Πρώτα - πρώτα η Αρχαιολογία μάς έβοήθησε νά καθορίσωμεν τις διαστάσεις της Κιβωτού. Ο θεόπνευοτος Μωϋσής γράφει ότι η Κιβωτός είχε μήκος «τριακοσίων πήχεων», πλάτος «πεντήκοντα πήχεων» και ύψος «τριάκοντα πήχεων» (Γεν. ε΄,15). 

Σήμερα γνωρίζομεν, από ώρισμένες αρχαιολογικές ανακαλύψεις, ότι ο πήχυς εις τα χρόνια των βασιλείων τού Ισραήλ και τού Ιούδα (900 - 600 π.Χ.) είχε μήκος περίπου δεκαοκτώ ίντσες, δηλαδή 45,72 εκατοστά του μέτρου.

Κατά τον 19ον αιώνα οι αρχαιολόγοι ερεύνησαν μίαν σήραγγα εις τήν Ιερουσαλήμ, πού είχε κατασκευασθή επί των ημερών του βασιλιά Έζεκία (περί το 700 π.Χ.). Μία αρχαία επιγραφή εις τήν είσοδον της σήραγγος αναφέρει ότι αύτη έχει μήκος 1.200 πήχεις. Η μέτρησις της σήραγγος από τους αρχαιολόγους άπέδειξεν ότι είχε μήκος 1800 πόδια (= 548,64 μέτρα). (Κατ’ άλλην μαρτυρίαν η σήραγγα έχει μήκος 525 μέτρα• οπότε ό Εβραϊκός πήχυς ισούται προς 43,75 εκατοστά του μέτρου). 

Έτσι έμάθαμε ότι ο πήχυς ήταν περίπου δεκαοκτώ ίντσες ή 45,72 εκατοστά του μέτρου. Ο Αιγυπτιολόγος Petrie υπελόγισεν ότι ένας πήχυς είναι ίσος μέ 22,5 ίντσες ή 57,15 εκατοστά του μέτρου, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι υπάρχουν διάφορα είδη πήχεων, από τους όποιους ο μεγαλύτερος έχει μήκος πάνω από δεκαοκτώ ίντσες, δηλαδή πάνω από 57,15 εκατοστά του μέτρου.

Εάν ύπολογίσωμεν τις διαστάσεις της Κιβωτού μέ βάσιν το μήκος ενός πήχυ (45,72 εκατοστά), διαπιστώνομεν ότι το σκάφος εκείνο ήταν μάλλον ένα τετράγωνον τριώροφον κατασκεύασμα, το οποίον είχε συνολικήν χωρητικότητα 1.400.000 κυβικών ποδιών (ή 39.644 κυβικών μέτρων). Έτσι υπήρχε αρκετός χώρος εις τους τρεις ορόφους της Κιβωτού δια τόν πατριάρχην Νώε, τήν οίκογένειάν του, τά ζώα και τις αποθήκες τών τροφίμων.

Δια νά σχηματίσωμεν μίαν ίδέαν της χωρητικότητος τής Κιβωτού, αναφέρομεν τους υπολογισμούς ειδικών, οι όποιοι λέγουν: Αν λάβωμεν ώς μέσον όρον τού μεγέθους των ζώων, τά όποια εισήλθαν εις τήν Κιβωτόν, τό πρόβατον (ασφαλώς υπήρχαν πολύ μεγαλύτερα ζώα άπό τό πρόβατον, αλλά και πολύ μικρότερα από αυτό), τότε διαπιστώνομεν ότι η Κιβωτός ήταν ικανή νά περιλάβη τά είδη τών ζώων, πού είχαν εισέλθει εις αυτήν δια νά σωθούν. 

Κατά τους υπολογισμούς, υπάρχουν σήμερα λιγώτερα από 18.000 είδη μαστοφόρων, πτηνών, ερπετών και αμφιβίων είς τόν κόσμον μας. Αν λοιπόν λογαριάσωμεν ότι εις ένα σύγχρονο μεγάλο φορτηγό αυτοκίνητο, συνήθους τύπου υπεραστικών μεταφορών, αφού γίνουν τα ανάλογα ράφια, ημπορούν νά χωρέσουν 240 πρόβατα, τότε 150 τέτοια οχήματα θα ήσαν αρκετά νά μεταφέρουν 36.000 ζώα του μεγέθους ενός προβάτου. Αλλά η χωρητικότης τών 150 μεγάλων φορτηγών αυτοκινήτων, συνήθους τύπου υπεραστικών μεταφορών, καλύπτει μόνον το 1/3 της Κιβωτού του Νώε! 

Επομένως υπήρχε μεγάλη ευρυχωρία, πάρα πολύς χώρος και δια τα 1.000.000 περίπου είδη τών εντόμων, δια τις τροφές άλλων ζώων, τά όποια σήμερα δέν υπάρχουν πλέον, δια τήν διαμονήν τού Νώε και της οικογενείας του και δι’ οποιονδήποτε άλλον σκοπόν.

