Πρώτη δημοσίευσις 25/03/13 

Κατωτέρω δημοσιεύουμε ένα πολύ αξιόλογο και σημαντικό άρθρο -πάντα ἐπίκαιρο- σχετικό με την 25η Μαρτίου, που είχαμε δημοσιεύσει παλαιότερα στο Περιοδικό μας «Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ». Πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσουμε όλοι.

(π. Μάξιμος)

Υπό του Ανδρέα Πετρόπουλου - Αξιωματικού ε.α.

Μου είναι αδύνατον να φαντασθώ άλλην ημέραν εορτασμού της παλιγεννεσίας του ελληνικού έθνους, από εκείνης της ημέρας του Ευαγγελισμού της Κυρίας Θεοτόκου, δρομολογημένης μέσα εις την τεσσαρακοστήν του Αγίου Πάσχα.

Ένα μήνυμα, λαμπρόν, κοσμοχαρμόσυνον, αναπλάσεως του κόσμου, ότι ο Λόγος σαρκώνεται εν γυναικί, προς σωτηρίαν του ανθρωπίνου γένους, ακούγεται διπλόν στα αυτιά των καταπιεζομένων Ελλήνων, εκείνην την Τραγικήν ώραν όπου το άγγελμα της υπέρ ελευθερίας εγέρσεώς των απλώνεται πάνω εις την δούλα γη.

Οποίον συγκλονιστικόν γεγονός! Οποία φρικτή αποκάλυψις εις Εκείνην η οποία καλείται να φιλοξενήσει εν γαστρί τον Αχώρητον, το δημιούργημα να δεχθή τον Δημιουργόν Του!
«Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την Δόξαν»! Αυτή που κατέστη αγιότητος δοχείον, Αυτή και θα αποβεί η προστάτις και οδηγός του ιερού και περιουσίου ημών έθνους. Η πλάσις εδημιουργήθη διά να γεννηθή η Παναγία Θεοτόκος και δι’ Αυτής να τεχθή ο σαρκωθείς Λόγος! Θαύμα ασύλληπτον!

Αναπλάθεται ο κόσμος, πάλιν γενάται το ημέτερον έθνος· και μετά από την στέρησιν και την βάσανον της Τεσσαρακοστής, όλην η δοκιμασία κορυφούντα την Μεγάλην Εβδομάδα των Αγίων Παθών, η του Κυρίου λαμπρά Ανάστασις! Υπερβολικά και υπέρλογα μηνύματα προς έναν λαόν όπου εγείρεται εκ νεκρών, ίνα μέσα από τραγικά πάθη και ποταμούς αιμάτων, εκατόμβες ιερών νεκρών και φοβεράς θυσίας, ανυπερβλήτους ηρωϊσμούς και υπερανθρώπους προσπαθείας, φθάσει η ποθητή της αναστάσεως ώρα της απελευθερώσεως!

Ω φιλτάτη Ελλάς η πατρίς μου, ω ευλογημένη εκ Θεού χώρα, ποίαν έσχες εκλεκτήν τύχην! Εκείνη εις ην ευαγγελίσθη το μεγαλύτερον του κόσμου μήνυμα. Εκείνη, η προστάτις και βοηθός σου. Δεν θα υπάρξη λαός ή έθνος, όπως το ελληνικόν όπου το συγκλονιστικότερον γεγονός της ιστορίας του να λαμβάνη χώραν μέσα εις θαυμαστά εκ Θεού σημεία ως εκείνο της σαρκώσεώς Του και της ενδόξου Του Αναστάσεως.
Πολύ ορθώς, λοιπόν, αργότερον, ο νεαρός βασιλεύς του νεοσυστάτου ελληνικού κράτους, Όθων, επέλεξε την 25ην Μαρτίου ως ημέρα εορτασμού Πίστεως και Πατρίδος αδιαχωρήτως, αφ’ ου η εκ Θεού αγγελία της εις γην ελεύσεώς Του επισυνέβη όταν, το εκλεκτόν Του έθνος ηγέρθη προς επανάκτησιν της ελευθέρας ζωής του μετά από έτη θανάτου.

Είναι δια τούτο πολύ λυπηρόν και υπόπτως άδικον, να διδασκώμεθα το μέγα της παλιγεννεσίας γεγονός ως... «επανάστασιν».
«Κάποιοι» ηθέλησαν να περιορίσουν την σπουδαιότητα και το μεγαλείον της προσπαθείας διά του μοναδικού και εις τον κόσμον αυτού γεγονότος, να το υποβιβάσουν, να το μειώσουν και να το «εξασθενήσουν», ώστε ποτέ οι Ελληνόπαιδες και ο ελληνισμός, γενικώτερον, να μη αντιληφθούν, ό,τι οι πατέρες των, αυτοβούλως και ετσιθελικώς, ανέλαβαν να πραγματώσουν. Εξ’ άλλου, επαναστατή ο λαός, ομάδες κοινωνικές ή οργανωμένα σύνολα εναντίον μιας εξουσίας, προς αντικατάστασιν τής αλλαγής κάποιου κατεστημένου, που θεωρούν ως μη συμφέρον, άδικον ή τυραννικόν.

Όμως, την 29ην Μαϊου του 1453, το γένος απώλεσε την κρατικήν του βούλησιν και υπόστασιν, το αυτόβουλον του εθνικού του προσδιορισμού και εθνικής του πορείας, υποπέσαν εις μίαν ανομολόγητον δουλείαν τεσσάρων αιώνων, από λαόν αλλόφυλλον, αλλόδοξον, αλλότροπον και πολιτισμικώς υποδεέστερον, ώστε η εξέγερσίς του τον Μάρτιον του 1821, να μην διαθέτη κανένα χαρακτηριστικόν μιας κοινής επαναστάσεως, αλλά την «εκ νεκρών», εκ νέου γένεσιν ενός έθνους που πάντες επίστευαν ότι είχε εξαφανισθεί από την κοινότητα των ελευθέρων λαών-εθνών του πολιτισμένου κόσμου. Γενεές γενεών εγεννώντο και απέθνησκον δούλοι επί αιώνας, κάτω από έναν δυνάστην όστις τούς επεβλήθη ενόπλως. Διότι εχάσαμε την κρατικήν μας αυθυπαρξίαν και οντότητα κατόπιν πολέμου και όχι από μίαν αντιπαράθεσιν εξουσιαστικών σχημάτων.

Και πάλιν, ας γνωρίζομεν ότι επ’ ουδενί απεδέχθημεν την επιβληθείσαν τυρρανίαν, διότι μόλις 10 έτη από πτώσεως της Πόλεως έχομεν την πρώτην αντίδρασιν κατά του δυνάστου. Μετά 20 έτη εμφανίζονται οι Αρματωλοί και Κλέφτες. Μέχρι, δε, της εθνεγερσίας του 1821 πλήθος εξεγέρσεων αποδεικνύει την άρνησιν των Ελλήνων να αποδεχθούν ως τετελεσμένον το γεγονός της δουλείας των.
Οι χρονολογίες 1463-1479, 1449-1502, 1473, 1525-1531, 1532-1533, 1537-1560, 1565, 1570, 1585, 1611, 1645-1669, 1648, 1687, 1750-1760, 1766, 1768, 1770, 1787, 1801, 1805, 1803, 1804, 1811, 1813 (Φιλική Εταιρεία), ημερομηνίες γεμάτες αίμα, πόνο και ελπίδες που χάθηκαν, αποδεικνύουν τις προσπάθειες των Ελλήνων για αποτίναξιν του τουρκικού ζυγού.

