«ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ» ΠΟΝΗΡΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ

Είναι σύμφωνη με την Ορθόδοξη Παράδοση, η αγιοποίηση του γέροντα Παϊσίου και άλλων σύγχρονων γερόντων;

«ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ» ΠΟΝΗΡΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ

- Στὸ πλαίσιο τῆς κατάθεσης μίας ἐπιβαλλόμενης, συνειδησιακά, ἔνστασης, ἀπέναντι στὸν παρατηρούμενο στὶς ἡμέρες μας καταιγισμὸ «ἁγιοκατατάξεων» στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, προσώπων στὰ ὁποία δὲν πληροῦνται οἱ προϋποθέσεις ποὺ ἀπαιτοῦνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οἱ ἀνάλογες πρὸς τὴν κατάσταση ποὺ διαμορφώνεται σὲ κάθε χρονικὴ περίοδο, ἡ ὁποία ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στὴν ἱστορικὴ πορεία Της πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, κρίνεται ἀπαραίτητη ἡ, (ἔναντι αὐτῶν τῶν «ἁγιοκατατάξεων»), ἀντίταξη ἀπόψεων ἐνισχυομένων ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν «λυδία λίθο» γιὰ τὴν ἀμερόληπτη, ἀπροκατάληπτη, ἀπροσωπόληπτη καὶ τὴν, μακρὰν πονηρῶν σκοπιμοτήτων, ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ.


- Ἀνατρέχοντας στὸ ἱστορικὸ παρελθὸν τῆς Ἁγίας Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διαπιστώνουμε πὼς Αὐτὴ χαρακτηρίζει καὶ ἀναδεικνύει ὡς Ἁγίους, (μὲ τὴν γνωστὴ σὲ ὅλους ἔννοια τοῦ ὅρου), δηλαδὴ ὡς «ἀληθινοὺς καὶ πιστοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ», κατὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, ὅλους ἐκείνους ποὺ ἡ βιοτὴ καὶ ἡ στάση τους ἦταν ἀπολύτως ἐναρμονισμένες μὲ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόταν Αὐτή, κατὰ τὶς διαδοχικές, μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, χρονικὲς περιόδους. Συνέβαλαν δὲ αὐτές, (ἡ ἐκκλησιαστικὴ βιοτὴ καὶ ἡ στάση τους), ὡς καθοριστικοὶ παράγοντες στὸν χαρακτηρισμό τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ τὸν ἐξέφραζε ἀποδίδουσα σ’ αὐτοὺς μία προσηγορία (=προσωνυμία) ἀνάλογη καὶ σχετιζόμενη πρὸς τὴν τηρούμενη ἀπ’ αὐτοὺς στάση, ἀπέναντι στὶς ποικιλόμορφες καταστάσεις ποὺ προέκυπταν διαδοχικὰ σ’ Αὐτὴν καὶ ποὺ εἴχαν ἄμεση ἐπίδραση ἐπ’ Αὐτῆς.

- Συμφώνως, λοιπόν, πρὸς τὰ ἀνωτέρω, ἐξάγεται τὸ συμπέρασμα, πὼς ἡ Ἐκκλησία κατατάσσει τοὺς Ἁγίους Της, κατ’ ἀναλογίαν χρονικῶν περιόδων μὲ τὶς παράλληλα διαμορφούμενες καταστάσεις, ὡς ἑξῆς:


Α’.) Στὶς περιόδους τῶν διωγμῶν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες αὐτοκράτορες τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, τοὺς Ἁγίους Μεγαλομάρτυρες, τοὺς Ἁγίους Μάρτυρες, τοὺς Ἁγίους Ἱερομάρτυρες, (προκειμένου περὶ Κληρικῶν Μαρτύρων), τοὺς Ἁγίους Ὁσιομάρτυρες καὶ τοὺς Ἁγίους Νεομάρτυρες τῶν νεωτέρων ἱστορικὰ χρόνων, (κυρίως τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας).

Β’.) Στὶς περιόδους τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων κατὰ τὶς ὁποῖες ἀναβίωναν οἱ διωγμοί, μὲ διῶκτες σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, αἱρετικοὺς αὐτοκράτορες τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, κληρικούς, (κυρίως ἐπισκόπους) καὶ τοπικοὺς ἄρχοντες, (ἐπάρχους), τοὺς Ἁγίους Ὁμολογητᾶς. Καὶ

Γ’.) Στὶς εἰρηνικὲς περιόδους ποὺ διερχόταν ἡ Ἐκκλησία, (ποὺ ἦταν οἱ μικρότερες σὲ χρονικὴ διάρκεια), τοὺς Ὁσίους.


- Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ εἰσαγωγικοῦ προλόγου, θὰ κατατεθοῦν κάποιες ἐνστάσεις, ἐξ ἀφορμῆς δυὸ προσφάτων δημοσιευμάτων τῆς ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος», (ἀριθ. φύλ. 2053 τῆς 16/1/15 καὶ 2054 τῆς 23/1/15, διὰ μέσου τῶν ὁποίων προβάλλεται μὲ ἐμφανῆ ἐνθουσιαστικὴ διάθεση ἡ πρόσφατη «ἁγιοκατάταξη» τοῦ γέροντος Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου, ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ – ληστρικὴ σύνοδο(!!!) τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία («ἁγιοκατάταξη»), ἀποτελεῖ τὴν συνέχεια μίας σειρᾶς «ἁγιοκατατάξεων», ποὺ ἔχουν ὑπόβαθρο τὶς οἰκουμενιστικὲς πονηρὲς σκοπιμότητες αὐτῶν ποὺ τὶς πραγματοποίησαν. καὶ ἀφοροῦν παράλληλα καὶ τὸν γέρονται Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη καὶ τὸν γέροντα Ἰουστίνο Πόποβιτς. Ἑστιάζονται δὲ ἡ ἐπικρότηση, ἡ ἀποδοχὴ καὶ ἡ ἐνθουσιώδης προβολὴ τῆς «ἁγιοκατατάξεως» τοῦ γέροντος Παϊσίου, σὲ μία «ἀντιπαπικὴ ἐπιστολή», τῆς ὁποίας ἡ συγγραφὴ ἀποδίδεται στὸ γέροντα Παΐσιο, καὶ τὴν προβάλλει ὁ πραοαναφερθεὶς «Ὀρθόδοξος Τύπος», ὡς μοναδικὸ τεκμήριο ἐπὶ τοῦ ὁποίου κατοχυρώνεται(;;;) καὶ καταδεικνύεται ὡς ἔχουσα ὀρθόδοξα ἐρείσματα, ἡ ἀνωτέρω «ἁγιοκατάταξη».

- Ἡ παράθεση στὴ συνέχεια, ἑνὸς τμήματος αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς, ποὺ εἶναι ἀντιπροσωπευτική του ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος τοῦ (παρουσιαζομένου ὡς) συντάξαντος αὐτὴν γέροντος Παϊσίου καὶ ἡ ἀντιπαραβολὴ πρὸς αὐτὸ, τῆς ἀντίστοιχης εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀντιστοίχων διδασκαλιῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, θὰ καταδείξουν πὼς ὁ γέροντας Παΐσιος ὄχι μόνον δὲν πληροῖ τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἔνταξή του μεταξὺ τῶν Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας καθὼς ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ γραφόμενά του, πὼς ἡ βιοτὴ καὶ ἡ στάση του δὲν ἐναρμονίζονται μὲ τὴν κατάσταση ποὺ διέρχεται ἡ Ἐκκλησία στὴν παροῦσα χρονικὴ περίοδο, καὶ συνεπῶς εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐνταχθεῖ μεταξὺ τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν, ἀλλὰ καὶ πὼς ἀντιμάχεται (ἑκούσια ἢ ἀκούσια), αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία μέσω τῶν γραφομένων του, διότι καταλύει εὐαγγελικὴ ἐντολὴ καὶ διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ συνιστοῦν, αὐτονόητα, τὴν ἐπίσημη σώζουσα διδασκαλία τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας. γεγονὸς πού, ἀφ’ ἑνὸς μέν, τοῦ ἀποστερεῖ τὸ προνόμιο τῆς ἐντάξεώς του μεταξὺ τῶν Ὁσίων, ἀφ’ ἑτέρου δέ, τὸν κατατάσσει μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ὁ ἐκκλησιαστικὸς λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Ἀντιοχείας τοῦ Θεοφόρου ὑποδεικνύει ὡς ἀντιτασσομένους στὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀρθόδοξη θεσμοθεσία ὡς ἑξῆς:


«Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα (δηλαδὴ ἀντίθετα ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων), κἄν ἀξιόπιστος ἡ, κἄν νηστεύη, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα (δηλαδὴ θαύματα) ποιῇ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοιφαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος». (ΒΕΠΕΣ 2, σελ. 330).


- Ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων ὁ (φερόμενος ὡς) συντάκτης τῆς «ἀντιπαπικῆς», ὅπως χαρακτηρίζεται, ἐπιστολῆς, γέροντας Παΐσιος: «Εἰς τοὺς καιρούς μας βλέπομεν ὅτι πολλὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, ἔχουν, δυστυχῶς, ἀποσχισθῆ ἀπὸ αὐτήν, ἐξαιτίας τῶν φιλενωτικῶν. Ἔχω τὴν γνώμην ὅτι δὲν εἶναι καθόλου καλὸν νὰ ἀποχωριζόμεθα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν κάθε φορὰ ποὺ θὰ πταίη ὁ Πατριάρχης. (Σημ. σύν: ἡ ἐνσυνείδητη ἐκτροπὴ τοῦ Πατριάρχη στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν γέροντα Παΐσιο ὡς ἁπλὸ πταῖσμα). Ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, κοντὰ στὴν Μητέρα ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καὶ ὑποχρέωση ὁ καθένας ν’ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπο του. Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήση ἰδικὴν του Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐξακολουθῇ νὰ ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τὸν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον.

Ἐὰν διὰ τὴν α’ ἢ τὴν β΄ λοξοδρόμησι τῶν κατὰ καιροὺς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καὶ κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες – Θεὸς φυλάξει – θὰ ξεπεράσουμε καὶ τοὺς Προτεστάντες ἀκόμη. Εὔκολα χωρίζει κανεὶς καὶ δύσκολα ἐπιστρέφει. Δυστυχῶς ἔχουμε πολλὲς «ἐκκλησίες» στὴν ἐποχή μας. Δημιουργήθηκαν εἴτε ἀπὸ μεγάλες ὁμάδες ἢ καὶ ἀπὸ ἕνα ἄτομο ἀκόμη... Ἐὰν οἱ φιλενωτικοὶ δίνουν τὸ πρῶτο πλῆγμα στὴν Ἐκκλησία, αὐτοί, οἱ ἀνωτέρω, δίνουν τὸ δεύτερο...».


- Ὅπως μας βεβαιώνουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, κάθε λόγος τοῦ Κυρίου ποὺ περιλαμβάνεται στὴν Ἁγία Γραφή, (Παλαιὰ καὶ Καινή), ἀποτελεῖ σαφὴ καὶ κατηγορηματικὴ ἐντολή Του, ποὺ ἐνδεχόμενη παράβαση ἢ κατάλυση ἢ καὶ – τὸ χειρότερο –,παρότρυνση καὶ ἄλλων πρὸς ἀθέτηση αὐτῆς, συνιστᾶ θανάσιμη ἁμαρτία καὶ θέτει σὲ κίνδυνο τὴν σωτηρία αὐτοῦ ποὺ θὰ τὰ διαπράξει.

Περὶ αὐτοῦ, πρῶτος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐφιστᾶ τὴν προσοχή μας προειδοποιώντας: «Ὃς ἐὰν οὖν λύση μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξη οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». (Μάτθ. ε’ 19).

Ἐπεξηγῶν δὲ σαφέστερα αὐτὴν τὴν προειδοποίηση τοῦ Κυρίου, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει πώς: «Ὁ πίπτων (ἐνν. σὲ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία) οὐχὶ τοῦ ἰδίου πτώματος δίδωσι μόνον δίκην, ἀλλ’ ὅτι καὶ ἄλλους ὑποσκελίζων κολάζεται». (Ε.Π.Ε. 34, σελ. 124). Δηλαδή, ὁ ἁμαρτάνων δὲν τιμωρεῖται μόνον γιὰ τὴν πτώση του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ὅτι ἀνατρέπει (παρασύρει) καὶ ἄλλους. Καὶ εἶναι «ἡλίου φαεινότερον» πὼς ὁ (φερόμενος ὡς) συντάκτης αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς, γέροντας Παΐσιος, προτρέποντας τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μὴν «ἀποχωρίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, (ἐννοῶντας προφανῶς ὡς Ἐκκλησία τὸν ἐκτραπέντα στὴν αἵρεση Πατριάρχη καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν κληρικούς), κάθε φορὰ ποὺ θὰ πταίει ὁ Πατριάρχης...», (σ.σ. δηλαδὴ θὰ ἐκτρέπεται σὲ αἵρεση):


