Ένα νέο φαινόμενο μπαίνει τα τελευταία χρόνια στη ζωη των Ελλήνων: η εμφάνιση της "αρχαιολατρίας" ή "νεοειδωλολατρίας". Βεβαίως, παρόμοια φαινόμενα κατέγραψε η ιστορία και στο Βυζάντιο, λίγο πριν την Άλωση, στις μέρες του Πλήθωνα. Όμως η σύγχρονη μορφη της νεοειδωλολατρίας έχει όλα τα χαρακτηριστικά των ρευμάτων της "Νέας Εποχής" και παρουσιάζεται ιδιαίτερα σκληρή και υβριστική απέναντι στην Χριστιανική Πίστη.

Συνήθως, η πρώτη αντίδρασή μας μπροστά στο νέο αυτό ρεύμα της νεοειδωλολατρίας είναι ένα ειρωνικό μειδίαμα ή η γνώμη ότι δεν πρέπει "να ασχολείται κανείς με τέτοια πράγματα· υπάρχουν σοβαρότερα". Ή ακόμη βλέπουμε τούς οπαδούς του νεοεποχίτικου αυτού ρεύματος σαν αθεράπευτους νοσταλγούς ενός ενδόξου παρελθόντος χωρίς επιστροφή.

Μια τέτοια αντιμετώπιση είναι ποιμαντικά εσφαλμένη και ασφαλώς δηλώνει άγνοια των νέων δεδομένων, της εκτάσεως και του μεγέθους του προβλήματος. Αντίθετα από ό,τι νομίζεται, η νεοειδωλολατρία στις μέρες μας σαγηνεύει και θα πλανήση πολλές ψυχές και μάλιστα νέων ανθρώπων, διότι η νεοεποχίτικη αυτή ιδεολογία στοχεύει στην εθνική υπερηφάνεια.

Το σύνθημα ότι "όλες οι θρησκείες είναι καλές, ο Θεός είναι ένας και ο ίδιος παντού", που καλλιεργείται ευρύτατα από τα ρεύματα της "Νέας Εποχής", έχει οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να μη μπορεί να διακρίνη εύκολα τον Αληθινό Θεό από τούς ψευδείς "θεούς"- τα είδωλα. Άλλωστε ο σύγχρονος άνθρωπος ανύψωσε σε λατρεία την θεραπεία της επιστήμης και της τεχνολογίας και έτσι κατήντησε να είναι στην πράξη πιο ειδωλολάτρης από τούς αρχαίους ειδωλολάτρες. Είναι αυτό που ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εχαρακτήριζε σαν "θρησκεία της εκκοσμίκευσης". Όπως σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος "ο αστικός πολιτισμός - στη βάση του καταναλωτικός - είναι ουσιαστικά πιο ειδωλολατρικός από την αρχαιοελληνική πολυθεΐα". Ο ίδιος συμπληρώνει ότι " η προσπάθεια (της επαναβιώσεως της ειδωλολατρίας) αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού εμφανίζεται συνυφασμένη με το αίτημα ανεύρεσης ή βίωσης της "γνήσιας" Ελληνικότητας. Συγκεκριμένα η ειδωλολατρία θεωρείται το πλέον εναρμονισμένο με τον Ελληνισμό θρησκευτικό σύστημα" (Β. Μπακούρου, Θα μπορούσε να αναβιώση σήμερα η αρχαία Ελληνική θρησκεία; Τρίτο Μάτι, Οκτώβριος 1997, σελ.22).

Στην προσπάθεια όμως αυτή της Ελληνικής νεοειδωλολατρίας για την δήθεν ανεύρεση της Ελληνικής "γνησιότητος" διαπιστώνεται το εξής παράδοξο: γίνεται ένα τεράστιο ιστορικό άλμα από την αρχαιοελληνική πραγματικότητα στην σύγχρονη εποχή και αποσιωπάται ή παραβλέπεται, εκ μέρους των νεοειδωλολατρών, ή απορρίπτεται μετά βδελυγμίας η χιλιετής Βυζαντινή περίοδος. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί αυτή η προκατειλημμένη, αντιϊστορική, αντιεπιστημονική, και κατά βάθος ανθελληνική συμπεριφορά; Μήπως η Βυζαντινή περίοδος δεν είναι βασικό και μάλιστα μακρόχρονο τμήμα της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους; Μήπως οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι της Αγιά - Σοφιάς και της Αλώσεως, των Κομνηνών και των Παλαιολόγων δεν ήσαν Έλληνες; Μήπως άραγε συμπλέομε με τις κατά καιρούς εμφανιζόμενες παρόμοιες ξένες, ανθελληνικές και αυθαίρετες τοποθετήσεις; Μήπως οι Βυζαντινοί Έλληνες, μέσα στα πλαίσια των πολιτισμικών ανακατατάξεων, μιας ολόκληρης χιλιετίας δεν είχαν το δικαίωμα επιλογής στο θρήσκευμα, αποποιούμενοι τους μύθους της ειδωλολατρίας; Ή μήπως η αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία δήθεν επαναβιώνουν οι νεοειδωλολάτρες, ήταν αμιγώς ελληνική και γηγενής, απηλλαγμένη συγκριτιστικών διεργασιών μεταξύ της ελληνικής ειδωλολατρίας και των λοιπών θρησκευτικών μορφών της ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και των κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου; 

