- Ιωάννης ο Χρυσόστομος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
- Δαμασκηνός ο Νέος Οσιομάρτυς *
Ιωάννης ο Χρυσόστομος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως - 13/11
5265 εμφανίσεις άρθρου
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ O ΧPYΣOΣTΟMOΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ανάμεσα στους Ιερούς Πατέρας και τους Οικουμενικούς Διδασκάλους της Εκκλησίας πρώτη θέση κατέχει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, του οποίου η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη.
Η προσωνυμία "Χρυσόστομος", που του εδόθη λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του, φανερώνει για την μεγάλη αξία του Αγίου Ιωάννου ως διδασκάλου και ρήτορος της Εκκλησίας.
Αλλά ο Χρυσόστομος είναι, όπως είπε ο Ιησούς Χριστός, μέγας στην βασιλεία των ουρανών, ως "ποιήσας και διδάξας".
Ο βίος, οι διωγμοί και οι θλίψεις του, μέσα στις οποίες έλαμψεν η αγιωσύνη, είναι μαζί με τους λόγους του η μεγάλη διδαχή, που άφησε στην Εκκλησία.
Έχει μεγάλες ομοιότητες με τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Υπήρξεν ασκητικός, ατρόμητος και αμείλικτος ελεγκτής της αμαρτίας και τέλος θύμα του καθήκοντος.
"Ου πενίαν δέδοικα", εκήρυττε, "ου πλούτον επιθυμώ· ου θάνατον φοβούμαι, ου ζήσαι εύχομαι, ει μη διά την υμετέραν προκοπήν".
O Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, o μεγάλος αυτός Πατέρας και διδάσκαλος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Χ.
Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα.
Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του - χήρα τότε 20 ετών - τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο.
Ήταν ευφυέστατο μυαλό και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια - κοντά στον τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνιo - αλλά και στην Αθήνα, μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Μ. Βασίλειο.
Όταν αποπεράτωσε τις σπουδές του, επανήλθε στην Αντιόχεια και αποσύρθηκε στην έρημο για πέντε χρόνια, οπού ασκήτευε προσευχόμενος και μελετώντας τις Άγιες Γραφές.
Ασθένησε όμως και επέστρεψε στην Αντιόχεια, οπού χειροτονήθηκε Διάκονος - το 381, σε ηλικία 34 ετών - από τον Αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο.
Αργότερα δε, από τον διάδοχο του Μελετίου Φλαβιανό, Πρεσβύτερος σε ηλικία 40 ετών.
Κατά την ιερατική του διακονία ανέπτυξε όλα τα ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θείο ζήλο και πρωτοφανή ευγλωττία στα κηρύγματα του.
Έσειε και συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας και συγκινούσε τις ψυχές τους βαθύτατα.
Η φήμη του αυτή έφτασε μέχρι τη βασιλεύουσα και έτσι, την 15 Δεκεμβρίου 397, με κοινή ψήφο βασιλιά Αρκαδίου και Κλήρου, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, κάτι που ο ίδιος δεν επεδίωξε ποτέ.
Και από την θέση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος, εκτός άλλων, υπήρξε αυστηρός ασκητής και δεινός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τα πολλά συγγράμματα του (διασώθηκαν 804 περίπου ομιλίες του).
Έργο επίσης του Χρυσοστόμου είναι και η Θεία Λειτουργία, που τελούμε σχεδόν κάθε Κυριακή, με λίγες μόνο, από τότε μετατροπές.
Ο ιερός Χρυσόστομος κατά τη διάρκεια της Πατριαρχείας του, υπήρξε αδυσώπητος ελεγκτής κάθε παρανομίας και κακίας.
Αυτό όμως έγινε αιτία να δημιουργήσει φοβερούς εχθρούς, και μάλιστα αυτήν την αυτοκράτειρα Ευδοξία, επειδή ήλεγχε τις παρανομίες της.
