- Η πληθώρα των «γερόντων» και η «ευσέβεια» των αφελών
- Μοναχισμός και Αίρεση
Μοναχοί και Μοναχισμός
Ενότητες
Φωτό & Βίντεο
Δημοφιλή Άρθρα
Εορτολόγιο (νέο ημ.)
23/11 Αμφιλόχιος, Επίσκοπος Ικονίου *
ΑΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΚΟΝΙΟΥ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Ο Άγιος Αμφιλόχιος, υπήρξε στενός φίλος του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου του Θεολόγου και διετέλεσε Επίσκοπος Ικονίου.Όταν διαβάζουμε τις Επιστολές μεταξύ των αγίων αυτών ανδρών, βλέπουμε - καλύτερα σ’ αυτές, παρά στα άλλα θεολογικά τους έργα - την καλωσύνη και την αγιότητα, την αγνή φιλία και την αγάπη που ενώνει τους ανθρώπους του Θεού. Ο Μέγας Βασίλειος γράφει σε μία του Επιστολή στον Άγιο Αμφιλόχιο: "πάσα ημέρα γράμματα έχουσα της θεοσεβείας σου εορτή ημίν εστί και εορτών μεγίστη".Μεγάλη εορτή και πανήγυρη ήταν, να παίρνη γράμμα ο Μέγας Βασίλειος από τον Άγιο Αμφιλόχιο.Και δεν είναι υπερβολή ούτε απλή φιλοφροσύνη, γιατί, καθώς λέει ένας αρχαίος εκκλησιαστικός συγγραφέας, στα συγγράμματα του...
Περισσότερα »
Εορτολόγιο (παλαιό ημ.)
10/11 Ολυμπάς, Ηρωδίων, Έραστος, Σωσίπατρος, Τέ
ΑΓΙΟΙ ΟΛΥΜΠΑΣ, ΗΡΩΔΙΩΝ, ΕΡΑΣΤΟΣ, ΣΩΣΙΠΑΤΡΟΣ, ΤΕΡΤΙΟΣ ΚΑΙ ΚΟΥΑΡΤΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Μέσα στο νέφος των Μαρτύρων και μέσα στο ανώνυμο πλήθος των Αγίων, η Εκκλησία με στοργή κι ευγνωμοσύνη φύλαξε όσα μπόρεσε από τα ονόματά τους. Για τους ασεβείς λέει ο Θεός· "ου μη μνησθώ των ονομάτων αυτών", μα για τους αξίους, που είναι όλοι γραμμένοι στο βιβλίο του Θεού, η θεία Γραφή λέει ότι είναι "έντιμον το όνομα αυτών".Χρέος της λοιπόν το θεωρεί η Εκκλησία να τιμά και να μνημονεύη τους Αγίους με τα ονόματά τους και να τους εγκωμιάζη. Όποιος πιστεύει πως η Εκκλησία είναι μια μεγάλη οικογένεια εκείνων που έφυγαν και εκείνων που μένουν, καταλαβαίνει την ιερή σημασία της εκκλησιαστικής αυτής πράξεως, μα και την ενί...
Περισσότερα »
Newsletter
Δωρεά Στον Σύνδεσμό Μας
Η πληθώρα των «γερόντων» και η «ευσέβεια» των αφελών
Τρίτη, 24 Οκτωβρίου 2017 - 12897 εμφανίσεις άρθρου
Η ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ «ΓΕΡΟΝΤΩΝ»
ΚΑΙ Η «ΕΥΣΕΒΕΙΑ» ΤΩΝ ΑΦΕΛΩΝ
Πρώτη Δημοσίευσις 9/08/2013
Γέμισε η Εκκλησία μας με «γέροντες», οι οποίοι καθοδηγούν τους πιστούς και τους οδηγούν στη σωτηρία, όπως ισχυρίζονται. Συνήθως είναι ιερομόναχοι, αλλά και κοσμικοί αρχιμανδρίτες, που έχουν διαβάσει πολλά για τους πραγματικούς Γέροντες και αναμασώντας τούς λόγους τους ή διηγούμενοι τα του βίου τους, δημιουργούν ψευδαισθήσεις στους ανυποψίαστους και αποκτούν και οι ίδιοι φήμη εναρέτου και θεοφωτίστου γέροντα, ενώ δεν έχουν κανένα από τα γνωρίσματα των αγίων Γερόντων.
