Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ - ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ 

Η ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ

      Οι ραδιομετρικές μέθοδοι χρονολόγησης στηρίζονται στα ραδιενεργά στοιχεία, που περιέχονται στα ευρήματα (πετρώματα, απολιθώματα). Ανάλογα με τα ραδιενεργά αυτά στοιχεία έχουμε 4 ραδιομετρικές  μεθόδους. Όλες οι μέθοδοι στηρίζονται σε δεδομένα μη αποδείξιμα, που λειτουργούν ως αξιώματα των μαθηματικών. Θεωρούνται ότι έτσι είναι, επειδή διαφορετικά δεν μπορούν να προχωρήσουν αυτές οι μέθοδοι χρονολόγησης και οδηγούνται οι επιστήμονες σε αδιέξοδο. Συγκεκριμένα:

      1. Επειδή ο ρυθμός διάσπασης των ραδιενεργών στοιχείων στις σύγχρονες μετρήσεις είναι σταθερός, θεωρείται ότι πάντοτε αυτός ο ρυθμός ήταν σταθερός. Διαφορετικά δεν μπορεί να γίνει χρονολόγηση.
       Αυτό όμως αποδείχθηκε ότι δεν είναι σωστό. Ορισμένοι εξωτερικοί  παράγοντες παρεμβαίνουν και αλλάζει ο ρυθμός διάσπασης. Η πυρηνική βιομηχανία πλέον στηρίζεται στην επιτάχυνση του ρυθμού διάσπασης με εμπλουτισμό ουρανίου. Αυτός ο εμπλουτισμός αποδείχθηκε ότι γίνεται και με φυσικό τρόπο, αλλάζοντας το φυσικό ρυθμό διάσπασης και ανατρέποντας τις χρονολογήσεις εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων χρόνων, κατεβάζοντάς τες σε μερικές χιλιάδες χρόνια.

      2. Για να γίνει δυνατή η χρονολόγηση θεωρείται ότι αρχικά η συγκέντρωση των ραδιενεργών ουσιών στο εύρημα ήταν μηδενική. Αυτό όμως είναι αυθαίρετο, δεν αποδείχθηκε ποτέ και ούτε είναι δυνατό να αποδειχθεί ποτέ, όπως τονίζει ο αστρονόμος Άλλαν Γ. Σάνταζ  στο βιβλίο "Επιστημονικό Έτος" του 1968. Γιατί; Γιατί κανένας αστροφυσικός δεν ήταν παρών στην δημιουργία τους. Και ο καθηγητής της Μεταλλουργίας Μέλβιν Α. Κούκ είναι κατηγορηματικός: "Ατυχώς, μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κανείς για αυτές τις συγκεντρώσεις ραδιενεργών στοιχείων. Τα χρονολογικά αποτελέσματα που επιτυγχάνονται έτσι, δεν μπορούν να είναι παρά υποθέσεις" (Prehistory and Earth Models, σελ. 24).

Πιο αναλυτικά:

α. Μέθοδος Ουρανίου-Μολύβδου

       Η βασική αρχή της μεθόδου αυτής είναι η εξής: για πολύ μεγάλες χρονικές περιόδους το ουράνιο διασπάται αυθόρμητα σε μόλυβδο και ήλιο. Ο ρυθμός διάσπασης θεωρείται σταθερός όχι μόνο στο παρόν αλλά και σε όλους τους περασμένους αιώνες.
       Αυτή η μέθοδος είναι που στήριξε τα συμπεράσματα των εξελικτικών για την ηλικία της Γης (ότι είναι 4.600 εκατομμ. ετών!).
       Με μια πρώτη θεώρηση, φαίνεται η διάσπαση του ουρανίου να είναι η ιδανική μέθοδος γεωχρονομετρίας και επιστημονικά πέρα από κάθε υποψία. Η έρευνα όμως των τελευταίων δεκαετιών άρχισε να δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες ως προς την αξιοπιστία της.
       Εκτός από το φυσικό εμπλουτισμό του ουρανίου  στα ραδιενεργά σώματα, που ανατρέπει τη σταθερότητα στο ρυθμό διάσπασης του, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, που επιδρούν. Π.χ. ένας καταιγισμός νετρονίων στην ατμόσφαιρα  της Γης από μια έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς αστέρα. Αυτό έγινε πολλές φορές αποδεδειγμένα στο παρελθόν. Κάτι τέτοιο αυξάνει σημαντικά το ρυθμό ραδιενεργού διάσπασης των πετρωμάτων. Τι αποτέλεσμα έχει αυτό; Το περιγράφει ο Frederic B. Juenman: "αν μια αιφνίδια πτώση μειώσει το δυναμικό της Γης κατά 1 εκατομμύριο βόλτς, θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση του υποδιπλασιασμού του ουρανίου από 4,5 δισεκατομμύρια έτη σε μόλις κάτι παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο" (!!!).
       Για αυτό και στην εγκυκλοπαίδεια Britanika, στο λήμμα Dating, σημειώνεται: Η μέθοδος ουρανίου, ως γεωχρονομέτρηση, εκτοπίστηκε σήμερα από τις τεχνικές καλίου-αργού και ρουβιδίου-στροντίου. Οι λόγοι για αυτό είναι: περιορισμένη δυνατότητα εφαρμογής και αμφισβητούμενη αξιοπιστία.

