---

 

 

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ιωάν. κ’ 19-31

19 Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν  Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ  Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. 20 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. 21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ  Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα  ¨Αγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. 24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ  Ἰησοῦς. 25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω.

26 Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν. ἔρχεται ὁ  Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. 27 εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. 28 καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. 29 λέγει αὐτῷ ὁ  Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. 30 Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ  Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· 31 ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι  Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

Δόξα… Καὶ νῦν… Ἦχος πλ. β’

Μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ τῆς Ἐγέρσεώς σου Ἰησοῦ βασιλεῦ, μονογενὲς Λόγε τοῦ Πατρός, ὤφθης τοῖς Μαθηταῖς σου, κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, τὴν εἰρήνην σου παρεχόμενος, καὶ τῷ ἀπιστοῦντι Μαθητῇ τοὺς τύπους ἔδειξας. Δεῦρο ψηλάφησον τὰς χεῖρας, καὶ τοὺς πόδας, καὶ τὴν ἀκήρατόν μου πλευράν, ὁ δὲ πεισθεὶς ἐβόα σοι· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι.

Κυριακή τοῦ «ἄπιστου» Θωμᾶ σήμερα καί ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας ἑορτάζει -ὅπως καί κάθε Κυριακή βέβαια- τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τήν ἐπανεμφάνιση Του στούς ἕνδεκα μαθητές Του, ἐξ αἰτίας τῆς «ἀπιστίας» ἤ «ὀλιγοπιστίας» τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ, ὁ ὁποῖος ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι εἶδαν ἀναστημένο τόν Κύριο, δέν τούς πίστεψε, ἀλλά ἤθελε νά Τόν δεῖ καί ἐκεῖνος, νά Τόν ἀγγίξει καί νά Τόν ψηλαφίσει γιά νά πιστέψει.
«ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω».

Ἔτσι λοιπόν καί σήμερα Κυριακή, μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες ἀπό τήν Ἀνάστασή Του, ἐμφανίστηκε καί πάλι στούς Μαθητές Του, στήν οἰκία ὅπου εὑρίσκοντο κρυμμένοι, «διά τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων». Οἱ πόρτες ἦταν -ὅπως καί τήν πρώτη φορά- κλειστές. Αὐτό ὅμως φυσικά δέν ἐμπόδισε, τόν Κύριόν μας, τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, μέ τό ἀναστημένο καί πνευματικό Του σῶμα  νά μήν εἰσέλθει, ἀλλά διαπερνῶντας μέσα ἀπό τούς τοίχους ὡς νά ἦταν «ἀέρινοι» ἤ «ἀνύπαρκτοι» ἐχαιρέτησε μέ τό «Εἰρήνη ὑμῖν» τούς ἔκπληκτους καί φοβισμένους Μαθητές Του. Στήν συνέχεια καλεῖ τόν Θωμᾶ καί τοῦ λέγει νά πλησιάσει κοντά Του, νά τόν ἀγγίξει καί νά τόν ψηλαφίσει γιά νά δεῖ ὅτι πράγματι εἶναι ὁ Διδάσκαλός τους, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού πράγματι ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν καί δέν εἶναι κανένα φάντασμα ἤ κάποιος ἄλλος.

Ὁ Θωμᾶς διστακτικά πλησίασε καί ἀφοῦ τόν ψηλάφισε καί ἔβαλε τά χέρια του στήν πλευρά καί στίς πληγές τῶν χεριῶν τοῦ Χριστοῦ, (κατ’ ἄλλους χωρίς νά τόν άγγίξει ή νά τόν ψηλαφίσει) πίστεψε καί ἀναφώνησε: Πράγματι εἶναι «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», δόξα σοι.

Ἔπειτα ὁ Χριστός τοῦ λέγει: Μέ εἶδες καί πίστεψες. Μακάριοι ὅμως καί εὐτυχισμένοι εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού πίστεψαν σέ μένα, χωρίς νά μέ δοῦν.

Αὐτή ἐν ὀλίγοις εἶναι ἡ ἱστορία τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. Δέν θά σταθῶ σέ ὅλα ἐκεῖνα τά σοβαρά καί σπουδαῖα νοήματα καί διδάγματα πού ἀπορρέουν ἀπό τήν σημερινή ἑορτή καί πού λίγο πολύ εἶναι γνωστά σέ ὅλους «τούς παροικούντας στήν Ἱερουσαλήμ».