Περίεργο κι όμως αληθινό: Οι νεοειδωλολάτρες συμπατριώτες μας με ένα παράλογο άλμα αναζητούν μόνον τούς "παππούδες" τους και αρνούνται τούς "πατέρες" τους;

Μεταξύ των πολλών δημοσιευμάτων στο θέμα αυτό περιορίζομαι στα όσα γράφει σε κύριο άρθρο του περιοδικού "Δαυλός" ο ιδιοκτήτης του: «Εδώ και 17 περίπου αιώνες ο Ελληνισμός δεν έδωσε τίποτε που να γίνη παγκόσμιο και πανανθρώπινο...", αντίθετα,υπήρξε μια "δισχιλιετής νόθευση, αλλοίωση και εκτροπή του Ελληνισμού, η ιστορική αφασία του...» (Δαυλός, τ. 154, Οκτώβριος 1994). 

Στο Βυζάντιο, κατ’ αυτόν, «τα πολιτικά και ιδεολογικά του στοιχεία μέχρι λίγο προ της Αλώσεως ήταν κατά το πλείστον όχι απλώς ξένα προς κάθε Ελληνικό, αλλά και αποδεδειγμένα έπαιξαν τον ρόλο του ιστορικού εξολοθρευτή και "διακόπτη" της τυπικής ελληνικής συνέχειας» (Δαυλός, τ. 135, Μάρτιος 1993). Αυτά γράφει ο "Δαυλός" παραθεωρώντας ολόκληρη την Ελληνική γραμματολογία και τον ελληνόψυχο πολιτισμό της μακράς Βυζαντινής περιόδου.

Και όμως, τα έθνη επιβιώνουν διαχρονικά. Και η ελληνικότητα του Έθνους μας, έτσι όπως προβάλλεται στα πλαίσια της νεοειδωλολατρικής αναβιώσεως είναι ασφαλώς ακρωτηριασμένη από ένα σημαντικό τμήμα της, αφού εξοστρακίζεται απ’ αυτή ο Βυζαντινός πολιτισμός, που είναι γέννημα δικό της. Η πορεία του Ελληνικού Έθνους περνά ιστορικά και υποχρεωτικά μέσα από το Βυζάντιο.

Είναι δε απορίας άξιο ότι σ’ αυτή την προσπάθεια συμπλέουν οι Έλληνες νεοειδωλολάτρες με τούς δυτικούς στοχαστές, οι οποίοι «πρώτοι τόνισαν ως αναγκαιότητα για την δήθεν επανασύνδεση των νεοελλήνων με την Αρχαιότητα την αποτίναξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκόλπωση της ειδωλολατρίας (π.χ.Charles de Mouy)» (Β. Μπακούρου, ενθ. ανωτ. σελ. 22).

Είναι φανερό, ότι ο κύριος λόγος αυτού του βιασμού της ιστορίας είναι η προσπάθεια να αποξενωθή ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός από το κύρια ερείσματά του, δηλαδή την Ελληνική Χριστιανική Πατερική Γραμματολογία, η οποία κατόρθωσε το θαύμα της εναρμονίσεως της Χριστιανικής Αληθείας και της Ελληνικής γλώσσας και σοφίας δια των Ελλήνων Πατέρων της Βυζαντινής περιόδου. Γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προσπάθεια των Ελλήνων νεοειδωλολατρών είναι αντιϊστορική και προκρουστική, εξωπραγματική και άκρως ουτοπική, αφού μάλιστα επιδιώκει να επιβληθή στο λαό σαν μορφολογικό κατασκεύασμα λογίων παγανιστών και δεν έχει ερείσματα στα βιώματα, όχι μόνον του Ελληνικού λαού, αλλά και του ευρωπαϊκού πολιτισμού γενικώτερα, που θεμελιώνονται στην Χριστιανική αντίληψη περί Θεού και κόσμου.

