ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ «ΘΕΟΙ» ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

«...Ένα από τα κυρίαρχα δόγματα του Χριστιανισμού είναι εκείνο της "Ανάστασης του Ιησού". Από τους πιστούς θεωρείται ως η μεγαλύτερη απόδειξη για την θεϊκή φύση του Χριστού. Η ιστορική αλήθεια, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Από τα αρχαία κείμενα πληροφορούμαστε, ότι στο σύνολο τους οι αρχαίες θρησκείες πίστευαν σε θεούς που είχαν πεθάνει και στη συνέχεια αναστηθεί.

Αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται οι Χριστιανοί, υπάρχουν δεκαπέντε προχριστιανικοί εθνικοί θεοί, οι οποίοι σταυρώνονται και δεινοπαθούν. Σύμφωνα με το βιβλίο "15 Εσταυρωμένοι & Αναστημένοι σωτήρες",  του Γεώργιου Γρηγορομιχελάκη, υπάρχουν τουλάχιστον 15 τέτοιοι:

α’) Ο Κρίσνα: «Ο Γάλλος συγγραφέας του έργου "Η Θρησκεία των αρχαίων" Γκινιάν, μιλά για την σταύρωση του θεού αυτού και αναφέρει πώς καρφώθηκε σε ένα δέντρο» (σελ. 88).

β’) Ο ινδός θεός Σακία: «ένας από αυτούς που αναφέρεται ξεκάθαρα είναι ο Σακία, Βούδας Σακία ή Σάκι Μούνι» (σελ. 93) «σε κάποιες χώρες λέγεται πως ο θεός σταυρώθηκε από ένα βέλος που διαπέρασε το σώμα του και τον κάρφωσε σε ένα δένδρο» (σελ. 93).

γ’) Ο θεός Ταμούζ της Συρίας: «αναστήθηκε από τους νεκρούς για να σώσει τον κόσμο» (σελ. 98): «Σύμφωνα με τις δυτικές ιστορίες οι οποίες απέκρυψαν την ιστορία της σταύρωσης, ζούσε στην γη και τραυματίστηκε από αγριόχοιρο, πέθανε και γκρεμίστηκε στα σκοτεινά δώματα της Αλλατού, της θεάς του θανάτου» (σελ. 99). «Η Ιστάρ (θεά Αστάρτη) πέτυχε να τον αναστήσει ραντίζοντάς τον με κρύο νερό και αλείφοντάς τον με αρώματα. Έτσι τον επαναφέρει στην ζωή μόνο σε ορισμένη ώρα του έτους» (σελ. 99),

δ’) Ο θεός Βιττόμπα του Τελιγκονέζε (6^ος αι π.Χ.): «Παρουσιάζεται στην ιστορία του με οπές από καρφιά στα χέρια και στα πόδια. Τα καρφιά, τα σφυριά και οι τανάλιες αναπαριστώνται διαρκώς στην σταύρωση του και είναι αντικείμενα λατρείας από τους οπαδούς του» (σελ. 99). «Το σιδηρούν στέμμα της Λομβαρδίας έχει ένα καρφί, το οποίο ισχυρίζονται πως είναι ο πραγματικός και γνήσιος σταυρός του και γι αυτό λατρεύεται  στο όνομά του» (σελ. 99),

ε’) Ο θεός Ιάω του Νεπάλ  (7^ος π.Χ. αι.): «Για τον σωτήρα αυτό γνωρίζουμε πως σταυρώθηκε σε ένα δένδρο στο Νεπάλ» (σελ. 99). «Το όνομα του ενσαρκωμένου αυτού θεού και του ανατολίτη σωτήρα εμφανίζεται στα βιβλία των άλλων χωρών» (σελ. 99).