Καί φυσικά τά ὅσα ἐλάχιστα καί ἐπιγραμματικά θά πῶ δέν ἀπευθύνονται σέ ὅλους ἐκείνους πού δέν πιστεύουν καί ἀμφισβητοῦν τήν ταπεινότητά μου, καί εἶναι τού δόγματος «οὐ μέ πείσης κἄν μέ πείσης», ἀλλά στούς ὀλίγους ἐναπομείναντες πιστούς, στό «μικρό ποίμνιο», σ’ αυτούς πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας εἶπε τό «Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν». (Λουκ. ιβ΄32)

Ἄραγε ἔχει σκεφθεῖ ποτέ κανείς, ἀδελφοί μου:
- Γιατί συνέβει, ἀλλά καί κατεγράφει αὐτό τό γεγονός εἰς τό Εὐαγγέλιον;
- Γιατί ἔλειπε ὁ Θωμᾶς; Ποῦ εἶχε πάει; Πού ἦταν; Αὐτός δέν φοβόταν νά μήν συλληφθεῖ ἀπό τούς Ἰουδαίους καί τούς Ρωμαίους; Ἀφοῦ οἱ Μαθητές γνωρίζουμε ὅτι ἦταν ἐκεῖ καλά κρυμμένοι καί δέν ἔβγαιναν ἔξω «διά τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων». (Ἰω. κ΄, 19).
- Γιατί ὁ Χριστός δέν φρόντιζε νά παρουσιασθεῖ ὅταν θά ἦταν ὅλοι μαζί καί δέν θά ἔλειπε κανείς ἀπό τούς Μαθητάς Του;
- Γιατί ὁ Κύριος μας παρουσιάστηκε «ὀκτώ ἡμέρες» μετά την Ἀνάστασή Του καί ὄχι πέντε, ἔξι, ἐννέα, δέκα ἤ ἄλλη ἡμερομηνία;
- Ὁ Θωμᾶς ἦταν πράγματι «ἄπιστος» ἤ «ὀλιγόπιστος» καί γι’αυτό ἐνήργησε ὅπως ἐνήργησε ἤ ἦταν μία «οἰκονομία» καί κάποιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἡ ὅλη συμπεριφορά τοῦ Θωμᾶ;
- Ποιόν ἤ ποιούς ἀντιπροσωπεύει ἤ προτυπώνει ὁ Θωμᾶς;  

Φυσικά καί ὁ Θωμᾶς, ἀδελφοί μου, δέν ἦταν οὔτε «ἄπιστος» οὔτε «ὀλιγόπιστος». Καί φυσικά ὅλα αὐτά ἦταν ἕνα σχέδιο καί μία οικονομία τοῦ Θεοῦ γιά πολλούς καί σημαντικούς λόγους.

Ταπεινή μου ἄποψη εἶναι, ὅτι ὅλα αὐτά ἀδελφοί μου, ἐκτός ἀπό ὅλους τούς ἄλλους λόγους, ἔγιναν καί γιά τούς ἑξῆς:

Γιά νά ὑπάρχει ἄλλη μία ἀκόμη καταγεγραμμένη περίπτωση τό ΠΟΤΕ θά ἐμφανιστεῖ ΞΑΝΑ ὁ Χριστός καί θά τόν ἰδοῦν «ὅλοι» οἱ Μαθητές Του πιστοί καί ἄπιστοι. Τότε δέν πρόκειται νά λείπει ἤ νά ἀπουσιάζει ΚΑΝΕΝΑΣ καί διά ΚΑΝΕΝΑ λόγον. Τότε, ὅταν θά ξαναπαρουσιαστεί καί πάλιν ὁ Κύριός μας (στήν Δευτέρα Παρουσία Του) θά εἶναι ΟΛΟΙ παρόντες.

