ μέ διάφορες καί ποικίλες

παρερμηνεῖες σχετικά μέ τά σημεῖα τῶν καιρῶν, κατατάξουμε καί

τόν ψευδοπροφητισμό πού παρατηρεῖται σέ κάποιες πλανημένες

γυναῖκες ἤ καί ἄνδρες, ἀπό τίς ὁποῖες τώρα τελευταῖα γέμισε ἡ κοι-

νωνία, ὅπως τήν Ζολώτα, τήν Μαγουλᾶ καί τήν Κρικέτου. Τά πρό-

σωπα αὐτά μέ διαρκεῖς προβλέψεις ἤ ψευδοπροφητεῖες πού

διατυπώνουν ἀνοήτως, ἀμαθῶς καί ἀσυνάρτητα, προβλέπουν συ-

νεχῶς καταστροφές, οἱ ὁποῖες στό μεταξύ, οὐδέποτε ἔγιναν. Περί

αὐτῶν ἐξέδωσε ἕνα σπουδαῖο εἰδικό βιβλίο, ὁ εὐλαβής χριστιανός

Βασίλειος Τσερνάκης. «Αἱ σύγχροναι πλάναι», Ἀθῆναι 1976. Στό βι-

βλίο αὐτό ὁ εὐλαβής συγγραφέας μέ τά μελανώτερα χρώματα καί

μέ ἀδιάσειστα ντοκουμέντα, παρουσιάζει τήν πλάνη τοῦ Σατανᾶ, ὁ

ὁποῖος παρουσιάζεται ὡς οὐράνιος δῆθεν Πατήρ, συνομιλώντας μέ

τίς πλανεμένες αὐτές γυναῖκες, κλαίγοντας καί ὀδυρόμενος καί ἐξο-

μολογούμενος συγχρόνως τόν καϋμό καί τά παράπονά του, ἐπειδή

ὅλοι, μηδενός ἐξαιρουμένου, ἐκτός τῆς ἀπολυτρωτικῆς Σχολῆς Ζο-

λώτα, τόν ἔχουν ἐγκαταλείψει! Δηλαδή γίνεται «κουβεντολόϊ» μεταξύ

δῆθεν τοῦ Οὐρανίου Πατρός, τοῦ φοβεροῦ Κυρίου, καί τῶν δυστυχισμέ-

νων αὐτῶν γυναικῶν. Τρῶνε καί πίνουν μαζί μέ τόν Θεό καί συζητοῦν

κάθε βράδυ, ὅπως διατείνεται μία ὅμοια μέ αὐτές, ψευτοαγία, ἡ Ἑλένη

τῶν Σπάτων Ἀττικῆς. Λίγη ντροπή! Τό πιό θλιβερό εἶναι, ὅτι ὑπάρχουν

ἄνθρωποι, μάλιστα καί κληρικοί, πού ὅλα αὐτά τά ἀσπάζονται καί τά

ὑπερασπίζονται. Κρίμα! Ἐδῶ θά ἀναφέρουμε καί τό πληρέστερο βιβλίο

«οἱ ψευδοφωτισμένες», πού ἐξέδωσε τελευταίως ὁ ἀκούραστος καί ἀγω-

νιστής ἀρχιμανδρίτης, πατήρ Χαράλαμπος Βασιλόπουλος.

 

 

Ἀληθινές προρρήσεις

Δέν καταφερόμαστε ἐναντίον ὅλων τῶν προφητειῶν, ἀλλά ἐναν-

τίον ἐκείνων, πού δέν ἔχουν σαφῆ καί ἐπίσημη ἱστορική καταγωγή

καί εἶναι ἀσυνάρτητες περιγραφές πολέμων καί καταστάσεων, πού

δημιουργήθηκαν ἀπό Ἕλληνες καί Τούρκους καί ἀναφέρονται στήν

ἐπανάκτηση τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί στήν μακροχρόνια βα-

σιλεία τοῦ Κυρίου ἐπί τῆς γῆς μέ Ἑλληνική παγκόσμια κυριαρχία.

Ἀντίθετα, ὑπάρχουν ὁράματα καί θαυμάσιες προρρήσεις πού μαρ-

τυροῦνται ἀπό τούς βίους τῶν Ἁγίων καί ἀπό τήν ἱστορία, καί δέν

μιλοῦν μέ γλῶσσα Πυθίας, ἀλλά μέ σαφήνεια· οὔτε περιστρέφονται

γύρω ἀπό πολέμους μεταξύ Ἑλλήνων καί Τούρκων. Τά θέματά τους

ἀποτελοῦν ἡ ἠθική καί θρησκευτική ἐξέλιξη τοῦ κόσμου, ἡ ἁμαρτία,

ἡ ἀποστασία καί οἱ ἐφευρέσεις. Ἀποδεδειγμένες προρρήσεις Ἁγίων

εἶναι τοῦ Μ. Παχωμίου, τοῦ Μ. Ἀντωνίου, τοῦ Μωϋσέως τοῦ Αἰ-

θίοπα καί τοῦ ὁσίου Νήφωνος πού ἦταν ἀσκητής στήν Κωνσταν-

τινούπολη. Ὁ τελευταῖος ὑπολογίζει μέ τούς ἑπτά τόμους τῶν

αἰώνων (χιλιετηρίδων), ὅτι ὁ Κύριος κλείνει τόν τελευταῖο τόμο στό

μέσον (δηλαδή στίς ἕξι καί ἥμισυ χιλιάδες (6.500) χρόνια ἀπό Ἀδάμ,

περίπου τό 2000 μ.Χ., καί ἔπειτα θά ἔλθει νά κρίνει τόν κόσμο κατά

τήν Δευτέρα Παρουσία.

Ἐπίσης ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ Μυροβλήτης, ὁ ὁποῖος ἀσκήτεψε στό

Ἅγιον Ὄρος κατά τό 1600, παρέδωσε κάποιες προφητεῖες ἐμφανι-

ζόμενος σέ κάποιον μοναχό, μετά τήν κοίμησή του.

Στό τέλος παραθέτουμε μία προφητεῖα τοῦ ἁγίου Νείλου, ἐπειδή

ἔχει ἐπίκαιρο ἐνδιαφέρον καί εἶναι ἀντίθετη μέ ὅλες τίς ἄλλες προ-

φητεῖες. Πρῶτον, διότι δέν ἀναφέρεται σέ πολέμους πού ἔχουν εὐ-

τυχές ἀποτέλεσμα ὑπέρ τῆς Ἑλλάδος, οὔτε καί σέ βασιλεία τοῦ

Κυρίου ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά ἀντίθετα περιγράφει ὅτι μετά τό 1900 ὁ

κόσμος θά ἀφηνιάσῃ καί ὅτι θά ἀρχίσῃ ἡ γενική ἀποστασία ὁλό-

κληρης τῆς ἀνθρωπότητας. Ἐπίσης ἀναφέρεται σέ καταπληκτικές

ἐφευρέσεις τῆς ἐπιστήμης, στήν πρωτοφανῆ ἀνηθικότητα, τήν

ἀθεῒα καί τήν ἀδιαφορία κλήρου καί λαοῦ, μέ ἀποτέλεσμα ὄχι τήν

βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά τήν κολόβωση τῶν ἡμερῶν,

ἀπό τήν μεγάλη θλίψη τοῦ Ἀντιχρίστου καί τήν ἐπίσπευση τῆς Πα-

ρουσίας τοῦ Κυρίου.

 

Καί ἐρωτᾶμε: Ποιά εἶναι ἡ περισσότερο σοβαρή προφητεία; Αὐτή

ἡ ὁποία προβλέπει κατά αὐτόν τόν αἰῶνα τήν γενική ἀποστασία,

τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου καί τήν Παρουσία τοῦ Κυρίου στήν

συνέχεια, ἤ ὅλες οἱ ἄλλες, οἱ ὁποῖες προφητεύουν πολέμους καί

μόνον πολέμους καί στήν συνέχεια θαυματουργική ἀλλαγή τοῦ κό-

σμου καί ἁγιοποίηση τοῦ πλανήτη, μέ τήν ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου καί

μέ εὐτυχῆ Ἑλληνική Χριστιανική βασιλεία καί κοινωνία;

Ἐπίσης, μέ τό ἴδιο πνεῦμα μιλᾶ καί ὁ Ὅσιος Νήφων, ἀσκητής

στήν Κωνσταντινούπολη, μέ τό περίεργο ὅραμά του, πού παρου-

σιάζει τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου στό μέσον τοῦ ἑβδόμου αἰῶνος (χι-

λιετηρίδος) ἀπό δημιουργίας τοῦ Ἀδάμ. Δηλαδή, λίγο πρίν ἤ λίγο

μετά τό ἔτος 2000! Μέρος δέ τοῦ ὁράματος αὐτοῦ, παραθέτουμε

στό τέλος τοῦ βιβλίου.

Καί τέλος, οἱ πολυάριθμες προρρήσεις τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, οἱ

ὁποῖες συγκεντρώθηκαν κυρίως ἐκ παραδόσεως ἀπό στόμα

σέ στόμα. Κάποιες ἀπό αὐτές, μποροῦν νά θεωρηθοῦν καί

παρείσακτες.