Ώστε χάρις εις τά μέτρα, τά οποία η αρχαιολογική έρευνα μάς έβοήθησε νά προσδιορίσωμεν, πληροφορούμεθα ότι η Κιβωτός, τήν οποίαν είχε κατασκευάσει ο Νώε, δέν ήταν έξωπραγματικόν σκάφος. Ήταν ένα τεράστιον, αλλά σταθερόν ύπερωκεάνιον• μία μεγάλη τριώροφη μαούνα κατασκευασμένη ειδικά και μέ σπάνια τέχνη διά τήν έποχήν της (η κατασκευή της ώφείλετο είς τήν καθοδήγησιν του Νώε από τον Θεόν). Εάν υπολογίσωμεν ότι το μισό σκάφος έβυθίζετο μέσα είς τό νερό, τότε τό εκτόπισμα της Κιβωτού θά ήταν περίπου 20.000 τόννοι. Και τό θαυμαστόν εις όλην αυτήν τήν κατασκευήν, ήταν ότι ημπορούσε νά επιπλέη εις τήν θάλασσαν τών γλυκών νερών του μεγάλου εκείνου Κατακλυσμού. Διότι σκοπός τής Κιβωτού δέν ήταν νά ταξιδεύη και νά ποντοπορή εις τον ανοικτόν ωκεανόν, αλλά απλώς νά επιπλέη εις τά γλυκά νερά, διά νά σώση τους επιβάτες της από τον πνιγμόν. Και επί πλέον νά χωρή άνετα και διά τόσες πολλές ήμερες τον Νώε μέ τήν οίκογένειάν του και όλα τά είδη τών ζώων, τών πτηνών και τών ερπετών μέ τις τροφές τους.
Επί πλέον η Αρχαιολογία μάς έβοήθησε νά βεβαιωθώμεν ότι η διήγησις της Αγίας Γραφής, η σχετική μέ τόν Κατακλυσμόν, είναι πέρα ώς πέρα αληθινή.

Διάφορες διηγήσεις σχετικές μέ τήν Δημιουργίαν και τόν Κατακλυσμόν μάς είναι γνωστές, χάρις εις τήν Αρχαιολογίαν, από τους αρχαίους Σουμερίους, Βαβυλώνιους και Ασσυρίους. Όλες όμως αυτές οι διηγήσεις είναι πολύ διαφορετικές από τις αντίστοιχες τής Παλαιάς Διαθήκης. Τούτο είναι φανερόν σχετικά μέ τήν ιστορίαν του Κατακλυσμού. 

Μίαν απ’ αυτές τις ιστορίες μάς τήν διηγείται τό περίφημον έπος του  Γκιλγκαμές ή Γιλγκαμές (Gilgamesh) το οποίον είναι γραμμένο εις μίαν από τις 12 πήλινες πλάκες, οι όποιες ευρέθησαν (μαζί μέ άλλες 20.000) εις τα ερείπια τής βασιλικής βιβλιοθήκης τής Νινευή κατά τις ανασκαφές του 1850-1854. Τό έπος είναι γραμμένο εις την Ακκαδικήν, την γλώσσαν τής αυλής και τής διπλωματίας των χρόνων τού Ασσυρίου βασιλιά Άσσουρμπανιπάλ (668 - 626 ή 668 - 633 π.Χ.). 

Η πινακίδα με την ιστορία του Κατακλυσμού
από το Έπος του Γκιλγκαμές στην Ακκαδική γλώσσα

Φαίνεται όμως -όπως έχουν αποδείξει άλλα αρχαιολογικά ευρήματα- ότι τό έπος είχε γραφή «χίλια χρόνια νωρίτερα». Ώστε η πρώτη μορφή του έπους του Γκιλγκαμές οφείλεται εις τους αρχαίους Σουμερίους, γεγονός τό οποίον μάς οδηγεί αμέσως εις τήν εποχήν του Αβραάμ, δηλαδή γύρω εις τό 2000 π.Χ.. 

Τό Βαβυλωνιακον αυτό κείμενον ήταν απρόσιτον μέχρι το 1900. Οι αρχαιολόγοι κατώρθωσαν νά τό διαβάσουν μόλις λίγο πριν από τό 1900.

Από την ανάγνωσιν τού κατακλυσμού, πού διηγείται τό έπος του Γκιλγκαμές, τό γραμμένο εις τήν ένδεκάτην πλάκα (ή εις τό ένδέκατον άσμα) της βιβλιοθήκης της Νινευή (χρονολογείται περί τό 650 π.Χ.), διαπιστώνομεν ώρισμένα σημεία, τά όποια φανερώνουν ομοιότητα με τήν ιστορίαν τού Κατακλυσμού της Αγίας Γραφής:

α) Οι θεοί, με παρακίνησιν του θεού Βέλ, αποφασίζουν νά καταστρέψουν τους ανθρώπους της πόλεως Σουρριπάκ, η οποία ευρίσκετο κοντά εις τον Ευφράτην ποταμόν.
β) Ένας άνθρωπος, ο Ουτναπιστίμ, ειδοποιείται διά τήν άπόφασιν αυτήν των θεών άπό τον θεόν Έα, του οποίου ήταν πιστός λάτρης. Ο Έα του έδωκε μάλιστα διαταγήν νά κατασκευάση ένα πλοίον.
γ) Του λέγει ακόμη νά καταφύγη μέσα στο πλοίον μέ τήν οίκογένειάν του, τους συγγενείς του, ωρισμένους ναυτικούς και ζώα απ’ όλα τα είδη.
δ) Ένας κατακλυσμός επτά ήμερων καταστρέφει τους ανθρώπους καλύπτοντας τήν γήν μέ στρώμα λάσπης.
ε) Τό πλοίον προσαράζει τελικά εις τό βουνό Νιζίρ (πιθανώς ανατολικά της Νινευή).
ς)  Ο Ουτναπιστίμ πληροφορείται ότι τά νερά ύπεχώρησαν, αφού έστειλε από τό πλοίον του ένα περιστέρι, ένα χελιδόνι και ένα κόρακα.
ζ) Ο Ουτναπιστίμ προσφέρει μετά την έξοδόν του από τήν κιβωτόν θυσίαν εις τους θεούς.
η) Οι θεοί δέχονται τήν θυσίαν και
θ) Ο θεός Ενλίλ ευλογεί τον Ουτναπιστίμ και τήν γυναίκα του.