Δεν μπορεί παρά να θεωρηθή ως ανθρώπινον «θαύμα» αυτό που οι φτωχοί, αγράμματοι, συνεχώς διωκόμενοι και μεταξύ των ασύνδετων οργανωτικώς, πρόγονοι, επέτυχαν. Ουδεμία άλλη ελληνική ιστορική περίοδος μπορεί να συγκριθεί με αυτήν της εθνεγερσίας. Όλαι αι άλλαι, κατά πάντα περίλαμπρα, περίοδος αναφέρουσα εις ελευθέρους ανθρώπους με κρατικήν οντότητα και ελευθέραν βούλησιν, με δυνατότητα αναπτύξεως των όποιων δυνατοτήτων των ελευθέρως και απροσκόπτως, εκμεταλεύσεως του όποιου δυναμικού των κατά το δοκούν.

Αυτό που επετεύχθη το 1821 μόνον Έλληνες ηδύνατο να το επιτύχουν ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Οι ευκλεείς μορφές των ηρώων της περιόδου αυτής καθίστανται ασύγκριτοι εις μεγαλείον ψυχικής δυνάμεως, σωματικής ρώμης, πολεμικής ανδρείας, στρατιωτικής καταρτίσεως, ευφυών στρατηγημάτων, αντοχής στερήσεων, τόλμης θυσιών, αυταπαρνήσεως και προ πάντων, βαθυτάτης προς του Θεού πίστεως και λατρείας άχρις θανάτου.

Ο τύπος της μορφής του ηθικοανδρειωμένου ευρίσκει την πλήρην του τελείωσιν επί των μορφών αυτών, ο δε χαρακτηρισμός του «λεβέντη» (ασαφούς προελεύσεως λέξεως) ως ο κατ’ εξοχήν χαρακτηρισμός όλων των ανδρικών αρετών ψυχής, θυμικού, πνεύματος και σώματος, παρουσιάζεται εις το ελληνικόν λεξιλόγιον δια πρώτην φοράν. Η έννοια της «ελληνικής λεβεντιάς» είναι ταυτόσημος, πλέον, με την φουστανέλα. Η εθνεγερσία γεννά έναν νέον πολιτισμόν ηθικής που αφήνεται να μας διαφεύγει. Κυττά προς την αρχαιότητα, πατά εις το Βυζάντιον αλλά δημιουργεί έναν ιδικόν της τύπον ήρωος το ίδιον συγκλονιστικόν και μεγαλειώδην ως εις εκείνας.

Παρ’ όλες τις θλιβερές εξαιρέσεις κατά τόπους, την περίοδον του εμφυλίου πολέμου (1823-1825) ή τούς πάντοτε υπάρχοντες ελληνικούς εγωϊσμούς, οι μορφές των ηρώων του 1821-1827 καταυγάζουν φως μοναδικού φέγγους, ανεπυρβλήτου λαμπρότητος, εξαιρετικής ωραιότητος, ανεπιτηδεύτου αλλά και ενίοτε δυσδιάκριτον φοράν! Εάν δεν αποτολμώ να αναφερθώ εις ονόματα, τούτο το κάμω από βαθύτατον σεβασμόν και δέος έναντι αυτών των γιγάντων, όπου δεν θεωρώ εμαυτόν ικανόν άλλους να επαινέσω πλείονα άλλων.

Όμως υποχρεούμαι τον υφ’ απάντων ομολογούμενον ως του «άγιου» του αγώνος, να αναφέρω εκείνον, άνευ του οποίου δεν νοείται αγών εθνεγερσίας. Τον Χριστιανόν και πολεμιστήν και ηγήτωρα και φιλόσοφον και στρατηγόν και στρατιώτην, και σώφρονα και πονηρόν και έξυπνον και αγαθόν και σκληρόν και υποχωρητικόν και πείσμονα και διαλλακτικόν και ανυποχώρητον και συμπονετικόν και σκληρόν τιμωρόν, τον κατά πάντα δίκαιον και ανιδιοτελή, μοναδικόν και άχρις του νυν ανυπέρβλητον, Κολοκοτρώνην Θεόδωρον, των Ελλήνων καύχημα, της πατρίδος άξιον. Και εδώ σταματώ.

Μια τοιαύτης σημασίας δια το έθνος περίοδος, έπρεπε να τυγχάνη βαθυτάτης μελέτης και αναλύσεως. Έχομεν φύγει πλέον πολύ από την αρχαιότητα και απομακρυνθεί ήδη από το χιλιόχρονον Βυζάντιον. Το κράτος που σήμερα βιώνομεν έχει τις ρίζες του εις την εθνεγερσίαν και εις το μετέπειτα κρατικόν μόρφωμα, που συνεχώς κακοτρόπως μετασχηματιζόμενον, κατέληξε εις το σημερινόν προτεκτοράτον του ελεεινού και αθλίου ελλαδικού κράτους. Η περίοδος της εθνεγερσίας εκπέμπει μηνύματα δι’ όσους θέλουν να διδαχθούν. Όσοι περιφρονούν το παρελθόν των είναι καταδικασμένοι να το υποστούν και πάλιν. «Ευτυχής όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν».

Το εάν επνιγήκαμεν εις αποτυχίας και ποταμούς αδικοχαμένο αίματος επί τεσσάρας αιώνας, τούτο οφείλεται αποκλειστικώς και μόνον εις δύο λόγους:

α) Διότι δεν είχαμεν ενότητα που προϋποθέτει συγκεκριμένον ηγεσίαν και
β) Διότι αφέθημεν εις την ελπίδα βοηθείας εκ μέρους ξένων. Ανοργάνωτα «καπετανάτα» προχείρως συγκροτούμενα, δίδουν τον αγώνα προσωπικόν μάλλον ή πανεθνικών και ασύνδετες μεταξύ των ενέργειες ήταν εκ προοιμίου καταδικασμένες. Η εναπόθεσις, εξ’ άλλου, εις χείρας ξένων του μεγάλου μας πόθους και μοναδικής μας επιθυμίας, αυτής της ελευθερίας μας, ήταν, αν μη τι άλλο, κωμική και απαράδεκτος. Αφιλοσόφητος και απερίσκεπτος. Ποιός άλλος εκτός ημών των ίδίων μπορεί να χειρισθή καλύτερον το πρόβλημά μας; Ποίος βοηθά άνευ συμφέροντος;

Και υπάρχει και ένας τρίτος λόγος.

Έχοντες απωλέσει το αίσθημα του κυριάρχου που μας διακατείχε επί της αυτοκρατορίας μας, ο ελληνισμός εσυρρικνώθη μέσα εις μίαν μικροψυχίαν, ταπεινήν φιλαυτίαν και φιλοτομαρισμόν. Το αυτοκρατορικόν ηγεμονικόν συναίσθημα ενεταφιάσθη κάτωθεν της Ταφόπλακας του ραγιαδισμού. Αρχηγού απόντος πας τις ανηγορεύθη εις αρχηγόν.