Παραδείγματος χάριν, ἡ προφητεία περί ἐπανόδου τῶν Τούρ-

κων στήν Ἑλλάδα ἕως τά Ἑξαμίλια καί ἡ καταδίωξή τους ἕως

τήν Κόκκινη Μηλιά (Μέκκα;). Ἡ προφητεία αὐτή στήν συνέχεια

ἀναφέρει, ὅτι ἀπό τούς Τούρκους τό ἕνα τρίτο πανικόβλητο θά πι-

στέψει στόν Χριστό καί θά σπεύσῃ νά βαπτισθῇ, ἕνα ἄλλο τρίτο θά

σφαγιασθῇ καί τέλος τό ἄλλο τρίτο θά καταφύγῃ στά βάθη τῆς

Ἀραβίας. Σημειωτέον, ὅτι τό ἕνα τρίτο τοῦ σημερινοῦ πληθυσμοῦ

τῆς Τουρκίας εἶναι 13 ἑκατομμύρια. (σ.σ. μιλάει γιά τήν δεκαετία τοῦ ’80)

Πρέπει νά ἀμφιβάλλῃ κανείς γιά αὐτή τήν προφητεία, ὄχι

μόνο διότι φαίνεται τερατώδης, ἀλλά καί διότι ἀναφέρει

αὐτήν 1.400 περίπου χρόνια πρίν ἀπό τόν Ἅγιο Κοσμᾶ, ὁ

Ψευδομεθόδιος. Γεννᾶται τό ἐρώτημα, ἄν τήν ἐπανέλαβε ὁ Ἅγιος

Κοσμᾶς, ἤ τήν πρόσθεσαν στίς γνήσιες προφητεῖες του μεταγενέ-

στερα, ὡς δική του δῆθεν. Ἐκτός ἀπό αὐτό, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ὅταν

πρόκειται γιά τούς Τούρκους, μιλᾶ συνεσκιασμένα καί αἰνιγματικά,

λόγῳ τοῦ κινδύνου. Πῶς στήν προφητεία αὐτή μίλησε τόσο καθαρά

καί γιά τόσο κακό σέ βάρος τῶν Τούρκων;

 

 

Σύγχρονες θεολογικές ἰδέες πού ἀποκλίνουν πρός

τήν λεγόμενη μεσοβασιλεία

 

Καί σήμερα ἀκόμα, τήν ἰδέα τῆς μεσοβασιλείας, δηλαδή τῆς ἐπι-

κρατήσεως τοῦ Εὐαγγελίου ὡς βιώματος ἐπί τῆς γῆς, τήν συνεχίζουν

κάποιοι δικοί μας καί ξένοι θεολόγοι. Ἰδού, μία πολύ παράδοξη ἑρ-

μηνεία Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου. «Στό κεφάλαιο αὐτό, περιγρά-

φεται πρῶτα, ὁ ἀντίλαλος πού ἔγινε στόν οὐρανό ἀπό τήν πτώση

τῆς νοητῆς Βαβυλώνας, καί μετά ἀκολουθεῖ ἡ ἔνδοξος παρουσία

τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία δέν πρέπει νά συγχέεται μέ τήν Παρουσία τοῦ

Κυρίου πού θά γίνει μέ τήν συντέλεια τῶν αἰώνων καί τήν παγκό-

σμια τελική κρίση. (Ἔχουμε λοιπόν καί ἐνδιάμεση ἔνδοξη παρουσία

τοῦ Κυρίου καί ἑπομένως συνολικά τρεῖς παρουσίες!). Πρόκειται γιά

ἔκτακτη, ἀόρατη ἐπέμβαση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ὁποία κα-

τανικᾶται ὁριστικά ἡ ἀντίθεος δύναμη τοῦ Ἀντιχρίστου καί ἐξασφα-

λίζεται ἡ θριαμβευτική ἐπικράτηση τοῦ Εὐαγγελίου καί ὁ

πραγματικός ἐκχριστιανισμός τοῦ κόσμου, καθώς καί ὁ θρίαμβος

τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, πού θά διαρκέσει γιά μεγάλη περίοδο (γιατί

ὄχι καί γιά πάντα, ὅπως λένε οἱ Χιλιαστές;)». (Ἡ Καινή Διαθήκη μετά

συντόμου ἑρμηνείας ὑπό Παναγιώτου Τρεμπέλα, Εἰσαγωγή εἰς τό 19ο κεφάλ. τῆς Ἀποκαλύψεως. Σελίδα 1049. Βλέπε καί στή συνέχεια στήν εἰσαγωγή τοῦ 20ου κεφ. Ἀποκαλύψεως τοῦ ἰδίου, σελίδα 1052). 

Χαῖρε βάθος ἀμέτρητον!

Τελευταῖα εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητος συγγράμματα καί

μικρά τεύχη Προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν κάποια ἄλλη

τερατώδη θεωρία, ὅπως αὐτή τοῦ Σπύρου Ζωδιάτη, «Ἡ Ἁγία Γραφή

καί ἡ διάσπασις τοῦ ἀτόμου» καί τά «Διαπλανητικά ταξίδια», καί

τοῦ Ὁμήρου Δουκάνου, «Τό τέλος τοῦ κόσμου». Τῆς Γερμανίδας

Λουθηρανῆς μοναχῆς BASILEA SLIHNK τά ὡραῖα βιβλία, «Ἡ κρι-

σιμότης τῶν καιρῶν μας» καί «Λίγο πρίν ἀπό τόν διωγμό τῶν χρι-

στιανῶν», τῆς ἰδίας.Ἀκόμα, τά ἐπίσης ὡραῖα βιβλία τοῦ Εὐαγγελικοῦ

Χρήστου Φραγκόπουλου, πού βρίσκεται στήν Ἀθῆνα, «Χάραγμα»

καί τό «Ἐσχατολογικό πανόραμα» τοῦ ἰδίου.

Δυστυχῶς ὅλοι αὐτοί, ἐνῶ περιγράφουν θαυμάσια τά γεγονότα

πρίν τή Δευτέρα Παρουσία, τά ὁποία καί ἐντοπίζουν στούς καιρούς

μας, δέν παραδέχονται ὅμως, ὅτι μετά τήν Δευτέρα Παρουσία, θά

ἀκολουθήσει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου, ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν

καθώς καί ἡ κρίση καί ἀνταπόδοση. Παραδέχονται ἀνοήτως, ὅτι οἱ

πιστοί θά ἁρπαγοῦν στόν ἀέρα σωματικῶς, προκειμένου νά ὑπο-

δεχθοῦν τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος θά κατέβῃ σωματικῶς γιά νά βασι-

λεύσῃ μέ τούς πιστούς του γιά χίλια χρόνια. Δηλαδή, διαστέλλουν

τήν παρουσία τοῦ Κυρίου, μέ τήν ταυτόχρονη συντέλεια τοῦ κό-

σμου, τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, καθώς καί τήν κρίση καί ἀντα-

πόδοση καί ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτά θά ἀκολουθήσουν μετά τήν

χιλιετῆ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Ἑπομένως, παραδέχονται τήν βλά-

σφημη ἰδέα τρίτης παρουσίας τοῦ Κυρίου!

Μέ ἕνα λόγο, μᾶς λένε ὅτι μετά τήν χιλιετία, ὁ Κύριος πού θά ἔλθῃ

σωματικῶς στή γῆ, θά ἀνέλθῃ πάλι στούς οὐρανούς καί θά παρα-

δώσῃ ἐκ νέου τήν γῆ μέ τούς δυστυχισμένους κατοίκους της γιά με-

ρικές ἀκόμα χιλιετίες, ξανά στήν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ, γιά νά

πλανήσῃ καί νά σοδομοποιήσῃ τόν κόσμο καί μετά θά ξανακατέβει

στήν γῆ γιά τρίτη φορά... γιά νά κρίνῃ τόν κόσμο καί συγχρόνως

νά ἐγκαταστήσῃ τήν αἰώνια Βασιλεία Του. Ἀλλά ποῦ ὅμως, στήν γῆ

ἤ στούς οὐρανούς; Κύριε ἐλέησον! Πλήρης θαλασσοποίηση καί δια-

στροφή τοῦ σατανᾶ!...

Τό ὅτι ἀνησυχοῦν καί γράφουν σχετικά πολλοί καί ἀπό τούς ξέ-

νους, δείχνει ὅτι τά σημεῖα, ἔστω κι ἄν παρερμηνεύονται ἀπό ἄλ-

λους, εἶναι ἀνησυχητικά.

Ἀκόμη μέ τό πνεῦμα αὐτό, ὅτι δηλαδή ὑπάρχουν σημεῖα

πού προμηνύουν τό τέλος, ἔγραψαν ὁ σεβαστός καθηγούμε-

νος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Λογγοβάρδας Πάρου, πατήρ Φιλόθεος

Ζερβάκος καί ὁ εὐσεβής καί νηφάλιος ἐπίσκοπος Φλωρίνης

πατήρ Αὐγουστῖνος, ὁ ὁποῖος μάλιστα τόν Ἰούνιο τοῦ 1975 σέ εἰ-

δική ὁμιλία του πού ἀναφέρονταν στά σημεῖα τῶν καιρῶν, ὑποστή-

ριξε ὅτι βρισκόμαστε στά πρόθυρα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀντιχρίστου

καί τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου, ἐπικαλούμενος τά ἴδια τά σημεῖα

τῶν καιρῶν, πού καί ἐμεῖς καί ἄλλοτε σέ εἰδικό τεῦχος καί τώρα,

ἐπικαλούμαστε.

Κατ’ ἐπανάληψη δέ, τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου ἔκρουσε ὁ ζη-

λωτής θεολόγος καί φιλόλογος κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος

μέ διάφορα ἄρθρα καί ὁμιλίες του.

 

 

Τό γενικό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας διά μέσου τῶν αἰώνων

 

Ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τά σπάργανά της ἀκόμη, ἦταν πώς

ὁ Κύριος ὁπωσδήποτε θά ἐπανέλθῃ στή γῆ, κατά τήν ἡμέρα πού

ἔχει ὁρίσει γιά νά κρίνει τόν κόσμο. Οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία πίστεψε,

ὅτι πρίν ἔλθῃ ἡ Δευτέρα Παρουσία θά ὑπάρξῃ χρονική περίοδος,

κατά τήν ὁποία θά ἁγιοποιηθῇ ὁ κόσμος καί ὅτι κατόπιν θά παρα-

συρθῇ καί πάλι, θά ἀποσταστήσῃ, θά ἐκμαυλισθῇ καί θά σατανο-

ποιηθῇ. Ἡ Πίστη αὐτή τῆς Ἐκκλησίας δέν στηρίζεται σέ ἀόριστα

πράγματα, ἀλλά στήν Παράδοση καί ἰδίως στήν Καινή Διαθήκη. Καί

οἱ Ἅγιοι μεγάλοι Πατέρες, καί ἡ Καινή Διαθήκη, πουθενά δέν ἀνα-

φέρουν περί μεσοβασιλείας. Οἱ Ἀπόστολοι Παῦλος καί Ἰάκωβος μι-

λοῦν καθαρά περί τοῦ ἐπικείμενου ἐρχομοῦ τοῦ Κυρίου.

Καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἀφιέρωσε ὁλόκληρο κεφάλαιο στήν Δευτέρα

Παρουσία, μέ ἐξαγγελία ὅλων τῶν σημείων πού θά προηγηθοῦν, σέ

οὐρανό καί γῆ. Ἀλλά καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες Εἰρηναῖος, Ἱππόλυτος,

Ἐφραίμ, Κύριλλος Ἱεροσολύμων καί Δαμασκηνός, ἔγραψαν θαυμά-

σιους λόγους στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Ἡ δογματική

τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καμμιά λέξη δέν ἀναφέρει γιά μία

ἔνδοξη μεσοβασιλεία.

Πρός στήριξη τῶν ἀπόψεών τους οἱ ὀπαδοί τῆς μεσοβασιλείας,

ἐκτός ἀπό τό περίφημο Κ΄ Κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἐπικαλοῦν-

ται καί τά ἑξῆς συνήθως χωρία: «Γενήσεται μία ποίμνη εἷς ποιμήν»

(Ἰωάν. ι’, 16), «Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου» (Ματθ. ς΄, 10), «Κηρυχθήσε-

ται τοῦτο τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ, εἰς

μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι» (Ματθ. κδ΄, 14), «ἄχρις οὗ τό πλήρωμα

τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ καί οὕτω πᾶς Ἰσραήλ σωθήσεται» (Ρωμ. ια΄, 25-

26). Ἐκεῖνο ὅμως τό χωρίο πού χρησιμοποιεῖται ἐπίμονα, εἶναι τοῦ

Προφήτου Ἡσαῒα: «Ἰδού Κύριος καταφθείρει τήν οἰκουμένην... οἱ

δέ καταλειφθέντες ἐπί τῆς γῆς εὐφρανθήσονται ἅμα τῇ δόξῃ Κυ-

ρίου» (Ἡσαῒα κδ΄, 1-14).

Ἐμεῖς συμφωνοῦμε μέ αὐτό τό χωρίο, ὅτι ὄντως δηλαδή ὁ Κύριος

θά καταφθείρῃ τήν γῆ στό τέλος τοῦ κόσμου καί ὅτι τελείως θά ἐρη-

μωθῇ καί θά καταστραφῇ ἡ γῆ. Ἀλλά διαφωνοῦμε ὡς πρός τό ὅτι,

οἱ ἄνθρωποι πού θά τούς ἔχει καταλάβει ἡ καταστροφή πού θά ἔρθει

πάνω στή γῆ, θά ζήσουν στήν συνέχεια μαζί μέ τόν Κύριο πάνω στήν

καταστραφεῖσα γῆ.

Τό χωρίο φαίνεται νά λέει, ὅτι μετά τήν καταστροφή καί τήν ἐρή-

μωση οἱ λίγοι ἄνθρωποι πού θά ἀπομείνουν, θά χαροῦν μᾶλλον ἀπό

τήν ἐπιφάνεια τῆς δοξασμένης Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Τό συγκε-

κριμένο χωρίο, ἔχει καταπληκτική ὁμοιότητα μέ αὐτό τοῦ Παύλου:

«Ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σύν αὐτοῖς ἁρπα-

γησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα καί οὕτω

πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α΄ Θεσσ. δ΄, 17). Θά εὐφρανθοῦν, λοι-

πόν ὅσοι θά ζοῦν, μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου, διότι θά δοῦν τόν

Κύριο νά ἔρχεται μέ δόξα νά τούς παραλάβῃ καί ὄχι διότι πάνω

στήν κατεστραμμένη καί ἐρημωμένη γῆ, οἱ ἐλάχιστοι κάτοικοι πού

θά ἀπομείνουν, θά διάγουν ἅγιο βίο σέ μιά δῆθεν βασιλεία τοῦ Θεοῦ

πάνω στή γῆ γιά μεγάλη περίοδο. Τό σπουδαιότερο δέ εἶναι, ὅτι ὁ

Προφήτης κατόπιν μιλᾶ γιά τήν ὁλοσχερῆ καταστροφή τῆς γῆς:

«Πεσεῖται καί οὐ μή δύνηται ἀναστῆναι· κατίσχυσε γάρ ἐπ’ αὐτῆς ἡ

ἀνομία» (Ἡσ. κδ΄, 20, βλπ. καί Β΄ Πέτρ. γ΄, 10). Ἡ γῆ δηλαδή, μετά

τήν ὁλοσχερῆ καταστροφή θά πέσῃ καί δέν θά σηκωθῇ πάλι. Ἄρα

μετά τήν περιγραφόμενη καταστροφή, ἔχουμε τό τέλος τοῦ κόσμου

καί ὄχι τήν ἁγιοποίησή του. Τό ὅτι τό κδ’ κεφάλαιο τοῦ Προφήτου

Ἡσαῒου ὁπωδήποτε ἀναφέρεται στήν συντέλεια τοῦ κόσμου μέ τήν

ὁλοσχερῆ καταστροφή καί ἐρήμωση τῆς γῆς, ὑποστηρίζουν καί οἱ

ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας:

«Τοῦ Θεοῦ ἐπάγοντος τήν ὀργήν, καί τήν ἑκάστῳ πρέπουσάν τε

καί ὀφειλομένην ἐπιτιθέντος κόλασιν, ἀπογυμνοῦται τῶν κολαζο-

μένων τό πρόσωπον (ἀνακαλύψει τό πρόσωπον αὐτῆς)... τό δια-

σπαρήσεσθαι δέ τούς ἐνοικοῦντας ἐν τῇ γῇ κατασημαίνειεν ἄν τό

διαιρεθήσεσθαι καί τοῦτο διδάξει σαφῶς ὁ Σωτήρ λέγων, ὅτι, ὅταν

καθίσῃ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ, στήσει τά

μέν πρόβατα ἐκ δεξιῶν, τά δέ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Οὐκοῦν ἀντί τοῦ

διελεῖν, ἤτοι ἀπομεριεῖν τούς ἐνοικοῦντας ἐν τῇ γῇ, τό διασπερεῖ

τέθεικεν ἐν αὐτοῖς. Προσθήσομεν δέ τοῖς εἰρημένοις κἀκεῖνο. Κατά

γάρ τοι τόν τῆς συντελείας τοῦ παρόντος αἰῶνος καιρόν καταπεμ-

φθήσονται μέν εἰς Ἅδου κολασθησόμενοι οἵτινες τῶν ἐκτόπων ἐπι-

τηδευμάτων γεγόνασιν ἐρασταί. Οἵ γε μήν καταλειφθέντες, τοῦτ’

ἔστιν οἱ δίκαιοι, εὐφρανθήσονται ἅμα τῇ δόξῃ τοῦ Κυρίου· συνέ-

σονται γάρ τῷ Χριστῷ, ὅς ἐστι δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός» (Κύριλλος).

«Καί ἡ γῆ πεσεῖται καί οὐ μή δύνηται ἀναστῆναι· κατίσχυσε γάρ ἐπ’

αὐτῆς ἡ ἀνομία. (Ἡσ. κδ’, 20). (Ἰδέ καί ὑπόμνημα εἰς τόν Προφήτην

Ἡσαῒαν Π. Τρεμπέλα, σελ. 267-277).

Ἐπίσης κάποιο ἄλλο χωρίο τοῦ Προφήτου Ἡσαῒου, τό ὁποῖο πα-

ρέσυρε τούς πρώτους χιλιαστές, καί αὐτόν ἀκόμα τόν μάρτυρα καί

φιλόσοφο Ἰουστῖνο (Β΄ αἰῶνας), ὅπως σημειώσαμε κι ἀλλοῦ καί χρη-

σιμοποιεῖται καί ἀπό τούς σημερινούς χιλιαστές καί τούς ὑπόλοι-

πους ὀπαδούς τῆς μεσοβασιλείας, εἶναι τό: «Ἔσται γάρ ὁ οὐρανός

καινός καί ἡ γῆ καινή καί οὐ μή μνησθῶσι τῶν προτέρων... ὅτι ἰδού

ἐγώ ποιῶ ἀγαλλίαμα Ἱερουσαλήμ καί τόν λαόν μου εὐφροσύνην...

καί οὐκ ἔτι μή ἀκουσθῇ ἐν αὐτῇ φωνή κλαυθμοῦ... καί οἰκοδομή-

σουσιν οἰκίας καί αὐτοί ἐνοικήσουσι... τότε λύκοι καί ἄρνες βοσκη-

θήσονται ἅμα, καί λέων ὡς βοῦς φάγεται ἄχυρα» (Ἡσ. ξε΄, 17-25).

Τό χωρίο αὐτό, εἶναι πιό πολύ συμβολικό καί εἶναι ὁλοφάνερο τί

ἐννοεῖ, ἄν θυμηθοῦμε τόν Ἀπόστολο Πέτρο πού λέει: «καινούς οὐ-

ρανούς καί καινήν γῆν κατά τό ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν

οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ» (Β’ Πέτρου γ’, 13).

Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μιλᾶ γιά νέα Ἱερουσαλήμ:

«Καί εἶδον οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν... καί τήν πόλιν τήν

ἁγίαν Ἱερουσαλήμ καινήν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ»

(Ἀποκ. κα’, 1-2). Ἔχουμε πλήρη συμφωνία μεταξύ τοῦ Προφήτου

Ἡσαῒου καί τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ

Θεολόγου· καί οἱ τρεῖς μιλοῦν συμβολικά καί μεταφορικά γιά τήν

ἴδια καινή γῆ, καί τόν ἴδιο καινό οὐρανό καί τήν ἴδια νέα Ἱερουσαλήμ.