Παρά τις εννιά αυτές ομοιότητες της ιστορίας του κατακλυσμού των Βαβυλωνίων μέ τήν διήγησιν της Αγίας Γραφής, υπάρχουν και διαφορές, οι οποίες υπογραμμίζουν τό μεγαλείον και τήν αξιοπιστίαν της ιστορίας του Κατακλυσμού του Νώε, όπως μάς τήν διηγείται η Γένεσις. 

Έτσι π.χ.:
α) Εις τόν Βαβυλωνιακον κατακλυσμόν στέλλονται περιστέρι, χελιδόνι και κόρακας, ενώ από τόν Νώε, κατά τήν διήγησιν της Παλαιάς Διαθήκης, στέλλονται κόρακας και περιστέρι.  

β) Ο Βαβυλωνιακός κατακλυσμός διαρκεί δεκατέσσερις ήμερες, ενώ της Αγίας Γραφής ένα έτος και δέκα ήμερες (μέχρις ότου στέγνωση η γη από τά νερά του Κατακλυσμού).

γ) Τό πλοίον του Ουτναπιστίμ έχει απίθανες διαστάσεις και ολωσδιόλου μυθικές. Το σχήμα του ήταν ένας τέλειος κύβος (140 x 140 x 140 πήχεις), που το καθιστούσε ανίκανον νά επίπλευση.

δ) Τό πολυθεϊστικόν και μυθικόν στοιχείον της υπερβολής είναι ολοφάνερα εις τόν Βαβυλωνιακόν κατακλυσμόν. Ο ουρανός είναι πυκνοκατοικημένος από θεότητες μέ εντελώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά θεότητες πού γελούν, κλαίουν, παίζουν με τήν δυστυχίαν τών ανθρώπων ένα παιχνίδι σκληρό και πένθιμο, ερίζουν μεταξύ τους, φοβούνται και σκύβουν ταπεινά σαν σκυλιά.

Ενώ η ιστορία τού Κατακλυσμού της Αγίας Γραφής έχει έντονον μονοθεϊστικόν χαρακτήρα και δεν περιέχει κανένα μυθικόν στοιχείον, αλλά είναι απλή, μέ έκδηλον το στοιχείον της θείας μεγαλοπρέπειας.

Όμως τόσον οι διαφορές, όσον και οι ομοιότητες, φανερώνουν πέραν από κάθε άμφιβολίαν ότι υπάρχει εσωτερική σχέσις μεταξύ της διηγήσεως τής Αγίας Γραφής και του κατακλυσμού, πού αναφέρεται εις το έπος του Γκιλγκαμές. Τούτο μάς οδηγεί εις το συμπέρασμα, ότι τόσον η ιστορία τής Παλαιάς Διαθήκης περί Κατακλυσμού τού Νώε, όσον και ο μύθος τού έπους τού εθνικού ήρωα των Βαβυλωνίων Γκιλγκαμές, προέρχονται από πανάρχαια κοινήν παράδοσιν. Η κοινή αυτή παράδοσις, η οποία ιστορεί αληθινόν γεγονός και προέρχεται από τήν περιοχην τής Χαλδαίας, δηλαδή από τήν χώραν τού Αβραάμ, διετηρήθη αγνή, ανόθευτη και καθαρή εις τήν Παλαιάν Διαθήκην, ενώ εις τήν Βαβυλωνιακήν διήγησιν έχει άναμειχθή και παραμορφωθή από άφθονα μυθικά και εντυπωσιακά στοιχεία. Έξ άλλου οι ειδικοί έχουν καταλήξει είς τό συμπέρασμα, ότι ή Παλαιά Διαθήκη δεν δανείζεται ούτε αντιγράφει τό έπος του Γκιλγκαμές ούτε βέβαια και αυτό αντιγράφει τήν Πάλαιαν Διαθήκην.

Ύστερ’ απ’ αυτά ημπορούμε νά πούμε μέ βεβαιότητα ότι οι Ισραηλίτες παρέλαβαν τήν ίστορίαν του Κατακλυσμού από τους πρώτους - πρώτους ανθρώπους (μέσω τού πατριάρχη Αβραάμ), οι όποιοι, όπως είναι επιστημονικά εξακριβωμένον, κατοικούσαν εις τήν περιοχην τής Βαβυλώνος. Αυτήν την ιστορίαν, μέ τόν φωτισμόν και τήν καθοδήγησιν του Αγίου Πνεύματος, τήν κατέγραψεν ο θεόπτης Μωϋσής εις τα κεφάλαια 6-9 του βιβλίου τής Γενέσεως.
Αυτήν όμως τήν βεβαίωσιν τήν όφείλομεν και εις τήν Άρχαιολογίαν χάρις εις τις πλάκες τής Νινευή, τις όποιες η σκαπάνη της, μάς τις έφερε εις τό φως.

Αλλά η Αρχαιολογία μάς προσέφερε και άλλα στοιχεία, τά όποία βεβαιώνουν το γεγονός τού Κατακλυσμού τού Νώε.