ς’) Ο θεός Χεσούς των Κελτών (9^ος αι. π.Χ.): «Οι Κέλτες Δρυίδες αναπαριστούσαν τον θεό τους Χεσούς εσταυρωμένο με ένα πρόβατο στη μια πλευρά και ένα ελέφαντα στην άλλη» (σελ. 100). «Ο ελέφαντας ως το μεγαλύτερο γνωστό ζώο επιλέχθηκε για να αναπαραστήσει το μέγεθος των αμαρτιών του κόσμου, ενώ το πρόβατο για να αναπαραστήσει την αθωότητα του θύματος» (σελ. 100),

ζ’) Ο θεός Κετσατκοάτλ στο Μεξικό (6^ος αι. π.Χ.): «Η ιστορική ύπαρξη του θεού αυτού είναι αναμφισβήτητη και δεν μπορεί να εξαφανιστεί» (σελ. 100). «Ο Μεξικανός αυτός θεός εκτελέστηκε πάνω σε σταυρό και θυσιάστηκε για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας» (σελ. 100). «Οι αποδείξεις για την ύπαρξή του βρίσκονται χαραγμένες στο χάλυβα και σε μεταλλικές πλάκες. Μία από τις πλάκες αυτές τον παρουσιάζει εσταυρωμένο πάνω σ’ ένα βουνό, όπως γράφει ο Ιουστίνος για τον Ιησού» (σελ. 100). «Σύμφωνα με άλλο συγγραφέα παρουσιάζεται εσταυρωμένος σε έναν σταυρό και σε μια άλλη αναφορά κρεμασμένος με ένα σταυρό στο χέρι» (σελ. 100),

η’) Ο θεός Κουϊρίνους της Ρώμης (6^ος αι. π.Χ.): «Κατά τον θάνατό του ολόκληρη η γη σκοτείνιασε όπως και στην περίπτωση του Ιησού, του Κρίσνα και του Προμηθέα» (σελ. 101),

θ’) Ο Προμηθέας του Αισχύλου,

ι’) Ο Θούλις της Αιγύπτου (1700 π.Χ.): «Ο Θούλις τη Αιγύπτου πέθανε πάνω στο σταυρό» (σελ. 102),

ια’) Ο Ίντρα στο Θιβέτ (8^ος π.Χ. αι.): «Για την σταύρωση αυτού του θεού και σωτήρα δεν έχουμε παρά μια σύντομη αναφορά το Thibetinum Alphabetum σελ. 230. Στο έργο αυτό βρίσκουμε εικόνες που αναπαριστούν τον Θιβετιανό αυτό σωτήρα εσταυρωμένο» (σελ. 103),

ιβ’) Ο Άττις της Φρυγίας: «Ο Άττις λατρεύονταν μαζί με την Κυβέλλη ως υιός και εραστής της» (σελ. 103). «Ο Παυσανίας VII 7 γράφει πως ο Δίας αγανάκτησε εναντίων του Άττι και έστειλε ένα αγριογούρουνο για να καταστρέψει τις σοδιές των Λυδών. Τότε ο Άττις και οι Λυδοί σκοτώθηκαν από το αγριογούρουνο, γι αυτό και οι Γαλάτες της Πεσσινούντας δεν αγγίζουν χοιρινό κρέας» (σελ. 103). «Ο Άττις είναι ένας από τους θεούς που πεθαίνουν και ανασταίνονται. Στην ιστορία του υπάρχει η λατινική φράση Suspensus Lingo» που δείχνει τον τρόπο του θανάτου του: Κρεμάστηκε σε ένα δέντρο, σταυρώθηκε, τάφηκε και αναστήθηκε. Στις κάρτες του Ταρώ ο Άττις παρουσιάζεται με την μορφή του Κρεμασμένου» (σελ. 104),

ιγ’) Ο Κριτέ της Χαλδαίας: «Ήταν γνωστός ως Λυτρωτής, ευλογημένος Υιός του Θεού, σωτήρας της φυλής, ο προσφέρων την λύτρωση σε ένα θυμωμένο θεό, Όλα αυτά καταγράφονται σύμφωνα με τον Χίγκινς, στα ιερά βιβλία των Χαλδαίων, όπου αναφέρεται και η σταύρωση του θεού. Όταν πέθανε η γη και ο ουρανός κλονίστηκαν» (σελ. 105),