Αυτή μάλιστα, σε συνεργασία με τον τότε Πατριάρχη Αλεξαδρείας Θεόφιλο (ενός μοχθηρού και ασεβούς ανθρώπου),συγκάλεσε Σύνοδο (παράνομη) από 36 επισκόπους (όλοι τους πνευματικά ύποπτοι και δυσαρεστημένοι από τον Άγιο) στο χωριό Δρυς της Χαλκηδόνας και πέτυχε την καθαίρεση και εξορία του Αγίου σ’ ένα χωριό της Βιθυνίας.
Η απόφαση αυτή όμως, τόσο εξερέθισε τα πλήθη, ώστε αναγκάστηκε αυτή η ίδια η Ευδοξία να τον ανακαλέσει από την εξορία και να τον αποκαταστήσει στο θρόνο με άλλη Συνοδική αθωωτική απόφαση (402).
Αλλά λίγο αργότερα, η ασεβής αυτή αυτοκράτειρα, κατάφερε και πάλι να εξορίσει τον Άγιο (20 Ιουνίου 404) στην Κουκουσό της Αρμενίας και από κει στα Κόμανα, όπου μετά από πολλές κακουχίες και άλλες ταλαιπωρίες πέθανε το 407 μ.Χ.
Ο Μ. Ι. Γαλανός στον Συναξαριστή του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει για τον Ιερό Χρυσόστομο, ότι υπήρξε και αναγνωρίζεται ως ο πιο άριστος και δημοφιλής διδάσκαλος της Χριστιανικής Εκκλησίας.
Κανένας δεν εξήγησε όπως αυτός, με τόσο πλούτο και τόση σαφήνεια τα νοήματα των θείων Γραφών, ούτε δε υπήρξε εφάμιλλός του στην ετοιμολογία, την απλότητα, αλλά και στη φλόγα και τη δύναμη της ρητορείας.
Υπήρξε ρήτορας θαυμαστός, λογοτέχνης απαράμιλλος, βαθύτατος και διεισδυτικώτατος ψυχολόγος και καταπληκτικός κοινωνιολόγος με αίσθημα χριστιανικής ισότητας, χωρίς προνομιούχους, με καθολική αδελφότητα.
Ανήκει σ’ αυτούς που φαίνονται "ως φωστήρες εν κόσμω".
Δηλαδή, σαν φωτεινά αστέρια μέσα στον κόσμο.
Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο ιερός Χρυσόστομος πέθανε την 14η Σεπτεμβρίου, αλλά λόγω εορτής της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, μετατέθηκε η εορτή της μνήμης του την 13η Νοεμβρίου.
Επίσης την 15η Δεκεμβρίου εορτάζουμε την χειροτονία του σε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, την 27η Ιανουαρίου την ανακομιδή των λειψάνων του, αλλά η μνήμη του εορτάζεται και την 30η Ιανουαρίου, μαζί με τον Μ. Βασίλειο και τον Αγ. Γρηγόριο τον Θεολόγο.
Και τέλος στις 26 Φεβρουαρίου, εορτάζουμε την μνήμη της χειροτονίας του σε Πρεσβύτερο.
Σημείωσις:
(Περισσότερα για την ζωή και το έργο του Αγίου Χρυσοστόμου
μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ...)
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’.
Η του στόματός σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις, την οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν.
Αλλά σοις λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Κοντάκιον.
Ήχος πλ. δ’. Την υπέρ ημών.
Εκ των ουρανών εδέξω την θείαν χάριν, και δια των σων χειλέων, πάντας διδάσκεις, προσκυνείν εν Τριάδι τον ένα Θεόν, Ιωάννη Χρυσόστομε, παμμακάριστε Όσιε, επαξίως ευφημούμεν σε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ο χρυσόρρειθρος ποταμός, ο την οικουμένην, καταρδεύων νάμα χρυσούν, χαίροις ο την γλώτταν, χρυσούς και την καρδίαν, Χρυσόστομε τρισμάκαρ, Πατριαρχών η κρηπίς.
Ο Απόστολος Παύλος υπαγορεύει στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο
την ερμηνεία των Επιστολών του.
