ΣΕΙΣΜΟΙ ΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ 

Ή ΘΕΟΜΗΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Όλοι μας, δυστυχώς, γίναμε  μάρτυρες του τελευταίου σεισμού (*) με τις μεγάλες, φοβερές και καταστρεπτικές του συνέπειες, που συνεκλόνησαν ολόκληρον τον κόσμον.

Πολλά εγράφησαν και περισσότερα ειπώθησαν από υπευθύνους και μη υπευθύνους, από ειδικούς και μη ειδικούς, από ειδήμονες και μη ειδήμονες. Τόσα που ο κοσμάκης έχει πια μπουχτίσει και κουραστεί.

Δεν θα ήθελα να κάνω κανένα σχόλιο και καμμία αναφορά για όλα αυτά. Θα ήθελα μόνον να ιδώ το όλο θέμα από μία άλλη οπτική γωνία και διαφορετική σκοπιά που πολύ λίγο έως καθόλου εσυζητήθη, να προχωρήσω λίγο πιο πέρα από τα φαινόμενα και να σταθώ εις τα αίτια των σεισμών, πώς δηλαδή και γιατί γίνονται οι σεισμοί.

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να εκφράσω την θλίψιν και την οδύνην μου καθώς και τα θερμά μου συλλυπητήρια εις όλους τούς αδελφούς μας και εις όλες τις οικογένειες που επλήγησαν, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο από τον καταστρεπτικό Σεισμό, χάνοντας μάλιστα προσφιλή και συγγενικά τους πρόσωπα. Σίγουρα το κτύπημα ήταν μεγάλο και χρειάζεται πολύ κουράγιο, δύναμη, πίστη και υπομονή για να μπορέσει κανείς να το αντέξει, να το "ξεπεράσει" και να μπορέσει να συνεχίσει την ζωή του. Εύχομαι ο καλός Θεός μας να τούς δώσει όλα τα ανωτέρω και να τούς βοηθήσει και υλικά και πνευματικά.

Όμως πως και γιατί γίνονται οι σεισμοί;

Ας ξεκινήσωμεν πρώτον με το πώς γίνονται οι σεισμοί.

Φυσικά όπως καταλαβαίνετε, ούτε σεισμολόγος είμαι, ούτε γεωλόγος, ούτε τι άλλο σχετικό, για να σας αναλύσω και περιγράψω, πώς γίνονται οι σεισμοί, σύμφωνα με την επιστήμη.

Και βέβαια κανείς δεν αμφισβητεί την επιστήμη και την γνώσιν, αφού άλλωστε «ο Θεός έδωκεν επιστήμην τοις ανθρώποις ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού». (Σοφ. Σειράχ 38,6)
Κατά συνέπεια αποδεχώμεθα εκ των προτέρων την θεωρίαν των ειδικών διά την προέλευσιν και δημιουργίαν των σεισμών.

Όμως δια όλους ημάς τούς πιστούς που πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός και ο «ποιητής ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων»,  (Σύμβολον Πίστεως) ότι είναι ο Παντοκράτωρ και Παντοδύναμος, ότι είναι «ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται» (Ψαλμ. ργ’, 32 ) ότι «ανοίξαντός Σου την χείρα τα Σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος, αποστρέψαντος δε Σου τό πρόσωπον ταραχθήσονται» (Ψαλμ. ργ’, 28-30) και ότι όπως λέει και ο σοφός Λαός μας , «Θεέ μου Θεέ μου Μεγάλο τ’ Όνομα Σου, φύλλο δεν πέφτει απ’ το δενδρί, χωρίς το θέλημά Σου», τότε πώς γίνονται οι σεισμοί; Από την Φύσιν και τις μετατοπίσεις των λιθοπλακών; ή από τον Θεό; 

Φυσικά και από τον Θεό, αλλά... διά μέσου της γης, όπως άλλωστε και όλα τα άλλα φυσικά φαινόμενα, τα οποία όμως ο Θεός εδημιούργησεν και έθεσεν εις τούς αιώνας.

«Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην... και είπεν ο Θεός γενηθήτω φως· και εγένετο φως... και είπεν ο Θεός γενηθήτω στερέωμα και εγένετο στερέωμα... και είπεν ο Θεός γενηθήτωσαν φωστήρες και εγένετο ούτως... και είπεν ο Θεός... και είπεν ο Θεός...» (Γέν. α’ , 1-25) και «Αναβαίνουσιν όρη και καταβαίνουσι πεδία εις τον τόπον ον εθεμελίωσας αυτά. Όριον έθου, ο ου παρελεύσονται, ουδέ επιστρέψουσι καλύψαι την γην» (Ψαλμ. ργ’ , 8 -10 ). 