ιδ’) Ο θεός Μπάλι της Ορίσσα: «Από τα βιβλία της Ανατολής μαθαίνουμε πως στην Ορίσσα, μια Ασιατική περιοχή, υπήρχε ένας εσταυρωμένος θεός» (σελ. 105). «ονομάζονταν και «Δεύτερος Κύριος», ως αναφορά σε ένα δεύτερο πρόσωπο ή το δεύτερο μέλος μια τριάδος, αφού οι περισσότεροι εσταυρωμένοι θεοί κατέχουν την θέση αυτή σε μια τριάδα θεοτήτων» (σελ. 105) και

ιε’) Ο Μίθρας της Περσίας: «Ο Πέρσης αυτός θεός, σύμφωνα με τον Χίγκινς, «σφαγιάσθηκε στο σταυρό για να λυτρώσει την ανθρωπότητα από τα αμαρτήματά της»» (σελ. 105). «Λέγεται πως γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου και σταυρώθηκε σε ένα δένδρο» (σελ. 105).

"Η ανάσταση νεκρών και η νίκη επάνω στο θάνατο, δεν είναι λοιπόν μια ιδέα που γεννήθηκε στον χριστιανισμό. Στις αρχαίες θρησκείες υπήρξε πληθώρα θεών και ανθρώπων που είτε θυσιάστηκαν και ξαναγύρισαν στη ζωή, ή ήρθαν σε συμφωνία με τις θεότητες του Άδη να μοιράζουν τη ζωή τους ανάμεσα σε δύο κόσμους. Η ιδέα της ανάστασης πιθανολογείται πως προήλθε από την παρατήρηση της «νεκρανάστασης» της φύσης. Οι εμπνευστές της χριστιανικής θρησκείας παρέλαβαν τους αρχαίους μύθους, τους άλλαξαν ελαφρώς και τους παρουσίασαν ως δική τους αποκάλυψη.

Κανένας χριστιανός ιερέας δεν έχει απαντήσει ουσιαστικά στο ερώτημα, σε τι ακριβώς διαφέρει η σταύρωση κι η ανάσταση του θεού σας από τις αντίστοιχες των προαναφερθέντων θεών; Τα βασικά συστατικά του μύθου εμφανίζονται στις παραδόσεις όλων σχεδόν των λαών της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο. Η σταύρωση και η ανάσταση του Ιησού δεν είχε κάτι το πρωτότυπο να δείξει".

Οι Χριστιανοί λοιπόν, το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να αντιγράψουν τις παραπάνω ιστορίες και να τις παρουσιάσουν ως κάτι τάχα καινούργιο»...

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Η αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος βασίζεται σε δύο άξονες/ερωτήματα: 1) Δανείστηκαν οι Χριστιανοί και οι Απόστολοι από αυτές τις μυθολογίες στοιχεία, ώστε να τα συνενώσουν στο πρόσωπο του Ιησού; και 2) Πληρούν οι θεοί αυτοί τα κριτήρια που εκπληρώνει ο Ιησούς, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη;