Ἀλλά καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τό ἴδιο λένε γιά τό ΞΕ΄ Κε-

φάλαιο τοῦ Ἡσαῒα:

«Ἐπισημήνασθαι δέ ἀναγκαῖον, ὅτι ταῦτά τινες τῶν ἐξηγητῶν

ἀνάγουσι τοῖς καιροῖς, οὐ τῆς ἐπιδημίας μᾶλλον, ἀλλά τοῖς ἐσομέ-

νοις μετά τόν αἰῶνα τόν ἐνεστηκότα· ἔσεσθαι γάρ τούς δικαίους ἐν

εὐφροσύνῃ καί χαρᾷ φησι καί ἐν ἀτελευτήτοις τρυφαῖς, πνευματι-

καῖς δηλονότι». (Κύριλλος Ἀλεξανδρείας).

 

 

«Γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν»

«Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου»

«Κηρυχθήσεται τοῦτο τό Εὐαγγέλιον»

 

Μερικοί σκανδαλίζονται. Πῶς εἶναι δυνατόν, λένε, νά μήν ἐφαρ-

μοσθῇ ἀπόλυτα ἡ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου, τό «γενήσεται μία ποίμνη,

εἷς ποιμήν», ὅπως καί ἡ προσευχή πού μᾶς δίδαξε νά λέμε κάθε μέρα,

τό «ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου»; Ἀλλά κι ἐγώ σκανδαλίζομαι μέ τήν νο-

οτροπία τους καί τήν ὑλιστική ἑρμηνευτική τους ἄποψη. Γιατί, κι

ἄν ἀκόμη ὑποθέσουμε ὅτι ὁ διάβολος δέθηκε τελείως καί κλείστηκε

στήν φυλακή, ἐξασφαλίζεται ἔτσι ἡ ἁγιότητα τοῦ κόσμου; Παντοῦ

καί γιά ὅλα φταίει ὁ Σατανᾶς; Αὐτός, ἄς ὑποθέσουμε ὅτι δένεται·

θά δεθεῖ συγχρόνως καί ἡ ἔμφυτη πονηρά κλίση τοῦ ἀνθρώπου πρός

τήν ἁμαρτία καί τήν κακία, πού ὑπάρχει σέ αὐτόν «ἐκ σπαργάνων»,

ἀπό τήν νεότητά του; Ὁ Θεός, μᾶς καθιστᾶ σαφές ὅτι, «ἔγκειται ἡ

διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ»

(Γεν. η’, 21). Θά δεθῇ ὁ Σατανᾶς, ἀλλά θά δεθοῦν καί ὁ θυμός, ἡ συ-

κοφαντία, καί ἡ ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων; Αὐτός μία εὐθύνη

ἔχει, τό ὅτι ὑποδαυλίζει τήν ἔμφυτη κλίση πού ὑπάρχει στόν ἄν-

θρωπο γιά τό κακό καί τήν ἁμαρτία. Κι ἄν ἀκόμη ὑποθέσουμε ὅτι

θά δενόνταν τελείως ἀπό τόν Κύριο, ὅπως νομίζουν αὐτοί, ἡ ἁμαρ-

τία ἁπλῶς θά λιγόστευε, δέν θά ἐξαφανίζονταν. Κι ἄν δενόνταν τε-

λείως ὁ Σατανᾶς, τά δισεκατομμύρια τῶν κατοίκων τῆς γῆς θά ἦταν

ὅλοι ἅγιοι καί δέν θά ὑπῆρχαν οὔτε δέκα ἄνθρωποι πού νά ἔχουν

ἁμαρτίες;

Ἑπομένως, ἐφόσον θά ὑπῆρχαν ἔστω καί ἐλάχιστοι ἁμαρτωλοί, θά

ὑπήρχαν δύο ποίμνια καί δύο ποιμένες, ἔστω καί ἐάν ὁ ἕνας ἀπό

τούς ποιμένες θά εἶχε λιγότερα πρόβατα. Μέ τή «μία ποίμνη» ἐν-

νοοῦσε ὁ Κύριος τήν δημιουργία τῆς μίας Ἐκκλησίας, πού θά ἀπο-

τελοῦνταν ἀπό χριστιανούς πού προέρχονταν τόσο ἀπό τούς

Ἰουδαίους, ὅσο καί ἀπό τά ἔθνη, καί ὄχι μία Ἐκκλησία πού θά ἀπο-

τελοῦνταν ἀπό τήν ὁλοκληρωτική κλήση τῶν ἐθνῶν καί μόνο. Αὐτό

ὑποστηρίζουν καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Ἰωάννης Χρυ-

σόστομος, ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Θεοφύλακτος κ.ἄ. Ὅλοι

τους λένε ὅτι ὁ Κύριος ὡς Ποιμήν, δέν ἔχει γιά ποίμνιο πρόβατα

πού προέρχονται μόνο ἀπό τήν αὐλή τῶν Ἰσραηλιτῶν, ἀλλά ἔχει

καί ἄλλα πρόβατα, τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό ἄλλες αὐλές τῶν εἰ-

δωλολατρικῶν λαῶν. Ἡ ποίμνη τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία, ἀποτε-

λεῖται ἀπό πιστούς ἀπό ὅλα τά ἔθνη τῆς γῆς.

«Τούς ἀπό τῶν ἐθνῶν προωρισμένους εἰς σωτηρίαν λέγων δείκνυ-

σιν ἰδίαν αὐλήν παρά τῶν Ἰουδαίων», λέγει ὁ Μ. Βασίλειος.

Καί ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σημειώνει: «Ὑποσημαίνει δέ ὅτι τοῖς

ἐξ Ἰουδαίων εὐγνωμονεστέροις τάς ἐκ τῶν ἐθνῶν ἀναμίξας ἀγέλας

καλέσει πρός θεογνωσίαν τούς ἁπανταχόσε λαούς».

Ἀπό αὐτά φαίνεται, ὅτι ἀπό τά ἔθνη ἐκλήθησαν οἱ ἐκλεκτότεροι,

ὅπως συνέβη καί μέ τούς Ἰσραηλίτες, καί ὄχι ὅλοι γενικῶς. Δέν πρό-

κειται, συνεπῶς νά ἐκχριστιανισθοῦν ὅλα τά ἔθνη συνολικά, καί μά-

λιστα νά γίνουν ἰδεώδεις Χριστιανοί. Τό «μία ποίμνη» ἔγινε καί θά

ὁλοκληρωθῇ στόν οὐρανό. Ἐκεῖ θά βασιλεύσῃ τελείως ὁ «εἷς ποι-

μήν», ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, καί κανένας ἄλλος. Ἐκεῖ θά ἐκπλη-

ρωθεῖ σέ τέλειο βαθμό, ὅ,τι εἶπε ὁ Κύριος προσευχόμενος γιά τούς

πιστούς Του: «Πάτερ, οὕς δέδωκάς μοι θέλω, ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ, κα-

κεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν» (Ἰωάν. ιζ’,

24). Καί γιά νά μήν πεῖ κανείς ὅτι μόνο γιά τούς μαθητές Του ζη-

τοῦσε τά ἀνωτέρω, γι’ αὐτό λέει ἐπίσης: «οὐ περί τούτων δέ ἐρωτῶ

μόνον, ἀλλά καί περί τῶν πιστευσόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς

ἐμέ» (Ἰωάν. ιζ’, 20).

Ἄλλωστε, «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν

ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. ιγ’, 14. Πρβλ. Ἑβρ. ια’, 10). Καί κατ’ ἄλλο χωρίο,

«Ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ’, 20). Ἐπίσης

ἀναμένουμε «κληρονομίαν ἄφθαρτον καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον,

τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς εἰς ἡμᾶς» (Α’ Πέτρ. α΄, 4). Ἐκεῖ, ὅπου ὑπο-

σχέθηκε ὁ Κύριος: «Πάλιν ἔρχομαι καί παραλήψομαι ὑμᾶς πρός

ἐμαυτόν, ἵνα, ὅπου εἰμί ἐγώ, καί ὑμεῖς ἦτε» (Ἰωάν. ιδ’, 3).

Τό δέ «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου» σημαίνει τήν ἀπαραίτητη προ-

ϋπόθεση γιά νά σωθῇ ὁ ἄνθρωπος. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος θέλῃ νά ἔχῃ

μέρος στήν μόνιμη βασιλεία τῶν οὐρανῶν, πρέπει νά βάλει στήν

καρδιά του τόν Βασιλέα Χριστό. «Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ

μετά παρατηρήσεως... ἰδού γάρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν

ἐστιν» (Λουκ. ιζ’, 20-21). Ἡ βασιλεία τοῦ Κυρίου ἔρχεται καί ἀρχίζει

ταπεινά στόν κόσμο αὐτό, γιά νά ὁλοκληρωθεῖ στόν οὐρανό, ὅπου

θά διαρκῇ αἰωνίως. Κατά δέ τούς Πατέρες καί ἑρμηνευτές Ἰωάννη

Χρυσόστομο, Θεοφύλακτο καί Ζυγαβηνό, τό «ἐλθέτω ἡ βασιλεία

σου» εἶναι ἄσχετο πρός τό συνεχόμενο «γενηθήτω τό θέλημά σου

ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς» καί ἐννοεῖ ὅτι πρέπει οἱ πιστοί νά

προσεύχονται νά ἔρθει σύντομα ἡ Δευτέρα Παρουσία του, πού μετά

ἀπό αὐτή ἀκολουθεῖ ἡ αἰώνια βασιλεία τοῦ Κυρίου στόν οὐρανό.

«Βασιλείαν νῦν τήν δευτέραν αὐτοῦ Παρουσίαν φησίν, ὡς μετά πολ-

λῆς δόξης ἐσομένην» (Ζυγαβηνός).

«Τοῦτο δέ πάλιν παιδός εὐγνώμονος τό ρῆμα, τό μή προσηλῶσθαι

τοῖς ὁρωμένοις, μηδέ μέγα τι τά παρόντα ἡγεῖσθαι, ἀλλ’ ἐπείγεσθαι

πρός τόν Πατέρα καί τῶν μελλόντων ἐφίεσθαι» (Χρυσόστομος).

«Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου. Τουτέστιν ἡ δευτέρα παρουσία· διότι

ἐκεῖνος, ὅπου ἔχει πεπαρρησιασμένην τήν συνείδησιν, παρακαλεῖ

νά ἔλθῃ ἡ ἀνάστασις ἐπί τῆς γῆς» (Θεοφύλακτος).

Καί δέν ἀμφιβάλλει κανείς, ὅτι τό ἅγιο θέλημα τοῦ Κυρίου εἶναι

ὄχι βεβαίως νά γίνῃ ἡ βασιλεία του μέ τή χιλιαστική ἔννοια στή γῆ,

ἡ ὁποία γῆ θά εἶναι πάντοτε τόπος ἁμαρτίας καί κλαυθμῶνος καί

οἱ ἄνθρωποι οὕτως ἤ ἄλλως θά πεθαίνουν, ἀλλά θέλημά Του εἶναι

νά τόν ἀγαπήσουν ὅλοι καί νά βασιλεύσῃ στίς καρδιές τους, γιά νά

τούς παραλάβῃ στήν συνέχεια μαζί του στόν Οὐρανό, ὅπου θά εἶναι

ἡ μόνιμη, αἰώνια καί τέλεια βασιλεία του. Γι’ αὐτό διδαχθήκαμε ἀπό

τόν Σωτήρα μας νά προσευχόμαστε νά ἔλθῃ ἡ βασιλεία του μέσα

στίς καρδιές μας καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά πράττουν τό πανάγιο θέ-

λημά του, ὅπως τό πράττουν οἱ ἄγγελοι στόν οὐρανό. Καί ὅπως

ἀπό ἐδῶ ἀπολαμβάνουμε τήν βασιλεία του στίς καρδιές μας, νά τύ-

χουμε καί τῆς ἀπόλαυσης τῆς οὐράνιας μόνιμης βασιλείας.

 

Ἄς ἔρθουμε καί στό «κηρυχθήσεται τοῦτο τό εὐαγγέλιον τῆς βα-

σιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι καί τότε

ἥξει τό τέλος» (Ματθ. κδ’, 14). Κατά τόν Ἰωάννη Χρυσόστομο, ὁ Κύ-

ριος δέν ἐννοοῦσε τό τέλος τοῦ κόσμου, ἀλλά τό τέλος, τήν κατα-

στροφή τῆς Ἱερουσαλήμ. Ὁ Κύριος λοιπόν, ἤθελε νά πεῖ ὅτι πρίν

ἀπό τήν καταστροφή τῶν Ἱεροσολύμων, σέ διάστημα 35 ἐτῶν μετά

τήν Πεντηκοστή, θά εἶχε κηρυχθεῖ τό Εὐαγγέλιο στόν τότε γνωστό

κόσμο. Καί θά κηρύττετο «εἰς μαρτύριον», ἁπλῶς γιά νά λάβουν

γνώση οἱ ἄπιστοι καί νά καταστοῦν ἀναπολόγητοι. Ἑπομένως πολύ

περισσότερο δέν ἐννοοῦσε ὅτι μέ τήν κήρυξη τοῦ Εὐαγγελίου θά γί-

νονταν ὅλα τά ἔθνη Χριστιανικά, μέ συνειδητούς Χριστιανούς. «Διό

καί ἐπήγαγε, “καί κηρυχθήσεται τό Εὐαγγέλιον τοῦτο ἐν ὅλῳ τῷ

κόσμῳ εἰς μαρτύριον πᾶσιν τοῖς ἔθνεσι καί τότε ἥξει τό τέλος” τῆς

συντελείας τῶν Ἱεροσολύμων... διά τοῦτο δέ μετά τό κηρυχθῆναι τό

Εὐαγγέλιον πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης, ἀπόλλυται τά Ἱεροσόλυμα...

ὅτι γάρ πανταχοῦ ἐκηρύχθη τότε, ἄκουσον τί φησιν ὁ Παῦλος.

«Τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ κηρυχθέντος ἐν πάσῃ τῇ κτίσει τῇ ὑπ’ οὐρα-

νόν...» ὅ καί μέγιστον σημεῖον τῆς τοῦ Χριστοῦ δυνάμεως, ὅτι ἐν εἴ-

κοσιν ἤ καί τριάκοντα ὅλοις ἔτεσι τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης

κατέλαβεν ὁ λόγος» (Ἰ. Χρυσόστομος, Ἅπαντα τῶν Ἁγίων Πατέ-

ρων, τόμος 68, σελίς 371-373).

Ἑπομένως τό χωρίο τοῦτο ἀναφέρεται μᾶλλον στό τέλος τῶν Ἱε-

ροσολύμων πού ἔγινε τό 70 μ.Χ. καί ὄχι στήν συντέλεια τοῦ κόσμου.

Ἀλλά κι ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ἐννοεῖ τό τέλος τοῦ κόσμου, δηλαδή ὅτι

πρῶτα θά κηρυχθεῖ τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλο τόν πλανήτη καί ἔπειτα θά

ἔλθῃ τό τέλος τοῦ κόσμου, δέν ἐννοεῖ ὁπωσδήποτε, ὅτι ὅλοι οἱ λαοί,

μηδενός ἐξαιρουμένου, θά γίνουν Χριστιανοί.

Οἱ λαοί θά λάβουν γνώση τοῦ Χριστοῦ, θά ἀκούσουν τήν διδα-

σκαλία τοῦ Εὐαγγελίου «εἰς μαρτύριον», ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἐάν θά

πιστεύσουν ἤ ὄχι. Καί ἤδη τό Εὐαγγέλιο κηρύχθηκε καί συνεχῶς κη-

ρύττεται σέ ὅλο τόν κόσμο.

Δέν πρόκειται λοιπόν νά ἁγιοποιηθῇ ὅλος ὁ πλανήτης. Δέν

θά γίνουν οἱ λαοί κατ’ ἐπίγνωση χριστιανικοί. Ἤδη ἔχουμε

πολλούς χριστιανικούς λαούς, ἀλλά στήν ταυτότητα. Στήν οὐσία,

δέν διαφέρουν ἀπό τούς εἰδωλολατρικούς λαούς. Καί χρειάζεται

ἐπανευαγγελισμό ὁλόκληρος ὁ χριστιανικός κόσμος. Ποιός ὅμως θά

τόν κάνει καί πῶς θά ἀλλάξει ὁ κόσμος; Θαυματουργικά; Οἱ

μαθητές ρώτησαν τόν Κύριο: «Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱ σῳζόμενοι;»

Ὡς ἀπάντηση δέ στό ἐρώτημα αὐτό, θά μποροῦσε νά ἰσχύει ἐδῶ ὁ

λόγος τοῦ Κυρίου περί τοῦ μικροῦ ποιμνίου: «Μή φοβοῦ, τό μικρόν

ποίμνιον, ὅτι εὐδόκησεν ὁ Πατήρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τήν βασιλείαν»

(Λουκ. ιγ΄, 23 & ιβ΄, 32).

 

 

Δέσμευση τοῦ Σατανᾶ στήν γῆ καί βασιλεία τῶν ψυχῶν

στόν οὐρανό. Ἡ πρώτη καί ἡ δεύτερη Ἀνάσταση

 

Βρίσκομαι σέ πολύ μεγάλη ἀπορία, ὅταν σκέπτομαι πῶς τόσοι πα-

λαιοί καί σύγχρονοι ἑρμηνευτές τοῦ περιβόητου Κ’ κεφαλαίου τῆς

Ἀποκαλύψεως περί τῆς δεσμεύσεως τοῦ Σατανᾶ καί τῆς Βασιλείας

τοῦ Κυρίου γιά χίλια χρόνια, δέν παρατήρησαν τήν τεράστια δια-

φορά πού παρουσιάζουν μεταξύ τους τά χωρία πού ἀναφέρονται

στά δύο αὐτά θέματα.

Ἐν πρώτοις, τό ἕνα χωρίο τοῦ Κ΄ Κεφαλαίου, μιλᾶ περί δεσμεύσεως

τοῦ Σατανᾶ γιά χίλια χρόνια στήν γῆ καί στή συνέχεια τό ἄλλο

χωρίο, μιλᾶ περί βασιλείας ΨΥΧΩΝ ὄχι στή γῆ, ἀλλά στόν ΟΥ-

ΡΑΝΟ. Γιά ψυχές πεπελεκισμένων ἀνθρώπων λέει, ὅτι ἔζησαν καί

βασίλευσαν μαζί μέ τόν Χριστό χίλια χρόνια.

«Καί εἶδον θρόνους (ποῦ ἦσαν οἱ θρόνοι;) καί ἐκάθισαν ἐπ’ αὐτούς

καί κρίμα ἐδόθη αὐτοῖς καί τάς ΨΥΧΑΣ τῶν πεπελεκισμένων διά

τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καί τόν λόγον τοῦ Θεοῦ... Καί ἔζησαν καί ἐβα-

σίλευσαν μετά τοῦ Χριστοῦ χίλια ἔτη» (Ἀποκ. κ’, 4).

Ποιοί ἔζησαν καί βασίλευσαν μέ τόν Χριστό χίλια χρόνια; Ἐδῶ

στήν γῆ οἱ ἄνθρωποι, ἤ στόν Οὐρανό οἱ ψυχές πού μαρτύρησαν,

πού ὑπέστησαν δηλαδή, μαρτύρια; Ἐδῶ βλέπουμε καθαρά, ἀφ’ ἑνός

μέν τήν δέσμευση τοῦ Σατανᾶ γιά χίλια χρόνια κάτω στή γῆ καί ἀφ’

ἑτέρου τήν χιλιετῆ αὐτή περίοδο βασιλείας ΨΥΧΩΝ στόν οὐρανό

μέ τόν Χριστό. Πρόκειται περί τῶν ἁγίων, ἰδίως τῶν μαρτύρων τῆς

πίστεως, αὐτῶν πού σφαγιάστηκαν γιά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τήν

μαρτυρία τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ, πού βασιλεύουν μαζί μέ τόν Χριστό

καί προγεύονται τά οὐράνια ἀγαθά, μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία.