Αυτή είναι η πραγματικότης. Και εάν θέλει και επιθυμεί ο Θεός γίνονται τα πάντα όχι μόνον τα φυσικά, αλλά και τα υπερφυσικά φαινόμενα («όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις»)· εάν όχι δεν γίνεται απολύτως τίποτε.

Ακόμη λοιπόν και εάν οι σεισμοί εγίνοντο από μόνοι τους, από την φύσιν, ως φυσικά φαινόμενα, χωρίς την "άδεια" του Θεού, ακόμη και τότε ποιός λογικός και πιστός άνθρωπος θα μπορούσε να δεχθεί και να πιστέψει, ότι ο Παντοδύναμος Θεός δεν θα μπορούσε να επέμβει εάν ήθελε να σταματήσει τον σεισμό και να προστατέψει τα παιδιά του, από καταστροφές και θανάτους;

Όπως εκείνον τον καιρόν που ο Χριστός με τούς Μαθητάς του ήτο επάνω εις ένα πλοίο και ξαφνικά έγινε μεγάλος σεισμός και το πλοίον εκινδύνευεν να βυθισθή. Οι μαθηταί του Κυρίου μας φοβισμένοι έσπευσαν εις Αυτόν και του είπαν· Κύριε σώσαι μας διότι χανώμεθα. «και εγερθείς επετίμησε τοις ανέμοις και τη θαλάσση και εγένετο μεγάλη γαλήνη. Οι δε άνθρωποι εθαύμασαν λέγοντες. Ποταπός εστιν ούτος, ότι και οι άνεμοι και η θάλασσα υπακούουσιν αυτώ;» (Ματθ. η΄, 26-28).

Ποιός λοιπόν λέγει και προστάσσει πότε να ξεκινήσει και πότε να σταματήσει ο σεισμός;

Ποιός κανονίζει πότε να γίνει, που θα γίνει, πόσο δυνατός θα είναι και πόσο θα κρατήσει;

Ποιός αποφασίζει και διαλέγει πόσοι και ποιοί θα πεθάνουν από τον σεισμό;

Ποιός; η Φύσις ή ο Θεός; Μήπως έχει λογική η φύσις; μήπως είναι ο θεός η φύσις;

Υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός; και εάν ναι, προβλέπει και προνοεί δια τα πάντα ή όχι;

Ας μην γελιώμαστε. Μόνον ο Θεός. Μόνον ο Θεός, ο οποίος εκ του μη όντος εδημιούργησεν τα πάντα· ο οποίος κρατάει τα πάντα εις τας χείρας του και ο οποίος εργάζεται και προνοεί δια τούς πάντες και τα πάντα ανά πάσαν στιγμήν του εικοσιτετραώρου. Μόνον ο Θεός, ο οποίος είναι «ο Αρχηγός της Ζωής» και «ο μόνος έχων ζωής και θανάτου εξουσίαν».

Αυτός και μόνον Αυτός, όταν κρίνει, επιθυμεί και αποφασίζει να γίνει, δια το ΣΥΜΦΕΡΟΝ των ανθρώπων.

Αφού λοιπόν, είδαμε πως γίνονται οι σεισμοί, ας δούμε στην συνέχεια και το γιατί γίνονται οι σεισμοί.

Η βασική αιτία των σεισμών, είναι μία. Οι ΑΜΑΡΤΙΕΣ μας. Αυτές προκαλούν σχεδόν πάντα τούς σεισμούς. Το λένε οι Πατέρες μας, το λένε τα ιερά βιβλία μας Παλαιά και Καινή Διαθήκη, το λένε οι ευχές της Εκκλησίας μας. «Οίδαμεν, ότι διά τας πολλάς ημών αμαρτίας συνέσεισας την γην και συνετάραξας αυτήν...» (Μέγα Ευχολόγιο σελ. 539) και σε άλλη ευχή· «Στήσον, δεόμεθα, τον φοβερόν της γης κλόνον, και την αήθη ταύτης φοράν, ην νυν δικαίως καθ’ ημών κινείσθαι ταύτην προσέταξας, εις υπόμνησιν της προς πάσαν αμαρτίαν παρά φύσιν ημετέρας ορμής, και της σης δια ταύτην προς ημάς δικαίας αποστροφής. Ει γαρ ημείς τα σα προστάγματα διεφυλάττομεν, και των οικείων όρων εντός ιστάμεθα, ουκ αν η γη, τω σω παντοδυνάμω προστάγματι πειθόμενη, καθ’ ημών εκινείτο νυν, της φυσικής ακινησίας εξισταμένη, και τη παρά φύσιν ταύτης κινήσει καταπιείν ημάς εκζητούσα...». (Μέγα Ευχολόγιο σελ. 540)

