ΠΕΡΙ ΤΗΣ "ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ" ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ 
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΟΣ ΜΟΥ

ΥΠΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

«Αι Σύνοδοι κατεδίκαζον τούς μη πειθομένους τη εκκλησία αλλ’ εις δόξαν τινά εναντίαν αυτής ενισταμένους και ταύτην κηρύττοντας και υπέρ αυτής αγωνιζομένους· δι’ ο και αιρετικούς εκάλουν αυτούς και κατεδίκαζον πρώτον την αίρεσιν, είτα τούς αντεχομένους αυτής· εγώ δεν κηρύττω ιδίαν μου δόξαν, ουδέ εκαινοτόμησα, ουδέ υπέρ αλλοτρίου τινός δόγματος και νόθου ενίσταμαι, αλλ’ εις την ακραιφνή δόξαν τηρώ εμαυτόν ην παρέλαβε και κατέχει η Εκκλησία... πως αν κατακριθείην δίκην, ην οι αιρετικοί κατεδικάζοντο; δει γαρ πρώτον την δόξαν ην δοξάζω κατακρίναι. Ει δε αύτη ευσεβής και ορθόδοξος ομολογείται πως εγώ καταδίκης άξιος;»  

(Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός)

Είναι κάποιοι που ισχυρίζονται, ότι: «Ο πατήρ Μάξιμος και το βιβλίο του "Ο Αντίχριστος Ήλθεν 1983, 2013" έχουν καταδικαστεί από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος», προκειμένου να αποδείξουν, ότι όλα αυτά που λέγω, σχετικά με τον Αντίχριστον και την Δευτέρα Παρουσία δεν είναι ορθά, δεν ισχύουν και ότι δεν πρέπει οι πιστοί να τους δίνουν καμμία σημασία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Κατ’ αρχάς να πούμε, ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (Δ.Ι.Σ) ουδέποτε κατεδίκασε την ταπεινότητά μου ως κακόδοξο ή ως αιρετικό, αφού για να το πράξει θα έπρεπε πρωτίστως, να με καλέσει προς διάλογον και απολογίαν, ως ορίζουν οι θείοι και ιεροί Κανόνες, πράγμα το οποίον βεβαίως, ουδέποτε έχει συμβεί.

Ούτε όμως, όπως φαίνεται, πρόκειται να με καλέσουν ποτέ, αφού όπως αποδεικνύεται και όπως πολύ καλά γνωρίζω, δεν έχουν ούτε το θάρρος, ούτε και το σθένος να με αντιμετωπίσουν προσωπικά, αλλά ούτε και την βούληση.

Γι’ αυτό, ό,τι και εάν έχουν πράξει μέχρι τώρα, και ό,τι και εάν πράξουν στο μέλλον, ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ, θα γίνουν όλα, απόντος εμού. Εκτός, εάν δεν μπορέσουν, κάποια στιγμή, να κάνουν διαφορετικά και λάβουν τέτοια εντολή από τους εντολοδότες τους, όταν βέβαια θα έλθει η ώρα...

Σχετικά δε με την καταδίκη του βιβλίου μου, όπως θα δούμε παρακάτω, η Σύνοδος προέβη πράγματι σε καταδίκη του, χωρίς όμως να με καλέσει ποτέ προς διάλογον ή απολογία, ως ώφειλε, για να με «συμβουλεύσει» και «καλόπιστα» να μου υποδείξει το τυχόν «λάθος» μου, πριν προβεί στην όποια καταδικαστική της απόφαση.

Βέβαια, για τέτοιους «αρχιερείς» και για τέτοιες «ιερές» Συνόδους, που όπως αποδεικνύεται καθημερινά δεν έχουν, οι περισσότεροι εξ αυτών, ούτε ιερό ούτε και όσιο, όλα είναι δυνατά και πιθανά. Τα πάντα μπορεί να πράξουν, αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα, τους ιδιοτελείς σκοπούς και τους ισχυρούς εντολοδότες τους...

Όχι βέβαια ότι δια εμέ, θα είχε καμμία ουσιαστική σημασία εάν με κατεδίκαζον τέτοιου είδους «αρχιερείς» και Σύνοδοι. Ειλικρινά σας το λέγω, ότι αυτό για μένα θα ήταν μεγάλος τίτλος τιμής και αληθινό βραβείο, επί γης και εν ουρανοίς. Και μακάρι να το πράξουν.

Μήπως άλλωστε θα ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά, που θα δίκαζαν και θα κατεδίκαζαν αθώους για θέματα πίστεως, δικαιοσύνης και εκκλησιαστικών παραδόσεων;

Καταδίκη μεγάλων Αγίων
από "ιερές" Συνόδους της εποχής τους

Μήπως δεν έχουμε ανά τους αιώνας, πλήθος από άδικες αποφάσεις και καταδίκες, ακόμη και για μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας;

Ξεχνάμε τον Άγιον Ιωάννην τον Χρυσόστομον, που τον κατεδίκασε και τον καθαίρεσε μία ολόκληρη Σύνοδος από «Αγίους» Αρχιερείς στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε, καθηρημένος και μακριά από τον θρόνον του, στην εξορία;

Ξεχνάμε τον Άγιον Μάξιμον τον Ομολογητήν, που όχι μόνον τον κατεδίκασαν ως αιρετικόν όλα τα Πατριαρχεία, αλλά τον αναθεμάτισαν κιόλας και πέθανε μάλιστα, εξόριστος και αναθεματισμένος;

Ξεχνάμε τους Αγίους μας, Θεόδωρον Στουδίτην, Μέγαν Αθανάσιον, Μάρκον Ευγενικόν, Γρηγόριον Παλαμά, Αθανάσιον Πάριον, τους Κολλυβάδες και τόσους άλλους Αγίους;

Λέγει σχετικά ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, για τις Συνόδους της εποχής του, που προσπαθούσαν να τον καταδικάσουν ως αιρετικό:

«Οι αληθινές Συνοδοι κατεδίκαζον όλους αυτούς που δεν επείθοντο στην εκκλησίαν, αλλά είχαν κάποια διαφορετική δόξα και πιστεύω, από Αυτήν  και ταυτόχρονα αγωνιζόντουσαν, το πιστεύω τους αυτό,  να το κηρύξουν και να το διαδώσουν και σε  άλλους. Δια τούτο και αιρετικούς καλούσαν αυτούς και κατεδίκαζον πρώτα την αίρεση τους και έπειτα αυτούς που την υποστήριζαν.