Για το πρώτο σκέλος, είναι κάτι παραπάνω από αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι οι 12 αμαθείς ψαράδες Απόστολοι, που ξεκίνησαν την διάδοση του Χριστιανισμού γνώριζαν το σύνολο των μυθολογιών αυτών. Άνθρωποι που δεν ήξεραν τίποτε για τον κόσμο πέρα από την περιοχή όπου ψάρευαν, θα ήταν αδύνατο να γνωρίζουν όλες αυτές πληροφορίες, ώστε μετά, σε δεύτερο στάδιο, να καθίσουν και να επιλέξουν αυτές που τους χρειαζόταν για να «φτιάξουν» την προσωπικότητα του Χριστού, και σε τρίτο στάδιο να δεχθούν να βασανιστούν και να θανατωθούν πρόθυμα, για χάρη ενός ψέμματος, το οποίο σχεδίασαν με κάθε ακρίβεια. Μήπως ταξίδεψαν στο Μεξικό, το Θιβέτ, την Ινδία, στους Κέλτες, στην Μικρά Ασία, ώστε να συλλέξουν πληροφορίες; Ή κατέγραφαν στη μικρή γωνιά του κόσμου τις πληροφορίες που ξένοι τούς έδιναν; Αλλά και πάλι, πότε πρόλαβαν οι δώδεκα αγράμματοι ψαράδες μεταξύ της Σταύρωσης και της συγγραφής των Ευαγγελίων α) να συλλέξουν τόσες πληροφορίες, β) να τις επεξεργαστούν, εν μέσω διωγμών από τους συμπατριώτες τους; γ) Δεν ήταν ευκολότερο γι’ αυτούς να καταγράψουν ό,τι είδαν και άκουσαν οι ίδιοι για τον Χριστό, αντί να καταγράψουν τις μυθολογίες 15 ξένων, άγνωστων γι’ αυτούς θεών από μακρινές ή πολύ μακρινές χώρες;

Για το δεύτερο σκέλος, αρκεί η παράθεση των διαφορών μεταξύ του Χριστού και των ψευδοθεοτήτων, δεδομένου ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα α και β είναι αρνητικές, ενώ στο γ είναι καταφατική.

α’) Ο «θεός» Κρίσνα, θεός του ινδικού πανθέου, 8^η ενσάρκωση του θεού Βισνού, φόνευσε τον βασιλιά και διώκτη του Κάσνα. Ήταν εραστής της βοσκοπούλας Ράδα. Φονεύτηκε με βέλος, όταν  σύμφωνα με την Μαχαβαράτα μεταμορφώθηκε σε αντιλόπη.

Συνεπώς: 1) αντίθετα από τον Χριστό ο Κρίσνα ανήκει σε πανθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός μονογενής του Ενός Θεού, 2) αντίθετα από το Χριστό, ο Κ. έχει ερωτικές σχέσεις, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Κ. δεν σταυρώνεται αλλά φονεύεται με βέλος, 4) αντίθετα με τον Χριστό δεν αναστήθηκε σωματικά ή αλλιώς, 5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Κρίσνα δεν γεννήθηκε από παρθένο.

β’) Ο «θεός» Σακία, που δεν είναι θεός, διότι είναι ενσάρκωση του Βούδδα, δηλαδή απλός άνθρωπος, άγιος μεν, αλλά άνθρωπος. 1) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία είναι άνθρωπος, 2) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία δεν σταυρώνεται με καρφιά, αλλά τοξεύεται, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία καρφώνεται σε δέντρο και όχι σε σταυρό, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι αναστήθηκε, σωματικά ή άλλως, 5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Σακία δεν γεννήθηκε από παρθένα, πατέρας του ήταν ο  Σουδοντάνα, ένας ευγενής. Οι μετέπειτα θρύλοι λέγουν πως εισήλθε στην βασίλισσα Μαγιά πριν γεννηθεί, με την μορφή λευκού ελέφαντα (πιθανόν στον ύπνο της).

γ’) Ο «θεός» Ταμούζ της Συρίας, σύζυγος της Ιστάρ, πληγώθηκε θανάσιμα από Κάπρο, απεσπάσθη από τον Άδη από αυτήν. 1) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ είχε σύζυγο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ σκοτώθηκε από κάπρο και δεν πέθανε στο σταυρό, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ αναστήθηκε με τη βοήθεια της γυναίκας του, ενώ ο Χριστός ήταν Θεός και ανεστήθη μόνος του, 4) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανεστήθη με τη βοήθεια κρύου νερού, 5) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανασταίνεται μόνο συγκεκριμένες στιγμές το χρόνο, ενώ ο Χριστός ανεστήθη σαρκικώς μια για πάντα, 6) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, 7) αντίθετα από τον Χριστό, ο Ταμούζ ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα.