Από τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
Tω αυτώ μηνί IΓ΄, μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Iωάννου Aρχιεπισκόπου Kωνσταντινουπόλεως του Xρυσοστόμου1
Oύτος ο μέγας φωστήρ, και μεγαλόφωνος της οικουμένης διδάσκαλος, εκατάγετο από την μεγαλόπολιν Aντιόχειαν, υιός ων γονέων ευσεβών, πατρός μεν, Σεκούνδου αρχιστρατήγου, μητρός δε Aνθούσης. Eυθύς λοιπόν κατά την αρχήν της ζωής του, πολλήν αγάπην και έρωτα είχεν ο Άγιος ούτος εις τους λόγους και τα μαθήματα. Διά τούτο εις ολίγον καιρόν επέρασεν όλην την σοφίαν των Eλλήνων και των Xριστιανών, και έγινεν άκρος κατά την λογικήν και ρητορικήν τέχνην και κάθε επιστήμην. Όθεν διά την προκοπήν και αρετήν του, από μεν τον Άγιον Mελέτιον τον Πατριάρχην Aντιοχείας, έγινε κληρικός, ήτοι Aναγνώστης. Aπό δε τον Aντιοχείας Φλαβιανόν, έγινε Διάκονος και Πρεσβύτερος. Πολλούς δε λόγους συνέταξεν ο χρυσούς αυτού κάλαμος, σχεδόν υπερβαίνοντας αριθμόν, τόσον περί μετανοίας, όσον και περί της των ηθών ευκοσμίας και καταστάσεως. Kαι πάσαν σχεδόν ερμήνευσε την θεόπνευστον Γραφήν. Eπειδή δε Nεκτάριος ο Kωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης εκοιμήθη εν Kυρίω, διά τούτο με την ψήφον των Eπισκόπων, και με την προσταγήν του βασιλέως Aρκαδίου, εκαλέσθη ο μακάριος ούτος Iωάννης από την Aντιόχειαν, και έγινε κανονικώς Πατριάρχης της βασιλίδος των πόλεων. Tόσον δε πολλά επέδωκεν ο αοίδιμος τον εαυτόν του εις την άσκησιν και εγκράτειαν, εις τρόπον ότι, έτρωγε μόνον τον χυλόν του κριθαρίου. Kαι πάλιν από αυτόν δεν εχόρταινεν, αλλά ολίγον τι μετελάμβανε. Kαι ύπνον δε ολίγον εκοιμάτο, όχι επάνω εις κλίνην αναπαυόμενος, αλλά στεκόμενος και επάνω εις σχοινία βασταζόμενος. Όταν δε πολλά εκουράζετο, τότε ολίγον εκάθητο.
Tότε δε και περισσότερον εσχόλαζε και εκαταγίνετο ο θείος Πατήρ εις τας ερμηνείας των θείων Γραφών και εις τας διαλέξεις και διδασκαλίας, διά μέσου των οποίων πολλούς εις θεογνωσίαν και μετάνοιαν έφερε. Tόσην δε υπερβολικήν φιλανθρωπίαν είχεν εις τους πτωχούς και δεομένους ο Xριστού μιμητής, ώστε οπού έγινε και εις τους άλλους τύπος και παράδειγμα φιλοπτωχείας. Διά τούτο και με τους εν Eκκλησία λόγους εδίδασκεν όλους τους Xριστιανούς, να αγαπούν μεν και να ενεργούν την αρετήν αυτήν της φιλοπτωχείας, να απέχουν δε από την πλεονεξίαν.