Εγώ όμως δεν κηρύττω δική μου δόξα, ούτε  εκαινοτόμησα σε κάτι, ούτε υπερασπίζομαι ξένα και νόθα δόγματα, αλλά τηρώ τον εαυτόν μου εις την καθαρή και γνήσια δόξα την οποία παρέλαβε και κατέχει η Εκκλησία του Χριστού... Πως λοιπόν θα καταδικαστώ σε δίκη, την οποίαν οι αιρετικοί κατεδικάζοντο; Πρέπει πρώτα να καταδικάσετε την δόξαν την οποία πιστευω και κηρύττω. Εάν δε αυτή ομολογείται και είναι ευσεβής και ορθόδοξος, πως εγώ είμαι άξιος καταδίκης;». ^[569]

Εάν λοιπόν, τόσους και τόσους Αγίους κατεδίκασαν, καθήρεσαν, αφόρισαν και αναθεμάτισαν αδίκως ανά τους αιώνας, τότε εμείς οι πραγματικά ανάξιοι και αμαρτωλοί, θα γλυτώσουμε;

Και εάν τόσοι και τόσοι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Αρχιερείς, Τοπικές και «Οικουμενικές» Σύνοδοι στο παρελθόν υπήρξαν «ληστρικές», (=πειρατικές) και είχαν άδικο, έκαναν λάθος, ενήργησαν με ιδιοτέλεια, με σκοπιμότητα, με φθόνο, κακία, μίσος κ.λ.π., γιατί να μην μπορεί να συμβεί το ίδιο και με τους σημερινούς «αρχιερείς», και με την σημερινή «ιερά» Σύνοδο;

Μήπως, επειδή τότε υπήρχε λειψανδρία από «μεγάλα» πνευματικά αναστήματα, ενώ σήμερα δεν υπάρχει και ως εκ τούτου οι σημερινοί, δεν θα μπορούσαν να κάνουν ποτέ τα λάθη που έπραξαν κάποτε οι ληστρικές εκείνες σύνοδοι του παρελθόντος; Ίσως...

Σε τι διαφέρουν λοιπόν, αυτοί οι σύγχρονοι, από τους τότε «αρχιερείς»;

Σε τίποτε.

Ή μάλλον σε πολλά, αφού οι σημερινοί έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους τότε «αρχιερείς» στην πλάνη, στην αίρεση, στην κακία και στην αμαρτία.

Λέγει πολύ εύστοχα, για τους Αρχιερείς της εποχής του και τις Συνόδους που έκαναν, ο Άγιος και Ομολογητής Θεόδωρος Στουδίτης: 

«Σύνοδος λοιπόν, δέσποτα, δεν είναι όταν απλά συγκεντρώνονται ιεράρχες και ιερείς, έστω και αν είναι πολλοί. Γιατί λέγει η Γραφή ότι, “είναι προτιμότερος ένας που εκτελεί το θέλημα του Κυρίου, παρά δέκα χιλιάδες που το παραβαίνουν” (Σοφ. Σειρ. ιστ’, 3).  Αλλά η τήρηση των κανόνων να γίνεται με ειρήνη στο όνομα του Κυρίου, και το “δέσιμο και το λύσιμο” να γίνεται όχι στην τύχη, αλλά όπως φαίνεται καλό στην αλήθεια και στον κανόνα και στον γνώμονα της ακρίβειας. Η να αποδείξουν λοιπόν, αυτοί που συνήλθαν, ότι το έκαναν αυτό, και θα είμαστε και εμείς μαζί τους, η, εάν δεν το αποδείξουν, να αποβάλουν τον ανάξιο από την Εκκλησία, για να μη παραδοθεί στις επερχόμενες γενεές ως κατηγορία εναντίον τους. “Γιατί ο λόγος του Θεού είναι τέτοιος από τη φύση του που δεν δένεται” (Β’, Τιμ. β’, 9), και σε κανένα ιεράρχη δεν δόθηκε εξουσία να παραβαίνει τους κανόνες, παρά μόνο να συμβαδίζει με τα δόγματα και να ακολουθεί τους προηγουμένους...

Δεν επιτρέπεται, δεν επιτρέπεται, δέσποτά μου, ούτε η δική μας εκκλησία, ούτε άλλη να κάνει κάτι αντίθετα προς τους νόμους και τους κανόνες που υπάρχουν. Γιατί, αν αυτό επιτραπεί, είναι μάταιο το Ευαγγέλιο, μάταιοι και οι κανόνες. Ο καθένας δηλαδή κατά το διάστημα της δικής του αρχιερωσύνης, επειδή του επιτρέπεται να ενεργεί όπως νομίζει μαζί μ’ αυτούς που συμφωνούν μαζί του, πρέπει να είναι νέος ευαγγελιστής, άλλος απόστολος, άλλος νομοθέτης; Αλλά κατά κανένα τρόπο. Γιατί έχουμε εντολή από τον ίδιο τον απόστολο (Γαλ. α’, 8), εκτός από αυτό που παραλάβαμε, και εκτός από αυτό που ορίζουν οι κανόνες των κατά καιρούς συνόδων, οικουμενικών και τοπικών, εάν κανείς διδάσκει η μας διατάζει να κάνουμε, να τον θεωρούμε απαράδεκτον, και να μη τον συγκαταλέγουμε ανάμεσα στον κλήρο των αγίων». ^[570]

 Η μίμηση των Αγίων

Βέβαια, έρχονται πάλι κάποιοι δοκησίσοφοι και λένε με στόμφο και πονηρία!

«Τολμάς εσύ, να συγκρίνεις τον εαυτόν σου με τους Αγίους; Άλλο οι Άγιοι και άλλο εσύ. Οι Άγιοι ήταν Άγιοι. Εσύ τι σχέση έχεις με τους Αγίους, ένας αμαρτωλός και καταφρονημένος Μοναχός; Έχεις μεγάλο εγωϊσμό και οίηση...»!

Τι να πω! Πραγματικά στέκομαι άναυδος μπροστά σε όλες αυτές τις «εξυπνάδες» και κουτοπονηριές, όλων αυτών των πονηρών και αδαών ανθρώπων!