Τότε; Απλά, επειδή αφ’ ενός μεν, πολύ αέρα έχει πάρει ο σημερινός άνθρωπος με τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα, την αύξηση της γνώσεως και την αλματώδη εξέλιξη της επιστήμης, σε βαθμό που κοντεύει να πιστέψει (εάν δεν έχει πιστέψει κιόλας) ότι είναι ΘΕΟΣ και να ξεχάσει τον αληθινό Θεό· Αφ’ ετέρου δε όλοι μας, άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, κληρικοί και λαϊκοί, οσημέραι απομακρυνόμαστε από τον Θεό και την Εκκλησία και διάγωμεν ώσπερ άφρονες, ζώντας μέσα στην ευμάρεια, στην ραστώνη, στην αμαρτία στα πάθη και στις ηδονές έχοντες ως δόγμα το "φάγωμεν, πίωμεν, γλεντήσωμεν, διασκεδάσωμεν, χορεύσωμεν, κλεύσωμεν, αδικήσωμεν, αμαρτήσωμεν... αύριο γαρ αποθνήσκωμεν".

Ο Θεός ως στοργικός Πατήρ προσπαθεί να μας συνεφέρει.

Προσπαθεί να μας προειδοποιήσει με πολλούς τρόπους, προσπαθεί να μας συνεφέρει και να μας επαναφέρει, προσπαθεί να μας ξυπνήσει, προσπαθεί να μας... προσπαθεί, προσπαθεί, προσπαθεί. Αλλά εις μάτην. Εμείς δεν καταλαβαίνωμεν ΤΙΠΟΤΕ. «Ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι». Και δεν καταλαβαίνουμε τίποτε όχι διατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε, αλλά διότι δεν ΘΕΛΟΥΜΕ να καταλάβουμε. Δεν θέλουμε να καταλάβουμε δια να μην ξεβολευτούμε από τα καλά μας, απ’ όλα αυτά που προαναφέραμε. Ποιός φταίει λοιπόν; φταίει ο Θεός που παιδαγωγικά μας "τιμωρεί"; Ή φταίμε εμείς που δεν μετανοούμε; Φυσικά και φταίμε εμείς.

«Ο Θεός θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Όταν λοιπόν βλέπει ότι τα παιδιά του παραστρατούν, δεν βαδίζουν τον ορθό δρόμο, δεν ακολουθούν τας εντολάς του, και κινδυνεύουν να χάσουν την αθάνατον ψυχή τους, επεμβαίνει ως καλός και στοργικός Πατέρας, διακριτικά, με διάφορους τρόπους και προσπαθεί να μας βοηθήσει. Εάν μεν καταλάβωμεν έχει καλώς, εάν όχι συνεχίζει με μεγαλύτερες δοκιμασίες και μάλιστα πολλές φορές σκληρές και αυστηρές έως να ανανήψωμεν. (Όπως άλλωστε κάνουν και όλοι οι γονείς εις τα παιδιά τους, όταν παραστρατούν και κινδυνεύουν να χαθούν).

Όλα αυτά βέβαια από αγάπη και μόνον από αγάπη κινούμενος, δια να μας βοηθήσει να μετανοήσωμεν και να σώσουμε την ψυχή μας. "διότι τι θα ωφελήση τον άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον, ζημιωθεί δε την εαυτού ψυχήν"; ΤΙΠΟΤΕ .

Όσον αφορά τα αστεία έως και βλάσφημα και κατά κόρον επαναλαμβανόμενα ερωτήματα του τύπου:

Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ να επιτρέπει τούς καταστρεπτικούς σεισμούς;

Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ να επιτρέπει τα τόσα και τόσα φοβερά δεινά που προέρχονται απ’ αυτούς;

Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ να επιτρέπει να σκοτώνονται άνθρωποι;

Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ να επιτρέπει να πεθαίνουν μικρά παιδιά που δεν έφταιξαν σε τίποτε;

Τι αμαρτίες να είχαν τα βρέφη και τα νήπια; κ.τ.λ.π. κ.τ.λ.π.

Οι άνθρωποι αυτοί δυστυχώς είναι άγευστοι της πνευματικής και χριστιανικής ζωής. Αμφιμβάλλω εάν πατούν στην Εκκλησία, εάν εκκλησιάζονται συχνά, εάν μελετούν τον Λόγον του Θεού, εάν προσεύχονται, εάν εξομολογούνται και κοινωνούν, εάν γνωρίζουν διατί γεννήθησαν, διατί ζουν και ποιός είναι ο σκοπός της ζωής των. Διαφορετικά όχι μόνον δεν θα τα επίστευον όλα αυτά, αλλά πολύ περισσότερον δεν θα τα εκστομούσαν ούτε δια αστείο.