Το αποτέλεσμα είναι πολλοί αδελφοί να παγιδεύονται στην επικίνδυνη προσωπολατρία και αντί να ανοίγει ο νους τους και να προχωρούν στον πνευματικό δρόμο της κατά Χριστόν ζωής, μένουν προσκολλημένοι σε μερικά τυπικά πράγματα, εξωτερικά και ανούσια, και καθησυχάζουν τη συνείδησή τους πως τάχα προοδεύουν, αφού τηρούν τα όσα τους λένε οι «γέροντές» τους. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά παραδείγματα και δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας εκεί που επιβάλλεται να τα έχουμε ορθάνοιχτα.
Οι φυσιωμένοι αυτοί «γέροντες» είναι δύσκολο να συναισθανθούν την πλάνη τους και να ταπεινωθούν. Η φιλοδοξία τους είναι να έχουν πνευματικά τέκνα, πειθαρχικά, άβουλα και να συνεργούν στο όποιο έργο τους, είτε μοναστηριακό είναι αυτό είτε ενοριακό. Οι άνθρωποι που συνήθως τους ακολουθούν δεν είναι σε θέση να αποκαλύψουν την υποκρισία τους. Έχουν περιορισμένη πληροφόρηση, δεν κάνουν πολλές σκέψεις και σύρονται από τον αλάθητο «γέροντά» τους, κάνοντας υπακοή και συγχρόνως διατηρούν όλες τις κοσμικές και αμαρτωλές τους συνήθειες. Επικαλούνται συχνά τον «γέροντά» τους, όταν συνομιλούν με άλλους αδελφούς στην προσπάθειά τους να τους πείσουν ότι οι όποιες δικές τους αποφάσεις για μικρά και μεγάλα θέματα της προσωπικής τους ζωής και όχι μόνο, είναι ορθές και κανένας δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει ή να τις κρίνει αρνητικά, αφού έχουν την ευλογία του «γέροντά» τους.
Προφανώς πρόκειται για αρρωστημένη ευσέβεια, η οποία πρέπει να καταπολεμείται από τους πνευματικούς. Κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο είναι η αφέλεια και άλλο η ταπείνωση και η ευσέβεια. Κινδυνεύουμε μερικές φορές να δώσουμε αρμοδιότητες σε πονηρούς και αφελείς ανθρώπους και να θεωρήσουμε ότι πνευματική ζωή είναι αυτό που με ου κατ᾽ επίγνωσιν ζήλο μας προτείνουν! Αλίμονο! Βέβαια, στην Εκκλησία χωράνε όλοι. Δεν πρέπει όμως να δίνουμε καθοδηγητικό ρόλο στους αδυνάμους και πλανεμένους.
Οι αληθινοί Γέροντες είναι λίγοι και κρυμμένοι. Δεν θορυβούν και αποφεύγουν την προβολή. Βοηθούν πνευματικά τους ανθρώπους, με τρόπο απλό, χωρίς να τους δεσμεύουν και να τους εξαναγκάζουν. Προσπαθούν να τους βάλουν την καλή ανησυχία, προκειμένου μόνοι τους να ερευνήσουν περισσότερο το λόγο του Θεού και να γευθούν τη γλυκύτητα της πνευματικής ζωής, απαρνούμενοι το κοσμικό φρόνημα και τις περιττές μέριμνες, που οδηγούν στη ραθυμία. Αυτοί οι Γέροντες πρέπει να αποτελούν το παράδειγμα όλων των κληρικών. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Προϋποθέτει καθαρότητα βίου, απλότητα, ταπείνωση και αγνότητα στις προθέσεις.
Πρωτοπρεσβύτερος ΔιονύσιοςΤάτσης
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 9/08/2013
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
Η ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ «ΓΕΡΟΝΤΩΝ»
ΚΑΙ Η «ΕΥΣΕΒΕΙΑ» ΤΩΝ ΑΦΕΛΩΝ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Γέμισε ἡ Ἐκκλησία μας μέ «γέροντες», οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦν τούς πιστούς καί τούς ὁδηγοῦν στή σωτηρία, ὅπως ἰσχυρίζονται. Συνήθως εἶναι ἱερομόναχοι, ἀλλά καί κοσμικοί ἀρχιμανδρίτες, πού ἔχουν διαβάσει πολλά γιά τούς πραγματικούς Γέροντες καί ἀναμασώντας τούς λόγους τους ἤ διηγούμενοι τά τοῦ βίου τους, δημιουργοῦν ψευδαισθήσεις στούς ἀνυποψίαστους καί ἀποκτοῦν καί οἱ ἴδιοι φήμη ἐναρέτου καί θεοφωτίστου γέροντα, ἐνῶ δέν ἔχουν κανένα ἀπό τά γνωρίσματα τῶν ἁγίων Γερόντων.