Ἐδῶ φαίνεται πώς εἶναι πιό ὀρθή ἡ γνώμη τοῦ Ἀνδρέα καί τοῦ

Ἀρέθα (6ος καί 9ος αἰώνας), ὅτι ἡ δέσμευση τοῦ Σατανᾶ ἀφορᾶ τήν

περίοδο, ἀπό τήν Σταύρωση τοῦ Κυρίου μέχρι τήν Δευτέρα Παρου-

σία, κατά τήν ὁποία, ὅπως ἀναφέραμε καί προηγουμένως, δεσμεύ-

τηκε ἡ ἐξουσία πού εἶχε ὁ Σατανᾶς πάνω στούς ἀνθρώπους μετά

τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὁπότε καί κανείς δέν μποροῦσε νά

σωθεῖ, μέχρι νά ἔρθει ὁ Χριστός, ὁ σαρκωθείς Θεός, νά θυσιαστεῖ καί

νά μᾶς ἐξαγοράσει διά τοῦ παναγίου Του αἵματος.

Καί δεσμεύτηκε τόσο πολύ ὁ Σατανᾶς μέ τόν σταυρικό θάνατο

τοῦ Χριστοῦ, ὥστε κανέναν ἄνθρωπο πλέον δέν μπορεῖ νά ὁδηγήσει

στήν κόλαση, ἐάν δέν τό θελήσει ὁ ἴδιος. Καί θά λυθῇ καί θά λάβῃ

πάλι μεγάλη ἐξουσία, λίγο πρίν ἀπό τό τέλος, ὥστε βαδίζοντας πρός

τό τέλος τοῦ κόσμου, μόλις λίγοι καί μετά βίας θά εἶναι οἱ ἄνθρωποι

πού τότε θά σώζωνται!

Κατά δέ τόν χρόνο πού ὁ Σατανᾶς εἶναι δεσμευμένος, ὅλοι ὅσοι

ἔχουν φύγει ἀπό αὐτή τή ζωή καί πρόλαβαν νά ἀναγεννηθοῦν πνευ-

ματικά, μέ τήν συμμετοχή τους στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, οἱ

ἀναγεννηθέντες δηλαδή ἐν Κυρίῳ, αὐτοί πού ἀναστήθηκαν ἀπό τήν

ἁμαρτία καί τόν πνευματικό θάνατο, βασιλεύουν στόν οὐρανό μαζί

μέ τόν Χριστό γιά χίλια χρόνια, δηλαδή κατά τό χρονικό διάστημα

ἀπό τῆς Σταυρώσεως μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία.

Ὁ ἀριθμός «χίλια», ὅπως καί ἄλλοι ἀριθμοί στήν Ἀποκάλυψη καί

γενικώτερα στήν Ἁγία Γραφή, εἶναι σχηματικός καί συμβολικός καί

δέν πρέπει νά λαμβάνεται καί νά ἑρμηνεύεται κυριολεκτικά. Σημαίνει

γενικά καί ἀόριστα, ἕνα μακρύ χρονικό διάστημα. Αὐτή εἶναι καί λέ-

γεται πρώτη Ἀνάσταση, ἡ πνευματική δηλαδή ἀνάσταση ἀπό τήν

ἁμαρτία καί τόν πνευματικό θάνατο.

Ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας λέει χαρακτηριστικά: «Πρώτη δέ ἀνάστα-

σις ἡ ἐκ νεκρῶν ἔργων ζωοποίησις· δευτέρα δέ ἡ ἐκ φθορᾶς τῶν σω-

μάτων εἰς ἀφθαρσίαν μεταποίησις».

Ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι ὅσοι ἀναγεννήθηκαν ἐν Χριστῶ, οἱ πιστοί

Χριστιανοί δηλαδή, ἤδη ἔλαβαν τήν πρώτη ἀνάσταση ἐκ τῆς ἁμαρ-

τίας καί ὅλοι αὐτοί πού ἀναχωροῦν μέ τόν φυσικό θάνατο ἀπό τήν

παροῦσα ζωή, στήν ὄντως ἀληθινή ζωή, τήν αἰώνια, βασιλεύουν μέ

τόν Χριστό, προγεύονται τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, μέχρι τήν Δευτέρα

Παρουσία. Μεταβαίνουμε ἐκ τοῦ θανάτου, λέει ὁ Κύριος, καί ὄχι διά

τοῦ θανάτου, διότι τήν παροῦσα ζωή ὁ Κύριος, τήν ὀνομάζει θάνατο

καί ὄχι ζωή.

Γιατί τήν παροῦσα ζωή ὁ Κύριος, τήν ὀνομάζει θάνατο; Τήν ὀνο-

μάζει ἔτσι, ἤ γιά τό βραχύτατο τοῦ χρόνου τῆς παρούσας ζωῆς, σέ

σύγκριση μέ τήν αἰωνιότητα, ἤ ἐξ αἰτίας τῆς ἀναπόφευκτης ἁμαρ-

τίας στήν ὁποία ὑπόκεινται ὅσοι γεννιοῦνται, καί ἡ ὁποία εἶναι

πνευματικός θάνατος. Καί ἀπό αὐτόν τόν θάνατο, κάθε ἕνας πιστός

πού θά ἀναγεννηθεῖ πνευματικά πρίν πεθάνει σωματικῶς, μέσα ἀπό

τήν εἰλικρινή μετάνοια καί ἐξομολήγηση καί τήν συμμετοχή του στά

ἄχραντα Μυστήρια καί διάγοντας ἅγιο βίο, θά ζωοποιηθεῖ καί ἀνα-

στημένος ἐν Χριστῷ πλέον, πνευματικῶς, μεταβαίνει, ὅταν πεθάνῃ

σωματικῶς, στήν ἀληθινή καί αἰώνια ζωή, στήν ἀγκαλιά τοῦ Κυρίου,

στόν Παράδεισο, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ Γραφή: «Δικαίων δέ ψυχαί ἐν

χειρί Θεοῦ, καί οὐ μή ἄψηται αὐτῶν βάσανος» (Σοφ.Σολομ. γ’, 1).

Πρώτη λοιπόν, ἀνάσταση, εἶναι ἐκ τῆς ἁμαρτίας καί ἀρχίζει ἀπό

αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή. Δεύτερη ἀνάσταση, εἶναι ἡ σωματική, ἡ ὁποία

θά πραγματοποιηθῇ κατά τήν φοβερή ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως ὅλων

τῶν νεκρῶν, τῶν δικαίων καί τῶν ἁμαρτωλῶν, εἴτε τό θέλουν, εἴτε

δέν τό θέλουν, τότε πού θά ἔρθῃ ὁ Κύριος μέ δόξα, στήν Δευτέρα

Του Παρουσία.

Καί σέ αὐτούς πού ἀξιώθηκαν νά ἀναστηθοῦν πνευματικά ἀπό τήν

ἁμαρτία, μέσα ἀπό τήν ἀληθινή μετάνοια καί τῆς ἁγιασμένης ζωῆς

τους πρίν ἀκόμη πεθάνουν σωματικῶς, σέ ὅσους δηλαδή μετέχουν

τῆς πρώτης ἀναστάσεως, μετά τόν σωματικό τους θάνατο ὁ δεύτε-

ρος θάνατος πού θά εἶναι τῆς ψυχῆς θάνατος, δηλαδή ὁ χωρισμός

τῆς ἁμαρτωλῆς ψυχῆς ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν Θεό, σ’ αὐτούς

δέν θά «ἔχῃ ἐξουσία» (Ἀποκ. κ΄, 6). “Μακάριος (λοιπόν) καί ἅγιος ὁ

ἔχων μέρος ἐν τῇ πρώτῃ (πνευματική) ἀναστάσει” (Ἀποκ. κ΄, 6).

Αὐτός δέν θά ἀποκοπεῖ ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τόν Κύριο.“Οἱ λοι-

ποί τῶν νεκρῶν οὐκ ἔζησαν ἕως τελεσθῇ τά χίλια ἔτη” (Ἀποκ. κ΄, 5).

Δηλαδή, ὅσοι ἀπό ἐδῶ δέν ἀναστήθηκαν διά τῆς μετανοίας καί

τῶν Μυστηρίων, ἀλλά ἔμειναν ἀμετανόητοι, ἀδιόρθωτοι, ἀνέτοιμοι,

αὐτοί δέν ζοῦν μέ τούς ἄλλους μετά τόν σωματικό θάνατο καί δέν

προγεύονται τοῦ Παραδείσου συμβασιλεύοντας μέ τόν Χριστό γιά

«χίλια χρόνια» (σχηματικός-συμβολικός ἀριθμός). Πολύ περισσό-

τερο, δέν θά ζήσουν μετά τήν κρίση καί καταδίκη τους κατά τήν

φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἀλλά θά πορευθοῦν στό σκότος τό ἐξώ-

τερον καί θά συγκατοικήσουν μαζί μέ τούς πονηρούς δαίμονες. Δη-

λαδή ἡ ἀποκοπή καί ἡ ἀποξένωση τῆς ἀμετανόητης ἁμαρτωλῆς

ψυχῆς ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τόν Κύριο, εἶναι ὁ δεύτερος θάνα-

τος, ὁ πνευματικός θάνατος, πού ἀκολουθεῖ ὕστερα ἀπό τόν πρῶτο,

τόν σωματικό θάνατο.

Τό θέμα τῆς πρώτης ἀνάστασης ἀπασχόλησε πολλούς καί πολλοί

ἔγραψαν κατά τόν δικό τους τρόπο. Καί πρῶτα, οἱ ἀντίχριστοι χι-

λιαστές ὑποστήριξαν ὅτι, ἡ πρώτη ἀνάσταση ἔγινε τό 1914, ἀνα-

στήθηκαν ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί μετέβησαν στόν

οὐρανό, γιά νά ἀκολουθήσῃ ἄλλη ἀνάσταση, δηλαδή τῶν χιλιαστῶν

πού θά ζήσουν στή γῆ!