Ακριβώς επειδή ο Θεός είναι Θεός της ΑΓΑΠΗΣ δι’ αυτό και επεμβαίνει με τούς σεισμούς η με άλλους τρόπους "παιδαγωγικώ τω τρόπω", προκειμένου να βοηθήσει τα παιδιά Του να μην χαθούν και καταστραφούν ψυχικά. «Ον αγαπά Κυριος παιδεύει· μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται...τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; Ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί... Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης· ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι’ αυτής γεγυμνασμένοις αποδίδωσι δικαιοσύνης». (Εβρ. ιβ΄, 6-12).

Εκείνον που αγαπά ο κύριος τον δοκιμάζει. Σκοπός μας σ’αυτή την ζωή δεν είναι ούτε να περάσουμε καλά, ούτε να αποκτήσουμε πολλά αγαθά, ούτε να ζήσουμε πολλά χρόνια. Σκοπός μας είναι να σώσουμε την ψυχήν μας, να κερδίσουμε δηλαδή την αιώνιον ζωήν, την Βασιλείαν των Ουρανών, τον Παράδεισον. Προς τα εκεί πρέπει να βλέπουμε και προς τα εκεί πρέπει να στοχεύουμε. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται αγώνας και μάλιστα μεγάλος, χρειάζεται υπομονή, προσευχή, νηστεία, αγρυπνία, στερήσεις, θλίψεις, κακουχίες, εγκράτεια, χρειάζεται «η στενή και τεθλιμμένη πύλη η απάγουσα εις την αιώνιον ζωήν" και όχι "η μεγάλη και ευρύχωρος οδός η απάγουσα εις την αιώνιον κόλασιν». (Ματθ. ζ΄, 13-15).

Άρα λοιπό το θέμα δεν είναι εάν θα ζήσω λίγα η πολλά χρόνια, αν θα πεθάνω μικρός η μεγάλος, πλούσιος η φτωχός, σπουδαίος η ασήμαντος... Το θέμα είναι να ζήσω κατά Θεόν και όταν και όποτε πεθάνω να είμαι έτοιμος να συναντήσω τον Θεόν με αρετές και καθαρή καρδιά.

Πού όμως μάτια και αυτιά δια όλα αυτά, όταν εμείς τρέχουμε από το πρωϊ έως το βράδυ δια τα γήϊνα και υλικά αγαθά δια τις διάφορες απολαύσεις και ηδονές της ζωής, ξεχνώντας η αφήνοντας κατά μέρος τα ουράνια και πνευματικά αγαθά. Εντάξει και αυτά χρειάζονται, με μέτρο όμως και σύνεση. Πρώτα τα πνευματικά και μετά τα υλικά· «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού... και ταύτα πάντα προστεθήσονται» (Ματθ. στ΄, 33). Εμείς όχι μόνον τα αντιστρέψαμε, αλλά διαγράψαμε τελείως τα πνευματικά. Πώς λοιπόν θα πάμε καλά; Πώς θα λυθούν και θα παύσουν τα προβλήματα; Πώς θα μας βοηθήσει ο Θεός αφού εμείς τον έχουμε προ πολλού αρνηθεί και εγκαταλείψει;

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΙΣ

Να κλαύσουμε όλοι πικρά για τις αμαρτίες μας.
Να μετανοήσουμε πραγματικά για όλα τα κακά που πράξαμε και να εξομολογηθούμε. Να αλλάξωμεν τρόπον και σκέψιν ζωής και να επιστρέψωμεν εις τον Χριστόν και εις την Εκκλησία του.

Τότε, υπάρχει ελπίς και σωτηρία, διαφορετικά ας μην περιμένουμε καμμία αλλαγή και κανένα καλό, ούτε σε μας προσωπικά, αλλά ούτε και εις την πατρίδα μας· αλλά, περισσότερα κακά και μεγαλύτερα δεινά σύμφωνα με τον αδιάψευστον Λόγον του Κυρίου μας:
«Εάν θέλετε και εισακούσετε μου τα αγαθά της γης φάγεσθε· εάν δε μη θέλετε μηδέ εισακούσετέ μου ΜΑΧΑΙΡΑ ΥΜΑΣ ΚΑΤΕΔΕΤΕ». (Προφ. Ησαΐας α΄, 19-20). 

Είθε να διαψευσθώ. ΑΜΗΝ! 

π. Μάξιμος

(*)

(Της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999) 

 (Αναδημοσίευσις από το Περιοδικόν μας  «Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ» 
 Τεύχος 1 - Σεπτέμβριος 1999)