Τόν Μάρτιον τού 1929 ό Άγγλος αρχαιολόγος Σέρ Τσάρλς - Λέοναρντ Γούλλεϋ ανεκοίνωσεν ότι, κατά τήν διάρκειαν των ανασκαφών του είς τήν πόλιν Ούρ των Χαλδαίων, ευρήκε ένα πηλώδες στρώμα λάσπης από άργιλον πάχους οκτώ ποδιών (240 εκατοστών του μέτρου). Ήταν φανερόν, ότι τό παχύ αυτό στρώμα λάσπης εσχηματίσθη από μεγάλην πλημμύραν. Κάτω από τό στρώμα αυτό ευρήκε υπολείμματα ανθρωπίνων εγκαταστάσεων, καθώς επίσης και πρωτόγονα εργαλεία κατασκευασμένα από πυρόλιθον. Τά δε δοχεία ήσαν προφανώς κατασκευασμένα μέ τό χέρι. Όλα δηλαδή προήρχοντο από τήν λίθινην εποχήν. Ο Γούλλεϋ ανεκοίνωσεν εις τόν κόσμον τήν άνακάλυψίν του από τήν Μεσοποταμίαν μέ τηλεγράφημα, πού έλεγε: «Βρήκαμε τα ίχνη του Κατακλυσμού».

Η είδησις εκείνη έδημοσιεύθη αμέσως εις τις πρώτες στήλες τού τύπου τής Αμερικής καί της Αγγλίας. Άς σημειωθή ότι οι ανασκαφές τού Γούλλεϋ αφορούσαν εις τελείως άλλα πράγματα και εντελώς συμπτωματικά τον ωδήγησαν εις την καταπληκτικήν εκείνην ανακάλυψιν. 

Δια να μή μείνη καμμία αμφιβολία, ο Γούλλεϋ έσκαψε και πάλιν εις τήν ιδίαν περιοχήν, όπου εύρήκε, εις το ίδιον πάλι βάθος, παρόμοιον στρώμα λάσπης. Σχεδόν ταυτοχρόνως ο Καθηγητής Λάνγκτον ανεκοίνωσε ομοίαν ανακάλυψιν εις τήν πάλιν Κίς, η όποια ευρίσκεται εις άπόστασιν πάνω από εκατό μίλια εις τα βόρεια τής Ούρ. «Κατά τήν άποψι τού Γούλλεϋ, η πλημμύρα κατάπιε μιά περιοχή μήκους 630 και πλάτους 160 χλμ., βορειοδυτικά τού Περσικού κόλπου. Άν κοιτάξη κανείς τον χάρτη, βλέπει ότι έγινε αυτό, πού σήμερα θα λέγαμε (τοπικό συμβάν), αλλά πού για τους κατοίκους των χαμηλών εκείνων παραποτάμιων πεδιάδων ήταν τότε η καταστροφή ολοκλήρου του κόσμου τους».

Ίχνη μεγάλων πλημμύρων έχουν ευρεθή και εις άλλες περιοχές τής Μεσοποταμίας, όπως π.χ. «στην Έρέχ και τήν Σουρουπάκ. Τά στρώματα διαφέρουν σε πάχος και σε χρόνο και καμμιά άπ’ αυτές τις πλημμύρες δεν μπορεί νά ταυτισθή μέ τον κατακλυσμόν τού Νώε. Άλλα τόσον ή αρχαία φιλολογία (όπως π.χ. το έπος του Γκιλγκαμές), όσον κι αυτά τα στρώματα λάσπης μάς οδηγούν στο γεγονός ενός μεγάλου κατακλυσμού, άν και η έκτασί του και ο χρόνος, πού έλαβε χώραν, είναι αβέβαια».

Επειδή ακριβώς τά διάφορα στρώματα των κατακλυσμών τών Ούρ, Κίς, Έρέχ, Σουρουπάκ κλπ. διαφέρουν χρονολογικά, δι’ αυτό και η διήγησις τού έπους τού Γκιλγκαμές θεωρείται ώς ίσχυρότερον αποδεικτικόν στοιχείον του Κατακλυσμού τού Νώε, άπό τά στρώματα λάσπης τών διαφόρων κατακλυσμών ή πλημμύρων τής περιοχής τής Μεσοποταμίας.

Βεβαίως δεν έχουν ακόμη φωτισθή από τήν Γεωλογίαν και τις άλλες επιστήμες όλες οι πτυχές του προβλήματος του Κατακλυσμού. Το κατά πόσον π.χ. ο Κατακλυσμός τού Νώε ήταν παγκόσμιος (= έκάλυψεν όλην τήν ύδρόγειον σφαίρα) ή ήταν τοπικός (= έκάλυψεν μόνο τον τότε γνωστόν κόσμον, την Μεσοποταμίαν και τήν γύρω περιοχήν) είναι ακόμη ένα πρόβλημα, πού δέν έχει λυθή μέ βεβαιότητα. Κάθε μία άπό τις δύο αυτές απόψεις έχει αρκετά επιχειρήματα, δια νά υποστήριξη τις θέσεις της. ’Αλλά τό θέμα τούτο δέν άφορα εις τήν Άρχαιολογίαν, δι’ αυτό και δέν τό εξετάζομεν εδώ. Άλλωστε, πέραν του ότι η μορφολογία τής επιφανείας τής γης ήταν εις τα χρόνια εκείνα (περί τό 5000 - 4000 π.Χ.) πολύ διαφορετική από ό,τι είναι σήμερα.