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το θράσος, την αναίδεια, αλλά και το σκεπτικό όλων αυτών των ανθρώπων, εάν βέβαια πρόκειται για πιστούς και όχι για πολέμιους της Πίστεώς μας και του Χριστού.

Αλλά όμως, όπως λέγει ο Προφήτης, αλλοίμονον σε όσους μιλάνε και γράφουν με πονηρία και διαστρέφουν την αλήθεια.

«Ουαί τοις γράφουσι πονηρίαν... Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν». ^[571]

Βέβαια, το «σπουδαίο» τους αυτό επιχείρημα είναι πολύ συχνό, αφού κάθε φορά που προκύπτει κάποιο εκκλησιαστικό θέμα και φέρει κανείς ένα αγιοπατερικό ή αγιογραφικό επιχείρημα, για να τους αποδείξει ότι έχουν άδικο σε αυτό που λένε και υποστηρίζουν, αυτοί, όχι μόνον δεν δέχονται την αλήθεια, αλλά και τον κατηγορούν, είτε ως εγωϊστή και υπερήφανο, επειδή τολμά να φέρνει ως παράδειγμα προς μίμηση κάποιον Άγιο, που έπραξε ακριβώς τα αντίθετα που λένε αυτοί, είτε (ισχυρίζονται), ότι λέγοντας όλα αυτά, είναι σαν να συγκρίνει κανείς τον εαυτόν του με τον τάδε  Άγιο, το οποίον πάλιν από μόνο του, είναι εγωϊστικό και αδιανόητον.(!)

Δεν καταλαβαίνω, ειλικρινά.

Γιατί δηλαδή, εάν φέρει κανείς κάποιον Άγιον ως παράδειγμα, σε ένα θέμα που προκύπτει και μας ενδιαφέρει άμεσα, για να δούμε τι πρέπει να πράξουμε και εμείς, θα πρέπει ταυτόχρονα και να συγκρίνεται μαζί του;

Εάν δηλαδή εμείς, σε κάποιο ζήτημα που μας απασχολεί, όπως π.χ. τι πρέπει να κάνει ένας πιστός ή ένας κληρικός σε περίπτωση που ο ποιμένας του γίνει αιρετικός και κηρύττει «γυμνή τη κεφαλή» αίρεση, φέρουμε ως παράδειγμα κάποιον Άγιον, τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη π.χ., για να δούμε τι έπραξε εκείνος κατά την διάρκεια της ζωής του: Πολέμησε τους αιρετικούς; Είχε πνευματική επικοινωνία μαζί τους; Μνημόνευε τον αιρετικό επίσκοπό του, όσο ευρισκόταν στην αίρεση; Και άλλα παρόμοια, γιατί θα πρέπει όπως δήποτε, να συγκριθούμε μαζί του;

Απλώς, τον έχουμε ως ασφαλή οδηγό, για να μιμηθούμε κι εμείς τον τρόπο του σε ανάλογη περίπτωση.

Που είναι το μεμπτό δηλαδή;

Εάν δεν έχουμε καθοδηγητές την ζωή και την πίστη των Αγίων μας, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, έδιναν και το ίδιο τους το αίμα για να μην νοθευτεί η πίστις του Χριστού, τότε ποιά πρέπει να είναι τα κριτήριά μας για να αποφεύγουμε την πλάνη; Μήπως ο βίος και το παράδειγμα των συγχρόνων ιεραρχών;

Υπάρχει κανείς σήμερα, που να πιστεύει πραγματικά κάτι τέτοιο;

Και εάν εμείς προσπαθώντας να μιμηθούμε τους Αγίους και φέρνοντάς τους ως παραδείγματα στην ζωή μας, αμαρτάνουμε ή κάνουμε κάτι κακό, τότε όσοι δεν το πράττουν αυτό τι κάνουν;

Έλεγε σε παρόμοια περίπτωση ο Άγιος Μάξιμος ο Όμολογητής, στους τότε αιρετικούς κληρικούς της εποχής του, όταν τον κατηγορούσαν ότι με αυτά που έλεγε και υποστήριζε «έσχιζε» την Εκκλησία του Χριστού.

«Εάν αυτός που λέγει και χρησιμοποιεί  λόγια των Αγίων Γραφών και των Αγίων Πατέρων σχίζει την εκκλησία, τότε τι κάνει στην εκκλησία αυτός ο οποίος αναιρεί τα δόγματα των Αγίων και της Γραφής, χωρίς τα οποία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει η Εκκλησία του Χριστού;» ^[572]

Σημειωτέον μάλιστα ότι όλοι αυτοί, επειδή ευρίσκοντο μέσα στην τότε επίσημη «εκκλησία» μαζί με όλους τους Αρχιερείς και ιερείς της εποχής εκείνης, και κάτω βέβαια από την προστασία του Αυτοκράτορα, νόμιζαν ότι ήταν και «ορθόδοξοι» και ότι ευρίσκοντο και μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Κάθε άλλο όμως όπως απεδείχθη από την  εκκλησιαστική ιστορία και από την ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία τους κατεδίκασε και τους αναθεμάτισε ως αιρετικούς.

Όταν προκύπτει λοιπόν, ένα θέμα εκκλησιαστικής φύσεως, που θα πρέπει να ανατρέχουμε όλοι οι πιστοί, για να δούμε τι πρέπει να πράξουμε, εάν όχι στην Αγία Γραφή που είναι θεόπνευστη και στους Αγίους Πατέρες μας;

«Πάσα Γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος», ^[573] λέγει ο Απόστολος Παύλος.

«Όποιος ερευνά με φόβο Θεού τα της Γραφής και μόνο για τη θεία δόξα... «θα βρει τα πάντα εμπρός του» (Παρμ. η’, 9) σύμφωνα με το λόγο της σοφίας και δε θα βρεθεί κανένα εμπόδιο για την άψογη πορεία της διανοίας προς τα θεία», ^[574] αναφέρει ο Άγιος  Μάξιμος.

