- Άβιβος, Γουρίας, Σαμωνάς, Μάρτυρες Ομολογητές *
- Δημήτριος, Μάρτυς *
- Ελπίδιος, Μάρκελλος και Ευστόχιος, Μάρτυρες *
- Ιουστίνος και Θεοδώρα, ευσεβείς βασιλείς*
- Κυντίων Επίσκοπος Σελευκείας, Όσιος *
Άβιβος, Γουρίας, Σαμωνάς, Μάρτυρες Ομολογητές * - 15/11
4519 εμφανίσεις άρθρου
ΑΓΙΟΙ ΑΒΙΒΟΣ, ΓΟΥΡΙΑΣ, ΣΑΜΩΝΑΣ, ΜΑΡΤΥΡΕΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
"Άθραυστοι ποιναίς αικισμών εμείνατε, Μάρτυρες...", ψάλλει η Εκκλησία με θαυμασμό, εμπρός στα φοβερά βασανιστήρια και την καρτερία των αγίων Μαρτύρων.
Κι εμείς, σαν σήμερα που γιορτάζομε την μνήμη των αγίων Μαρτύρων και Ομολογητών Αβίβου, Γουρία και Σαμωνά, δεν θαυμάζομε μόνο την καρτερία των Αγίων του Θεού, αλλά και την θηριωδία των οργάνων του Διαβόλου.
Ανημερώτερο θηρίο από τον άνθρωπο δεν υπάρχει.
Πολλές φορές τα θηρία στον ιππόδρομο σεβάστηκαν τους Μάρτυρας.
Οι βασανισταί τους ποτέ δεν τους λυπήθηκαν.
Υπήρξαν πάντα σατανικοί σε εφευρετικότητα βασανιστηρίων και ανυπέρβλητοι σε ψυχική σκληρότητα απέναντι των συνανθρώπων τους.
Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι πάντα οι ίδιοι· γυμνοί από τη θεία χάρη, έχουν μέσα τους όχι μόνο τα ένστικτα του ζώου, αλλά και τα πάθη της αμαρτίας.
Θηρία ανήμερα! Δεν είναι πολλά χρόνια που εζήσαμε άγριες σκηνές μαρτυρίων και σκληρότητος.
Οι Άγιοι Γουρίας και Σαμωνάς, οι Ομολογητές, αγωνιζόμενοι τον Ιερό αγώνα της χριστιανικής πίστης, συνελήφθησαν από τον ηγεμόνα Αντωνίνο, κατά το διωγμό επί Διοκλητιανού.
Και αφού υπέστησαν με θαυμαστή υπομονή πολλά βάσανα, αποκεφαλίσθηκαν.
Ο Άγιος Άβιβος έζησε λίγα χρόνια αργότερα και ήταν από ένα χωριό της Έδεσσας πού ονομαζόταν Αποθελσαία.
Τότε βασιλιάς ήταν ο Λικίνιος, ο γνωστός αντίπαλος του Μ. Κωνσταντίνου.
Ο Άβιβος, λοιπόν, προχειρίσθηκε Ιεροδιάκονος και διακρινόταν για τη μεγάλη ευσέβεια του και τον πολύ ζήλο για το υπούργημά του.
Ιδιαίτερα, όμως, διακρινόταν για τη θερμή αγάπη του στο Ιερό κήρυγμα, τηρώντας το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, πού λέει:
"Κήρυξαν τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξαν, επιτίμησαν, παρακάλεσαν, εν πάση μακροθυμία και διδαχή". (Β’ Τιμ. δ’, 2).
Δηλαδή,
Κήρυξε το λόγο του Θεού, στάσου επιτηρητής και καθοδηγός στους ακροατές σου, όχι μόνο σε κατάλληλες περιστάσεις, αλλά και σ’ εκείνες πού φαίνονται ακατάλληλες περιστάσεις, έλεγξε, επίπληξε, παρηγόρησε με κάθε μακροθυμία και με κάθε μέθοδο διδασκαλίας.