Ὁ Θωμᾶς ἀντιπροσωπεύει ἤ προτυπώνει ὅλους τούς ἀπίστους. Στό πρόσωπο τοῦ Θωμᾶ προτυπώνονται ΟΛΟΙ οἱ ἄπιστοι, ΟΛΟΙ οἱ ἄθεοι, ΟΛΟΙ οἱ ἀσεβεῖς καί ΟΛΟΙ οἱ ἀντίχριστοι ὅλων τῶν αἰώνων ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού δέν πίστεψαν ἤ δέν πιστεύουν στήν μία καί μοναδική ΑΛΗΘΕΙΑ, στόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, στό κήρυγμά Του, στό Εὐαγγέλιο Του, στήν Ἀνάστασή Του, στήν Κόλαση στόν Παράδεισο καί φυσικά στήν Δευτέρα Παρουσία Του, ὅταν  θά ξαναέλθει «καί πάλιν κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος», ἀλλά ζητοῦν «ἀποδείξεις» θέλουν νά τόν ἀγγίξουν νά τόν ψηλαφίσουν γιά νά «πιστέψουν» σ΄Αὐτόν ἤ σέ κάτι ἀπό ὅλα αὐτά πού προαναφέραμε.

Βλέπουμε ἀκόμη ὅτι ὁ Θωμᾶς, κατά τήν πρώτη ἐμφάνιση του Κυρίου μας, «λείπει», «ἀπουσιάζει» γι’ αὐτό καί δέν «βλέπει» τόν Ἰησοῦ Χριστό ὅταν παρουσιάζεται σέ ὅλους τούς ἄλλους Μαθητές.

Δηλαδή, κατά τήν πρώτη Παρουσία)  του Κυρίου μας, ἀλλά καί μετά, ὅλοι οἱ ἄπιστοι-ἄθεοι-ἀσεβεῖς-ἀντίχριστοι δέν «εἶδαν» πουθενά τόν ἀναστάντα Ἰησοῦ, ἀλλά καί ὅ,τι εἶχε σχέση μ’ Αὐτόν, ἀφοῦ «ἔλειπαν» καί «ἀπουσίαζαν» ἀπό τήν Ἀλήθεια καί τήν Ἐκκλησία Του.
Ἀκόμη καί ὅταν κάποιοι ἄκουγαν ἤ τούς μιλούσαν γι’ Αὐτόν, αὐτοί οὔτε τότε πίστευαν, ἀλλά συνέχισαν νά ἀδιαφοροῦν ἤ νά ζητοῦν ἀποδείξεις. Κάποιοι ἤθελαν νά τόν δοῦν αὐτοπροσώπως γιά νά πιστέψουν. (*)  Ἤθελαν νά τά περάσουν ΟΛΑ ἀπό ἐπιστημονικό μικροσκόπιο. Ἤθελαν νά δοῦν, νά ἀγγίξουν καί νά ψηλαφίσουν ΟΛΑ (τά τῆς Πίστεως) μέ τό πτωχό, μικρό, πεπερασμένο καί ὀρθολογιστικό τους μυαλουδάκι.

Γιά ὅλους αὐτούς λοιπόν, θά ἔλθει κάποτε ἡ μέρα καί ἡ ὥρα πού θέλουν δέν θέλουν θά δοῦν μπροστά τους ὁλοζώντανο, μέ σάρκα καί ὀστά, ἀλλά καί μέ πᾶσα δύναμη καί ἐξουσία, Ἐκεῖνον τόν ὁποῖον δέν πίστεψαν, Ἐκεῖνον τόν ὁποῖον πολέμησαν, Ἐκεῖνον τόν ὁποῖον «ἐξεκέντησαν».
Πότε; Κατά τήν δεύτερη ἐμφάνισή Του. Ὅταν παρουσιάζεται καί στόν Θωμᾶ. Μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες.

Δηλαδή κατά τήν δεύτερη Παρουσία Του. Ὅταν θά ἔλθει ἡ ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Πότε θά γίνει αὐτό; Μά καί αυτό μᾶς τό εἶπε, μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες «μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ» (Ἰω. κ΄,26). Δηλαδή μετά ἀπό ὀκτώ χιλιετίες, ἀφοῦ ὡς γνωστόν μία ἡμέρα ἰσοῦται μέ χίλια χρόνια, «῝Εν δὲ τοῦτο μὴ λανθανέτω ὑμᾶς, ἀγαπητοί, ὅτι μία ἡμέρα παρὰ Κυρίῳ ὡς χίλια ἔτη, καὶ χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία», (Β΄Πέτρου γ΄,8) ὅπως ἄλλωστε ἔχουμε πεῖ καί ἀναλύσει ἐπανειλημμένως στά βιβλία μας, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τούς θεοφόρους Πατέρες μας.  (Περισσότερες μαρτυρίες καί ἀποδείξεις γι΄αὐτά μπορεῖτε νά διαβάσετε ἐδῶ καί  ἐδῶ )