δ’) Ο «θεός» Βιττόμπα, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε, αλλά απλώς καρφώθηκε, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ο Βιττόμπα δεν αναφέρεται να ανεστήθη.

ε’) Ο «θεός» Ιάω, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε σε σταυρό, αλλά σε δένδρο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη.

ς’) Ο «θεός» Χεσούς, 1) αντίθετα από τον Χριστό, παριστάνεται σταυρωμένος με έναν ελέφαντα από τη μια και ένα πρόβατο στην άλλη, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη, 4) αντίθετα από τον Χριστό , δεν αναφέρεται ως μονογενής Υιός του ενός Θεού, διότι ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, των Δρουΐδων.

ζ’) Ο «θεός» Κετσατκοάτλ, 1) αντίθετα από τον Χριστό, ήταν άνθρωπος και δεν θεωρήθηκε θεάνθρωπος, 2) αντίθετα από τον Χριστό, ήταν υιός του βασιλέα Τοτεπένχ -Καμάντι της Τολάν, ο οποίος δολοφονήθηκε, 3) αντίθετα από τον Χριστό, έγινε βασιλιάς κράτους των Τολτέκων, 4) αντίθετα με τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα των προκολομβιανών θρησκειών, 5) αντίθετα με τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη, 6) αντίθετα με τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο.

η’) Ο «θεός» Κουϊρίνους, 1) αντίθετα με τον Χριστό, είναι ο συνιδρυτής της Ρώμης Ρωμύλος, που έλαβε αυτό το όνομα από τους Ρωμαίους μετά θάνατον, θεωρούμενος υιός του Άρη, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι Υιός του ενός Θεού μονογενής, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σωματικά ή άλλως, 5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται εάν πέθανε στο σταυρό ή αλλιώς.

θ’) Ο «θεός» Προμηθέας, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο, αλλά από την Κλυμένη που ξάπλωσε σε κοινό κρεβάτι με τον Ιαπετό (Ησ. Θεογ. Στιχ. 507), 2) αντίθετα από τον Χριστό δεν είναι Υιός μονογενής του ενός Θεού, 3) αντίθετα από τον Χριστό ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε, αλλά δέθηκε με αλυσίδες στον βράχο ενός βουνού, του Καυκάσου, 5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανεστήθη, εφόσον δεν πέθανε καν, αλλά διεσώθη από τον Ηρακλή.

ι’) Ο «θεός» Θούλις της Αιγύπτου, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ήταν θεός, αλλά πραγματικό πρόσωπο, Φαραώ της Αιγύπτου, θεοποιημένος εν ζωή, όπως οι παγανιστές καίσαρες, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι πεθαίνοντας ανεστήθη σωματικά ή άλλως, 4) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα.

ια’) Ο «θεός» Ίντρα, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ήταν Υιός μονογενής του ενός Θεού, 2) αντίθετα από τον Χριστό δεν αναφέρεται σε μονοθεϊστικό σύστημα, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται γεννημένος από παρθένο, 4) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι ανεστήθη σαρκικώς για πάντα.

ιβ’) Ο «θεός» Άττις, 1) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννιέται από παρθένο γυναίκα άνθρωπο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, έχει σεξουαλικές σχέσεις με την μητέρα του, 4) αντίθετα από τον Χριστό, σκοτώθηκε από αγριογούρουνο σταλμένο από το Δία, 5) αντίθετα από τον Χριστό, δεν σταυρώθηκε σε σταυρό, 6) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανεστήθη ούτε σαρκικώς ούτε εξ άπαντος.