Ο Κατακλυσμός του Νώε ήταν ένα θαύμα της θείας Παντοδυναμίας, τό όποιον είχε σκοπόν καθαρά παιδαγωγικόν και σωτηριολογικόν δια τον άνθρωπον. Και τό θαύμα εκείνο δεν ήταν καθόλου αδύνατον εις τον παντοδύναμον και φιλάνθρωπον Θεόν, ο όποιος συνέχει και συγκρατεί τήν όλην δημιουργίαν. Αυτός ως δημιουργός τού κόσμου ημπορεί, όταν θέλη και όπως θέλει, νά καταργή τους νόμους της φύσεως και νά τους επαναφέρη εις τήν κανονικήν τους λειτουργίαν.

Παρ’ όλες όμως τις δυσκολίες διά τήν λύσιν του αινίγματος «Κατακλυσμός», πρέπει νά υπογραμμίσωμεν, ότι η «εργασία του Γούλλευ και των συνεργατών του απέφερε ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα, ακόμη και για τους ειδικούς επιστήμονες: Μια μεγάλη πλημμύρα, η οποία θυμίζει τον Κατακλυσμό τής Βίβλου και πού συχνά απορρίπτεται από τους σκεπτικιστές σάν παραμύθι ή παράδοσι, όχι μόνον συνέβη, άλλα είναι ένα γεγονός μιας ιστορικά χειροπιαστής εποχής». 

Χάρις εις τις ανασκαφές τού Γούλλευ «στη βάσι του αρχαίου πύργου των σκαλιών των Σουμερίων, στην Ούρ τού κάτω Ευφράτη, μπορούσε κανείς μέ μιαν ανεμόσκαλα νά κατεβή μέσα σ’ ένα στενό πηγάδι και νά δή μέ τά μάτια του και νά έγγίση μέ τά χέρια του τά κατάλοιπα μιας τρομακτικής πλημμύρας, σάν στρώμα λάσπης πάχους τριών μέτρων. Και από τήν ηλικία των στρωμάτων των ανθρωπίνων εγκαταστάσεων, πάνω στά όποια μπορεί κανείς νά διάβαση τον χρόνο όπως σέ ημερολόγιο, είναι δυνατόν επίσης νά καθορισθή πότε έγινε ή μεγάλη πλημμύρα.  Συνέβη το έτος 4000 π.Χ.».

Η Παλαιά Διαθήκη ιστορεί ότι ή Κιβωτός του Νώε κατά τόν έβδομον μήνα, άπό τήν ήμέραν πού άρχισε ό Κατακλυσμός, «εκάθισεν (= προσάραξε ομαλά, έκάθισε μαλακά) επί τά όρη τά Αραράτ» (Γεν. η’ 4). Υπάρχουν πολλές γνώμες γύρω από τό άν τό Αραράτ είναι τό ίδιον μέ τό όρος, πού ευρίσκεται εις τήν Άνατολικήν Τουρκίαν, εκεί όπου συναντώνται τρεις χώρες: Ρωσία, Ιράν, Τουρκία. 

Εις τους αρχαίους χρόνους όλη η περιοχή ώνομάζετο Ούράρτου (Αραράτ). Παρά τις περιγραφές τού έπους του Γκιλγκαμές, τό όρος Νιζίρ, εις τό οποίον άραξε τό πλοίον του Ουτναπιστίμ, δεν προσείλκυσε τό ενδιαφέρον των εξερευνητών. Οι τελευταίοι άνεζήτησαν πάντα (καί συνεχίζουν νά αναζητούν) τήν Κιβωτόν του Νώε εις τό Αραράτ.

Αυτές τις αναζητήσεις, πού αρχίζουν από πολύ παλιά, συνώψισε τό 1982 τό Περιοδικόν «Όρθόδοξος Ζωή» εις άρθρον του μέ τίτλον,
«Η έρευνα διά τήν Κιβωτόν τού Νώε», το όποιον και παραθέτομεν ολόκληρον είς μετάφρασιν;

«Το Αραράτ είναι βουνό πού έχει σχήμα κώνου και δημιουργήθηκε άπό ηφαιστειακή έκρηξι, έχει δέ ύψος 5.700 μέτρα πάνω άπό τήν επιφάνεια της θάλασσας. Άπό ύψος 41/2 χιλιομέτρων πάνω από τό ύψος τής θάλασσας μέχρι τήν κορυφή του, το Αραράτ είναι μόνιμα σκεπασμένο άπό πάγους. Άν κάποιο σκάφος άραζε χαμηλότερα απ’ αυτό τό στρώμα τού πάγου, θά έσάπιζε και θα χανόταν χωρίς ν’ άφήση ίχνη. Άν όμως τό σκάφος άραζε στην κορυφή του όρους μετά τον Κατακλυσμό, θά σκεπαζόταν άπό τεράστιο στρώμα πάγου και θά γινόταν απρόσιτο στον άνθρωπο. Ή θεία Πρόνοια έφρόντισε, ώστε ή Κιβωτός του Νώε να άράξη σε ύψος 5.000 μέτρων, όπου οι όγκοι του πάγου γλιστρούν κάτω άπό τήν κορυφή και όπου τό στρώμα τού πάγου, πού σκεπάζει τήν περιοχή, είναι σημαντικά λεπτότερο. Σέ περιόδους πού χαρακτηρίζονται άπό χαμηλές θερμοκρασίες, η Κιβωτός σκεπάζεται μέ πάγο και χιόνι και έτσι δεν φαίνεται- σέ περιόδους όμως μέ υψηλότερες θερμοκρασίες, κατά τήν εποχή του θέρους, ένα τμήμα τής Κιβωτού ξεσκεπάζεται και είναι ορατό- αυτό όμως είναι σπάνιο γεγονός.