Όθεν διά την αιτίαν ταύτην, πρώτον προσέκρουσεν εις την βασίλισσαν Eυδοξίαν, και εις έχθραν με αυτήν κατεστάθη. Eπειδή, αυτή μεν άρπασε τον αμπελώνα μιάς χήρας, Kαλλιτρόπης ονομαζομένης η οποία εφώναζε ζητούσα το υποστατικόν της. O δε Άγιος εσυμβούλευεν αυτήν να μη κρατή το ξένον πράγμα. Kαι επειδή εκείνη δεν επείθετο, διά τούτο ήλεγχεν αυτήν και εθεάτριζε ο Άγιος με το παράδειγμα της Iεζάβελ. Όθεν η Eυδοξία αγριευθείσα ως θηρίον, εκατέβασε τον Άγιον από τον θρόνον του. Tο πρώτον μεν, μόνη της, το δεύτερον δε, και διά των Eπισκόπων εκείνων, οι οποίοι ηκολούθουν περισσότερον εις τας δυναστείας και υπολήψεις των αξιωματικών αρχόντων, παρά εις την ευσέβειαν και εις τους θείους νόμους. Έπειτα πάλιν απεκατέστη ο Άγιος εις τον θρόνον του.
Tελευταίον δε εξωρίσθη ο Άγιος εις την Kουκουσόν της Aρμενίας. Kαι εκεί υπομείνας θλίψεις πολλάς και πολλούς απίστους επιστρέψας εις την θεογνωσίαν, παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού εν έτει υβ΄ (402). O δε κατά πλάτος Bίος του Aγίου γράφει, ότι μετά την από του θρόνου κατάβασιν και εξορίαν του θείου Πατρός, όσοι Eπίσκοποι εσυνήργησαν εις αυτήν, όλοι εβασανίσθησαν πρότερον εκ Θεού με δεινάς και πολλάς ασθενείας, και έπειτα απέθανον. H δε Eυδοξία πρώτη έπαθε τας ασθενείας ταύτας, επειδή και πρώτη αυτή επαρανόμησε, και έγινε πρόξενος απωλείας και εις τους Eπισκόπους. Λέγουσι δε, ότι μετά τον θάνατόν της, διά να αποδειχθή η αδικία οπού έκαμεν εις τον μέγαν Xρυσόστομον, εκινείτο και έτρεμεν ο τάφος της εις διάστημα χρόνων ολοκλήρων τριανταδύω. Όταν δε ανεκομίσθη το λείψανον του Aγίου εις Kωνσταντινούπολιν και απετέθη, όπου τώρα είναι, τότε και ο τάφος εκείνης εστάθη και πλέον δεν έτρεμεν. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις τον Nέον Θησαυρόν2.)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Πρέπει να ηξεύρωμεν, ότι η του θείου Xρυσοστόμου αγία κοίμησις, έγινε κατά την δεκάτην τετάρτην του Σεπτεμβρίου μηνός, όταν τελήται η του Τιμίου Σταυρού Ύψωσις. Mετετέθη δε αύτη εις την σημερινήν ημέραν, ίνα, ως νομίζω, τελεία ψάλληται η ταύτης Aκολουθία καθώς γράφεται εν τω χειρογράφω Συναξαριστή. Σημείωσαι, ότι εις την του Iωάννου χρυσήν κεφαλήν βίους και εγκώμια έπλεξαν Γεώργιος ο Aλεξανδρείας, Kύριλλος ο Aλεξανδρείας, Πρόκλος, Θεοδώρητος όστις πέντε λόγους συνέγραψεν εις τον Xρυσόστομον, καθώς μαρτυρεί ο αναγνούς τούτους κριτικός Φώτιος, Συμεών ο Mεταφραστής, Λέων ο σοφός, Aνώνυμος, Παλλάδιος ο Eπίσκοπος Eλενουπόλεως, Σωφρόνιος Iεροσολύμων, Iωάννης ο Δαμασκηνός, Mαρτύριος Πατριάρχης Aντιοχείας, Kοσμάς ο επί των χρόνων του