Κατόπιν ἔρχονται οἱ χιλιαστές μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων, πού ὑπο-

στηρίζουν ὅτι, ἡ πρώτη ἀνάσταση πού θά συμβῇ στούς μεγάλους

ἁγίους τῆς Ἑκκλησίας μας, θά γίνῃ μετά τήν ἐγκαθίδρυση τῆς χι-

λιετοῦς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ, ἡ ὁποία ἐγκαθίδρυση θά

πραγματοποιηθῇ τό 1984! Ἐνῷ ἡ προετοιμασία της ἀρχίζει ἀπό τό

1968-69 διά... φρικτοῦ Πολέμου, πού καταλήγει ὑπέρ τῆς Ἑλλάδος

καί τῆς Ὀρθοδοξίας! (Βλέπε βιβλίο Νείλου Σωτηρόπουλου, «Ἡ ἐρ-

χόμενη δίστομος ρομφαία»). Ταυτίζεται συμπτωματικά, μέ τή νέα

χρονολογία πού ὁρίζουν οἱ Χιλιαστές περί ἐγκαθίδρυσης τῆς βασι-

λείας τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ, πού ὕστερα ἀπό ἀλλεπάλληλες διαψεύ-

σεις καί ἀναβολές, τήν τοποθέτησαν στό ἔτος 1975!

Ἐκτός ἀπό αὐτά, ὑπάρχει καί τρίτη θεωρία (βλέπε Καινή Διαθήκη μετά

συντόμου ἑρμηνείας ὑπό Παναγ. Τρεμπέλα – Κ΄ Κεφ. Ἀποκ. σελ. 1092 ἤ σέ νεώτερη
ἔκδοση τοῦ 2005, σελ. 1032), σύμφωνα μέ τήν ὁποία, ὡς πρώτη ἀνάσταση πρέπει νά νοηθῇ ἡ ἀποκατάσταση τῶν ἁγίων στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, πού θά ζοῦν κατά τήν γενική ἐπικράτηση τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν λησμονημένων μαρτύρων τῆς Πίστεως καί γενικά ὅλων τῶν ἁγίων.

Ἀπορίες τῶν ὀπαδῶν τῆς μεσοβασιλείας

Μερικοί εὐσεβεῖς Χριστιανοί σκανδαλίζονται καί ἕνας ἀπό αὐτούς

ἔγραψε σέ ἀπάντηση δικῶν μας ἄρθρων γιά τό θέμα αὐτό, μέ ἀν-

θρώπινους συλλογισμούς, μᾶλλον δέ, ὀρθολογισμούς: «Ἀλλά τότε...

μήπως δέν θά συντελεστοῦν καί μέχρι τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου;

(Ἀναφέρεται στίς ἀπό αὐτόν προβαλλόμενες καί ἑρμηνευόμενες δῆθεν,

ὑποσχέσεις τοῦ Κυρίου σχετικά μέ τήν βασιλεία ἐπί τῆς γῆς). Μήπως

παραταθεῖ μέχρι τέλους ἡ κυριαρχία τοῦ Σατανᾶ στόν κόσμο, καί

μάλιστα θά ἐπιδεινώνεται προοδευτικά ἡ θλιβερή κατάσταση, στήν

ὁποία ἔχει περιέλθει σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα, ὥστε ὅταν ἔρθει ὁ Κύ-

ριος κατά τήν Β’ Παρουσία, νά μήν βρεῖ τήν πίστη πάνω στή γῆ;»

 

Καί συνεχίζει περί τῶν... πλανεμένων ἀντιφρονούντων: «Θά ἦταν

φρικτή πλάνη ἡ ἀποδοχή μιᾶς τέτοιας ἐκδοχῆς. Γιατί θά ἀποδείκνυε

τόν Θεό νά ἀδυνατεῖ νά πραγματοποιήσῃ τήν καθολική ἁρμονία

καί τάξη στήν ὑλική κτίση, γιά νά γίνει τό θέλημά Του καί στή γῆ,

ὅπως γίνεται στόν οὐρανό». Καί τελειώνει μέ τόν συλλογισμό:

«Μετά ἀπό αὐτή (τήν χιλιετῆ, δηλαδή βασιλεία τοῦ Κυρίου στήν

γῆ) θά παρασυρθοῦν πάλι προφανῶς οἱ λαοί στήν ἁμαρτία καί θά

λυθῇ ὁ Σατανᾶς, γιά νά πλανήσῃ ἀμέσως τά ἔθνη».

Ἐν τούτοις, καμμία συγκεκριμένη ὑπόσχεση δέν ἔχει δώσει ὁ Θεός

γιά μιά τέτοια βασιλεία του στήν γῆ. Μερικοί μόνο, τόν παρουσιά-

ζουν σάν νά ἔχει ὑποσχεθεῖ. Καί ἑρμηνεύουν χωρία, πού ἄλλα μέν

μιλοῦν ἀνθρωποπαθῶς, ἄλλα δέ συμβολικῶς, ἔξω ἀπό τό θέμα, καί

ἄλλα ἔχουν τήν πλήρη πραγματοποίησή τους στόν οὐρανό. Συγ-

χρόνως σκανδαλίζονται μέ τήν σκέψη, πῶς εἶναι δυνατόν νά συνε-

χισθῇ τό σημερινό κακό στόν κόσμο μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία,

χωρίς νά τό ἀνακόψῃ ὁ παντοδύναμος Κύριος, ἔστω καί γιά λίγο,

γιά νά φανῇ τοὐλάχιστον ἡ ἰσχύς Του μέ ἕνα δυνατό δέσιμο τοῦ Σα-

τανᾶ, ἔστω καί προσωρινά; Καί δέν σκανδαλίζονται μέ τό ὅτι μετά

τήν ἀνακοπή τοῦ κακοῦ, μετά ἀπό λίγο διάστημα, θά ἀρχίσῃ πάλι

τό κακό, ὅπως ὁμολογοῦν, χωρίς νά ἐμποδίζεται διά παντός ἀπό

τόν Κύριο;

Ἔτσι ὅπως σκέπτονται αὐτοί, δέν ἐμφανίζουν τόν Κύριο σάν νά

ἀδυνατεῖ νά διατηρήσῃ τήν δική του προσωρινή ἁρμονία στόν

κόσμο; Σύμφωνα μέ αὐτούς, εἶναι δυνατόν νά φέρῃ τήν προσωρινή

βασιλεία Του καί ἁγιότητα, εἴτε μέ φοβερό πόλεμο, εἴτε μέ μία χρι-

στιανική κυβέρνηση, εἴτε μέ ἕνα μαγικό τρόπο, εἴτε μέ τόν ἐκβιασμό

τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων, ὡς ἀτόμων καί λαῶν. Ἀλλά δέν εἶναι

δυνατός καί ἱκανός, ὅταν φέρῃ αὐτή τήν ἁρμονία πάνω στόν πλα-

νήτη, νά τήν διατηρήσῃ! Παίζει λοιπόν μαζί μας ὁ καλός Θεός; Δέν

νομίζουν, ὅτι οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ σκέπτονται καλύτερα ἀπό

αὐτούς καί εἶναι περισσότερο εἰλικρινεῖς, διότι πιστεύουν, ὅτι ὁ Κύ-

ριος θά φέρῃ αἰώνια ἁρμονία πάνω στόν πλανήτη; Αὐτοί, μέ τό

πλῆθος τῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων, φέρουν τόν Κύριο νά παίζει μέ

τόν Σατανᾶ εἰς βάρος τοῦ ἀνθρώπου καί ὁλόκληρου τοῦ κόσμου!

Πιστεύουν καί γράφουν, ὅτι ὅπου καί ἐάν φτάσῃ ὁ κόσμος, καί

ἐάν ἀκόμη τελείως ἀποκτηνωθῇ καί σοδομοποιηθῇ (ἤδη βρισκόμα-

στε μπροστά σέ μιά τέτοια θλιβερή καί τρομακτική κατάσταση), καί

ἄν ἐξαπλωθῇ ἀπό ἄκρο σέ ἄκρο ἡ ἀπιστία καί ἡ ἀθεῒα, ἀκόμη πε-

ρισσότερο ἀπό ὅσο βλέπουμε σήμερα, δέν θά ἔλθῃ ὁ Κύριος στήν

Δευτέρα Παρουσία, καί ἄς λέει ὁ ἴδιος «πλήν ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου

ἐλθών ἆρα εὑρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;» (Λουκ. ια’, 2). Αὐτοί

«σώνει καί καλά» ἐπιμένουν καί γράφουν μέ παιδαριώδεις συλλογι-

σμούς, ὅτι «προφανῶς θά παρασυρθοῦν πάλι οἱ λαοί στήν ἁμαρτία».

Δηλαδή μετά τήν ἐπικράτηση τοῦ Εὐαγγελίου ὡς βιώματος μέ τήν

ἐγκαθίδρυση τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ στή γῆ γιά ἀρκετό διά-

στημα, πάλι θά γίνουν ἁμαρτωλοί καί ἀποστάτες οἱ ἄνθρωποι, πάλι

ἄπιστοι, πάλι ἄθεοι, πάλι σατανιστές καί σοδομίτες, πάλι θά ἔρθει

ἀποστασία καί πανσεξουαλική παραφροσύνη. Κύριε, Ἐλέησον! Καί

μᾶς ἐγκαλοῦν, ὅτι ἐμεῖς οἱ... πλανεμένοι στόν χιλιασμό τους, παρου-

σιάζουμε τόν Κύριο ὡς ἀδυνατοῦντα νά φέρει τήν προσωρινή Βα-

σιλεία Του πάνω στόν πλανήτη. Ἀλλά κι ἐμεῖς θεωροῦμε πώς αὐτοί,

παρουσιάζουν τόν Κύριο ὡς ἀδυνατοῦντα νά τήν διατηρήσῃ ἐπ’

ἄπειρον, ὅπως διδάσκουν οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ.