«Και αν καμμίαν φορά ομιλήσωσι λόγον της Γραφής, κατ’ άλλον τρόπον να μην τον εξηγούσι, πάρεξ καθώς τον εξήγησαν εις τα συγγράμματά των οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι∙ και περισσότερον να σπουδάζουν να ευδοκιμούν εις το να διδάσκουν τα των θ. Πατέρων, η εις το να συνθέτουν λόγους εδικούς των, μήπως μεταχειριζόμενοι νοήματα εδικά των και μη δυνάμενοι μερικαίς φοραίς να τα νοούν καλώς, εκπέσωσι από το πρέπον και την αλήθειαν», ορίζει και νομοθετεί η ΣΤ’ Οἰκουμενική Σύνοδος. ^[575]

Ποιούς θέλουν δηλαδή όλοι αυτοί, να ακολουθούμε και να μιμούμεθα;

Μήπως αυτούς τους ίδιους ή μήπως τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους;

Γιατί η Γραφή άλλα μας λέγει: «Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν. αλλ  ἤ εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός». ^[576]

Στο Απολυτίκιον του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού ψάλλομεν:

«Θείας πίστεως διδασκαλία κατεκόσμησας την Εκκλησίαν ζηλωτής των αποστόλων γενόμενος συ γαρ τη θεία αγάπη πτερούμενος Ευαγγελίου τον λόγον διέσπειρας. Κοσμά ένδοξε Χριστόν τον Θεόν ικεέτευε δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος».

Και η Εκκλησία μας, τι λέγει για την τιμή ενός Αγίου; «Τιμή Αγίου μίμησις αυτού».

Αλλά και ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει:

«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού». ^[577]

Ακούτε τι μας προτρέπει εδώ ο Απόστολος; Να γίνουμε μιμητές του. Δηλαδή, να του ομοιάσουμε. Να τον μιμηθούμε σε ο,τι έκανε εκείνος, όπως άλλωστε και αυτός, προσπαθούσε να μιμηθεί τον Χριστόν.

Εάν λοιπόν οι Άγιοί μας, μας προτρέπουν να τους μιμηθούμε, ποιός είναι εκείνος που τολμά να πει κάτι διαφορετικό;

Και εν τοιαύτη περιπτώσει, πως θα μπορέσουμε να το πράξουμε αυτό, αφού σύμφωνα με όλους αυτούς, κάθε φορά που προσπαθεί κάποιος κοινός θνητός να ομοιάσει σε κάποιον Άγιο ή να τον μιμηθεί σε κάποιον λόγο, πράξη η ενέργεια του, έρχονται αυτοί και μας λένε, ότι αυτό που λέμε η προσπαθούμε να κάνουμε είναι εγωϊστικό, εωσφορικό ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο;

Αλλά, εάν εμείς παρόλα αυτά, δεν πρέπει ή δεν μπορούμε να πράττουμε και να λέμε ο,τι έλεγαν ή έπρατταν οι Άγιοί μας, γιατί συγκρινόμενοι μαζί τους είμαστε ένα τίποτε και εάν το πράξουμε αμαρτάνουμε ή πέφτουμε σε υπερηφάνεια, τότε μήπως μπορεί να μας απαντήσει κάποιος απ΄ όλους αυτούς, τους μεγάλους «σοφούς», γιατί μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος σε κάτι τέτοιο;

Και εάν είναι έτσι τα πράγματα, τότε εκείνος, πως συγκρίνει τον εαυτόν του με τον Θεάνθρωπον Ιησούν Χριστόν, λέγοντας ότι είναι μιμητής του Χριστού;

Μπορεί άραγε, ακόμη και ένας Απόστολος Παύλος, όσο ψηλά πνευματικά και εάν ευρισκόταν, να συγκριθεί σε ό,τι δήποτε με τον Κύριόν μας; Φυσικά και όχι.

Άρα, γιατί το κάνει ο ίδιος και γιατί προτρέπει και εμάς;

Γιατί ακριβώς, όχι μόνον δεν απαγορεύεται, αλλά αντιθέτως, είναι θεάρεστον και ευλογημένον, αφού αυτός είναι και ο σκοπός του κάθε ανθρώπου, να φθάσει στην αγιότητα, την κατά χάρη θέωση και στο καθ΄ομοίωση. «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι».. ^[578]

Τώρα, το κατά πόσον εμείς, μετά την προσπάθεια μας να μιμηθούμε κάποιον άγιο ή τον Κύριόν μας, φρονούμε ταπεινά ή υψηλά, αυτό είναι ένα άλλο θέμα και έχει να κάνει με τον καθένα μας ξεχωριστά, και με το κατά πόσο πράγματι, είναι ταπεινός ή όχι κάποιος.

Έτερον εκάτερον όμως αυτό.

Γιατί λοιπόν, δεν μπορούμε η δεν επιτρέπεται να μιμούμεθα τους Αγίους μας η ακόμη και τον Κύριόν μας;

Η δήθεν καταδίκη μου από την Ιερά Σύνοδο

Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας, μετά απ’ όλα τα παραπάνω αυτονόητα που αναγκαστήκαμε να θίξουμε, που όμως έπρεπε να διευκρινιστούν, για ορισμένους που αγνοούν τους λόγους του ευαγγελίου και των αγίων μας, και προβάλλουν τις ενστάσεις και τα επιχειρήματά τους.

Έτσι λοιπόν, για το θέμα της καταδίκης μου από την Δ.Ι.Σ, η πραγματικότητα είναι ότι μπορεί να μην κατεδίκασαν ΑΚΟΜΗ την ταπεινότητά μου, ούτε και να έκαναν πράξη ΑΚΟΜΗ την απειλή τους ότι θα με αφορίσουν, εάν δεν αποσύρω το βιβλίον μου και  δεν μετανοήσω, κατεδίκασαν όμως, πράγματι, στις 12/12/2007 ως «κακόδοξο» το Βιβλίον μου «Ο Αντίχριστος Ήλθεν 1983, 2013», χωρίς βέβαια να τηρήσουν την νόμιμον και κανονικήν διαδικασίαν, καλώντας με προς διάλογο και απολογία, όπως ορίζουν οι θείοι και Ιεροί Κανόνες, και χωρίς να παρουσιάσουν έστω και ΜΙΑ μόνον απόδειξη η κάποιο στοιχείο, για τον ισχυρισμόν τους αυτόν.