Παρ’ όλα ταύτα, η Εκκλησία οφείλει να δη την αναβίωση αυτή σαν πηγή συγχύσεως και να λάβη τα μέτρα που απαιτούνται για την σωστή και έγκαιρη ενημέρωση και την περιφρούρηση του Ορθοδόξου Πληρώματος. Εξ άλλου, πολλά προβλήματα, όμοια μ’ εκείνα που παρουσιάζονται με την δραστηριότητα όλων των παραθρησκευτικών ρευμάτων της "Νέας Εποχής", μπορούν να δημιουργηθούν από την αναβίωση του νεοειδωλολατρικού φαινομένου. Και μεταξύ αυτών είναι ασφαλώς η συνοχή της ελληνικής οικογενείας και της ελληνικής κοινωνίας, οι βάσεις της ελληνικής παιδείας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Από την μελέτη των κειμένων των νεοειδωλολατρών και τις εμφανίσεις νεοειδωλολατρών - αρχαιολατρών, που όλο και πληθαίνουν σε περιοδικά, εφημερίδες, σεμινάρια, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ομιλίες η πολιτιστικές εκδηλώσεις εξάγεται αβίαστα η διαπίστωση ότι επιδιώκεται η ανατροπή των θεμελιωδών βάσεων και των ηθικών αξιών, πάνω στις οποίες εδράζεται η κοινωνική συνοχή και η πολιτιστική πρόοδος, ο Ελληνικός και Ευρωπαϊκός πολιτισμός γενικώτερα. Ο Νόμος της Αγάπης, που για τούς Χριστιανούς είναι η πεμπτουσία της ζωής και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, υποβαθμίζεται από τούς νεοειδωλολάτρες και στην θέση της κηρύσσεται η Δίκη (δικαιοσύνη - υπό ποία άραγε έννοια).  «Ο Εβραιοχριστιανισμός, δηλώνει εκπρόσωπος της νεοειδωλολατρίας, έχει σαν πρώτιστο ιδανικό του την Αγάπη, κι όταν λέμε <Αγάπη> εννοούμε ένα συναίσθημα που δεν έχει Μέτρο, ούτε Λογική, είναι δηλαδή Α-μετρο και Α-λογο, ενώ εμείς αντιθέτως είχαμε την Δίκη (δικαιοσύνη) σαν πρώτιστο ιδανικό μας» (ΜΕΕΕ, Διϊπετές, τ. 4, σελ. 26-27).

Ακόμη, η περί καλού και κακού γενικά αντιχριστιανική αντίληψη των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η καθαρά νεοεποχίτικη διδασκαλία ότι δεν υπάρχει διαφορά - διάκριση μεταξύ καλού και κακού, μπορεί να προκαλέση συγχύσεις, ουσιώδεις κοινωνικές αλλαγές ή και κοινωνικές συγκρούσεις. Η "αντίστροφη" αυτή "ηθική", εκτός από τα κείμενά τους, διαφαίνεται και στον ελευθεριάζοντα τρόπο συμπεριφοράς κατά τις φυσιολατρικές ή άλλες νεοπαγανιστικές λατρευτικές εκδηλώσεις τους. Περαιτέρω, η συγκριτιστική προσπάθεια, όπου αυτή υπάρχει, στην ανάμιξη ειδωλολατρικών και χριστιανικών παραδόσεων και εθίμων (π.χ. αναστενάρια, θυσίες ζώων-ταύρων, ή άλλοι τρόποι εκχύσεως αίματος) ή η "συμβολική" και "μυστική" τάχα ερμηνεία χριστιανικών διδασκαλιών και μυστηριακών λατρευτικών πράξεων, μπορούν να προκαλέσουν αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος και νόθευση της Χριστιανικής Αλήθειας με δεισιδαιμονίες και ποικίλα μυθεύματα.

Η θέση μας αυτή θα δεχθή βεβαίως σφοδρή επίθεση, καθόσον ο σύγχρονος Έλληνας σε ανησυχητικό βαθμό έχει μάθει να θεωρή καλό ό,τι του αρέσει σύμφωνα με την νεοεποχίτικη αντίληψη.

Για όλους αυτούς τούς λόγους η προσπάθεια για την επιστροφή στην παλαιά εκείνη πλάνη της ειδωλολατρίας πρέπει να εκληφθή ως οπισθοχώρηση σε πρωτόγονες μορφές πολυθεΐας και πνευματικής άγνοιας. Για να χρησιμοποιήσω, ανάλογα προσαρμοσμένους, τούς λόγους του Απ. Πέτρου: «Εάν, αφού απέφυγαν τα μιάσματα του κόσμου δια της επιγνώσεως του Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού, πάλιν εμπλέκονται εις αυτά και νικώνται, τότε τα τελευταία των έχουν γίνει χειρότερα από τα πρώτα. Θα ήτο καλύτερον γι’ αυτούς να μην είχαν γνωρίσει τον δρόμον της δικαιοσύνης, παρά, αφού τον εγνώρισαν, να στρέψουν τα νώτα προς την αγίαν εντολήν, που τούς παραδόθηκε. Εις αυτούς εφαρμόζεται η αληθινή παροιμία: "Σκύλος που επέστρεψε εις το δικό του ξέρασμα" και "χοίρος, μετά το λούσιμο, κυλίεται πάλιν στο βούρκο» (Β΄ Πέτρ. β΄, 20-22).