Τούτο όμως είχε ως μίαν βασικήν συνέπειαν να απολέσωμεν, εν τη ουσία, την εμπιστοσύνην προς τον εαυτόν μας. Αναζητούντες «ανώτερον» από ημάς μέσα εις τούς μεγαλοσχήμονας και τιτλούχους για να τον... παραδεχθούμε, παραβλέπαμε δύο τινά:
α) ότι κάθε μεγαλόσχημον έθετε εις πρώτην προτεραιότητα το «σχήμα» και την θέσιν του και μετά τον αγώνα και τις... ανεπιθύμητες θυσίες και
β) ότι η υπόθεσις της πατρίδος υπήρξε πάντα υπόθεσις του φτωχού λαού και κατόπιν όλων των άλλων κοινωνικών τάξεων.

Οι τρεις άσχημοι και φτωχοί εμποράκοι της Οδησσού έκαμαν πράξι ό,τι καπεταναίοι και οπλαρχηγοί και προύχοντες και Δεσπότες και Πατριάρχες και λόγιοι και διδάσκαλοι δεν ηδυνήθησαν να πράξουν. Ωργάνωσαν μίαν αρχήν, με περιεχόμενον και πειθαρχία και χωρίς να υπολογίσουν σε κανέναν άλλον ει μη μόνον εις τούς εαυτούς των και εις την εκ Θεού βοήθειαν, έφεραν το γένος καλώς οργανωμένον και χρονικώς εναρμονισμένον, εις την αφετηρίαν εκκινήσεως του αγώνος.

Είναι καταπληκτικόν και μας γεμίζει θλίψιν εάν, προς στιγμήν, κάμνομεν την σύγκρισιν, του τι απετόλμησαν οι πατέρες μας τότε και κάτω από ποίες περιστάσεις, εν αντιθέσει με το τι φοβούμεθα να κάνομεν ημείς σήμερον.

Το 1821 οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι είχαν παύσει, καθ’ άπασαν δε την Ευρώπην εκυριάρχου βασιλείες, οι οποίες με προτροπήν του Τσάρου ηνώθησαν εις μίαν «ιεράν συμμαχίαν» σκοπόν έχουσα την αποτροπήν κάθε νέας επαναστάσεως, η οποία θα αντετίθετο εις το νεοπαγές «status quo»! Από την Σιβηρίαν έως την Μάγχη εκυριαρχούσε το... «ΝΑΤΟ» εκείνης της εποχής με την Ελλάδα υπόδουλη εις μίαν Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν, η οποία ήρχιζε από τον Δούναβη και εξηπλούτο μέχρι την Αίγυπτον και την Σαουδικήν Αραβίαν. Τα 20-30 εκατομμύρια Ελλήνων επί Βυζαντίου είχον απομείνει κάτι πλέον των 3 εκατομμυρίων. Μια κουκίδα εις ένα ωκεανόν. Και το απετόλμησαν! Και εξηγέρθησαν! Και ετάραξαν την τυρρανίαν της Ευρώπης! Και αφύπνισαν τούς λαούς της Δύσεως! Και δεν εφοβήθησαν! Δια τούτο και επέτυχαν! Η ενιαία αρχή διελύθη, όταν οι καπεταναίοι και προύχοντες εξεχύθησαν οπλοφορούντες κάμνοντες «του κεφαλιού των».

Η έγκαιρος άφιξις του Δημητρίου Υψηλάντου εις Πελοπόννησον έσωσε προς στιγμήν την κατάστασιν. Ήταν έτοιμοι οι «αιώνιοι» Έλληνες να παραδώσουν πολιτικήν και στρατιωτικήν εξουσίαν εις αυτόν, κάτι που θα εγλύτωνε τον αγώνα από τις μετέπειτα, φοβερές περιπέτειες. «Κάποιοι» όμως που αυτό δεν το ήθελαν με τίποτα, στέλνουν τον Μαυροκορδάτον, εξ Ιταλίας, εις Πελοπόννησον. Τα πάντα αναφέρονται και ο Υψηλάντης καταντά... «από Δήμαρχος κλητήρας».

Εδώ είναι το κρίσιμον σημείον της μετέπειτα δυστυχίας και κακοδαιμονίας μας. Ο Υψηλάντης, έχων μαζί του τον στρατόν (όλον) και την μεγάλην μερίδα του λαού, αντί να εκτελέση τον Μαυροκορδάτον και να αναλάβει αρχηγός του αγώνος, σεμνός ως στρατιώτης, υποχωρεί. Αυτή, η κακώς εννοούμενη, σεμνότης των μεγάλων αρχηγών του αγώνος, θα εκθρέψη τούς Μαυροκορδάτους, τούς Κωλλέτηδες και τούς Ζαΐμηδες.

Η ακατανόητη και παράλογος απαίτησις να κυβερνούν εκείνοι όπου εκινδύνευσαν και ηγωνίσθησαν ολιγώτερον, ευρισκόμενοι εν συνεχή επαφή με τον ξένον παράγοντα εστοίχισεν εις τον αγώνα πάμπολλα. Μόνον οι Ρουμελιώτες αρχηγοί αρνούνται την ολοκληρωτικήν αυτήν υποταγήν εις τούς «πολιτικούς», εμφανίζοντες καθαράν την πρόθεσιν να συμμετάσχουν της εξουσίας, η οποία και δικαίως θα τούς ανήκε. Ο Καραϊσκάκης δολοφονείται από τον Μαυροκορδάτον και ο φοβερώτερος αντίπαλος των «πολιτικών», ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δολοφονείται κατά διαταγήν του Ζαΐμη. Ο Μάρκος Μπότσαρης σκοτώνεται κατά ύποπτον τρόπον. Ο Κολοκοτρώνης γλυτώνει από απόπειρες δολοφονίας και δηλητηριάσεως και αποφεύγει με θείαν Πρόνοιαν την κρεμάλα, εις την οποίαν πιεστικώς επιμένει ο Ζαΐμης.

Μου είναι αδιανόητον πως οι έχοντες το βάρος και την ευθύνην του αγώνος πολέμαρχοι και ηγήτορες, ηνέχοντο σκουλίκια και πράκτορες όπως οι προαναφερθέντες δολοφόνοι. Το σημερινόν προτεκτοράτον, εις το οποίον ατυχώς ζούμε, είναι δημιούργημα των ανθρωπαρίων της εποχής εκείνης. Την τραγικήν ανοχήν που επέδειξαν οι πατέρες μας τότε πληρώνομεν ημείς σήμερον. Ολόκληρος ο αγών θα είναι όχι μία εναρμονισμένη κατά του τυράννου αντίστασις, αλλά μία συνεχής αντιπαράθεσις της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας ως προς τον έλεγχον των αποφάσεων επί του πρακτέου προς το εθνικώς συμφέρον. Δεν γνωρίζω πόσον η υπακοή, η ευπρέπεια, η καλοσύνη της ψυχής και η συνεχής ανιδιοτέλεια μπορεί να θεωρείται ως αρετή και που αυτή καταντά ανεπίτρεπτος ενδοτισμός εγγίζουσα την προδοσίαν.