Αλλά ακόμη και αυτή τους, την άδικη και αστήρικτη απόφαση, την πήραν, όχι επειδή είχαν πράγματι ασχοληθεί με το βιβλίον μου και είδαν μέσα τις δήθεν κακοδοξίες του, ούτε γιατί ήθελαν να προφυλάξουν το ποίμνιό τους από τις δήθεν πλάνες και κακοδοξίες μου. Αυτό έλειπε! Εδώ οι ίδιοι καταπατούν καθημερινά, αμέτρητους ιερούς κανόνας και πλήθος ιερών Παραδόσεων της Εκκλησίας μας, διδάσκουν σωρεία πλανών και αιρέσεων, συμπροσεύχονται και συγχρωτίζονται με όλη την πανσπερμία των αιρετικών και παρ’ όλα αυτά, δεν νοιάζονται για τίποτε και θα τους απασχολούσε η προστασία του ποιμνίου τους, από τις δήθεν κακοδοξίες του βιβλίου που έγραψε ο πατήρ Μάξιμος;

Αλλά το έπραξαν, κινούμενοι από εκδίκηση και εμπάθεια προς εμέ, επειδή λίγες ώρες πριν (στη μία η ώρα το πρωΐ, της 12ης Δεκεμβρίου του 2007), η τηλεόραση έδειχνε, σκόπιμα, μία δήλωσή μου, που έλεγε ότι στις ημέρες μας, δυστυχώς, δύσκολα γίνεται κανείς αρχιερεύς, εάν δεν πληρώσει, δεν είναι ανήθικος και εάν δεν τον «κρατάνε στο χέρι» από κάτι, ο,τι δήποτε, προκειμένου να μην ομιλεί όταν πρέπει και να τον ελέγχουν, ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Ο νοών νοείτω... Εξαιρέσεις βέβαια, τόνισα και τότε, πάντοτε υπάρχουν.

Ας δούμε όμως τα πράγματα με την σειρά.

Όσο και εάν φαίνεται περίεργο η παράξενο, όχι μόνον δεν ενδιαφέρθηκε η δεν ενήργησε πρώτη η «ιερά» Σύνοδος, όσον αφορά εμέ και το βιβλίον μου, αλλά αντιθέτως, η ταπεινότης μου ήταν εκείνη που ενήργησε πρώτη, αποστέλλοντας την από 26.2.07 επίσημη επιστολή μου προς την Δ.Ι.Σ., η οποία έχει λάβει τον υπ. αριθμ. πρωτ. 1222/22/-3-07 (Βλέπε πρωτότυπο σχετικό έγγραφο εδώ), πιέζοντάς την έμμεσα να λάβει θέση θετική η αρνητική, δια εμέ και το βιβλίον μου, «Ο Αντίχριστος Ήλθεν 1983, 2013».

Έγραφα λοιπόν, από τον Φεβρουάριον του 2007 στην Δ.Ι.Σ.:

Προς

την Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ιωάννου Γενναδίου 14 - 115 21 Αθήναι                             

       26.2.2007

Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε και Σεβαστοί Συνοδικοί Αρχιερείς,

την ευχή Σας.

Χάριτι Θεού, και με τας ευχάς και ευλογίας του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μου, αειμνήστου Μητροπολίτου Κορίνθου κυρού Παντελεήμονος Καρανικόλα, εκυκλοφόρησα προ ενός έτους το νέον μου βιβλίον με τίτλον "Ο Αντίχριστος Ήλθεν 1983, 2013" καρπός εικοσαετούς μελέτης και εμβριθούς ερεύνης, το οποίον και απέστειλα αμέσως εις τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ.κ. Χριστόδουλον, εις όλους τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς της Εκκλησίας μας, καθώς και εις τα τέσσαρα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία.

Κατόπιν αυτού, εδέχθην πλήθος συγχαρητηρίων επιστολών, οι οποίες  περιείχον εγκωμιαστικά και θετικά σχόλια, δια το ταπεινόν μου πόνημα, αλλά και δια την ελαχιστότητά μου.

Παρά ταύτα όμως, με αφορμή το θέμα της ως άνω μελέτης μου, πληροφορήθηκα πρόσφατα, ότι έχουν προκύψει ορισμένες διχογνωμίες, μεταξύ θεολόγων κυρίως, οι οποίες ενδέχεται να δημιουργήσουν σύγχυση εις τον πιστόν λαόν του Θεού.

Δια τούτο, παρακαλώ θερμώς και υιϊκώς, την Διαρκή και Ιερά Σύνοδον της Εκκλησίας μας, όπως ευαρεστηθεί και ασχοληθεί με το τόσο σοβαρό και καίριο θέμα, που διαλαμβάνεται εις το ταπεινόν μου πόνημα και αποφανθεί  τεκμηριωμένα και εμπεριστατωμένα, ώστε να λάμψη η αλήθεια επί του θέματος.

Μετά βαθυτάτου Σεβασμού

Ασπαζόμενος την Υμετέραν Δεξιάν

Ο Καθηγούμενος

π. Μάξιμος Μοναχός

Έκτοτε, πέρασε σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος, χωρίς να λάβω καμμία απάντηση, θετική ή αρνητική, από την Δ.Ι.Σ.

Σημειωτέον, ότι όλο αυτό το διάστημα το βιβλίον μου κυκλοφορούσε ελεύθερα σε όλα τα βιβλιοπωλεία, διαφημιζόταν στην τηλεόραση, έκανα δεκάδες σχετικές εκπομπές, παρουσιαζόμουν ως προσκεκλημένος σε μεγάλα Κανάλια για το θέμα αυτό, και άλλα πολλά. Γεγονός που δείχνει ότι εάν πράγματι τους ενδιέφερε ουσιαστικά, ή εάν πράγματι μπορούσαν να αντικρούσουν το βιβλίον, έπρεπε να το είχαν πράξει, όχι μόνον αμέσως μετά την επιστολήν μου αυτήν, αλλά νωρίτερα, αμέσως μόλις τους το απέστειλα, σε όλους ανεξαιρέτως (έχω τις αποδείξεις εις τας χείρας μου), από το Πάσχα του 2006 που κυκλοφόρησε.