ιγ’) Ο «θεός» Κριτέ, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν ανήκει σε μονοθεϊστικό σύστημα, ώστε να είναι Υιός του Θεού μονογενής, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να γεννήθηκε από παρθένο, 3) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται να ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος. Ποια είναι αυτά τα «ιερά βιβλία» των Χαλδαίων, που ομιλούν γι’  αυτόν;

ιδ’) Ο «θεός» Μπάλι, 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι γεννήθηκε από παρθένο, 2) αντίθετα από τον Χριστό, δεν αναφέρεται ότι είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού, δηλαδή, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα, 3) σε αντίθεση με τον Χριστό, ονομάζεται «δεύτερος Κύριος», 4) σε αντίθεση με τον Χριστό, δεν αναφέρεται εάν ανεστήθη σαρκικά εξ άπαντος ή εάν ενσαρκώθηκε ώστε να πεθάνει, 5) αντίθετα από τον Χριστό, είναι θεός του βασιλείου των νεκρών, κάτι αντίστοιχο του Πλούτωνα. Γιατί δεν κατονομάζονται τα «βιβλία της Ανατολής», τα οποία μιλάν γι’ αυτόν; Άτιτλα είναι; Πώς μπορεί να αποδειχθεί τριάδα βάσει απλής παράθεσης του «Δεύτερου Κυρίου»; Είναι απαραίτητο να υπάρχει και «Τρίτος Κύριος», εάν απλώς υπάρχει Δεύτερος; Ποιος είναι αυτός, αν υπάρχει, στη θρησκεία του Μπάλι;

ιδ’) Ο «θεός» Μίθρας 1) αντίθετα από τον Χριστό, δεν γεννήθηκε από παρθένο γυναίκα, αλλά σύμφωνα με τη μυθολογία από ένα αυγό. Τώρα αν η κότα ήταν παρθένος, είναι θέμα προς συζήτηση, 2) αντίθετα από τον Χριστό δεν ανεστήθη σαρκικώς και εξ άπαντος, 3) αντίθετα από τον Χριστό, ανήκει σε πολυθεϊστικό σύστημα και δεν είναι μονογενής Υιός του ενός Θεού.

Αλλά και ο Διόνυσος, που τον ξέχασαν, μέσα στην τρελή χαρά τους («αφού βρήκαμε δεκαπέντε παγανιστικούς Χριστούς, τι δεκαπέντε τι δεκάξι») ως ακόμη έναν «αναστημένο θεό», είχε μητέρα, την Σέμελη, την οποία διακόρευσε ο ύπατος Greek Lover Ζευς – και ήταν και εξαμηνίτικος (Απολ. Βιβλ. Γ’, IV, 3) !

Αλλά ειδικότερα, στο ζήτημα της παρθενίας των μητέρων των «θεών» αυτών, ακόμη και για τις μετενσαρκώσεις, όπου απλώς εισέρχεται στην κοιλία της μητέρας ο θεός/πνεύμα, οι μητέρες αυτές έχουν ήδη άντρα και συνεπώς δεν είναι παρθένες, ακόμη κι αν δεν διακορεύτηκαν από τον θεό για να γεννηθεί ένας γιος-θεός.

Ο Χριστός είναι 1) γεννημένος από παρθένα, 2) μονογενής Υιός ενός Θεού, 3) σταυρώνεται σε σταυρό, 4) ανασταίνεται σαρκικώς εξ άπαντος.

Οι «θεοί» που οι Νεοπαγανιστές παρουσιάζουν,

1) συχνά δεν είναι θεοί, αλλά πραγματικοί άνθρωποι μετά θάνατον θεοποιηθέντες ή κατά τη διάρκεια της εξουσίας τους,

2) δεν γεννώνται από παρθένα,

3) δεν είναι μονογενείς Υιοί ενός μοναδικού Θεού,

4) πολλές φορές δεν σταυρώνονται, αλλά τοξεύονται ή φονεύονται αλλιώς,

5) έχουν σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες, ακόμη και με τη μάνα τους, 

6) πολλές φορές δεν ενσαρκώνονται καν,

7) δεν ανασταίνονται σαρκικώς,

8) δεν ανασταίνονται ούτε σαρκικώς ούτε μια και για πάντα,

9) ανασταίνονται με μαγικά μέσα  "νερό, αρώματα" με βοήθεια άλλων θεών,

10) ανήκουν σε πολυθεϊστικά θρησκευτικά συστήματα.