Τότε λοιπόν, μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες, δηλαδή μετά ἀπό ὀκτώ χιλιετίες, δηλαδή τώρα στίς μέρες μας θά ξαναέλθει ὁ Χριστός, δηλαδή θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία Του καί θά παρουσιαστεῖ πλέον σέ ΟΛΟΥΣ πιστούς καί ἀπίστους. Τότε θά ἔχουν τήν εὐκαιρία νά τόν δοῦν καί νά τόν ψηλαφίσουν ὅλοι αὐτοί πού γιά τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο λόγο δέν πίστεψαν σ’ Αὐτόν. Καί τότε ὅλοι αὐτοί ὡς ἄλλοι ἄπιστοι Θωμάδες θά ἀναφωνήσουν καί αὐτοί «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι», ἀλλά δυστυχῶς θά εἶναι πλέον πολύ ἀργά γιά ὅλους αὐτούς, ἀφοῦ «ἐν τῷ Ἅδη οὐκ ἔστι μετάνοια».

Ἄλλωστε, ὅπως λέγει  καί τό Εὐαγγέλιο «οἱ πόρτες ἦταν κλειστές» ἀσφαλισμένες, δηλαδή τέλειωσε τό πανηγύρι αὐτῆς ἐδῶ τῆς ζωῆς, φύγαμε ὅλοι ἀπό τήν ζωή αυτή καί «ἔκλεισαν» «σφράγισαν» οἱ πόρτες της. Οὔτε μπαίνει οὔτε βγαίνει πλέον κανείς ἀπό ἐκεῖ, ἀπό τήν ἄλλη ζωή.
Καί καλά, ἀδελφοί μου, νά ἀξιωθοῦμε τῆς ἐκ δεξιῶν παραστάσεως τοῦ Κυρίου μας καί νά ἀκούσουμε τῆς εὐκταίας φωνῆς: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.» (Ματθ. κε΄, 34). Ἄν ὅμως -μή γένοιτο- δέν ἀξιωθοῦμε αὐτῆς τῆς ὑψίστης εὐλογίας, ἀλλά ἀκούσουμε τό, «πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»; (Ματθ. κε΄, 41) Τότε τί γίνεται; Τί θά κανουμε;

Γι’ αὐτό λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἄς μετανοήσουμε καί ἄς πιστέψουμε σ’ Αὐτόν καί ὅ,τι μᾶς ἄφησε ὡς ἱερά παρακαταθήκη, μή προσθέτοντες ἤ ἀφαιρούντες τό παραμικρόν, οὔτε μία κεραία, οὔτε ἕνα ἰῶτα, ὅσο ἔχουμε ἀκόμη χρόνο καί εἴμαστε σ’ αὐτή τήν ζωή, πρίν εἶναι πολύ ἀργά γιά ὅλους μας. Ἀμήν! Γένοιτο!

____________ 

(*)

Ἐδῶ νά ποῦμε ὅτι, ἐπειδή πράγματι ὁ Κύριός μας, «ἐπιθυμεῖ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν καί εἰς ἐπίγνωση ἀληθείας ἐλθεῖν» δίνει πάντοτε σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους -ἀκόμη καί σέ ὅλους αὐτούς- ἀμέτρητες εὐκαιρίες γιά νά πιστέψουν σ’ Αὐτόν καί νά σωθοῦν, ἔτσι καί ἐδῶ σέ ἄλλους λιγότερο καί σέ ἄλλους περισσότερο τούς κάνει τήν χάρη καί τούς «ἐμφανίζεται» εἴτε ὁ ἴδιος προσωπικά, εἴτε κάποιος ἀπεσταλμένος Του, εἴτε τούς κάνει κάποιο θαῦμα ἤ τούς στέλνει κάποιο θεοσημεῖο, προκειμένου αὐτοί νά πιστέψουν, νά μετανοήσουν καί ἀλλάζουν ζωή. Δυστυχῶς ὅμως μόνον ἐλάχιστοι ἀπό αὐτούς, -ὅσοι  ἔχουν καλή προαίρεση-, πιστεύουν καί ὁμολογοῦν ὅπως ὁ Θωμᾶς, «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι». Ὅλοι οἱ ἄλλοι, ἡ συντριπτική πλειοψηφία, δέν πιστεύουν μέ τίποτα καί συνεχίζουν τόν δρόμο τους.