Ο "σπερματικός λόγος" του Θεού με σαφήνεια διεμήνυσε στον τιμώμενο ιδιαιτέρως από τούς νεοειδωλολάτρες Ιουλιανό τον παραβάτη, δια του μαντείου των Δελφών: "Χαμαί πεσέ Δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ".

Οι Μεγάλοι σοφοί της φυλής μας Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης, υπέδειξαν τον Ένα Θεό και εισήλθαν στον μονόδρομο της μονοθεΐας. Ασφαλώς εμείς οι νεοέλληνες, όσο και αν είμαστε υπερήφανοι για το ένδοξο και λαμπρό αρχαιοελληνικό παρελθόν μας, δεν θα επιστρέψωμε στην προ αυτών σκοτεινή περίοδο της ειδωλολατρίας. Πάσα, περαιτέρω, προσπάθεια για επαναβίωση της λατρείας των ειδώλων πρέπει να ερμηνευθή μόνον ως αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Αληθινό Θεό και πάσα προσφορά λατρείας στα είδωλα ως πράξη δαιμονική, καθόσον «α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ» (Α΄ Κορ. ι΄, 20).

Ο εκπρόσωπος της "Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων", σε συνέντευξή του δηλώνει: «Η Μυθολογία και η Φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η πραγματικότητα, κλειδωμένη όμως και με το κλειδί πεταγμένο κάπου στη θάλασσα. Κι εμείς πρέπει ν’ αναζητήσουμε αυτό το κλειδί... για να μεταβούμε στη συνέχεια και στο Υπερφυσικό» (Διϊπετές, τ. 4, σελ. 29).

Βεβαίως, για το κατά πόσον η Μυθολογία και το θρησκευτικό της περιεχόμενο, δηλαδή η πολυθεϊκή ειδωλολατρία, είναι "η πραγματικότητα", ας μας επιτραπεί να πούμε ότι αυτό είναι πεποίθηση μόνον των ιδίων των οπαδών της ΜΕΕΕ. Εκείνο όμως που δεν μπορούν να αντιληφθούν είναι ότι το "κλειδί είναι πεταγμένο κάπου στη θάλασσα", και η αναζήτησή του είναι μια ματαιοπονία.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ 

Ἕνα νέο φαινόμενο μπαίνει τά τελευταῖα χρόνια στή ζωή τῶν Ἑλλήνων: ἡ ἐμφάνιση τῆς "ἀρχαιολατρίας" ἤ "νεοειδωλολατρίας". Βεβαίως, παρόμοια φαινόμενα κατέγραψε ἡ ἱστορία καί στό Βυζάντιο, λίγο πρίν τήν Ἅλωση, στίς μέρες τοῦ Πλήθωνα. Ὅμως ἡ σύγχρονη μορφή τῆς νεοειδωλολατρίας ἔχει ὅλα τά χαρακτηριστικά τῶν ρευμάτων τῆς "Νέας Ἐποχῆς" καί παρουσιάζεται ἰδιαίτερα σκληρή καί ὑβριστική ἀπέναντι στήν Χριστιανική Πίστη.

Συνήθως, ἡ πρώτη ἀντίδρασή μας μπροστά στό νέο αὐτό ρεῦμα τῆς νεοειδωλολατρίας εἶναι ἕνα εἰρωνικό μειδίαμα ἤ ἡ γνώμη ὅτι δέν πρέπει "νά ἀσχολεῖται κανείς μέ τέτοια πράγματα· ὑπάρχουν σοβαρότερα". Ἤ ἀκόμη βλέπουμε τούς ὀπαδούς τοῦ νεοεποχίτικου αὐτοῦ ρεύματος σάν ἀθεράπευτους νοσταλγούς ἑνός ἐνδόξου παρελθόντος χωρίς ἐπιστροφή.

Μιά τέτοια ἀντιμετώπιση εἶναι ποιμαντικά ἐσφαλμένη καί ἀσφαλῶς δηλώνει ἄγνοια τῶν νέων δεδομένων, τῆς ἐκτάσεως καί τοῦ μεγέθους τοῦ προβλήματος. Ἀντίθετα ἀπό ὅ,τι νομίζεται, ἡ νεοειδωλολατρία στίς μέρες μας σαγηνεύει καί θά πλανήση πολλές ψυχές καί μάλιστα νέων ἀνθρώπων, διότι ἡ νεοεποχίτικη αὐτή ἰδεολογία στοχεύει στήν ἐθνική ὑπερηφάνεια.