Και ενώ λοιπόν πέρασε όλο το 2006, χωρίς να πει ή να γράψει κανείς το παραμικρό αρνητικό, χωρίς να κινηθεί φύλλο, όπως λέει ο λαός μας, ενώ πέρασε και όλο το 2007 μετά που κατέθεσα την ανωτέρω επιστολή, όπου και πάλιν τους προέτρεπα να ασχοληθούν, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να είναι αναπολόγητοι, και στον ευσεβή πιστό λαόν αλλά και στον Θεόν, ξαφνικά, στις 12 Δεκεμβρίου του 2007, στις 12 περίπου το μεσημέρι, βγαίνει ένα Δελτίο Τύπου από την Δ.Ι.Σ το οποίο έγραφε τα εξής:

«Συνήλθε σήμερα Τετάρτη 12.12.2007, στην τρίτη Συνεδρία Της για το μήνα Δεκέμβριο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος της 151ης Συνοδικής Περιόδου, του Μακαριωτάτου Προέδρου, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστοδούλου απουσιάζοντος, προεδρεύοντος δε του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Προκοπίου.

Κατά την σημερινή Συνεδρία η Δ.Ι.Σ....  κατόπιν σχετικών Γνωμοδοτήσεων των Συνοδικών Επιτροπών Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων και επί των Αιρέσεων, σχετικά με το εκδοθέν βιβλίο του φερομένου ως μοναχού κ. Μαξίμου Βαρβαρή, με τον τίτλο: «Ο Αντίχριστος ήλθεν 1983-2013», ενημερώνει ότι το εν λόγω βιβλίο γέμει κακοδοξιών, δεν εκφράζει την Ορθόδοξη Θεολογία και Πίστη και συνιστά στους πιστούς να είναι προσεκτικοί σε κείμενα και λόγους που δεν στηρίζονται στην Αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας μας. Επί των κανονικών προβλημάτων σχετικά με την αποπομπή του ανωτέρω από την Ιερά Μητρόπολη Κορίνθου, η Δ.Ι.Σ. απεφάνθη ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορίνθου κ. Διονύσιος ορθώς έπραξε».
(Βλέπε πρωτότυπο σχετικό έγγραφο εδώ...)

Ω, της μεγάλης «συμπτώσεως»!  Ω, της απίστευτης «συγκυρίας»!

Προσέξτε! Στις 11 Δεκεμβρίου του 2007 το βράδυ γύρω στις 11, ξεκίνησε η εκπομπή «ΑΘΕΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» στον Τηλεοπτικόν Σταθμόν ALTER, που είχε θέμα την δίωξη της ταπεινότητός μου από τον Δεσπότην Κορίνθου κ. Μάνταλον, ο οποίος μάλλον θα  υποκίνησε και όλη αυτή την στημένη εκπομπή εναντίον μου.

Στις 01:30 το πρωί της 12ης Δεκεμβρίου του 2007, παρουσίασαν την παλαιότερη δήλωσή μου σχετικά με το πως γίνεται σήμερα κάποιος αρχιερεύς και τα όσα ήδη ανέφερα παραπάνω, και ω του θαύματος!!!

Μετά από λίγες μόνο ώρες, λιγότερες από δέκα, είχαν ήδη συνέλθει οι «Άγιοι Αρχιερείς», είχαν ήδη εξαντλήσει όλα τα θέματα της ημερησίας διατάξεως και ασχολήθηκαν και με το θέμα της ταπεινότητός μου και του βιβλίου μου! Η λέτε να ήμουνα από πριν, μέσα στα προκαθορισμένα θέματα της ημερησίας διατάξεως και απλώς να «έτυχε» να παίξει η εκπομπή αυτή και η δήλωσή μου αυτή, λίγες ώρες πριν την ίδια μέρα;

Μπορεί! Ποιός ξέρει! Τα συμπεράσματα δικά σας.

Ας έλθουμε όμως και στην ουσία του ανακοινωθέντος.

Το συγκεκριμένο Δελτίο Τύπου θίγει ταυτόχρονα, δύο διαφορετικά θέματα μεταξύ τους.

α) Ότι έχει δίκαιο ο νυν Δεσπότης Κορίνθου δια τα όσα έπραξε εις βάρος μου και ότι πράγματι δεν αποδεικνύεται από πουθενά ότι είμαι Μοναχός και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Κοσμά Κορινθίας. Και,

β) ότι το βιβλίον μου, περιέχει πολλές πλάνες και κακοδοξίες και θα πρέπει οι πιστοί να μην το διαβάζουν.

Όσον αφορά το πρώτον θέμα, απαντώ σε άλλο δημοσίευμα. (Όσοι θέλουν μπορούν να διαβάσουν εδώ...)

Εδώ, έχω να πω μόνον το εξής, το οποίον βέβαια ισχύει και για το δεύτερον θέμα, της καταδίκης του βιβλίου μου:

Πως είναι δυνατόν να ασχολούνται με ένα τόσον σοβαρόν θέμα (με το εάν είμαι ή όχι Μοναχός και Ηγούμενος), που αφορά καίρια και άμεσα το πρόσωπο, την τιμή, την υπόληψη, την προσωπικότητα, το έργον, και ολόκληρον την ζωήν ενός απλού Μοναχού και πιστού, ενός πνευματικού τους τέκνου, έστω και αμαρτωλού ή πλανεμένου, κατ’ αυτούς, ενός ζωντανού μέλους της Εκκλησίας και του σώματος του Χριστού μας, και να μην επιδεικνύουν την στοιχειώδη αγάπη, καλοσύνη, ανθρωπιά, δικαιοσύνη και ιεροκανονικότητα; Αλλά, να αφαιρούν και το στοιχειώδες δικαίωμα που έχει ο κάθε άνθρωπος επί της γης, ακόμη και ο μεγαλύτερος εγκληματίας, σύμφωνα όχι μόνον με τους νόμους του Θεού, «μη ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν μη ακούση παρ΄ αυτού πρότερον και γνω τι ποιεί;» ^[579] αλλά ακόμη και με τους ανθρώπινους νόμους, που είναι η γνώση και κοινοποίηση του συγκεκριμένου θέματος στον ενδιαφερόμενο, η επίσημη κλήτευσή του, η γνώση του κατηγορητήριου, η εξέταση μαρτύρων και στοιχείων, και κυρίως, το αναφαίρετον δικαίωμα της απολογίας του «κατηγορουμένου»;

Πως είναι ποτέ δυνατόν, χωρίς να έχει συμβεί ΠΟΤΕ τίποτε, μα τίποτε απ  ὅλα αυτά, ούτε από τον Δεσπότη Κορίνθου τον κ. Μάνταλον, αλλά ούτε και από την Ιερά Σύνοδον, να συνεδριάζουν (αν συνεδρίασαν κιόλας, γιατί απ  ό,τι πληροφορήθηκα από αξιόπιστες πηγές, εκ των έσω, ούτε αυτό έκαναν), να με δικάζουν και να με καταδικάζουν ερήμην, χωρίς να γνωρίζω απολύτως τίποτε και χωρίς καν να είμαι πουθενά παρών; 

Απίστευτο; Και όμως αληθινό!!!