Τό ἀποτέλεσμα εἶναι πολλοί ἀδελφοί νά παγιδεύονται στήν ἐπικίνδυνη προσωπολατρία καί ἀντί νά ἀνοίγει ὁ νοῦς τους καί νά προχωροῦν στόν πνευματικό δρόμο τῆς κατά Χριστόν ζωῆς, μένουν προσκολλημένοι σέ μερικά τυπικά πράγματα, ἐξωτερικά καί ἀνούσια, καί καθησυχάζουν τή συνείδησή τους πῶς τάχα προοδεύουν, ἀφοῦ τηροῦν τά ὅσα τούς λένε οἱ «γέροντές» τους. Δυστυχῶς, ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα καί δέν πρέπει νά κλείνουμε τά μάτια μας ἐκεῖ πού ἐπιβάλλεται νά τά ἔχουμε ὀρθάνοιχτα.
Οἱ φυσιωμένοι αὐτοί «γέροντες» εἶναι δύσκολο νά συναισθανθοῦν τήν πλάνη τους καί νά ταπεινωθοῦν. Ἡ φιλοδοξία τους εἶναι νά ἔχουν πνευματικά τέκνα, πειθαρχικά, ἄβουλα καί νά συνεργοῦν στό ὅποιο ἔργο τους, εἴτε μοναστηριακό εἶναι αὐτό εἴτε ἐνοριακό. Οἱ ἄνθρωποι πού συνήθως τούς ἀκολουθοῦν δέν εἶναι σέ θέση νά ἀποκαλύψουν την ὑποκρισία τους. Ἔχουν περιορισμένη πληροφόρηση, δέν κάνουν πολλές σκέψεις καί σύρονται ἀπό τόν ἀλάθητο «γέροντά» τους, κάνοντας ὑπακοή καί συγχρόνως διατηροῦν ὅλες τίς κοσμικές και ἁμαρτωλές τους συνήθειες. Ἐπικαλοῦνται συχνά τόν «γέροντά» τους, ὅταν συνομιλοῦν μέ ἄλλους ἀδελφούς στήν προσπάθειά τους νά τους πείσουν ὅτι οἱ ὅποιες δικές τους ἀποφάσεις γιά μικρά καί μεγάλα θέματα τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς καί ὄχι μόνο, εἶναι ὀρθές και κανένας δέν μπορεῖ νά τίς ἀμφισβητήσει ἤ νά τίς κρίνει ἀρνητικά, ἀφοῦ ἔχουν τήν εὐλογία τοῦ «γέροντά» τους.
Προφανῶς πρόκειται γιά ἀρρωστημένη εὐσέβεια, ἡ ὁποία πρέπει νά καταπολεμεῖται ἀπό τούς πνευματικούς. Κάποτε πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ ἀφέλεια καί ἄλλο ἡ ταπείνωση καί ἡ εὐσέβεια. Κινδυνεύουμε μερικές φορές νά δώσουμε ἁρμοδιότητες σέ πονηρούς καί ἀφελεῖς ἀνθρώπους καί νά θεωρήσουμε ὅτι πνευματική ζωή εἶναι αὐτό πού μέ οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆλο μᾶς προτείνουν! Ἀλίμονο! Βέβαια, στήν Ἐκκλησία χωρᾶνε ὅλοι. Δέν πρέπει ὅμως νά δίνουμε καθοδηγητικό ρόλο στούς ἀδυνάμους καί πλανεμένους.
Οἱ ἀληθινοί Γέροντες εἶναι λίγοι καί κρυμμένοι. Δέν θορυβοῦν και ἀποφεύγουν τήν προβολή. Βοηθοῦν πνευματικά τούς ἀνθρώπους, με τρόπο ἁπλό, χωρίς νά τούς δεσμεύουν καί νά τούς ἐξαναγκάζουν. Προσπαθοῦν νά τούς βάλουν τήν καλή ἀνησυχία, προκειμένου μόνοι τους νά ἐρευνήσουν περισσότερο τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά γευθοῦν τή γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀπαρνούμενοι τό κοσμικό φρόνημα καί τίς περιττές μέριμνες, πού ὁδηγοῦν στή ραθυμία. Αὐτοί οἱ Γέροντες πρέπει νά ἀποτελοῦν τό παράδειγμα ὅλων τῶν κληρικῶν. Δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Προϋποθέτει καθαρότητα βίου, ἁπλότητα, ταπείνωση καί ἁγνότητα στίς προθέσεις.
Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος, 9/08/2013