Οι διαφορές είναι όχι απλώς προφανείς, όχι απλώς πολλές, αλλά τεράστιες και βαρυσήμαντες. Κανείς από τους «15 σταυρωμένους και αναστημένους θεούς» δεν έχει ούτε τις μισές ιδιότητες του Χριστού. Όλοι οι «θεοί» έχουν τουλάχιστον τις μισές ιδιότητες από τις δέκα παραπάνω.

Τόσες διαφορές, τόσο σημαντικές, αποκλείουν δίχως δεύτερη σκέψη την πιθανότητα οι τρομοκρατημένοι, καταδιωκόμενοι, αμαθείς Ευαγγελιστές να κάτσουν και να συνδυάσουν ένα πρόσωπο με τις ιδιότητες του Ιησού βάσει των ιδιοτήτων των θεών, ώστε μετά να αρχίσουν απέραντα ταξίδια προκειμένου να διδάξουν και να πεθάνουν με σκληρό θάνατο, για χάρη ενός ψέμματος.

Ασφαλώς, ουδέποτε ο Χριστιανισμός είπε ότι είναι τελείως λανθασμένες οι απόψεις των άλλων θρησκειών ή ότι δεν υπάρχουν σε αυτές προτυπώσεις του ερχομού του Χριστού. Ισχυρίστηκε ότι Αυτός κατέχει ολόκληρη την αλήθεια (κι όποιος θέλει το δέχεται αυτό), όχι ότι οι άλλοι δεν κατέχουν κανένα μέρος της αλήθειας.

Αλλά υπάρχει και μια τρίτη απόδειξη ότι δεν είναι αντιγραφή η ιστορία του Χριστού με τις μυθολογίες.

Οι διηγήσεις για τους θεούς αυτούς παραμένουν απλές διηγήσεις, μύθοι, δίχως κάποιο θεολογικό νόημα να ενυπάρχει σε αυτούς. Ποτέ δηλαδή δεν ανέπτυξε καμμία άλλη θρησκεία που είχε ως κεντρικά πρόσωπα τον Μαρντούκ ή τον Μίθρα ή άλλους, τέτοια σωτηριολογία σαν τη χριστιανική.

Γιατί; Διότι απλώς τα «γεγονότα» της ζωής των θεών τους τα έβλεπαν ως απλούς μύθους-μοτίβα. Το πολύ-πολύ να θεωρηθούν οι μύθοι ως συμβολισμοί φυσικών διαδικασιών (πράγμα αδύνατο για όλους τους μύθους).

Από τι πράγμα (εννοείται, κακό) προσπάθησαν όλοι αυτοί οι παγανιστικοί θεοί να σώσουν τον άνθρωπο και τον κόσμο, ώστε να σταυρωθούν; Και γιατί να είναι έτσι αυτός ο κόσμος, ώστε να χρειαστεί η επέμβασή τους;

Δεν υπάρχουν τέτοιες απαντήσεις στις θρησκείες αυτές, διότι πίσω από τα «γεγονότα» δεν υπάρχει καμμία πρόθεση για θεολογία, και καμμία θεολογική προϋπόθεση.

Στο Χριστιανισμό όμως υπάρχει το θεολογικό υπόβαθρο: ο Χριστός σταυρώνεται για να σώσει τους ανθρώπους από κάτι συγκεκριμένο (αμαρτία), που υπάρχει στον κόσμο λόγω συγκεκριμένης αιτίας. Δεν έχουμε στο Χριστιανισμό παραμύθια κι ωραίες, αναίτιες ιστοριούλες.

Οι οπαδοί των Μίθρα-Σακία κ.ο.κ. επικεντρώνονται στη θεότητα και θεωρούσαν τα γεγονότα αυτά ως μύθους, το πολύ-πολύ συμβολικούς της αλληλουχίας των εποχών.  Θεολογικές ή κοσμολογικές προϋποθέσεις  και επεξηγήσεις των αντίστοιχων του Χριστού παθημάτων των παγανιστικών θεών δεν υπάρχουν στους παγανιστικούς μύθους (είτε αυτοί είναι γεγονότα είτε συμβολικοί).