β. Μέθοδος Καλίου-Αργού

Η μέθοδος αυτή στηρίζεται στη διάσπαση του καλίου σε αργό. Ο ρυθμός διάσπασης και εδώ θεωρείται σταθερός και στο παρόν και στο παρελθόν.
       Όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερα προβλήματα εμφανίζονται και σε αυτή τη μέθοδο. Εκτός από τα γενικά μειονεκτήματα, τα ιδιαίτερα (μειονεκτήματα) που περιπλέκουν την όλη διεργασία είναι ότι το κάλιο διασπάται σε δυο διαφορετικά ραδιογενή θυγατρικά προϊόντα με δυο διαφορετικούς ρυθμούς.  Αυτό σημαίνει πως η μέθοδος καλίου-αργού δίνει δυο διαφορετικές τιμές χρόνου, που απέχουν πολύ  η μία από την άλλη. Η διαφορά ρυθμίζεται συνήθως με τη βοήθεια της μεθόδου ουρανίου-μολύβδου. Π.χ. Η μέθοδος καλίου χρονολόγησε τις βασαλτικές λαβές της Χαβάης από 160 εκατομμύρια έτη έως 3 δισεκατομμύρια έτη(!). Πώς μπορεί να "ρυθμιστεί" όμως αυτή η τεράστια χρονική διαφορά με μια μέθοδο που ουσιαστικά είναι αναξιόπιστη; Αξιοσημείωτο ακόμη είναι ότι οι παραπάνω βασαλτικές λαβές Χαβάης, που χρονολογήθηκαν με τους παραπάνω τεράστιους αριθμούς, στην πραγματικότητα χρονολογούνται από μια έκρηξη του 1801 κοντά στο Χουαλαεί.
       Επομένως "δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός, ότι η μέθοδος καλίου-αργού δίνει διαφορετικά αποτελέσματα σε διάφορα μεταλλεύματα, στο ίδιο πείραμα".

γ. Μέθοδος Ρουβιδίου-Στροντίου

        Η μέθοδος αυτή στηρίζεται στη διάσπαση του ραδιενεργού ρουβιδίου σε στρόντιο. Τα μειονεκτήματά της είναι: ο χρόνος διάσπασης (υποδιπλασιασμού) δεν είναι γνωστός με ακρίβεια. Θεωρείται αρκετά μεγάλος, από 47 έως 120 δισεκατομμύρια έτη. Για το ίδιο κοίτασμα πετρώματος αποδίδει ηλικίες, που δεν συμφωνούν μεταξύ τους κ.α.
       Για αυτό και στο τρίτο σεληνιακό συνέδριο, που έγινε στο Χιούστον, τον Ιανουάριο του 1972, ο Leon T. Silver του τμήματος Γεωλογίας και Πλανητικών επιστημών, στο California Institute of Technology αμφισβήτησε τους υπολογισμούς της μεθόδους αυτής. Έτσι κι αυτή η μέθοδος είναι αναξιόπιστη.

δ. Μέθοδος ραδιενεργού άνθρακα 14 (C¹⁴)