Το ίδιον ακριβώς θα τεθή ως θέμα (αν και επί άλλης βάσεως τοποθετούμενον) όταν μετά της απελευθερώσεως και την δολοφονίαν του Καποδίστριαν (αν και θα ηδύνατο να τεθή εξ’ αρχής) ανεζητήθη... βασιλεύς. Αντί τότε να αναζητηθή είς βασιλεύς από τα αρχοντοσόγια του Βυζαντίου ή και από αυτών των αιματοβαμμένων οικογενειών προυχόντων και καπεταναίων, ο οποίος παίρνοντας ως σύζυγόν του μίαν από τας πάμπολλας ευγενείς κόρας αρχοντικών οικογενειών να ξεκινήσει έναν ελληνικόν βασιλικόν οίκον, οι ξενομανείς και αλληλομισούμενοι Έλληνες έσπευδαν προτροπάδην, (=πάρα πολύ γρήγορα, χωρίς να βλέπει κανείς πίσω) να προσκυνήσουν εκλιπαρώντας τις παντούφλες των βασιλάκιδων της Δύσεως.

Ένας λαός που δεν έχει εμπιστοσύνην εις τον εαυτόν του είναι ανάξιος της ελευθερίας του. Οι καπεταναίοι και πολέμαρχοι του ’21 διέθεταν άριστα ηγετικά προσόντα και διοικητικές ικανότητες. Δεν ηθέλησαν όμως να απαλείψουν τα καρκινώματα των «Εθνοσυνελεύσεων και των Επιτροπών», εκεί όπου ο αιώνιος ξένος παράγων εύρισκε πάντα έδαφος να αναπτύσση τις ανθελληνικές του προσπάθειες, έτσι όπως η μυίγα στις κοπριές και τα σκουλίκια στα πτώματα.

Η Εθνεγερσία επέτυχε να απελευθερώσει ένα μικρόν εδαφικόν τμήμα της υποδούλου πατρίδος. Απέτυχε να δώση εις τον ελληνικόν λαόν ένα ελληνικόν κράτος με αξιοπρέπειαν, υπερηφάνειαν, εθνισμόν και πίεσιν εις τον εαυτόν της. Μετά την δολοφονίαν του Ιωάννου Καποδιστρίου και την μετέπειτα έξωσιν του Όθωνος, το έθνος, εισέρχεται εις έναν νέον αγωγόν δουλείας χειρότερν του πρώτου. Ουδέποτε η Ελλάς ανέπτυξε ελευθέραν εξωτερικήν πολιτικήν ή διεξήλθε κατά το εαυτής δίκαιον κρίσιμα εσωτερικά θέματα.

Εμείς ο λαός παραμένουμε δούλος ακόμη, ζώντες μίαν κατ’ επίφασιν ελευθερίαν επί 170 περίπου έτη. Το κράτος παραμένει ελλαδικόν αντι ελληνικόν που θα έπρεπε να είναι. Συνεχώς ζούμε ήττες και εθνικές συρρικνώσεις. Ντροπές, προσβολές και ευτελισμούς.

Είθε αυτή η 25η Μαρτίου, έστω μίζερη και κολοβωμένη όπως εορτάσθη να μας φέρη, επί τέλους, τα μηνύματα μιας νέας εθνεγερσίας, ώστε να συνεχίσουμε εκεί όπου εσταμάτησε το όνειρο των αγωνιστών πατέρων μας πριν από 170 περίπου χρόνια.

Αδελφοί μου Καλή Ανάστασιν εν Χριστώ τω Θεώ.
Καλή Ανάστασιν του γένους μας και... Καλή Λευτεριά!

 ΠΗΓΗ:(Περιοδικό «Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ» 
Τεῦχος 4- Μάρτιος 2000)

Ακολουθεί το ίδιο κείμενο σε πολυτονική γραφή

Κρίσιμα μηνύματα ἀπό τήν Ἐθνεγερσίαν τοῦ 1821
καί τήν ἡμέραν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς 25ης Μαρτίου

Μοῦ εἶναι ἀδύνατον νά φαντασθῶ ἄλλην ἡμέραν ἑορτασμοῦ τῆς παλιγεννεσίας τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ἀπό ἐκείνης τῆς ἡμέρας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Κυρίας Θεοτόκου, δρομολογημένης μέσα εἰς τήν τεσσαρακοστήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Ἕνα μήνυμα, λαμπρόν, κοσμοχαρμόσυνον, ἀναπλάσεως τοῦ κόσμου, ὅτι ὁ Λόγος σαρκώνεται ἐν γυναικί, πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀκούγεται διπλόν στά αὐτιά τῶν καταπιεζομένων Ἑλλήνων, ἐκείνην τήν Τραγικήν ὥραν ὅπου τό ἄγγελμα τῆς ὑπέρ ἐλευθερίας ἐγέρσεώς των ἁπλώνεται πάνω εἰς τήν δούλα γῆ.

Ὁποῖον συγκλονιστικόν γεγονός! Ὁποῖα φρικτή ἀποκάλυψις εἰς Ἐκείνην ἡ ὁποία καλεῖται νά φιλοξενήσει ἐν γαστρί τόν Ἀχώρητον, τό δημιούργημα νά δεχθῇ τόν Δημιουργόν Του!
«Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην, αἰνεῖτε οὐρανοί Θεοῦ τήν Δόξαν»! Αὐτή πού κατέστη ἁγιότητος δοχεῖον, Αὐτή καί θά ἀποβεῖ ἡ προστάτις καί ὁδηγός τοῦ ἱεροῦ καί περιουσίου ἡμῶν ἔθνους. Ἡ πλάσις ἐδημιουργήθη διά νά γεννηθῆ ἡ Παναγία Θεοτόκος καί δι’ Αὐτῆς νά δεχθῆ ὁ σαρκωθείς Λόγος! Θαῦμα ἀσύλληπτον!

Ἀναπλάθεται ὁ κόσμος, πάλιν γενᾶται τό ἡμέτερον ἔθνος· καί μετά ἀπό τήν στέρησιν καί τήν βάσανον τῆς Τεσσαρακοστῆς, ὅλην ἡ δοκιμασία κορυφοῦντα τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα τῶν Ἁγίων Παθῶν, ἡ τοῦ Κυρίου λαμπρά Ἀνάστασις! Ὑπερβολικά καί ὑπέρλογα μηνύματα πρός ἕναν λαόν ὅπου ἐγείρεται ἐκ νεκρῶν, ἵνα μέσα ἀπό τραγικά πάθη καί ποταμούς αἱμάτων, ἑκατόμβες ἱερῶν νεκρῶν καί φοβεράς θυσίας, ἀνυπερβλήτους ἡρωϊσμούς καί ὑπερανθρώπους προσπαθείας, φθάσει ἡ ποθητή τῆς ἀναστάσεως ὥρα τῆς ἀπελευθερώσεως!