» Η πρώτη πληροφορία, πού άφορά στην έρευνα για τήν Κιβωτό τού Νώε, προέρχεται άπό τον ειδωλολάτρη (Χαλδαίο) ιερέα Βερόζα (ΒEROSE ή BEROSUS) το 475 π.Χ.. Ο ιερέας αυτός διηγείται ότι πολλοί σύγχρονοι του και προγενέστεροι του, αφού σκαρφάλωσαν στην κορυφή του Αραράτ, είδαν τήν Κιβωτό του Νώε και πήραν μαζί τους κομμάτια της Κιβωτού ώς ιερά λείψανα.

»Στούς Χριστιανικούς χρόνους ο Νικόλαος της Δαμασκού μαρτυρεί επίσης τά ίδια. Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος στο βιβλίο του (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία) γράφει ότι πολλοί είχαν φέρει κομμάτια τής Κιβωτού άπό τό Αραράτ. Τα ίδια μαρτυρεί κατά τό 180 μ.Χ. και ο άγιος Θεόφιλος  Αντιοχείας.

» Το 1800 ένας Αμερικανός, ο Κλαύδιος Ρίτς (Claudios Rich), έδημοσίευσε τήν έκθεσι τού Αγά- Χουσεΐν, ό όποιος ισχυρίσθηκε ότι είχε φθάσει στην κορυφή τού Αραράτ και είχε δει εκεί τά λείψανα τής Κιβωτού.

» Επιστημονικές αποστολές στό Αραράτ αρχίζουν τό 1829, δηλαδή κατά την εποχή τής αποστολής τού Φρειδερίκου ΡARROT, Καθηγητού στό Πανεπιστήμιο Dorpat. Δύο από τις αποστολές του απέτυχαν νά φθάσουν στην κορυφή, άλλα στην τρίτη προσπάθεια του τό κατώρθωσε- φθάνοντας διεπίστωσε πώς είχε επισημάνει τήν πλευρά τής Κιβωτού- ωστόσο δεν μπόρεσε νά ελέγξη τό εύρημα του.

» Τό 1840 ένας δημοσιογράφος από τήν Κωνσταντινούπολι άνεκοίνωσε τήν ανακάλυψι τής Κιβωτού τού Νώε. Τούρκικη αποστολή, ειδική για τή μελέτη τών χιονοστιβάδων του όρους Αραράτ, άνεκάλυψε ένα γιγάντιο ξύλινο σκελετό, σχεδόν ολόμαυρο, πού προεξείχε άπό τους πάγους. Όταν η αποστολή ρώτησε τους κατοίκους συνοικισμών, πού γειτονεύουν με το Αραράτ, οι τελευταίοι απάντησαν ότι γνώριζαν τήν ύπαρξι τέτοιου σκελετού, άλλα δεν τολμούσαν να τον πλησιάσουν, διότι είχαν δεί ένα άγριο πνεύμα στο παράθυρο, πού βρισκόταν στο επάνω μέρος του σκελετού. Ή Τούρκικη αποστολή, παρ’ όλες τις υπερβολικές δυσκολίες, πέτυχε να πλησίαση τήν Κιβωτό και να διαπίστωση ότι διετηρείτο σε καλή κατάστασι και μονάχα τά πλευρά της είχαν ύποστή βλάβη.

» Ένα μέλος της ομάδος διηγήθηκε ότι οι πλευρές (τής Κιβωτού) ήσαν κατασκευασμένες από το ξύλο, πού αναφέρεται στην Αγία Γραφή, το οποίο, όπως είναι γνωστό, προέρχεται από δένδρα, πού φύονται στην κοιλάδα τού ποταμού Ευφράτη. Μπαίνοντας στην Κιβωτό, τά μέλη τής αποστολής κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τό σκάφος είχε κατασκευασθή γιά τή μεταφορά ζωντανών, άφου τό εσωτερικό του ήταν χωρισμένο σε διαμερίσματα ύψους 15 ποδιών ( = 41/2 μέτρων). Οι Τούρκοι κατώρθωσαν νά μπουν σέ τρία μονάχα τέτοια διαμερίσματα, γιατί τά άλλα ήσαν γεμάτα πάγο. Τό μήκος τής Κιβωτού ήταν 300 <Κude> (=τούρκικο μέτρο μήκους).

» Τό 1893 ένας άρχιδιάκονος τής Νεστοριανής Εκκλησίας, ο Δρ Νουρή (Νοurri), άνεκοίνωσε επίσημα ότι "μονάχα η πλώρη και η πρύμνη τού πλοίου ήσαν ευπρόσιτα, ένω τό κεντρικό τμήμα ήταν καλυμμένο από τους πάγους". Η Κιβωτός ήταν κατασκευασμένη άπό βαριά δοκάρια, πού είχαν σκοτεινό κοκκινωπό - καστανό χρώμα. Ο Νουρή (σ.σ. ήταν μονοφυσίτης άρχιδιάκονος Ιερουσαλήμ και Βαβυλώνος), αφού μέτρησε τήν Κιβωτό, βρήκε ότι οι διαστάσεις της συνέπιπταν ακριβώς με τίς διαστάσεις, πού μάς δίνει η Αγία Γραφή. Ύστερα άπ’ αυτό συστήθηκε μια Εταιρεία γιά νά χρημαδοτήση τή δεύτερη αποστολή τού Δρος Νουρή, μέ τον όρο ότι η Κιβωτός θα μεταφερόταν γιά νά έκτεθή στην Παγκόσμια Πανηγύρι του Σικάγου. Τά σχέδια όμως αυτά απέτυχαν, διότι ή κυβέρνησι της Τουρκίας αρνήθηκε νά έπιτρέψη τήν έξοδο τής Κιβωτού από τή χώρα.