Τό σύνθημα ὅτι "ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι καλές, ὁ Θεός εἶναι ἕνας καί ὁ ἴδιος παντοῦ", πού καλλιεργεῖται εὐρύτατα ἀπό τά ρεύματα τῆς "Νέας Ἐποχῆς", ἔχει ὁδηγήσει τόν σύγχρονο ἄνθρωπο νά μή μπορεῖ νά διακρίνη εὔκολα τόν Ἀληθινό Θεό ἀπό τούς ψευδεῖς "θεούς"- τά εἴδωλα. Ἄλλωστε ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀνύψωσε σέ λατρεία τήν θεραπεία τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας καί ἔτσι κατήντησε νά εἶναι στήν πράξη πιό εἰδωλολάτρης ἀπό τούς ἀρχαίους εἰδωλολάτρες. Εἶναι αὐτό πού ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος ἐχαρακτήριζε σάν "θρησκεία τῆς ἐκκοσμίκευσης". Ὅπως σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος "ὁ ἀστικός πολιτισμός - στή βάση του καταναλωτικός - εἶναι οὐσιαστικά πιό εἰδωλολατρικός ἀπό τήν ἀρχαιοελληνική πολυθεΐα". Ὁ ἴδιος συμπληρώνει ὅτι "ἡ προσπάθεια (τῆς ἐπαναβιώσεως τῆς εἰδωλολατρίας) ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη σημασία, ἀφοῦ ἐμφανίζεται συνυφασμένη μέ τό αἴτημα ἀνεύρεσης ἤ βίωσης τῆς "γνήσιας" Ἑλληνικότητας. Συγκεκριμένα ἡ εἰδωλολατρία θεωρεῖται τό πλέον ἐναρμονισμένο μέ τόν Ἑλληνισμό θρησκευτικό σύστημα" (Β.Μπακούρου, Θά μποροῦσε νά ἀναβιώση σήμερα ἡ ἀρχαία Ἑλληνική θρησκεία; Τρίτο Μάτι, ’Οκτώβριος 1997, σελ.22).

Στήν προσπάθεια ὅμως αὐτή τῆς Ἑλληνικῆς νεοειδωλολατρίας γιά τήν δῆθεν ἀνεύρεση τῆς Ἑλληνικῆς "γνησιότητος" διαπιστώνεται τό ἑξῆς παράδοξο: γίνεται ἕνα τεράστιο ἱστορικό ἅλμα ἀπό τήν ἀρχαιοελληνική πραγματικότητα στήν σύγχρονη ἐποχή καί ἀποσιωπᾶται ἤ παραβλέπεται, ἐκ μέρους τῶν νεοειδωλολατρῶν, ἤ ἀπορρίπτεται μετά βδελυγμίας ἡ χιλιετής Βυζαντινή περίοδος. Καί τίθεται τό ἐρώτημα: Γιατί αὐτή ἡ προκατειλημμένη, ἀντιϊστορική, ἀντιεπιστημονική, καί κατά βάθος ἀνθελληνική συμπεριφορά; Μήπως ἡ Βυζαντινή περίοδος δέν εἶναι βασικό καί μάλιστα μακρόχρονο τμῆμα τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους; Μήπως οἱ Βυζαντινοί μας πρόγονοι τῆς Ἁγιά - Σοφιᾶς καί τῆς Ἁλώσεως, τῶν Κομνηνῶν καί τῶν Παλαιολόγων δέν ἦσαν Ἕλληνες; Μήπως ἆραγε συμπλέομε μέ τίς κατά καιρούς ἐμφανιζόμενες παρόμοιες ξένες, ἀνθελληνικές καί αὐθαίρετες τοποθετήσεις; Μήπως οἱ Βυζαντινοί Ἕλληνες, μέσα στά πλαίσια τῶν πολιτισμικῶν ἀνακατατάξεων, μιᾶς ὁλόκληρης χιλιετίας δέν εἶχαν τό δικαίωμα ἐπιλογῆς στό θρήσκευμα, ἀποποιούμενοι τούς μύθους τῆς εἰδωλολατρίας; Ἤ μήπως ἡ ἀρχαιοελληνική θρησκεία, τήν ὁποία δῆθεν ἐπαναβιώνουν οἱ νεοειδωλολάτρες, ἦταν ἀμιγῶς ἑλληνική καί γηγενής, ἀπηλλαγμένη συγκριτιστικῶν διεργασιῶν μεταξύ τῆς ἑλληνικῆς εἰδωλολατρίας καί τῶν λοιπῶν θρησκευτικῶν μορφῶν τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῶν κατακτήσεων τοῦ Μ.Ἀλεξάνδρου; Περίεργο κι ὅμως ἀληθινό: οἱ νεοειδωλολάτρες συμπατριῶτες μας μέ ἕνα παράλογο ἅλμα ἀναζητοῦν μόνον τούς "παπποῦδες" τους καί ἀρνοῦνται τούς "πατέρες" τους;