Ὦ φιλτάτη Ἑλλάς ἡ πατρίς μου, ὦ εὐλογημένη ἐκ Θεοῦ χώρα, ποίαν ἔσχες ἐκλεκτήν τύχην! Ἐκείνη εἰς ἥν εὐαγγελίσθη τό μεγαλύτερον τοῦ κόσμου μήνυμα. Ἐκείνη, ἡ προστάτις καί βοηθός σου. Δέν θά ὑπάρξη λαός ἤ ἔθνος, ὅπως τό ἑλληνικόν ὅπου τό συγκλονιστικότερον γεγονός τῆς ἱστορίας του νά λαμβάνη χώραν μέσα εἰς θαυμαστά ἐκ Θεοῦ σημεῖα ὡς ἐκεῖνο τῆς σαρκώσεώς Του καί τῆς ἐνδόξου Του Ἀναστάσεως. Πολύ ὀρθῶς, λοιπόν, ἀργότερον, ὁ νεαρός βασιλεύς τοῦ νεοσυστάτου ἑλληνικοῦ κράτους, Ὄθων, ἐπέλεξε τήν 25ην Μαρτίου ὡς ἡμέρα ἑορτασμοῦ Πίστεως καί Πατρίδος ἀδιαχωρήτως, ἀφ’ οὗ ἡ ἐκ Θεοῦ ἀγγελία τῆς εἰς γῆν ἐλεύσεώς Του ἐπισυνέβη ὅταν, τό ἐκλεκτόν Του ἔθνος ἠγέρθη πρός ἐπανάκτησιν τῆς ἐλευθέρας ζωῆς του μετά ἀπό ἔτη θανάτου.

Εἶναι διά τοῦτο πολύ λυπηρόν καί ὑπόπτως ἄδικον, νά διδασκώμεθα τό μέγα τῆς παλιγεννεσίας γεγονός ὡς... «ἐπανάστασιν».
«Κάποιοι» ἠθέλησαν νά περιορίσουν τήν σπουδαιότητα καί τό μεγαλεῖον τῆς προσπαθείας δία τοῦ μοναδικοῦ καί εἰς τόν κόσμον αὐτού γεγονότος, νά τό ὑποβιβάσουν, νά τό μειώσουν καί νά τό «ἐξασθενήσουν», ὥστε ποτέ οἱ Ἑλληνόπαιδες καί ὁ ἑλληνισμός, γενικώτερον, νά μή ἀντιληφθοῦν, ὅ,τι οἱ πατέρες των, αὐτοβούλως καί ἐτσιθελικῶς, ἀνέλαβαν νά πραγματώσουν. Ἐξ’ ἄλλου, ἐπαναστατῆ ὁ λαός, ὁμάδες κοινωνικές ἤ ὀργανωμένα σύνολα ἐναντίον μιᾶς ἐξουσίας, πρός ἀντικατάστασιν τῆς ἀλλαγῆς κάποιου κατεστημένου, πού θεωροῦν ὡς μή συμφέρον, ἄδικον ἤ τυραννικόν.

Ὅμως, τήν 29ην Μαϊου τοῦ 1453, τό γένος ἀπώλεσε τήν κρατικήν του βούλησιν καί ὑπόστασιν, τό αὐτόβουλον τοῦ ἐθνικοῦ του προσδιορισμοῦ καί ἐθνικῆς του πορείας, ὑποπέσαν εἰς μίαν ἀνομολόγητον δουλείαν τεσσάρων αἰώνων, ἀπό λαόν ἀλλόφυλλον, ἀλλόδοξον, ἀλλότροπον καί πολιτισμικῶς ὑποδεέστερον, ὥστε ἡ ἐξέγερσίς του τόν Μάρτιον τοῦ 1821, νά μήν διαθέτη κανένα χαρακτηριστικόν μιᾶς κοινῆς ἐπαναστάσεως, ἀλά τήν «ἐκ νεκρῶν», ἐκ νέου γένεσιν ἑνός ἔθνους πού πάντες ἐπίστευαν ὅτι εἶχε ἐξαφανισθεῖ ἀπό τήν κοινότητα τῶν ἐλευθέρων λαῶν-ἐθνῶν τοῦ πολιτισμένου κόσμου. Γενεές γενεῶν ἐγεννῶντο καί ἀπέθνησκον δοῦλοι ἐπί αἰῶνας, κάτω ἀπό ἕναν δυνάστην ὅστις τούς ἐπεβλήθη ἐνόπλως. Διότι ἐχάσαμε τήν κρατικήν μας αὐθυπαρξίαν καί ὀντότητα κατόπιν πολέμου καί ὄχι ἀπό μίαν ἀντιπαράθεσιν ἐξουσιαστικῶν σχημάτων.

Καί πάλιν, ἄς γνωρίζομεν ὅτι ἐπ’ οὐδενί ἀπεδέχθημεν τήν ἐπιβληθεῖσαν τυρρανίαν, διότι μόλις 10 ἔτη ἀπό πτώσεως τῆς Πόλεως ἔχομεν τήν πρώτην ἀντίδρασιν κατά τοῦ δυνάστου. Μετά 20 ἔτη ἐμφανίζονται οἱ Ἁρματωλοί καί Κλέφτες. Μέχρι, δέ, τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ 1821 πλήθος ἐξεγέρσεων ἀποδεικνύει τήν ἄρνησιν τῶν Ἑλλήνων νά ἀποδεχθοῦν ὡς τετελεσμένον τό γεγονός τῆς δουλείας των.
Οἱ χρονολογίες 1463-1479, 1449-1502, 1473, 1525-1531, 1532-1533, 1537-1560, 1565, 1570, 1585, 1611, 1645-1669, 1648, 1687, 1750-1760, 1766, 1768, 1770, 1787, 1801, 1805, 1803, 1804, 1811, 1813 (Φιλική Ἑταιρεία), ἡμερομηνίες γεμᾶτες αἷμα, πόνο καί ἐλπίδες πού χάθηκαν, ἀποδεικνύουν τίς προσπάθειες τῶν Ἑλλήνων γιά ἀποτίναξι τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ.

Δέν μπορεῖ παρά νά θεωρηθῆ ὡς ἀνθρώπινον «θαῦμα» αὐτό πού οἱ φτωχοί, ἀγράμματοι, συνεχῶς διωκόμενοι καί μεταξύ τῶν ἀσύνδετων ὀργανωτικῶς, πρόγονοι, ἐπέτυχαν. Οὐδεμία ἄλλη ἑλληνική ἱστορική περίοδος μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ αὐτήν τῆς ἐθνεγερσίας. Ὅλαι αἱ ἅλλαι, κατά πάντα περίλαμπρα, περίοδος ἀναφέρουσα εἰς ἐλευθέρους ἀνθρώπους μέ κρατικήν ὀντότητα καί ἐλευθέραν βούλησιν, μέ δυνατότητα ἀναπτύξεως τῶν ὅποιων δυνατοτήτων τῶν ἐλευθέρως καί ἀπροσκόπτως, ἐκμεταλεύσεως τοῦ ὅποιου δυναμικοῦ των κατά τό δοκοῦν.

Αὐτό πού ἐπετεύχθη τό 1821 μόνον Ἕλληνες ἠδύνατο νά τό ἐπιτύχουν ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι. Οἱ εὐκλεεῖς μορφές τῶν ἡρώων τῆς περιόδου αὐτῆς καθίστανται ἀσύγκριτοι εἰς μεγαλεῖον ψυχικῆς δυνάμεως, σωματικῆς ρώμης, πολεμικῆς ἀνδρείας, στρατιωτικῆς καταρτίσεως, εὐφυῶν στρατηγημάτων, ἀντοχῆς στερήσεων, τόλμης θυσιῶν, αὐταπαρνήσεως καί πρό πάντων, βαθυτάτης πρός τοῦ Θεοῦ πίστεως καί λατρείας ἄχρις θανάτου.