Α’) Καταλύει καὶ ἀκυρώνει τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, (ἡ ὁποία προσιδιάζει στὴν παροῦσα κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας), ποὺ λέγει: «Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἄπτεσθε, καγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθε μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ». (Β’ Κορ. στ’ 17-18).


Β’.) Ἀθετεῖ τὴν ἐντολὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, γιὰ ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς διαφθορεῖς – αἱρετικοὺς ποιμένες, ποὺ λέγει: «... Ὥσπερ δὲ τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὕτω τῷ πονηρῷ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτό. ΔΙΟ ΦΕΥΚΤΕΟΝ ΑΠΟ ΤΩΝ ΦΘΟΡΕΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ». (Διατ.Ἁγ. Ἀποστ. βιβ. Β’,§19, σελ. 88).

Ὅπως, δηλαδή, τὸ πρόβατο ποὺ δὲν ἀκολουθεῖ τὸν καλὸ ποιμένα, εἶναι ἐκτεθειμένο στοὺς λύκους ποὺ θὰ τὸ ἀφανίσουν, ἔτσι καὶ αὐτὸ (τὸ πρόβατο) ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν κακὸ (ἀνάξιο) ποιμένα, ἔχει φανερὸ ἐκ τῶν προτέρων τὸν θάνατο, διότι θὰ τὸ καταφάγει. (ὁ ποιμένας). Γι’ αὐτὸ νὰ φεύγετε ἀπὸ τοὺς φαύλους (διαφθορεῖς) ποιμένες.

Εἶναι δὲ γνωστό, πὼς ἡ ἀθέτηση τῶν ἐντολῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀποτελεῖ ἀθέτηση τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἐντολῶν Του, ὅπως ὁ Ἴδιος τὸ βεβαιώνει λέγων πρὸς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους πὼς «... ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ καὶ ὁ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά μέ. (Πατέρα)». (Λουκ. ι’ 16).


Γ’) Μέμφεται τὴν Ἐκκλησία πὼς Αὐτὴ παραλογίζεται καὶ ταυτόχρονα ἐπικροτεῖ τὴν «δημιουργία ἄλλων ἐκκλησιῶν», ξένων πρὸς Αὐτήν, ὅταν μᾶς διδάσκει, (ὑβριστικὰ πρὸς τὸν Πατριάρχη, κατὰ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ γέροντα Παϊσίου!!!), διὰ στόματος, π.χ.
α’) τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Αλεξανδρείας: «Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὅντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ’ αὐτοὺς ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέεναν τοῦ πυρός». (ΒΕΠΕΣ 33, 199). Ἤ
β’) Διὰ στόματος τοῦ Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ: «... Φευκτέον αὐτούς, (σ.σ. τοὺς λατινόφρονες ἐπισκόπους), ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς (σ.σ. τοὺς ὄφεις) ἐκείνους (σ.σ. τοὺς λατινόφρονες) ... τοὺς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους...» Καὶ ἀλλοῦ: «...Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. οἱ γὰρ τοιοῦτοι, (σ.σ. οἱ φιλενωτικοὶ λατινόφρονες), ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ...». (Patrologia Orientalis, Tome XV, Au Concile de Florence, σελ. 318-320). Προκύπτει δέ, παράλληλα μὲ αὐτά, πὼς ἡ Ἐκκλησία, μὲ βάση τὶς ἀνωτέρω διδασκαλίες Της, ὑποδεικνύει στοὺς πιστοὺς τὸν μοναδικὸ τρόπο ἀγῶνος σὲ περιόδους αἱρέσεων, καὶ πὼς δὲν νομιμοποιεῖται «... ὁ καθένας ν’ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπο του...», παραμένοντας ταυτόχρονα σὲ πλήρη ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς φορεῖς αὐτῆς, προφασιζόμενος «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», μία ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι πὼς πρέπει νὰ ἀγωνίζεται ὁ πιστὸς κατὰ τῆς αἱρέσεως, παραμένοντας «μέσα στὴν Μητέρα Ἐκκλησία»(!!!). Καὶ

