ΠΕΡΙ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ  (ΜΕΡΟΣ Β’)

"Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις, επ’ εσχάτου των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν Υιώ, ον έθηκεν κληρονόμων πάντων..." (Εβρ. α’ 1)

Ο Γνωστικισμός ήτο μία σύνθεσις από στοιχεία ελληνικά, ανατολικά, ιουδαϊκά και χριστιανικά. Επειδή εμφανίστηκε ταυτοχρόνως σε διάφορες τοποθεσίες, δεν είναι εύκολο να προσδιορίσει κανείς τον αρχηγό, τον γενάρχη της ομάδος αυτής.

Ο Γνωστικισμός προσπαθούσε να συμβιβάσει την διδασκαλία της Πιστεως μας με τον ορθολογισμό και την ανθρώπινη γνώση, εξ ου και το όνομά του.

Η διδασκαλία του Γνωστικισμού αποτελείται από ένα κράμα μυθολογίας, και εθνικής θεολογίας των ελληνιστικών χρόνων που παρουσιάζει τον Δημιουργό Θεο σαν έναν κατώτερο Θεο, τον οποίον ταύτιζαν με τον Θεο της Παλαιάς Διαθήκης και που ονόμαζαν κακό Θεο· ο καλός Θεός, ήταν αυτός της Καινής Διαθήκης.

Ο Μαρκίων (ένας από τούς πιο γνωστούς και σημαντικούς υποστηρικτάς του Γνωστικισμού) ασπάστηκε την θεωρία αυτή περί υπάρξεως δύο αντίθετων θεών καλού και κακού, δημιούργησε δικό του "ευαγγέλιο" (πρόκειται για τον περίφημο κανόνα της Καινής Διαθήκης του Μαρκίωνα το 140 μ.Χ.) απορρίπτοντας εντελώς την Παλαιά Διαθήκη και επιλέγοντας κάποια από τα βιβλία της Καινής, προσθέτοντας δε πολλές δικές του καινοφανείς θεωρίες.

Άλλοι που πολέμησαν και απέρριψαν την Π.Δ. ήτο οι Μανιχαίοι οι οποίοι ήτο ένα μείγμα Χριστιανισμού, Βουδισμού, Ζωροαστρισμού και Γνωστικισμού.

Αρχηγός των Μανιχαίων ήτο ο Μανης (217-277 μ.Χ) εξ ου και Μανιχαίοι, ο οποίος απέρριπτε την Π.Δ. κυρίως εξ αιτίας του αντιεβραϊκού του πνεύματος, αλλά και επειδή πίστευε ότι ο θεός της Π.Δ. είναι "κακός θεός" και "κακός Δημιουργός" και είναι η αιτία και αρχή του κακού στη γη και στούς ανθρώπους.

Και οι μεν και οι δε βέβαια κατεδικάσθησαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως αιρετικοί.

Εις τούς νεωτέρους χρόνους πολέμιοι της Π.Δ. υπήρξαν οι άθεοι διαφωτιστές, με αρχηγό τον Βολταίρο, καθώς και διάφοροι Προτεστάντες Γερμανοί Θεολόγοι που και αυτοί στηριζόμενοι στην πεπερασμένη γνώσι τους και στον ορθολογισμό, αρνιόντουσαν την θείαν αποκάλυψιν.
Μεταξύ αυτών ο Φρ. Ντέλιτς (Friedrich Delitzsch 1850-1922) και ο Αδόλφος Χαρνακ (Αdolf von Harnack 1851-1930) καθηγητής πανεπιστημίου της ιστορικής θεολογίας, ο οποίος μάλιστα μεταξύ άλλων έλεγε ότι: "είναι αδιανόητο το ότι κρατάμε ακόμη σήμερα την Π.Δ.".

Λιγο δε μετά την άνοδο του Χίτλερ εις την εξουσίαν το 1933 ξεκίνησε ένας σφοδρός πόλεμος εναντίον της Π.Δ. Εις την αρχή βέβαια σιωπηλός, και αφανής, εις την συνέχεια δε δυνατός και απροκάλυπτος.
Ορισμένοι μάλιστα φανατικοί οπαδοί του επονομαζόμενοι "Γερμανοί Χριστιανοί" (Deutsche Christen) απεκόπησαν από την Προτεσταντικήν "Ευαγγελικήν Εκκλησίαν της Γερμανίας" ιδρύοντας δική τους "εκκλησία" απορρίπτοντας την Π.Δ. ως Εβραϊκό βιβλίο, κινούμενοι από καθαρά ρατσιστικά και αντισημιτικά κριτήρια.

Επίσης γύρω εις το 1945 ένας κουλτουριάρης Κομμουνιστής στρέφεται φανερά κατά της Π.Δ. δημοσιεύοντας διάφορα προσβλητικά και αρνητικά κείμενα, ξεσηκώνοντας κάποιες μικρές αντιδράσεις μια και δεν είχαν ιδιαίτερη απήχηση οι απόψεις και θέσεις του.

Αυτό που διαπιστώνουμε και βλέπουμε λοιπόν από τα ανωτέρω περιστατικά είναι ότι, τα κίνητρα και ελλατήρια των περισσοτέρων εξ αυτών ήταν και είναι κυρίως εθνικιστικά-φυλετικά-ρατσιστικά, κατά τα πρότυπα του εθνικοσοσιαλισμού του Χίτλερ.