Ὁ τύπος τῆς μορφῆς τοῦ ἠθικοαδρειωμένου εὐρίσκει τήν πλήρην του τελείωσιν ἑπί τῶν μορφῶν αὐτῶν, ὁ δέ χαρακτηρισμός τοῦ «λεβέντη» (ἀσαφοῦς προελεύσεως λέξεως) ὡς ὁ κατ’ ἐξοχήν χαρακτηρισμός ὅλων τῶν ἀνδρικῶν ἀρετῶν ψυχῆς, θυμικοῦ, πνεύματος καί σώματος, παρουσιάζεται εἰς τό ἑλληνικόν λεξιλόγιον διά πρώτην φοράν. Ἡ ἔννοια τῆς «ἑλληνικῆς λεβεντιᾶς» εἶναι ταυτόσημος,πλέον, μέ τήν φουστανέλα. Ἡ ἐθνεγερσία γεννᾶ ἕναν νέον πολιτισμόν ἠθικῆς πού ἀφήνεται νά μᾶς διαφεύγει. Κυττᾶ πρός τήν ἀρχαιότητα, πατᾶ εἰς τό Βυζάντιον ἀλλά δημιουργεῖ ἕναν ἰδικόν της τύπον ἥρωος τό ἴδιον συγκλονιστικόν καί μεγαλειώδην ὡς εἰς ἐκείνας.

Παρ’ ὅλες τίς θλιβερές ἐξαιρέσεις κατά τόπους, τήν περίοδον τοῦ ἐμφυλίου πολέμου (1823-1825) ἤ τούς πάντοτε ὑπάρχοντες ἑλληνικούς ἐγωϊσμούς, οἱ μορφές τῶν ἡρώων τοῦ 1821-1827 καταυγάζουν φῶς μοναδικοῦ φέγγους, ἀνεπυρβλήτου λαμπρότητος, ἐξαιρετικῆς ὡραιότητος, ἀνεπιτηδεύτου ἀλλά καί ἐνίοτε δυσδιάκριτον φοράν! Ἐάν δέν ἀποτολμῶ νά ἀναφερθῶ εἰς ὀνόματα, τοῦτο τό κάμω ἀπό βαθύτατον σεβασμόν καί δέος ἔναντι αῦτῶν τῶν γιγάντων, ὅπου δέν θεωρῶ ἐμαυτόν ἱκανόν ἄλλους νά ἐπαινέσω πλείονα ἄλλων.

Ὅμως ὑποχρεοῦμαι τόν ὑφ’ ἁπάντων ὁμολογούμενον ὡς τοῦ «ἅγιου» τοῦ ἀγῶνος, νά ἀναφέρω ἐκεῖνον, ἄνευ τοῦ ὁποίου δέν νοεῖται ἀγών ἐθνεγερσίας. Τόν Χριστιανόν καί πολεμιστήν καί ἡγήτωρα καί φιλόσοφον καί στρατηγόν καί στρατιώτην, καί σώφρονα καί πονηρόν καί ἔξυπνον καί ἀγαθόν καί σκληρόν καί ὑποχωρητικόν καί πείσμονα καί διαλλακτικόν καί ἀνυποχώρητον καί συμπονετικόν καί σκληρόν τιμωρόν, τόν κατά πάντα δίκαιον καί ἀνιδιοτελῆ, μοναδικόν καί ἄχρις τοῦ νῦν ἀνυπέρβλητον, Κολοκοτρώνην Θεόδωρον, τῶν Ἑλλήνων καύχημα, τῆς πατρίδος ἄξιον. Καί ἐδῶ σταματῶ.

Μία τοιαύτης σημασίας διά τό ἔθνος περίοδος, ἔπρεπε νά τυγχάνῃ βαθυτάτης μελέτης καί ἀναλύσεως. Ἔχομεν φύγει πλέον πολύ ἀπό τήν ἀρχαιότητα καί ἀπομακρυνθεῖ ἤδη ἀπό τό χιλιόχρονον Βυζάντιον. Τό κράτος πού σήμερα βιώνομεν ἔχει τίς ρίζες του εἰς τήν ἐθνεγερσίαν καί εἰς τό μετέπειτα κρατικόν μόρφωμα, πού συνεχῶς κακοτρόπως μετασχηματιζόμενον, κατέληξε εἰς τό σημερινόν προτεκτοράτον τοῦ ἐλεεινοῦ καί ἀθλίου ἑλλαδικοῦ κράτους. Ἡ περίοδος τῆς ἐθνεγερσίας ἐκπέμπει μηνύματα δι’ ὅσους θέλουν νά διδαχθοῦν. Ὅσοι περιφρονοῦν τό παρελθόν των εἶναι καταδικασμένοι νά τό ὑποστοῦν καί πάλιν. «Εὐτυχής ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν».

Τό ἐάν ἐπνιγήκαμεν εἰς ἀποτυχίας καί ποταμούς ἀδικοχαμένο αἵματος ἐπί τεσσάρας αἰῶνας, τοῦτο ὀφείλεται ἀποκλειστικῶς καί μόνον εἰς δύο λόγους:

α) Διότι δέν εἴχαμεν ἐνότητα πού προϋποθέτει συγκεκριμένον ἡγεσίαν καί
β) Διότι ἀφέθημεν εἰς τήν ἐλπίδα βοηθείας ἐκ μέρους ξένων. Ἀνοργάνωτα «καπετανᾶτα» προχείρως συγκροτούμενα, δίδουν τόν ἀγῶνα προσωπικόν μᾶλλον ἤ πανεθνικῶν καί ἀσύνδετες μεταξύ των ἐνέργειες ἦταν ἐκ προοιμίου καταδικασμένες. Ἡ ἐναπόθεσις, ἐξ’ ἄλλου, εἰς χεῖρας ξένων τοῦ μεγάλου μας πόθους καί μοναδικῆς μας ἐπιθυμίας, αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας μας, ἦταν, ἄν μή τί ἄλλο, κωμική καί ἀπαράδεκτος. Ἀφιλοσόφητος καί ἀπερίσκεπτος. Ποιός ἄλλος ἐκτός ἡμῶν τῶν ίδίων μπορεῖ νά χειρισθῆ καλύτερον τό πρόβλημά μας; Ποῖος βοηθᾶ ἄνευ συμφέροντος;

Καί ὑπάρχει καί ἕνας τρίτος λόγος. Ἔχοντες ἀπωλέσει τό αἴσθημα τοῦ κυριάρχου πού μᾶς διακατεῖχε ἐπί τῆς αὐτοκρατορίας μας, ὁ ἑλληνισμός ἐσυρρικνώθη μέσα εἰς μίαν μικροψυχίαν, ταπεινήν φιλαυτίαν καί φιλοτομαρισμόν. Τό αὐτοκρατορικόν ἡγεμονικόν συναίσθημα ἐνεταφιάσθη κάτωθεν τῆς Ταφόπλακας τοῦ ῥαγιαδισμοῦ. Ἀρχηγοῦ ἀπόντος πᾶς τις ἀνηγορεύθη εἰς ἀρχηγόν.