» Τόν Αύγουστο τoύ 1916 ένας Ρώσος αεροπόρος (σ.σ. αξιωματικός τής αεροπορίας), ο Βλαδίμηρος Ροσκοβίτσκυ (Roskovitsky), σέ αναγνωριστική πτήσι του πάνω άπό τά Τουρκικό σύνορα, βρέθηκε πάνω άπό τό Αραράτ, όπου παρετήρησε μιά παγωμένη λίμνη στο ανατολικό τμήμα τής σκεπασμένης μέ χιόνια κορυφής. Στήν άκρη τής λίμνης αυτής διακρινόταν ο σκελετός ενός μεγάλου πλοίου. Ένα τμήμα του πλοίου αυτού ήταν βυθισμένο στους πάγους, οι πλευρές του όμως ήσαν εκτεθειμένες έξω από τους πάγους, ένα δέ κομμάτι άπ’ αυτές είχε τρύπες. Διακρινόταν ακόμα τό ένα άπό τά δυο μισά κομμάτια μιας διπλής πόρτας. Όταν ο Ροσκοβίτσκυ πληροφόρησε τους προϊσταμένους του γιά τήν άνακάλυψι αυτή, οι τελευταίοι ζήτησαν ακριβή έπιβεβαίωσι γι’ αυτήν. Ύστερα άπό μερικές πτήσεις πάνω άπό τό βουνό πείσθηκαν γιά τήν παρουσία τού πιο πάνω αντικειμένου και έστειλαν μιά έκθεσι ατή Μόσχα και στήν Πετρούπολι. Ο αυτοκράτορας Νικόλαος Β’ έδωσε διαταγή νά σταλή αποστολή.  Η άποστολή αυτή έκανε καταμετρήσεις, φωτογράφισε τήν Κιβωτό και έκοψε δείγματα, όλα δε αυτά στάλθηκαν στην Πετρούπολι. Δυστυχώς, ολόκληρη η συνάθροισι των πολύτιμων αυτών ντοκουμέντων προφανώς καταστράφηκε κατά τή Ρωσική (κομμουνιστική) Έπανάστασι. 

» Η ύπόθεσι Ροσκοβίτσκυ ήλθε στην επιφάνεια κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο διευθυντής των Σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών Γιάσπερ Μάσκελιν (Jasper Maskelyn) άνεκοίνωσε ότι ένας άπό τους άνδρες του πέταξε πάνω από το Αραράτ άπό περιέργεια, γιά νά δη αν υπήρχε οποιαδήποτε αλήθεια στους ισχυρισμούς τού Ροσκοβίτσκυ. Ο Σοβιετικός πιλότος έσημείωσε επίσης μια κατασκευή, τής οποίας ένα τμήμα ήταν βυθισμένο σε παγωμένη λίμνη. Ωστόσο τίποτε άπ’ αυτά δεν εμπόδισε τους Σοβιετικούς επιστήμονες άπό του νά χαρακτηρίσουν τήν ιστορία τής Κιβωτού τού Νώε σάν μύθο, πού δεν έχει καμμιά σχέσι μέ τήν επιστήμη.

» Στίς 6 Ιουλίου τού 1955 ο αλπινιστής Φερνάν Ναβαρρά (Fernant Navarra) μαζί μέ τον εντεκάχρονο γιό του Ραφαήλ άνεκάλυψε αυτό, πού πιστεύει ότι είναι ή Κιβωτός τού Νώε, και έστρεψε προς τήν άνακάλυψί του αυτή το ενδιαφέρον ολοκλήρου τού κόσμου. Ο Ναβαρρά χρειάστηκε δεκαεπτά χρόνια νά έτοιμαστή γι’ αυτή τήν αποστολή. Το γεγονός ότι το όρος Αραράτ βρίσκεται ατά σύνορα τριών χωρών - του Ιράν, τής Τουρκίας και τής Σοβιετικής Ενώσεως - και το γεγονός ότι έχει υπογραφή συμφωνία, πού απαγορεύει σ’ οποιονδήποτε τήν άνάβασι στο Αραράτ, τού δημιούργησε μεγάλες δυσκολίες. Ο Ναβαρρά έφερε εις πέρας τρεις άπό τις αποστολές του μυστικά, περνώντας άπό τήν επικίνδυνη ζώνη τή νύκτα. Η τρίτη, επιτυχημένη, αποστολή πραγματοποιήθηκε ώς έξης: Ο Ναβαρρά φθάνοντας στην κορυφή τής σκεπασμένης μέ πάγους περιοχής κατά τή νύκτα, σύμφωνα μέ τις οδηγίες τού Αρμένιου φίλου του, έστησε έκεί μιά σκηνή γιά διανυκτέρευσι, μέ σκοπό νά συνέχιση το πρωΐ τήν πορεία του, ώστε νά σκαρφαλώση στους απρόσιτους βράχους, πού ήσαν ολότελα σκεπασμένοι μέ πάγο.