Μεταξύ τῶν πολλῶν δημοσιευμάτων στό θέμα αὐτό περιορίζομαι στά ὅσα γράφει σέ κύριο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ "Δαυλός" ὁ ἰδιοκτήτης του: "ἐδῶ καί 17 περίπου αἰῶνες ὁ Ἑλληνισμός δέν ἔδωσε τίποτε πού νά γίνη παγκόσμιο καί πανανθρώπινο...", ἀντίθετα,ὑπῆρξε μιά "δισχιλιετής νόθευση, ἀλλοίωση καί ἐκτροπή τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ ἱστορική ἀφασία του..." (Δαυλός, τ. 154, Ὀκτώβριος 1994). Στό Βυζάντιο, κατ’ αὐτόν, "τά πολιτικά καί ἰδεολογικά του στοιχεῖα μέχρι λίγο πρό τῆς Ἁλώσεως ἦταν κατά τό πλεῖστον ὄχι ἁπλῶς ξένα πρός κάθε Ἑλληνικό, ἀλλά καί ἀποδεδειγμένα ἔπαιξαν τόν ρόλο τοῦ ἱστορικοῦ ἐξολοθρευτή καί "διακόπτη" τῆς τυπικῆς ἑλληνικῆς συνέχειας" (Δαυλός, τ. 135, Μάρτιος 1993). Αὐτά γράφει ὁ "Δαυλός" παραθεωρώντας ὁλόκληρη τήν Ἑλληνική γραμματολογία καί τόν ἑλληνόψυχο πολιτισμό τῆς μακρᾶς Βυζαντινῆς περιόδου.

Καί ὅμως, τά ἔθνη ἐπιβιώνουν διαχρονικά. Καί ἡ ἑλληνικότητα τοῦ Ἔθνους μας, ἔτσι ὅπως προβάλλεται στά πλαίσια τῆς νεοειδωλολατρικῆς ἀναβιώσεως εἶναι ἀσφαλῶς ἀκρωτηριασμένη ἀπό ἕνα σημαντικό τμῆμα της, ἀφοῦ ἐξοστρακίζεται ἀπ’ αὐτή ὁ Βυζαντινός πολιτισμός, πού εἶναι γέννημα δικό της. Ἡ πορεία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους περνᾶ ἱστορικά καί ὑποχρεωτικά μέσα ἀπό τό Βυζάντιο.

Εἶναι δέ ἀπορίας ἄξιο ὅτι σ’ αὐτή τήν προσπάθεια συμπλέουν οἱ Ἕλληνες νεοειδωλολάτρες μέ τούς δυτικούς στοχαστές, οἱ ὁποῖοι "πρῶτοι τόνισαν ὡς ἀναγκαιότητα γιά τήν δῆθεν ἐπανασύνδεση τῶν νεοελλήνων μέ τήν Ἀρχαιότητα τήν ἀποτίναξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί τήν ἐγκόλπωση τῆς εἰδωλολατρίας (π.χ.Charles de Mouy)" (Β. Μπακούρου, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 22).

Εἶναι φανερό, ὅτι ὁ κύριος λόγος αὐτοῦ τοῦ βιασμοῦ τῆς ἱστορίας εἶναι ἡ προσπάθεια νά ἀποξενωθῆ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός ἀπό τό κύρια ἐρείσματά του, δηλαδή τήν Ἑλληνική Χριστιανική Πατερική Γραμματολογία, ἡ ὁποία κατόρθωσε τό θαῦμα τῆς ἐναρμονίσεως τῆς Χριστιανικῆς Ἀληθείας καί τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας καί σοφίας διά τῶν Ἑλλήνων Πατέρων τῆς Βυζαντινῆς περιόδου. Γι’ αὐτό θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἡ προσπάθεια τῶν Ἑλλήνων νεοειδωλολατρῶν εἶναι ἀντιιστορική καί προκρουστική, ἐξωπραγματική καί ἄκρως οὐτοπική, ἀφοῦ μάλιστα ἐπιδιώκει νά ἐπιβληθῆ στό λαό σάν μορφολογικό κατασκεύασμα λογίων παγανιστῶν καί δέν ἔχει ἐρείσματα στά βιώματα, ὄχι μόνον τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλά καί τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ γενικώτερα, πού θεμελιώνονται στήν Χριστιανική ἀντίληψη περί Θεοῦ καί κόσμου.

