Τεύχος 18
Ενότητες
Φωτό & Βίντεο
Δημοφιλή Άρθρα
Εορτολόγιο (νέο ημ.)
27/4 Συμεών ο αδελφόθεος, Επίσκοπος Ιεροσολύμων *
ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Ο Άγιος Συμεών ήταν ένας από τους τέσσερις γιους του μνήστορος Ιωσήφ και αδελφός του αδελφοθέου Ιακώβου, που έγινε πρώτος Επίσκοπος Ιεροσολύμων. Μετά τη δολοφονία του Ιακώβου,Εεπίσκοπος ανέλαβε ο Συμεών. Σ’ όλη τη διάρκεια της επισκοπικής του θητείας, υπήρξε αντάξιος του αδελφού του. Η ανεξάντλητη αγωνιστικότητα του, η τέλεια αυταπάρνηση του, καθώς και το απαράμιλλο θάρρος του, κατέστησαν τον Συμεών φωτεινό πνευματικό αστέρι, δια του οποίου στηρίχθηκαν και οδηγήθηκαν πολλές ψυχές στη σωτηρία. Το εντυπωσιακότερο, όμως, χαρακτηριστικό του Συμεών ήταν το ακατάβλητο φρόνημα του. Αν και 120 χρονών γέροντας, δεν κάμφθηκε μπροστά στο μαρτύριο. Υπέστη με νεανική φλόγα το σταυρικό θάνατο...
Περισσότερα »
Εορτολόγιο (παλαιό ημ.)
14/4 Θωμαϊς, Μάρτυς *
ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ, ΜΑΡΤΥΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Η Αγία Μάρτυς Θωμαΐς γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια και διακρινόταν για την ευσέβεια και την πνευματική της μόρφωση. Από μικρή ηλικία είχε επιδοθεί στα έργα της φιλανθρωπίας και του ελέους, συνοδεύοντας την μητέρα της. τη διακονία αυτή εξακολούθησε να την ασκεί ακόμα και όταν νυμφεύθηκε.Η Αγία είχε μία κατά πάντα ευλογημένη οικογένεια. Με τον σύζυγό της συνδεόταν με αληθινή και ανυπόκριτη αγάπη. Την ειρηνική τους όμως συνύπαρξη την φθόνησε ο εφευρέτης της κακίας, διάβολος και θέλησε να τους χωρίσει, μάλιστα δε με τραγικό τρόπο.Κάποτε που η Θωμαΐδα ήταν μόνη της στο σπίτι, επειδή ο σύζυγός της έλειπε σε δουλειές, δέχθηκε ανήθικη επίθεση από τον πατέρα του συζύγου της, δηλαδή τον πεθερό της, ο οποίος κυριευμένος ...
Περισσότερα »
Newsletter
Δωρεά Στον Σύνδεσμό Μας
"Ιερές Μουσικές της Ολυμπιάδας"
Πολιτιστική εκδήλωσις η προάγγελος της πανθρησκείας;
Η ανακοίνωσις για τις "Ιερές Μουσικές της Ολυμπιάδας" (Εφημ."Καθημερινή" 19-6-2003) φαίνεται να δικαιώνη την ανησυχία πολλών, ότι η Πολιτιστική Ολυμπιάδα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, θα χρησιμοποιηθούν και για την προώθησι των σχεδίων της Νεας Εποχής, και μάλιστα για την προβολή της Πανθρησκείας.
Παρόμοιες εκδηλώσεις, πληροφορούμεθα ότι έγιναν και στούς προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, που διοργανώθηκαν στο Σιδνεϋ και στην Ατλάντα. Είναι γνωστό ότι η πανανθρώπινη ενότης, όπως την οραματίζονται οι νεοεποχίτες, δεν μπορεί να πραγματοποιηθή χωρίς την θρησκευτική ενότητα. Η δε θρησκευτική ενότης, προϋποθέτει την συγκρητιστική ανάμειξη όλων των θρησκειών, σε μια πανθρησκεία.
Η "ιέρεια" και "προφήτις" της Νεας Εποχής, η
Alice Bailey , έγραφε: "Ανατέλλει η ημέρα κατά την οποία όλαι αι θρησκείαι θα θεωρούνται ως προερχόμεναι από μίαν μεγάλην πνευματικήν πηγήν· όλαι θα θεωρούνται ότι αποτελούν εν τω συνόλω των την ενιαίαν ρίζαν, από την οποίαν είναι αναπόφευκτον να προβάλει η καθολική παγκόσμιος θρησκεία. Δεν θα υπάρχουν τότε ούτε χριστιανοί, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε ιουδαίοι, ούτε εθνικοί, αλλ’ απλώς και μόνον ένα μέγα σώμα πιστών, που θα προέρχονται από όλας τας τρεχούσας θρησκείας. Ούτοι θα αποδέχονται τας ιδίας αληθείας, όχι ως θεολογικάς αντιλήψεις, αλλ’ ως ουσιώδεις δια την πνευματικήν ζωήν. Θα ίστανται όλοι ηνωμένοι επάνω εις το ίδιον βάθρον της αδελφότητος και των ανθρωπίνων σχέσεων... Μια τοιαύτη παγκόσμιος θρησκεία δεν αποτελεί νωχελή ονειροπόλησιν, αλλά κάτι το οποίον σήμερον προσλαμβάνει μορφήν σαφή" (Τα προβλήματα της ανθρωπότητος, σελ.206).Σ’ αυτές τις κατευθύνσεις κινείται και ο διεθνής τεκτονισμός, που δέχεται τον Κυριο Ιησού Χριστό, όπως όλους τούς ιδρυτάς θρησκειών, ως έναν από τούς μύστας.