» Κατά τή διάρκεια τής νύχτας ξέσπασε άγρια καταιγίδα, συνοδευομένη άπό πυκνή παγωμένη πάχνη, και οι Ναβαρρά και Ραφαήλ σχεδόν πάγωσαν, διότι είχαν καλυφθή άπό βαρύ στρώμα χιονιού σέ θερμοκρασία 30 βαθμών κάτω από το μηδέν. Το πρωΐ, μέ τή βοήθεια τού θεού, όπως διηγήθηκε ό Ναβαρρά, ξεκίνησε για τον τόπο, πού είχε επισημάνει άπό μακριά σέ μιά άπό τις πρώτες του αποστολές. Όμως δεν ήταν ο κατάλληλος καιρός και το κάθε τι, ήταν καλυμμένο μέ πάγο και χιόνια. Παρ’ όλα αυτά, πέτυχε νά εντόπιση και νά ανακάλυψη τήν απαγορευμένη περιοχή και μέ μεγάλη δυσκολία και κίνδυνο έκοψε μέσα άπό τόν πάγο ένα κομμάτι δοκαριού άπό τις πλευρές του σκάφους, μήκους ενός μέτρου και πάχους οκτώ εκατοστών. Δεν υπήρχαν σανίδες πελεκημένες στο σημείο αυτό. Κατά τήν επιστροφή του ο Ναβαρρά πυροβολήθηκε και συνελήφθη από τή φρουρά τών συνόρων, τελικά όμως αφέθηκε ελεύθερος μέ όλες τις φωτογραφίες του και τό κομμάτι τού ξύλου. Τέτοιες ήσαν οι συνθήκες,  οι σχετικές με την αποστολή αυτή.

» Σέ εργαστήρια στο Κάιρο και στή Μαδρίτη αναλύσεις του κομματιού τού ξύλου μέ ραδιενέργεια καθώρισαν ότι ή ηλικία του ήταν 5.000 χρόνια.

» Τό βιβλίο του Ναβαρρά, πού έκδόθηκε στα Γαλλικά, είναι εικονογραφημένο μέ φωτογραφίες, πού δείχνουν τό κόψιμο του δοκαριού άπό τις πλευρές (τής Κιβωτού) και τής περιοχής όπου βρίσκεται ή Κιβωτός κάτω άπό τους πάγους, όπως επίσης και φωτογραφίες των αποτελεσμάτων τού εργαστηρίου, σκίτσων, σχεδίων κλπ.».

Αυτό είναι τό άρθρον του Περιοδικού «Όρθόδοξος Ζωή». Παρόμοια όμως αναφέρει και ο Βέρνερ Κέλλερ, ο οποίος προσθέτει και άλλες απόπειρες διά την εύρεσιν τής Κιβωτού από τόν ιστορικόν ίεραπόστολον Δρα Ααρών Σμίθ (τό 1951), άπό τόν Γκρήνσμπορω, ένα είδικόν του θέματος «Κατακλυσμός», και τόν Γάλλον έξερευνητήν Ζάν ντε Ρικέ (Jean de Riquer), ο οποίος σκαρφάλωσε εις την ηφαιστειώδη κορυφήν τό 1952. Δυστυχώς όμως και αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν.

Ο άνθρωπος όμως δεν έπαυσε ποτέ ν’ άναζητή τήν Κιβωτόν του Νώε. Έτσι τόν Αύγουστον του1982 άνεκοινώθη ότι ανεχώρησε διά τήν Τουρκίαν ενδεκαμελής Αμερικανική αποστολή μέ σκοπόν τήν αναζήτησιν τής Κιβωτού τού Νώε. Εις τήν επιστημονικήν αυτήν ομάδα, της οποίας τά έξοδα υπελογίζετο ότι επρόκειτο να ξεπεράσουν τις εξήντα χιλιάδες δολλάρια, έλαβε μέρος και ένας παλιός Αμερικανός αστροναύτης, ο Τζαίημς Έρουϊν, ο οποίος τό 1971 είχε πατήσει εις τήν Σελήνην κατά τήν διάρκειαν τής διαστημικής αποστολής «Απόλλων 17». Εις συνέντευξίν του ο Έρουϊν είπεν, ότι οι παρατηρήσεις προηγουμένων εξερευνητικών αποστολών δεν αφήνουν καμμίαν άμφιβολίαν διά τήν ύπαρξιν κάποιου μυστηριώδους πλοίου εις κορυφήν του όρους Αραράτ. Ο Αμερικανός αστροναύτης προσέθεσεν ότι πιστεύει πώς το πλοίον αυτό είναι η Κιβωτός τού Νώε.

Παρ’ όλες τις προσπάθειες πού έγιναν ώς σήμερα και γίνονται (παρόμοια προσπάθεια από Αμερικανούς έγινε και τό 1994), υπάρχουν ωρισμένοι οι οποίοι αμφισβητούν την ύπαρξιν τής Κιβωτού. Άν όμως λάβωμεν ύπ’ όψιν τό συνεχές ενδιαφέρον τού ανθρώπου διά τήν άνακάλυψίν της (ενδιαφέρον πού εκδηλώνεται και άπό ειδωλολάτρες ακόμη από αυτόν τόν πέμπτον αιώνα π.Χ. και φθάνει ώς σήμερα), δεν αποκλείεται νά ευρεθούν ίχνη τής Κιβωτού.

Μέχρι τής ώρας αυτής ημείς αρκούμεθα εις όσα μάς διηγείται το θεόπνευστον κείμενον δηλαδή ο αλάθητος, κατά πάντα αξιόπιστος και σωτήριος λόγος τής Παλαιάς Διαθήκης.

Πηγή:https://www.acapus.com/article.php?lang=1&cat1ids=157&cat2ids=5&cat3ids=199