Και μετά ομιλούμε μόνο για, πολιτική Χούντα και δικτατορία!

Εδώ να δείτε, στυγνή εκκλησιαστική ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ και ΔΕΣΠΟΤΟΚΡΑΤΙΑ!  Εδώ να δείτε, απόλυτη εφαρμογή του «ΑΠΟΦΑΣΙΖΩΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΖΩΜΕΝ».

Και αυτό δυστυχώς, συμβαίνει μέσα στην «εκκλησία» του Χριστού και σε ανθρώπους που έχουν το ύψιστο αξίωμα της αρχιερωσύνης και είναι, όπως ομολογούν και οι ίδιοι, «εις τύπον και εις τόπον Χριστού».

Σκεφθείτε και να μην ήταν εις «τύπον Χριστού» τι άλλο θα έπρατταν ακόμη... Αλλοίμονόν μας...

Είχε άραγε άδικο ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος που έλεγε, ότι:

 «Τίποτε άλλο δεν φοβήθηκα περισσότερο στην ζωήν μου από τους Επισκόπους»;...

Η δήθεν καταδίκη του βιβλίου μου

Όσον αφορά τώρα το θέμα του βιβλίου μου.

Όπως είδαμε, το Δελτίο Τύπου της Δ.Ι.Σ, το μόνον που κάνει είναι να αποφαίνεται «εκ καθέδρας», ότι το βιβλίον της ταπεινότητός μου «γέμει κακοδοξιών».

Ναι! Αλλά ποιές, όμως, είναι αυτές οι «κακοδοξίες» και γιατί είναι «κακοδοξίες» δεν μας λέει, ούτε ενημερώνει τους πιστούς, όπως οφείλει να πράξει και όπως λένε οι Πατέρες μας.

«Παν ρήμα και πράγμα πιστούσθαι δει τη μαρτυρία της Θεοπνεύστου Γραφής προς πληροφόρησιν μεν των ευσεβών καταισχύνην δε των πονηρών». (Μέγας Βασίλειος) Και,

«Το γαρ επιτιμάν μόνον, ράστον· και του βουλομένου παντός ως αναγινώσκεις. Το δε αντισάγειν την εαυτού γνώμην δια μαρτυρίας της θεοπνεύστης Γραφής, ανδρός όντως υγιούς και νουν έχοντος». ^[580]

Το να λέει λοιπόν κανείς ο,τι θέλει, είναι πολύ εύκολο. Το να αποδεικνύει όμως τα λεγόμενά του, δεν είναι εύκολο και ιδιαίτερα όταν έχει άδικο.

Αλλά, αφού όπως γράφουν, οι «κακοδοξίες» αυτές είναι τόσες πολλές, γιατί δεν αναφέρουν ΟΥΤΕ ΜΙΑ, έτσι, ενδεικτικά και επιγραμματικά; Γιατί, άρα γε;

Μήπως γιατί δεν πρόλαβαν, επειδή δεν είχαν τον απαιτούμενο χρόνο από το Πάσχα του 2006, που τους απέστειλα το εν λόγω βιβλίον ή και από τον Φεβρουάριο του 2007, που τους κατέθεσα την ανωτέρω επιστολήν μου; (!)

Η μήπως, γιατί δεν είχαν τους κατάλληλους ανθρώπους και τις επιτροπές, για να ασχοληθούν με τα θέματα αυτά;

Η μήπως, γιατί δεν υπάρχει καμμία κακοδοξία και πλάνη μέσα στο βιβλίο μου, αφού περιλαμβάνει τουλάχιστον 1.000 παραπομπές μέσα από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας και ο,τι μα ο,τι έχω γράψει και καταθέσει μέσα σ αὐτό, στηρίζεται επάνω σε Αγιογραφικά και Αγιοπατερικά κείμενα, θέσεις και απόψεις;

Αλλά, παρ’ όλα αυτά, έπρεπε όπως δήποτε να με καταδικάσουν εκείνη την ημέρα, αφ ἑνός μεν, για να με εκδικηθούν άμεσα, για τα όσα είπα το προηγούμενο βράδυ, και αφ’ ετέρου, για να βγάλουν τα απωθημένα όλων των προηγουμένων ετών, επειδή  όλα αυτά τα χρόνια στεκόμουν, πάντοτε, εμπόδιο σε πολλές ενέργειες, πράξεις και αποφάσεις τους.

Πως να έλεγαν λοιπόν, ότι το τάδε πράγμα που ισχυρίζεται ο πατήρ Μάξιμος είναι κακόδοξο και πλανεμένο, αφού έβλεπαν ότι δεν το έχει πει ο πατήρ Μάξιμος, αλλά η Γραφή και οι Πατέρες μας και απλώς ο πατήρ Μάξιμος, το επαναλαμβάνει και το καταγράφει;

Δεν «μπορούσαν», θα «εκτίθεντο» στους πιστούς. Εάν το έπρατταν, αυτό θα ήταν σαν να έλεγαν πλανεμένους και κακόδοξους όλους τους Αγίους μας, αλλά και την Αγία Γραφή. Γι’ αυτό δεν τόλμησαν μέχρι και σήμερα, αλλά ούτε και θα τολμήσουν!

Και έτσι, έβγαλαν μία απλή ανακοίνωση ολίγων σειρών, που απλώς, γενικά και αόριστα, μιλάει για κακοδοξίες και πλάνες και ξεμπέρδεψαν, νομίζουν...