Παρ’ ὅλα ταῦτα, ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά δῆ τήν ἀναβίωση αὐτή σάν πηγή συγχύσεως καί νά λάβη τά μέτρα πού ἀπαιτοῦνται γιά τήν σωστή καί ἔγκαιρη ἐνημέρωση καί τήν περιφρούρηση τοῦ Ὀρθοδόξου Πληρώματος. Ἐξ ἄλλου, πολλά προβλήματα, ὅμοια μ’ ἐκεῖνα πού παρουσιάζονται μέ τήν δραστηριότητα ὅλων τῶν παραθρησκευτικῶν ρευμάτων τῆς "Νέας Ἐποχῆς", μποροῦν νά δημιουργηθοῦν ἀπό τήν ἀναβίωση τοῦ νεοειδωλολατρικοῦ φαινομένου. Καί μεταξύ αὐτῶν εἶναι ἀσφαλῶς ἡ συνοχή τῆς ἑλληνικῆς οἰκογενείας καί τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, οἱ βάσεις τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καί τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ.

Ἀπό τήν μελέτη τῶν κειμένων τῶν νεοειδωλολατρῶν καί τίς ἐμφανίσεις νεοειδωλολατρῶν - ἀρχαιολατρῶν, πού ὅλο καί πληθαίνουν σέ περιοδικά, ἐφημερίδες, σεμινάρια, ραδιοφωνικούς καί τηλεοπτικούς σταθμούς, ὁμιλίες ἤ πολιτιστικές ἐκδηλώσεις ἐξάγεται ἀβίαστα ἡ διαπίστωση ὅτι ἐπιδιώκεται ἡ ἀνατροπή τῶν θεμελιωδῶν βάσεων καί τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, πάνω στίς ὁποῖες ἑδράζεται ἡ κοινωνική συνοχή καί ἡ πολιτιστική πρόοδος, ὁ Ἑλληνικός καί Εὐρωπαϊκός πολιτισμός γενικώτερα. Ὁ Νόμος τῆς Ἀγάπης, πού γιά τούς Χριστιανούς εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ζωῆς καί τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς, ὑποβαθμίζεται ἀπό τούς νεοειδωλολάτρες καί στήν θέση της κηρύσσεται ἡ Δίκη (δικαιοσύνη - ὑπό ποία ἆραγε ἔννοια). "Ὁ Ἑβραιοχριστιανισμός, δηλώνει ἐκπρόσωπος τῆς νεοειδωλολατρίας, ἔχει σάν πρώτιστο ἰδανικό του τήν Ἀγάπη, κι ὅταν λέμε <’Αγάπη> ἐννοοῦμε ἕνα συναίσθημα πού δέν ἔχει Μέτρο, οὔτε Λογική, εἶναι δηλαδή Ἄ-μετρο καί Ἄ-λογο, ἐνῶ ἐμεῖς ἀντιθέτως εἴχαμε τήν Δίκη (δικαιοσύνη) σάν πρώτιστο ἰδανικό μας" (ΜΕΕΕ, Διϊπετές, τ. 4, σελ. 26-27).

Ἀκόμη, ἡ περί καλοῦ καί κακοῦ γενικά ἀντιχριστιανική ἀντίληψη τῶν ρευμάτων αὐτῶν, δηλαδή ἡ καθαρά νεοεποχίτικη διδασκαλία ὅτι δέν ὑπάρχει διαφορά - διάκριση μεταξύ καλοῦ καί κακοῦ, μπορεῖ νά προκαλέση συγχύσεις, οὐσιώδεις κοινωνικές ἀλλαγές ἤ καί κοινωνικές συγκρούσεις. Ἡ "ἀντίστροφη" αὐτή "ἠθική", ἐκτός ἀπό τά κείμενά τους, διαφαίνεται καί στόν ἐλευθεριάζοντα τρόπο συμπεριφορᾶς κατά τίς φυσιολατρικές ἤ ἄλλες νεοπαγανιστικές λατρευτικές ἐκδηλώσεις τους. Περαιτέρω, ἡ συγκριτιστική προσπάθεια, ὅπου αὐτή ὑπάρχει, στήν ἀνάμιξη εἰδωλολατρικῶν καί χριστιανικῶν παραδόσεων καί ἐθίμων (π.χ. ἀναστενάρια, θυσίες ζώων-ταύρων, ἤ ἄλλοι τρόποι ἐκχύσεως αἵματος) ἤ ἡ "συμβολική" καί "μυστική" τάχα ἑρμηνεία χριστιανικῶν διδασκαλιῶν καί μυστηριακῶν λατρευτικῶν πράξεων, μποροῦν νά προκαλέσουν ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος καί νόθευση τῆς Χριστιανικῆς Ἀλήθειας μέ δεισιδαιμονίες καί ποικίλα μυθεύματα.