Ἑπομένως κι ἐμεῖς θά πρέπῃ νά παρουσιάζουμε ὄχι μόνο ὡς ἀδυ-

νατοῦντα, ἀλλά καί ὡς ἄδικο τόν Κύριο, διότι χάθηκαν ἑκατομμύρια

ψυχές κατά τήν περίοδο πού ἦταν λυμένος ὁ Σατανᾶς καί γκρέμιζε

ὅλους στήν ἁμαρτία, τήν ἀπώλεια καί τήν κόλαση καί δέν εἶχαν τήν

τύχη νά ζοῦν καί αὐτοί μετά τήν ἐπικράτηση τῆς βασιλείας Του στή

γῆ, ὥστε νά ἦταν καί αὐτοί ἀπείραστοι ἀπό τόν Σατανᾶ πού ἦταν

δεμένος. Συγχρόνως ὅλοι αὐτοί μέ ὅλο τό δίκιο τους, θά πρέπῃ νά

παραπονεθοῦν στόν Κύριο γιά τήν ἐξαίρεση καί τήν ἀδικία αὐτή,

γιατί νά μήν εἶχαν γεννηθῆ κι αὐτοί στήν ἐποχή τοῦ δεμένου Σα-

τανᾶ καί τῆς βασιλείας τοῦ Κυρίου ἐπί τῆς γῆς! Ἀλήθεια, πόσες

ψυχές χάθηκαν ἐπί δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, πρίν ἀπό τήν βασιλεία

τοῦ Κυρίου δῆθεν ἐπί τῆς γῆς, ὁπότε ὁ Σατανᾶς εἶναι λυμένος, καί

πόσες θά χαθοῦν μετά τό ἐκ νέου λύσιμό του πρίν ἀπό τό τέλος τοῦ

κόσμου κατά τήν ἑρμηνεία τῶν πάσης φύσεως χιλιαστῶν, ὁπότε ὁ

Σατανᾶς θά ἐφορμήσῃ κατά τῶν ἀνθρώπων μανιωδῶς, «ἔχων θυμόν

μέγαν, εἰδώς ὅτι ὀλίγον καιρόν ἔχει», ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψη, ἐάν

ὑποτεθῇ ὅτι ἡ ἑρμηνεία τῶν διαφόρων χιλιαστῶν εἶναι ἀληθής!

 

 

Αἰτίες τῆς καταδίκης τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς Ἑβραίους

 

Εἶναι γνωστό ὅτι ἕνας λόγος, γιά τόν ὁποῖο οἱ Ἑβραῖοι σταύρω-

σαν τόν Κύριο, ἦταν ὁ φθόνος, ἡ κακία, τό μῖσος, ἡ ἐκδίκηση, ἐξ

αἰτίας τῆς ἀνωτερότητος τοῦ μόνου ἀναμάρτητου Ἰησοῦ, ὅπως καί

τοῦ ἐλέγχου ἐναντίον τῆς ἁμαρτωλῆς καί ὑποκριτικῆς ζωῆς, ἰδίως

τῶν Ἀρχόντων, Ἀρχιερέων καί Γραμματέων. Ἀλλά δέν ἦταν μόνο

αὐτός ὁ λόγος. Ἦταν καί ἡ ἔμμονη δογματική πίστη καί διδασκαλία

θεολόγων καί ραββίνων περί τοῦ προσδοκώμενου Μεσσία καί τῆς

παντοκρατορίας του ἐπί τῆς γῆς. Ἡ πίστη καί διδασκαλία αὐτή

στηριζόταν στίς αἰωνίως παρανοημένες ἀπό αὐτούς προφητεῖες καί

ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ περί τοῦ ἐρχόμενου Μεσσία. Πίστευε ἡ θεο-

λογία τους, ὅπως καί σήμερα πιστεύει καί θά πιστεύῃ, ὅτι ὁ Μεσσίας

θά εἶναι ἐπίγειος παντοκράτωρ καί ὄχι πνευματικός βασιλεύς.

Αὐτό ἦταν καί εἶναι δόγμα στήν Ἑβραϊκή θεολογία, ἕως ὅτου ἐμ-

φανισθῇ ὁ ψευδομεσσίας, ὁ υἱός τῆς ἁμαρτίας, ὁ πλάνος καί ἀντί-

χριστος. Γι’ αὐτό κι ἐπιχείρησαν νά κάνουν τόν Κύριο βασιλέα. Καί

ἐνῷ ἀρνήθηκε καί ἔφυγε, καί ἐνῷ βεβαιώθηκαν ὅτι δέν ἀπέβλεπε σέ

ἐπίγεια βασιλεία, ὅπως ὁ ἴδιος ἀργότερα διακήρυξε λέγοντας, «ἡ

βασιλεία ἡ ἐμή οὐ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν. ιη’, 36), τότε

πλέον τόν θεώρησαν ὡς πλάνο καί ἀπατεῶνα καί ὄχι Μεσσία καί

βοηθούμενοι καί ἀπό τό τυφλό μῖσος καί τόν φθόνο τους, ἀνέλαβαν

τήν ἐξόντωσή Του. Ἔκτοτε περιμένουν καί ζοῦν μέ τό διαρκές

ὄνειρο καί τήν ἀγωνία ἀπό χρόνο σέ χρόνο, ἰδίως τώρα τελευταία,

τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Μεσσίου!

Μήπως τό ἴδιο δέν παρατηρεῖται καί σήμερα μεταξύ τῶν πιστῶν

τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ναί, ἡ ἴδια περίπου πλάνη. Ἄλλοι περιμένουν

νά βασιλεύσῃ αἰώνια στήν γῆ, ἄλλοι γιά χίλα χρόνια, ἄλλοι ἄλλως.

Ἀλλά ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τόν περιμένει κατά τήν Δευτέρα Του

Παρουσία. Καί πολύ φοβᾶμαι, μήπως οἱ εὐσεβεῖς ὁραματιστές πού

γράφουν καί περιμένουν ἐναγωνίως τήν μακροχρόνια ἤ ὀλιγόχρονη

ἐπίγεια βασιλεία Του, θυμώσουν ὅταν δοῦν τόν Χριστό νά ἔρχεται

πάνω σέ νεφέλες καί... προβοῦν στήν σύλληψή Του, γιά νά τόν κά-

νουν μέ τό ζόρι ἐπίγειο βασιλέα, ἔστω καί γιά ἕνα μικρό διάστημα, ἤ

διαφορετικά, ἴσως προβοῦν σέ νέα...σταύρωσή Του, ἐπειδή δέν ἀν-

ταποκρίθηκε, ὅπως νομίζουν, στίς ὑποσχέσεις Του! Κύριε, Ἐλέησον!

 

 

Γενικά συμπεράσματα

 

Ὕστερα ἀπ’ ὅλα αὐτά φαίνεται σαφῶς, ὅτι ὁ Κύριος δέν θά βασι-

λεύσῃ ὁρατῶς, οὔτε ἀοράτως στήν γῆ γιά μικρό ἤ μεγάλο διάστημα,

οὔτε θά ἐπικρατήσῃ γενικῶς ἰδεώδης πνευματική ζωή, κατόπιν μά-

λιστα τῆς πρωτοφανοῦς ἀποστασίας καί ἀθεῒας, ἀπό τήν ὁποία ὁ

κόσμος ὁδηγεῖται ὁλοταχῶς στήν καταστροφή καί αὐτοκατα-

στροφή. Ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι προσωρινή, εἶναι αἰώνια

στούς πνευματικούς κόσμους τῶν οὐρανῶν. Τῆς βασιλείας αὐτοῦ,

ἡ ὁποία δέν θά ἔχει τέλος, ἤδη ὅσοι πιστεύουμε εἴμαστε μέτοχοι. Τό

δέ περίφημο Κ΄ κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, τό ὁποῖο ἔγινε σημεῖο

ἀντιλεγόμενο διά μέσου τῶν αἰώνων καί πολλούς ὁδήγησε σέ πλάνη

ἤ ἀκόμα καί σέ πείσμονα αἵρεση, δέν μιλᾶ γιά ἐγκόσμια βασιλεία,

ἀλλά γιά οὐράνια, μέ ψυχές ἁγίων. Οὔτε ὁ Κύριος εἶπε κάτι τέτοιο,

πουθενά στό Εὐαγγέλιο, οὔτε οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οὔτε οἱ μεγάλοι

Ἅγιοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ἡ Ἱερά Παράδοση, οὔτε δί-

δαξε ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία, οὔτε ἡ δογματική, οὔτε πίστεψε τό σύ-

νολο τῆς Ἐκκλησίας καί δέχτηκε ποτέ τήν ἀτομική ἰδέα μερικῶν,

περί ἐπικείμενης ἐπίγειας βασιλείας ἤ ἁγιοποιήσεως τοῦ κόσμου,

πρίν ἀπό τήν Δευτέρα Παρουσία. Καί μόνο οἱ ἀντίχριστοι χιλιαστές

καί ὀρθόδοξοι ὀνειροπόλοι μέ τά δεκάδες συμβολικά, δυσνόητα καί

παρανοημένα χωρία τά ὁποῖα προβάλλουν, περιμένουν ἐπίγεια βα-

σιλεία καί θέλουν νά πείσουν γι’ αὐτήν καί ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι προσδο-

κῶμεν μόνο τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, τήν κρίση καί τήν

ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. (*)

 

(Ἀρχιμανδρίτου Ἀρσενίου Κομπούγια, «Σημεῖα τῆς Συντελείας τοῦ Κόσμου» Ἐκδόσεις “Ὀρθοδόξου Τύπου” Ἀθῆναι 1985)

 

_________

(*) Σ.Σ. : Τό κείμενο ἔχει διασκευασθεῖ ἐλαφρῶς στήν καθομιλουμένη, χωρίς νά προστεθεῖ ἤ ἀφαιρεθεῖ κάτι, ἤ νά ἔχει ἀλλοιωθεῖ σέ τίποτε τό νόημά του, γιά νά εἶναι περισσότερο κατανοητό στούς περισσοτέρους ἀναγνῶστες.