Ανδρόνικος και Αθανασία, Όσιοι * - 9/10

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η μεγάλη κοινωνική πληγή της εποχής μας είναι το διαζύγιο, η πληγή που πάει να διαλύση τον θεσμό της οικογενείας.
Στην ιερή Ακολουθία του Μυστηρίου του Γάμου, που κι αυτή δυστυχώς κατάντησε ευκαιρία κοσμικής κινήσεως και κοινωνικής επιδείξεως, ακούεται πολλές φορές ο λόγος του Κυρίου, που κανείς δεν τον προσέχει· "ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω".
Αν καμμιά φορά συμβεί, για έναν και μόνο λόγο που αναφέρουν τα ιερά Ευαγγέλια, να χωρίση το ανδρόγυνο, πάλι και τότε ο λόγος του Θεού ορίζει τι πρέπει να γίνεται· ο καθένας από τους συζύγους "μενέτω άγαμος".
Εχώριζαν καμμιά φορά και οι Άγιοι, όπως βλέπομε στα Συναξάρια, όμως με πρόθεση και σκοπό να ζήσουν με οσιότητα στην μοναξιά της ερήμου, μέσα σε συνεχή άσκηση και στέρηση.
Πολλά διδάσκει επάνω σ’ αυτό το θέμα ο βίος των οσίων συζύγων Ανδρονίκου και Αθανασίας, των οποίων η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη.

Ο Όσιος Ανδρόνικος και Αθανασία η συμβία του, υπήρξαν κατά το έτος 594 και ήταν σύζυγοι ενάρετοι, που κατάγονταν από την Αντιόχεια της Συρίας.
Ήταν εύποροι και ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Ο Ανδρόνικος έκανε το επάγγελμα του αργυραμοιβού στην Αντιόχεια και απόκτησε από τον γάμο αυτό δύο παιδιά, που όμως πέθαναν.
Αυτό κατέθλιβε τους δύο γονείς και για να βρουν παρηγοριά κατέφυγαν για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους.

Από ΄κει πήγαν στην Αίγυπτο, όπου με κοινή απόφαση έγιναν μοναχοί και μπήκαν σε μοναστήρι.
Ο μεν Ανδρόνικος πήγε στη Μονή του αββά Δανιήλ, η δε γυναίκα του Αθανασία στη γυναικεία Μονή των Ταβεννησιωτών.

Εκεί, αφού ασκητικά πέρασαν το υπόλοιπον της ζωής τους, απεβίωσαν ειρηνικά.

Απολυτίκιον.
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Σωφροσύνης την χλαίναν την θεούφαντον, κατεποικίλατε χρόαις των ιερών αρετών, ομοφρόνως εν σπουδή άμφω ασκήσαντες, όθεν υμών την σιωπήν, η τρισάγιος ωδή, εδέξατο εν υψίστοις, Ανδρόνικε συν τη θεία, Αθανασία τη Θεόφρονι.