Οι διαθρησκειακές συναντήσεις, συμπόσια, συνέδρια και μάλιστα αυτά που συνοδεύονται από κάποιες συμπροσευχές η συμβολικές τελετουργίες (Ασσίζη), καλλιεργούν την ιδέα της πανθρησκείας.
Γνωρίζω, βέβαια, ότι όποιος τολμήσει να διαφωνή με αυτές τις εκδηλώσεις, κινδυνεύει να χαρακτηρισθή "δημοκρατικώτατα" ως φανατικός, φονταμενταλιστής, ταλιμπάν της Ορθοδοξίας. Αλλά, επειδή η Πιστις μας είναι ο,τι πολυτιμώτερο έχουμε στην ζωη μας, δεν θα φοβηθούμε και δεν θα σιωπήσουμε. Άλλωστε και διανοούμενοι που δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν φονταμενταλισταί, διαφωνούν με αυτές. Αξιόλογη κριτική των διαθρησκειακών εκδηλώσεων άσκησε ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς σε επιφυλλίδα του στην "Καθημερινή" (25-5-2003) με τίτλο: "Εις ολιγωρίαν ιερών και οσίων".
Οι οργανωταί των "Ιερών Μουσικών" μας καθησυχάζουν, ότι οι εκδηλώσεις δεν θα έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα.
Αλλά τότε, γιατί χαρακτηρίζονται ως "ιερές μουσικές"; Η έννοια του ιερού δεν χαρακτηρίζει θρησκευτικές αξίες; Και γιατί ομιλούν περί "τελετουργιών"; Γιατί τα περισσότερα συγκροτήματα προέρχονται από τον χώρο των διαφόρων θρησκειών;
Οι Μαΐστορες της Ψαλτικής Τεχνης θα τραγουδήσουν η θα ψάλουν; Οι ύμνοι και οι προσευχές της λατρευούσης Εκκλησίας μπορούν να γίνουν πολιτιστική εκδήλωσις προς τέρψιν των ακροατών;
Ο αγαπητός μας και διακεκριμμένος Υπουργός Πολιτισμού δηλώνει: "Οι "Ιερές Μουσικές" είναι η πιο κοντινή εκδήλωση στο βασικό πολιτικό σύνθημα της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, την αναζήτηση ενός πολιτισμού των πολιτισμών" ("Καθημερινή" 19-6-2003).
Θα ήθελα να ερωτήσω: Μηπως η επίκλησις του "πολιτισμού των πολιτισμών" εμπεριέχει την έννοια της θρησκείας των θρησκειών;
Γράφει η ανακοίνωσις: "Ο κύκλος θα κορυφωθεί στην κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων, στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας (13/7), με την μεγαλοπρεπή εκδήλωση "Τελετουργίες του κόσμου", όπου θα συμμετέχουν όλα τα συγκροτήματα, σε ένα μήνυμα συναδέλφωσης λαών, πολιτισμών και θρησκειών".
Νομίζω ότι και στην παράγραφο αυτή αποκαλύπτεται ότι η εκδήλωσις αυτή, που φέρει τον τίτλο "τελετουργίες του κόσμου" (γιατί άραγε τελετουργίες;), δεν είναι άμοιρη συγκρητιστικού χαρακτήρος. Πρόκειται, εξ άλλου, κατά την ανακοίνωσι, για "μαραθώνιο συναυλιών και τελετουργιών" και για χορούς "ειρήνης και πολέμου, έκστασης και μυστικισμού". Η έκστασις και ο μυστικισμός δεν είναι, επίσης, φαινόμενα θρησκευτικά;
Ας μου επιτραπή η εξής ακόμη παρατήρησις. Λεγει ο κ. Υπουργός: "Δεν είναι τυχαίο. Το σύνθημα της Π.Ο. (Πολιτιστικής Ολυμπιάδος) είναι η απάντησή μας στις ποικίλες συγκρούσεις και θεωρίες που καλλιεργούνται στην εποχή μας, καθώς και στην χειρότερη εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, ως μία μονοδιάστατη προσέγγιση του πολιτισμού και της κοινωνίας".
Αλλά την μονοδιάστατη προσέγγισι του πολιτισμού και της κοινωνίας επιδιώκει η παγκοσμιοποίησις, δια της επικρατήσεως ενός υπερπολιτισμού και μιας υπερθρησκείας, που καταργούν την πίστι στην μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας. Ο σεβασμός και η αγάπη προς κάθε άνθρωπο και κάθε λαο, ανεξάρτητα από την φυλή, το χρώμα, τον πολιτισμό και την θρησκεία του, επιβάλλουν να μη σχετικοποιούμε την Αλήθεια της Εκκλησίας του Χριστού και να μην αποκρύπτουμε την μοναδικότητα του μηνύματος της Αναστάσεώς Του, για τον κόσμο.
Τον προβληματισμό μου αυτόν φέρω ενώπιον της Εκκλησίας. Εαν η ανησυχία μου είναι δικαιολογημένη, νομίζω ότι ο ευσεβής λαός θα πρέπει να ενημερωθή για να "διακρίνη τα πνεύματα" (Α’ Κορ. ιβ’, 10), τον πνευματικό κίνδυνο που τον απειλεί με την άμβλυνσι της πίστεώς του, ότι μόνον ο Θεάνθρωπος Χριστός και η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία αποτελούν την ασφαλή οδό σωτηρίας.
Οι Απόστολοι έτσι εκήρυξαν, οι Πατέρες έτσι εδογμάτισαν, οι Ομολογηταί έτσι ωμολόγησαν, οι πιστοί Χριστιανοί έτσι επίστευσαν. Αυτό δεν είναι μισαλλοδοξία η φανατισμός. Είναι ταπεινή συμπόρευσις "συν πάσι τοις αγίοις". Είναι πιστότης στην "άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν" (Ιουδ. 3).