Δ’) Ἐκφράζοντας τὴν ἀμέτοχη ὀρθοδόξου θεμελιώσεως προσωπική του ἄποψη, πὼς οἱ ἀποτειχισθέντες ἀπὸ τοὺς φιλενωτικοὺς ἐπισκόπους, «...ἔχουν δυστυχῶς ἀποσχισθῆ...» ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ «... ἔχουμε πολλὲς “ἐκκλησίες” στὴν ἐποχή μας...», ὑποβαθμίζει τὴν ἀξία καὶ τὸ κῦρος τῆς γνώμης τῶν Ἁγίων Πατέρων πού, μὲ ὑπερέχοντα τὸν Ἁγιώτατο Φώτιο, συγκρότησαν τὴν Πρωτοδευτέρα Ἁγία Σύνοδο, καὶ οἱ ὁποίοι μὲ τὸν ΙΕ’ (15ον) Ἱερὸ Κανόνα τους, ἀποφαίνονται πὼς οἱ ἀποτειχισθέντες, «... οὐ σχίσματι τὴν ἔνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι. (=ἔσπευσαν νὰ προστατεύσουν)».

- Ὁλοκληρώνοντας τὴν παροῦσα ἔνσταση, μὲ ὅσα ἐγράφησαν ἕως ἐδῶ, ἀνεπιφύλακτα ἐξάγονται τὰ παρακάτω συμπεράσματα:

Α’) Ἡ πρόσφατη «ἁγιοκατάταξη» τοῦ γέροντος Παϊσίου, ἀλλὰ καὶ ἡ προγενέστερή τοῦ γέροντος Πορφυρίου τοῦ (ἐν Ἀθήναις!!!) Καυσοκαλυβίτου, ἀποτελοῦν καρπὸ δόλιας ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ, τὴν ὁποίαν συνδράμουν καὶ οἱ αὐτοπροβαλ-λόμενοι ὡς (δῆθεν) ἀντιοικουμενιστές, ἀλλὰ αὐτοαποκαλυφθέντες ὡς οἱ «πεμπτοφαλαγγίτες» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὴν ἄκριτη, ἐνθουσιαστικὴ ἀποδοχὴ καὶ υἱοθέτηση αὐτῶν, (τῶν «ἁγιοκατατάξεων»), ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν, μὲ κάθε τρόπο καὶ μέσον προβολὴ των, ποὺ θὰ ἐπιφέρουν πνευματικὰ ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις καὶ στὶς σύγχρονές μας, ἀλλὰ καὶ στὶς ἐπερχόμενες γενεές, λόγω τῆς διαμόρφωσης καὶ παγίωσης μίας ἀλλοιωμένης, νεωτεριστικῆς, ἀντορθόδοξης ἐκκλησιολογίας, στὸ θέμα τῆς ἀντιμετώπισης τῶν αἱρέσεων ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστκὸ σῶμα. Καὶ

Β’) Ὁ Οἰκουμενισμὸς ποὺ εἶναι «τύπος καὶ ἀπαύγασμα» τῆς Μασωνίας, (καθότι καὶ οἱ δυὸ περιλαβάνουν στοὺς κόλπους τους, ὅλα τὰ θρησκευτικὰ δόγματα σὲ μία συγκρητιστικὴ συνύπαρξη, δίχως νὰ ἐπιχειροῦν τὴν ὁποιαδήποτε ἀλλοίωσή τους), παρήγαγε διὰ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων του, τοὺς δικούς του «ἁγίους», (Παΐσιο, Πορφύριο κλπ.), κατὰ μίμηση τῆς Μασωνίας ποῦ διὰ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων της, (ἄραγε νὰ πρόκειται γιὰ σύμπτωση;) παρήγαγε τὸν δικό της «ἅγιο», τὸν ἐθνομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη, πλήττοντας καίρια τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογικὴ παράδοση, πρὸς ἀπώλεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Λ. ΓΕΩΡΓΙΤΣΗΣ

ΜΩΛΟΣ – ΛΟΚΡΙΔΟΣ

Πηγή:http://apotixisi.blogspot.gr/2015/02/blog-post_56.html