Το "ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ" αυτό, ευτυχώς, ήτο ξένο εις την πατρίδα μας μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Δυστυχώς όμως τα τελευταία έτη και εδώ εις την Ελλάδα, εμφανίστηκαν τέτοια παρόμοια κρούσματα από κάποιους απαίδευτους και ημιμαθείς (η ημιμάθεια χείρον εστι της αμαθείας) ανθρώπους που πολλοί εξ αυτών είναι αδιάφοροι εις τα της Πίστεως και έχουν μεσάνυχτα εις τα θεολογικά· κυρίως όμως από ορισμένους που έχουν τελείως άλλες αντιλήψεις και θεωρίες, ξένες προς την Πίστη μας· που δεν είναι όχι μόνον Ορθόδοξοι, αλλά καν Χριστιανοί και που κάποιοι από αυτούς αυτοαποκαλούνται Ολυμπισταί, Ελληνολάτρες-Δωδεκαθεϊστές.
Αυτοί λοιπόν εκμεταλλευόμενοι τα εθνικά και πατριωτικά αισθήματα και συναισθήματα του Έλληνος, θέλησαν να μιμηθούν τούς ανωτέρω αιρετικούς και πολέμιους της Π.Δ. αναμασώντας τα επιχειρήματά τους, πολεμώντας και απορρίπτοντας είτε εν μέρει είτε εν συνόλω, είτε δια τον έναν λόγον είτε δια τον άλλον την Π.Δ.

Άρχισαν λοιπόν στην αρχή σιγά-σιγά και δειλά-δειλά και στην συνέχεια πιο άφοβα και απροκάλυπτα να δημοσιεύουν και να λέγουν, κυρίως σε δικά τους περιοδικά αλλά και σε τηλεοπτικές εκπομπές, τις απόψεις τις θέσεις και τα "πιστεύω" τους, να παρουσιάζουν τις παγανιστικές τελετές τους, και τέλος να εκτοξεύουν διάφορες ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον της Π.Δ., εναντίον ημών των Χριστιανών και της Εκκλησίας μας, προσπαθώντας έτσι να πλήξουν το κύρος και την θεοπνευστίαν Της.

Και τι δεν είπαν αυτοί οι "κύριοι". Επιστράτευσαν όλους τούς τρόπους και όλα τα μέσα προκειμένου να "πείσουν" ότι η Π.Δ. δεν είναι θεόπνευστη, ότι δεν οικοδομεί, ότι δεν πρέπει να αναγινώσκεται, κυρίως από τούς νέους, ότι δεν πρέπει να διδάσκεται εις τα σχολεία, ότι είναι βιβλίο των Εβραίων και όχι των Ελλήνων, ότι η Π.Δ. δεν έχει καμμία σχέση με την Κ.Δ. ότι η Κ.Δ. είναι πολύ καλύτερη από την Παλαιά, ότι άλλος είναι ο θεός της Παλαιάς (κακός) και άλλος της Καινής (καλός) ότι, η Π. Δ. αντέγραψε (!!!) την Ελληνική Μυθολογία και ιστορία, ότι, ο Χριστός ήταν, άκουσον άκουσον, ΕΛΛΗΝΑΣ!!! και πολλά άλλα ότι, μεταξύ της "πραγματικότητος" και της φαντασίας...! Της αποδίδουν δε χαρακτηρισμούς και επίθετα, όχι μόνον βλάσφημα και φοβερά, αλλά και αισχρά που αδυνατεί οιοσδήποτε εχέφρων και πιστός άνθρωπος όχι μόνον να προφέρει, αλλά και να ακούσει.

Τι να πει και τι να απαντήσει κανείς σε όλους αυτούς τούς επίδοξους υπερασπιστές της Αλήθειας και του Ελληνισμού, καθώς και σε όλα αυτά τα ανόητα και φαιδρά ερωτήματα που θέτουν. Ο Θεός να τούς φωτίσει και να τούς ελεήσει. Φαίνεται πως στην εποχή μας θα πρέπει πλέον να αμφισβητούμε και να συζητάμε ακόμη και τα... αυτονόητα.

Δεν θα απαντήσουμε βέβαια, τουλάχιστον προς το παρόν, διότι δεν αξίζει τον κόπον -άλλωστε είναι πολύ αστείο και ξεπερασμένο να πιστεύει κανείς τον 21 αιώνα σε ανύπαρκτους θεούς και σε είδωλα και σε μία θρησκεία νεκρή επί δύο χιλιάδες χρόνια- δεν απαντάμε λοιπόν λέγω σε όλους εκείνους που πιστεύουν εις το πάνθεον των 12 και όχι μόνον ψευτοθεών του Ολύμπου και έχουν το "θάρρος" και το θράσος να αμφισβητούν συλήβδην την Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό γενικώτερα και μάλιστα μέσα εις την χώρα που εγεννήθει, εκραταιώθει, και εμεγαλούργησε η Ορθοδοξία, κατορθώνοντας μέσα εις το διάβα των αιώνων να δημιουργήσει ένα άρρηκτο δεσμό και μία ισχυρή σχέση μεταξύ του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας ταυτίζοντας σχεδόν αυτές τις δύο έννοιες, σε σημείο που, όταν κάποιος έλεγε ότι είναι Έλληνας η ότι αυτός είναι Έλληνας να θεωρείται ότι είναι και Ορθόδοξος η όταν κάποιος έλεγε ότι είναι Ορθόδοξος η ότι αυτός είναι Ορθόδοξος να θεωρείται ότι είναι και Έλληνας. Ας ενθυμηθούμε τον Αθανάσιο Διάκο λίγο πριν μαρτυρήσει όταν οι Τούρκοι του ζήτησαν να αλλάξει την πίστιν του λέγοντάς του: "Γίνεσαι Τούρκος Διάκε μου την πίστιν σου ν’ αλλάξεις;" τι απήντησε εκείνος: " Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε να πεθάνω"!!! Η ας ενθυμηθούμε την περίοδο που εις τας λέξεις Ρωμηός και Ρωμηωσύνη ήταν ταυτισμένες οι έννοιες του Ορθοδόξου και του Έλληνος. Δεν απαντάμε λοιπόν σε όλους αυτούς. Αλλά απαντάμε εις όλους εκείνους, τούς Ορθόδοξους η μη, τούς Χριστιανούς η μη, τούςΈλληνες η μη οι οποίοι αποδέχονται άμεσα η έμεσα, εν μέρει η εν συνόλω την αξιοπιστία το κύρος και την θεοπνευστίαν της Καινής Διαθήκης. Με αυτούς έχουμε κάποιο κοινό σημείο και αναφορά απ’ όπου μπορούμε να αντλήσουμε στοιχεία και επιχειρήματα προκειμένου να επιχειρηματολογήσουμε, να συζητήσουμε και να δούμε ποιός έχει δίκαιο.

Η ΚΑΙΝΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ

ΕΝΑΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

ΤΗΣ Π. ΚΑΙ ΤΗΣ Κ. ΔΙΑΘΗΚΗΣ

"Ει γαρ η πρώτη εκείνη ην άμεμπτος, ουκ αν δευτέρας εζητείτο τόπος. μεμφόμενος γαρ αυτοίς λέγει· ιδού ημέραι έρχονται, λέγει Κυριος, και συντελέσω επί τον οίκον Ισραήλ και επί τον οίκον Ιούδα διαθήκην καινήν, ου κατά την διαθήκην ην εποίησα τοις πατράσιν αυτών εν ημέρα επιβαλομένου μου της χειρός αυτών εξαγαγείν αυτούς εκ της γης Αιγύπτου· ότι αυτοί ουκ ενέμειναν εν τη διαθήκη μου, καγώ ημέλησα αυτών, λέγει Κυριος· ότι αύτη η διαθήκη ην διαθήσομαι τω οίκω Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας λέγει Κυριος· διδούς νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και επί καρδίας αυτών επιγράψω αυτούς, και έσομαι αυτοίς εις Θεόν, και αυτοί έσονταί μοι εις λαόν." (Εβρ. η’ , 7-11) και (Ιερεμία λα’ 31-34). Με απλά λόγια: "Εαν, λέγει ο Απ. Παύλος εις τούς Εβραίους, η πρώτη Διαθήκη η παλαιά δηλ. ήταν τέλεια και άμεμπτη δεν θα εδίδετο από τον Θεόν η δευτέρα. Άλλωστε ο ίδιος ο Θεός σας το είχε προείπει εις την Π.Δ. μέσω του Προφήτη Του Ιερεμία ότι θα γίνει αυτό, και θα συνάψει Νεα Διαθήκη με τον νέον Ισραήλ της χάριτος, αφού εσείς δεν μείνατε πιστοί σ’ Αυτόν...".

Ας δούμε και κάποιο άλλο.

Και ένα ακόμη: "Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ου μοιχεύσεις· Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού" (Ματθ. ε’, 27-28). Δηλαδή. Παλαιά σας έλεγα να μην μοιχεύετε. Τωρα δε σας λέγω συνεχίζοντας και προσθέτοντας στα παλαιά όχι μόνο να μην μοιχεύετε, αλλά να προσέχετε και την γεννησιουργό αιτία και αφορμή της μοιχείας και πορνείας, που είναι οι οφθαλμοί, οι κακοί λογισμοί και η συγκατάθεσις αυτών των πονηρών σκέψεων εις το μυαλό και την καρδιά σας.

Η Κ.Δ. λοιπόν, είναι η δεύτερη συμφωνία και διαθήκη του θεού με τούς ανθρώπους και είναι συνέχεια της πρώτης. Κανείς δε δεν διαβάζει από ένα βιβλίο την συνέχεια πριν διαβάσει την αρχή. Πιο απλά κανείς έχοντας ένα ολοκληρωμένο έργο μπροστά του, δεν ξεκινάει να διαβάσει την συνέχεια πριν διαβάσει τα πρώτα κεφάλαια η δεν κάθεται στην τηλεόραση να δει τα επόμενα επεισόδια πριν δει την αρχή του έργου.

Δι’ αυτό και λέγεται η μία Παλαιά και η άλλη Καινή. Μόνον δε όταν είναι ΕΝΑΣ ο συντάκτης μιας Διαθήκης υπάρχει παλαιά και νέα-καινούργια Διαθήκη. Εαν άλλος ήταν ο συντάκτης της παλαιάς και άλλος της καινής δεν θα ονομαζόταν παλαιά και καινή αλλά κάπως διαφορετικά, με άλλα ονόματα. Ένα παράδειγμα. Εαν ένας πατέρας αφήσει μία διαθήκη στα παιδιά του και πριν πεθάνει θελήσει να γράψει μία νέα-καινούργια διαθήκη συμπληρωματική της πρώτης, ο συμβολαιογράφος όταν θα αναγνώσει εις τούς κληρονόμους και εις τα παιδιά του αποθανόντος πατρός και τις δύο έγκυρες διαθήκες θα πει: η πρώτη (παλαιά) γράφει αυτά, η δεύτερη (νέα-καινούργια) συμπληρώνει και γράφει εκείνα. Εκτός εάν ο συντάκτης της Διαθήκης ήθελε να καταργήση εντελώς την πρώτην. Σ’ αυτήν την περίπτωσιν θα έλεγε εις την δεύτερη ότι η πρώτη δεν ισχύει και δεν είναι έγκυρη, δι’ αυτούς και εκείνους τούς λόγους. Άλλο όμως αυτό. Κατι τέτοιο δεν συμβαίνει μεταξύ της Π. και της Κ. Διαθήκης. Αντιθέτως μάλιστα ο ίδιος ο Χριστός όπως είχαμε τονίσει εις το προηγούμενο τεύχος μας λέγει: "Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον η τούς προφήτας· ουκ ήκθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι" (Ματθ. ε’, 17). Σε άλλη περίπτωση όταν δεν είναι ο ίδιος συντάκτης των δύο διαθηκών, αλλά άλλος είναι ο συντάκτης της πρώτης και άλλος της δευτέρας ο συμβολαιογράφος δεν θα έλεγε τα ανωτέρω, αλλά ότι η μία διαθήκη, του κυρίου "χ" γράφει αυτά και η άλλη διαθήκη, του άλλου κυρίου "ψ" γράφει εκείνα. Είναι σαφές λοιπόν και ξεκάθαρο ότι ΕΝΑΣ είναι ο συντάκτης και Θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.

Η ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Είναι αμέτρητα τα χωρία και τα σημεία της Καινής Διαθήκης που επιβεβαιώνουν χωρίς καμμία αμφιβολία την θεοπνευστίαν, την συμφωνία και την αρμονία Π. και Κ. Διαθήκης.

Πολλές φορές βλέπουμε τον Κύριον να παρευρίσκεται εις τας Συναγωγάς των Ιουδαίων και μάλιστα να τούς διδάσκει μέσα από τούς Προφήτας και τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης: "και αυτός εδίδασκεν εν ταις συναγωγαίς αυτών δοξαζόμενος υπό πάντων. Και ήλθεν εις την Ναζαρέτ, ου ην τεθραμμένος, και εισήλθε κατά το ειωθός αυτώ εν τη ημέρα των σαββάτων εις την συναγωγήν, και ανέστη αναγνώναι. και επεδόθη αυτώ βιβλίον Ησαΐου του προφήτου, και αναπτύξας το βιβλίον εύρε τον τόπον ου ην γεγραμμένον· Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου ένεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τούς συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν. και πτύξας το βιβλίον αποδούς τω υπηρέτη εκάθισε· και πάντων εν τη συναγωγή οι οφθαλμοί ήσαν ατενίζοντες αυτώ. ήρξατο δε λέγειν προς αυτούς ότι σήμερον πεπλήρωται η γραφή αύτη εν τοις ωσίν υμών" (Λουκ. δ’, 15-21). Δηλαδή με δυο λόγια. κάποιο Σαββατο όπως ΕΣΥΝΗΘΙΖΕ εισήλθε ο Ιησούς σε μία Συναγωγή των Εβραίων εις την Ναζαρέτ. Αφού πήρε εις τα χέρια του το βιβλίο του Προφήτου Ησαΐα άρχισε να διαβάζει ένα μέρος απ’ αυτό που έλεγε τα εξής: "Πνεύμα Κυρίου μένει εις εμένα· με αυτό με έχρισε ο Κυριος ως άνθρωπον και με έστειλε δια να βοηθήσω τούς ανθρώπους, να τούς θεραπεύσω και να τούς κηρύξω το χαρμόσυνον μήνυμα της σωτηρίας και της λυτρώσεώς των.." και αφού ετύλιξε το βιβλίον είπε: "σήμερον εκπληρώθηκε και επαληθεύθηκε σε μένα αυτή η Προφητεία του Ησαΐα"

Αλλά και όταν ο Ιησούς παρουσιάστηκε έξαφνα εις τον Λουκά και τον Κλεόπα εις την πορεία τους προς Εμμαούς τι τούς είπε; " ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι Προφήται!... και αρξάμενος από Μωϋσέως και από πάντων των προφητών διηρμήνευεν αυτοίς εν πάσαις ταις γραφαίς τα περί εαυτού." (Λουκ. κδ’, 25-29). Δηλαδή: "Γιατί είστε ανόητοι και δυσκολεύεστε να πιστεύσετε σε ΟΛΑ εκείνα που είπαν και κήρυξαν οι Προφήτες; και ξεκινώντας από τον Μωϋσή και από όλους τούς άλλους Προφήτας τούς εξήγησε όλα εκείνα που ανέφεραν οι Προφήτες και είχαν σχέση με εκείνον". Τι πιο σαφές από αυτό ότι όλη η Παλαιά Διαθήκη μιλούσε για τον Χριστόν και ότι η Καινή επαλήθευσε την Παλαιάν;

Και ακόμη. Γιατί εις το όρος Θαβώρ όταν ο Κυριος μας εμεταμορφώθει ενώπιον των τριών μαθητών Του, Ιωάννου, Πετρου και Ιακώβου, εφανερώθησαν εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του Ιησού οι Προφήτες Ηλίας και Μωϋσής; Και οι δύο Εβραίοι και Προφήτες των Εβραίων; Γιατί; Γιατί δε παρουσιάστηκαν, Έλληνες "θεοί" ημίθεοι, σοφοί, προφήτες κ.λ.π. Γιατί;

Προφανώς δια να δείξη ότι είναι ο Θεός και της Π. και της Καινής Διαθήκης. Αυτόν "έβλεπον" οι Προφήται, με Αυτόν συνομιλούσαν, Αυτός τούς οδηγούσε, απ’ Αυτόν έπαιρναν εντολές και Αυτός τούς έδωσε τις Δεκα Εντολές και όλο τον υπόλοιπο Νομο. Γι’ αυτό παρουσιάστηκαν οι δύο αυτοί μεγάλοι Προφήτες της Π. Δ. Για να ομολογήσουν με την παρουσίαν τους ότι είναι ΕΝΑΣ και ο αυτός Θεός που πίστευαν, ακολουθούσαν και προσκυνούσαν εις την Παλαιά Διαθήκη: "και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως. και ιδού ώφθησαν αυτοίς Μωσής και Ηλίας μετ’ αυτού συλλαλούντες" (Ματθ. ιζ’, 2-4).

Αλλά ας έλθωμεν και εις την επί του όρους ομιλία όπου ο ίδιος ο Χριστός δια άλλη μία ακόμη φορά αναφέρει και παραπέμπει εις τον πρώτον Του Νομον, την Π.Δ. επιβεβαιώνοντας με τον πλέον πανηγυρικόν τρόπον, την θεοπνευστίαν και την συμφωνία μεταξύ της Π. και Κ. Διαθήκης, καθώς και ότι είναι ίδιος ο Θεός και ίδιος ο Νομοθέτης των δύο Διαθηκών. Πως δε γίνεται αυτό; Με το να επικαλείται τις Δέκα εντολές οι οποίες περιελάμβαναν απλοϊκούς και ελαφρύτερους νόμους και εντολές που άλλωστε είχε δώσει ο ίδιος εις τον Μωϋσή προκειμένου να χαλιναγωγήση και να προστατεύσει τον απαίδευτον και σκληροτράχηλο Ιουδαϊκό Λαο που την εποχή εκείνη ήταν σε νηπιώδη πνευματική κατάσταση. Και επίσης με το να συμπληρώνη, τις Εντολές της Παλαιάς με τις Εντολές της Καινής, όταν πλέον έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και ήταν έτοιμοι οι άνθρωποι δια να δεχθούν τον τελειώτερο και πνευματικώτερο Νόμο της Χάριτος και της αγάπης, ως παντέλειος παιδαγωγός και Νομοθέτης, λέγοντας:

"Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ου φονεύσεις· ος δ’ αν φονεύση, ένοχος έσται τη κρίσει. Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού εική ένοχος έσται τη κρίσει·" (Ματθ. ε’, 21-22).

"Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ου μοιχεύσεις· Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού" (Ματθ. ε’, 27-28).

"Ηκούσατε ότι ερρέθη, οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρώ· αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην·" (Ματθ. ε’, 38-39).

"Ηκούσατε ότι ερρέθη, αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον εχθρόν σου. Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τούς εχθρούς υμών, ευλογείτε τούς καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τούς μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς" (Ματθ. ε’, 43-44).

Με άλλα λόγια. Ακούσατε ότι εγράφει και ειπώθηκε εις τούς αρχαίους. Ποιούς αρχαίους; τούς Έλληνες; τούς Ασσυρίους; τούς Αιγυπτίους; τούς Πέρσας; Φυσικά και όχι. Αναφέρεται εις τούς προγόνους τους, τούς Ιουδαίους. Δεν θα πήγαινε ο Κύριος μας να νουθετήσει και να διδάξει τούς Εβραίους, φέρνοντας τους παραδείγματα και κάνοντας αναφορές από ξένες γραφές και από άγνωστα κείμενα. Άλλωστε αναφέρεται και παραπέμπει εις τας Δέκα Εντολάς που έδωσε ο Ίδιος εις τον Μωϋσή εις το θεοβάδιστον όρος Σινά. Αλλά που εγράφει και που ελέχθει; Εις την Π.Δ. βέβαια: (Εξ. κ’, 13-15), (Δευτ. ε’ , 17 - 19 ), (Δευτ. ιστ’, 18), (Εξ. κα’, 24), (Λευιτ. ιθ’, 18), (Ιερ. γ’, 1), (Ιωβ λα’, 1), (Εξ. κ’ ,7 ), (Αριθμ. λ’, 2), (Δευτ. κγ’, 21), (Ψαλμ. μζ’, 2), (Λευιτ. κδ’, 20), (Δευτ. ιθ’, 21), (Κριτ. στ’, 7), (Ψαλμ. λστ’, 21), (Ψαλμ. ρια’, 5), (Πρμ. κε’, 21) καθώς και σε πολλά άλλα σημεία της Παλαιάς και όχι εις την ελληνική μυθολογία, η κάποια άλλη ιστορία, μυθολογία, η βιβλίο, διατί εκεί κάθε άλλο παρά απαγορευόταν η πορνεία, η μοιχεία, το ψέμα, και τα όμοια, αφού οι ίδιοι οι "θεοί" των Ελλήνων και όχι μόνον, όπως αποδεικνύεται από πάρα πολλές αξιόπιστες πηγές έκαναν τοιούτες και χειρότερες πράξεις...

Γιατί λοιπόν; ΕΠΙΜΕΝΩ και ΕΡΩΤΩ μια και επιμένουν και οι Δωδεκαθεϊστές, οι αρχαιολάτρες και ολυμπιστές, όχι εκείνοι βέβαια που απορρίπτουν την Κ.Δ. και το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, αλλά εκείνοι που αποδέχονται εν μέρει η εν συνόλω την Κ.Δ. και ισχυρίζονται ότι η Π.Δ. δεν έχει καμμία σχέση με την Κ.Δ., ότι η Κ.Δ. είναι πολύ καλύτερη από την Παλαιά, ότι άλλος είναι ο θεός της Παλαιάς (κακός) και άλλος της Καινής (καλός) ότι, η Π. Δ. αντέγραψε την Ελληνική Μυθολογία και ιστορία, ότι, ότι..... Ερωτώ. Γιατί ο Χριστός όχι μόνον δεν κατηγόρησε πουθενά και σε κανέναν την Π.Δ. αλλά αντιθέτως συμφωνούσε, έκανε αναφορές, παρέπεμπε και εξύψωνε την Παλαιά; Γιατί;

Γιατί επίσης σε κανένα σημείο της Κ.Δ. ο Ιησούς Χριστός η οι μαθητές Του δεν έκαναν ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΘΕΤΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ εις τούς Έλληνας, τούς "θεούς" των, την μυθολογίαν των και τούς σοφούς των; Διατί; Μα ούτε μία; Ίσως προτρέξει και πει κάποιος. Μα πως, υπάρχει μία αναφορά δια τούς Έλληνας εις το ευαγγέλιον εκεί που λέγει ο Κυριος μας "...Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου...." (Ιω. ιβ’, 23). Έστω και έτσι να είναι, που δεν είναι, δεν φθάνει μία και μοναδική αναφορά δια να ανατρέψει όλα τα προηγούμενα, καθώς και εκατοντάδες (χωρίς υπερβολή) άλλες αναφορές εις την Κ.Δ. Αλλά δεν είναι έτσι. Διότι δεν υπάρχει πιο παρερμηνευμένο και πιο παρεξηγημένο χωρίο από το ανωτέρω. Επειδή δε είναι πολύ σοβαρό το θέμα και δεν πρέπει να υποτιμηθεί και σε καμμία περίπτωση δεν θέλω να παρεξηγηθώ, σε άλλο τεύχος του περιοδικού μας θα αφιερώσουμε ολόκληρο άρθρο δια να αποδείξουμε βάσει των ιερών Γραφών και των Αγίων Πατέρων την ορθή έννοια του ανωτέρου χωρίου και όχι αυτή που βολεύει τούς πολλούς η ορισμένους.

Τέλος δε, ο Χριστός εις την ίδια ομιλία Του, μας λέγει σαφέστατα, ρητά και κατηγορηματικά, μην αφήνοντας πλέον την παραμικρήν αμφιβολία δια την προέλευση την αποδοχή και την αξιοπιστία της Π.Δ. αλλά και δια το ποιός είναι ο Νομοθέτης της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης: "Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον η τούς προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι· αμήν λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν η μία κεραία ου μη παρέλθή από του νόμου έως αν πάντα γένηται." (Ματθ. ε’, 17-19). Δεν ήλθε δια να λύση και να καταργήση την Παλαιά Διαθήκη, αλλά δια να την εκπληρώσει και να την συμπληρώσει. Και ερωτώ. Ποιός είναι εκείνος σήμερα εις την Πατρίδα μας π.χ. που έχει την δυνατότητα και μπορεί να ψηφίση η να καταργήση η να συμπληρώση έναν Νομο; Μα, μόνο ένας Νομοθέτης. Η Βουλή εις την συγκεκριμένη περίπτωση. Αυτή και μόνον αυτή ασκεί Νομοθετικό έργο. Όποιος άλλος η άλλοι και να έλθουν δεν έχουν δικαίωμα ούτε μπορούν να ψηφίσουν, να καταργήσουν η να συμπληρώσουν έναν νόμο. Άρα, μόνον αν ο Χριστός ήταν ο ίδιος Νομοθέτης της Παλαιάς, θα μπορούσε και θα είχε δικαίωμα να συμπληρώση την Παλαιά με την Καινή. Ο νοών νοείτω!!!

Και καταλήγει ο Ιησούς προκειμένου να περιφρουρήση και να προστατεύσει την Π.Δ., τον Λογο Του και τις εντολές Του, αναφέροντας κάτι πολύ φοβερό όσο και αληθινό: "Ος εάν ουν λύση μία των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τούς ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών· " (Ματθ. ε’, 19). Όποιος τολμήσει να αγγίξη, να λύση, να καταργήση μία οποιαδήποτε εντολή μου έστω και την πιο μικρή να ξέρει ότι θα κληθή ελάχιστος εις την βασιλείαν μου, δηλαδή δεν θα είναι άξιος να εισέλθη εις την βασιλείαν μου.

Είναι ιστορικό γεγονός και αλήθεια ότι εις τα πρώτα χρόνια της εκκλησίας μας δεν υπήρχε καν η Κ.Δ., διότι δεν είχαν αρχίσει να γράφωνται τα Ευαγγέλια και οι επιστολές των Αποστόλων.

Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον π.χ. γράφτηκε μετάξύ του 60 και 70 μ.Χ.
Το κατά Μάρκον μεταξύ του 65 και 70 μ.Χ.
Το κατά Λουκά μεταξύ του 55 και 60 μ.Χ.
Το κατά Ιωάννη το 80 με 85 μ.Χ. Οι Πράξεις μεταξύ του 63 και 67 μ.Χ.
Και οι Επιστολές των Αγίων Αποστόλων μεταξύ των ετών 50 και 95 μ.Χ. όπου εγράφει και το τελευταίο βιβλίο της Κ.Δ. η Αποκάλυψις από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη.

Οπότε, εύλογα γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα:
Από πού διάβαζαν και τι διάβαζαν, οι πρώτοι Χριστιανοί;
Από που και τι μελετούσαν;
Από που και με τι προσεύχονταν; τουλάχιστον μέχρι το 50 η 60 μ.Χ. που ξεκίνησαν να γράφωνται τα πρώτα βιβλία της Κ. Δ.; Μα φυσικά από την Παλαιά Διαθήκη.
Τα βιβλία της Π.Δ. ήταν η μόνη Αγία Γραφή μέχρι τότε. Ας ενθυμηθούμε το περιστατικό με τον Απόστολο Φιλιππο όταν συνάντησε έναν άνδρα Αιθίοπα (αυτός ήταν ευνούχος, άρχων, δυνάστης και αυλικός της Κανδάκης, βασιλίσσης της Αιθιοπίας) επάνω εις την άμαξα να διαβάζει τας Γραφάς, και συγκεγκριμένα τον Προφήτη Ησαΐα ρωτόντάς τον, εάν καταλαβαίνει αυτά που διαβάζει: "άρα γε γινώσκεις α αναγινώσκεις;" (Πραξ. η’, 30). Από ποιές Γραφές διάβαζε; Φυσικά και από την Παλαιά Διαθήκη.

Ας ενθυμηθούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου προς τον μαθητήν του Τιμόθεον που τον προτρέπει να εμμένη σε ότι ιερά γράμματα είχε μάθει και διαβάσει από μικρό παιδί, και ότι όλες οι Γραφές και τα βιβλία που υπήρχαν και χρησιμοποιούσαν τότε ήταν ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ, ικανά, άξια και ωφέλιμα για διδασκαλία όλων των ανθρώπων: "συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τίνος έμαθες, και ότι από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενά σε σοφίσαι εις σωτηρίαν δια πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. πάσα Γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν..." (Β’ Τιμ. γ’ 14-17)

Και ο Χριστός σ’ αυτήν αναφερόταν κυρίως, όταν έλεγε και προέτρεπε τούς Ιουδαίους να μελετούν τας Γραφάς. "Ερευνάτε τας Γραφάς ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν· και εκείναι εισιν αι μαρτυρούσαι περί εμού·" (Ιωάν. ε’ 39).
Προσέξατε! Αυτές μαρτυρούν δια τον Ιησούν Χριστόν.
Ποιές Αυτές; Οι Γραφές και τα βιβλία της Π.Δ. διότι μόνο μέσα εις την Π.Δ. αναφέρονται από τούς Προφήτας όλα εκείνα που αφορούν το πρόσωπο του Σωτήρος και Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Ποιός είναι, από που ήλθε, διατί ήλθε, τι πρόκειται να κάμη, τι μέλλει να πάθη και γενικώτερα ο,τι έχει σχέση με την ζωη, το έργο και την διδασκαλία Του. Εκεί και μόνον εκεί.

Εκεί λοιπόν, εις την Π.Δ, αναφέρεται π.χ. η Γεννησις του Ιησού Χριστού από την Παρθένον Μαριάμ · "Ιδού η Παρθένος έξει εν γαστρί και τέξεται υιόν, και καλέσει το Όνομα αυτού Εμμανουήλ..." (Ησαΐας ζ’, 14).

Εκεί ακόμη αναφέρεται ότι η Γέννησις του Θεανθρώπου θα γίνει εις την Βηθλεέμ μέσα σε ένα ταπεινό σπήλαιο ενώ πάνω Του θα στέκουν δύο ζώα. Ένα βόδι και ένα γαϊδούρι· " Και συ, Βηθλεέμ οίκος του Εφραθά, ολιγοστός ει του είναι εν χιλιάσιν Ιούδα· εκ σου μοι εξελεύσεται του είναι εις άρχοντα εν τω Ισραήλ, και αι έξοδοι αυτού απ’ αρχής εξ ημερών αιώνος." (Μιχαίας ε’ , 1) και, "Έγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού" (Ησαΐα α’, 3).

Εκεί αναφέρεται η Σταύρωσίς Του "Όψεσθε την ζωήν υμών κρεμαμένην, απέναντι των οφθαλμών υμών" (Δευτ. κη’, 66) και ότι ο Σταυρός του Χριστού θα προέλθει από τρία δένδρα· Πεύκο, Κυπαρίσση και Κεδρο: "Εν κυπαρίσσω και πεύκη και κέδρω άμα δοξάσαι τον τόπον τον άγιόν μου" (Ησ. ξ’, 13).

Η Ανάστασίς Του· "Αναστήσω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν." (Ψαλμ. ξζ’, 2) και, "Ανάστα ο Θεός, κρίνον την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι." (Ψαλμ. πα’, 8). Και όλα τα Άγια Παθη Του· "τον νώτόν μου έδωκα εις μάστιγας, τας δε σιαγόνας μου εις ραπίσματα, το δε πρόσωπόν μου ουκ απέστρεψα από αισχύνης εμπτυσμάτων" (Ησ. ν’, 6) και "και έδωκαν εις το βρώμά μου χολήν και εις την δίψαν μου επότισάν με όξος" (Ψαλμ. ξη’, 22) και τόσα άλλα σχετικά με την ζωη και το έργο του Ιησού Χριστού.

Δι’ αυτό και πολλές φορές που γινόταν ένα μικρό η μεγάλο γεγονός σχετικό με την ζωη του Κυρίου μας έλεγε ο ίδιος η οι Μαθηταί Του· "τούτο εγένετο ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του... τάδε Προφήτου." Παράδειγμα:

α) "Τούτο δε όλον γέγονεν, ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου (Ησαΐα ζ’, 14) λέγοντος· ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει..." (Ματθ. α’, 22)

β) "Και ην εκεί έως της τελευτής Ηρώδου, ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου (Ωσηέ ια’ ,1) λέγοντος· εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου." (Ματθ. β’, 15)

γ) "τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου (Ζαχαρίου θ’, 9)  λέγοντος· είπατε τη θυγατρί Σιών, ιδού ο βασιλεύς έρχεταί σοι πραΰς και επιβεβηκώς επί όνων και πόλων υιόν υποζυγίου."(Ματθ. κα’, 4-6)

δ) "Και συν αυτώ σταυρούσι δύο ληστάς, ένα εκ δεξιών και ένα εξ ευωνύμων αυτού. και επληρώθη η γραφή η λέγουσα· (δια του Προφήτου Ησαΐα νγ’,12) και μετά ανόμων ελογίσθη" (Μαρκ. ιε, 28)

ε) " Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου ένεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τούς συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν..." ήρξατο δε λέγειν προς αυτούς ότι σήμερον πεπλήρωται η γραφή αύτη (δια του Προφήτου Ησαΐα ξα’,1) εν τοις ωσίν υμών" (Λουκ. δ’, 15-21).

στ) " ου περί πάντων υμών λέγω· εγώ οίδα ους εξελεξάμην· αλλ’ ίνα η γραφή πληρωθή, (δια του Προφήτου Δαυΐδ εις τον Ψαλμ. μ’, 9) ο τρώγων μετ’ εμού τον άρτον επήρεν επ’ εμέ την πτέρναν αυτού" (Ιωαν. ιγ’, 18)

ζ) " ει τα έργα μη εποίησα εν αυτοίς α ουδείς άλλος πεποίηκεν, αμαρτίαν ουκ είχον· νυν δε και εωράκασι και μεμισήκασι και εμέ και τον πατέρα μου. αλλ’ ίνα πληρωθή ο λόγος αυτών (δια του Προφήτου Δαυΐδ εις τον Ψαλμ. ξθ’, 5) ο γεγραμμένος εν τω νόμω, ότι εμίσησάν με δωρεάν" (Ιωαν. ιε’, 25)

η) "είπον ουν προς αλλήλους μη σχίσωμεν αυτόν, αλλά λάχωμεν περί αυτού τίνος έσται· ίνα η γραφή πληρωθή, (δια του Προφήτου Δαυΐδ εις τον Ψαλμ. κα’, 18) η λέγουσα· διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς, και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον." (Ιωαν. ιθ’, 24)

"Προέλαβε την Καινήν η Παλαιά, και ηρμήνευσε την Παλαιάν η Καινή. Και πολλάκις είπον, ότι δύο διαθήκαι και δύο παιδίσκαι και δύο αδελφαί τον ένα Δεσπότην δορυφορούσι. Κυριος παρά προφήταις καταγγέλεται· Χριστός εν Καινή κηρύσσεται. Ου καινά τα καινά προέλαβε γαρ τα παλαιά· ουκ εσβέσθη τα παλαιά· ηρμηνεύθη γαρ εν Καινή" (Ι. Χρυσ. P.G. 50, 796).

Αυτοί ακόμη που κτυπούν την Π.Δ. κτυπούν και το Συμβολο της Πιστεως μας που επί 1600 και πλέον χρόνια το πιστεύει και το αποδέχεται συλήβδην όλος ο Χριστιανικός κόσμος.

Εις το Συμβολο της Πιστεως μας το οποίο τα μεν πρώτα 8 άρθρα συνετάχθησαν από τούς ΡΝ’ (150) θεοφόρους Πατέρας της Β’ Οικουμενικής Συνόδου που εγένετο υπό του Θεοδοσίου του Μεγάλου το 381 εις την Κωνσταντινούπολιν, τα δε υπόλοιπα 4 από τούς Σ’ (200) θεοφόρους Πατέρας της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου, που συνεκροτήθει υπό του Θεοδοσίου του Μικρού το 431 εις την Έφεσον, ομολογούμε όλοι οι πιστοί ότι:

"Πιστεύω εις ΕΝΑΝ ΘΕΟΝ Πατέρα Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανου και γης ορατών τε πάντων και αοράτων..."
Με άλλα λόγια τι ομολογούμε και τι πιστεύομεν; ότι ο Θεός είναι ΕΝΑΣ και δεν είναι δύο, τρεις, δώδεκα η περισσότεροι.
Κηρύσσει δηλαδή τον Μονοθεϊσμόν και κτυπάει τον Πολυθεϊσμόν.
Ομολογούμε ακόμη ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας και Δημιουργός μας, ότι είναι Παντοδύναμος Παντοκράτορας, Δημιουργός και Ποιητής του ουρανού και της γης όλων των ορατών και των αοράτων, δηλαδή όλων των δημιουργημάτων..."

 Αναφορά δηλαδή και άμεση παραπομπή εις το α’ κεφάλαιον της Γενέσεως της Π.Δ. όπου αναφέρεται ότι· "Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην... και είπεν ο Θεός, γεννηθήτω φως, και εγένετο φως. και είπεν ο Θεός... και είπεν ο Θεός... " και έτσι εγεννήθησαν και δημιουργήθηκαν εκ του μη όντος τα πάντα.
Και αυτά που βλέπουμε και αυτά που δεν βλέπουμε.
Οι Άγγελοι, τα πνεύματα, τα άστρα οι πλανήτες, ο ήλιος, τα ψάρια, τα ζώα και τέλος η κορωνίδα της Δημιουργίας, ο άνθρωπος, τον οποίον έπλασε ο ίδιος με τα χέρια Του.

Πιο κάτω δε τι λέγει το Συμβολο της Πιστεως μας.
" ... και σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς."
Και εδώ αναφορά εις την Π.Δ.
Όλα αυτά τα Άγια Παθη που έπαθε ο Κυριος μας τα προέλεγαν οι Γραφές και έγιναν ακριβώς όπως τα έγραφαν οι Γραφές.
Ποιές Γραφές; Φυσικά της Π.Δ. διότι όπως ήδη έχουμε γράψει τότε δεν υπήρχον άλλες Γραφές.
Πάμε όμως και πιο κάτω.

"...Και εις το Πνεύμα το Άγιον το Κυριον το Ζωοποιόν το εκ του Πατρός εκπορευόμενον... το λαλήσαν δια των Προφητών."
Τι γράφει εδώ; ότι το Άγιον Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ελάλησε μέσα από τούς Προφήτας της Π.Δ.; Μαλιστα.
Όσα δηλαδή είπαν και ελάλησαν οι Προφήτες εις την Π.Δ. ήταν με την χάριν και την αποκάλυψιν του Αγίου Πνεύματος. Φοβερό και αυτό.
Άρα πριν απορρίψουμε την Π.Δ. θα πρέπει να απορρίψουμε και το Σύμβολο της Πίστεώς μας και τας Οικουμενικάς Συνόδους που συνέταξαν το Σύμβολο, αλλά και τας επόμενας πέντε που απεδέχθεισαν το Σύμβολο.
Αλλά και εκείνας τας Συνόδους Αποστολικάς, Οικουμενικάς και Τοπικάς, που καθιέρωσαν ως κανονικά βιβλία της Αγίας Γραφής και της Εκκλησίας μας όχι μόνον την Καινή, αλλά και ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ την Παλαιά Διαθήκη.
"Έστω υμίν πάσι κληρικοίς και λαϊκοίς βιβλία σεβάσμια και άγια, της μεν Π.Δ......." (ΠΕ’ Αποστ. Κανών).
Με λίγα λόγια να απορρίψωμεν τα πάντα διότι ή είναι θεόπνευστες αι Οικουμενικαί Σύνοδοι και αποδεχώμεθα ό,τι λένε, ή εάν δεν είναι Θεόπνευστες, απορρίπτουμε αυτά που μας λένε και δεν αποδεχόμεθα τίποτε.

Γιατί δεν αναφέρει εδώ το Συμβολον ότι το Πνεύμα το Άγιον ελάλησε και μέσα από τούς ψευτοθεούς του Ολύμπου, τούς σοφούς των Ελλήνων η των Αιγυπτίων η άλλων λαών;  Γιατί;