Τοῦτο ὅμως εἶχε ὡς μίαν βασικήν συνέπειαν νά ἀπολέσωμεν, ἐν τῇ οὐσία, τήν ἐμπιστοσύνην πρός τόν ἑαυτόν μας. Ἀναζητοῦντες «ἀνώτερον» ἀπό ἡμᾶς μέσα εἰς τούς μεγαλοσχήμονας καί τιτλούχους γιά νά τόν... παραδεχθοῦμε, παραβλέπαμε δύο τινά:
α) ὅτι κάθε μεγαλόσχημον ἔθετε εἰς πρώτην προτεραιότητα τό «σχῆμα» καί τήν θέσιν του καί μετά τόν ἀγῶνα καί τάς... ἀνεπιθύμητες θυσίες καί
β) ὅτι ἡ ὑπόθεσις τῆς πατρίδος ὑπῆρξε πάντα ὑπόθεσις τοῦ φτωχοῦ λαοῦ καί κατόπιν ὅλων τῶν ἄλλων κοινωνικῶν τάξεων.

Οἱ τρεῖς ἄσχημοι καί φτωχοί ἐμποράκοι τῆς Ὁδησσοῦ ἔκαμαν πράξι ὅ,τι καπεταναῖοι καί ὁπλαρχηγοί καί προὔχοντες καί Δεσπότες καί Πατριάρχες καί λόγιοι καί διδάσκαλοι δέν ἠδυνήθησαν νά πράξουν. Ὠργάνωσαν μίαν ἀρχήν, μέ περιεχόμενον καί πειθαρχία καί χωρίς νά ὑπολογίσουν σέ κανέναν ἄλλον εἰ μή μόνον εἰς τούς ἑαυτούς των καί εἰς τήν ἐκ Θεοῦ βοήθειαν, ἔφεραν τό γένος καλῶς ὀργανωμένον καί χρονικῶς ἐναρμονισμένον, εἰς τήν ἀφετηρίαν ἐκκινήσεως τοῦ ἀγώνος.

Εἶναι καταπληκτικόν καί μᾶς γεμίζει θλίψιν ἐάν, πρός στιγμήν, κάμνομεν τήν σύγκρισιν τοῦ τί ἀπετόλμησαν οἱ πατέρες μας τότε καί κάτω ἀπό ποῖες περιστάσεις, ἐν ἀντιθέσει μέ τό τί φοβούμεθα νά κάνομεν ἡμεῖς σήμερον.

Τό 1821 οἱ Ναπολεόντιοι πόλεμοι εἶχαν παύσει, καθ’ ἅπασαν δέ τήν Εὐρώπην ἐκυριάρχου βασιλεῖες, οἱ ὁποῖες μέ προτροπήν τοῦ Τσάρου ἡνώθησαν εἰς μίαν «ἱεράν συμμαχίαν» σκοπόν ἔχουσα τήν ἀποτροπήν κάθε νέας ἐπαναστάσεως, ἡ ὁποῖα θά ἀντετίθετο εἰς τό νεοπαγές «status quo»! Ἀπό τήν Σιβηρίαν ἕως τήν Μάγχη ἐκυριαρχοῦσε τό... «ΝΑΤΟ» ἐκείνης τῆς ἐποχῆς μέ τήν Ἑλλάδα ὑπόδουλη εἰς μίαν Ὀθωμανικήν Αὐτοκρατορίαν, ἡ ὁποία ἤρχιζε ἀπό τόν Δούναβη καί ἐξηπλοῦτο μέχρι τήν Αἴγυπτον καί τήν Σαουδικήν Ἀραβίαν. Τά 20-30 ἑκατομμύρια Ἑλλήνων ἐπί Βυζαντίου εἶχον ἀπομείνει κάτι πλέον τῶν 3 ἑκατομμυρίων. Μία κουκίδα εἰς ἕνα ὠκεανόν. Καί τό ἀπετόλμησαν! Καί ἐξηγέρθησαν! Καί ἐτάραξαν τήν τυρρανίαν τῆς Εὐρώπης! Καί ἀφύπνισαν τούς λαούς τῆς Δύσεως! Καί δέν ἐφοβήθησαν! Διά τοῦτο καί ἐπέτυχαν! Ἡ ἑνιαῖα ἀρχή διελύθη, ὅταν οἱ καπεταναῖοι καί προύχοντες ἐξεχύθησαν ὁπλοφοροῦντες κάμνοντες «τοῦ κεφαλιοῦ των».

Ἡ ἔγκαιρος ἄφιξις τοῦ Δημητρίου Ὑψηλάντου εἰς Πελοπόννησον ἔσωσε πρός στιγμήν τήν κατάστασιν. Ἦταν ἕτοιμοι οἱ «αἰώνιοι» Ἕλληνες νά παραδώσουν πολιτικήν καί στρατιωτικήν ἐξουσίαν εἰς αὐτόν, κάτι πού θά ἐγλύτωνε τόν ἀγῶνα ἀπό τίς μετέπειτα, φοβερές περιπέτειες. «Κάποιοι» ὅμως πού αὐτό δέν τό ἤθελαν μέ τίποτα, στέλνουν τόν Μαυροκορδάτον, ἐξ Ἰταλίας, εἰς Πελοπόννησον. Τά πάντα ἀναφέρονται καί ὁ Ὑψηλάντης καταντᾶ ἀπό... «Δήμαρχος κλητήρας».

Ἐδῶ εἶναι τό κρίσιμον σημεῖον τῆς μετέπειτα δυστυχίας καί κακοδαιμονίας μας. Ὁ Ὑψηλάντης, ἔχων μαζί του τόν στρατόν (ὅλον) καί τήν μεγάλην μερίδα τοῦ λαοῦ, ἀντί νά ἐκτελέση τόν Μαυροκορδάτον καί νά ἀναλάβει ἀρχηγός τοῦ ἀγῶνος, σεμνός ὡς στρατιώτης, ὑποχωρεῖ. Αὐτή, ἡ κακῶς ἐννοούμενη, σεμνότης τῶν μεγάλων ἀρχηγῶν τοῦ ἀγῶνος, θά ἐκθρέψη τούς Μαυροκορδάτους, τούς Κωλλέτηδες καί τούς Ζαΐμηδες.

Ἡ ἀκατανόητη καί παράλογος ἀπαίτησις νά κυβερνοῦν ἐκεῖνοι ὅπου ἐκινδύνευσαν καί ἠγωνίσθησαν ὀλιγώτερον, εὐρισκόμενοι ἐν συνεχῇ ἐπαφῆ μέ τόν ξένον παράγοντα ἐστοίχισεν εἰς τόν ἀγῶνα πάμπολλα. Μόνον οἱ Ρουμελιῶτες ἀρχηγοί ἀρνοῦνται τήν ὁλοκληρωτικήν αὐτήν ὑποταγήν εἰς τούς «πολιτικούς», ἐμφανίζοντες καθαράν τήν πρόθεσιν νά συμμετάσχουν τῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία καί δικαίως θά τούς ἀνῆκε. Ὁ Καραϊσκάκης δολοφονείται ἀπό τόν Μαυροκορδάτον καί ὁ φοβερώτερος ἀντίπαλος τῶν «πολιτικῶν», ὁ Ὁδυσσέας Ἀνδροῦτσος δολοφονεῖται κατά διαταγήν τοῦ Ζαΐμη. Ὁ Μᾶρκος Μπότσαρης σκοτώνεται κατά ὕποπτον τρόπον. Ὁ Κολοκοτρώνης γλυτώνει ἀπό ἀπόπειρες δολοφονίας καί δηλητηριάσεως καί ἀποφεύγει μέ θείαν Πρόνοιαν τήν κρεμάλα, εἰς τήν ὁποίαν πιεστικῶς ἐπιμένει ὁ Ζαΐμης.

Μοῦ εἶναι ἀδιανόητον πῶς οἱ ἔχοντες τό βάρος καί τήν εὐθύνην τοῦ ἀγῶνος πολέμαρχοι καί ἡγήτορες, ἠνέχοντο σκουλίκια καί πράκτορες ὅπως οἱ προαναφερθέντες δολοφόνοι. Τό σημερινόν προτεκτοράτον, εἰς τό ὁποῖον ἀτυχῶς ζοῦμε, εἶναι δημιούργημα τῶν ἀθρωπαρίων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Τήν τραγικήν ἀνοχήν πού ἐπέδειξαν οἱ πατέρες μας τότε πληρώνομεν ἡμεῖς σήμερον. Ὁλόκληρος ὁ ἀγών θά εἶναι ὄχι μία ἐναρμονισμένη κατά τοῦ τυράννου ἀντίστασις, ἀλλά μία συνεχής ἀντιπαράθεσις τῆς πολιτικῆς καί στρατιωτικῆς ἡγεσίας ὡς πρός τόν ἔλεγχον τῶν ἀποφάσεων ἐπί τοῦ πρακτέου πρός τό ἐθνικῶς συμφέρον. Δέν γνωρίζω πόσον ἡ ὑπακοή, ἡ εὐπρέπεια, ἡ καλοσύνη τῆς ψυχῆς καί ἡ συνεχής ἀνιδιοτέλεια μπορεῖ να θεωρεῖται ὡς ἀρετή καί ποῦ αὐτή καταντᾶ ἀνεπίτρεπτος ἐνδοτισμός ἐγγίζουσα τήν προδοσίαν.

Τό ἴδιον ἀκριβῶς θά τεθῆ ὡς θέμα (ἄν καί ἐπί ἄλλης βάσεως τοποθετούμενον) ὅταν μετά τῆς ἀπελευθερώσεως καί τήν δολοφονίαν τοῦ Καποδίστριαν (ἄν καί θά ἠδύνατο νά τεθῇ ἐξ’ ἀρχῆς) ἀνεζητήθη... βασιλεύς. Ἀντί τότε νά ἀναζητηθῆ εἷς βασιλεύς ἀπό τά ἀρχοντοσόγια τοῦ Βυζαντίου ἤ καί ἀπό αὐτῶν τῶν αἱματοβαμμένων οἰκογενειῶν προὐχόντων καί καπεταναίων, ὁ ὁποῖος παίρνοντας ὡς σύζυγόν του μίαν ἀπό τᾶς πάμπολλας εὐγενεῖς κόρας ἀρχοντικῶν οἰκογενειῶν νά ξεκινήσει ἕναν ἑλληνικόν βασιλικόν οἶκον, οἱ ξενομανεῖς καί ἀλληλομισούμενοι Ἕλληνες ἔσπευδαν προτροπάδην, (=πάρα πολύ γρήγορα, χωρίς νά βλέπει κανείς πίσω) νά προσκυνήσουν ἐκλιπαρώντας τίς παντοῦφλες τῶν βασιλάκιδων τῆς Δύσεως.

Ἕνας λαός πού δέν ἔχει ἐμπιστοσύνην εἰς τόν ἐαυτόν του εἶναι ἀνάξιος τῆς ἐλευθερίας του. Οἱ καπεταναῖοι καί πολέμαρχοι τοῦ ’21 διέθεταν ἄριστα ἡγετικά προσόντα καί διοικητικές ἱκανότητες. Δέν ἠθέλησαν ὅμως νά ἀπαλείψουν τά καρκινώματα τῶν «Ἐθνοσυνελεύσεων καί τῶν Ἐπιτροπῶν», ἐκεῖ ὅπου ὁ αἰώνιος ξένος παράγων εὕρισκε πάντα ἔδαφος νά ἀναπτύσση τίς ἀνθελληνικές του προσπάθειες, ἔτσι ὅπως ἡ μυῖγα στίς κοπριές καί τά σκουλίκια στά πτώματα.

Ἡ Ἐθνεγερσία ἐπέτυχε νά ἀπελευθερώσει ἕνα μικρόν ἐδαφικόν τμῆμα τῆς ὑποδούλου πατρίδος. Ἀπέτυχε νά δώση εἰς τόν ἑλληνικόν λαόν ἕνα ἑλληνικόν κράτος μέ ἀξιοπρέπειαν, ὑπερηφάνειαν, ἐθνισμόν καί πίεσιν εἰς τόν ἑαυτόν της. Μετά τήν δολοφονίαν τοῦ Ἰωάννου Καποδιστρίου καί τήν μετέπειτα ἔξωσιν τοῦ Ὄθωνος, τό ἔθνος, εἰσέρχεται εἰς ἕναν νέον ἀγωγόν δουλείας χειρότερν τοῦ πρώτου. Οὐδέποτε ἡ Ἑλλάς ἀνέπτυξε ἐλευθέραν ἐξωτερικήν πολιτικήν ἤ διεξῆλθε κατά τό ἑαυτῆς δίκαιον κρίσιμα ἐσωτερικά θέματα.

Ἐμεῖς ὁ λαός παραμένουμε δοῦλος ἀκόμη, ζῶντες μίαν κατ’ ἐπίφασιν ἐλευθερίαν ἐπί 170 περίπου ἔτη. Τό κράτος παραμένει ἑλλαδικόν ἀντί ἑλληνικόν πού θά ἔπρεπε νά εἶναι. Συνεχῶς ζοῦμε ἦττες καί ἐθνικές συῤῥικνώσεις. Ντροπές, προσβολές καί εὐτελισμούς.

Εἴθε αὐτή ἡ 25η Μαρτίου, ἔστω μίζερη καί κολοβωμένη ὅπως ἑορτάσθη νά μᾶς φέρη, ἐπί τέλους, τά μηνύματα μιᾶς νέας ἐθνεγερσίας, ὥστε νά συνεχίσουμε ἐκεῖ ὅπου ἐσταμάτησε τό ὄνειρο τῶν ἀγωνιστῶν πατέρων μας πρίν ἀπό 170 περίπου χρόνια.

Ἀδελφοί μου Καλή Ἀνάστασιν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ.
Καλή Ἀνάστασιν τοῦ γένους μας καί... Καλή Λευτεριά!

Ἀνδρέας Πετρόπουλος

Ἀξιωματικός ἐ.ἄ.

ΠΗΓΗ:(Περιοδικό «Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ» 
Τεῦχος 4- Μάρτιος 2000)