Και βέβαια, για να μην προτρέξει κανείς και πει, ότι η Ανακοίνωση αυτή της Δ.Ι.Σ ήταν απλά ένα Δελτίο Τύπου και γι  αὐτό ήταν συνοπτικό και περιληπτικό, σας λέγω ότι, όχι μόνον αμέσως μετά, δεν εξέδωσαν και δεν κυκλοφόρησαν κανένα επίσημο κείμενο η έγγραφό τους που να αναλύει διεξοδικά το όλον θέμα, ως είχαν χρέος και καθήκον, επισημαίνοντας μία - μία τις δήθεν πλάνες και κακοδοξίες μου, και αναιρώντας τες με στοιχεία και ντοκουμέντα μέσα από την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες μας, αλλά μέχρι και σήμερα, Απρίλιος του 2011 δεν το έπραξαν, ως όφειλαν, παρ  ὅλες μου τις ενέργειες, προσπάθειες και Επιστολές που τους απέστειλα, όπως θα δείτε στο Β΄  Παράρτημα του βιβλίου μας. (Βλέπε Παράρτημα Β’ σελ. 588-595)

Το κωμικοτραγικόν δε, εκτός όλων των άλλων, είναι που με καλούν κιόλας να μετανοήσω για όλες αυτές τις «κακοδοξίες» μου, γιατί αλλιώς θα αναγκαστούν (οι καϋμένοι!) να με τιμωρήσουν με τον Μεγάλο ΑΦΟΡΙΣΜΟΝ, (Βλέπε ανωτέρω σύνδεσμον)  χωρίς όμως ούτε στο ίδιο αυτό έγγραφο, αλλά ούτε και σε κανένα άλλο μεταγενέστερο, να μου  αναφέρουν, τουλάχιστον επιγραμματικά, ποιές είναι αυτές οι «κακοδοξίες», αν όχι και να μου τις αποδείξουν κιόλας, προκειμένου να μπορέσω να ζητήσω συγγνώμη και να  μετανοήσω ειλικρινά γι’ αυτές!

Απίστευτα και όμως αληθινά!!!

Ίσως βέβαια τελικά, επειδή δεν θα μπορούν να βρουν κάτι άλλο, να ισχυριστούν ότι οι «κακοδοξίες» που αναφέρουν, έχουν να κάνουν με τις ημερομηνίες και τους προσδιορισμούς της γεννήσεως και εμφανίσεως του Αντιχρίστου, καθώς και της Δευτέρας Παρουσίας.

Και πάλιν όμως θα έχουν πρόβλημα, αφού αυτοί ομιλούν για πλήθος «κακοδοξιών», ενώ το θέμα των ημερομηνιών είναι ΕΝΑ.

Οι άλλες «κακοδοξίες» όμως, ποιές είναι; Θα μας πουν ποτέ;

Αλλά και εάν ακόμη σταθούμε στο ζήτημα των ημερομηνιών και πάλιν έχουν άδικο, αφού το θέμα αυτό, δεν είναι Δόγμα της Πίστεώς μας ούτως ώστε, όποιος πει κάτι διαφορετικό, να καθίσταται αμέσως κακόδοξος και αιρετικός.

Εκτός εάν υπάρχει και δεν το γνωρίζω, κάποιο Δόγμα της Πίστεώς μας που να λέγει, ότι η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει σε μία συγκεκριμένη και προκαθορισμένη από τον Θεόν ημερομηνία, η κάποιο άλλο Δόγμα, που να λέει ότι ο χρόνος της Δευτέρας Παρουσίας είναι τελείως άγνωστος και δεν επιτρέπεται σε κανέναν να ορίζει καμμία ημερομηνία, οπότε τότε, έχουν δίκαιο. Υπάρχει όμως τέτοιο Δόγμα; Φυσικά και ΟΧΙ.

Προσέξτε, μιλάμε για Δόγμα της Πίστεώς μας και όχι για κάποιο χωρίο της Αγίας Γραφής, που το ερμηνεύουμε εμείς και του δίνουμε την σημασία που θέλουμε, η που νομίζουμε, η που μας ταιριάζει κάθε φορά!

Δεν υπάρχει λοιπόν, κανένα τέτοιο Δόγμα.

Άρα υπό ποία λογική και με ποιά τεκμηρίωση, γίνεται κάποιος «αυθωρεί και παραχρήμα» κακόδοξος και αιρετικός, επειδή ορίζει κάποια ημερομηνία-χρονολογία;

Επειδή το λέτε εσείς; Επειδή έτσι πιστεύετε; Η επειδή έτσι σας εξυπηρετεί να αναμασάτε μία έκφραση το «ουδείς γνωρίζει» ως μία εύκολη λύση; 

Αλλά και εάν ακόμη χάριν της συζητήσεως, υποθέσουμε ότι πράγματι έτσι είναι, όπως τα λέτε και πιστεύετε, τότε μήπως μπορείτε να μας απαντήσετε, γιατί τόσοι και τόσοι Άγιοί μας, όπως: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Άγιος Νείλος ο Μυροβλήτης, Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής, Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Άγιος Μητροπολίτης Άρτης, Δαμασκηνός ο Στουδίτης και πλήθος άλλων Αγίων, ορίζουν ημερομηνίες, χρόνους, αιώνες και καιρούς και άλλα παρόμοια, για το πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία, όπως βλέπουμε με πλήθος στοιχεία μέσα στο βιβλίον "2018 το Τέλος του Κόσμου - Η Δευτέρα Παρουσία";

Και μήπως μπορείτε ακόμη να μας απαντήσετε, γιατί όλοι αυτοί οι Άγιοι, όχι μόνον δεν καταδικάστηκαν ΠΟΤΕ  από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ως κακόδοξοι και αιρετικοί, αλλά αγίασαν κιόλας και είναι επίσημοι και μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας και τους τιμάμαι καθ  ἔτος;

Μπορεί κάποιος «σοφός» εξ υμών να μας απαντήσει;

Δεν νομίζω, αλλά θα περιμένω!!!...

Για ποιά καταδίκη λοιπόν της ταπεινότητός μου η του βιβλίου μου, μιλάμε;  (*)

 (*) Τα ανωτέρω έχουν ληφθεί από το βιβλίο του π. Μαξίμου "2018 το Τέλος του Κόσμου - Η Δευτέρα Παρουσία" σελ. 439-454

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ: