ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ:
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 Καλά βλέπετε!!! Αιρετικός (Καρδινάλιος) χρίει με παπικό αγιασμό
"ορθόδοξο" αρχιερέα (τον Μητροπολίτην Γερμανίας κ. Αυγουστίνον)

Υπό του Σημάτη Παναγιώτου

(Καθηγητού Θεολόγου)

Με αφορμή το Εωθινό Ευαγγέλιο:

«ΠΟΡΕΥΘΕΝΤΕΣ» ΣΥΜΒΙΒΑΣΘΗΤΕ ΜΕ «ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ» ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ ΑΥΤΟΥΣ ΑΘΕΤΕΙΝ «ΠΑΝΤΑ ΟΣΑ ΕΝΕΤΕΙΛΑΜΗΝ ΥΜΙΝ»

Επισημαίνει ο ιερός Χρυσόστομος πως, κατά τις ημέρες των μεγάλων εορτών των Ιουδαίων, ο Χριστός βρισκόταν συστηματικά ανάμεσα στους Ιουδαίους που συνέρρεαν στα Ιεροσόλυμα, για να γιορτάσει μαζί τους και, δια των θαυμάτων και της διδασκαλίας Του, να ελκύσει τον άδολο και απλό λαό. Διότι ο Χριστός είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να τους ιατρεύσει και να τους προσφέρει την σωτηρία, απ’ όσο οι ίδιοι επιθυμούσαν την θεραπεία.

«Τινος ουν ένεκεν τα Ιεροσόλυμα συνεχώς ο Χριστός καταλαμβάνει, και εν ταις εορταίς επιχωριάζει τοις Ιουδαίοις; ώστε επιλαβέσθαι των ασθενούντων, ίνα το πλήθος επισπάσηται το άδολον; Ου γαρ τοσαύτην οι κάμνοντες είχον επιθυμίαν απαλλαγήναι των νοσημάτων, όσην ο ιατρός επεποίητο σπουδήν απαλλάξαι αυτούς της αρρωστίας. Ότε τοίνυν πλήρης ο σύλλογος αυτών ην, τότε εις μέσον ερχόμενος τα προς την σωτηρίαν της εκείνων ψυχής επεδείκνυτο». (Χρυσοστόμου Ιω. Προς Ανόμοιους, ομιλ. 12, και Υπόμνημα εις Ιωάννην).

Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που θα ήθελαν να βρουν την Μία Αλήθεια, αναζητούν να θεραπευθούν από την παράλυση της κάθε αμαρτίας και κακοδοξίας. Μα το δυστύχημα είναι πως δεν υπάρχουν οι θεραπευτές! Η πλειονότης των συγχρόνων «εις τύπον και τύπον Χριστού» ποιμένων έχουν καταντήσει από μαθητές Χριστού, διεκπεραιωτές ιεροπραξιών η ένα είδος κοινωνικής πρόνοιας με θρησκευτικό επίχρυσμα, εκκοσμικευμένοι και αδιάφοροι για την ουσία αυτού που ήρθε να προσφέρει ο Χριστός στον άνθρωπο. Υπάρχουν, ασφαλώς, και εκείνοι οι πνευματικοί πατέρες που δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για την καθοδήγηση του συγχρόνου ανθρώπου, αλλά περιπίπτουν σε ένα άλλο «εκ δεξιών» πειρασμό: δείχνουν να «αδιαφορούν» για τους σύγχρονους «εντός των τειχών» αιρετικούς, την καταπολέμηση της αιρέσεως και την επιστροφή των αιρετικών στην Μία, Αγία, Ορθόδοξη Εκκλησία.

Το δυστύχημα, όμως, είναι, πως αυτή η φαινομενική «αδιαφορία», δεν είναι πραγματικά αδιαφορία, αλλά μια δειλία να αντιπαρατεθούν με την ολιγομελή, αλλά καλά οργανωμένη οικουμενιστική φατρία· και ως εκ τούτου αποτελεί αποδοχή της συνωμοσίας σιωπής που έχει επιβάλει πρωτίστως το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ώστε να μην ενημερώνονται οι πιστοί για την αιρετίζουσα πολιτική του Φαναρίου!!! Αρνούνται, δηλαδή, οι πνευματικοί πατέρες, επικαλούμενοι την «διάκριση», να προσεγγίσουν, να κηρύξουν και να θεραπεύσουν, όσους έχουν προσβληθεί από την παραλυσία της αιρέσεως του Οικουμενισμού (αλλά και του Παπισμού, και του Π.Σ.Ε.).

Αγνοούν άραγε την πατερική διδασκαλία, ότι η αίρεση αποτελεί μολυσματική και δυσθεράπευτη ασθένεια; «Μη συμφιλιάζης αιρετικοίς, ίνα μη συγκοινωνήσης τη κοινωνία αυτών·... έκαστος γαρ θερίσει ο έσπειρε». (Εφραίμ του Σύρου, Περί μετανοίας και κατανύξεως).

«Ει δε επί των εν τοις ηθικοίς σφαλλομένων τοσαύτη εστίν η βλάβη, τι χρη λέγειν περί των περί Θεού κακοδοξούντων, ους η κακοδοξία ουδέ εν τοις άλλοις υγιαίνειν εά, παραδιδομένους άπαξ δι’ αυτήν τοις της ατιμίας πάθεσιν;». (Μ. Βασιλείου, Όροι κατ’ Επιτομήν, Ερώτησις κʹ).

Και: «Των αιρετικών η κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εις το χειρότερον και γίνεται μεγαλυτέρα πληγή... Δια τούτο πρέπουν να αποφεύγουν οι Χριστιανοί τούτους και πάντας τους αιρετικούς ωσάν λοιμούς και πανούκλας, ίνα μη και αυτοί με αυτούς... απωλεσθούν». (Νικοδήμου Αγιορείτου, Ερμηνεία εις τας ΙΔ΄ Ἐπιστολὰς του Αποστόλου Παύλου, τ. 3ος, σελ. 318-319).

Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν, στρουθοκαμηλίζοντας, να αντιπαρέρχονται οι ποιμένες την ζημίαν που υφίστανται οι πιστοί, επικοινωνούντες με εγχώριους αιρετικούς οικουμενιστές (των οποίων αγνοούν την ύπαρξη και την αίρεση), αλλά και την «βλασφημία» που έγκειται στην διαστρέβλωση του Ευαγγελίου, της Ιεράς Παραδόσεως και της δογματικής αλήθειας που διαπράττουν οι Οικουμενιστές;

Πως ανέχονται την επίκληση φτηνών δικαιολογιών, ώστε να μη κατονομάζουν τους αιρετικούς, και πως είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτές οι «δικαιολογίες» εκφράζουν την πεμπτουσία της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και τις έχουν υποβάλει οι ίδιοι οι Οικουμενιστές;

1) Λέγουν π.χ. ένιοι πνευματικοί ότι ο Πατριάρχης διδάσκει «και» ορθόδοξα πράγματα· λες και δεν διάβασαν ποτέ εκκλησιαστική ιστορία, λες και δεν γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι αιρετικοί ξεκίνησαν «κατά τα άλλα» ως ορθόδοξοι, εκτός από το ένα σημείο που εδίδασκαν κακοδόξως· λες και δεν γνωρίζουν (και μας έχουν οι ίδιοι διδάξει), ότι η αίρεση συνίσταται στην αθέτηση «ιώτα ενός ή μιας κεραίας», κατά την διδασκαλία του ίδιου του Κυρίου!

2) Λέγουν, επίσης (αναλόγως σε ποιούς κάθε φορά απευθύνονται): ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας, την κάθαρση από τα πάθη (κι αυτό είναι πολύ σωστό)· τα θέματα Πίστεως και των σχέσεών μας με τους αιρετικούς είναι της αρμοδιότητος των ποιμένων (αυτό, όμως, είναι μεγάλο λάθος και σαφώς αντιπατερική θέση).

Πως δεν αντιλαμβάνονται, οι κληρικοί, ότι έτσι καταλύουν την ενότητα του ορθόδοξου κηρύγματος και της ορθόδοξης ποιμαντικής; Ώστε, λοιπόν, οι Άγιοι Πατέρες, που συνέδεαν άρρηκτα την Πίστη και το Ήθος, που θεωρούσαν αδιανόητο την πρόοδο στην πνευματική ζωή, χωρίς την προϋπόθεση της ορθής Πίστεως, χωρίς την ομολογία αυτής της Πίστεως και την διατήρηση απαραχάρακτων των Δογμάτων –ακόμη και δια του μαρτυρίου, όλοι οι Άγιοι, λοιπόν, έσφαλαν; Ασφαλώς και όχι.

Γράφει ο Μ. Βασίλειος: Ο Κύριος είπε:

«”Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, διδάσκοντες αυτούς, ουχί τα μεν τηρείν, των δε αμελείν, αλλά τηρείν πάντα", χωρίς να παραβλέπετε ούτε και ένα μικρό "των διατεταγμένων", αφού όλα είναι αναγκαία για την σωτηρία σας. Ημείς δε μίαν που των εντολών πεποιηκέναι νομίσαντες (ου γαρ αν φαίην ότι ποιήσαντες· πάσαι γαρ αλλήλων έχονται, κατά τον υγιή του σκοπού λόγον, ως εν τη λύσει της μιας και τας λοιπάς εξ ανάγκης συγκαταλύεσθαι), ουκ επί τοις παρεθείσι την οργήν εκδεχόμεθα, αλλ’ επί τω κατορθωθέντι δήθεν τας τιμάς αναμένομεν».
(Μ. Βασιλείου, Ηθικοί λόγοι, Περί αρετής και κακίας, λογ. α ).

Κι εδώ βρίσκεται όλη η ευθύνη, το προσωπικό δράμα και η πτώση συγχρόνων κληρικών: ενώ τα γνωρίζουν αυτά, αποδέχονται σιωπηρά τέτοιες αντιπατερικές «λογικές» και υιοθετούν αυτή τη στάση, διασπώντας και καταλύοντας έτσι οφθαλμοφανώς –καθ΄ὅσον εξαρτάται απ’ αυτούς– την ενότητα της εν Χριστώ ζωής, ως ενότητα Πίστεως και Ήθους, η οποία μας συνδέει με την διαχρονική Παράδοση της Εκκλησίας, εμποδίζοντας –αντί να διευκολύνουν– την αληθινή ένωσή μας με τον Κύριο.

Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος:
«Ου γαρ αρκεί μία μόνον αρετή παραστήσαι τω βήματι του Χριστού μετά παρρησίας ημάς, αλλά πολλής δει και ποικίλης και παντοδαπής και πάσης αυτής. Άκουε γαρ αυτού λέγοντος τοις αυτού μαθηταίς· Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν». (Χρυσοστόμου Ιω., Εκλογαί από διαφόρων λόγων).

Αρνούνται οι Ποιμένες επίσημα και –παρά τις επισημάνσεις– επίμονα, ότι η ενότητα υπάρχει όπου συναντάται η ορθή Πίστη και εφαρμόζεται η εκκλησιαστική Παράδοση, δηλ. στην Μία, Αγία Εκκλησία, αφήνοντας έτσι να διεισδύουν στο σώμα των χριστιανών οι πρακτικές των εκατοντάδων αιρετικών ομολογιών, συνισταμένη των οποίων αποτελεί ο Οικουμενισμός.

Τούτο σημαίνει ότι συμβιβάζονται με την αίρεση και παραδίδονται αμαχητί στους ηγέτες του Οικουμενισμού. Κατ’ αυτόν τον τρόπον εξοικειώνονται οι ακατήχητοι πιστοί με την αίρεση και εμποδίζεται η θεραπεία των αιρετικών.

Συμβαίνει, όμως, και άλλη μια αθέτηση· αρνούνται μια βασική Εντολή, εκείνη του Ευαγγελισμού των ετεροδόξων, μεταξύ των οποίων υπάρχουν πολλοί, που διψούν την γνώση της αληθινής ορθοδόξου ζωής και διδασκαλίας.

Αρνούνται να απευθυνθούν και να συνομιλήσουν με τον αγνοούντα λαό των ετεροδόξων, όπως έκανε ο Κύριος, και αντιθέτως –«αγαλλομένω ποδί»– διαλέγονται επί δεκαετίες με τους αρχηγούς και τις σκληρυμένες δομές της κάθε αίρεσης, τους «αρχιερείς» δηλαδή, τους «Σαδδουκαίους» και τους «Φαρισαίους» της εποχής μας, οι οποίοι αποτελούν και τους συνδαιτυμόνες τους.

Και αρνούνται επί δεκαετίες τώρα, να απευθυνθούν και να κηρύξουν Χριστό προς τους λαούς, γιατί δεν θέλουν να τα χαλάσουν με τις εξουσίες του κόσμου τούτου, τους άθεους Πάπες και ομοφυλόφιλους ιερείς και ιέρειες των ετεροδόξων, αυτούς που αποτελούν τους συνευωχούμενους συνομιλητές τους, οι οποίοι έχουν εισαγάγει πληθώρα κακοδοξιών (ποιά να πρωτομνημονεύσουμε;), έχουν καταλύσει πολλές από τις Εντολές του Χριστού και ουδεμία διάθεση δείχνουν να επανορθώσουν και να επανέλθουν στην Μία Εκκλησία.

Έχουν πάθει αμνησία και δεν ενθυμούνται την Εντολή του Χριστού, «όστις λύση μίαν των εντολών τούτων τών ελαχίστων, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών».

Έχουν, με άλλα λόγια, εμπιστευθεί την σωτηρία των αιρετικών στους αρχηγούς των αιρέσεων(!), κατά των οποίων ο Κύριος εξαπέλυσε τα «ουαί». Αρνούνται οι ίδιοι να μιμηθούν το Χριστό, να παρευρεθούν στους χώρους των απλών αιρετικών, να διδάξουν πως μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία προσφέρει αληθινή ζωή και σωτηρία, και έτσι, να ομολογήσουν Χριστό.

Και το αρνούνται, γιατί έχουν συμφωνήσει με τους συνομιλητές τους ετερόδοξους, να μη διδάσκουν την αλήθεια του Ευαγγελίου, να μη καλούν προς σωτηρία τους αιρετικούς της Δύσεως! Κάνουν δηλαδή το αντίθετο απ’ αυτό που εδίδαξε ο Χριστός, ο Οποίος έδωσε Εντολή να πορευτούν σε όλα τα έθνη, όχι συμβιβαζόμενοι εις τα της Πίστεως, αλλά κηρύττοντες «Μίαν πίστιν», «εν βάπτισμα», «Μίαν Εκκλησίαν».

Έτσι, εμποδίζουν οι ίδιοι οι ορθόδοξοι κληρικοί με τη θεσμική εξουσιαστική παρουσία τους, κάποιους ελάχιστους Ποιμένες, που επιμένουν ορθόδοξα, και προσπαθούν να εφαρμόσουν την Εντολήν του Λόγου του Θεού προς ευαγγελισμό των μη ορθώς πιστευόντων.

Γράφει, όμως, ο άγιος Επιφάνιος:

«...Εδίδαξε (ο Κύριος) βασιλείαν ουρανών κηρύσσειν εν αληθεία, ...και λέγων "μαθητεύσατε τα έθνη", τουτέστιν μεταβάλετε τα έθνη απόκακίας εις αλήθειαν, από αιρέσεων εις μίαν ενότητα, "βαπτίζοντες αυτούς εις όνομα πατρός και υιού και αγίου πνεύματος", εις την κυριακήν ονομασίαν της τριάδος, ...ίνα δείξη εκ του ονόματος μηδεμίαν αλλοίωσιν είναι της μιας ενότητος. όπου γαρ οι βαπτιζόμενοι κελεύονται υπ’ αυτού <σφραγίζεσθαι> εις όνομα... "αγίου πνεύματος" ου διηρημένος ο σύνδεσμος ουδέ απηλλοτριωμένος, της μιας θεότητος έχων την σφραγίδα». (Επιφανίου Κύπρου, Πανάριον).

Και ο εκκλησιαστικός συγγραφεύς Ευσέβιος:

«"Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη". Βούλεται γαρ το Πνεύμα το άγιον συντόνω και αδιαστάτω σπουδή επιτελείν αυτούς το ευαγγελικόν έργον· τη γαρ, "ημέρα εξ ημέρας", τούτο παρίστησι, το διηνεκώς αυτούς ευαγγελίζεσθαι το σωτήριον...».
(Ευσεβίου, Εις τας επιγραφάς των Ψαλμών, Ερμηνεία τινών κατ’ επιλογήν).

Έχω συνείδηση πως επιρρίπτω ευθύνη (με όσα, όχι για πρώτη φορά, γράφω) σε σεβαστούς πνευματικούς πατέρες. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί: ποιός είμαι εγώ, που τολμώ να επισημαίνω κάποιες παραλείψεις τους; Νιώθω, όμως, μέσα μου ισχυρή την πεποίθηση, πως ο,τι γράφω, δεν είναι δικές μου θέσεις (γιατί τότε δεν θα τολμούσα να τις θέσω καν), αλλά η Ορθόδοξη Παράδοση.

Και παρόλο που παρόμοιες σκέψεις έχουν γραφεί πολλές φορές, δεν έχω δει κάποιο αντίλογο. Πράγμα που σημαίνει, ότι οι πνευματικοί μας πατέρες, ή δεν έχουν να απαντήσουν στα πατερικά κείμενα που παρατίθενται, ή αδιαφορούν, ως διδάσκαλοι, να παρουσιάσουν και να διδάξουν την ακριβή και αναντίρρητη τοποθέτηση της Εκκλησίας στο θέμα, ως ποιμένες δε και πατέρες να διορθώσουν και μένα με τον γνήσιο πατερικό λόγο και όχι με προσωπικές εκτιμήσεις που διαφέρουν από γέροντα σε γέροντα, ώστε να αντιληφθώ (όπου σφάλλω) την σωστή θέση.