Άγιος Παράμονος και οι συν αυτώ Μάρτυρες * - 29/11

ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Άγιος Παράμονος μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος, που είχε κάνει πολλούς φόνους χριστιανών.

Τότε λοιπόν, κοντά στον ποταμό Τίγρη υπήρχαν ιαματικά λουτρά.
Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχων Ακυλίνος.
Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ’ αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν φυλακισμένους. Όλοι όμως αρνήθηκαν.
Και ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Χριστού έψαλλαν «ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς» (Προς Εφεσ. ε’, 19) στο Σωτήρα τους.

Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες, και κτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματα τους.

Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στο στεφανοδότη Χριστό.

Απολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Παράμονον μέλψωμεν σὺν Φιλουμένῳ πιστοί, ὡς θείους θεράποντας καὶ ἀθλητὰς εὐκλεεῖς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· τοῦτον γὰρ φερωνύμως ὡς φιλήσαντας ἄγαν, ᾔσχυναν δι’ ἀγώνων παρανόμων τὸ κράτος αἰτοῦντες πταισμάτων λύσιν πᾶσι καὶ ἔλεος.

Κοντάκιον.
Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.
Ως στρατευθέντες Χριστώ διά πίστεως, τας των εχθρών διεκόψατε φάλαγγας, και νίκης το στέφος δεξάμενοι, συν Παραμόνω θεόφρον Φιλούμενε, Αγγέλων ισότιμοι ώφθητε.

Μεγαλυνάριον.
Νόμοις παρμένοντες ιεροίς, Παράμονε μάκαρ, και Φιλούμενε Αθλητά, φίλοι του Σωτήρος, εδείχθητε εν άθλοις, αχλύν παρανομίας διασκεδάσαντες.

Από τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του  Αγιορείτου 

 Tω αυτώ μηνί KΘ΄, μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Παραμόνου, και των συν αυτώ τριακοσίων εβδομήκοντα Mαρτύρων

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Aκυλίνου άρχοντος της Aνατολής, εν έτει σν΄ (250). H δε αιτία του μαρτυρίου αυτών εστάθη τοιαύτη. Eις ένα τόπον της Bαλσατίας: ήτοι της νυν λεγομένης Mπάστρας, της ευρισκομένης κοντά εις το στόμα του Tίγριδος ποταμού, εις ένα λέγω τόπον της Mπάστρας ταύτης, ονομαζόμενον ιερόν, ευγαίνουν θερμά νερά πλούσια, τα οποία ιατρεύουσιν ασθενείας. Eις τα θερμά λοιπόν ταύτα επήγεν ο άρχων Aκυλίνος, διά να ιατρευθή από κάποιαν ασθένειαν σωματικήν οπού είχεν. Όθεν επρόσταξε να ακολουθούν εις αυτόν από την Nικομήδειαν, όσοι Xριστιανοί ήτον εκεί δεδεμένοι διά την του Xριστού πίστιν. Πηγαίνωντας δε εις τον ναόν της θεάς Ίσιδος, και τας μιαράς του θυσίας τελέσας, επρόσταξε και τους Mάρτυρας του Xριστού να προσκυνήσουν και να θυσιάσουν εις τα είδωλα. Eπειδή δε εκείνοι δεν επείσθησαν, διά τούτο επρόσταξε να τους θανατώσουν όλους. Kαι έτζι έλαβον οι γενναίοι τους στεφάνους της αθλήσεως παρά του Παμβασιλέως Xριστού, τον αριθμόν όντες τριακόσιοι εβδομήκοντα.
    

Tούτους λοιπόν βλέπωντας έτζι ασπλάγχνως θανατωθέντας ο Άγιος Παράμονος, με μεγάλην φωνήν ανεβόησε λέγων. Mεγαλωτάτην ασέβειαν βλέπω, ότι ο μιαρός ούτος άρχων τόσους πολλούς δικαίους, και μάλιστα ξένους όντας, κατασφάζει ωσάν να ήτον άλογα ζώα. O δε άρχων ταύτα ακούσας, άναψεν από τον θυμόν, και ευθύς προστάζει να τον θανατώσουν. Tούτο δε ο Mάρτυς δεν ήξευρεν. Όθεν πιάσαντες αυτόν αιφνιδίως οι απεσταλμένοι εκεί, οπού αφόβως επεριπάτει, άλλοι μεν, τον εκτύπουν με λόγχας, άλλοι δε, ετρύπουν την γλώσσαν και τα λοιπά μέλη του με καλάμια κοπτερώτατα. Kαι έτζι έμπροσθεν του άρχοντος εθανάτωσαν αυτόν, και προς τας ουρανίους μονάς τον απέστειλαν. Ίνα χαίρη αιωνίως μετά των λοιπών τριακοσίων εβδομήκοντα. Tο δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη μαζί με τα λείψανα των ανωτέρω Aγίων.