Αλλά και άν όντως ο Ορφέας ή ο Άδωνις προσπάθησε να σώσει από την αμαρτία ή τη φθορά ή το κακό τον άνθρωπο, γιατί υπάρχουν η αμαρτία και η φθορά στον κόσμο; Δίνουν οι μυθολογίες των θεών τέτοια εξήγηση; Σχεδόν καμμία. Αν οι ορφικοί απαντήσουν ότι το κακό, η φθορά κ.λπ. υπάρχουν λόγω της κακής ύλης, αυτό είναι το άκρως αντίθετο από την διδασκαλία του Χριστιανισμού. Καμμία σχέση δεν έχουν κάτι τέτοιες αντιλήψεις με το Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός θεωρεί αίρεση την άποψη ότι η ύλη είναι φύσει κακή, διότι τότε θα θεωρούσε και τον δημιουργό που την δημιουργεί, το Θεό, κακό.

Με άλλα λόγια, η τεράστια διαφορά μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού (του μόνου από τους παγανιστικούς θεούς, του οποίου η θρησκεία είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εξιστόρηση της τύχης του θεού), είναι ότι ο Χριστιανισμός την ύλη δεν την βλέπει ούτε κατώτερη (τιτάνεια) ούτε κακής ποιότητας ούτε τις δίνει άλλο  κανένα υποτιμητικό – άρα δαιμονικής προέλευσης – χαρακτηρισμό για το δημιούργημα του Θεού (δηλαδή την ύλη), διότι μόνο ο Χριστιανισμός σέβεται τόσο το σώμα του ανθρώπου, ώστε να διακηρύσσει ότι αυτό θα αναστηθεί/αφθαρτοποιηθεί.

Όσους λοιπόν παγανιστικούς σταυρωμένους και αναστημένους «θεούς»/μύθους κι αν φέρνουν οι Νεοπαγανιστές εναντίον του Χριστιανισμού, την τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών και του Χριστιανισμού δε θα μπορέσουν να την εξηγήσουν, εκτός αν φορέσουν τις παρωπίδες του εθνικισμού και του ρατσισμού.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, αντιγραφή των παγανιστικών μύθων από τον Χριστιανισμό, όπως ισχυρίζονται οι φιλοχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες και αντιγραφή εκ μέρους του Χριστιανισμού, ώστε να τον θεωρήσουν ελληνικό και να τον αποδεχτούν) ή οι αντιχριστιανοί (όταν προσπαθούν να βρουν ομοιότητες, ώστε να κατηγορήσουν τον Χριστιανισμό ότι «τις έκλεψε») εθνικιστές (νεο-ορφικοί και μη) ή οι Παγανιστές, διότι μόνο  στον Χριστιανισμό υπάρχει βαθύ και διαφορετικό από τους άλλους μύθους νόημα των γεγονότων αυτών, και διότι μόνο στο Χριστιανισμό υπάρχουν οι θεολογικές, κοσμολογικές  και άλλες προϋποθέσεις, οι οποίες κάνουν επιτακτική την σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού.

Πέραν ότι οι παγανιστικοί μύθοι ήταν αλληγορικοί, ενώ οι Χριστιανοί ουδέποτε είπαν ότι οι εξιστορήσεις για τον Χριστό ήταν αλληγορικές κι όχι γεγονότα, εάν ο Χριστιανισμός αντέγραψε τους μύθους αυτούς, τότε θα έπρεπε και στους μύθους/στις θρησκείες αυτές να υπάρχει αντίστοιχο περιεχόμενο και μεταφυσικό νόημα και κοσμολογικές προϋποθέσεις.

Τέτοια ομοιότητα όμως στο νόημα ή στις προϋποθέσεις δεν βρίσκεται μεταξύ Χριστιανισμού και μυθολογιών.

ΠΗΓΗ: http://melostisneos.wordpress.com/