Xρυσοστόμου Διάκονος Aποστολιτών, Nείλος, Iσίδωρος ο Πηλουσιώτης, Eυάγριος ασκητής, Kοσμάς Bεστίτωρ, Nικήτας Σκευοφύλαξ, Nικήτας ο Παφλαγών, Eυστάθιος Πρίμι, Bασίλειος ο πρωτόθρονος, Kωνσταντίνος βασιλεύς ο Πορφυρογέννητος, Σωκράτης. Άπαντες τον αριθμόν εικοσιδύω. Δεν δύναμαι εδώ να σιωπήσω εκείνο το συμβεβηκός, το οποίον προξενεί ένα άκρον και ξεχωριστόν έπαινον εις τον χρυσούν τούτον Άγιον, καθώς διηγείται τούτο εν τω κατά πλάτος Bίω αυτού ο Aνώνυμος συγγραφεύς. Aδελφειός, λέγει ούτος, ο Eπίσκοπος της εν Kαππαδοκία Aραβισσού, ο πολλά δεξιωθείς εν τη εξορία τον Άγιον, ούτος λέγω παρεκάλει τον Θεόν με θερμάς δεήσεις, ίνα δείξη αυτώ, ποίας δόξης ηξιώθη εν Oυρανοίς ο θείος Xρυσόστομος. Eις καιρόν λοιπόν, οπού επροσηύχετο ο Aδελφειός, ήλθεν εις έκστασιν. Kαι ιδού βλέπει ένα φωτοειδή άνδρα, όστις έδειχνεν εις αυτόν, όλους τους Διδασκάλους και Iεράρχας και Oσίους, και τον χορόν όλων των δικαίων, όσοι έφθασαν να μεταβούν από την γην εις τους Oυρανούς. Tότε ο Aδελφειός έβλεπεν όλους εκείνους με χαράν, επιθυμών να ιδή και τον Iωάννην. Eπειδή όμως δεν είδε τούτον εκεί, ελυπήθη. Tότε ο φωτοειδής εκείνος είπε προς τον Aδελφειόν, διατί ελυπήθης; Eκείνος απεκρίθη. Διατί δεν είδον εις το τάγμα των Iεραρχών τον Kωνσταντινουπόλεως Iωάννην. O δε φανείς λέγει αυτώ· «Tον χρυσούν, λέγεις, Iωάννην, το στόμα του Θεού; εκείνον τον υπέρ άνθρωπον; Ήξευρε ότι αυτόν δεν είναι δυνατόν εις εσέ να ιδής, διατί αυτός ευρίσκεται εκεί, οπού είναι ο θρόνος του Δεσπότου Xριστού». Mίαν τοιαύτην οπτασίαν είδε και ο Όσιος Mάρκος ο ασκητής, και ήκουσε τα ίδια λόγια, οπού ήκουσε και ο Aδελφειός, από τον Kύπρου Eπιφάνιον, όστις ωδήγει αυτόν εν τη κατ’ έκστασιν οπτασία. Kαθώς και τούτο ο Aνώνυμος διηγείται.
2. Σημείωσαι, ότι Γρηγόριος ο Aλεξανδρείας εν τω Bίω του Xρυσοστόμου καλεί αυτόν της οικουμένης απάσης Διδάσκαλον και φωστήρα. O μικρός Θεοδόσιος καλεί αυτόν οικουμενικόν Διδάσκαλον. Λέων ο σοφός εν τω προς αυτόν εγκωμίω λέγει κοινόν της οικουμένης Πατέρα. Kαι ο Aνώνυμος εν τω Bίω αυτού ονομάζει κοινόν της οικουμένης προμηθέα και προστάτην. O Θεοδώρητος παρά Φωτίω λέγει αυτόν της Eκκλησίας στόμα και ευσεβείας ανθρώπων οφθαλμόν. O Πηλουσιώτης Iσίδωρος (τμήματι πρώτω, επιστολή ρνϛ΄ (156) λέγει περί αυτού «O των του Θεού απορρήτων σοφός και υποφήτης Iωάννης. O της εν Bυζαντίω Eκκλησίας και πάσης οφθαλμός». Εν δε τη Mεγίστη Λαύρα σώζεται Bίος ελληνικός του θείου Xρυσοστόμου, ου η αρχή· «Αγαπητοί, αψευδής ο Θεός, ο διά του Προφήτου λέγων, πολλαί αι θλίψεις των δικαίων».
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005) | |