Ο ηγεμόνας Λυσανίας, όταν είδε τον Άβιβο να προσελκύει πολλούς ειδωλολάτρες με το θερμό του κήρυγμα, τον συνέλαβε. Και αφού τον κρέμασε σε στύλο και τον έσχισε με σιδερένια νύχια, έπειτα τον οδήγησε έξω από την πόλη, οπού τον έριξε μέσα στη φωτιά, και έτσι ο Άβιβος παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό.
Απολυτίκιον.
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάβαλε.
Τριάδος ισάριθμοι, της Υπερθέου σαφώς, Γουρίας, και Άβιβος, και Σαμωνάς ο κλεινός, ενθέως υπάρχοντες, ταύτην τοις ασεβέσιν, ωμολόγησαν άμα, άθλων την τρικυμίαν, αβλαβώς διελθόντες. Και νυν ημάς κυβερνώσιν, όρμον προς άκλυστον.
Κοντάκιον.
Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Εξ ύψους σοφοί, την χάριν κομισάμενοι, των εν πειρασμοίς, προΐστασθε πανεύφημοι· διο κόρην Άγιοι, εκ θανάτου πικρού ερρύσασθε· υμείς γαρ όντως υπάρχετε, Εδέσσης η δόξα, και του κόσμου χαρά.
Μεγαλυνάριον.
Τρίπλοκος χορεία Αθλητική, Άβιβος ο θείος, και Γουρίας και Σαμωνάς, ώφθησαν τω κόσμω, ομολογίας χάριν, και πειρασμών την λύσιν, ημίν βραβεύοντες.
Από τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
Tω αυτώ μηνί IE΄, μνήμη των Aγίων Mαρτύρων και Oμολογητών Γουρία, Σαμωνά, και Aβίβου
Από τους Aγίους Mάρτυρας τούτους, ο μεν Σαμωνάς και Γουρίας, εμαρτύρησαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του δουκός Aντωνίνου, εν έτει σπη΄ (288). Διαβαλθέντες γαρ, ότι πείθουσι τους ανθρώπους να μη θυσιάζουν εις τα είδωλα, ευθύς εκρεμάσθησαν και οι δύω από το ένα χέρι, κάτωθεν δε ετραβίζοντο οι πόδες των από βάρη μερικών σωμάτων. Kαι έτζι έμειναν κρεμασμένοι από την τρίτην ώραν έως την έκτην. Έπειτα κατεβασθέντες, ερρίφθησαν δεδεμένοι εις μίαν σκοτεινήν φυλακήν, και οι πόδες αυτών εσφίγχθησαν εις το τιμωρητικόν ξύλον. Eκεί δε διεπέρασαν στενοχωρούμενοι και κακοπαθούντες από την πείναν, τέσσαρας ολοκλήρους μήνας.
Mετά ταύτα, ο μεν Άγιος Σαμωνάς, εκρεμάσθη κατακέφαλα από το ένα ποδάρι, από την δευτέραν ώραν έως την πέμπτην. Όθεν ευγήκε το γόνατόν του από τον τόπον του. O δε Άγιος Γουρίας έμεινεν εις την φυλακήν ωσάν μισαποθαμένος. Tην δε ερχομένην ημέραν απεκεφαλίσθησαν και οι δύω. Άβιβος δε ο Διάκονος διαβαλθείς κατά τους χρόνους Λικινίου του τυράννου εν έτει τιϛ΄ (316), εδίδασκε τους Έλληνας την εις Xριστόν πίστιν. Όθεν πρώτον μεν εκρεμάσθη, έπειτα δε εδάρθη. Aπολυθείς δε ύστερον, ερωτάται, εάν αρνήται τον Xριστόν. Kαι μη πεισθείς εις την προσταγήν του τυράννου, παρεδόθη εις το πυρ έχων εις το στόμα του ένα λουρί ωσάν χαλινάρι. Kαι έτζι ετελείωσε το μαρτύριόν του. Όθεν έλαβον και οι τρεις παρά Kυρίου τους στεφάνους της νίκης. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτών όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Tον ελληνικόν δε τούτων Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Έτος μεν από της Aλεξάνδρου». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις, και προ τούτων εν τη Λαύρα.)
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)