Ἡ θέση μας αὐτή θά δεχθῆ βεβαίως σφοδρή ἐπίθεση, καθόσον ὁ σύγχρονος Ἕλληνας σέ ἀνησυχητικό βαθμό ἔχει μάθει νά θεωρῆ καλό ὅ,τι τοῦ ἀρέσει σύμφωνα μέ τήν νεοεποχίτικη ἀντίληψη.

Γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους ἡ προσπάθεια γιά τήν ἐπιστροφή στήν παλαιά ἐκείνη πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας πρέπει νά ἐκληφθῆ ὡς ὀπισθοχώρηση σέ πρωτόγονες μορφές πολυθεΐας καί πνευματικῆς ἄγνοιας. Γιά νά χρησιμοποιήσω, ἀνάλογα προσαρμοσμένους, τούς λόγους τοῦ Ἀπ.Πέτρου: "’Εάν, ἀφοῦ ἀπέφυγαν τά μιάσματα τοῦ κόσμου διά τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, πάλιν ἐμπλέκονται εἰς αὐτά καί νικῶνται, τότε τά τελευταῖα των ἔχουν γίνει χειρότερα ἀπό τά πρῶτα. Θά ἦτο καλύτερον γι’ αὐτούς νά μήν εἶχαν γνωρίσει τόν δρόμον τῆς δικαιοσύνης, παρά, ἀφοῦ τόν ἐγνώρισαν, νά στρέψουν τά νῶτα πρός τήν ἁγίαν ἐντολήν, πού τούς παραδόθηκε. Εἰς αὐτούς ἐφαρμόζεται ἡ ἀληθινή παροιμία: "Σκύλος πού ἐπέστρεψε εἰς τό δικό του ξέρασμα" καί "χοῖρος, μετά τό λούσιμο, κυλίεται πάλιν στό βούρκο" (Β΄ Πέτρ. β΄, 20-22).

Ὁ "σπερματικός λόγος" τοῦ Θεοῦ μέ σαφήνεια διεμήνυσε στόν τιμώμενο ἰδιαιτέρως ἀπό τούς νεοειδωλολάτρες Ἰουλιανό τόν παραβάτη, διά τοῦ μαντείου τῶν Δελφῶν: "Χαμαί πεσέ Δαίδαλος αὐλά. Οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβαν, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγάν λαλέουσαν. Ἀπέσβετο καί λάλον ὕδωρ".

Οἱ Μεγάλοι σοφοί τῆς φυλῆς μας Σωκράτης, Πλάτων καί Ἀριστοτέλης, ὑπέδειξαν τόν Ἕνα Θεό καί εἰσῆλθαν στόν μονόδρομο τῆς μονοθεΐας. Ἀσφαλῶς ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες, ὅσο καί ἄν εἴμαστε ὑπερήφανοι γιά τό ἔνδοξο καί λαμπρό ἀρχαιοελληνικό παρελθόν μας, δέν θά ἐπιστρέψωμε στήν πρό αὐτῶν σκοτεινή περίοδο τῆς εἰδωλολατρίας. Πᾶσα, περαιτέρω, προσπάθεια γιά ἐπαναβίωση τῆς λατρείας τῶν εἰδώλων πρέπει νά ἑρμηνευθῆ μόνον ὡς αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Ἀληθινό Θεό καί πᾶσα προσφορά λατρείας στά εἴδωλα ὡς πράξη δαιμονική, καθόσον "ἅ θύει τά ἔθνη, δαιμονίοις θύει καί οὐ Θεῷ" (Α΄Κορ. ι΄, 20).

Ὁ ἐκπρόσωπος τῆς "Μεγάλης Ἐθνικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἑλλήνων", σέ συνέντευξή του δηλώνει: "Ἡ Μυθολογία καί ἡ Φιλοσοφία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά αὐτή ἡ πραγματικότητα, κλειδωμένη ὅμως καί μέ τό κλειδί πεταγμένο κάπου στή θάλασσα. Κι ἐμεῖς πρέπει ν’ ἀναζητήσουμε αὐτό τό κλειδί....γιά νά μεταβοῦμε στή συνέχεια καί στό Ὑπερφυσικό" (Διϊπετές, τ. 4, σελ. 29).

Βεβαίως, γιά τό κατά πόσον ἡ Μυθολογία καί τό θρησκευτικό της περιεχόμενο, δηλαδή ἡ πολυθεϊκή εἰδωλολατρία, εἶναι "ἡ πραγματικότητα", ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ποῦμε ὅτι αὐτό εἶναι πεποίθηση μόνον τῶν ἰδίων τῶν ὀπαδῶν τῆς ΜΕΕΕ. Ἐκεῖνο ὅμως πού δέν μποροῦν νά ἀντιληφθοῦν εἶναι ὅτι τό "κλειδί εἶναι πεταγμένο κάπου στή θάλασσα", καί ἡ ἀναζήτησή του εἶναι μιά ματαιοπονία.

Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός